Dit nu volgende verhaal is er eentje zoals jullie dat allemaal wel kennen...een wilde achtervolging op de autostrade met 10-tallen politievoertuigen en helicopters en - uiteraard - een rechtstreekse verslaggeving op TV !! Dat gebeurde allemaal hier in Farmington (het stadje vlak bij Layton) en dus voor ons was het ECHT een niet-zover-van-m'n-bed show !
Vandaag ging de politie van Draper - een stad 41 mls (+/- 66km) ten Zuiden van Layton - op zoek naar een gangster die vrijdag 22 februari in "hun" stad een bankoverval gepleegd had. Na de overval was hij gevlucht naar de 11mls(+/- 18km) zuidelijker gelegen stad Lehi. Toen de overvaller er zich bewust van werd dat de politie hem op de hielen zat, stapte hij in zijn auto en reed hij met een rotvaart de I-15 op, richting Salt Lake City. Hij probeerde natuurlijk uit de handen van de politie te blijven. Op sommige stukken van de I-15 reed hij zelfs tot 100mls = 160km per uur. Pas 23mls (37km) verderop kon de politie zijn snelheid breken door het leggen van een nageltapijt...en nog steeds kwam de auto niet tot stilstand. Na een achtervolging van ongeveer een uur en ongeveer 52mls (+/- 84km) kon het SWAT-team de auto eindelijk doen stoppen ter hoogte van Farmington. Maar de nachtmerrie was nog niet voorbij. Eens dat de auto tot stilstand gekomen was sprong de dader uit zijn voertuig, begon met zijn revolver te zwaaien en gaf de politie een serenade van scheldwoorden. Toen hij ook nog zijn "gun" naar politie richtte, twijfelden die niet en schoten de dader neer. Hij overleefde dit schot niet. Of de dader of de politie eerst schoot, wordt nog onderzocht. Op onderstaande foto zie je duidelijk dat de man een revolver in zijn handen heeft.
De nieuwe Japanse familie Tsuchiya - Toru, zijn vrouw Mayumi en hun 3 zonen Keiichiro, Enshin en Iori - is een familie die graag en veel optrekt met de rest van de Internationals. Vandaag zijn we met z'n allen uitgenodigd voor een feestje bij hen thuis. We worden verwelkomt door Mayumi en Toru en deze laatste heeft voor de gelegenheid zijn Katana Kimono aangetrokken.
Het valt meteen op dat we Japan zijn "binnengestapt". Niet alleen door de serene inrichting, maar vast en zeker ook door de decoratie zoals deze kast. Vraag me niet wát het precies te betekenen heeft - Toru's uitleg was niet helemaal duidelijk - maar het heeft iéts met zijn sport te maken.
d'Er is daar zo'n drankje dat een beetje meer aandacht krijgt dan al de rest...het is Sake met - naar het schijnt 24karaats - goudschilfers in. Dát kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Als we zoiets drinken zijn we gegarandeerd nog een beetje meer waard ! Of niet misschien ?
Volgens "onze" traditie hokken de mannen samen in de kamer waar natuurlijk de drank rijkelijk aanwezig is. Het is gezellig en druk en blijkbaar hebben ze mekaar veel te vertellen. Dominique die zelf altijd Taekwondo beoefend heeft (hij heeft zwarte gordel, 3de Dan!) vindt plots de Katana van Toru en hij geraakt er helemaal door gefascineerd...kijk maar op de 2de foto wat er gebeurd !
Het eten is geserveerd en dat betekend dat we ons tegoed kunnen doen aan héél veel lekkers want naast hetgeen wij allemaal meegebracht hebben, heeft Mayumi - samen met haar zonen - ook nog eens voor een ganse tafel vol sushi en sashimi gezorgd...hhhhmmmmm !!!
De dames verzamelen aan het aanrecht in de keuken waar Mayumi ons de uitleg geeft hoe ze al de lekkere hapjes gemaakt heeft. Maar ik zal na afloop toch nog maar eens vragen of ze me dat per email wil doorsturen want die receptjes wil ik ook wel eens uitproberen. Na de nodige uitleg is het tijd voor een foto met de Aziatische vriendinnen vlnr. Adeline (Singapore), Sunanta (Thailand), Jennifer (mama van Adeline), ik en de gastvrouw van vandaag Mayumi.
De kids hebben "hun" terrein vandaag in de zithoek bij de TV waar de mama's een oogje in het zeil houden. De "grotere" jongens hebben een DVD opgezet, terwijl de meisjes aan de tafel zitten te kleuren. De babietjes verblijven het liefst op mama's veilige arm...
Ook Niki wil eens samen op de foto met zijn Aziatische vrienden. Natuurlijk wordt hij meteen op zijn wenken bediend...vlnr. Toru (Japan), Jak (Thailand), Albert (Singapore) en Niki.
Als het feestje bijna ten einde is worden er voor de "archieven" nog een aantal groepsfoto's gemaakt. Het eerst zijn de mannen aan de beurt. Vlnr. Niki, Nasos (Greece), Toru (Japan), Albert (Singapore), Marko (Germany) & Jak (Thailand). Valt het op dat er maar één iemand een biertje vast heeft ??
En de laatste foto van vandaag is er eentje van een bont gezelschap lieve dames. Vlnr. Sunata (Thailand en mama van Jak), Mayumi (Japan), Sonja (Germany), ik, Matina (Greece op de voorgrond). Daarachter Katinka met ernaast Yvonne (Netherlands), Adeline (op de voorgrond) en haar mama Jennifer (Singapore).
Ziezo, nu hebben jullie meteen ook kennis gemaakt met een aantal "nieuwe" gezichten. Ik realiseer me dat het we héél veel mensen hebben leren kennen op die +/- 4 jaar. Maar goed dat ik hun namen bij de foto's zet, want anders zouden we binnen een paar jaar waarschijnlijk niet meer weten wie precies wie is.
Mayumi & Toru San, thanks for this awesome and first Asian party with lots of good foods and drinks !!! Ingrid
De reden waarom wij een verlengd weekend in Yellowstone hebben kunnen doorbrengen is omdat vandaag - op de derde maandag in februari - in de USA "Presidents Day" gevierd wordt en alle militairen "vrijaf" kregen van President Obama himself ! Presidents Day (of Washington's Birthday) is een feestdag ter ere van de Presidenten Washington & Lincoln en alle Presidenten van de Verenigde Staten van Amerika. Voor ons is het een dagje auto-rijden terug naar Layton, maar voor de meeste Amerikanen betekent het feestjes en parades. Op http://nl.wikipedia.org/wiki/President's_Day vinden jullie meer uitleg over deze Amerikaanse feestdag ! Foto 2 is niemand minder dan President George Washington, de man waardoor deze traditie ontstaan is.
Het is ook de dag waarop President Obama en zijn First Lady Michelle - te voet, maar hand in hand - door de straten van Washington DC lopen en de massaal opgekomen menigte begroeten. En ik vraag me af of onze vrienden Lia & Wouter daar misschien ook ergens tussen die mensen-massa zullen staan ??
Natuurlijk krijgt een momument als "Mount Rushmore" (South Dakota) dezer dagen uitgebreid aandacht. Het zijn de Presidentshoofden van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln die tussen 1927 en 31 oktober 1941 door zo'n 400 arbeiders - onder leiding van Gutzon Borglum - in de rotsflank van Mount Rushmore uitgehouwen werden. Deze "Mount Rushmore National Memorial" herdenkt niet alleen die 4 presidenten, maar ook de geboorte, de groei en de ontwikkeling van de USA. En dit is nog één van die dingen die we willen gaan bezoeken, maar of het er nog van zal komen is een andere vraag. We hebben nog zoveel op onze "Wish-List" dat we de indruk krijgen dat dat lijstje langer wordt in plaats van korter. ALS we er nog geraken krijgen jullie dan wel meer tekst en uitleg, maar tot het zover is zullen jullie - net als wij - het moeten stellen met deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rushmore en deze foto
Voor iedere gelegenheid - zo groot of zo klein ze ook moge wezen - kennen de Amerikanen een "sale" wat je zou kan vergelijken met "solden". We hebben een "4th of July Sale", een "Christmas in July Sale" een "Groundhog Day Sale" en voor deze gelegenheid ook een "Presidents Day Sale".
Wij zijn intussen terug thuis aangekomen en laten al die "sales" aan onze neus voorbij gaan. Meteen wordt het weekend-valiesje leeggemaakt en kan de wasmachine aan haar taak beginnen. En daarmee is dit verlengde Presidents Day weekend helemaal afgelopen en kunnen we weer overgaan tot ons alledaagse leventje...
Voilà...het is intussen 1pm geworden en we zijn al van 8am onderweg. Nogal logisch dat we er honger van gekregen hebben. We zijn bij het restaurant op het domein bij de "Old Faithful" aangekomen en zoals je kan zien op foto 1 is ook daar alles in de juiste stemming gebracht om de wintertoeristen te verwelkomen. Het bankje aan de deur is gemaakt van ski's en op de parking spotten we een zeer merkwaardig busje. Het blijkt hier te gaan om één van de eerste voertuigen die het wintertoerisme binnen Yellowstone NP brachten (1954).
Iedere 60 tot 80 minuten erupteerd Old Faithful (http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful). Je kan er als het ware bijna je klok op gelijk zetten...meestal dan toch, maar vandaag laat hij ons wel heel erg lang wachten. Als hij dan eindelijk zijn +/- 32.000 liter kokend water tot 56 meter de hoogte laat inspuiten mag een foto zeker niet ontbreken en daarvoor maken we gebruik (misbruik ?) van de aanwezigheid van de omstaanders.
Het is nu 2:30pm geworden en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. In de snowcoach wordt het hoelanger, hoe stiller... tijd om ons terug richting uitgang en hotel te begeven. Toch wordt er nog regelmatig een halte ingelast om nog wat meer natuurschoon te bewonderen.
Helaas is de "Grand Prismatic" onbereikbaar door het vele ijs en de sneeuw - jullie moeten weten dat we daarvoor over houten paden moeten lopen en die zijn natuurlijk bevroren met zo'n koude - maar in mijn verhaal van vorige zomer toen we met Joni en Lien dit NP bezochten, heb ik het daar al eens over gehad en hier is er een website over : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring. Dus moeten we vandaag met het bezoek aan andere bronnen tevreden zijn.
Als we na deze laatste stop onze weg verder zetten, merken we dat in de verte het weer aan 't omslaan is. Er is blijkbaar een serieus stormpje op komst. Hopelijk halen we het tot in het stadje vóór die storm ons bereikt en hopelijk wordt het niet al te erg of wordt het geen sneeuwstorm. De bizons kiezen het zekere voor het onzekere en maken snel dat ze wegkomen...zouden we niet beter hun voorbeeld volgen ?
Bij het laatste zonnestraaltje en nét als we de rivier volgen richting uitgang krijgen we het beest te zien waar we vandaag mee begonnen zijn...een Bald Eagle die zich tegoed doet aan een net gevangen prooi !
En ja hoor...dan zitten we er midden in ! We komen terecht in een sneeuwstorm om "U" tegen te zeggen...wat ben ik blij dat we dáár nu niet doormoeten op een snowmobile maar stiekem kunnen genieten van een lekker warm, comfortabele en stevige snowcoach ! En Niki is al blij dat hij niet met dat ding moet rijden...
Na nog een 1/2u in die snowcoach bereiken we veilig en wel het hotel. De sneeuwstorm is intussen ook gaan liggen, maar het is berekoud geworden. Na het diner nestelen we ons gezellig in ons bed en kijken een film want het is zo koud dat we écht niet meer naar buiten willen. Helaas wordt ook de film niks want nog voor we een half uur aan 't kijken zijn, vallen we alle 2 in slaap en zo komt dit avontuur onverwacht tot een eind.
Op dag 2 in Yellowstone gaan we het park binnen voor een rondrit van om en bij de 8u. Maar ik heb zoveel foto's die ik op mijn blog wil posten dat dit een verhaal wordt in 2 delen. In de winter mag je niet met je eigen auto het park binnen omdat het te gevaarlijk is en dus gaan we met de "snowcoach" en een gids. Wat is nu zo'n "snowcoach" ? Wel het is eigenlijk een soort busje die in de winter voorzien wordt van rupsbanden.
Meteen als we binnenrijden weten we waarom het zo gevaarlijk is om hier nu met eigen auto te rijden...het domein behoort - in de winter nóg meer dan in de zomer - aan de beestjes die hier wonen en het zal je maar gebeuren dat één van deze lieverdjes tegen je auto loopt...
Iedere toerist weet intussen dat - als je in een park bent en iedereen langs de kant van de weg parkeerd - er vast en zeker ook wel iets te zien zal zijn. Het is het menselijke instinct die ons zo slim maakt want ook wij zijn allemaal "kuddedieren"...als er één iemand stopt, stoppen ze allemaal ! Hier is het écht wel de moeite om mee te doen met die hele meute want in een boom zit "het" beeld van de USA...de "Bald Eagle" oftewel de zeearend (maar dat klinkt niet zo mooi meer !). Je hebt al veel geluk als je er ééntje ziet. Ik ben dus nu wel SUPERFIER dat ik deze foto kon maken...het is er precies eentje "uit de boekskes". Oh ja...voor ik het zou vergeten...hier is een website voor meer uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle voor diegenen die liever in het Engels lezen en http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle is de Nederlandstalige versie.
Bij een meer houden we een halte om de bizons gade te slaan...een zeer vredig beeld ! En als we ons omdraaien zien we hoe de besneeuwde bergen wel heel erg kontrasterend zijn met de immens blauwe lucht.
We merken wel dat de wolken zo stilaan die mooie strakblauwe luchten komen verpesten. Nu maar hopen dat het bij "bedreigen" alleen zal blijven. Hoewel dat geen garantie is hier in een park waar het iedere dag van het jaar - ja...zelfs in hartje zomer - kan gaan sneeuwen.
Een beetje verderop is het uitkijken geblazen want daar loopt zo één verloren gelopen bizon midden op de straat en iedereen moet er aan voorbij rijden. Hij stoort zich helemaal niet aan die vele voertuigen, maar IK zou niet graag op zo'n snowmobile willen zitten nu...kijk maar...
Vermits we op weg zijn naar de "Old Faithful" (de grootste en meest voorspelbare geiser in het park) houdt onze gids eraan om regelmatig te stoppen en ons van zijn uitleg over het park te voorzien. Natuurlijk maken wij de nodige foto's. Hier zijn we bijvoorbeeld op weg naar de "Red Mud Pot" geiser.
Het contrast tussen de sneeuw en de warmte van de bronnen is groot en soms is het zicht zeer beperkt door de stoom die plots uit één of ander geiser ontsnapt waardoor de foto's een beetje mysterieus worden. Het water van die geisers is wel heel erg blauw en hoe donkerder de kleur wordt, hoe dieper de geiser is...
Dat die stoom ook kan aanvriezen bewijst de 2de foto en dat levert grillige maar spectaculaire prentjes op.
Als we bij een rivier passeren kan ik het niet laten om "stop" te roepen en foto's te maken, maar geloof me, ik ben echt niet de enige. De zwanen hebben net voor de winter een jong gehad en je herkent dat jong meteen aan z'n grijze ipv een witte kleur. Het zijn ook geen "gewone" zwanen maar trompet-zwanen en die herken je aan hun zwarte snavel en hun heel-erg-op-trompetgeschal-klinkende geluid. Uiteraard meer daarover op deze link bij wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Trompetzwaan en de bijpassende foto.
Het wordt tijd voor een lunch en we begeven ons op weg naar het restaurant in de buurt van "Old Faithful" en omdat ik hier niet genoeg foto's in één keer kan posten (maximaal 18 per verhaal), hou ook ik hier even op met dit verslagje. het vervolg van vandaag komt er zo meteen na de lunch aan...tot zo !
Vandaag neem ik jullie mee op onze Yellowstone-in-Wintertime-tripje. Dit was al sinds jaar en dag één van de tripjes die hoog op mijn verlanglijstje stonden en die dit Valentijnweekend werkelijkheid wordt. Het is vrijdagmiddag als we onze tocht naar West Yellowstone aanvatten, maar het zal bijna avond zijn eer we er toekomen. We hebben 298 mls (+/-480km) in noordelijke richting voor de boeg en volgens Google Maps duurt het ongeveer 4,5u om ter plaatse aan te komen. Al bij al viel de reis goed mee. De wegen waren open en tegen 5pm kwamen we bij het hotel aan. Nog gauw opfrissen, lekker eten en dan op tijd naar bed want we willen er morgenvroeg al snel weer uit omdat we een ritje met de snowmobile gaan maken. Onze snowmobile trip doen we buiten het park op eigen houtje. We hadden eerst nog zitten twijfelen om dat IN het park te gaan doen, maar dan moesten we met een gids mee en die trip duurde 8u...veel te lang voor mij ! Dus gaan we morgen het park in met een snowcoach en dat is een soort busje op rupsbanden, maar dat wordt een ander verhaal.
Vandaag gaan we snowmobilen en als het aan mij ligt mag het avontuur beginnen.
Dominique heeft altijd al graag op een motor gereden en voelt zich meteen op zijn gemak op dit ding. Zo erg op zijn gemak zelfs dat hij er een beetje mee wil gaan rondrakkeren. Hij mag gerust zijn gang gaan, dan zal ik wel foto's maken. Ik ga pas mee als hij uitgeraast is op dat ding...eerder niet !
En dan beginnen we aan onze op-de-kaart-goed-uitgestippelde trip. De paden zijn gegroomd (glad gemaakt) en voeren ons naar de mooiste plekjes. Bij deze rivier houden we even halt.
Een beetje verderop krijgen we pas goed zicht van dat natuurgeweld in de winter. Het lijkt wel of we ergens op Antarctica beland zijn ! Zoveel sneeuw en zulke ijsschotsen in de rivier hebben we nog nooit gezien !
We zetten ons reisje verder en nu neem ik het stuur even over...ik wil ook wel eens ondervinden hoe je met zo'n ding rijdt ! Uiteraard stoppen we regelmatig voor de nodige foto's en dit keer is biebieke het "fotomodel" van dienst, maar ik heb me op de 2de foto een beetje verkeken op al die losse sneeuw en dat heeft als gevolg dat Niki - nadat hij de foto's gemaakt heeft - mag gaan duwen...sorry !!
We zijn aangekomen op het "Continental Divide" en dat is een bergkam in Noord- en Midden-Amerika die fungeerd als "waterscheiding". Ter verduidelijking...het is een bergkam die de stroomgebieden van de verschillende rivieren op het continent - maar die uitmonden in de Grote Oceaan - scheidt van de rivieren die uitkomen in de Atlantische Oceaan en die van Alaska, via Canada en de Verenigde Staten tot Mexico loopt ! Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Continental_Divide Deze bergkam slingert zich dwars door het "Targhee Forrest" (http://www.westyellowstonenet.com/nature/targhee_forest.php).
En we rijden weer verder op een pad dat steeds hoger en hoger de bergen in gaat.
Maar hoe hoger we gaan hoe dikker de sneeuwlaag wordt. Vermits ik hier geen verder uitleg over hoef te geven, laat ik jullie even meegenieten van een paar "sfeerbeelden" die ik onderweg nam...
En dan moet er effe een hoognodige sanitaire stop ingelast worden. Gelukkig staan hier in dat woud overal wel "plashuisjes", maar het is verdorie zo koud dat ik besluit toch maar effe te wachten tot we bij één of ander eettentje halt kunnen maken...ik denk dat mijn billen anders aan het toilet zullen vastvriezen ! Je krijgt het al koud als je ziet hoe dat ding half ingesneeuwd erbij ligt...
Onderweg krijgen we natuurlijk ook tegenliggers en dan is het toch wel effe uitkijken om niet in die muur van sneeuw terecht te komen of om niet de dieperik in te duiken !
Ons tripje zit er bijna op...de sneeuw ligt niet meer zooo erg dik en dat betekend ook dat we bijna terug aan de plaats van vertrek zijn. Maar geen trip zonder een foto van ons 2-tje samen op de snowmobile !
De allerlaatste foto van dit verhaal is er eentje die Niki genomen heeft toen we - bijna bij de uitgang van het bos - nog eens van chauffeur wisselden en ik mijn kunsten ook eens wilde laten zien. Want omdat Niki er zo erg plezier in had, kriebelde het ook bij mij om eens lekker uit te razend met dat machine !
Aan het eind van deze 1ste heerlijke dag in Yellowstone is het hoog tijd dat we na het eten terug in het hotel zijn, want mijn kaarske is helemaal op...'k ben letterlijk STIK KAPOT !
Dus...slaapwellekes en tot morgen voor het volgende verhaal, Ingrid
"Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten." Dat is tenminste de officiële uitleg die Wikipedia geeft aan deze dag. Die dag valt samen met de feestdag van 2 christelijke martelaren met de naam "Valentinus", maar het ene heeft niks te maken met het andere. Over Sint-Valentijn is er niks bekend, maar in de 18de eeuw werd er voorgesteld om het Valentijnsfeest op 14 februari te vieren om het oudere "Lupercalia" - een Romeins (of ouder) vruchtbaarheidsfeest - te vervangen. Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Valentijnsdag Hier in de USA is het schering en inslag dat men kaartjes schrijft voor vrienden en vriendinnen. Zelfs de kleinsten op school nemen kadootjes mee voor klasgenootjes en kijken uit wat en van wie ze iets terug krijgen...want dan ben je wel héél goeie vrienden. Daarom speciaal vandaag, speciaal voor al diegenen die hier regelmatig op mijn blog komen kijken, maar vooral speciaal voor diegenen die wel eens een boodschap in ons gastenboek nalaten...Happy Valentines Day !!!
En ik zeg het waarschijnlijk niet dikwijls genoeg - want ik kan niet altijd antwoorden op die reacties omdat ik niet van iedereen een emailadres heb - maar Niki en ik vinden het GE-WEL-DIG jullie reacties te lezen ! Daarom via dit korte berichtje : "Bedankt voor jullie berichtjes en bedankt voor jullie vriendschap" !
Ik heb rond november vorig jaar verteld dat onze Nederlandse vrienden - Wouter & Lia - naar Washington DC verhuisd zijn. Deze week is Wouter terug in Utah om zijn opvolger Cor een beetje wegwijs te maken in het werk dat Cor vanaf nu zal mogen overnemen. We stellen Wouter voor om het weekend bij ons te komen logeren ipv in het hotel te blijven...daar zijn we toch vrienden voor ? Hij neemt onze uitnodiging graag aan en het belooft een fantastisch weekend te worden. Wel jammer dat Lia niet meegekomen is, maar zij had blijkbaar andere dingen te doen in DC ! Omdat hij er nu toch is, wordt er natuurlijk van het weekend gebruik gemaakt om nog eens samen te gaan skiën. Wouter had het er in het verleden dikwijls over dat hij mij persé toch wel eens een keertje mee wilde nemen naar Needles, maar door hun onverwachte verhuis naar DC was het er nog niet van gekomen...tot vandaag dan. Niki moet - jammer maar helaas - thuis blijven omdat hij nog niet mag skiën door zijn val en hij heeft beslist dan maar een beetje te gaan vissen. Na de nodige paar "in-ski-runs" is het tijd om die grote stap te wagen...we nemen de "Gondola" naar Needles vanwaar ik mijn eerste afdaling ooit ga doen ! Nog snel een nerveus glimlachje naar de camera en dan gaan we ervoor.
Wouter is de kalmte zelf, maar ik ben één brok zenuwen. Ik vind het toch allemaal best wel akkelig hoor ! Regelmatig wordt er halt gehouden voor de nodige bewijzende foto's want ik wil hierover natuurlijk een verhaal voor op mijn blog maken hé ! Eerste halte is de kruising van "Middle Bowl" en "Pocupine" Traverse.
Van daaruit gaat het verder via "Sweet Revenge" (but what's in a name, right ?!)
De ene steile helling volgt de andere op, maar ik ski of het een lieve lust is...alsof ik mijn hele leven niks anders gedaan heb...jongens wat heb ik het naar mijn zin !!
En dan bereiken we "Marcel's Bosje". Hoe dat bosje precies aan zijn naam komt, laat ik hier in het midden want diegene die er verantwoordelijk voor is weet precies wie en wat ik bedoel. Het is absoluut niet aan mij om deze - onder de Internationals zéér bekende anekdote - hier uit de doeken te doen want ik weet dat hij hier meeleest. Maar ik ben er geweest en hier is het bewijs...voilà Marcel !
Vermoeid, maar fier en overgelukkig dat ik het gedaan heb, komen we een uurtje later terug aan bij Earl's Lodge. Nadat we nog even iets gedronken hebben, begeven we ons huiswaarts. Tijdens die rit vraagt Wouter me of ik hem - indien mogelijk - nu ook eens een "Moose" wil aanwijzen vermits zowel Niki als ik er al een paar gezien hebben. Zijn vraag is nog niet gesteld en ja hoor...daar zie ik er inderdaad eentje ! Maar deze die we nu te zien krijgen staat te veraf en dus toon ik jullie enkele foto's van een 2-tal weekjes geleden.
Als we thuis aankomen, is Niki er ook al. Met z'n 3-tjes nestelen we ons in de zetel want uiteraard moet er geklonken worden op mijn prestatie ! En natuurlijk horen daar de nodige foto's bij. Eerst maken we een foto met z'n 3-tjes en daarna neemt Niki er nog eentje (voor de archieven) van Wouter en mij.
Wouter...het was ontzettend fijn om jou 2 dagen hier bij ons in huis te hebben. Bedankt dat je me meenam en me zoveel zelfvertrouwen gaf om de afdaling van Needles tóch te doen. Ik heb al héél dikwijls mijn eigen grenzen moeten leren verleggen en overwinningen op mezelf behaald, maar deze is toch wel een hele mooie hoor ! Bedankt voor je vriendschap...ik ga je missen bij de volgende keer Needles !
Hebben jullie eigenlijk ooit al eens gehoord van "Groundhog Day" en wat het betekent ? Ieder jaar weer is 2 februari hier in de USA een bijzondere dag die zijn oorsprong kende in de 18de/19de eeuw in Zuid-Oost en Centraal Pennsylvania, maar eigenlijk zijn oorsprong kent in de Europese weersvoorspellingen.
In het stadje Punxsutawney - waar ze de grootste viering van die dag hebben - mag naar aloude traditie alleen maar een "Pennsylvania German" dialekt gesproken worden. Wie het tóch riskeert om Engels te praten en daarbij "betrapt" wordt, moet een boete betalen. Het is een dag vol met eten, drinken, speechen en spelletjes. Maar het bijzondere van die dag is dat groundhog (letterlijk vertaald "aardvarken" of soort marmot) Punxsutawney Phil gaat voorspellen of de lente er wel of niet aankomt. De folklore zit als volgt in mekaar...als Phil uit zijn hol tevoorschijn komt en zijn eigen schaduw ziet duurt het nog zéker 6 weken voordat de lente eraan komt. Maar is het bewolkt en ziet hij zijn eigen schaduw niet, dan staat de lente voor de deur ! Dat en nog veel meer kan je nalezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Groundhog_Day Voordat Phil kan beginnen voorspellen, wordt hij eerst aan het publiek voorgesteld en nu dus ook aan jullie...
En dan mag hij - een paar dagen op voorhand - verdwijnen in zijn zogenaamde "hol".
Je merkt meteen dat Punxsutawney Phil en zijn voorspellingen een heuse trekpleister geworden zijn want al vanaf 's morgens héél vroeg (volgens mij is het dan nog nacht) stromen mensen toe en wachten zij geduldig af tot het eindelijk zover is en Phil te voorschijn zal komen, hopende op een vroege lente !
Natuurlijk verschijnen er ook massaal foto's en grapjes van deze rariteit op het internet.
En als het dan eindelijk zover is, is dit het antwoord van Phil :
Wordt het nu weldra lente of duurt de winter nog 6 weken ? Volgens de organisators van dit evenement zijn 75% tot 90% van de voorspelling juist. Maar volgens een Canadese studie klopt dat plaatje niet helemaal. Er staat ons niks anders te doen dan te wachten en te hopen, want na een lange, strenge winter kijkt ieder van ons toch wel uit naar de terugkeer van de zon en de aangename temperaturen...niet dan ?
