Onze Nederlandse - maar nu in Florida wonende - vrienden, Arno & Martine zijn er weer. Het is voor hen de 2de keer dat ze ons komen opzoeken, maar dit keer hebben ze er doelbewust voor gekozen om er een wintervakantie van te maken om te kunnen komen skiën en dus bij deze...welkom ten huize van!!!
Vermits Utah in 2002 de Olympische Winterspelen organiseerde én vermits net nu het Sundance Filmfestival (de Amerikaanse versie van het Filmfestival van Canne) plaatsvindt, trekken we vandaag meteen naar Park City. We willen er een beetje de sfeer gaan opsnuiven.
Bij de volgende foto zullen jullie misschien denken 'waarom zet Ingrid hier nu een foto van een brug?', maar dat is niet zomaar gedaan hoor! Deze brug verbind de stad met het ski-gebied. Jullie hebben hem nog steeds niet hé?? Kijk eens goed...over deze brug gaan de skiërs rechtstreeks vanuit de stad - op de latten - naar het skie-oord en ook al skiënd weer terug. Als je heel goed kijkt zie je zelfs 1 iemand op die brug, maar helaas...we zaten in de schaduw van de gebouwen en daardoor is de foto niet helemaal duidelijk!
We wandelen verder de stad in en het is meteen duidelijk dat hier vandaag één en ander te doen is. Zo'n drukte hebben we hier nog niet dikwijls meegemaakt!
Het is nog een eindje wandelen en dus besluiten we het nuttige aan het aangename te koppelen. We gaan een beetje 'window-shoppen' (oftewel 'raampje kijken') bij de vele winkeltjes. Nu ben ik altijd wel op zoek naar iets speciaals, maar deze 'onderbroek' spant de kroon! Ik vermoed dat die speciaal is voor mensen die zich een dergelijke zetel aanschaffen zoals op de 2de foto?? In dat geval moet je wel natuurlijk, maar zelfs dan twijfel ik of ik Niki ooit zover zou krijgen dit soort onderbroeken te dragen...laat staan dat ik weet hoe ik ze zou moeten wassen! Droogkuis misschien? Haha!!
Op het volgende bankje houden we even halt want van al dat shoppen zijn we een beetje moe geworden. En ook deze bank is een specialleke hoor! Het is een verwarmde bank! Ja...jullie lezen het correct! Dit bankje - waarvan de stad er een paar rijk is - is idd verwarmd en dus comfortabel warm. Als we zien dat onze mannen aan de overkant staan en ons zoeken doen we er alles aan om hun aandacht te trekken!
En weer gaat het verder richting de filmzaal. Onderstaande foto's schetsen een paar sfeerbeelden over de straat en hoe dichterbij we komen, hoe meer volk er op de been is!
We lopen een zoveelste winkel in en meteen is Martine (die van Friese afkomst is!) in de wolken want kijk...tussen alle mogelijke Amerikaanse spulletjes (en 'made in China) vindt ze ook deze schaatsen. Fier als een gieter wil ze er uiteraard mee op de foto al was het alleen al maar om een bewijs te hebben!
Bij de ingang van een wel heel smal reisbureautje staat een opgemaakte grizzlie-beer en we zijn hier al zo dikwijls aan voorbij gelopen, maar vandaag moet en zal ik hier een foto van hebben! Ik wil wel eens voor eens en voor altijd eens duidelijk aantonen hoe groot zo'n grizzlie eigenlijk wel is! Jongens wat ben ik blij dat dit exemplaar een opgezet beest is en dat we die tot nog toe nog nergens dichtbij zijn tegengekomen!!
We hebben bijna ons doel bereikt maar het moet gezegd zijn...ze doen er hier echt wel wat aan om de zovele bezoekers te verwelkomen en vooral te lokken. Bijna alle winkels, hotels en pubs willen zo fel mogelijk opvallen en de versieringen liegen er niet om! Daar gaan we straks waarschijnlijk iets drinken!
En zo zijn we eindelijk bij het filmfestival aangekomen waar we verwelkomt worden door dit rare heerschap! Volgens mij zou die zo kunnen overgewaaid zijn van Jazz Bilzen (als dat nog zou bestaan!).
We zijn niet alleen naar Park City gekomen om rond te slenteren of om aan window-shoppen te doen, maar wilden eigenlijk héél graag wel eens de ene of de andere bekendheid tegen het lijf lopen. Helaas...we zullen ons vandaag tevreden moeten stellen met een foto aan het Egyptian Theatre waar weliswaar een aantal films gedraaid worden, maar waar de Hollywood-sterren waarschijnlijk de achterdeur van weten!!
Tot zover dit verhaal van een eerste, drukke dag in goed gezelschap! Ingrid
Voor mijn verjaardag had ik van Marianne een traktatie-waardebon gekregen voor make-up van MAC. Maar omdat Marianne ski-instructrice is op Snowbasin en ik al een hele tijd last heb van een vervelend jeukende uitslag rond mijn ogen heeft het tot vandaag geduurd om een juiste datum te vinden. We hebben om 11am een afspraak in de Mall en gaan ons vandaag eens lekker laten verwennen en ons 'laten' schminken. Marianne mag als 1ste aan de beurt want op die manier kan ik natuurlijk toekijken hoe ze hier te werk gaan en kan ik het nodige beeldmateriaal bijeen sprokkelen.
Ze krijgt de nodige uitleg én de kneepjes van het vak te horen en daarna mag ze zelf aan de slag...uiteraard ook weer onder vakkundig toezicht.
Als het plaatje bijna 'perfect' is, komt als laatste de lipstick aan de beurt.
Na Marianne ben ik aan de beurt. Ik concentreer me om zoveel mogelijk uitleg in me op te nemen en dat is duidelijk zichtbaar in onderstaande foto...zie eens hoe serieus!! Ik wil natuurlijk wel iets bijleren hé!!
Iemand die aan je gezicht zit te prullen...die je de nodige uitleg geeft terwijl je in een spiegel probeert te volgen wat er precies gebeurd...en daarbovenop nog eens iemand anders die met haar telefoontje vlak voor je neus staat om je te doen lachen en foto's te maken...probeer je dan maar eens serieus te houden!!
En dan ben ook ik klaar om weer huiswaarts te keren. Het is te zeggen...de haren moet nog een beetje gefatsoeneerd worden, maar de rest is toch al in orde.
Een laatste blik in de spiegel verteld ons dat we d'er alle 2 goed uitzien en meteen wordt de verkoopster tot privé-fotografe gebombardeerd want we willen ook wel graag samen op de foto.
En ook nu wordt de vraag gesteld of we zussen zijn. Als uit één mond, zonder mekaar te bekijken, zonder blikken of blozen en zonder nadenken antwoorden we gelijkertijd 'ja natuurlijk'. Daarna bekijken we mekaar eens en hebben alle 2 de grootste moeite om het niet helemaal uit te proesten.
Marianne, my sweet friend, thank you so much for this nice treat/experience! I enjoyed it very much especially because this will be yet an other fun memory we share. And BTW...who's looking gorgeous now, right?! Hopefully our hubbies think the same...
Marianne en ik hebben een Canadese vriendin Michelle die regelmatig samen met ons kaarten maakt. Door zoveel met mekaar op te trekken hebben we met z'n 3-tjes een hechte vriendschapsband opgebouwd. Daardoor weten we al heel lang dat Michelle en haar Michael graag aan kinderen zouden beginnen. En vandaag is het zover...onze vriendin Michelle is zwanger en dat moet gevierd worden. We spreken af om te gaan lunchen en bij zo'n nieuws - waar we trouwens al heel lang op wachten - hoort de nodige foto!!
Congrats Michelle & Michael!! We're sooooo happy for both of you and we wish you nothing but the very best for the pregnancy and for the baby. Marianne is a little disappointed that she's not going to be around for the birth anymore, but me...I'm very happy that I will be able to meet with baby X and that I will have the opportunity to cuddle your little bundle of joy!!
Diezelfde namiddag hebben we de allerlaatste bowling game op de basis! In een eerder bericht schreef ik al dat we niet genoeg teams bij mekaar krijgen om nog langer competitief te blijven verder spelen en dus heeft het bestuur beslist het hele boeltje dan maar op te doeken. Voorzitter Mark geeft ons de nodige uitleg en daarna wordt er nog één keertje een 'officiële' foto gemaakt van de '4-Queens' met hun sub (komt van 'substitute' of vervanger en dat is diegene die moet invallen als één van ons er niet kan zijn). Vlnr. zijn dat Inger-Lise (Norway), Heidi & ik (Belgium), Sigal (Israel) en Karin (German/American).
En dan kunnen we eraan beginnen...nog een laatste keer zeer geconcentreerd bowlen, nog een laatste keer competitief opnemen tegen onze tegenstanders, nog een laatste keer écht wel willen winnen...we laten het niet aan ons hart komen en spelen alsof ons leven er van afhangt!
Maar het bestuur heeft ook een verrassing voor ons in petto! Vermits er nog een beetje centen in kas zijn en omdat we ons serieus aan 't inspannen zijn, worden we getrakteerd op pizza en drankjes! Daar zeggen we natuurlijk niet 'nee' op...een stukje pizza smaakt altijd!
Aziaten zijn Aziaten en als er een fototoestel in de buurt is zullen ze er alles aan doen om in beeld te komen. Zo ook dit heerschap vlnr. Mark (Taiwan), Toru (Japan) & Kenny (Singapore).
Maar ook in het bowlen is de rivaliteit nooit ver weg en onze Asian Delights zouden maar beter opletten want hun tegenstanders kijken nauwlettend toe en hopen zo, ongemerkt hun slag te kunnen slaan...
Kenny, Mark & Dominique gaan graag en regelmatig samen vissen en natuurlijk willen ze ook wel eens een foto met z'n 3-tjes want als ze samen op pad zijn, is er altijd één iemand die NIET bij op de foto staat. Vermits ik het fototoestel in handen heb is dat klusje dan ook snel geklaard...
Als laatste foto voor vandaag post ik er hier nog eentje van de bowling-schatbewaarder. En meteen wordt duidelijk hoe serieus hij de job 'schatbewaarder' op zich neemt hé!!
Ziezo...het hele bowling gebeuren is nu definitief over en uit! Tijd om een andere bezigheid te gaan zoeken! Maar dat zal wellicht niet zo'n groot probleem zijn.
Naast de weg die we altijd nemen om Snowbasin te bereiken (Weber Canyon) loopt er een spoorweg en op woensdag 8 januari is daar in de vroege morgen een botsing geweest tussen 2 met graan geladen treinen. Door die botsing zijn een aantal wagons ontspoort, via de berm afgegleden (door de sneeuw en het ijs) en alzo op de weg terecht gekomen. Je kan je voorstellen wat voor een ravage dat heeft aangericht! Al bij al is dat hele voorval goed afgelopen en heeft het geen menselijke slachtoffers gemaakt, behalve dan wat snijwonden en builen bij de 3 aanwezige werkers op die treinen. Vermits ik geen expert ben en er zelf ook niet bij was geef ik jullie de website van 'Fox 13' door voor diegenen die dat hele voorval een beetje meer willen gaan uitpluizen http://fox13now.com/2014/01/08/train-derails-in-weber-canyon/ Foto's kan ik jullie wel tonen natuurlijk dus hier komen ze
Zoals je ziet...soms gebeuren er toch ook wel spectaculaire dingen hier in Utah! Maar het treinongeval is niet het enigste voor nu. Amper een paar dagen later rijden Niki en ik naar Snowbasin als we plots een aantal auto's zien staan. Niet zomaar de gewone dagdagelijkse auto's van doordeweekse mensen, maar wel van sheriffs en van de CSI. Nu kennen we natuurlijk CSI (Crime Scene Investigation) van de series op TV, maar om dat hier zomaar op weg naar Snowbasin tegen te komen, is toch wel een heel ander paar mouwen hoor! Hier wordt duidelijk de een/of de ander misdaad onderzocht!
Diezelfde avond krijgen we dan te horen via het nieuws dat er een lichaam ontdekt werd dichtbij het ski-gebied en dat er vandaag een mega-groots-opgezette-reconstructie gehouden werd.
Het zou hier gaan om een moord waarvoor 4 verdachten werden aangehouden. Meer tekst en uitleg wil ik daarover hier niet kwijt, maar de foto's van het groots opgezette spektakel krijgen jullie wel te zien.
En ik die dacht dat al die CSI-toestanden een ver-van-mijn-bed-show waren!
Weer 2 dagen later is het opnieuw goed mis hier! Dit keer is er een snowboarder vermist. De brave man had gisteren met zijn vriend de afdaling van op John Paul's aangevat, maar moest op een gegeven moment stoppen om de bindings van zijn snowboard na te kijken. Door dat het weer heel slecht was zijn die 2 mekaar kwijt geraakt en is hij gedesoriënteerd geraakt, kwam op onbekend terrein geraakt en vond de weg niet meer terug. Als overmaat van ramp was het reeds laat in de namiddag. Snow-patrol is dan wel nog gaan zoeken, maar heeft het onderzoek moeten staken omdat het té donker en té gevaarlijk werd. De man heeft de nacht op de berg doorgebracht maar is gelukkig de volgende dag meteen gevonden en verenigd met zijn familie! De website van 'Good4Utah' verteld er meer over: http://www.good4utah.com/story/missing-snowboarder-found-alive-near-snowbasin/d/story/1614h2YMUU6QACe0OyjRdQ
Laat ik dan toch maar liever verhalen vertellen over plezantere dingen, niet? Ik doe in ieder geval mijn best! Ingrid
Sinds Thanksgiving (28/11/2013) is het ski-seizoen gestart en ik weet me heus wel recht te houden op die latten, maar als ik al die skiërs zo elegant van die berg zie afkomen, weet ik dat ik mijn techniek toch nog heel wat zou kunnen bijschaven. Daarom ga ik een aantal skilessen nemen.
Het is zondagmorgen 9am als we met z'n allen bij de liften verzamelen waar we eerst kennismaken om daarna de eerste instructies te krijgen. De eerste les wordt een try-out om te ontdekken waar ieders capaciteiten en grenzen liggen voordat we ons naar hogergelegen gebieden begeven.
Nog even had ik gehoopt dat het onze Deense vriendin Marianne zou zijn die de les zou geven, maar zij heeft een groepje tieners toegewezen gekregen. Als uiteindelijk iedereen er klaar voor is, maakt Niki nog een laatste foto van het hele groepje en kan het avontuur beginnen. De eerstkomende 4 zondagen op rij trek ik er met deze groep op uit om de juiste kneepjes van het skiën te leren en wie weet...misschien kom ik hier binnenkort wel als een volleerd skiër de berg 'afgesuisd'...
Na 2 uur ski-klas en vele nieuwe uitdagingen zit de les erop. Na de lunch en voldoende gerust te hebben gaan Niki en ik nog een paar uurtjes met z'n 2-tjes skiën. Helaas de wolken komen opzetten en het wordt vlug donker dus tegen 3pm rijden we terug naar huis. Als we het laatste stuk naar huis aanvatten kan ik het niet laten om een aantal foto's van Antelope Island te maken. Wat ligt het er mooi bij...
Wat doen we nog meer op een een koude winteravond in januari? Wel...het wordt de hoogste tijd om de kerstboom en alle toebehoren op te ruimen en op deze foto's zie je dat ik de daad bij het woord voeg.
Het is een vreemd gevoel want dit keer moet alles héél goed ingepakt worden. De volgende keer dat de kerstversiering immers terug tevoorschijn zal komen, zal dat in België zijn! We willen zoveel mogelijk herinneringen vastleggen op de gevoelige plaat dus daar horen ook onderstaande foto's bij als bewijs dat we wel degelijk écht begonnen zijn aan onze terugtocht.
Dominique krijgt de eer en het genoegen om alle spullen naar de kelder te brengen. Daar maakt hij er meteen werk van om de dingen voor de verkoop in de ene kelder te ordenen.
Alle andere spullen - die we uiteraard wél zullen meenemen - worden al meteen op een andere plek ondergebracht want als de verhuizers komen moet alles uitgesorteerd zijn. Kwestie dat zij precies weten wat er wel en niet mee naar België moet.
Als een donderslag bij heldere hemel slaat 's anderendaags de winter weer eens flink toe. Vanmorgen was de weg helemaal open maar hoe later het wordt, hoe dreigender de lucht er gaat uitzien. Via radio & TV krijgen we waarschuwingen voor zwaar winterweer te horen en dat vanaf 3:30pm. Dat betekent dat de avondspits (en dus ook Niki!) de volle laag zou krijgen. En inderdaad...een half uur voor ik mijn ventje thuis verwacht begint het lichtjes te sneeuwen en nog voor hij er is ligt er al een tapijtje van zo'n 10cm! Niki laat veiligheidshalve de auto dan maar op straat staan en begint meteen met snow-blowen.
Gelukkig valt het allemaal nogal mee want 's anderendaags is de zon alweer van de partij en is het hele voorval alweer snel vergeten. Niet te geloven hoe snel het weer hier in Utah kan omslaan...
Het is Oudjaar dag en na een heerlijke nachtrust zijn we op weg voor het ontbijt. In België kennen we de traditie dat op Nieuwjaar dag de 'ijsberen' een duik nemen in de Noordzee, maar ik wist niet dat ze hier ook zo'n traditie er op na hielden hoor! Als je 't mij vraagt...het is en blijft een raar zicht om iemand in zijn zwembroek te zien rondlopen als de sneeuw ligt en als het vriest dat het kraakt!
Na het ontbijt checken we uit in hotel 'Homestead Resort' om weer in te checken in hotel 'Zermatt' (en dat klinkt écht wel Zwitsers of Oostenrijks hé!) en zo ziet het er ook uit...
Het voordeel van het verhuizen naar de 'Zermatt' (dat bijna tegenover het andere hotel ligt) is dat hier vanavond het Masquerade Ball doorgaat (zie uitnodiging!). We hoeven dus niet meer de deur uit voor het geval één iemand (en voor alle duidelijkheid ik bedoel niet mezelf hé!!) teveel zou gedronken hebben!
Netjes opgekleed, voorzien van het nodige masker en na - om het even met Niki's woorden te zeggen 'een stevig bodemke gelegd te hebben' - zijn we om 8:30pm paraat om ons eens goed te gaan uitleven. Natuurlijk vinden we ook nu een gewillig slachtoffer dat onze aanwezigheid op de gevoelige plaat vastlegt. De 2de foto maakte Niki en ik moet zeggen dat ik 'em eigenlijk wel heel mooi vind hoor!
Drank is er à volonté en de kleine maar oh zo lekkere hapjes worden blijkbaar door iedereen enorm op prijs gesteld want de obers gaan de hele avond af en aan met schotels. We hebben een geweldige avond en zowel Niki als ik leven ons uit op de dansvloer en dat bewijzen vast en zeker onderstaande foto's.
Als het dan zo stilaan naar de klok van 12-ven gaat, zorg ik dat ik zéker een plekje op de dansvloer kan bemachtigen want zometeen gaat het aftellen beginnen.
De ballonnen hangen klaar, het orkest telt al zingend af en dan is het zover...HAPPY NEW YEAR EVERYONE!!!
Na het gekus en het overmaken van beste wensen (zelfs aan onbekenden) heeft de zanger van het orkest er genoeg van van braafjes op zijn podiumke te blijven staan en mengt hij zich in het feestgedruis.
De gezelligheid blijft nog een tijdje nazinderen en plots ontdekken we - totaal onverwachts - tussen al die feestende mensen één iemand van Hill Officers Spousse's Club...Sheryl en haar man zijn hier! Terwijl het orkest aankondigt dat het zijn allerlaatste lied inzet, begeven we ons nog snel (en op de blote voeten) een laatste keer op de dansvloer. Tja...feesten tot in de vroege ochtenduren - zoals ze dat in België en in Europa kennen - dàt kennen ze hier niet. We zijn nu eenmaal in Utah hé!!
Als allerlaatste maakt Sheryl een foto van ons 2-tjes. Je ziet duidelijk dat één van ons 2 toch wel erg moe geworden is van al dat feesten, dus maar goed dat het feestje toch voorbij is...
Maar is Niki écht moe? Of is hier meer aan de hand? Ik ben er niet zeker van maar als ik deze laatste foto bekijk vrees ik dat er méér aan de hand is dan alleen maar vermoeidheid...het wordt hoog tijd dat hij zijn bed in kruipt en ik vrees dat er morgen iemand serieuze hoofdpijn gaat hebben!
Happy New Year Belgium & Europe! And may all your wishes come true in 2014!! Good night! Ingrid
Na 68,3 mls (110km) en een uurtje rijden bereiken we de plaats van bestemming. Meteen als we Midway binnenrijden, weten we waarom deze plek 'Little Switserland' genoemd wordt! Kijk zelf maar eens naar onderstaande foto's...je waant je toch zo meteen ergens in Zwitserland (of Oostenrijk!) hé!
Als we ingecheckt zijn begeven we ons nog voor het avondeten naar het 'ijspaleis' (er zijn er maar 3 in heel de Noordelijk USA: ééntje in Colorado, ééntje in New Hampshire en de 3de hier in Midway, Utah) maar tot onze grote verbazing is het nog niet open. We krijgen te horen dat het paleis overdag gesloten is want de mannen moeten 'herstellingswerken' aan het ijs uitvoeren en dus komen we s'avonds terug.
Gelukkig zijn we niet alleen voor het ijspaleis gekomen. Utah beschikt dan wel niet over een zee of oceaan, maar hier doet zich wél de mogelijkheid voor om te'duiken in het warme water van een heuse krater'. Uiteraard hebben we op dat avontuur voorzien want ons hotel heeft een dergelijke, unieke duikplek! Maar jammer genoeg voor ons is er vandaag zoveel volk in de krater en er mogen maar een beperkt aantal personen tegelijkertijd naar binnen, dat we afzien van onze plannen.
We besluiten dan maar om een wandeling te maken op het domein van het hotel voordat we ons gaan omkleden voor het avondeten. Het is echt wel een mooie omgeving en je hebt de indruk in een dorpje rond te wandelen. Foto 2 toont onze 'cottage' voor vandaag want morgen verhuizen we naar een ander hotel!
Na het avondeten gaan we terug naar het ijspaleis. Gelukkig is het nu wel open en kunnen we tenminste één van onze vooropgezette doelen van deze trip ten uitvoer brengen. Bij de ingang is het serieus druk, maar de 'Uthans' zijn zéér gedisciplineerde mensen en wachten ALLEMAAL héél geduldig hun beurt af...niks voordringen of duwen om als eerste aan de beurt te zijn...een hele verademing als je van een land komt waar iedereen te pas en te onpas voor je invliegt om toch maar als eerste binnen te zijn! Uiteraard heeft ook dit event zijn eigen website. Op www.icecastles.com/midway vind je meer tekst, uitleg en professionele foto's (maar die van ons mogen ook wel gezien worden hoor!).
Net omdat het er zo gedisciplineerd aan toe gaat en iedereen daardoor spontaan met iedereen begint te praten en grapjes te maken, is de wachttijd zo voorbij en sneller dan verwacht kunnen ook wij naar binnen. Hier worden we vergast op een mystieke combinatie van ijs en licht in kleine kronkelgangetjes door het paleis dat meer op een doolhof lijkt dan op een eigenlijk paleis.
Ook nu zien we werkmannen die nog steeds druk bezig zijn en da's niet omdat het hier 'onveilig' zou zijn, maar omdat het ijs onderhouden moet worden want ijs 'leeft'. Het smelt oa. door de warmte die je als mens vrijgeeft (en we zijn hier met z'n heel velen binnen!) en moet dus ook constant 'bijgemaakt' worden. Eén van die werkmannen heeft het precies wel gehad voor vandaag. Al dat heen en weer lopen over ijs is dan ook niet echt makkelijk en daarvoor hebben ze stevige schoenen met 'anti-slip' nodig. Kijk maar...
De muren van dit paleis zijn écht wel meters hoog en om jullie een heel duidelijk beeld te geven van hoe hoog precies, moet ik als model dienen en dat zie je op de eerstvolgende foto. De 2de foto toont hoe we ons met z'n allen als een slang door de ijsgangen kronkelen.
Een 'selfie' mag hier natuurlijk ook niet ontbreken...
Op de 'binnenplaats' van het paleis zijn net de kleuren aan 't veranderen als we ons opweg naar naar de uitgang begeven. We blijven even staan en maken de nodige foto's voor onze archieven.
In de 'deuropening' van de uitgang maakt Niki deze foto boven zijn hoofd. De ijspegels hangen er wel heel erg gevaarlijk bij als je 't mij hoor...stel je voor dat je zoiets op je hoofd krijgt! Maar mooi is het wél!
We hebben genoeg gezien en genoeg kou geleden voor vandaag. Helemaal verkleumd stappen we in de auto en rijden we weg. Maar als we deze mega-grote verlichte kerstboom zien, krijgen we het niet over ons hart om er 'zomaar' aan voorbij te rijden. We hebben dan wel een zeer grote auto - zeg maar een BEEST van een auto - maar naast dit kerstdennetje verdwijnt ook die in het niets...
Nu wordt het écht de hoogste tijd om ons hele lijf te gaan ontdooien in een lekker warm bad en om daarna bij de open haard van ons 'villaatje' te genieten van een lekker wijntje.
Tot morgen voor het vervolg, en voor zo meteen...slaap lekker! Ingrid
Onze allerlaatste 'New Year' hier in Utah...een moment om even bij stil te staan! Zoals ik dat in het verleden ook gedaan heb, maakte ik ook nu weer kaartjes. In totaal zijn er dat ongeveer een 100-tal geweest! Yep...eerlijk waar...ik heb er idd ongeveer 100 gemaakt!
Van het eerste exemplaar heb ik er maar ééntje gemaakt en wel voor een héél bijzonder persoontje! Jullie raden het wellicht al...deze speciale kaart is voor kleindochter Lien.
De 2de kaart was voor onze familie in België, maar ook voor de zovele vrienden in België & USA.
Het derde en laatste exemplaar was voorbehouden voor alle Internationals hier in Layton.
Lieve vrienden - waar dan ook ter wereld - wij wensen jullie van harte een fantastisch, vreugdevol, subliem, alles overtreffend, wonderbaarlijk, geweldig, formidabel maar vooral GEZOND Nieuw Jaar toe! Moge al jullie wensen in vervulling gaan en moge 2014 jullie precies dàt geven wat je er van verwacht!
Dit gezegd zijnde ga 'k jullie laten en dan zien we mekaar terug in het nieuwe jaar want wij gaan zo meteen vertrekken. Onze laatste Nieuwjaar in Utah willen we op een heel speciale manier vieren. Eerst gaan we een kijkje nemen in één van de slechts 3 'ijspaleizen' die de USA rijk is en die in Midway gebouwd wordt en daarna gaan we in datzelfde stadje - dat trouwens 'Little Switserland' genoemd wordt - naar een 'Masquerade Ball'...benieuwd wat dat zal worden, maar meer daarover in een volgend verhaal!
Rob, het is weeral zover...vandaag vieren we voor de laatste keer jou verjaardag vanuit Utah. Vanaf volgend jaar zal je niet meer naast ons kunnen kijken want dan zijn we er terug "lijfelijk" bij! We zijn er zeker van dat Joni & Lien er zullen voor zorgen dat het een hele fijne, speciale verjaardag wordt.
"Felicitaties Willen wij je schenken En een mooie dag Om aan terug te denken
Wij wensen je erg genegen Zoveel geluk en zoveel zegen Als alle druppels van de regen"
Hieperdepiep & Happy, happy Birthday Rob! Mama Amerika & Niki
"Wij wensen je het komende jaar Veel vreugde en zonneschijn Zodat je elke dag opnieuw Tevreden en gelukkig kunt zijn"!
Een kort versje en een lieve groet voor mijn Make want vandaag viert zij haar.... verjaardag. Helaas kunnen we er ook dit keer niet bijzijn, maar daarom niet getreurd! Ingrid maakte voor jou onderstaand kaartje en ik heb er natuurlijk een speciale, persoonlijke boodschap ingeschreven...
Lieve Make, in gedachten vieren we hier in Utah je verjaardag mee. Volgend jaar vieren we jou speciale dag gewoon een beetje later zodat wij vanaf dan er ook weer "life" bij kunnen zijn!
Dikke zoenen en tot gauw op skype, Dominique & Ingrid
Het is dan wel al in februari haar verjaardag geweest, maar op woensdag 26 juni gaan Marianne en ik er eens werk van maken om haar verjaardag-kadoo-geschenk-bon op te gebruiken. En vermits ik diegene was die haar deze bon kadoo gedaan had, mag ik met haar mee. Tegen de middag trekken we met z'n 2-tjes naar SLC om ons te gaan laten verwennen in de Kura-Door. Dat is een sauna & massage verwen-instituut. Ik heb op deze blog al wel eens een verhaal gepost over die plaats, maar ik zet er voor jullie toch maar even de website nog bij: http://thekuradoor.com De foto's van binnen zijn uiteraard enkel en alleen voor privégebruik en jullie moeten het maar doen met deze ene bij de ingang...
Welgeteld 3 dagen na onze verwendag, zijn Marianne en ik vandaag alweer 'de brats op'. Ons gezamelijk reisje begint in Bountiful en gaat dan verder naar 'Lavender Fields' van Mona, een onooglijk klein 'dorpje' op 100mls (160,93km) afstand van thuis. Uiteraard heb ik ook hier een website van gevonden: http://www.youngliving.com/en_US/company/younglivingfarms/mona-ut-lavender-farm We mistreffen het wel een heel klein beetje want de lavendel is nog nét niet helemaal open. Aan de ranch aangekomen gaan we uiteraard eerst het winkeltje binnen en krijgen ook daar de nodige uitleg over de lavendel, de kwekerij maar ook over allerhande oliën. Daarna lopen we helemaal door naar de achterzijde waar deze 2 foto's genomen zijn.
Het was ons bij aankomst hier blijkbaar niet meteen echt opgevallen (of zou het kunnen dat we het gewoon véél te druk hadden met babbelen?!), maar als we terug naar de auto lopen gaan we toch nog maar enkele foto's van die mega-super-grote lavendelvelden. Uiteraard krijg je op een foto nooit ECHT vastgelegd hoe het er in werkelijkheid uitziet, maar onderstaande 3 foto's geven toch wel een heel goeie indruk.
We zijn wel nog niet helemaal rond met onze trip. Ongeveer halfweg tussen Mona en thuis ligt het vrij recent geopende "Outlets at Traverse Mountain" in Lehi (http://www.outletsattraversemountain.com). We zijn geen van beiden hier ooit eerder geweest dus da's mooi meegenomen als we hier toch voorbij moeten rijden op weg naar huis. En zeg nu zelf...welke 2 vrouwen kunnen samen een tripje maken en een outlet center voorbij rijden? Geen enkele denk ik!! Wij dus ook niet. Maar we wandelen nog maar nét het centrum binnen of we komen er al bekenden tegen. Onze Singapore-vrienden spenderen hier hun laatste dagje Utah (morgen vertrekken ze definitief) omdat dochterlief nog zo graag een paar nieuwe spullen wil meenemen. Voor ons dé kans om dit gelukkig toeval op foto vast te leggen door de enige man in het gezelschap, Albert. Deze 4 schoonheden zijn van links naar rechts Marianne, Adeline, Jennifer & ik.
Helaas, helaas...voorlopig is hier nog geen enkele gelegenheid om een kopje koffie te drinken en als je al een colaatje of een watertje wil, moet het uit de automaat komen. Dan maar een ijsje zoeken en ook dát komt natuurlijk uit een automaat. Alleen...deze soort hebben we ook nog nooit gezien of getest. Zoals we dat intussen al lang gewend zijn, willen we ook nu met de credit kaart betalen. Maar vandaag aanvaard dat ding alleen maar cash. Gelukkig hebben we alle 2 nog een klein beetje cash op zak, wat nét genoeg blijkt te zijn voor één ijsje. We liggen bijna in een deuk van het lachen als we onze moeizaam-bijeengesprokkelde centjes in die automaat duwen. Aan Marianne de eer en het genoegen om "ons" ijsje proberen te bemachtigen terwijl ik van op een afstand het hele gebeuren gade sla en beeldmateriaal verzamel...
Marianne, thanks for inviting me to join you at The Kura Door...it was great doing something so special with you and I had a great time. It was also a great idea to go to Mona and Lehi - just the 2 of us - and leave our hubbies at home. This way we could spend some "quality-girl-friend-time" togheter and that is one of those things that I will miss ones we've moved back to Belgium and you to Denmark next year. But for now, both of us still live here in the US and if it's up to me, I would like for us to do more of these things just together and build more memories as we go along. Thanks for being my most precious friend overhere!
I hope (no..I know!) you enjoyed it equaly as I did, Ingrid
Op een doodgewone, doordeweekse werkdag is Dominique meestal tegen 4pm thuis want hij moet iedere morgen al om 7am beginnen op kantoor. Maar vandaag duurt het precies een eeuwigheid voor hij er is. Ik maak me een beetje zorgen. Moet hij overwerken (want dat kan natuurlijk ook hé)? Of is er iets gebeurd? En dan krijg ik telefoon..."Maak je niet ongerust, ik ben een beetje later, want iemand die mij voorrang moest verlenen heeft dat niet gedaan...gevolg...auto in een deuk en de politie komt eraan"! En daar moest ik het mee doen. Gelukkig was het Niki zelf die me belde dus ik wist wel dat hij niks mankeerde. Maar toch maakte ik me zorgen. Toen hij thuiskwam liet hij de foto's van zijn auto zien...
En wat doe je dan als je geen auto hebt en je vrouw naar haar vriendinnen gaat met de andere auto? Wel...dan kan je jezelf nog altijd amuseren met grasmaaien om 5pm bij bijna 45°C!
"Ocharme wat ziet die brave man daar af"...ik hoor het jullie al denken! Maar het moet wél gebeuren hé! En zo krijgen jullie meteen ook eens één van de negatieve zijden van Niki's leventje hier te zien, want grasmaaien...daar heeft hij écht wel een hekel aan...en zeker als het zo warm is! Maar wees gerust...zijn lekker gekoeld biertje staat al klaar, want daar heeft Biebieke wel voor gezorgd voor ze vertrok!
Vandaag gaan de Metal-Heads (Shaun, Stefan, Wied en ik) naar een concert van de enige meiden Tributeband van Iron Maiden, heel toepasselijk "The Iron Maidens" genaamd. Als je interesse moest hebben kun je meer op hun website lezen: http://www.theironmaidens.com
De deuren gaan open om 7 pm want er zijn nog 2 lokale bandjes vooraf. Het is al snel 10:30pm voor die wilde meiden eraan beginnen. Al meteen vanaf de eerste noten krijg ik dat "kippenvel" moment. Dat betekent dat ze HEEL goed bezig zijn en dat gevoel laat me niet meer los!
Tot onze verassing hebben ze ook nog de Maiden mascotte "Eddie" bij...mega-cool!!!
Beide gitaristen (Nikki "Mini-Murray" & Nili "Mini-Adrian") spelen de pannen van het dak en deze dame Nili Brosh is een invalster voor de zieke Courtney Cox.
Dat deze meiden kunnen rocken is wel over duidelijk, het publiek is heel enthousiast...vooral wij dan, daar op de eerste rij!!
Nadat de laatste noten van het allerlaatste nummer gespeeld zijn, maak ik meteen gebruik van het feit dat ik op de eerste rij sta en vraag Nili om haar plectrum...iets dat ze mij meteen geeft. Voor het concert had ik aan de sound-technieker van CC Shred een plectrum gevraagd en ook die is "in the pocket"!
Bij onderstaande foto zei mijn Nederlandse vriend Stefan "die man heeft precies een dood hondje op zijn hoofd...ze hebben er alleen maar de pootjes van af geknipt"...hilariteit alom natuurlijk!!!!
Na het concert is er uitgebreid tijd voor een "Meet & Greet" en mijn vriend Darrel "Wied" vraagt een drum stick aan Linda "Mc Brain" Mac Donnald voor zijn dochter Piper (yeah...right!).
Een gehandtekende plectrum waar Nikki Stringfield dit concert mee gespeeld heeft én dat ze persoonlijk aan mij overhandigd, blijft een aparte herinnering aan een fantastisch concert!
Na nog een aantal biertjes en naleuteren gaan we moe, voldaan maar wel potdoof naar huis.
Nu dat we ons (waarschijnlijk) allerlaatste bowling seizoen ooit gespeeld hebben, is het tijd geworden om jullie ook daarvan een overzichtje te bezorgen. Seizoen 2012-2013 begon in oktober en deze 4 dames noemen zich de "4 Queens". Vlnr. Sigal (Israel), ik & Heidi (de Belgische delegatie) & Inger-Lise (Norway) en zoals de afgelopen 2 jaar ben ik ook dit seizoen opnieuw de kapitein van het team.
Dominique (die eigenlijk eind vorig seizoen afstand genomen had van zijn bestuursfunctie) heeft - onder druk van de andere bestuursleden én omdat er niemand zijn functie wilde overnemen - opnieuw de taak van "schatbewaarder" op zich genomen en zoals je ziet doet hij dat met héél veel toewijding.
De volgende foto maakt duidelijk dat het seizoen nu ECHT van start gegaan is...
Kerstmis is een tijd van Kerstfeestjes, gezelligheid & pakjes en ook bij de bowling-league is dat niet anders. Vóórdat de pakjes verloot en open gemaakt kunnen worden moet voorzitter Mark uiteraard eerst zijn speech geven...gelukkig houdt hij dat kort en bondig!
En dan is het "pakjestijd"! Ik ben de eerste wiens naam uit de hoge hoed (in dit geval was het een pet) tevoorschijn komt en dus heb ik 1ste keuze uit al die vele pakjes. Op het moment dat deze foto genomen werd wist ik het nog niet, maar in mijn pakje zat een lekker drankje met bijpassend glas en dat is - met de feestdagen in het vooruitzicht - altijd mooi meegenomen!
Als alle pakjes geopend zijn begeven we ons naar onze bowling-lanes en kan er eindelijk gebowld worden. Oystein (Norway) geeft alvast het goede voorbeeld.
Op 15 mei 2013 spelen we ons allerlaatste spel en toeval of niet, maar uitgerekend NU moeten 3 van de 4 Queens het opnemen tegen hun mannen die samen het team van "On the Edge" vormen. Heidi, Sigal en Inger-Lise (België, Israel & Norway) zullen het moeilijk krijgen tegen Philippe, Udi en Oystein. Eli en ik - de "andere" 2 van beide teams en tevens beiden Belgen - zijn gelijkertijd aan de beurt. Bij foto 2 zie je Udi die probeerd zijn vrouw Sigal af te leiden, maar Heidi heeft het meteen door...
"Iemand voorzien van spijs en drank" is een werk van barmhartigheid en als al het papierwerk in orde is en je zelf niet bowld, wat doe je dan als goeie Belg? Wel...dan eet je frieten met een biertje erbij. En om het dan helemaal op z'n Amerikaans te doen eet je er dan ook nog een hamburger bij. Uit pure sympathie houdt Eli mijn ventje gezelschap (of was het omdat hij ook honger had?).
Op 21 juni is het Bowling BBQ en vandaag zullen we eindelijk te weten komen welke plaats we uiteindelijk verovert hebben in het algemene bowling-klassement. Zoals steeds heeft het bestuur de Log Cabin op de basis afgehuurd. Dominique is helemaal in zijn nopjes zolang hij maar kan BBQ-en en het jonge volkje dat een beetje verderop speelt houdt hem van tijd tot tijd gezelschap wat maakt dat hij zich niet verveeld...
Maar ook in die Log Cabin gaat het er gezellig aan toe. Willen of niet, maar mensen van hetzelfde land zoeken mekaar toch steeds weer op. Om jullie een voorbeeld te geven...op de volgende foto staan vlnr. Marijke (een geëmigreerde Nederlandse), haar man Mike en de Nederlandse FLO Stefan die hier samen met zijn vrouw Katinka en hun kinderen Noa & Finn sinds één jaar wonen ipv. Theo & José. Op de 2de foto zie je de Belgische Marieke (vrouw van Eli) en de kids Maya en Merel.
Als iedereen voldaan is van spijs en drank kan het officiële gedeelte beginnen want dáár zijn we uiteindelijk ook wel voor gekomen hé...we willen nu wel eens weten wie gewonnen heeft! Maar eerst is er het "afscheid nemen van". Nee...dit keer niet opnieuw van Dominique, maar wel van Marko want ook hij heeft gedurende vele jaren deel uit gemaakt van het bestuur van de bowling-league. Marko, zijn vrouw Sonja en dochter Julie vertrekken in juni terug naar Duitsland.
In de bowling hebben we verschillende individuële prijzen zoals bv. "Best Improved Woman", "Best Improved Man", "Best Handicap" maar ook iets als "Gutter King/Queen" (meeste ballen in de goot doen belanden). Als de individuele trofeën uitgereikt zijn is het de beurt aan de teams. De "4 Queens" hebben zich het ganse seizoen goed verweerd en iedereen houdt zijn adem in!! Ik hoop dat we voor de derde keer op rij de derde plaats zullen behalen want dat zou betekenen dat ik - als kapitein van het team - "onze" beker mee naar huis kan/mag nemen én hem mag houden, wat zou betekenen dat die dan mee verhuisd naar België! En ja hoor...we hebben hem te pakken!!! Voor de 3de keer op rij winnen we de 3de plaats! Maar ik moet wel moeite doen om MIJN team-beker te bemachtigen! Mark - die doorheeft dat hij die beker voorgoed kwijtraakt - wil die natuurlijk niet zomaar overhandigen...maar dan kent hij mij nog niet goed!!!
De 2de plaats is voor "Split Happens" en dat is het team waar oa. Sonja & Marko meespeelden. De 1ste plek gaat (gewoontegetrouw) naar de "Asian Delights". De spelers van dat team zijn vlnr. Toru (Japan), Jak (Thailand), Joonjea (Korea) en Albert (Singapore).
Het heeft geduurd tot het Adventsfeestje bij Marianne & Michael vooraleer we een foto konden maken van de "4 Queens" want bij de prijsuitreiking was Sigal er niet en bij de eerstvolgende gelegenheid hadden we vergeten af te spreken allemaal onze bekers mee te brengen. Dus...alsnog een foto van de "4 Queens" en vlnr zijn dat Inger-Lise (Norway), Sigal (onze Israelische Gutter Queen) ik & Heidi (België).
En daarmee zit het hele verhaal van een gans seizoen bowling erop. Of er nog een "volgend seizoen" gaat komen is nog maar de vraag want we merken dat er zo goed als geen interesse meer is. Dat zou natuurlijk héél jammer zijn. Indien niet dan hopen we toch op één of ander "afscheid-van-de-bowling"-feestje en als dit gebeurd zal je het zeker hier wel kunnen lezen...
Het is dan misschien nog maar 19 juni, maar wij hier denken al aan Kerstmis. En voor die gelegenheid én omdat Filipa op het eind van de maand terug naar Portugal verhuisd, heeft zij gevraagd of er iemand van ons zin heeft samen met haar onze fotobloken af te werken. De Noorse Inger-Lise stelt meteen voor om dat bij haar thuis te doen en Marianne (Denemarken) en ik doen graag mee want wij hebben ook nog één en ander af te werken. De foto's worden een paar dagen op voorhand zorgvuldig uitgezocht en uitgeprint worden en dat is een zéér tijdrovende bezigheid want niet iedere foto kan zomaar gebruikt worden.
Iedere foto (6 in totaal) wordt in 9 kleine vierkantjes gesneden en dan is het uiteraard oppassen geblazen dat de volgorde van de foto's overeenkomt met de volgorde van de blokken...een heel secuur werkje waarbij we zo geconcentreerd bezig zijn dat we niet eens merken dat Marianne foto's maakt.
Zoals het meestal het geval is, staat onze "fotografe" zelden op haar eigen foto's en daar wil ik wel graag iets aan proberen veranderen want terwijl Marianne aan de slag gaat met haar blokjes, maak ik daar dankbaar gebruik van om een foto van haar te maken.
Filipa is al een tijdje druk bezig geweest met lint...tot ze plots merkt dat het lint eigenlijk best bij mijn kleedje past en dat wordt meteen - voor het oog van de camera - gedemonstreerd.
Als ALLE kleine stukjes van IEDERE foto dan eindelijk hun plek op de blokken gevonden hebben en alle foto's gechecked zijn op juistheid kunnen we aan het schuren beginnen. Maar omdat dat veel stof met zich meebrengt gaan we buiten zitten om te schuren (& koffie drinken & babbelen!) dat het een lieve lust is.
Marianne & Filipa maakten geen puzzelblokken. Zij hebben gekozen voor kleine individuele blokjes die als Kerst-ornament gemaakt worden. In tegenstelliing met bv. mijn blokken, is er op iedere zijde van het blokje een volledige foto terwijl bij mij één foto over 9 blokjes verdeeld is. En nadat alles netjes geschuurd is, moet er een laag vernis over komen. Dát werkje doen we in Oystein's (Inger-Lise's man) werkplaats. Op onderstaande 2 foto's zie je Filipa druk aan 't werk én haar resultaat!
Mijn blokken zullen gestuurd worden naar Lien (voor haar verjaardag) en naar Jo & Antje als geschenkje voor Kerst. Ik heb nog één set blokken over en dat is voor Joni, maar die foto's heb ik nog niet. Ik hoop dat ze er snel werk van maakt zodat ook zij - met Kerst - haar pakje kan ontvangen...
Het resultaat mogen gezien worden, al zeg ik het zelf! Ik ben er blij en fier mee, maar wat zou ik er graag bij zijn en hun gezichten willen zien als Lien en later ook Jo & Antje, hun fotoblokken ontvangen. Lieve Lien, Jo & Antje, ik heb die foto-blokken met veel liefde & plezier gemaakt. Ik hoop dat jullie er met evenveel plezier van kunnen genieten! Het zijn stuk voor stuk fijne herinneringen uit jullie leventje.
Aan allen die denken dat het hier in Utah ALLEEN maar zomer en dus overvloedig zonnig is...ik heb een nieuwtje voor jullie! Het kan hier in Utah ook onverwacht héél erg hard gaan stormen. Lees en kijk!!
We zeggen en schrijven vandaag 15 juni. Terwijl het volop zomer zou moeten zijn en de zon blaren zou moeten schijnen, krijgen we vandaag af te rekenen met een heuse, serieuze onaangekondigde zandstorm. Als we terug huiswaarts rijden van een middagje shoppen in Salt Lake City, zien we vanover het Great Salt Lake hele donkere, onheilspellende wolken komen opzetten.
We begeven ons een eind verderop naar hogergelegen gebieden en zien dan heel duidelijk dat er een zandstorm - het is eigenlijk één grote stofwolk - van over het meer naar ons toegerold komt.
We zijn bijna thuis als de wolk ons dreigt in te halen. En vermits we dáár NIET in terecht willen komen moeten we ons nu écht wel haasten. We slagen er nog nét op tijd in de garagepoort dicht te doen...
Ongeveer een uurtje later is de storm helemaal uitgeraast boven Layton en klaart de lucht weer op. De resterende wolken die nog een beetje in de bergen blijven hangen, geven ons meteen een beeld dat je hier niet zo vaak ziet, maar dat ons onmiddellijk aan Oostenrijk of Zwitserland doet denken.
Een uurtje later zitten we terug op ons terras te genieten van een lekkere BBQ in gezelschap van onze buren. Zo snel kan het weer hier dus veranderen. Er is hier zo'n gezegde: "staat het weer in Utah je niet aan? Wacht dan maar een half uurtje en het is totaal anders" en dát was vandaag zeker het geval!!
Het is alweer zover...tijd om afscheid te nemen. Vanavond gaan we naar Brussel om te overnachten en morgen vliegen we voor de laatste keer terug naar Utah. Zowel Niki als ik hebben de indruk dat het afscheid nemen dit keer vrij gemakkelijk is. Waarschijnlijk omdat nu iedereen weet dat we over een jaartje - met ons hele hebben en houden - terug op Belgische bodem zullen staan. Voor ons betekend het ook dat we vanaf nu daar in Utah alles wat we nu nog zullen doen, "de laatste keer" zal zijn. Laatste keer onze "21 Juli Party, laatste keer "Halloween", laatste "Kerstmis en Nieuwjaar" enz...
We beginnen de dag met een ontbijt met de kids en omdat het altijd zo'n gezellige bende is, hoort hier natuurlijk ook een foto bij. Vlnr Jo, Niki, Rob, Lien, Joni, ik en Antje
Bij Niki's mama vergeten we een foto te maken met haar, zijn zus Christel en schoonbroer Luc, maar bij zijn oudste zus lukt het wel. Op deze foto zie je Niki, schoonbroer Fons en Niki's zus Lizzy-Ann.
Dan gaat het verder naar mijn ouders en dat onderonsje wordt ook op foto vastgelegd.
Hier gaan we niet alleen afscheid nemen, het is ook Vaderdag. En daarom wordt via dit kaartje en een gedichtje ook mijn Pa - en alle papa's die hier komen lezen - in de bloemetjes gezet.
Lieve Pa, Ik mag dan wel geen dichter wezen, Maar dit korte stukje moet je toch maar eens lezen, Wat ik je vooral zeggen wou Ik wens je een fijne Vaderdag en ik hou van jou!
De laatste halte voor ons vertrek uit Hoeselt is de plek waar we deze 2 weken gelogeerd hebben...bij onze vrienden Gunther & Inge. Mouche komt ook langs om afscheid te nemen.
Lieve vrienden...dank jullie wel voor het super-verblijf! We hebben jullie gastvrijheid enorm op prijs gesteld en hopelijk lukt het jullie nog eens opnieuw bij ons op bezoek te komen. We gaan jullie missen!!
En zoals we al een tijdje geleden afgesproken hadden, brengen Gunther en Inge ons naar Nijvel waar we op bezoek gaan bij onze "Utah-vrienden" Sarah, François en kids. Het is een vreugdevol weerzien ten huize van, maar wat zijn de meisjes groot geworden!! Gelukkig herkennen ze ons nog. Op onderstaande foto zie je vrnl. Niki, Clémence, Eloïse, ik en daarachter vlnr. Valentine, François & Sarah.
Na een aantal uurtjes van herinneringen en anekdotes ophalen, is het ook daar tijd geworden voor het afscheid. François zal ons naar hartje Brussel brengen waar we overnachten. Maar Eloïse en Clémence waren in Utah een beetje mijn "geadopteerde kleinkinderen" en bij het afscheid gebeurd dit...
Wat was het weer gezellig om iedereen terug te zien! We hebben een superdrukke, maar wel heel gezellige tijd gehad en met vele herinneringen en foto's begeven we ons morgen terug naar Utah.
Het ga jullie allemaal uitstekend en over een jaartje zien mekaar terug "life"!! Liefs, Ingrid
Op 5 juni hebben we onze laatste Lien-namiddag gepland en we besluiten met haar naar de bioscoop te gaan. Uiteraard mag zij de film kiezen en al snel wordt het duidelijk dat deel 2 zien van Alvin & the Chipmunks wel erg hoog op haar verlanglijstje staat. We nemen nog een drankje en iets lekkers en dan gaan we onze zetels opzoeken. Foto's van haar met Opa Niki en Oma Nana mogen echt niet ontbreken.
Daags na de film vieren we als "goeie militairen" de verjaardag van onze Koning Albert II. Dat doen we in Hasselt waar we gaan lunchen in restaurant "De Goei Goesting" omdat onze vriend Mouche daar werkt.
Tijdens het eten komt deze ons vertellen dat er niemand minder dan Prins Laurent aanwezig is en dat hij vergezeld is door couturier Stijn Helsen. Is de Prins op zoek naar een nieuw pak? Je kan natuurlijk niet zomaar foto's maken van een lunchende Prins en zijn gezelschap dus zochten én vonden we onderstaande foto (uit het archief van couturier Stijn Helsen) op het internet.
Ingrid besluit een weddenschap met mij aan te gaan. Zij beweerd namelijk dat ik het lef niet heb om de Prins gedag te gaan zeggen. Uiteraard moet je zoiets NIET tegen ondergetekende zeggen want dan ben je eraan voor de moeite. Resultaat van ons korte gesprekje...ik had de Prins een naamkaartje gegeven en 2 weken later kwam deze bedankbrief bij ons in het kantoor in Utah aan...ik SUPER fier natuurlijk!!
Zaterdag 8 juni wordt een razend drukke dag met maar liefst 3 afspraken op het agenda. De eerste afspraak is met Leah, een Officers Spouse Club-vriendin (uit Utah) van Ingrid. Haar man Spencer heeft een contract voor 3 jaar bij SHAPE in Bergen. We spreken af aan Café Bens in Tongeren om 10 am.
Na het bijbabbelen en de nodige drankjes nemen we hen mee naar Moerenpoort om de Romeinse muur te bekijken. Vooral Spencer is danig onder de indruk van het feit dat deze muur meer dan 2000 jaar oud is. De "Amerikaanse" geschiedenis staat met z'n 200 jaar eigenlijk nog steeds in zijn "kinderschoenen" om het zo maar eens uit te drukken, vermits de meesten van hun voorouders Europeanen waren!
Onze tweede afspraak is om 4pm en daarvoor begeven we ons naar sporthal "De Kimpel" waar ik Peike zijn proef-examen voor 6de DAN Jiu- Jitsu mag bijwonen als mede jury lid. Ikzelf ben nog menige jaren actief lid geweest bij Ito Okita en hoofd-trainer Rudi (3de DAN) is een goede vriend van ons.
Sparringspartner van Peike is onze al even goede vriend en Judoka Leo. Ook hij is sinds jaar en dag lid van Ito- Okita, maar dat wil daarom niet zeggen dat hij het Peike gemakkelijker wil maken.
Peike voert zijn kata's met veel bravoure uit en naar mijn mening is hij helemaal klaar voor zijn examen. In deze onderstaande foto toont Peike een werptechniek die Leo perfect opvangt. Bravo jongens...
Een groepsfoto mag zeker niet ontbreken en het zijn v.l.n.r.: Peike (Jiu-Jitsu), Leo (Judo/Jiu-Jitsu), ikzelf (Tae-Kwon Do/Jiu- Jitsu/Aikido), Leon (Aikido/Tai-Chi) en Rudi (Jiu-Jitsu).
Voor de foto van het diploma (dat Peike trouwens toch wel zal binnenhalen) moest er een foto van iedere meester in Kimono/Hakima/Dobok en vandaar deze toch wel mooie foto (al moet ik het zelf zeggen).
Onze laatste afspraak voor vandaag sluiten we af bij onze vrienden van de pizzeria Romano. We zitten nog maar net aan tafel als Rosetta ons komt vertellen dat ze hun pizza-restaurantje in Bilzen gaan verkopen. Ze gaan een nieuwe zaak openen in de buurt van Durbuy die uitgebaad zal worden door de dochter Anna.
Dit vinden wij natuurlijk vreselijk jammer, want het waren echt wel goede vrienden geworden EN ze hadden heel goede pizza's en andere deegwaren. Dus tijd om nog wat sfeerbeelden te maken, het zullen de laatste zijn...
We sluiten deze gezellige avond af met een allerlaatste foto in Pizzeria Romano met vlnr ikzelf, Raimondo, Ingrid, Anna en Rosetta.
RaymondetRosettaaprès25 ans d'être des bon clients, noustenons vous remercierpour tous les superbe repas et les longues mais belles soiréesque nous avons pufaire l'expérienceavec vous.Soyez sûr que nouspouvonsvenir visiterà Durbuy!!
Onze vrienden Theo & José zijn mensen die in Utah bij ons woonden, maar inmiddels alweer een jaartje terug in het Nederlandse Goes bij Zeeland wonen. We hebben afgesproken dat we hen gaan opzoeken zodat zij ons rondleiden in "hun" stad en dat gaat vandaag gebeuren! Hiervoor moeten we vroeg uit de veren want we gaan met de trein naar Antwerpen waar Theo & José ons tegen de middag komen oppikken. Eens aangekomen in hun huis maakt José voor ons een lekkere uitsmijter klaar en daarna gaan we samen Goes ontdekken. Goes is ontstaan in de 10de eeuw en kreeg zijn naam door de beek "de Korte Gos". Het duurde echter tot de 15de eeuw vooraleer het Stadsrechten verkreeg door Willem VI van Holland.
We wandelen door de eeuwenoude straten zoals de Sint Jacobsstraat, Pyntorenstraat, Korte Kerkstraat en talrijke smalle steegjes zoals deze...
Aan het eind van het smalle steegje lopen we via dit oude poortje (uit 1655) de Zusterstraat in. Het speciale aan deze poort is dat het Wapenschild van Goes - de witte gans - erin verwerkt zit. Maar blijkbaar waren de mensen toen toch wel een heel stuk kleiner (of ben ik gewoon véél te groot)?
Vanaf de Stadshaven hebben we een prachtig zicht over de vaart en plots merken we op dat er hier een paar flessen Moët klaar staan...jammer genoeg zijn díe helaas niet voor ons!!
Dus zetten we meteen onze tocht maar verder richting het Marktplein. Het Stadhuis aan de markt dateert uit de 15de eeuw en is in Gotische stijl gebouwd. Deze foto mag uiteraard niet ontbreken en meer over de stad Goes kun je lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Goes
Nu we toch op het gezellige marktplein zijn - en zéér dorstig geworden zijn van het vele wandelen - gaan we uiteraard een "pilsje" happen. De zon is van de partij en dat maakt alles zoveel aangenamer. Ik herinner met nog dat Theo héél, héél erg graag "Palm" drinkt, dus krijgt hij die bij deze aangeboden.
Dat Theo een grappenmaker is, is geen onbekend nieuws en dat een frisse Palm smaakt is alom bekend. Dus wie zijn biertje als eerste uit heeft...dát wordt nog eens flink onderlijnt door de grapjas himself!
Ook de dames genieten van het weerzien en er wordt flink bijgebabbeld. Topics zijn vooral de verhuis, de algemene aanpassing, het verschil tussen het leven, het klimaat en de omgeving in Utah en dat in Nederland en/of België en het terug moeten wennen aan rekenen euro's ipv. dollars.
Nog vlug een laatste foto bij het verlaten van dit gezellige marktplein. Via allerhande kleine gezellige straatjes lopen we terug naar de auto aan het Kolverniershof en vlakbij de oude muziekschool.
Eenmaal terug bij Theo & José aangekomen, is het tijd voor een bakje koffie en lekkere taart en nemen we nog een foto van z'n allen gezellig op de bank. We vullen de resterende namiddag met nog vele herinneringen ophalen van onze 3-jarige periode die we samen mochten meemaken in Utah.
Het is weer tijd om afscheid te nemen en zoals we gekomen zijn, zo vertrekken we weer. Theo & José brengen ons tot Antwerpen en vandaar gaat het met de trein richting Hoeselt.
Lieve Theo & José, bedankt voor het fijne en gastvrije onthaal. Het was geweldig om jullie terug te zien en herinneringen op te halen. We wensen jullie nog alle geluk toe in NL. Jullie Belgische Utah vrienden, Do & Ingrid
Vandaag is het "Liendag" en dat betekend dat we de ganse dag vrij gehouden hebben om er met onze kleindochter Lien op uit te trekken. We gaan naar "Monde Sauvage" dat een safaripark/zoo is. Ik ben er als kind wel al eens geweest, maar voor Lien wordt het vast en zeker één groot avontuur.
Bij de ingang wordt er al meteen een foto gemaakt die we na afloop kunnen kopen en vermits het "haar" dagje is, hoort de foto bij het hele verhaal en zal ze hem straks ook als kadootje mogen gaan ophalen.
Het eerste gedeelte van het park is er eentje waar je met je eigen auto (of per bus en mét begeleiding) binnenrijdt, midden tussen de dieren die op sommige momenten zooooo erg nieuwschierig worden dat ze hun kop aan het raam insteken om die vreemde toeristen eens van dichtbij te bekijken..."misschien hebben die iets lekkers bij" moet deze Afrikaanse Elandantilope gedacht hebben!
Er zijn hier uiteraard wel meerdere dieren te zien, maar helaas kan ik niet van allemaal een foto posten. Ik moet helaas een grondige keuze maken want dit programma laat maar 18 foto's per verhaal toe.
Na onze rondrit parkeren we de auto en gaan we tevoet de rest van de zoo en het park verkennen. Via de witte wolven (eigenlijk zijn het best wel mooie beesten) gaan we verder naar de zeeleeuwen-show want die staat hoog op het "to-do"-lijstje van Lien en terplaatse maken we oa. deze foto's.
Van de zeeleeuwen gaan we op zoek naar de roofvogel-show en zo passeren we de ijsberen...
Bij de roofvogel-show aangekomen worden we getrakteerd op een demonstratie van de plaatselijke valkeniers die te paard de gasten verwelkomen. Het lijkt wel een scéne uit een ridderfilm.
Na de valken worden de uilen losgelaten. Het lijkt misschien niet zo spectaculair om dat te lezen, maar als je daar als toeschouwer zit en die uilen vlak bij je worden losgelaten, is het toch wel spannend om te zien waar ze precies zullen komen zitten. Deze 2 Laplanduilen besluiten dat héél dicht bij ons te doen...
Als "kers op de taart" krijgen we de Amerikaanse Zeearend (Bald Eagle) te zien. Die vogel is hét symbool van de US en geloof het of niet, maar het doet ons spontaan aan "thuis" denken.
Bij het zien van de volgende foto zou je haast gaan denken dat Lien écht bij het jachtluipaard is gaan zitten, maar dat is niet zo. Gelukkig zit er tussen haar en dat beest een dikke laag veiligheidsglas!! Het prachtige dier van de 2de foto lijkt op een lynx, maar is het niet. Het is een caracal kat...
De papegaaien van de volgende show spelen een partijtje basketbal en vliegen zo dicht boven onze hoofden dat je zou denken dat ze dat balletje in je schoot zullen komen droppen.
We wandelen terug richting onze auto en komen voorbij de giraffen. Die zijn natuurlijk wel heel erg groot en daarom hebben ze in "Monde Sauvage" een toren gebouwd die we gaan beklimmen zodat we de giraffen vanuit de hoogte kunnen observeren terwijl die vlak bij ons aan de takjes komt knabbelen.
De maki-aapjes zijn echte deugnietjes die mekaar opzoeken voor een spelletje "pak me dan, als je kan" maar als het spel dreigt stil te vallen is er altijd wel eentje die opnieuw begint. Niki slaagt er in een rustig, intiem moment tussen moeder en jong op foto vast te leggen net vóór ook zij weer gestoord worden. Een paar minuten later is dit tafereel voorbij en moet zij zoek naar een ander rustig plekje.
De dag is bijna voorbij en de meeste bezoekers hebben het park al verlaten als ook wij ons huiswaarts begven. Bij het verlaten van het park komen we voorbij de neushoorns die naar binnengelokt worden voor de nacht en met dit plaatje ronden we het verhaal van Monde Sauvage af. Voor de geïnteresseerden zet ik hier nog even de website van het park erbij : http://www.mondesauvage.be
Ziezo...het wordt de hoogste tijd dat we Lien terug naar huis brengen. Het zijn dagen als deze - dagen die we met onze keindochter doorbrengen en waar we samen met haar van genieten - waar we steeds tijd voor proberen maken als we in België zijn want we moeten haar al teveel missen.
Lien...zodra we terug in België wonen gaan we vast en zeker een keertje meer "samen opstap"! We hebben wel nog een extra dagje voor jou vrijgehouden, maar voor ons is dit een hele fijne dag geweest. We hopen dat jij er net zo van genoten hebt als wij?!
