Dominique moet naar Savannah voor een cursus en we beslissen om er dan maar een weekje van te maken. Savannah is een stad in de staat Georgia die bekent is omwille van z'n slavernij in de jaren 1800. Nu heb ik al veel daarover gelezen en in films gezien, maar de geschiedenis van Savannah intrigeert me en ik ben blij dat ik meekan. De luchthaven van Savannah is er tenminste al eentje om "U" tegen te zeggen ! Klein, maar héél proper en netjes...
Ook onze kamer - waar we de eerstvolgende week onze intrek zullen in nemen - mag gezien worden en is iets helemaal anders dan die van Dallas Fort Worth (10 nov. 2009)
Omdat we pas laat zijn aangkomen hier in Savannah houden we het de eerste dag op een wandeling in de buurt van het hotel - op zoek naar dingen die we de volgende dagen kunnen gaan doen - en een lekker etentje. We kruipen op tijd in ons bed, want morgen willen we fris en uitgeslapen zijn om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Dag 2 gaat het meteen richting de binnenstad. We zouden er naartoe kunnen wandelen, we zouden een taxi kunnen nemen of de bus, maar we hebben iets nieuws gezien...een "pedicab". Da's niks meer of minder dan een "fietstaxi" ! En omdat dit iets is wat we nooit eerder gedaan hebben kiezen we hiervoor natuurlijk. Deze meneer brengt ons niet alleen op onze bestemming, hij geeft ons onderweg ook nog tekst en uitleg over de "zijn" stad...en da's natuurlijk mooi meegnomen, zo'n gids er gratis bij te krijgen !
Plaats van bestemming is dit gigantische gebouw...het "Community Center" of stadhuis.
Daar nemen we de lift naar de benedenverdieping en komen zo uit op "River Street". River Street is wat we in België aan zee "op den dijk" zouden noemen. Het is hier heel gezellig wandelen en je kan er letterlijk het ene winkeltje binnenlopen en het andere weer buiten.
Eén van de vele winkeltjes is de "Candy Store". Een snoepwinkeltje, een museumpje waar Coca-Cola treintjes boven je hoofd voorbij komen, een drankgelegenheid én een cremerie...alles in één klap.
Maar wie River Street zegt, begrijpt dat hier ergens een rivier moet zijn. Bij het zien van onderstaande foto van één van de toeristische boten moet ik spontaan denken aan het boek van Mark Twain "De avonturen van Huckleberry Finn" dat zich afspeeld in de periode van de slavernij en de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) tss. de Noordelijke en de Zuidelijke Staten.
Wat we hier nog gevonden hebben en wat ik helemaal niet (meer) wist is dat Savannah in 1996 de openingsceremonie voor de Olympische Zomerspelen in Atlanta organiseerde. Dit is een overblijfsel daarvan...
Savannah heeft nog andere beelden en monumenten. Eén van die beelden is "The Weaving Girl" (het Wuivende Meisje). Het is een standbeeld voor de "onofficiële begroetster van Savannah" - Florence Martus - die gedurende 44 jaar (1887-1931) - ieder schip dat in of uit de "Port of Savannah" voer - begroette vanuit haar huisje op Elba Island (een klein stukje land in de Savannah Rivier dichtbij de Atlantische Oceaan). Overdag deed ze dat met een zakdoek, 's nachts gebruikte ze een lantaarntje. En in die 44 jaar dat zij de wacht hield zou er geen enkel schip verloren gegaan zijn (aldus de legende).
Savannah is natuurlijk ook bekend om zijn plantages en katoenhandel. Over de plantages (die vooral draaiden op de rug van de hardwerkende slaven) én over de slavenhandel wordt hier NIET gepraat. Het lijkt alsof ze de hele toestand over slavenhandel en slavernij in de doofpot willen steken. Daar zijn wij natuurlijk niet mee gediend dus zullen we in de loop van deze week toch nog proberen ergens een échte plantage te vinden. Dit prachtige gebouw is een stille getuige van de katoenhandel (en z'n verscholen verleden).
We zetten een punt achter deze dag in een gezellig cafeetje (alias restaurantje) waar een heel vriendelijke meneer spontaan aanbied om een foto van ons 2-tjes te maken.
Morgen begint Dominique aan zijn cursus, dus ga ik er alleen op uit. Voor mij word het een dagje in het museum op zoek naar het verleden van deze stad.
Het is er dan eindelijk toch van gekomen...we hebben onze allereerste ski-les ooit gehad ! 't Is te zeggen..IK heb mijn eerste ski-les gehad. Wie regelmatig op deze blog komt lezen heeft een jaar geleden al kunnen lezen én kunnen zien dat Dominique het al eens gewaagd heeft om op die latten te staan. Dat is hem toen wonderwel goed meegevallen. Ik had op dat moment serieuse hoofdpijn en voelde me absoluut niet goed. Daarbij kwam dat ik eigenlijk schrik had om te vallen vermits ik een paar maanden later naar Leuven moest voor een rugoperatie. Maar...nu is het mijn beurt. Dominique heeft me gewaarschuwd...niet zozeer dat ik schrik moet hebben, maar wel dat hij erbij zal staan om mijn "gestuntel" op beeldmateriaal vast te leggen. Ik moet toegeven dat dát nu nét iets is wat ik NIET wilde horen !!! The place to be is "Wolf Mountain". Het is al een hele kunst om gewoon óp die dingen gaan te staan (en seffens moet ik ook nog die berg afgeraken...!)
Nadat de laatste instructies gaan we richting lift. Hopelijk valt dat een beetje mee !
Daar gaan we dan ! Richard - mijn "privé"-leraar (en vriend) zal vóór mij skiën en me wijzen hoe ik mijn "wedge" (wig) moet vormen om zo mijn snelheid zelf te bepalen. Jaja...ik weet het...voor jullie die dit lezen én die kúnnen skiën is het nu waarschijnlijk (net als voor Niki !) lachen geblazen ! Dit is voor jullie waarschijnlijk kinderspel, maar ik vind het écht wel akelig en het gaat me véél te snel allemaal. "Ooeeiii, aaaa, eeuuuuhhhh, bbrrr, iiiiiiieeeeeeee..." die geluiden producerend ben ik naar beneden gekomen.
Als we de 2de "run" maken lukt het allemaal al een beetje beter. Richard skiët nog altijd voor me, wijst me hoe ik die wedge moet houden en hoe ik mijn snelheid controleer. Mijn gekreun en gegil is gelukkig al wat minder geworden.
Héhé...na 2 keer naar beneden te zijn gekomen ZONDER te vallen (zelf het uitstapje uit de lift ging me wonderbaarlijk goed af !) ben ik écht wel fier over mijn prestatie. Ik wil het lot niet tarten en mijn relatie met mijn "geluksgoden" niet verder op de proef stellen en daarom hou ik het voor bekeken voor vandaag. Dominique is eraan voor de moeite...niks "op mijn gezicht gaan"...niks "dat wordt lachen, gieren, brullen met mijn gestuntel" ! Als bedankje mag hij wél nog effe een foto maken van mij en mijn leraar !
Thanks Richard for this amazing lesson ! I enjoyed it very much and I hope that you'll be there next time when we want to go skiing again because I want you to teach me more. I realy LOVED IT !!
In SLC op Temple Square hangen de kerstlampjes nog altijd. Dat is nu al ongeveer 5 weken en ook al zijn we al een paar dagen in 2011, het is en blijft fascinerend om daar 's avonds rond te wandelen. Wij zijn er vandaag eindelijk ook eens geraakt, maar het is "berekoud" ! Het vriest dat het kraakt en toch zijn we niet alleen. Mensen nemen graag hun tijd om hier een beetje te wandelen en foto's te maken.
De gigantische Mormonentempel - die in zijn gewone doen ook wel een gebouw is om "U" tegen te zeggen - lijkt te midden van al deze lampjes nog indrukwekkender !
We hebben vele foto's genomen in de grote tuin die de tempel omgeeft omdat we jullie willen proberen duidelijk maken hoeveel lampjes er wel in de bomen, de struiken en op de grond hangen en liggen. Met onderstaande foto lukt dat toch een béétje...
Bij Kerstmis en kerstlampjes hoort natuurlijk ook een kerstboom. Maar als de lichtjes boven in de boom het begeven, ben ik al héél blij dat ik hier geen lampjes moet komen vervangen. Stel je voor...
Al heel zeker géén Kerstmis zonder de H. Familie. Centraal in een hele grote vijver (die trouwens in de winter verwarmd wordt net als al de fonteinen hier op het domein !) staan deze witmarmeren beelden omgeven door een paar honderd drijvende lichtjes.
Dat de Mormonense Kerkgemeenschap geld heeft (véél geld heeft !) is overduidelijk. Wat zijn wij blij dat wij hun eletriciteitsrekening niet hoeven te betalen. Tevreden over ons beeldmateriaal, maar wel verkleumd van de kou, gaan we terug naar huis.
Binnen een paar dagen gaan we voor het eerst skiën dus...op naar het volgende verhaal ! Liefs, Ingrid
2011 begin ik begin natuurlijk met onze "Oud- naar Nieuwjaar" viering ! Dit jaar geen Internationals feestje, maar gewoon, gezellig en ontspannen thuis met onze Deense vrienden Michael en Marianne die jullie zeker al kennen uit vorige verhalen.
Voor ons geen groot diner waarvoor we uren aan tafel moeten blijven zitten, maar allerhande hapjes die we samen "à la minute" zullen klaarmaken zodat we de ganse avond kunnen genieten. "Kransekage" is het eerste hapje op het menu. Dat is een traditioneel Deens dessert, dat meestal bij speciale gelegenheden zoals bruiloften, dopen, Kerst- of Nieuwjaarsfeesten gegeten wordt. Het is gebakken marsepein met een deeglaagje er rond. Marianne legt er de laatste hand aan...
Bij Kransekage hoor je natuurlijk champagne te drinken ! En laat dát nu nét HET drankje te zijn dat ik nog het liefste heb...Als het 4pm is voor ons, is het middernacht (en dus Nieuwjaar !) in Europa. HAPPY NEW YEAR BELGIUM, DENMARK & EUROPE !
Het is nog een beetje te vroeg om vanaf nu de ganse tijd aan de champagne te zitten en dus heb ik voor een lekker "Paprika-soepje" gezorgd. Daarna maak ik : "Scampi's op een bedje van Guacamole" ! Marianne heeft er écht al zin in en kan niet wachten tot het klaar is. Zie je haar al glunderen ?
"Feta in de oven, Warme brie met frans brood en Breadsticks met Zwartewoud ham" zijn een paar van de andere hapjes die nog op het menu staan, net als "Krabburgertjes met Chili-limoensaus, toastjes met krabsla en Zalmhorentjes met een vulling van zachte kruidenkaas" (klinkt allemaal héél lekker hé !!)
We hebben nog vele uurtjes te gaan, maar we hebben ons ook voorgenomen - nu we toch aan't vieren zijn en de champagne tóch geopend is - om de ganse avond met iedereen mee te vieren en een glaasje champagne te drinken als het ergens ter wereld Nieuwjaar wordt. Dat beloofd...maar we hebben ons gelukkig rijkelijk voorzien van deze "godendrank" ! Tegen 10pm heeft het Nieuwe Jaar de oceaan overgestoken en we klinken op Kim & familie in Philadelphia !
Tussen al dat Nieuwjaar vieren, eten en drinken en weer maar eens klinken, maken we toch effe tijd om een gezelschapspelletje te spelen. Het is duidelijk...we hebben allemaal wel teveel gedronken maar er is er toch altijd íemand die probeerd te "foetelen" terwijl we er allemaal op toezien (niet waar Dominique ?) !
En dan is het eindelijk ook onze beurt om het Nieuwe Jaar te verwelkomen ! De mannen gaan het vuurwerk aansteken en volgens Dominique - die maar één keertje in het jaar rookt - doe je dat met een sigaar.
Laat het knallen maar beginnen...
Tijd voor wat gekheid (of is het dronkenschap ?) want Marianne en ik willen wel eens weten wat die mannen nu zo speciaal vinden aan een sigaar. Jakkes...zoiets vies...BAH ! Die mogen ze hebben (en houden !) hoor !
We hebben de buren "gewekt" want vuurwerk wordt hier niet zo rijkelijk afgeschoten als in bv. in België. Maar vermits ik zoveel mogelijk andere tradities wil kennen ben ik even bij Kim te raden gegaan. Zij vertelde me dat men hier in de States - op vele plaatsen - met potten en pannen of met deksels naar buiten trekt om daar dan zoveel mogelijk lawaai mee te maken ipv. vuurwerk af te steken. "Banging pots and pans" noemen ze dat hier. Of ze dat hier in Utah ergens doen weet ik niet, maar hier in onze buurt al vast en zeker NIET. Zodra het vuurwerk begint te knallen, komen onze buren stiekem aan het raam kijken. Liz, Dane en Christian zijn een paar van die moedig buren die het wagen wél korterbij te komen. Daarna komen ze gezellig mee naar thuis om verder te feesten.
Als de klok 2am aanwijst, krijgen we via skype bezoek van Joni & Lien. Voor hen is het 10u 's morgens en vermits onze Lien naar het 1ste leerjaar gaat én haar Nieuwjaarsbrief voor het eerst zelfgeschreven heeft, wil ze die natuurlijk ook voor ons voorlezen. Héérlijk vind ik dat, maar het raakt me ook ontzettend diep ! Ik voel weer maar eens dat ze toch wel ver van ons vandaan zitten. Ik mis hen...allemaal...en zéker op dagen als vandaag...!
Het hele feestje duurt tot +/- 3:30am. We komen tot de ontdekking dat we ongeveer 12 uren aan één stuk door gevierd hebben. Maar nu zijn we zo moe dat we er niet meer in slagen om nog wakker te blijven tot het - binnen zo'n 2-tal uurtjes Nieuwjaar op Hawaii is...jammer voor hen (en voor ons !)...maar wij kunnen écht niet meer ! Gelukkig blijven M&M slapen en hoeven ze niet meer naar huis.
Onze allerliefste, beste wensen voor een Gelukkig, maar vooral Gezond Nieuw Jaar, Ingrid & Dominique
