Met de moed in onze schoenen, maar met veel lef en overtuiging hebben we - na het slechte nieuws over Patrick - geprobeerd om onze gasten zo goed mogelijk te ontvangen op onze jaarlijkse picknick ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag (alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat het absoluut niet gemakkelijk was !). En net zoals vorig jaar (wat zeg ik...nog méér dan vorig jaar !) kwamen onze gasten toe met zeteltjes, dekens, eten enz. In totaal hebben we 95 mensen mogen verwelkomen (58 volwassenen en 37 kinderen !). Onze poging om van dit feest een traditie te maken, lijkt te lukken...
En net zoals vorig jaar hebben we ook dit jaar enkele spelletjes op het programma staan. Kwestie van de "belhamels" van ons gezelschap op sleeptouw te nemen en de "kijklustigen" te entertainen. We hebben hen opgedeeld in 4 groepen : 5 mannen, 5 vrouwen, 5 meisjes en 5 jongens. Ze moeten het tegen mekaar opnemen met zaklopen. De groepen die als 1 en 2 eindigen zullen het in het volgende spel tegen mekaar opnemen.
Spel nr. 2 is een beetje moeilijker en het zijn de 5 vrouwen die het moeten opnemen tegen de 5 mannen. Dit spel is een behendigheidsspel, maar er komt ook wel snelheid aan te pas. Met een balletje op een lepeltje moeten ze van de ene kant van het gazon naar de andere kant lopen. Het balletje mogen ze natuurlijk niet verliezen anders moeten ze opnieuw beginnen. Aan de overkant van het gazon liggen 5 kledingsstukken op de grond. Eén voor één moeten ze één extra kledingsstuk (een muts, een zwembrilletje, een sjaal, een schort en motohandschoenen) bij aantrekken, teruglopen en verder geven aan de volgende deelnemer. De ploeg die nu het snelst alle 5 zijn deelnemers én de kledingsstukken over de finish-lijn heeft is gewonnen. Op onderstaande foto zie je Luis (Portugal) aan 't werk. Jongens...wat is hij geconcentreerd !!!
Maar ook de dames doen hun uiterste best en willen duidelijk winnen. Onze "nieuwe" Belgische (Heidi), moet zich een beetje bewijzen. 't Is per slot van rekening toch een Belgisch feestje hé... Hoe zeer Marcel (Nederland) het ook probeerd, hij krijgt haar niet uit haar concentratie ! Goed zo...nu weten die mannen meteen ook "welk vlees ze hier in de kuip hebben".
En ja hoor...het zijn de dames die het 2de spel winnen. Wat de deelnemers nog niet weten is dat er ook nog een 3de en laatste spel is - waarin ze het tegen mekaar moeten gaan opnemen - om uit te maken wie de uiteindelijke winnaar van vandaag wordt en wie er met de "hoofdprijs" (een giftcard van $10) naar huis gaat. Met een pen aan een touwtje, vastgespeld op hun rug, staan ze in een kring. Achter hen staat een fles die voor de helft gevuld is met water. De clou van het spel is om zo vlug mogelijk de pen in de flesopening te laten zakken tot in het water. Zoals te verwachten, wordt er natuurlijk heel wat gelachen ! Onderstaand foto is de Griekse Christina, maar wat ze ook probeerd, het lukt haar niet...
Voor de Portugese Filipa was het blijkbaar een ietsiepietsie gemakkelijker.
Uiteindelijk is het de Belgische Heidi die als grote winnaar de giftcard in ontvangst mag nemen, tot grote eer en glorie van alle aanwezige Belgen die maar wát fier waren op "hun" Heidi ! Alleen wel jammer natuurlijk dat ik nét dáárvan geen foto heb...
Op zo'n picknick (maar ook op alle andere feestjes) brengt iedereen iets mee om te eten. Dat maakt het voor ons alleen maar gemakkelijker want nu hoeven wij alleen maar te zorgen voor voldoende drank. En zoals je kan zien op deze foto is er écht wel eten genoeg voor iedereen (én voor 's anderendaags ook nog !).
Belgen zijn Belgen en feesten kunnen ze als de besten ! Voor Rudi (links in beeld) en zijn gezin is het meteen ook het laatste feestje en hij wil in schoonheid eindigen dus heeft hij voor champagne gezorgd !
Kleine Béatriz van Portugal had een paar weken geleden hoorde dat wij een picknick organiseerden. Nu had ze in haar klasje het liedje "going to the picnic" geleerd en ze wilde dat graag met ons zingen, maar niemand kende dat lied. Mama Filipa bracht dan maar een aantal teksten mee en Béa geeft aan hoe het moet. Ook haar kleinere broertje Vasco kent het lied ! Zij hebben natuurlijk géén spiekbriefje nodig !!
Wat zou een Belgen-feest nu zijn zonder bijbehorende Belgen-foto ? Met z'n 18-nen zijn we en er is heel wat "aarde aan de dijk" nodig geweest eer we die allemaal bij mekaar hadden. Dit unieke plaatje wil ik jullie zeker niet onthouden ! Alleen jammer dat onze andere Belgische vrienden (onze logees Winnie, Werner, Lauren en Andreas) er niet zijn, anders waren we met z'n 22-en geweest ! Maar zij zijn nog steeds aan 't rondtouren ergens in Californië. Ze hebben ons wel laten weten dat ze zaterdag terug zullen zijn.
Nog één foto wil ik jullie laten zien. Het is er eentje van 2 goeie vrienden Luis (Portugal) en François (België). De uitspraak "als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" is er eentje die hier zéér zeker op z'n plaats is en dat merk je meteen als je het plaatje goed bekijkt.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die blijven "plakken". En meestal zijn het dezelfden. Net als vorig jaar zijn het ook dit jaar weer de Grieken Dimitrios en Christina die ons gezelschap houden tot 1:15am. Tegen 1:30am liggen we dan eindelijk in ons bed, maar het wordt een korte nacht want het is nog maar donderdag. Niet dat Niki er vroeg uit moet om te gaan werken, maar we hebben een afspraak om 8am. Het is dé grote dag voor Anja en Marcel want ze vertrekken definitief naar Nederland en we gaan nog één keertje samen ontbijten. Op deze manier kunnen we afscheid nemen van mensen die ons nauw aan 't hart liggen.
Al bij al is het tóch nog een geslaagd feestje geworden !
Vandaag hebben we onze gebruikelijke traditionele 21 juli picknick. Binnen een paar uurtjes verwachten we zo'n 80 tot 90 personen. Maar zowel Niki als ik hebben zojuist een zeer verontrustend emailtje gekregen. Mensen die met Dominique samenwerkten in Kleine Brogel, maar ook in Brussel vragen ons in die email om aub DRINGEND met één van hen contact op te nemen...Die email niet goedbegrijpende, wacht ik tot Niki thuis is. Zodra hij binnenkomt neemt hij de telefoon en dan krijgen we iets te horen waar we alle 2 helemaal ondersteboven van zijn...Onze vriend Patrick "Angel" Engelen is plots overleden. Het enigste dat ik kan bedenken is : "dat kan toch niet...zoiets kan toch niet "zomaar" gebeuren..." Maar het is wél waar...onze vriend - waar we 3 juni samen nog een pintje mee zijn gaan drinken - is er niet meer ! Deze foto staat al op dit blog, maar ik heb er nu de 2 dikke vrienden uitgehaald...Niki & Patrick, zoals het nooit meer zal zijn...
Een paar dagen later krijgen we -opnieuw via email - dit overlijdensberichtje binnen en dat maakt het nu natuurlijk allemaal wel héél erg "écht". We zijn er kapot van en kunnen het nog steeds niet vatten...
En dan valt er mij iets te doen waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou moeten doen. Net zoals voor mijn neef Patrick (overleden tijdens onze vakantie in Mexico) maak ik ook nu een kaartje voor onze vriend Patrick. Het valt me zóó erg moeilijk, maar het moet. We willen aan zijn kinderen, zijn familie en aan zijn vriendin Marleen - ook van op afstand - onze steun en medeleven betuigen.
Lieve, lieve Patrick, we weten dat je niet zou willen dat we ons feestje hiervoor zouden annuleren, dus doen we het ook niet. We weten dat je er graag bijgeweest zou zijn, dus dragen we dit feestje op aan jou, die altijd wel te vinden was voor een feestje...ons "feestbeest". Help jij ons nu maar door een paar moeilijke uurtjes want feesten terwijl je vanbinnen kapot gaat van verdriet is niet gemakkelijk. Lieve vriend...ik hoop dat het je voortreffelijk gaat, daar waar je nu bent ! We zeggen geen "vaarwel" maar wel "tot ziens"...
Voor de 2de keer op een paar dagen tijd zijn we terug naar de luchthaven geweest voor ons bezoek. Ik heb jullie al verteld over Werner, Winnie, Lauren & Andreas toen we in België waren. We hebben die 2 weekjes bij hen kunnen logeren en als "dank-je-wel-van-onze-kant" komen zij nu bij ons op vakantie !
Meteen als we wegrijden uit de luchthaven zien we een auto met een wel heel speciale nummerplaat. Ik zorg dan ook snel dat ik dáár een foto van kan maken (alhoewel dat écht niet gemakkelijk is in een rijdende auto 's nachts op de autostrade en een nummerplaat die reflecteert...)
Hun verblijf hier begint al goed als ze de volgende dag gaan winkelen. Iets dat voor ons héél gewoon en normaal geworden is, valt hen natuurlijk meteen op. Of wat dacht je van deze heerlijk broodjes ? Het beleg is idd GIGANTISCH dik ertussen gelegd ! Dit is een stuk van een "gewoon" frans brood. Maar goed dat het hier geen oorlog is want van deze hoeveelheid kan je een ganse week leven...
Ook de taartjes liegen er niet om...alle mogelijk kleuren worden gebruikt, want het moet er allemaal zo aantrekkelijk (???) mogelijk uitzien om verkocht te kunnen worden. Jawadde...
Als we bij de "Hobby Lobby" toekomen geloven ze hun eigen ogen niet ! Ik heb het al wel eerder verteld, maar je moet het met je eigen ogen zien om het te geloven natuurlijk...hier is het "Christmas in July" !
In de sportwinkel ernaast kan Andreas kan zich helemaal uitleven in deze "baseball-outfit"...just echt.
Na deze - voor hen ongewone, drukke winkelbezigheid - en hun eerste indrukken van de States, genieten we met z'n allen op ons terras van het gezelschap, een lekker wijntje, een prachtige zonsondergang én het zicht op deze knappe man tegen de achtergrond van "onze" mooie bergen...
Daar komen de verhalen van wat ze gezien en meegemaakt hebben pas goed los. Ze zijn blij dat ze er zijn en dat we zijn gaan winkelen, want het was écht wel de moeite. Morgen gaan ze een auto huren en dan gaan ze een 10-tal dagen er op uit trekken en gaan ze rondtoeren in Californië. Groot gelijk hebben ze...als je zover reist MOET je er gewoon van profiteren om zoveel mogelijk gezien te hebben ! Zo gezegd zo gedaan en de mannen krijgen de eer en het genoegen om - het voertuig dat hen veilig en wel, van én terug naar hier zal brengen - uit te proberen terwijl Winnie vanuit onze auto een foto maken van onze mannen.
Zoals jullie wellicht al wel begrepen hebben is dit een verhaal geweest over een aantal dagen. Gisteren zijn onze logeés vertrokken en meteen is het al vreemd en stil in huis zonder hen. We wensen hen een geweldige rondrit en hopen dat ze binnenkort veilig en wel hier terug voor de deur staan. We verwachten hen in ieer geval terug vóór 21 juli want dan hebben wij onze jaarlijkse picknick in onze tuin ! En dat verhaal komt er kort na het feestje wel aan...maak je maar geen zorgen...ik hou jullie op de hoogte !
Deze kaart is voor de mama van Dominique die vandaag jarig is ! We hebben haar wel al via skype gezien en gesproken, maar we willen haar ook hier een fijne dag toewensen !
Ma, van harte proficiat met je 75ste verjaardag ! In gedachten zijn we bij je en feesten we mee. We beloven - op ons kommuniezieltje - dat we er straks ene (of meer) zullen drinken op jou gezondheid.
"We wensen je een fijne verjaardag met bloemen en geschenken zodat je later met plezier hieraan terug kunt denken !"
Blijf gezond, blijf monter en binnenkort zien we mekaar terug in België want we hebben onze ticketten voor december al besteld. We landen in Parijs op 15 december !
Tot gauw, heel veel liefs en 3 dikke verjaardagszoenen van Dominique en Ingrid
Het is vandaag groot feest want het is "The 4th of July" en dat moet uitgebreid gevierd worden. Zoals vorig jaar zijn we ook nu uitgenodigd ten huize van Mike en Gaëlle. Mike is de "vliegvis"-instructeur van Dominique. Hij (Mike) is verantwoordelijk dat ik hier regelmatig alleen zit omdat zij met z'n allen zo persé moeten/willen gaan vliegvissen (en dat is iets dat ik helemaal niet zie zitten...). Maar als het 4th of July is, ga ik natuurlijk wél mee naar dat feestje (zolang het maar niks met vissen te maken heeft hé !). Voilà...en hier zie je nu Dominique eens met zijne "buddy" Mike.
De gekte van deze feestdag slaat in één klap helemaal toe en alles en iedereen MOET meedoen. Zelfs Otis - de hond van Mike - moet eraan geloven, het arme beest !
Als iedereen voorzien is van drank (jawel...hier vloeit de sterke drank vandaag rijkelijk want Mike, Gaëlle & Co zijn géén Mormonen) dan komt langzaam maar zeker de stoet op gang. Als eerste in de stoet (hoe kan het ook anders) hét beeld van the States, The Eagle in de kleuren van de Amerikaanse vlag !
Reclame-, pracht- en praalwagens wisselen mekaar af. Deze 2 prachtexemplaren zet ik er effe bij op voor kleindochter Lien. Het zijn de wagens van "The Wizard of Oz" en "Cinderella"
En dan maakt iedereen zich klaar voor HET grootste spektakel...het watergevecht ! Kijk maar eens op de voorgrond van volgende foto...grote bakken met water, watergeweren, spuitslangen enz., het ligt er allemaal want de afsluiting van de stoet is ook meteen het hoogtepunt waar iedereen naar uitkijkt.
Mike, die zich geïnstalleerd heeft op - wat hij denkt dat een strategische plaats is waar niemand het zal wagen om hem nat te maken - is er meteen aan voor de moeite want Niki kan het niet laten...
De brandweer komt eraan... Maar ipv. dat zij het vuur moeten blussen, zijn zij het die dit keer "onder vuur worden genomen" met tuinslangen, waterpistolen enz.
Daarna is het de beurt aan de "Cheerleaders" die ooit in een ver verleden eigenlijk de oorzaak zijn geweest dat de stoet zóó uit de hand zou lopen (lees de uitleg maar op mijn verhaal van vorig jaar !).
En dan komt de brandweer nog eens opnieuw maar dit keer met het juist materiaal...Dit keer is er géén ontkomen aan. Alles en iedereen is "kleddernat tot op z'n onderbroek". Mike zit voor de zoveelste keer écht in de "vuurlijn" en ook Niki wil het nog vlug op een loopje zetten om te ontsnappen...helaas !!!
Traditioneel maakt Mike na afloop van de parade de taart en zo ook dit jaar. Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze ook hun taart vandaag niet in de juiste kleuren zouden versieren...
Het watergevecht hebben we overleefd en na nog wat nababbelen, een BBQ én natuurlijk een stuk taart, is het voor ons tijd geworden om te vertrekken. We moeten nog naar de luchthaven, want vandaag komt Heidi - de nieuwe baas van Niki en Swa - toe. Zij zal Rudi vervangen voor de eerstkomende 3 jaar en dat betekend ook meteen dat zij tegelijkertijd met ons terug naar België zal verhuizen. Het "welkomstcommitee" is er helemaal (met vlaggen en ballonnen) klaar voor...
Na lang wachten - ze zijn meteen al écht Amerikaans gaan doen en een hamburger gaan eten - krijgen we hen dan uiteindelijk te zien ! Haar man Philippe is er vandaag wel bij, maar hij moet binnen 14 dagen naar Tampa, Florida vertrekken om daar nog 1 jaar te gaan werken. Heidi zal dus 1 jaar alleen hier zijn tot Philippe haar daarna komt vergezellen. Zij zal haar mannetje moeten staan met die 2 sjarels hier, maar maak je geen zorgen Philippe...we houden wel een oogje in 't zeil hoor !
Sarah, Eloïse, François (Swa voor de vrienden), Clémence, Philippe, Heidi & Dominique allemaal netjes op een rijtje posserende voor ondergetekende "paparazzi" want hier hoort natuurlijk een foto bij hé !
We vergezellen onze "nieuwlingen" naar hun hotel en we maken graag effe tijd voor de "welkomstdrink". Afscheidnemende-en-terug-naar-België-kerende baas Rudi is ook van de partij (hoe kan het ook anders !). Onze ober wordt gepromoveerd tot fotograaf van dienst zodat ik ook bij op de foto kan
Als gigantisch-mega-cool-afsluitertje van de dag hebben we - speciaal om Heidi te verwelkomen (of is het omdat het vandaag the 4th of July is ?) - gezorgd voor vuurwerk. Het spettert en klettert en vliegt en suist het hele avond rond onze oren, zelfs tot midden in de nacht ! Als dit geen "welkom" is dan weet ik niet wat we de volgende keer nog meer uit onze mouw moeten gaan schudden hoor ! Deze foto's hebben - makkelijkheidshalve vanuit onze slaapkamer en liggend op ons bed - genomen. Zoals je kan lezen zijn ook wij intussen behoorlijk "veramerikaniseerd" en maken we het onszelf zo gemakkelijk mogelijk !
En zo komt er - na een lange, drukke dag met héél veel vertel-ervaring voor mijn blog - rond 1u 's nachts uiteindelijk toch nog een beetje rust over Layton en omgeving...
