Op dinsdag 30 augustus is de Deense Metal band "Volbeat" komen optreden in "The Complex" in Salt Lake City. Het was voor mij de eerste keer dat ik Volbeat live kon meemaken, na een eerste kennismaking met hun laatste, prachtige CD via mijn Deense vriend en buurman Dane. We stonden op de eerste rij en toen de band aankwam, kon ik in de rapte een foto maken van zanger Michael Poulsen.
Meteen gingen ze er stevig tegen aan met de opener "Rebel Monster".
De nummers van de nieuwe CD "Above Heaven/Beyond Hell" vielen bijzonder goed in de smaak bij het publiek tot groot jolijt van Michael Poulsen die zich volledig gaf.
Uiteraard had mijn vriend Dane een Deense vlag bij - what else - die door de bandleden opgemerkt werd
en ertoe leidde dat hij en zijn zoontje Christian het podium opmochten, om het nummer "Thanks" mee te zingen. Christian (8 jaar en zijn 1ste concert) kon met de gitarist Thomas Bredahl op de foto en kreeg er nog een plectrum bovenop ! Als dat geen geluk hebben is (en ikke stikjaloers natuurlijk !) !!!
Het was een prachtig concert en hopelijk gaan we er nog VEEL van horen (en zien).
Binnenkort gaan we naar een heel ander concert...eentje van Diana Ross (speciaal voor Ingrid !). Dominique
Via een collega ben ik in contact gekomen met iemand die een mooie boot heeft, en die mij uitgenodigd heeft om met hem te gaan vissen op Pineview Reservoir. Dit mooie meer is vlakbij het Snowbasin ski-resort (zie ook de foto van onze wandeling !). Vanaf het eerste moment was het meteen raak. Als aas gebruikte ik mijn "Banjo- Minnow" waarmee ik een "Smallmouth Bass" verschalkte tijdens het "Jungle Fishing" zoals Bill dat noemt.
Ook hij heeft succes en vangt een iets grotere en dikkere Smallmouth (doeme toch hé...)
Tijdens een volgend uitstapje heb ik een jonge "Tiger Muskie" gevangen en weer gebruikte ik hetzelfde aas.
Vorig jaar ben ik - tijdens één van mijn visuitstapjes - ben ik gestruikeld en pardoes in't water gedonderd. Resultaat...mijn gsm én mijn fototoestel naar de knoppen ! En net toén kwam er natuurlijk een Moose aan de overkant van de rivier - op 30 meter afstand van mij - drinken. Daar heb ik dus geen foto van kunnen maken. Maar een paar weken geleden ben ik de Weber River nog eens gaan verkennen en na een half uurtje vissen, komt er een hertje drinken in de rivier op amper 10 meter van mij vandaan en dát heb ik uiteraard nu wél gefotografeerd.
Het weer was goed en de nieuwe Nederlandse FLO maakte deze foto van mij (dank-je-wel Marc !)
Een paar minuten na de intermezzo met het hertje is het raak, en weet ik een "Beekforel" te strikken die mijn "Captain America streamer" (nog zo'n rare naam voor een zelfgemaakt aas) niet kon weerstaan.
Ook dit plaatje zou zo uit een "Rod & Reel" - het plaatselijke vissersboekje - kunnen komen, nietwaar?
Nu de herfst in aantocht is ben ik zo blij als een kind met Sinterklaas want dit is hét visseizoen bij uitstek.
Tot één van mijn volgende vis- of jachtverhalen. Dominique
Mijn zoon Jo wordt vandaag 28 en natuurlijk verdient ook hij de nodige aandacht én zijn plaatsje hier op mijn blog. Jammer natuurlijk dat we er niet bij kunnen zijn, maar in gedachten vieren we mee. De lekkere taart en het glaasje wijn moeten we helaas missen, maar Niki en ik houden er toch aan om - voor allen die in België jarig zijn en hun verjaardag zonder ons moeten vieren - op hun speciale dag een toast uit te brengen en een glaasje mee te drinken op hun gezondheid. Bij deze verjaardag van Jo is dat niet anders maar...over 3 jaar wonen we terug in België en vanaf dan zullen we weer op ieder feestje van de partij zijn !
Jo, we hopen dat je een hele fijne dag hebt. We wensen je via deze blog VAN HARTE PROFICIAT !!! En die drie dikke verjaardagzoenen komen eraan...SMAK...SMAK...SMAK !
Jullie weten toch wel dat wij hier een vogelvoederplaats hebben. En dat we daar ook een speciale fles aanhangen hebben om onze Hummingbirds (kolibries) te voederen. Die fles is niks meer of minder dan suikerwater. Alle 3 tot 4 dagen moet het water vervangen worden want door de warmte kunnen er microben in het water komen en daar kunnen de kolibries van sterven. Omdat ik het meestal ben die het water vervangt kennen die beestjes mij intussen al wel. Nu kreeg ik vorig jaar een email met een ppt (powerpoint). Daarin had een vrouw geprobeerd om de kolibries te voederen uit de hand. Een paar weken geleden kreeg ik van Christel (de zus van Dominique) diezelfde ppt opnieuw doorgestuurd. "Dat wil ik nu eigenlijk ook wel eens proberen" dacht ik bij het bekijken van de ppt, maar daar bleef het voorlopig bij. Vandaag echter, stuurde ik Niki naar buiten om de fles te halen zodat ik vers water erin kon doen. En hij had het lumineuze idee om eens te proberen of die kolibries zouden komen als hij de fles vasthield. En ja hoor...ze kwamen. Ik maakte een paar foto's door het venster, maar die zijn niet goed gelukt. Nadat Niki zo een tijdje bezig was, wilde ik het ook proberen. Dit keer hebben we er voor gezorgd dat Niki het fototoestel buiten had en hij maakte +/- 35 foto's van mij met de vogeltjes. Ik ga er een 5-tal bij dit verhaal zetten maar zonder commentaar...geniet ervan !
We zijn al eens speciaal naar Wendover gereden om deze man aan 't werk te zien (lees horen) en vandaag komt hij naar Salt Lake City voor een concert in open lucht in het Gallivan Center. Omdat we de vorige keer het concert zo goed vonden, gaan vandaag een aantal van de Internationals met ons mee. Dominique - dé concertganger bij uitstek - offert zichzelf graag op om helemaal vooraan te gaan staan, terwijl de rest van ons groepje verderop op het gras gaat zitten om te genieten zonder dat er geduwd en getrokken moet worden. Zijn gitaar - "Lucille" - heeft volgens mij al véél meer van de wereld gezien dan ondergetekende !
En dit stelletje "ouwe Blues-players" spelen hun ziel uit hun lijf om het publiek te verwelkomen. De meesten onder hen zijn, al sinds jaar en dag, hét instrumentale ensemble van 85-jarige "GROTE" meneer BB King.
Van ons gezelschap hebben we helaas geen foto's want Niki heeft het fototoestel vooraan aan het podium. Maar hij slaagt erin om schitterende foto's te maken van Mister BB King himself. Hier is hij dan...
Een gans uur houdt hij het vol om zijn publiek te boeien door het ene lied na het andere ten gehore te brengen. Tussendoor weet hij ook nog de mensen aan 't lachen te brengen met zijn talloze grappen. Hij is (volgens mijn bescheiden mening) een écht "grote" meneer hoor ! Chapeau dat hij op die leeftijd nog zo met zijn publiek begaan is en dat hij het zelfs nog aankan om op te treden. Vroeg of laat stopt hij ermee en dan is deze foto een heel mooie (misschien laatste ?) herinnering aan deze nog "levende legende van de Blues".
Dank je wel voor de prachtige foto's Niki ! Ingrid
Vandaag gaan we een wandelingetje (?!) maken op Snowbasin in gezelschap van Heidi (de nieuwe baas van Dominique). Bij aankomst kopen we eerst onze skipassen voor het nieuwe winterseizoen en daarna bekijken we de wandelkaart eens goed. We nemen de lift (Needles Express Gondola = roze lijn op onderstaande foto) van Earl's Lodge naar Needles Lodge om van daar helemaal naar de "ridge" (de top) van de berg te wandelen (zie zwarte lijn tot boven). Terug afdalen doen we tevoet. Je kan onze tocht volgen op onderstaande kaart (zwarte route bijgetekend naast de blauwe).
Onderweg gaan we wat foto's maken. Stel je voor dat we hier een Moose of een Mountain Lion of iets dergelijks zouden tegen komen. Als dat zou gebeuren willen we het natuurlijk documenteren. Zoals je kan zien is de natuur nog in volle pracht en praal maar er ligt ook nog altijd sneeuw...jawel (zie foto bovenaan rechts) !
En dan te bedenken dat hier niet gesproken wordt over "eeuwige sneeuw"...neen, dit zijn nog steeds restjes van de laatste sneeuwval in juni ! Dominique wil wel eens poseren in short, in de sneeuw.
Op de volgende foto zie je in de verte "Pineview Reservoir" (http://www.utah.com/ogden/pineview.htm), dé plek bij uitstek waar Niki zóóó graag gaat vissen met zijn collega/vriend Bill.
En dan zijn we er eindelijk ! Na een klim van ongeveer een half uur hebben we de top bereikt. Het was een steile, maar gelukkig niet al te moeilijke klim en we worden ruimschoots beloont voor de moeite ! Je ziet duidelijk The Great Salt Lake en Antelope Island. Dit plekje hier is nauwelijks een 4-tal meter breed.
En toen......wel toen viel ons fototoestel in panne en we hadden geen reservebatterij bij...jammer ! We kunnen van de afdaling geen foto's meer laten zien maar ik kan jullie verzekeren dat het een serieuze lange tocht was - van om en bij de 4 uren - om onze eindbestemming (terug in Earl's Lodge) te bereiken. Gelukkig voor ons zijn we geen beestjes tegen gekomen, anders hadden jullie ons toch niet geloofd want we zouden er geen "bewijzen" van hebben gehad ! We hebben er wél van genoten en gaan zeker terug voor een andere tocht !
Hieperdepiep Hoera voor onze Rob !! Het is vandaag zijn verjaardag en waarschijnlijk verwacht hij dit helemaal niet, maar ik wil hem toch graag eens heel persoonlijk in de bloemetjes zetten. Hij is de man van mijn dochter Joni en papa van onze kleindochter Lien. Jullie vinden dat misschien allemaal heel gewoon, maar Rob verdient het zeker en vast om hier op mijn blog eens een berichtje speciaal voor hem te lezen te krijgen. Voilà Rob, speciaal voor je verjaardag een dikke PROFICIAT, maar ook voor alle goeie zorgen voor Joni en Lien, een nog dikke "dank-je-wel-voor-alles-wat-je-doet-en-voor-wie-je-bent" !!!
Je bent een schat van een man en een graaggeziene schoonzoon !
We zijn opnieuw in het Yellowstone National Park omdat we vandaag het zuidelijke gedeelte van dit enorme park zullen doen. Het is nog behoorlijk vroeg als we het park binnenrijden en meteen krijgen we deze Elks (de vrouwelijke interpretatie van de rendieren van Santa Claus) te zien.
Wat verderop maken we foto's bij een waterval. Een toevallige toerist biedt aan om een foto van dit schone gezelschap te maken en dat laten we ons geen 2X vragen !
Tot onze grote verbazing komt er nog iemand bedelen om op de foto te mogen. Terwijl deze "chipmunk" zoals men die beestje hier noemt, braafjes blijft zitten, maakt Dominique onderstaande foto. Alle toeristen komen één voor één naar ons toegewandeld (want niemand wil het beestje opschrikken) en als een heus fotomodel poseerd onze Knabbel (of is't Babbel ?) tot iedereen voldoende foto's heeft en dan gaat hij er weer vandoor.
Na de fotosessie gaan we verder en komen bij een héél grote warmwaterbron. Ook hier moeten we uiteraard op de wandelpaden blijven want het ziet er dan misschien allemaal heel mooi uit en het water is kristalhelder (kijk...je ziet de bodem !) maar het heeft kooktemperatuur en dus is voorzichtigheid geboden.
Eén van de trekpleister in dit gebied is deze "Grand Prismatic Spring". Rondom de bron - die 75m op 90m is en die 49m diep heeft - zien we een oranjekleurige boord. We denken dat de bodem wel zeer ijzerhoudend moet zijn, maar we zijn mis. De oranje kleur komt van bacteriën die aan de rand van het water leven omdat daar het water het meest afgekoeld is. De bron heeft een constante temperatuur van 85°C.
Om een hele mooie foto (zoals je die in de boekjes kan zien) van deze Prismatic Spring te kunnen maken worden we aangeraden een wandeling te maken naar hoger gelegen gebied. We laten ons vertellen dat we vandaag dé meest ideale weersomstandigheden hebben voor die foto's en wandelen is één van onze hobby's dus gaan we op weg...op zoek naar beeldmateriaal. Op de foto zie je in de verte mensen rond de bron op houten wandelpaden gaan. En wij...wij worden beloont met dit...
Van de Grand Prismatic Spring gaat het verder naar de "Old Faithful", de grootste geiser die het domein rijk is. Om de 60 tot 80 minuten blaast deze geiser een stoomstraal - die tot 56 meter hoog kan zijn - de lucht in. Bij zo'n uitbarsting - die gemiddeld 1,5 tot 6 minuten kan duren - kan er tot 32.000 liter kokend water uitgespuwd worden ! Net als de Grand Prismatic is deze Old Faithful dé trekpleister van Yellowstone.
We hebben nu al geisers gezien...we hebben ook al de Grand Prismatic gezien en nu komen we aan de moddervulkanen. Die vulkanen zijn niet meer of niet minder dan grote stinkende modderpoelen waar we een paar foto's maken om daarna zo vlug mogelijk te vertrekken. BAH, BAH en nog eens BAH !!! Jeetje...wat een stank ! Je houdt het niet voor mogelijk !!! Rotte eieren zijn er een kleinigheidje tegen...
Deze kleine jongen heet "Dragons Mouth" (Drakenmond). Door een speling van de natuur, het kolkende water en de ondergrondse gangen en holen geeft deze grot de indruk dat er een écht draak in woont. Jammer dat ik hier op mijn blog geen geuren en geluiden kan bijzetten...
Na Yellowstone rijden we richting Jackson - een stadje te zuiden van het "Grand Teton National Park" - waar we de laatste nacht gaan slapen voor we weer naar huis rijden. Zoals gewoonlijk maken we bij het binnenrijden van één van de Nationale parken altijd eerst een foto...
Het wordt avond en we zijn moe, maar vanuit een ooghoek zie ik - als we een rivier oversteken - een raar, dik, vet dier dat sterk lijkt op een enorm grote rat ! Ik schrik me te pletter maar vraag Niki tóch maar eens rechtsomkeer te maken. Ik wil weten wát dat ding was dat ik daar zag. Blijkt nu dat we héél veel geluk op onze weg tegenkomen want wat we zien is een bever en dat beestje laat zich maar zelden zien.
We hebben weer een dagje van veel ervaringen erop zitten en verlangen nu toch wel naar ons bedje. Omdat het onze huwelijksverjaardag is heeft Dominique een super-de-luxe-met-alles-erop-en-eraan-kamer geboekt.
Je kan je wel voorstellen dat het super-romantisch geweest is zeker ? Iets waar ik écht niet verder over uit kan/wil wijken ? Wel...laat ik het zo stellen...dát is voor ons een weet en voor jullie een gok !
Als Winnie en Co veilig en wel door de douane zijn en wij terug thuis zijn, valt het ons op hoe stilletjes het wel is in huis. Om het gemis een beetje te verzachten, maar vooral omdat we maandag 1 augustus onze 8ste huwelijksverjaardag vieren, besluiten we "Yellowstone" - een National Park ten noorden van ons - te gaan bezoeken. Vrijdag 29 juli rond 3pm vertrekken we voor een lange rit van ongeveer 350 miles (of 565 km) waar we zo'n 6u zullen over doen om er te raken. Voor de terugrit verkiezen we te rijden via Jackson en dat ligt onder een ander National Park "Grand Teton". Op één weekend zullen we er in slagen maar liefst 4 staten te passeren : Utah, Idaho, Montana en Wyoming, dus...op naar dit cowboystadje...Yellowstone !
Het bijna 9000 vierkante kilometer grote park (waar het zelfs in hartje zomer kan sneeuwen !) is het oudste National Park ter wereld en bestaat sinds 1 maart 1872. In 1978 werd het op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. Als ik al die informatie te lezen krijg ben ik "in de wolken" en "overgelukkig" dat we dát niet allemaal tevoet moeten gaan doen ! Wie de film "2012" al gezien heeft zal dit park ongetwijfeld herkennen. De film is in dit gebied opgenomen, gaat over "het einde van de wereld" en wat er zou kunnen gebeuren indien deze dunne aardkorst het vroeg of laat zou begeven. We lopen hier op één gigantische grote vulkaanmond met héél veel geisers en warmwaterbronnen zoals deze. Je ziet de stoom achter mij uit de grond ontsnappen en als je goed kijkt zie je ook hoe het water "kookt" (letterlijk !).
Iedere geiser, ieder bronnetje, ieder plekje heeft zijn naam gekregen. Wat dacht je van "Painters Pot"
Zie je hoe diep dit "plasje" wel is ? Neen...eigenlijk zie je het net niét. Het water is héél helder maar oh, zo gigantisch diep dat er geen eind aan komt...De ontsnappende stoom maakt het broeierig heet en vochtig.
In dit Yellowstone kan je uren en uren wandelen door de bossen, over plassen, langsheen geisers en bronnen en alles staat netjes uitgelegd en aangegeven. Je mag wel de wandelpaden niet verlaten.
Een foto als deze zou nét zo goed in Turkijke genomen kunnen worden. Deze plek lijkt enorm veel op "Pamukkale" (vertaald uit het Turks is dat "kasteel van katoen"). Ginder zijn dat grote, sterk kalkhoudende, warmwater terrassen (+/-35°) die ten noorden van Denizli in Turkijke liggen (zie wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Pamukkale). En hier in Yellowstone vindt je die dus ook
%
In het visitors center krijg je voldoende uitleg en worden er begeleide wandelingen met gidsen georganiseerd. Kinderen krijgen een map met uitleg en een spelletje ivm Yellowstone. Zij moeten noteren welke dieren ze waar gezien hebben, welke vlakte ze doorkruist hebben, op een kaart aanduiden waar ze gewandeld hebben en nadat zij de ganse dag op pad zijn geweest volgt er een kleine kwis. Slagen ze, dan worden ze beloond met hun nieuwe titel. Vanaf dan zijn zij echt "Yellowstone Rangers". Er wordt écht wel werk gemaakt om kinderen te sensibiliseren en da's maar goed ook ! Men wil de natuur zoveel mogelijk respecteren en onderhouden en voor de jan-met-de-pet-toerist zou het best ook wel eens héél gevaarlijk kunnen worden als die oog in oog komt te staan met beren, wolven, mountain lions (poema's) en/of bizons zoals deze.
We rijden weer een stukje verder en dan zien we een bosbrand...oeijejoeijejoei...als dát maar goed komt !! Gelukkig is het één van de gecontroleerde bosbranden.
Die worden soms veiligheidshalve aangestoken nét óm de natuur te beschermen. Ze willen een herhaling van de grote bosbranden in 1988 écht wel proberen te voorkomen ! De 1ste bosbrand (een blikseminslag op 24 mei 1988) was nog dezelfde dag onder controle mede door een natte lente. Niemand kon toen verwachten dat de zomer zóó erg droog zou worden dat er maar liefst in totaal 50 bosbranden uitbraken. Die branden werden op hun beurt aangewakkerd door felle winden van 80 miles (129km) per uur. Hierdoor ging maar liefst 321.272 hectaren natuur in rook en vuur op. Met z'n 25.000 mannen en vrouwen waren ze om deze branden te blussen. Op 11 september kwam de eerste sneeuwval, maar zelfs onder dat wit tapijtje blééf het vuur verder smeulen. Dat duurde nog tot eind november. Vandaag zie je nog steeds restanten van die brand...de natuur heeft zich nog altijd niet volledig hersteld en dat zal ook nog effe duren...jammer !
Hier en daar zie je toch wel dat het terug de goeie richting opgaat. Op onze rit passeren we enorm grote, glooiende weilanden met miljoenen gele bloemen...
.
En deze foto vind ik nu zelf de moeite waard om hier een plekje te krijgen.
We hebben bijna de halve wereld afgewandeld. Wat ??? Jullie lachen ermee ??? Ik heb wel hét bewijs ervan hoor ! Kijk maar...ik ben tevoet...en ik sta halfweg tussen de Equator (Evenaar) en de Noordpool ! Voilà...en zeg nu nog maar eens dat het niet waar is of dat ik zomaar wat zit te verzinnen hé !
Van waarschuwing als deze krijgen we het alletwee van "op onze heupen". Is dat nu écht nodig dat die borden hier staan ? Wie krijgt het nu in zijn hoofd om wilde dieren zo dicht te benaderen ???
Juist ja...Dominique ! "Een gewaarschuwd man is er 2 waard" zegt het spreekwoord dus hij kan maar beter uitkijken wat hij doet ! Niet voor niets dat ze er staan, maar je verwacht geen "wild" in het centrum van een stadje...
We zijn er al de ganse dag over bezig geweest en net vóór we het park verlaten voor vandaag worden we beloond voor de moeite ! We krijgen een beer te zien...wat een snoezelig, lief ding (vanuit de verte gezien !).
Als hij (of zij ?) ons in de gaten krijgt is't uit met de pret. Hij gaat er van door en wil niet langer op de foto ! We hadden nog thans lekker snoepjes bij (of zijn wij het snoepje ?). We laten de beer voor wat hij is en houden het ook voor bekeken voor vandaag. Morgen is er nog één en ander te beleven.
Wat hebben we nog meer gedaan met ons bezoek ? Wel...na Antelope Island en een verkwikkende nachtrust ging het sight-seeing-verhaal verder in Salt Lake City uiteraard !!! Eerst haltes waren "The Capitol"
en Temple Square dat we met een gids bezochten (maar daar heb ik al genoeg foto's van gepost). Daarna gingen we naar het Make-A-Wish-huis. Vrijwilliger zijn voor deze organisatie in België is wel effe een ietsiepietsie anders dan hier in de States. Winnie kwam ogen te kort om alles in zich op te nemen. Ze wilde zoveel mogelijk ideetjes opdoen om na haar thuiskomst, in België misschien één en te ander veranderen. Samen met dochter Lauren wilde ze hier een foto als bewijs dat ze er wel degelijk geweest is !
We kuierden langsheen de muur vol met wonderlijke verhalen van volbrachte wensen. De ene wens al mooier, maar ook tastbaarder en emotioneler dan de andere. Kippevel momenten !
Deze sterren zijn stille getuigen van volbrachte wensen. Ieder wenskind mag - mits een heuse ceremonie - haar/zijn glazen sterretje omhoog mag hijsen en die sterren zullen daar nu voor altijd blijven hangen...
Eten deden we voor de verandering eens op z'n "Belgisch" met frieten van de enigste échte Belgische frituur die Utah rijk is ! De Brugse uitbater is een gewezen Sabena-piloot die z'n job opgaf om hier frieten te komen bakken. Zijn zaakje heet heel toepasselijk..."Bruges" en hij verkoopt er frieten en "The real Belgian Wafels". Wat we in de Belgische frituren een "mitrailette" noemen heet hier "a machine-gun" en in de winter (vanaf oktober) kan je er "stoofvlees met frieten" oftewel "fries and stew" krijgen. Alleen bereid hij zijn "stew" met Guinness bier en dát mogen die Mormonen dan wél eten omdat de alcohol er uitgekookt is (zeggen ze...).
We deden nog een paar schoenwinkels waar Lauren meteen "haar" schoentje gevonden had !
Andreas kon het kattekwaad niet laten, zelfs niet in de winkel. Hij probeerde die stilletto's ook uit en trokt daarbij de meest lachwekkende gezichten. Ons fotomodel in spé...
We mochten toch onze mannen ook niet vergeten hé ! Onderweg naar huis wilden ze een pintje gaan drinken en Niki weet als de beste waar je die zo groot mogelijk en zo goeie koop mogelijk kan versieren. Als ze dit pintje uithebben zullen ze er weer wel tegen kunnen zeker ? Allez...voor effe dan toch !
De volgende dag is het "koekenbak"...letterlijk ! Toen wij in mei bij onze vrienden logeerden heeft Lauren al gevraagt om samen koekjes te bakken. Tijdsgebrek heeft destijds roet in 't eten gestrooid, maar we hebben het goedgemaakt. De kids leefden zich uit en creërden échte meesterstukjes...té mooi om op te eten.
Die namiddag zijn zij naar het zwembad geweest. Ik kon niet mee omdat ik op een farewell van één van onze families moest zijn. Ik haalde hen in de vooravond weer op en blijkbaar hadden ze het helemaal naar hun zin gehad. Diezelfde avond waren we uitgenodigd bij onze Nederlandse vrienden Lia & Wouter.
En natuurlijk kwamen we dan op een gegeven moment aan alweer die "laatste" avond. We namen hen mee naar een Japans restaurant. Het is in dit restaurant de gewoonte dat de kok een aantal stukjes vlees, kip of vis apart houdt...dat doet hij natuurlijk express, maar Andreas kon zijn plezier niet op toen bleek dat die kok het bepaalde stukje scampi rechtstreeks in zijn mond probeerde te flikkeren...
Nog een laatste sfeer foto op ons terras en dan op tijd in bed. De volgende morgen was het uit met de pret...de vakantie voorbij...tijd om terug naar huis te gaan...We zullen hen gaan missen, zoveel is zeker !!!
En daar gingen ze dan. Nog even aanschuiven om door de douane te gaan, nog gauw een laatste foto, de laatste groetjes, een laatste dikke knuffel, kussen (én tranen) en toen...waren ze weg...foetsie...
Lieve vrienden, als jullie al maar voor de helft zoveel genoten hebben van jullie verblijf als wij van jullie komst, weten we dat het goed geweest is ! We hopen dat jullie we-komen-nog-eens-terug-plannen ook werkelijkheid worden. Weet dat we jullie gezelschap, vriendschap en aanwezigheid erg gewaardeerd hebben.
Veilige en behouden reis terug naar België, Ingrid
Het is de hoogste tijd dat ik jullie eens een beetje informeer hoe de laatste week op Amerikaanse bodem voor onze Belgische vrienden geweest is. Maar omdat het zo'n drukke week geweest is heb ik dat samengevat in 2 verhalen. Zoals eerder vermeld hadden we op donderdag 21 juli onze picknick en normaal gezien zouden Winnie & Co daarvoor terug hier zijn van hun rondreis door Californië. Maar er viel voor hen zóveel te beleven dat ze pas vrijdagnamiddag terug hier geraakten...(tja...ze waren dan ook met vakantie hé !). Vanaf zaterdag 23/7 was het onze beurt om hen op sleeptouw te nemen en hen "onze" omgeving te laten zien.
Eén van de eerste haltes op het programma is deze waterval. Misschien lijkt het niet zo spectaculair op foto, maar in 't écht is die toch wel héél groot hoor ! Vooral in de winter - als al dat water bevroren is en er veel sneeuw ligt - is die nog mooier, maar voor die foto's ga ik nog wel eens terug naar deze plek.
Daarna is het tijd om de innerlijke mens aan te sterken en waar kan je dat nu beter doen dan in een restaurant ("The Prairie Schooner") dat je de indruk geeft alsof je buiten rond het kampvuur, in een huifkar zit te eten. De sfeer van het vroegere (maar ooh zo bekende) "Wild West" - dat iedereen natuurlijk kent uit de cowboys- en indianenfilms met John Wayne - laat hier niks te wensen over en er staat voor ieder wat wils op het menu. Een overheerlijke, oerechte Amerikaanse Steak (mét frietjes uiteraard !) gaat er écht wel in hoor !
Zondag 24 juli gingen we naar Park City. Deze stad is bekend owv. de Olympische Winterspelen 2002.
In één van de winkels werd het de kids allemaal een beetje té mooi voorgeschoteld. Ze konden ze hun ogen nauwelijks geloven bij het zien van al dat lekkers. De gekarameliseerde appels op een stokje in alle kleuren en maten spraken dan ook gigantisch tot de verbeelding van Andreas.
En met deze schone Moose wilden ze alletwee wel eens op op de foto...
En van Park City reden we verder naar Snowbasin waar we het skiresort bezochten (www.snowbasin.com)
Toen we bij de oude (en tevens enigste) farm op het eiland aankwamen, besloten Werner en Andreas dat ze de bizons een beetje korterbij wilden gaan bekijken. Intussen bleven Winnie, Lauren, Niki en ik rondhangen op de farm. Lauren voelde zich helemaal in haar element als ze een "cowgirl" wilde imiteren. Bovenop haar (houten) paard staande, probeerde ze een al even houten koe (of is't een stier ?) te vangen !
De mooiste en meest spectaculaire foto's maak je natuurlijk bij zonsondergang.
Eens het avond begon te worden, kwamen de bewoners van het eiland tevoorschijn. Ze hadden honger en gaan op zoek naar eten en een plaatsje om te slapen. Eerst kwamen de Pronghorn Antelopen over de straat gewandeld en een beetje verder zagen we ook nog enkele verdwaalde bizons.
Een avond als deze sluit je natuurlijk af met een PRACHTIGE zonsondergang...
We hebben nog maar 3 dagen en dan vertrekt ons bezoek weer terug naar huis, maar er staat nog zovéél op het programma dat ik denk dat we tijd te kort zullen hebben om hen alles te laten zien. Dus nu maar vlug naar huis, eten en dan bed in, want de volgende dag is ook weer al helemaal gevuld !
