Zoals ik in deel 1 al zei, heb ik dag 3 doorgebracht aan en vooral ín het zwembad. Maar wat ik jullie in dat eerste deel helemaal vergat te vertellen is dat we - bij aankomst in Oklahoma - een overstroming meegemaakt hebben. Dat komt omdat we er zo van onder de indruk waren, dat het tot nu geduurd heeft voor we er foto's van hebben kunnen maken. Gelukkig heeft die overstroming (én bijpassend noodweer met klank- en lichtspel !) maar één dag geduurd. Maar je ziet wel nog tot waar het water stond.
Dag 3 zijn we met z'n allen naar downtown Oklahoma gegaan. We willen het museum bezoeken (www.oklahomacitynationalmemorial.org). Maar het is geen museum van kunst- of beeldhouwwerken...neen...het is een museum als aandenken aan een aanslag die daar gebeurd is op 19 april 1995. Een aanslag zoals die van 11 september 2001 in New York. Het is een heel trieste aanblik als je door de straat wandelt waar deze feiten zich afgespeeld hebben
Als we het museum binnengaan zien we onmiddellijk deze gedenkplaat
Er wordt ons gevraagd om op een serene manier door het museum te wandelen en géén foto's te maken uit respect voor de 168 overledenen (waaronder 39 kinderen). Deze enigste foto die binnen mag genomen wordt laat (rechts vooraan) een deel van de muur zien zoals we die buiten ook al zagen.
Aan de andere kant van de zaal hebben we een uitzicht op het "buitenmuseum" waar we een wandeling gaan maken. Je kijkt nu uit naar de plaats waar eens het gebouw gestaan heeft...
Wat ín het museum al zo in-triest en onwaarschijnlijk lijkt, is buiten al helemaal niet in woorden te vatten. De plaats waar onderstaand foto gemaakt is, is ook de plaats waar het gebouw stond. Dat gebouw is nu vervangen door het water. Aan de ene kant staat een muur die eens een zijmuur was met daarop een uur : "09:01". Op de klok van de zijmuur aan de overkant staat "09:03". Daartussen hoort eigenlijk "09:02", maar dat zie je nergens omdat dat het moment van de aanslag was...
Aan de andere kant van het water, zie je 168 koperen stoelen staan. Voor ieder overleden persoon staat er ééntje. Ze hebben allemaal dezelfde afmetingen behalve die voor de 39 kinderen, die zijn een beetje kleiner. Ze staan allemaal in een bepaalde orde...de plaats waar de mensen waren op het moment van de aanslag. En ze kijken allemaal in dezelfde richting van het water...
Brandweermannen die ter hulp kwamen en overweligd waren bij de aanblik van de aanslag lieten deze tekst na op één van de muren, duidelijk zichtbaar voor iedereen die hier ooit nog zou komen...
Ik verzeker jullie...het heeft toch wel even geduurd voor we ons daar allemaal konden overzetten. Het heeft enorm veel indruk nagelaten bij iedereen !!! Zoiets mag nooit vergeten worden...
Gelukkig is dit bezoek in de voormiddag geweest. Namiddag - toen al die gevoelens een beetje getemperd raakten - hebben we het nuttige ook aan het aangename gekoppeld. Onze ganse compagnie is neergestreken bij Erik & Isabelle en is het toch nog een hele fijne, gezellig BBQ geworden.
De avond word door de anderen afgesloten met een bowling-competitie
behalve voor Niki en mezelf. Wij zijn stiekem naar buiten geslopen en hebben ons - met een lekkere cocktail - op het terras geïnstalleerd. Laat de anderen maar afzien bij de bowling !
En daarmee zetten we een punt achter dit hele "Oklahoma" gebeuren. Volgend jaar gaat deze "meeting" waarschijnlijk in Washington door. Dan ga ik van de gelegenheid gebruik maken om Kim (mijn nichtje in Philadelphia ) en haar gezinnetje te gaan bezoeken. Kim...ik kom er (volgend jaar) aan hoor !
Dit verhaal begint met een afscheid. De dag vóór we naar Oklahoma vertrekken, gaan we nog effe langs bij Trond & Stephanie. Zij logeren voor het ogeblik in een hotel want binnen een paar dagen vertrekken ze definitief terug naar Noorwegen. Het zijn de eersten (van 7 gezinnen !) die dit jaar vertrekken, maar het waren ook de eersten die ons "welkom" geheten hebben in hun huis toen wij - ongeveer een jaar geleden - hier toekwamen. Vandaar dat we een beetje een speciale band hebben met deze mensen. En vandaar dat het ook een beetje hartpijn doet, te weten dat zij weg zijn als wij terug komen van Oklahoma... We hopen dat het hen verder goed zal gaan en gaan hen waarschijnlijk (hopelijk !) eens opzoeken in Noorwegen.
En nu de rest van dit verhaal...Niki (en de andere Belgische militairen) komen één keer per jaar samen voor hun BE-PART (Belgische partners in de US) meeting. Dit keer in Oklahoma City. Voor mij dé ideale gelegenheid om nog eens weg te zijn en een nieuwe staat te leren kennen (enfin...een stukje toch ervan).
Je merkt meteen dat je in een staat zit van olie, koeien, cowboys...
De eerste dag hebben we niet veel meer gedaan dan ingecheckt in het hotel, een wandelingetje gemaakt in de omgeving en een beetje gerelaxed aan het zwembad(je) van het hotel. Veel stelt dat echter niet voor...niet eens de moeite om er een foto van te maken en hier bij het verhaal te zetten...
Dag 2 begint al beter. Vandaag heb ik afgesproken met Isabelle (vrouw van Erik Dewael), haar dochter Louise en haar vriendin Sofie (die daar op bezoek is) om thee te gaan drinken in een échte "Tea-room".
Het is er zo eentje die je eigenlijk zou verwachten in Engeland, maar zéker niet in een staat als Oklahoma, waar alles blijkbaar om koeien, longhorns, cowboys enz...draait ! Het enigste dat in het interieur ontbreekt zijn die échte Engelse dametjes uit één of ander boekje van Agatha Christie...maar daar zorgen we zelf wel voor ! In een hoek van de Tea-room staat een grote kapstok met wel 20 verschillende hoeden en het staat iedereen vrij om er daar een aantal van te passen en zo één geheel te vormen met het interieur ! Zoiets moet ons natuurlijk géén 2 keer gezegd worden...we hebben ze allemaal gepast ! En we hebben wat afgelachen, want er zijn er een aantal bij die waarschijnlijk de oorlog nog meegemaakt hebben !!!
En dan kan het ingehouden, gedempd getatter beginnen bij een lekker tasje thee uit écht tassen mét een ondertasje en niet - zoals we dat intussen gewend zijn - uit "plastieken bekertjes" !
Ieder hoekje van deze "Tea-room" heeft een eigen karakter en uitstraling
Natuurlijk kan je ook dingen kopen zoals thee, konfituur en zelfs porseleinen serviezen
Na de "Tea-time" is het tijd om ons in een hele andere wereld te begeven...we willen op zoek gaan naar de échte "cowboys" en daarvoor moeten we naar de stockyards (of veilingen).
Hier zullen we wel meer geluk hebben...denken we ! Maar niks is minder waar...geen cowboys...geen koeien...geen longhorns...we hebben dikke pech. Het is een trieste, lege aanblik van de stockyards die - normaal gesproken - overbevolkt zouden moeten zijn van beesten en hun baasjes
Dan maar iets doen dat alle vrouwen graag doen...de winkels afschuimen ! Misschien vinden we hier wel iets leuks en origineels, iets dat de moeite is om mee naar huis te nemen...Daar is het winkelcentrum !
En jahoor...daar zijn ook de koeien !!! De ene al gekker dan de andere...waarschijnlijk hebben ze last van de "dolle-koeien-ziekte" (hahaha !). Welke zou jij verkiezen ?
De volgende winkel is er eentje van zadels, riemen, lasso's enz. Ik weet wel zeker dat Fred (mijn broer) en Christy (mijn nichtje) zich hier wel een hele tijd zouden kunnen bezighouden.
Dan bezoeken we nog een winkel van laarzen
en natuurlijk gaan we ook nog een kijkje nemen in een cowboy-hoeden-winkel met voor ieder wat wils.
Als we 's avonds onze mannen terug zien voor een heerlijk etentje hebben we heel wat te vertellen.
Morgen én overmorgen hebben we nog 2 dagen om ons bezig te houden. Wat we dan nog allemaal gaan doen weten we nog niet precies, maar ik denk dat ik morgen een dagje aan het zwembad ga zitten luieren...
Het bowling seizoen is alweer een tijdje geleden, maar het seizoen werd vrijdag 11 juni officieel afgesloten met een BBQ. Het is was al de ganse week goed weer en iedereen had er zin in, maar dan zijn de weergoden plots van gedacht veranderd. Het regent...en van tijd tot tijd stormt het zelfs ! Marcel, Theo, Marko en Niki zijn de verantwoordelijken van dienst. En vermits het seizoen afgesloten werd, moesten er ook nog prijzen uitgereikt worden. Die van beste ploeg, beste mannelijke/vrouwelijke speler enz...Tegen 5u waren ze eindelijk klaar om hun "gasten" te ontvangen. Het is Marcel die de mensen verwelkomt en die het hoge woord voert.
Niemand durft nog iets te zeggen...iedereen luistert héél aandachtig.
Behalve Theo...die gaat rustig verder met "zijn" tombola
Terwijl Marcel de nodige uitleg geeft over het voorbije seizoen, zijn Dominique en Marko aan 't BBQ-en. Maar het is écht "rót" weer. Het regent, het waait...het lijkt wel herfst in plaats van zomer ! Het stormt zelfs zo erg dat de vis-paraplu van Niki het begeeft en gaat vliegen
Binnen gaan de gezellige babbels onverminderd voort. Er is wel niet zoveel volk als vorige jaren (dat heeft men ons zo verteld), maar diegenen die er wél waren hebben zich geamuseerd.
Verkleumd van de kou en doornat heeft Dominique dan eindelijk ook de tijd gevonden om een hapje te komen eten. En zoals dat hoort heb ik braafjes (zo ben ik nu eenmaal !) op hem gewacht
We hadden ook een jarige in ons midden...de Griek Dimitrios Karagkiozakis (héhé..ik heb het eruit !)
En dan was het eindelijk zover...de langverwachte en zéér begeerde prijsuitreiking en de tombola.
De 1ste plaats (beste ploeg) was voor de "Asian Delights" : Capt. Francis Seow, Hyog Kwon, Yasuhiko Fujimoto & Itthikorn Kasetsoontorn
2de plaats was voor de "Dutch Vikings" : Capt. Theo Peters, Marijke Thornell, José Peters & Anja Hengeveld)
3de waren "The New Pioneers" : Capt. Rudi Decrop, Francois Ricour, Michael BoFriis & Jose Morgado
De prijs voor "most improved player" ging bij de dames naar Stephanie Ressem en bij de heren naar François Ricour. Toen iedereen haar/zijn prijs gekregen had en de tombola verloot was bleef het hele gezelschap nog een hele tijd napraten. En zo werd het - ondanks het slechte weer - toch nog een heel gezellig party. We kijken al uit naar het nieuwe bowlingseizoen...
Het is vandaag "Vaderdag" in België, maar nog niet in de States. Dat wordt hier volgende week pas gevierd. Maar wat geef je je vader voor Vaderdag ? Een das ? Een paar sokken ? Een bloemetje ? Ik vind het ieder jaar toch weer een raadsel wat ik die lieve man zal schenken. Vermits ik aan 't "scrapbooken" ben heb ik dit jaar het kaartje zelfgemaakt. En in plaats van een kado heb ik dit jaar een centje bij in de enveloppe gestoken want met ik ben inmiddels alweer terug thuis in Layton. Dus pa...wat je er ook mee doet...proficiat en geniet ervan hé !
Het is niet alleen voor mijn vader "Vaderdag" dus wens ik alle Vaders vandaag proficiat met "hun" dagje. Het wordt vast een onvergetelijk feest ! Nog even deze toepasselijke tekst
Een bijzondere vader
Een grootvader 3 kleindochters en 1 kleinzoon Een man die graag tijd met hen doorbrengt Een opa waarop ze kunnen bouwen
Een vader Een persoon die je kunnen vertrouwen Die je steunt en met je meeleeft Een man die achter je staat tijdens moeilijke dagen
We zijn nog maar net terug thuis en ik heb al een volgende boodschap voor jullie. De lente is hier duidelijk begonnen want de eerste "Hummingbirds" of "Kolibri's" hebben de weg naar onze voederbak gevonden ! En iedereen hier wéét dat - eens de Kolibri's er zijn - de zomer snel zal volgen. Aan onze "birdfeeder" hangt een fles met suikerwater. Hummingbirds lusten dat zéér graag en wij zijn écht wel benieuwd of we ze op deze manier zouden kunnen lokken. En ja hoor !!!
Om jullie een idee te geven hoe klein zo'n Hummingbird is zet ik er de grote van de fles (+/- 15cm) bij. De hoogte van rode vlak waar de Kolibri op zit is 2cm en heeft een doorsnee van 10cm
Aan de zijkant van ons huis komt de verluchting van de open haard uit en het is maar goed dat we die nu niet meer moeten laten branden want er heeft zich daar een vink (housefinch) in genesteld...
Met heel veel geduld heb ik bovenstaande foto kunnen maken, maar vlak daarna ging de vogel vliegen. Ik dacht eraan te zijn voor de moeite tot ik probeerde in het nestje te kijken en dit zag
Maar liefst 5 eitjes !!! Ik ben dan maar onmiddellijk terug naar binnen gegaan en hou nu angstvallig de wacht. Iedereen die ook het ook maar aandurft in de buurt van dit nestje te komen wordt stante pede vriendelijk maar dringend verzocht deze broedplaats te verlaten. Ik kan niet wachten tot de eitjes uitkomen en ik ben benieuwd of het me zal lukken foto's te maken van dit nieuwe leven...afwachten dus.
Helaas, helaas...wat jammer nu ! Een paar dagen later en er blijft van dit nestje niks meer over ! Het heeft zo hard gewaaid (om niet te zeggen "gestormd") dat de vogel, met nest en eitjes weggewaaid is ! Mijn goede voornemen om dit nestje te bewaken is blijkbaar tevergeefs geweest. Zo'n natuurgeweld...daar kan je niet tegenop hé. Nu maar hopen dat die vogel volgend jaar terug wil komen...
Zondag 30 mei - amper één dag na het huwelijksfeest - gaan we naar het schoolfeest van Lien. En net zoals tijdens de dansles moet het klasje van Lien dansen op een liedje van Michael Jackson. Helemaal in zwart en wit gekleed, komen ze het toneel opgestormd
Er wordt gedansd, gesprongen, gehuppeld dat het een lieve lust is. Ik laat jullie even meegenieten
Vermits Lien de dag ervoor ook al druk bezig was, is ze nu natuurlijk héél erg moe.
Na het schoolfeest gaan zij onmiddellijk naar huis en wij gaan terug naar Dominique zijn ma. Vanavond gaan we met zijn ganse familie eten bij de Japanner en daar maak ik volgende foto's...
Niki en zijn ma
Zijn zus Lizzy-Anne en haar man Fons
Zus Christel met haar echtgenoot Luc
en één van de kelners wordt gebombardeerd tot fotograaf en maakt een foto van de ganse groep
Het wordt een heel gezellig avond met lekker eten. Zoals gewoonlijk wordt er heel wat afgelachen en moeten wij zoveel mogelijk vertellen over ons leventje in Utah. Eigenlijk zouden we heel graag hebben dat ze allemaal eens naar Utah zouden komen, maar dat zal wellicht niet gebeuren. Zolang ze hun vliegangst niet kunnen overwinnen, kunnen ze er ook niet geraken hé...
Een paar dagen voor we weer naar Utah vertrekken krijg ik 's morgens een telefoontje van Joni...ze ligt in het ziekenhuis, de arme schat ! Ze heeft longvliesontsteking en moet een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Even wordt er gevreesd dat ze niet op vakantie naar Kreta zal kunnen vertrekken...OEI !!! Zij, Rob en Lien hebben er al zo lang naar uitgekeken om lekker te gaan luieren onder een stralend zonnetje...als dat maar goed komt ! Maar dan krijgt ze het goede nieuws...ze mag op vakantie, maar wel op voorwaarde dat ze héél goed zal rusten daarginds. Dat zal ook wel zo gebeuren, maar als mama maak je je toch altijd wel zorgen om je kinderen hé...
Ik wil haar via deze blog dan ook van harte een heel spoedig herstel wensen !
Als we haar thuis gaan bezoeken, maken we nog snel een foto van de 4 generaties. Je herkent ze meteen hé...van links naar rechts Joni, Lien, ikke en ma.
Vermits ik hier nu bijna de ganse familie voorgesteld heb, rest er mij alleen nog een foto erbij te doen van mijn eigen familie. Deze dateerd van toen ma vorig jaar 80 jaar werd
Het is fijn om iedereen weer terug te zien, maar naar België komen is voor ons géén vakantie ! We moeten dan op zoveel plaatsen zijn, dat onze agenda al vol staat voor we in Utah vertrekken. We zijn altijd heel blij om te komen, maar ook altijd tevreden als we weer naar huis gaan...
