Gisterenavond tijdens het nieuws was er sprake van dat we deze nacht (van dinsdag op woensdag) een "meteoren-regen" konden waarnemen. Je moest daar natuurlijk wel iets voor over hebben... Wanneer het allemaal juist zou gebeuren, was moeilijk te voorspellen, maar het zou de moeite zijn. De "Leoniden" (van het sterrenbeeld "Leeuw") zouden zichtbaar zijn tussen 1am en 7am. Er zouden zo'n 30 à 40 meteoren per uur kunnen waargenomen worden.
Wij hebben wel even naar de sterrenhemel gekeken - vanuit ons bed zien we die hééél goed - maar waren te moe om wakker te blijven. Geen vallende sterren voor ons dus. Jammer, want we hebben wel duidelijk IETS gemist !!!
Vandaag was het voorval van vannacht HET gespreksonderwerp. Iedereen heeft het erover. Er zou een meteoor door de dampkring gedrongen zijn en daarna uit mekaar gevallen zijn. En dat allemaal ergens in de buurt van Salt Lake City (en da's maar +/- 40km hier vandaan).
Mensen hebben - net na middernacht - een lichtflits gezien die de hele omgeving oplichtte alsof het klaarlichte dag was. Vele mensen hadden angst en belden de hulpdiensten die op hun beurt overstelpt geraakten. Bij de nieuwsdienst stonden de telefoons roodgloeiend.
Ik heb voor jullie even de juiste website opgezocht www.ksl.com/?nid=148&sid=8714738 Daar kunnen jullie het hele verhaal van naaldje tot draadje opnieuw lezen.
Zondag 15 november. Koningsdag voor de Belgen, maar geen "vrijaf" voor onze Belgische delegatie hier in Utah. Om 10u worden ze verwacht op het kerkhof van Fort Douglas voor een herdenkingsplechtigheid.
Jaja, dat hoort ook bij hun taak als vertegenwoordigers van België hier in Salt Lake City. Majoor Rudi Decrop, Kapitein François Ricour en Adjudant-Chef Dominique Gielen
Ja hoor, Koning Winter heeft zijn intrede gedaan in Utah. Zaterdag 14 november heeft het heel hard gesneeuwd. Niet zo maar een beetje in de bergen maar een heus winterlandschap ook hier bij ons in het dal. En omdat ik al helemaal een "hieperdepiep-hoera-het-heeft-gesneeuwd"-mens ben, kan ik het dan ook niet laten om vrolijk als een kind in de sneeuw gaan rond te huppelen.
De fotograaf van dienst (alias Dominique) zal moeten maken dat hij wegkomt of hij wordt geraakt door de sneeuwbal. Eigenlijk wilde ik graag een sneeuwballengevecht beginnen, maar dat zag hij écht niet zitten.
Nog gauw de post binnenhalen en dan gaan we wandelen.
Niki heeft via het internet een wandelweg gevonden héél dicht bij huis. Een klein natuurreservaat waar gemotoriseerde voertuigen absoluut verboden zijn. Wij zijn tevoet, dus gaan we het pad verkennen. We zijn wel helemaal alleen. Op de volgende foto zie je een "eenzame" Dominique en aan zijn gezicht kan je duidelijk merken dat het koud is en dat hij er eigenlijk niet echt zin in heeft.
Maar als hij dan de vogels te zien krijgt, dan komt dat "natuur-mens-instinct" naar boven en kan hij wel een kwartier staan kijken en de ene foto na de andere maken in de hoop dat er toch een paar goeie tussen zullen zijn. En ja hoor...op deze eerste foto zie je een "Red Robin" (da's een roodborstje van ongeveer 20 cm groot)
Deze vogels kennen we niet, dus als iemand van jullie het weet, mag je het me altijd emailen en anders ga ik wel op zoek op het net.
Maar owee...hier hadden we niet op gerekend...we zijn in "cougar-land" aangekomen. Als er hier seffens zo'n beestje te voorschijn komt maak ik eerst nog gauw een foto en dan ga ik héééél hard gillen én lopen.
Hoe verder we wandelen, hoe dikker de sneeuw ligt.
Natuurlijk hoort er op deze wandeling een foto van deze 2 besneeuwde individuen bij. Maar we zijn alleen en wat doe je dan ? Je geeft het fototoestel aan diegene met de langste armen (hihi) en dan maar mikken tot de foto is zoals je hem wil hebben (7 keer opnieuw dus...)
Als we bijna aan het eind van onze wandeling zijn maakt Niki volgende foto. Alleen al maar om jullie te laten zien dat het nog steeds sneeuwt en dat ik bijna een "sneeuwvrouw" geworden ben.
Helaas heeft dit liedje niet lang geduurd...maandag 16/11 (gisteren dus) is de sneeuw weer bijna weg. Dat zal niet voor lang zijn, want voor het weekend wordt opnieuw sneeuw verwacht. Als hij écht heel dik ligt (en Niki sneeuw moet gaan ruimen) komt dat binnenkort ook wel op de blog.
Het zegt u misschien helemaal niks, maar het MormonTabernacle Choir (www.mormontabernaclechoir.org) is het grootste koor dat ik ooit gezien heb. Het telt momenteel maar liefst 360 (!!) leden en zij zingen IEDERE zondag tijdens de eucharistievieringen van de Mormonen in Salt Lake City. Zo'n groot koor - dat al bestaat sinds 1847 - aan het werk zien is heel bijzonder, maar je kan ook gewoon naar de repetities gaan luisteren in het Tabernakel van Temple Square.
Iedere donderdagavond repeteren ze van 20u tot 21.30u, dus...wij er naar toe... Gauw boven een paar foto's te nemen en daar zit Dominique...héél aandachtig toe te kijken
Momenteel bereiden zij zich voor op hun Kerstconcert. Wat zou ik daar graag naar toe gaan...
Zij hebben een "gaste" op dat concert. Niemand minder dan Natalie Cole zal er meezingen met het koor. De inkom is gratis ! Ik heb ons ingeschreven op een online-lotto-trekking om naar het concert te kunnen. Een "onschuldige hand" of liever de computer zal 21.000 mensen "uitloten" die aanwezig mogen zijn in het "Conference Center". Inderdaad, ieder plaatsje wordt door het lot bepaald.
Duimen jullie mee voor ons ? Dan wordt onze Kerst hier toch wel héél erg speciaal !
Maar ook al worden we misschien niet uitgekozen en kunnen we het concert misschien niet live meemaken, het is en het blijft bijzonder om dit koor te horen en te zien. We komen vast en zeker nog terug vóór het Kerstmis is.
De grote trektocht is natuurlijk al een tijdje bezig, maar nu hebben de ganzen hun weg naar onze tuin gevonden. Niet écht in onze tuin, maar in een wei aan de overkant van de straat is het iedere morgen en iedere avond een drukte van jewelste. Dan verzamelen daar wel honderden ganzen.
's Avonds zien én horen we ze aankomen met hun gekwetter en geroep. Van heinden en ver komen ze. Ze komen naar deze wei om te slapen en 's morgens - rond 8u - zijn ze weer weg. Eerst wilde Niki nog proberen om ze te lokken, maar omdat het er zoveel zijn doet hij dat toch maar niet.
Waar ze naar toe gaan weten we natuurlijk niet en wanneer en óf we ze nog terug zien is af te wachten, maar het is zo'n mooi spectakel dat ik dit toch ook even met jullie wilde delen...
We zijn terug van Dallas en is het de hoogste tijd dat ik jullie ook over dat avontuur vertel.
Dag 1 in Dallas : De eerste kennismaking met Dallas valt mee. Ik heb een goeie vlucht gehad (nauwelijks 2 uurtjes) en vermits ik helemaal alleen op trektocht ben, vind ik dat helemaal niet erg. Ik wil zoveel mogelijk zien van Dallas en ik ben er klaar voor. Valies ophalen - op een luchthaven die ik helemaal niet ken en waar ik alles alleen moet zoeken - lukt gelukkig heel goed en de taxi, die me naar het hotel zal brengen, staat pal voor mijn neus klaar als ik de luchthaven verlaat. De rit doe ik in gezelschap van nog 6 andere mensen die allemaal samen reizen. Het is een aangename 26°C en dat valt ook alweer mee ! De aankomst in het hotel is echter een dikke tegenvaller. Het buitenzwembad (waar zoveel reclame van gemaakt werd en dat "olympische afmetingen" léék te hebben is gereduceerd tot een plonsbadje van nauwelijks 2 bij 2 meter ! Oei,oei,oei...dat beloofd voor de rest... En ja hoor...ook de kamer valt ENORM tegen. Bij het openen van de kamer (die ik als bij toeval via een achterwegje gevonden heb !) komt mij een vieze muffe geur tegemoed. De kamer is wel proper (gelukkig !) maar het is het vies groen tapijt met kleine gele ruitjes dat de boosdoener van de geur. Het behang van de achterwand is in dezelfde tint "geverfd". Gelukkig zijn de andere muren wit anders zou ik er nog depressief van worden. Het geheel is opgefrist met ouderwetse gele (!) gordijnen die niet helemaal sluiten en bij verdere inspectie zit er ook nog een dikke vieze grote (bijna 4cm lange !) wesp aan de binnenkant tegen het gordijn !!! Ik gil het uit, maar er is NIEMAND die mij hoort of die me komt helpen. Ik heb dat beest dan maar eigenhandig een kopje kleiner gemaakt met een oude krant die daar nog lag en heb asap dat vieze ding buitengegooid ! Voilà...opgeruimd staat netjes ! Bekijk de kamer maar eens...alhoewel...op foto ziet ze er eigenlijk nog niet zóóóó slecht uit.
Nadat ik een beetje bekomen ben en de valies toch maar uitgepakt heb (alle kamers blijken hetzelfde te zijn dus heeft het geen zin een andere kamer te vragen), ga ik een wandeling maken om de omgeving een beetje te leren kennen. Ik heb gezien dat er een groot plein is tegenover het hotel met hééél veel winkeltjes. Daar zal ik mijn hartje eens gaan ophalen en de wandeling zal me goed doen.
Dag 2 van Dallas : Ik heb vandaag niet veel gedaan, ben moe en heb dan - bij het zwembad(je) maar wél in het zonnetje - een beetje aan mijn Kerstkaarten (ik maak die dit jaar zelf) geknutseld én ik ben wandelen geweest. Als Niki en zijn collega's - de Noorse Lisbeth & Amerikaan Mike - rond 18u aan in het hotel aankomen is ook hij niet gelukkig met de kamer, maar het gaat nu eenmaal niet anders. We zijn per slot van rekening toch niet in Dallas om op onze kamer te zitten hé. Na het avondeten maken we met z'n allen Dallas Fort Worth onveilig (haha). Ze zullen geweten hebben dat we er zijn...
Op dag 3 heeft Niki al tegen 13u gedaan met werken. De 2 andere collega's geven ons de kans om Dallas te verkennen (lief van hen hé !). Zij werken het rapport af en wij gaan naar de Botanische tuin van Fort Worth
en naar de "Stock Yards"...het eigenlijke Wilde Westen zoals we dat kennen uit de cowboy-films.
Alleen de auto's zijn er teveel aan
Als je het dorp binnenkomt waan je je écht in de ene of de ander film van John Wayne...
Het saloon "The White Elefant" mogen we natuurlijk niet vergeten. Hier was Chuck Norris vaste klant tijdens de opnames van de tv-serie "Walker Texas Ranger"
Het hele saloon is precies één groot schrift. Iedereen die hier ooit geweest is heeft zijn naam ergens op de muur, op de kast, op de toog, op de spiegel of op een barkruk achtergelaten. Wij zullen er dan ook maar voor zorgen dat ze ons hier écht nooit meer vergeten zeker ?
En nu naar buiten. Want het is dáár dat het échte cowboy-leven zich afspeeld...de Stock Yards
In een tijd van machines, snelsnel wezen, drukte en stress wordt hier 2x/dag, het vee door de straten gedreven door échte cowboys en dat is een hele attractie voor de vele toeristen.
Maar de cowboys van vandaag zijn wel in voor een grapje en rijden niet alleen op paarden...
Nog even een foto met Buffalo Bill
en dan nog een bezoekje bij de "Longhorns" want zo wordt dat vee hier genoemd. Ik vraag me eigenlijk wel af waarom (haha) ?
De laatste dag van ons verblijf hier in Dallas Fort Worth heeft Niki de ganse dag vrij (ze hebben de vorige dagen hard doorgewerkt en dit is dan het resultaat...een welgekome extra dagje verlof !). We besluiten een bezoekje te brengen aan de Soutfork Ranch in Dallas. Want zeg nu zelf...wie Dallas zegt, zegt J.R. Ewing, niet dan ? Eerst de weg zoeken op de kaart
En dan zijn we er ! De mooie poort van de ranch die ik zo dikwijls gezien heb op tv (...ja,ja, ook ik hing als het ware aan de lippen van - vooral - Bobby Ewing) rijden we nu zelf binnen
Eerst krijgen we een rondleiding in het museum
en dan gaan we naar "het" huis van de Ewings. Ik maak een foto van het terras waar de Ewings zóóó dikwijls aan tafel zaten. Op de achtergrond zie je van het al even bekende zwembad (owv de balkonscéne waar Kristin Shepard, zus van Sue Ellen, vanaf geduwd werd en verdronk)
en dan...ramp oh ramp...de batterij van ons fototoestel begeeft het !!! Geen leven meer in te krijgen ! Wij hebben de rest van het huis - dat eigelijk teleurstellend klein blijkt te zijn - wel gezien, maar jullie zullen moeten wachten op foto's tot we nog eens een keertje terug gaan. We moeten ons haasten want we mogen ons vliegtuig niet missen hé.
Mike maakt - op weg naar de luchthaven - nog een hele plezante foto van mij...kijk maar...
Ik - gekleed in mijn zomeroutfit - bij de Kerstboom ! Heel raar ! We zijn nog maar begin november en het is nog steeds 26°C. Halloween is nog maar nét voorbij en maakt plaats voor Kerstmis. Het zal niet lang meer duren of de Kerstliedjes zullen weerklinken in alle supermarkten en voor je het weet is het Kerstmis en Nieuwjaar. Dat zullen we dit jaar, voor het eerst, in de States vieren...
...zou je eigenlijk eens moeten meegemaakt hebben. Wat een drukte...en wat een gekte ! Maanden op voorhand - en ik meen écht MAANDEN op voorhand - zijn ze er hier al mee bezig. Vanaf augustus (!!) zie je de Halloween artikelen in de winkels verschijnen en moet het schoolgerief wijken. Iedereen - van groot tot klein - gaat dringend op zoek naar haar/zijn ideale outfit. En ieder jaar moet het iets anders zijn. Je zou het eigenlijk het best kunnen vergelijken met carnaval in België. Kosten noch moeite worden gespaard om van dit feest iets bijzonders te maken. En vermits wij hier nu wonen, doen we gewoon mee. Niet vanaf augustus, maar wel vanaf halfweg oktober. We zijn op koopjesjacht geweest om ons huis een beetje aan te passen aan de tijd van't jaar. En dit is het resultaat geworden
Dat is de buitenkant van ons huis...en zo ziet het uit als je binnenkomt...
Niks spectaculairs, maar het gaat er ook niet om hoe het binnen uitziet, wat belangrijk is is de buitenkant want dát ziet iedereen hé. Wij waren zowat de eersten van de straat die ons huis versierd hadden en iedereen kwam even kijken. Ouders met hun kinderen die even tot aan de voordeur kwamen, mensen die met de auto - nog voor ze gingen werken - tot aan onze voordeur reden om te kijken. Heel grappig ! Ze zullen gedacht hebben : "wat een gekke Belgen toch..." (hahaha !).
Het is vooral Dominique die helemaal opgaat in die gekte. Zo heb ik hem nog nooit gezien...weken op voorhand is hij al plannen aan 't smeden hoe hij de kinderen (en hun ouders) zoveel mogelijk de stuipen op het lijf kan jagen en hoe hij hen zal doen schrikken. Een heel scenario heeft hij bedacht ! Van kettingzagen tot afgekapte handen, alles is aan bod gekomen. Ik heb hem toch maar een beetje moeten temperen, anders durfde niemand nog aan de deur komen aanbellen en dan bleef ik hier zitten met al die "Trick or Treat" snoepjes...
En toen was het eindelijk zover. De avond van Halloween...en ik was ziek ! Niks Halloween voor mij, ik lag op de zetel met barstende hoofdpijn. Maar Niki was er klaar voor en de kinderen waren in aantocht dus heb ik toch nog maar enkele foto's gemaakt. Dit zijn onze buren...
Zoals ik al zei, gaat Niki wel heel erg op in dit gebeuren. Probeer het je voor te stellen dat je 's avonds ergens aanbeld. De deur gaat open. Wat je niet verwacht is dat er op dat ogenblik orgelmuziek klinkt. Het is donker daarbinnen en een hele grote meneer met een akelig wit gezicht staat pal voor je gezicht...geen wonder dat al die kinderen een halve meter achteruit gaan als ze dat zien. En voilà, Dominique zoals niemand van jullie hem ooit zagen...
En zo is hij - nadat 70 kinderen hier de revue gepasseerd zijn - de auto ingesprongen en naar het feestje bij onze Duitse vrienden gereden. Maar goed dat de politie hem zo niet tegengehouden heeft, anders hadden ze hem gegarandeerd gearresteerd.
En ik ? Wel, ik heb de avond verder op de zetel en in mijn bed doorgebracht. Mijn kleedje is niet uit zijn verpakking geweest en hangt klaar voor volgende jaar (hopelijk dan wél zonder hoofdpijn hé).
De koffer is gepakt en staat klaar aan de deur. Nog één nachtje slapen en ik begin aan een heel nieuw avontuur. Voor het eerst dat we hier in Layton wonen ben ik vannacht alleen thuis. Eigenlijk is dat best wel een beetje beangstigend als je gewend bent hier altijd met z'n 2-tjes te zijn...
Niki is vandaag om 17u vertrokken naar Californië omdat hij daar inventaris moet gaan opmaken samen met nog 2 collega's. Woensdag vliegen zij verder naar Dallas om ook daar inventaris te doen. Omdat zij eigenlijk maar goed 1 dag in Californië zullen zijn, heb ik beslist niet mee te gaan, maar morgen (dinsdag 3/11) rechtstreeks door te vliegen naar Dallas. Het wordt een hele onderneming, zo helemaal alleen. Maar ik ben oud en wijs genoeg (denk ik ? hoop ik ?) om mijn plan te trekken dus het zal wel lukken.
Door de hele drukte rond mijn mini-trip, heb ik helaas nog niet de kans gehad om jullie te vertellen over onze allereerste Halloween hier in de States. Dat verhaal zal ik waarschijnlijk hier op het blog maken én posten zodra ik in Dallas ben. Eerst nog de foto's sorteren.
Maar nu eerst een plekje zoeken op het vliegtuig, het ticket uitprinten, eten, nog een beetje TV kijken en daarna slapen. Morgenvroeg om 7.30u is Sarah hier om mij naar SLC Airport te brengen, dus moet ik op tijd opstaan. Ik wil zo fris als een hoentje aan dat avontuur beginnen...
Tot één van de volgende dagen voor weer een nieuw berichtje, Ingrid
PS : Vergis je niet, op het moment dat ik dit (of andere) bericht(en) op het blog plaats, staat hieronder de tijd van België, niet die van Utah. Het is hier nu maandagavond 2/11, 19.30u !
