Het is Pasen en net zoals in België komt ook hier de Paashaas en strooien de Klokken eitjes in het rond. Op Snowbasin mag het ski-seizoen dan wel op zijn laatste benen lopen maar vandaag zijn het vooral de kids die massaal komen afzakken naar het inmiddels-groen-aan-'t-worden-skigebied. Bij de hoofdingang van Earl's Lodge zien we dat de klokken goed hun best hebben gedaan...het hele gazon ligt vol met plastieken paaseieren in alle mogelijk kleuren van de regenboog! Jong en oud, groot en klein is hier zo gediciplineerd en wacht geduldig aan de rand van het gazon tot het startsein gegeven wordt om de eieren te gaan rapen.
Ook Mr. Paashaas is van de partij. Zodra hij de aanwezige paparazzi opgemerkt heeft, zwaait hij naar de camera en gaat klaarstaan voor een foto met een uitstraling van "Zie ik er niet GEWELDIG uit?"
De "Klokken" hebben er voor gezorgd dat het - qua grootte - allemaal dezelfde plastieken eitjes zijn in verschillende kleuren, maar met allemaal één of ander snoepje en een kadootje erin. Zo krijgt ieder kind dan ook ongeveer hetzelfde. Maar deze jonge dame - nét aan mijn voeten en amper 2 à 3 jaar oud - spant toch wel de kroon! Ze doet één voor één de eieren open en kijkt even of het wel de moeite is wat erin zit. En als het haar niet aanstaat, doet ze het dekseltje er weer op, gooit ze het eitje terug op het gras en mag iemand anders het hebben...van kieskeurig zijn gesproken!!
Nu alle paaseieren geraapt zijn heeft de Paashaas tijd genoeg voor een fotosessie met de kids en daar wordt door het jonge volkje dankbaar gebruik van gemaakt.
Wij gaan vandaag niet skiën. Het is te warm geworden en je merkt dat de kaliteit van de sneeuw serieus achteruit gaat. We hebben dan ook ons ski-materiaal al ingeleverd op de basis. Om niet zomaar stil te zitten én op aanraden van onze Nederlandse vrienden Wouter en Lia hebben we een nieuwe hobby ontdekt. Vanaf vandaag gaan we "Geocachen". Voor diegenen onder jullie die nog niet weten wat dát precies inhoud heb ik natuurlijk een website gevonden : http://www.geocaching.com/ Het is een soort "Schattenjacht" en vandaag is het voor ons de allereerste keer dat wij dat gaan doen. Zoals ik zei is het mooi en warm weer dus gaan we met de fiets op stap (en da's nog iets dat hier praktisch NIET gedaan wordt!)
Aan de hand van omschrijvingen en coördinaten die je krijgt via de website, ga je met een gps of met je telefoon op zoek naar "een container" (groot of klein) waarin bepaalde schatten verborgen zitten. We zijn inmiddels op de plek van onze 1ste "schat" aangekomen en Niki is aan 't zoeken...
Na veel zoekwerk en vele keren de hints opnieuw nagelezen te hebben is onze 1ste cache een feit! Daar hangt hij...een gecamoufleerd containertje. Als we hem openmaken zit er jammer genoeg géén "schat" in, maar wel een "logboekje" waar je zorgvuldig je "cache-naam" (en datum) moet opschrijven. Als je een cache vindt mét schatten erin, mag je er iets uitnemen, maar wordt je verondersteld iets anders in de plaats te leggen. Niki heeft wel iets gevonden om achter te laten in de caches van vandaag.
Op naar de volgende cache en nu we weten waar we precies moeten op letten is deze natuurlijk makkelijker en binnen de 2 minuten gevonden...een zelfde container, maar dit keer wel mét schatten!
De 3de in de rij is er eentje die ondergetekende gevonden heeft. Voor deze cache moesten ons naar de waterkant begeven. De aanwezige vissers bekeken ons wel een beetje vreemd en het heeft dan ook even geduurd voordat we het doosje - zonder argwaan te scheppen - konden wegnemen. Nadat we ons op het logje geregistreerd hebben en opnieuw één van onze "schatten" achterlaten, is het alleen nog een kwestie van ook dit doosje zorgvuldig op zijn oorspronkelijke plek terug te hangen.
Het hele zoek- en puzzelwerk geeft ons zo'n kick dat we maar niet kunnen ophouden voor vandaag. Helemaal diep in een den weggestoken vind Biebieke cache nummer 4 en dat is een grote!
We staan nu 2-2 en geen van beiden wil opgeven. We beslissen er nog ééntje te doen, al was het maar om voor ons zelf vandaag een "winnaar" te kunnen aanduiden. Beiden met de Iphone (voor de coördinaten) in de hand en beiden met de juiste gegevens, gaan we op zoek. We weten dat op deze plek de cache niet ver van ons kan verwijderd zijn. Het is alleen een kwestie wie van ons 2 hem als 1ste zal vinden. En ja hoor...ik heb hem!!! Op dezelfde manier als onze 1ste cache, hangt ook deze in een boom.
Ik schrijf onze naam op het log en haal er meteen ook één van de schatten uit. De ring zal bij een volgende gelegenheid door ons achter gelaten worden tot iemand anders hem vind en hem meeneemt. Door deze 5de en laatste cache voor vandaag zelf te vinden, ben ik uiteraard DE grote winnaar geworden!
In de plaats van de ring steek ik er een "Belgian Airforce"-pin in de container die daarna netjes terug gehangen wordt. We zijn eigenlijk wel eens benieuwd wie of wanneer die zal "gevonden" worden...
Zoals ik al zei...we hebben deze nieuwe hobby ontdekt en we vinden het beiden geweldig interessant om te doen. Maar als je denkt dat het enkel en alleen maar de cachen zoeken is, dan ben je eraan voor de moeite. Allereerst moet je je registreren én een naam aanmaken bij Geocaching.com om toegang te krijgen tot de coördinaten en de puzzels. Als je dan caches gevonden hebt, wordt er van je verwacht dat je die ook online gaat melden. Da's natuurlijk een heel werkje, maar het is ook leuk want je krijgt daar meteen te zien hoeveel mensen diezelfde cache al vóór jou gevonden hebben en je blijft op de hoogte wie en wanneer ze na jou ook nog vind of welke opmerkingen ze erover maken.
Dank je wel Wouter en Lia om ons te introduceren in het geocachen! We hebben weer een leuke, nieuwe hobby waar we ons de komende zomermaanden mee bezig kunnen houden. En als jullie binnenkort de RV komen ophalen, dan gaan we vast en zeker samen enkele caches zoeken!
Het is 29 maart en het einde van het ski-seizoen komt in zicht...jammer! Tegen half april sluit Snowbasin zijn deuren voor deze winter. Wij gaan dat niet meemaken want tegen die tijd zitten wij in Hawaii.
Mijn Amerikaanse vriendin Deedee nodigt ons uit om deze één van de laatste keren nog eens samen te gaan skiën. Zij wil ons meenemen om de "Porcupine" afdaling uit te testen. Volgens haar is deze weg naar beneden niet gevaarlijker of steiler dan diegenen die we al gedaan hebben en nieuw terrein ontdekken is altijd wel spannend en interessant, zeker nu we weten dat haar kids deze afdaling graag doen. Dus daar gaan we dan!! Let maar niet op die grijze vlek rechts in beeld...da's niks anders dan Niki's duim!
Tijdens de haltes maken we altijd gebruik om foto's te maken. En vermits Deedee ons meeneemt zal ook zij er moeten aan geloven en zal zij zichzelf kunnen terug vinden hier op mijn blog!
De uitzichten daar hoog in de bergen zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en daarvan willen wij jullie een beetje laten meegenieten. Dominique heeft onze afdaling vanuit de hoogte geobserveerd. Vandaar dat je daarginds helemaal daar in de verte, een héél klein stipje "ik" ziet! Foto 2 toont dat ik toch wel blij ben zodra ik één van die vele - in mijn ogen toch wel steile hellingen - tot een goed einde heb gebracht!
En dan bereiken we opnieuw "bekend terrein"...alweer een ervaring rijker, alweer een nieuwe afdaling overwonnen, alweer een nieuwe uitdaging ondernomen en alweer tot een goed einde gebracht! Jongens...ik word nog een kei in skiën als ik zo blijf doorgaan!
Als Deedee naar huis is, wil Niki nog graag de "Strawberry"-afdaling doen maar vermits ik voor vandaag mijn grenzen al bereikt én overschreden heb, gaat hij alleen op pad. Ik ga wel nog mee tot Needles omdat we daar gaan lunchen, maar dan vertrekt hij alleen en ga ik weer met de lift terug naar beneden. Voilà...ik zal ook maar eens een foto van mijn ventje maken terwijl we ons naar boven begeven.
We komen voorbij één van de afdalingen van zojuist maar nu vanuit een heel ander perspectief gezien en plots lijkt het allemaal niet meer zo angstaanjagend als daarstraks.
We klimmen hoger en hoger tegen de bergwand op, op weg naar "Needles".
Zoals gezegd ben ik alleen maar mee naar "Needles" gekomen om samen met Niki te gaan lunchen. Daarna gaat het voor mij terug met de lift naar beneden en Niki zet zijn weg verder naar "Strawberry". Tenminste...dat dácht ik want halverwege veranderd hij van idee en gaat een zwarte piste doen. Hij kiest voor "Rocky J". Om te bewijzen dat hij er effectief geweest is neemt hij een paar foto's.
Wat heb ik intussen nog gedaan? Wel...het is een fantastisch mooie, zonnige, heldere dag en ik besluit om eens een kijkje te gaan nemen helemaal vanwaar "Men's Downhill" vertrekt. Daarvoor moet ik wel een andere lift nemen, maar ook dat is puur genieten én ik kan geweldige foto's maken.
Op "John Paul's" moet ik overstappen naar het liftje dat mij nóg hoger naar "Men's Downhill" zal brengen. Zoals ik al zei, het is een mooie dag en ideaal weer voor foto's!
Ik moet me haasten want er gaat nog precies één liftje naar het hoogste punt en ik kan nog nét mee. De top is niet erg breed en ik merk meteen dat ik letterlijk op de rim van de berg sta. Ik heb het gevoel dat ik hier "op het dak van de wereld" aangekomen ben. Hier is de stilte echt overweldigend! Aan één kant kijk ik uit op Layton, de militaire basis én in de verte Antelope Island.
Aan de andere kant gaan de skiërs in een rotvaart naar beneden. Niet voor niets dat deze piste een Olympische discipline is. Van-ze-lieve-leve ga ik hier NIET af op die 2 smalle latten! Dát laat ik aan anderen over want zó groot is mijn ambitie écht niet! Ik denk dat ik dan nooit heelhuids beneden zou geraken!
Als ik een aantal foto's gemaakt heb doe de bestuurder van de lift teken dat ik nu echt wel moet meegaan als ik wil voorkomen dat ik tevoet naar beneden moet. Dáár beneden is "John Paul's" en daar moet ik zijn want zo meteen vertrekt de allerlaatste lift terug naar "Earl Lodge" waar Niki waarschijnlijk al zit te wachten. En als ik díe lift mis...wel...dan geraak ik vandaag niet meer beneden.
Gelukkig ben ik nog op tijd voor de lift en ben ik veilig en wel op weg naar Niki. De zon is achter de berg gezakt en in die open liftjes en de schaduw van de berg begint het nu écht wel héél koud te worden. 'k Zal blij zijn als ik seffens in "Earl's Lodge" kan genieten van een theetje en de open haard.
Beneden aangekomen zit Niki al op mij te wachten. Samen herbeleven we vandaag nog eens opnieuw bij de open haard en laat ik hem de foto's zien die ik zojuist gemaakt heb...foto's van een sublieme dag!
To Deedee...thanks for taking us up there! It was a wonderful and nice experience. Little tricky...yes, but still, I did it because you gave me enough confidence. Next winter we'll ski even more together and maybe Shannon will join us too. I'm already looking forward to have some fun just us girls!
Op 27 februari ging ik zoals gewoonlijk werken, maar bij het openen van mijn emails ontdekte ik een wel zeer welgekome verrassing. Er waren meerdere felicitatie-emails binnengerold omwille van mijn weerhouding om bevorderd te worden tot de allerhoogste graad bij de Hoofd Onder-Officieren nl. Adjudant Majoor. Het bevorderings committee was samengekomen en had de lijsten bekend gemaakt binnen Defensie. Nog geen uur later volgde het telefoontje van onze SNR in Dayton om mij te feliciteren, toen pas besefte ik dat het ECHT waar was! Uiteraard heb ik meteen mijn schatje telefonisch verwittigd en ook zij was super trots!!! s'Middags zijn we - samen met de collega's Heidi & Eli - gaan samen lunchen om het te vieren.
Vandaag - dinsdag 26 maart - is het dan zo ver en word ik officieel benoemd. Mijn bazin Heidi vind het leuk om de plechtigheid in ons bureau te laten doorgaan in gezelschap van alle EPAF- collega's. Het is in België niet zo gebruikelijk, maar voor deze gelegenheid houdt Heidi eraan om een speech ter mijner ere te geven.
Groot was mijn verbazing dat niemand minder dan mijn eigen schatje mijn nieuwe strepen mocht opsteken !
Tevens had ze als verrassing een prachtige taart gebakken met de nieuwe graad erop (nu weet meteen ook iedereen hoe die eruit ziet bij de Lucht Component!).
Natuurlijk was de eer aan mij om die taart aan te snijden...
En dan is het smullen geblazen...jongens, wat zijn ze nu ineens allemaal stil!!
Marianne had de ganse tijd foto's genomen zodat wij een blijvende herinnering zouden hebben, maar nu is het de hoogste tijd dat zij zelf ook eens met mij op de foto staat...
De dag wordt in schoonheid afgesloten met een gezellig etentje in restaurant "Texas de Brasil", een Braziliaans Steakhouse in SLC. Dat het héél lekker is hoef ik hier waarschijnlijk niet te onderstrepen hé.
Nog een foto van ons 2, klinkend op het succes van een aantal jaren hard werken!
De laatse 10 jaar van mijn carriere zal ik nu verder slijten als "Generaal van de Onder-Officieren" zoals mijn - inmiddels al 1,5 jaar overleden vriend - "Angel" het zou zeggen. Jammer genoeg heeft hij dit niet meer kunnen meemaken, maar ik weet heel zeker dat ook hij enorm fier zou geweest zijn! Ik kan je verzekeren dat ik - op een dag als vandaag - mijn beste vriend hier toch wel mis hoor!
Enfin, ik ben SUPER TROTS...zoveel is zeker!!! Dominique
Ik zie jullie al rare gezichten trekken bij het lezen van de titel want jullie vragen je waarschijnlijk wat we nu weer uitgespookt hebben of waar we nu weer terecht gekomen zijn. Wel...het "Gruv & Skimming-event" in Park City is er eentje waar ik hier zéker een verhaal aan wil besteden. Het is de afsluiter van de winterperiode en de verwelkoming van de lente en zomer. Het betekend ook het einde van het ski-seizoen uiteraard. "Spring Grüv" is de randanimatie van het "Skimming" wat een samenvoegsel is van "skiing" en "swimming". Meer uitleg over dit event kan je terug vinden op : http://www.visitparkcity.com/events/annual-special-events/spring-gruv/ Hoe het precies werkt en wát het allemaal is wordt ook meteen héél duidelijk als je de foto's te zien krijgt...
Om dat seizoen "in schoonheid" af te sluiten mag iedereen die dat wil, zich inschrijven voor dit evenement. Van de deelnemers wordt verwacht dat zij op een zo origineel mogelijke manier van de berg geskiet komen. Dan moeten ze over een voor-de-gelegenheid-aangelegd zwembad skiën en proberen zover mogelijk te geraken. De winnaar krijgt een ski-pas voor het volgende seizoen (en natuurlijk een eerbare vermelding in de archiven!). Je zou het een beetje kunnen vergelijken met "Te Land, Ter Zee en in De Lucht", maar dan op skies. Als je straks onderstaande foto's bekijkt, vergeet dan niet dat het vandaag vriest dat het kraakt en van tijd tot tijd sneeuwt het heel hard...het is immers nog altijd winter hé!
Dat hele spectakel willen we natuurlijk wel eens van dichtbij meemaken. Meteen bij aankomst krijgen we het gevoel alsof we ergens in Oostenrijk terecht gekomen zijn. Het is overduidelijk dat hier veel Europeanen naar toe stromen want het bier vloeit er à volonte...iets dat je Niki geen 2 keer hoeft te tonen.
Onze van-Brugge-afkomstige-maar-in-Salt-Lake-City-wonende-en-daar-frituur/wafelhuis-uitbatende vriend heeft zijn eigen standje waar "Real Belgian Waffles" gebakken worden aan de lopende band.
En dan begeven we ons naar de plek waar het hele spektakel zal doorgaan. Nog voor we ons concentreren op de deelnemers, zorgen we toch maar dat we een foto van ons 2-tjes hebben voor we 't vergeten...
En dan is het zover...de deelnemers zijn er helemaal klaar voor en wij ook. We zijn benieuwd naar wát we hier precies te zien zullen krijgen en de eerste in de rij is meteen iemand die we kennen...Sinterklaas! Jammer genoeg geraakt hij niet helemaal tot aan de andere kant en zakt hij tot aan zijn knieën in het koude water! En geloof me...het is écht koud water want ze hebben een machine in het water gezet die er voor moet zorgen dat dat water in beweging blijft anders vriest het hele zaakje dicht!
Ooit al eens een koe van de berg zien afgeskiet komen? Wel...vandaag gebeurd dat hier zomaar voor onze ogen! We waren helaas niet snel genoeg voor het skie-gedeelte, maar we hebben wel foto's toen "koetje" in het water terecht kwam. Eenmaal op het droge kreeg ze gezelschap van "Sinterklaas" en "Sparretje"! Natuurlijk wilde Niki ook op de foto met Koetje (die eigenlijk een Stiertje bleek te zijn!).
Na Koetje krijgen we een Toreador die erin slaagd om de oversteek helemaal tot een goed eind te brengen. Op de achtergrond zie je één van de jury-leden maar al te graag meedoen met de hele gekte. Zou zij misschien de prijs van meest originele outfit willen winnen om zo de ski-pas te pakken kunnen krijgen?
De volgende groep "Stoere Mannen"is er echter helemaal aan voor de moeite...ze geraken nog niet eens halfweg het water. Het sneeuwt, maar tegen de tijd dat ze met z'n allen op het droge zijn, schijnt het zonnetje weer en da's maar goed als je naar de 2de foto kijkt...brrrr...ik bibber bij het zien van die foto!
Ook Tarzan is van de partij...jongens wat moet dat koud zijn om zo rond te lopen...
Als voorlaatste komt een Moose (eland) van de berg geskiet, maar het lukt ook hem niet om zijn pak droog te houden. Als ik dat goed en wel bekijk, moet zo'n pak nu toch wel loodzwaar geworden zijn van al dat water. De winnaar van vorig jaar sluit het hele rijtje af met een heuse delta-vlieger boven op zijn hoofd. Heel even dacht ik nog dat hij misschien het luchtruim zou kiezen, maar nee hoor...ook hij ging pardoes het water in. Met heel veel moeite en met behulp van genoeg mensen is hij er uiteindelijk in geslaagd vaste grond onder zijn voeten te krijgen...hij zou nog haast verdronken zijn als hij niet meteen hulp gekregen had!
Na afloop van het evenement komen we Moose tegen die gelukkig intussen al een beetje opgedroogd is. We bombarderen een voorbijganger tot fotograaf, maar net toen de foto zou genomen worden beslist Moose dat hij niet meer "naar het vogeltje" wilde kijken...hij heeft blijkbaar zijn oog op mij laten vallen...
Het wordt de hoogste tijd om de lift terug naar het dal te nemen. De uitzichten zijn mega-mooi en zeker nu het zonnetje weer effe komt piepen. Onderstaande foto lijkt er eentje uit een boekje...
Na een ritje van ongeveer een 20-tal minuten bereiken we Park City en hebben we het gehad voor vandaag. We moeten nog ongeveer een uurtje rijden voor we thuis zullen zijn, maar het ziet er naar uit dat het opnieuw gaat sneeuwen dus we maken dat we weg zijn.
Het is weer een hele fijne dag geweest en nu we weten wat het Spring Grüv-evenement inhoud, denken we dat we hier volgend jaar terug komen maar dan wel met de hele groep Internationals. Ik weet wel zeker dat we een paar lolbroeken in die groep hebben die ik echt wel in staat acht om te gaan deelnemen...just for fun!
Gisteren heeft zich een unicum voorgedaan in de geschiedenis van de Katholieke Kerk. Voor de eerste keer ooit heeft een paus "zijn ontslag gegeven". Tot nog toe werd er alleen maar een nieuwe paus verkozen als de regerende paus komt te overlijden. Maar de vorige paus - Benedictus XVI - vond het welletjes geweest. Zijn gezondheidstoestand liet ook niet meer toe dat hij nog veel zou reizen en hij vond van zichzelf dat hij zijn taak als Kerkleider niet meer naar behoren kon uitoefenen...tijd voor verandering dus!
Op 19 april 2005 werd de Duitse Rooms-Katholieke geestelijke - Jozef Aloisius Ratzinger - de 265ste paus van de Katholieke Kerk en koos hij de naam Benedictus XVI. Na een ambstermijn van amper 8 jaar trad hij op 28 februari definitief uit zijn ambt en draagt nu de titel van paus-emeritus. Meer over deze paus kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Benedictus_XVI
Maar nu moest er wél een andere paus gekozen worden. En zoals het hoort trokken de kardinalen zich in conclaaf terug om aldaar te beslissen wie de meest geschikte persoon was om deze taak op te nemen.
Na rijp beraad werd op 13 maart 2013 de Argentijn Jorge Mario Bergoglio uitverkoren. Hij werd verkozen tot bisschop van Rome en werd zo de 266 ste paus van de Rooms-Katholieke Kerk. Als nieuwe paus koos hij voor de naam "Franciscus". Meer over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Franciscus
Ziezo en daarmee is mijn verhaal over onze nieuwe paus een feit. Niet dat ik daar zo heel veel over te vertellen had, maar omdat het een unieke gebeurtenis was, wilde ik het wél even vermelden.
Zo'n 3 tot 4 keer per jaar krijgen we de mensen van SABCA - een Belgisch bedrijf dat contracten heeft met US Airforce betreffende de F-16 - op bezoek. Door de jaren heen zijn we vrienden geworden en brengen zij voor ons speciale "goodies" mee vanuit België die we hier niet kunnen krijgen zoals Belgische chocolade, Leonidas pralines, Belgisch bier of de rasechte "Sirop de Liège" enz. Onze vrienden Philippe, Lionel en Sabine blijven - in de mate van het mogelijk - graag ook nog voor het weekend in Utah. Dat geeft hen de kans om samen met ons een beetje te gaan skiën...en zo ook vandaag. Het is een prachtige, zonnige dag en na een paar rondjes inskiën op "Becker" trekken we naar hogere sferen...naar Needles! Philippe en ik zijn er helemaal klaar voor terwijl Niki zorgt voor het nodige bewijsmateriaal.
Een beetje verderop - op de splitsing van "Porcupine" & "Sweet Revenge" - maar met een mega-mooi verzicht op de ons omringende valeien maakt Philippe een foto van ondergetekende en haar ventje.
Bij de volgende halte die we houden botsen we op nog een ander stel Belgische vrienden Marc, Monique en hun kids Marinne, Martin & Mathieu. Marc werkt voor "Browning" en is iemand met wie Niki regelmatig eens op jacht gaat. Effe tijd voor een praatje en daarna skiën we met z'n allen naar beneden. Op foto 1 zie je Philippe, foto 2 Marc & zijn zoontje Mathieu (de kleinste van 't gezelschap!).
Na enkele uren skiën is het genoeg geweest voor mij (tenminste voor vandaag). Niki maakt van die gelegenheid gebruik om afdalingen te gaan doen, waar ik nog niet aan toe ben...zo goed kan ik nog niet skiën hoor! Hij trekt nog gauw naar "Strawberry" voordat we naar hus gaan. Maar vermits hij daar alleen naar toe getrokken is, is er natuurlijk ook niemand om een foto te maken...vandaar dit "zelfportret"...
Op deze foto zie je heel in de verte Hill Airforce Base liggen en wat je daarginds tussen de wolken nog ziet tevoorschijn komen is Antelope Island. Je kan je waarschijnlijk al wel een beetje voorstellen hoe mega-mooi het hier moet zijn als er géén wolken zijn en als de besneeuwde bergen baden in het zonlicht. Helaas kan je hier zonder skies niet geraken. Dus wie weet...misschien lukt me dat volgende winter wel !
Op de vooravond voor onze vrienden weer afscheid nemen voor een paar maanden, nodigen Niki en ik hen uit voor een lekker etentje. We willen hen op die manier laten merken dat we het enorm op prijs stellen dat zij altijd weer bereid zijn een aantal dingen voor ons mee te brengen. Ik stel het hele gezelschap graag van links naar rechts aan jullie voor...ik, Sabine, Philippe, Lionel en Dominique.
Mijn lasagne is goed in de smaak gevallen en nu is het tijd voor een spelletje "Sequence", een spel dat we in 2010 hebben leren kennen door onze Noors/Amerikaanse vrienden Trond & Stephanie. Omdat wij dat spel graag spelen heeft Trond's opvolger - Oystein - ons zo'n bord gemaakt. Dominique en Sabine nemen het vanavond op tegen Philippe en Lionel, terwijl ik foto's maak.
Gezellige avonden met goeie vrienden vliegen veel te snel voorbij en voor we het goed en wel beseffen zijn we weer maar eens afscheid aan 't nemen. Maar niet getreurd want over een paar maanden staan ze hier weer...en weer met allerhande lekkere Belgische dingen !
Philippe, Lionel et Sabine, mercie pour tout ce que vous nous apportez de la Belgique et de votre amitié ! Nous nous réjouissons déjà de votre prochaine visite !!
Het is vandaag 8 maart en dus wens ik alle vrouwen een fijne Internationale Vrouwendag toe !
Maar wie weet precies wat die dag betekent en waarom net die 8ste maart uitgeroepen werd tot Internationale Vrouwendag ? Dat zal ik hier eens uit de doeken doen, want ik ben het allemaal gaan uitvlooien bij Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationale_Vrouwendag
Deze Internationale Vrouwendag is in de 20ste eeuw ontstaan toen vrouwen opkwamen voor oa. hun werk- en kiesrecht. Ieder jaar opnieuw staat 8 maart in het teken van de strijdbaarheid en solidariteit van vrouwen overal ter wereld. De vieringen daaromtrent staan dan in het teken van een specifiek thema zoals economische zelfstandigheid, sexueel geweld, racisme, discriminatie enz.
Omwille van de barslechte werkomstandigheden barste op 8 maart 1908 in New York de allereerste staking door vrouwen uit. Deze staking - owv deze extreme werkomstandigheden in de textielindustrie - is beroemd geworden mede door de poëtische verwoorde eis van vrouwen : "Brood & Rozen". Het was ook meteen het begin van de strijd voor vrouwenemancipatie en tegen -discriminatie. Om de eis "Brood & Rozen" kracht bij te zetten doen ik er deze foto bij...
In 1911 werd - op een socialistische conferentie in Kopenhagen - door de Duitse socialistische Clara Zetkin het voorstel gelanceerd om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag, iets dat echter niet overal navolgning kende. In Nederland werd de 1ste Vrouwendag gevierd op 12 maart 1912.
Op 8 maart 1917 brak er opnieuw een staking uit, dit keer in het Russische St. Petersburg en wederom waren het de slechte werkomstandigheden in de textiel die aan de oorzaak lagen. Na deze staking - onder leiding van Alexandra Kollontai - werd 8 maart definitief "Internationale Vrouwendag". Maar omwille van haar socialistische achtergrond stond de Vrouwendag tijdens de Koude Oorlog in de landen van het NAVO-pact in een verdacht daglicht en werd het daarom in vele kapitalistische landen niet gevierd, noch erkend. Nadat in de jaren 60 een 2de feministische golf op gang gekomen is wordt hij weer volop gevierd met demonstraties, conferenties en andere bijeenkomsten waar vrouwen uit alle landen, gezindten en politieke stromingen aan deelnemen. Pas in 1978 werd deze dag door de Verenigde Naties erkend, maar nog steeds bestaat er in sommige Westerse landen weerstand tegen "8 maart".
In België wordt - door een deel van de Belgische Vrouwenbeweging - "Nationale Vrouwendag" gevierd op 11 november. In 2003 is er door sp.a senator Fatma Pehlivan een wetsvoorstel ingediend om die dag uit te roepen tot officiële feestdag, maar de afhandeling van dit voorstel sleept sinds 2004 aan.
Ziezo...dat was een hele boterham !! Maar om dat geheel met een vrolijke noot af te sluiten EN omdat er op die dag van "onze" mannen verwacht wordt dat zij het huishouden op zich nemen, sluit ik hier af met een niet-zo-al-te-serieuze-foto zoals wij vrouwen onze mannen zouden willen bezich zien...
Dames...diegene van jullie die haar man zover krijgt zoals op bovenstaand plaatje, gelieve mij een foto daarvan te bezorgen zodat jullie man volgend jaar een speciale vermelding krijgt hier op mijn blog !
Happy International Women's Day...we hebben 'em verdient ! Liefs, Ingrid
Hieperdehieperdehiephiep HOERA want onze schoondochter Antje wordt vandaag 30 jaar en dat mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Wij kunnen er (weeral !) NIET bij zijn en dus heb ik een kaartje gemaakt.
Een dag met een gouden rand Speciaal om te plezieren Een dag met veel vrolijkheid Een dag om feest te vieren
Lieve Antje, we wensen jou vandaag een dag om "U" tegen te zeggen...eentje die je van je hele leventje niet meer vergeet maar ik weet dat Jo daar vast en zeker werk van zal maken. Geniet van "JOU" dagje en als we in mei afkomen, halen wij onze schade van dit aan-onze-neus-voorbij-gegane-feestje heel zeker in !
Wat jammer nu !!! Onze kleindochter Lien werd een weekje geleden zo ontzettend ziek dat ze moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze had een serieuse ontsteking van de amandelen en daarbovenop ook nog eens een niet te onderschatten darmontsteking. Ze had al een paar dagen niks kunnen eten en ook drinken werd steeds maar moeilijker. Daarom besliste mama Joni en papa Rob om toch maar even via de spoedgevallendienst hun dochtertje te laten onderzoeken...met alle gevolgen van dien. Oma Nana en Opa Niki kunnen helaas hun oogappeltje niet gaan bezoeken, maar dit kaartje zal haar zeker opbeuren !
Wat zouden we nog meer kunnen doen om Lien een beetje op te vrolijken en haar te laten zien dat wij heel veel aan haar denken ? Een pakje sturen ? Nee...dat duurt veel te lang. Via skype met haar praten ? Dat doen we bijna iedere dag want we willen weten hoe ze het stelt en wanneer ze naar huis mag. En dan bedenk ik plots dat ik een hele lieve vriendin heb die niets liever doet dan taarten bakken (ze heeft er trouwens vorig jaar - heel onverwacht - ook eentje voor ons gemaakt toen we terug in België waren!). Dát lijkt me een goed idee...ik neem kontakt met haar en vraag of ze het ziet zitten om een taart voor Lien te maken en haar die te brengen zodra Lien terug thuis is. Maarleen gaat meteen akkoord en vraagt in welk thema die taart dan wel moet zijn. Of Lien misschien een grote fan is van één of ander idool of TV programma ? Ja hoor...Lien is een superfan van FC de Kampioenen en dát wordt het thema van de taart ! We zoek nog even een geschikte datum én een uitvlucht waarom Marleen bij Joni moet geraken want het moet voor iedereen een verrassing zijn en blijven. Vandaag - zaterdag 2 maart - zal Marleen in onze naam Lien een verrassing bezorgen die helemaal vanuit Utah komt ! We zijn benieuwd naar haar reactie, maar wat zou ik daar graag bij geweest zijn !! Marleen heeft ons wel een aantal foto's doorgestuurd zodat wij die taart tóch te zien krijgen.
Lieve Lien, Oma Nana en Opa Niki hebben vanuit Utah voor een hele speciale verrassing gezorgd omdat we je niet kunnen komen bezoeken. We hopen dat je het leuk én lekker vindt, maar vooral dat je héél snel weer helemaal beter zal zijn, want dat ons Lievertje zo ziek is, dat vinden wij maar niks hoor ! Wij houden héél veel van jou en over een paar maanden zijn we er weer. Dan kunnen we zalig lang knuffelen en samen spelletjes spelen. Dus hebben we nu al speciaal tijd voor jou vrijgehouden als we er zijn !
Tot gauw Lieverd ! Dikke kussen en dikke knuffels van Oma Nana & Opa Niki !
Marleen...dank je wel dat je die taart gemaakt én gebracht hebt ! Je hebt dat PRIMA mooi gedaan en Lien is er geweldig blij mee geweest. Jammer natuurlijk dat we zelf er niet van konden proeven, maar hij zag er volgens onze mening uit "om duimen en vingers af te likken"...letterlijk en figuurlijk !
