Oké...we zijn aangekomen in Seattle (http://nl.wikipedia.org/wiki/Seattle) en meteen valt het ons op hoezeer deze stad op San Francisco lijkt. Ook hier heb je enorme hoogte verschillen als je de stad binnenrijdt tot aan de haven en dat is een rechtstreeks gevolg van de grondvesten van de stad. Maar als Seattle écht gebouwd werd op zaagmeel (zoals dat beweerd wordt), vrees ik dat we ons hier op een onstabiele plaats bevinden en hoop ik dat de stad het niet net nú zal gaan begeven...
Dit is de plaats van afspraak voor onze rondleiding in "de buik" of "The Undergrounds" van de stad.
Als iedereen present is worden we meegetroond naar een of ander oud gebouw dat ooit in een ver verleden dienst gedaan heeft als café/theater maar dat de pure nostalgie van lang vervlogen tijden nog steeds uitstraalt. Hier krijgen we meer tekst en uitleg van hetgeen ons te wachten staat.
Je moet weten dat - in den beginne - Seattle beneden zeeniveau lag. Er bestonden toen nog geen WC's zoals wij die nu kennen maar ieder huis had ook zijn "out-house" oftewel "buiten WC" (je weet wel...zo'n houten plaat met een gat erin en helemaal geen waterreservoir om dat ding door te spoelen ! Ik herinner mij nog héél goed dat mijn grootouders ooit zo'n WC hadden !). Wel nu...als het dan vloed werd overstroomde de hele stad met als gevolg dat al die "troep" terug uit die WC's kwam. Kan je je de geur al voorstellen ??? Om dat een beetje tegen te gaan EN omdat er vele houtzagerijen gevestigd waren kwam iemand op het idee om het zaagmeel in de stad uit te strooien. Dat hielp natuurlijk maar zéér beperkt dus er moest iets nieuws op gevonden worden. Nadat op 6 juni 1889 een felle brand uitbrak die geheel Seattle verwoestte, besliste het stadsbestuur dat vanaf dan de huizen alleen nog maar in steen mochten worden gebouwd EN dat de bestane straten een 3-tal meter verhoogd zouden worden. Maar in de stad waren ook winkels gevestigd en die zagen het natuurlijk niet zitten om hun zaak zolang te sluiten en een extra verdiep op hun bestaande gebouw bij te bouwen. Zij wilden hun winkels gewoon openhouden zoals ze waren. Het stadsbestuur wilde niet afwijken van zijn plannen om de straten te verhogen en de eigenaars wilden er niet van weten om hun winkels voor een tijd te sluiten...gevolg ?? De stad verhoogde inderdaad tóch de straten ! Nu moest iedereen die van de ene winkel naar de andere wilde eerst via een trap naar boven, de straat oversteken en via een andere trap weer naar beneden...wat een gedoe !!! En omdat men de ganse stad niet op hetzelfde niveau kon bouwen - er moest genoeg verval gecreërd worden - werden de straten verderop trapgewijs hoger en hoger gelegd. Op deze schets krijg je een beetje een beeld van hoe het er aan toe moet gegaan zijn.
Helaas deed zich toen een ander probleem voor want dikwijls vielen mensen van die hoger gelegen straat naar beneden. Dus besliste de stad dat vanaf dan iedereen een verdiep hoger moest gaan wonen, de trappen werden verwijderd en de open stoepen werden afgesloten met glas dat behandeld werd met mangaan. Deze techniek kwam uit de scheepvaart en werd vooral toegepast rond de jaren 1800 vóór het "elektrisch licht" zijn intrede deed. Daardoor kregen de handelaars toch nog daglicht in hun ondergrondse etages. Het glas was in het begin wel helder, maar kleurde na verloop van tijd paars onder invloed van de UV stralen van de zon. Het glas met mangaan is té kostelijk om te vervangen en zal dan ook langzaam maar zeker verdwijnen. Als je tegenwoordig dit soort glas nog ergens tegen komt, weet je meteen dat het heel oud is .
Na al die uitleg en nadat onze nieuwsgierigheid voldoende geprikkeld is, is het onze beurt om af te dalen in die "Undergrounds" en het hele zaakje eens van dichterbij te gaan bestuderen. Sommigen handelaars hebben hun stoepen terug opengebroken om voldoende daglicht te hebben en zo hun "benedenverdieping" te kunnen blijven gebruiken. Natuurlijk staan er nu wél (verplicht !) hekken rond die open stoepen.
Op de onderstaande foto staan we op wat eens het gelijkvloers van één of andere winkel was. Een beetje verderop zien we de dichtgemetselde ramen van het hotel (foto 2).
Over houten paden - want de ondergrond is nog steeds onstabiel - gaat het verder en verder en zien we dat de mensen destijds gewoon alles achtergelaten hebben. Een bad, motoren die ooit van een zagerij waren en nog zoveel dingen meer zijn achtergebleven nadat de handel zich naar "hogere sferen" verplaatst heeft.
Onze rondleiding komt aan waar we vertrokken zijn...aan de "buitenkant" van de boekhandel/museum dat zich nog steeds op de originele gelijkvloers bevindt en dat zie je op deze foto...
Wij gebruiken de rest van onze tijd om in het museum rond te snuiten en daar stoten we op iets dat nu zó gewoon is in ieder huis en waar niemand nog zonder kan...één van de alleerste WC's ! Men noemde dat ding wel niet "WC" maar "Crapper" naar de uitvinder ervan...Mr. Crapper. Volgens onze gids zie je op onderstaande foto ook meteen waarom mannen steeds die WC-bril omhoog laten staan...het zou een overgebleven gewoonte zijn omdat de eerste WC's versierd waren met mooie tekeningen...(yeah...right !)
Ook de oude schoolbanken staan tentoongesteld in dat museum en ik had aan Niki gevraagd om daar eens ín te gaan zitten, maar hij vertrouwde het niet helemaal...misschien kon hij er dan wel niet meer uit !
Eén ding heb ik hier nog niet vermeld...in die ondergrondse gangen vestigden zich mensen die deze plekjes gingen "misbruiken" om een handel te beginnen in iets dat - letterlijk en figuurlijk - het daglicht niet mocht zien. Vooral feestjes met héél veel drank én de dametjes van lichte zeden vonden hier hun onderdak en die handel tierde hier welig ! Eén groep dametjes noemde zich de "Sewing Circle" (de naaisters) en in het museum hangt een foto van die dames. Alleen is er wel iets speciaals aan die foto. Kunnen jullie het vinden ?
Zal ik jullie de oplossing dan maar vertellen ? Het geheim van de mysterieuse foto is rechts achteraan te vinden. De persoon helemaal in het zwart gekleed is geen "dame" maar een "heer" !!!
Ziezo...dat was een hele boterham, maar nu kennen jullie ook een beetje de oorsprong en het verhaal van Seattle. Ik denk dat mijn uitleg voldoende was maar voor diegene die zelf nog meer op speurtocht willen gaan : http://en.wikipedia.org/wiki/Seattle_Underground
Van Kennewick (nét over de grens van Oregon naar Washington State) is het +/- 279mls (449km) rijden en dan zijn we in Seattle...tenminste...da's wel de bedoeling hé. Onze ingenieuze medereiziger "Tom-Tom" verteld ons dat we daar ongeveer 5u10' voor nodig zullen hebben. Dat is wel niet zo giga-veel tijd maar we moeten ook nog door Mount Rainier National Park en vermits het daar nu al gesneeuwd heeft, weten we niet wat er ons precies te wachten staat. We kunnen dus maar beter niet gaan "slenteren" hé. Vermits we alle 2 natuur-liefhebbers zijn en niet graag alleen maar over de highways (autostrades) rijden, maken we zoveel mogelijk gebruik van de "scenic byways" (alternatieve routes met meestal de mooiste plekjes).
Het is héél rustig op de weg en we vorderen goed maar - vermits we tóch de tijd hebben - willen we natuurlijk ook zoveel mogelijk genieten van al dat moois. Steevast houden we halte aan een tankstation dat meteen ook een winkeltje heeft, een koffietje en/of frisdrankjes verkoopt, een restaurantje heeft én waar je eventueel ook nog zou kunnen blijven logeren want meestal is zo'n zaak als deze ook nog een hotel/motel. Je mag niet vergeten dat we hier in "the middle of nowhere" zitten en dan is zo'n alles-in-één-zaak de meest ideale oplossing hé ! Zoals gezegd houden wij hier maar een korte pauze en da's net genoeg om de benen te strekken. Terug bij de auto gekomen schrik ik me een hoedje ! "Daar...daarginds...in die boom...." stotter ik nog tegen Dominique "daar zit een man EN een beer in die boom" en dan zie ik het natuurlijk pas goed ! Het is maar namaak, maar geloof me...bij die eerste aanblik leek het precies ECHT !
Als Niki helemaal bijgekomen is van het lachen (en ik van mijn schrik bekomen ben !) rijden we weer verder. Bij dit meer - met zijn spiegelglad wateroppervalk - maken we een volgende stop. De grote droogte heeft ook hier z'n tol geëist want het water zou eigelijk bijna tot aan de boomgrens moeten staan.
We zijn intussen in het "Snoqualmie National Forrest" aangekomen en je hoort meteen aan de naam dat we in Indianen gebied zijn. In dit bosrijke gebied ligt "Rimrock Lake" en ook daar maken we enkele foto's.
Als alles goed zit zouden we op onze weg via "White Pass Scenic Byway" vroeg of laat Mount Rainier moeten tegen komen maar ons geduld wordt serieus op de proef gesteld. We beginnen ons zo stilaan af te vragen hoelang het nog kan duren voor we "hem" te zien zullen krijgen. Maar "geduld is een schone zaak" en even verder is het zover. Het spreekt voor zich dat we hier even gaan stoppen hé.
Steeds dichter en dichter komen we bij Mount Rainier, maar nog steeds hebben we geen aanduiding gezien dat we al in het National Park zouden zijn. We vragen ons af of we die plaat gemist hebben ?
Nee hoor...niks gemist ! Alleen er stáát helemaal geen plaat zoals we die al zo dikwijls bij alle andere National Parks gezien hebben en waar we tot nu toe steeds een foto bij gemaakt hebben. Bij de ingang van dit NP staat een héél groot hek dat in de winter dicht gaat (owv té veel sneeuw en té gevaarlijk !). Om jullie een idee te geven wat we bedoelen met "een héél groot hek" doe ik er deze foto bij. Natuurlijk heb ik ook een website van het park gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rainier_National_Park
Dominique is er al een paar dagen op gebrand om even zijn vislijn te kunnen uitgooien maar tot nog toe is dat nog niet gelukt. Steeds kwam er iets tussen...en ook dit keer weer. Deze "White River" heeft zijn naam niet gestolen, maar veel vis is hier jammer genoeg niet te bespeuren.
Het tot-nog-toe-enigste-visitors-center dat we op onze weg tegen komen is dit "ondermaats" gevalletje. Welliswaar teleurstellend klein én gesloten, maar mooi genoeg voor een foto.
Als we bij de eerstvolgende huizen aankomen weten we meteen dat we terug in de bewoonde wereld beland zijn. Bij de volgende foto stel ik me toch enkele vragen hoor...voor wie is dit nu het makkelijkste ? Voor de postbode (die blijkbaar maar op één plaats hoeft te zijn) of voor de mensen van dit dorpje (want dan gaat er waarschijnlijk slechts één iemand de post ophalen voor de ganse gemeenschap) ?
Na uiteindelijk 7u in de auto doorgebracht te hebben komt Seattle in zicht
en hebben we ons einddoel voor vandaag bereikt. Daar zijn we uiteraard niet rouwig om, maar het betekend ook niet dat we al kunnen gaan rusten. We hebben vanavond nog een afspraak in downtown Seattle. Daar zullen we de "undergrounds" gaan verkennen. Volgens kenners zouden de grondvesten van deze stad gebouwd zijn op "zaagmeel". Ben benieuw of dat verhaal klopt (of niet). Maar dat wordt een verhaal op zich.
Onze (waarschijnlijk) laatste rondreis voor dit jaar brengt ons naar de Staten Oregon en Washington in het Noordwesten van Amerika tegen de Canadese grens. We zullen ook de grens gaan oversteken om Vancouver en Vancouver Island te bezoeken, maar zover zijn we nog niet. Eerst gaat onze reis van thuis naar Boise (Idaho) waar we een 1ste overnachting doen. Het is een rit van 318mls (511,7km) en we hebben ongeveer 5u nodig om onze bestemming te bereiken dus...wordt het de hoogste tijd om te vertrekken. Maar we hebben nog maar nét Utah verlaten en daar zien we de eerste tekenen van de grote droogte die we dit jaar kennen want er is een brand uitgebroken in deze gigantische open vlakte...
Een beetje verderop krijgen we een heel raar beeld te zien. Deze kamion komt ons tegen gereden aan de verkeerde kant van de weg !!! Of nee...toch niet...het zijn wij die dichterbij komen bij een getakelde kamion. Oef...was me dat effe schrikken ség !
Dan rijden we over de "Snake River" en hier heeft Dominique naar uitgekeken want hij wil hier graag effe een hengeltje uitslaan. Maar groot is zijn teleurstelling als blijkt dat die rivier zo goed als droog staat.
Zonder visavontuur gaat ons reisje verder naar "Twin Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Twin_Falls,_Idaho) en "Shoshone Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Shoshone_Falls) die vlak bij mekaar in de buurt liggen. Dit was één van onze 1ste uitstapjes nadat we hier toekwamen in 2009. Omdat het zo mooi is bij die watervallen en omdat we hier al lang niet meer geweest zijn, maken we er een omweggetje naar toe. Spijtig genoeg draait ook dit avontuur op een teleurstelling uit. Wat eens een mega-grote-daverend geruis van watervallen was, is nu een bijna opgedroogde rivierbedding met hier en daar nog een beetje "waterval"...jammer !
Er rest ons dan ook niks anders dan maar meteen door te rijden naar Boise dat we - owv. de omweg - pas na 7u rijden bereiken en dit is het 1ste beeld dat we te zien krijgen van die stad
Vermits het mijn verjaardag is gaan we lekker uit eten in restaurant "Bardenay". Deze eettent is bovendien ook nog een distillerie. Zij maken hun eigen rum, gin en vodka waarmee ze de lekkerste cocktails creëren en ook de keuken is zeer bekend owv. de lekkere gerechten waarvan wij vandaag het bewijs krijgen. En voor diegenen die het zelf eens wil gaan proeven : http://www.bardenay.com
Je houdt het soms toch écht niet voor mogelijk wat voor rare typetjes hier overal rondlopen. Deze persoon mag/kan zeker niet ontbreken in het rijtje van "rariteiten in de US" !
Nadat we genoeg gegeten, gedronken, rariteiten geobserveerd (om niet te zeggen "uitgeloerd" hebben) én mijn verjaardag deftig gevierd hebben begeven we ons naar ons bed voor een welverdiende nachtrust !
Dag 2 van deze trip beginnen we al vroeg in de morgen met een trip via "Hells Canyon"
die ons vanavond nét over de grens met Washington State in het plaatsje Kennewick zal brengen en dat is 359mls (577,7km) en 6u50min. van ons verwijderd...dus héél wat "kilometerkes vreten" vandaag. Als we bij Oxbow Reservoir - dat de grens vormt tussen Idaho en Oregon - toekomen, maken we effe tijd om de benen te strekken en de innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. We hebben een picknick meegenomen en de kippebilletjes en het zelfgemaakte brood gaat erin als zoete koek. Dat alles smaakt natuurlijk nog zoveel beter aan de rand van dit meer.
Net voorbij het Reservoir steken we de grens met Oregon over (waarvan hier het bewijs).
Blijkbaar heeft "Hells Canyon" zijn naam niet zomaar gekregen...hoelang deze auto hier al ligt weet ik niet precies, maar blijkbaar toch wel héél erg lang...het is een auto uit de jaren '60. Wel jammer natuurlijk want dit soort auto's zijn eigenlijk véél te mooi om hier zomaar te laten liggen oproesten.
Bij het stadje Baker City zijn er in september 1984 miljoenen tonnen aarde, rots en gruis is van de berg geschoven door onophoudende regenval. Dat heeft een dam gevormd over de Powder River waardoor een deel van Highway 86 begraven werd en honderden mensen geïsoleerd raakten van de buitenwereld. Ik heb jammer genoeg geen goeie website hiervan gevonden, dus jullie zullen het moeten stellen met deze foto's. De eerste foto geeft jullie een beetje meer uitleg (en ik hoop dat jullie het kunnen lezen!), terwijl foto nr. 2 duidelijk laat zien dat Highway 86 zomaar ineens ophoudt te bestaan...
Het wordt zo stilaan avond als we de grens met Washington State bereiken. Steevast nemen we een foto bij iedere plaat van iedere staat die we binnenrijden en meestal kunnen die niet groot en opvallend genoeg zijn. Maar deze hier is écht wel mega-giga-teleurstellend hoor...een plaatje van niks ! Als we niet geweten hadden dat we vlak bij de grensovergang zouden zijn, waren we dit zomaar voorbij gereden !
Nog eventjes en dan zijn we bij ons hotel in Kennewick. Ik heb al vele zonsondergangen gefotografeerd, maar vandaag wil ik eens proberen om de maan op de gevoelige plaat vast te leggen. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar als ik de foto's achteraf eens goed bekijk, is deze tóch nog de moeite waard geworden...
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en blies dit verhaaltje...uit ! Slaapwel, Ingrid
Mijn Luchtmacht collega, wapenmaker op Mirage maar momenteel fotograaf bij de Luchtmacht én goede vriend (sinds 1987), "Bink" en zijn vrouw Marina, komen ons een bezoekje brengen halverwege september. Hun voornaamste trips zullen een tocht worden naar Yellowstone NP en (gokken ??) in Las Vegas.
Maar eer ze aan hun eerste rondreis beginnen nemen we ze graag mee naar ons mooie Antelope Island State Park om hen te laten kennis maken met de bizons. Als we er toekomen is er nét een huwelijksreportage aan de gang en het bruidje toont gewillig dat ze haar "basketsloefkes" aan heeft onder hare trouwjurk !
Dit plaatje maakt duidelijk dat je moet opletten voor bizons op de weg. Waarom??? Daarom...
Omdat Bink zelf fotograaf is willen we hen een zéér originele foto bezorgen. Wat dacht je van dit plaatje ? Een leuke foto met Bink, Marina met een wel zeer luie bizon als decor...
Terwijl we aan het rijden zijn, zien we een 4-tal coyote's waarvan deze nét voor de lens gelopen komt...
We hebben al dikwijls gezegd en laten zien dat we hier spectaculaire zonsondergangen hebben, en deze avond is het weer bingo ! Een zonsondergang om "U" tegen te zeggen. Dit doet me denken aan het liedje van Led Zeppelin "Stairway to Heaven" ("trappen naar de hemel") !
En als we inzoemen wordt dat beeld alleen maar spectaculairder...
Onze avond sluiten we af "in wapenmakers stijl" met een goei pint bier en lekker eten in de Boston's.
Als onze vrienden terug zijn van Yellowstone en Las Vegas, willen we ze natuurlijk graag Salt Lake City en omstreken laten zien. De eerste halte wordt de alom gekende Bingham Coppermine.
s'Middags - als iedereen honger gekregen heeft - doen we hen het voorstel om te gaan lunchen bij "de Belg" Pierre. Hij heeft een frituur in Sugar house en dat voorstel wordt snel goedbevonden en uitgevoerd. Vermits Pierre van Brugge afkomstig is, is het nogal logisch dat zijn frituur "Bruges" noemt.
De tocht wordt verder gezet naar Temple Square en daar bezoeken we de mooie Mormoonse tempel.
Het gloednieuwe winkelcentrum "City Creek Mall" mag niet worden overgeslaan (volgens Marina toch)...
En omdat de mannen weeral dorst hebben, gaan we maar een pintje drinken in de "Beerhive" pub.
Wat heel speciaal is in deze kroeg, is de toog die zeker wel 15 meter lang is. De witte band op de foto is een strook ijs waar je je pint op kan zetten om ze lekker koel te houden !
Onze laatste avond sluiten we in stijl af met een etentje in Ogden in de populaire "Prairie Schooner".
Goede vrienden, bedankt voor alle gezelligheid en heb een veilige vlucht huiswaarts ! Niki
We zeggen en spreken vandaag 23 september 2012. De "Indian Summer" is in volle glorie en wij gaan een rondritje maken in de bergen om te genieten van deze pracht en praal van Moeder Natuur. Ik ben een beetje gaan grasduinen op het internet en heb 2 websites gevonden. De 1ste is een Nederlandstalige site waar men spreekt over "Nazomer, Oudewijvenzomer of St. Michielszomer" : http://nl.wikipedia.org/wiki/Nazomer. Op deze website wordt vooral de weerkundige uitleg gegeven. Het is de periode van september tot november waarin de gemiddelde middagtemperaturen kunnen schommelen van 20°C naar 9°C. Maar er zijn ook periodes die aan de zomer doen denken. De 2de - een engelstalige website - heeft het over de origine van de benaming "Indian Summer" en dat kan je nalezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Indian_summer. Daar wordt geschreven dat in de late 18de eeuw in West Virginia en Pennsylvania de kolonisten deze term gebruikten om weersomstandigheden aan te geven waarin de Amerikaanse Indianen hun aanvallen op de Europese kolonisten opnieuw inzetten. Al bij al is het de tijd van het jaar dat de bladeren van bomen en struiken van kleur veranderen door de schommelingen in de temperatuur en door de nachtvorst. De natuur begint zich voor te bereiden op de winter en de sneeuw en dat zal niet zo lang meer duren...
Via Morgan gaan we steeds hoger de bergen in richting East Canyon Lake. De uitzichten worden alsmaar mooier en spectaculairder. Maar omdat foto's zoveel meer zeggen dan woorden...
Als dan de zon ook nog eens komt piepen, worden de kleuren bijna onwerkelijk...
En als we even later helemaal boven in de bergen zijn hebben we een gigantisch, mooi zicht op het dal. Ik hoef hier écht niet veel meer uitleg over te geven. De foto's spreken voor zich. Ik laat jullie gewoon een beetje meegenieten van de kleurenpracht die zich hier voor onze ogen afspeeld...
Om jullie een héél duidelijk beeld te geven hoe één enkel blad van kleur veranderd, zet ik er deze nog bij...van groen naar gelig-bruin, naar oranje naar vuurrood...Kunnen jullie je voorstellen hoe de ganse boom eruit ziet ?
Een inmiddels-traditionele-en-jaarlijkse-wederkerende-beurs is de F-16 "World Wide Revue". Al even traditioneel is de Social die daarmee gepaard gaat op de woensdagavond van diezelfde week en dit jaar zal die doorgaan in het Salomon Center in Ogden. Dat Center is een indoor skydive-center, een sporthal/zwembad én een indoor "Kermis" allemaal onder één dak...een hééééél groot complex dus. Wát er ons precies te wachten staat weten we niet want - in tegenstelling tot andere jaren waar er van ons verwacht werd dat we ons zouden "opkleden" - wordt dat dit keer NIET van ons verwacht ! Heel gewoontjes (of "casual" zoals ze dat hier noemen) is goed. Meteen bij het binnenkomen lopen we oude bekenden tegen het lijf. De in-Washington-wonende-maar-van-Zuid-Amerikaanse-afkomst Maria en haar Franse man Frank (mede-sponsors van dit evenement) verwelkomen ons met open armen. Het doet deugd hen weer te ontmoeten...
Dominique zou Dominique niet zijn als hij niet meteen op zoek gaat naar de bar. Hij moet effe zijn beurt afwachten, maar dat geeft hem de kans om goed rond te snuiten wélk drankje hij als eerste wil uitproberen. Hij heeft meteen zijn oog laten vallen op een drankje dat via een ijssculptuur zo in je glas vloeit. Ik zal me al maar voorbereiden dat ik de "designated driver" (de BOB) voor vanavond ben want dan kan ik hem met een gerust hart zijn gangetje laten gaan. Gelukkig hoeven we hier niks te betalen...al het eten én alle drankjes zijn inclusief. Zelfs voor de spelletjes hebben we bij de ingang ieder een zakje muntjes gekregen.
Dan gaan we verder de zaak verkennen. Die indoor kermis lijkt ons wel wat, maar eerst gaan we ons vergapen aan al die spelletje die hier staan. Je kan het spel zo gek niet bedenken of het staat hier wel.
maar het is overal even druk en het duurt effe voor we eindelijk iets gevonden hebben waar niemand staat te wachten én dat we bovendien met z'n 2-tjes kunnen doen...het blijkt een dansspel te zijn en je moet het scherm volgen door op de pijlen op de grond te springen. Hilariteit alom verzekerd !
Omdat ook de innerlijke mens versterkt moet worden (en zeker bij zoveel inspanning...hahaha !) gaan we op zoek naar eten. Dit jaar is het een mix van eetculturen zoals oa. Turkse Kebab en Mexicaanse Taco's en nog zoveel meer dat het te veel is om op te noemen (en om op te eten !).
Na het eten gaan we de rest van de verschillende zalen verkennen want er is blijkbaar nog véél meer te zien en te doen...of wat dacht je van de "pool-tafels", de "klimmuur" of de "surfbaan" ?
Ook het indoor sky-diving-center heeft vandaag zijn deuren voor ons opengesteld. We zijn hier nog al wel eens geweest met een groep Internationals, maar zelf hebben Niki of ik dat nog nooit gedaan. Ik heb een beetje bang dat mijn rug dat niet aankan en Niki vindt het al plezant om anderen aan 't werk te zien. Als we er toekomen is één van de instructeurs nét een demonstratie aan 't geven. Wie weet...misschien heb ik tóch nog ooit het lef om dit eens uit te proberen vóór we terug keren, maar dan wel niet zó hoor...
We begeven ons terug naar de kermis want dat is zeker zo plezant om te zien en te doen. Deze motoren hebben mijn ventje totaal in hun macht en vóór de avond voorbij is ben ik er zeker van dat hij het sowieso wel eens zal gaan uitproberen, maar "er zijn nog een aantal wachtenden" voor hem.
Omdat hij bij die motors toch zijn beurt moet afwachten zakken we af naar de bowlingbanen. Jammer genoeg is er nét op dit moment een technisch probleempje waardoor iedereen machteloos moet toezien. Er valt niks anders te doen dan wachten...en er eentje drinken...en wachten...of naar een andere spel gaan.
En dat andere spel zijn de "botsauto's". GE-WEL-DIG plezant want jongens wat hebben we plezier. Het zijn niet botsauto's zoals we die in België op de kermis kennen, maar deze zijn nóg fijner om in te zitten. Je krijgt ook niet zo'n harde slagen als er iemand tegen je aanbotst en da's maar goed ook !
Eén van de laatste spelletje die we doen is een schietoefening. Maar ook hier weer geen kogeltje zoals op een normale kermis, maar laser-geweertjes en schieten op bewegende beelden op het scherm. Niki wint het 1ste spel, maar als hij bij het 2de de duimen moet leggen, kan hij dat toch niet goed verdragen en daagt mij uit voor een revange (wat hij natuurlijk wint !) Het is 2-1 in zijn voordeel en daar is hij content mee...Je kan van een militair - die gespecialiseerd is in "kleine wapens" - toch niet verwachten dat hij het onderspit zal delven tegen zijn vrouw die niet of nauwelijks een geweer in handen durft te nemen hé ! Maar hij heeft wel alle mogelijke trucken uit de kast moeten halen, want ik laat me natuurlijk ook niet zomaar doen hoor !
Alle punten die we op alle mogelijk spelletjes verzameld hebben, kunnen tegen het eind van de avond omgeruild worden, maar net zoals op een kermis is het ook hier "pure prul" die aangeboden wordt...tenminste als je niet écht héél veel punten verzameld hebt zoals wij. Vermits wij geen kinderen in huis hebben, geven we al onze bonnetjes aan onze Nederlandse vriend Stefan en nu mag hij op zijn beurt een kadootje gaan uitkiezen voor zijn 2 kids Noa & Finn. En zo scoort ook hij "goeie" punten voor vanavond !
Ziezo, de avond zit erop en het is tijd om terug naar huis te gaan. Voor ons rest er nog één World Wide Revue en dat wordt meteen ook de 1ste keer van de vele afscheid-nemen-van-vrienden-rituelen.
Telkens het Hoeselt (of Werm) Kermis is, denken wij hier aan de gezelligheid van het samenzijn met de ganse familie. Traditie-getrouw gaan we dan met z'n allen bij ma en pa (of Niki zijn ma) "op de koffie". We wonen hier nu al 3 jaar in Utah en dit is voor ons meteen de eerste keer dat we hier "naar de Kermis" gaan...we wisten zelfs niet eens dat zoiets hier bestond.
We zijn hier natuurlijk niet "zomaar" naar toe gekomen...nee hoor. Onze Nederlandse vriendin Lia gaat hier vandaag optreden met haar "Murray Valley Brass band". Ze gaan nét beginnen als wij toekomen.
Tussen al die drukte op dat podium is het wel effe zoeken voor we haar gevonden hebben, maar ze heeft er duidelijk zin in. En eenmaal de dirigent het signaal geeft, gaat zij uiterst geconcentreerd aan 't werk.
Wouter - Lia's man - is er sowieso ook en met z'n 3-tjes kijken en vooral luisteren we zeer aandachtig. Maar als het pauze is heeft Niki tijd en reden genoeg om een paar foto's te maken zoals deze van Wouter en ik.
Lia vertelde me dat ze eigenlijk geen enkele foto heeft van haarzelf mét haar instrument. Bij deze wordt dat dan effe rechtgezet en maakt ondergetekende een wel héél mooie foto (al zeg ik het zelf !).
Nadat zij haar bariton (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bariton_(instrument)) opgeborgen heeft gaan we naar de kermis en voor Wouter heeft dat één nadeel...hij mag de ganse tijd met dat instrument op z'n rug zeulen.
Een kermis is een kermis ? Toch niet ! Je houdt het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar ook hier kan je geld "uit de muur" halen...ook hier staan de geld-automaten zomaar in het midden op de kermis opgesteld.
Dat Dominique van alle attracties houdt die met snelheid en gevaar te maken hebben is duidelijk als je onderstaande foto's bekijkt. Dit tuig voert hem langzaam maar zeker tot +/- 20 meter hoogte...
...om hem daarna met een rotvaart naar beneden te laten "vallen" en dat is wel effe schrikken.
Terwijl Lia en ik wel eens een kijkje willen gaan nemen in deze oude "Highway Patrol Car", heeft Dominique een andere, zeer bekende attractie bespeurd...een moderne uitvoering van de "rups".
We wandelen richting uitgang als we plots getracteerd worden op een nummertje "Schoonspringen". Als ik me niet vergis is dit een Olympische discipline en toch geen kermisattractie of vergis ik me ??? Al bij al vind ik dít nu toch maar een akelige gewaarwording als je ziet hoe klein het zwembad(je) is hoor !
Heeft er iemand honger ? Misschien kunnen we effe aanschuiven voor een lekker kalkoenbilletje ? Ze worden hier "aan den lopende band" op de BBQ klaargemaakt, daarna verkocht en "uit het vuistje" gegeten...En ja, het zijn "kalkoenbillen" en geen "kippebilletjes" want Amerikanen zien én willen alles in't groot hé !
En zo zijn we weer aan het eind van een leuke de dag in goed gezelschap van onze vrienden gekomen. Nog vlug een foto met z'n viertjes (vlnr. Niki, Lia, Wouter en ik) en daarna gaan we naar huis.
Lia, bedankt om ons eindelijk eens de kans te geven jou en je band aan 't werk te zien ! En Wouter, we hebben genoten van je gezelschap tijdens het concert ! Jammer dat jullie nog een afspraak hadden want we hadden de dag willen afsluiten met een etentje. Maar da's voor een volgende keer !
Vandaag op Labor Day belt mijn Duitse vriend en collega Marko met de vraag om een paar uurtjes te gaan vissen bij Lost Creek Reservoir. Uiteraard hoef je me zoiets geen tweemaal te vragen...ik ga meteen mee ! Het weer is prima (92°F is +/- 33°C) en omstreeks 5pm zijn we ter plaatse. Al na 20 minuutjes haalt Marko een regenboogforel uit het water. Het eerste visje om straks mee naar huis te nemen is binnen...
Ik kan, wil en mag niet achter blijven en als mijn eerste buit binnen is, wordt hij ter plaatse zuivergemaakt!
In totaal vangen we er elk 3 stuks. Tegen de avond zien we opvallend veel "Crawfish" (zoetwaterkreeftjes) te voorschijn komen. We kunnen het niet laten om er enkelen te fotograferen als bewijsmaterieel. Die smaken heerlijk in een Bouillabaise, maar dan heb je er wel een veertigtal nodig ! Helaas...zóveel tijd hebben we niet meer om die nu nog te vangen en dus geven we hen de vrijheid maar terug...
Als we huiswaarts rijden, wordt er besloten dat Marko een aantal vissen gaat roken en de grootste forel gaat hij marineren zoals zalm. 's Anderendaags mogen Ingrid en ik dan gaan dineren bij Marko en Sonia. Zoals jullie zien, ziet het er prima uit en Marko ontpopt zich als een ware "Chef" tijdens het fileren!
Sonia bereidt intussen een lekkere salade met groenten uit hun eigen moestuintje.
Het wordt een gezellig etentje met een heerlijk glas wijn én in goed gezelschap. Sonia & Marko, van harte bedankt hiervoor. Sonia & Marko, vielen Dankfür das gute Essenund Geselligkeit.
Het is "Labor Day" in the USA en dat hetzelfde als in België op 1 mei..."Dag van de arbeid". Hier heeft vandaag iedereen vrij want de basis is gesloten. De scholen in de USA zijn nog niet aan het nieuwe schooljaar begonnen en hebben één dagje extra vakantie ! Maar in België is het de eerste schooldag en dus mag ook Lien er weer eens aan gaan beginnen. Oma Nana en Opa Niki willen haar héél veel succes wensen in het 3de leerjaar en daarom maakte ik een kaartje speciaal voor deze dag !
Lieve Lien, vóór je naar school vertrekt zullen we snel effe online komen bij skype want we willen je toch wel even zien nu je helemaal klaar bent voor deze nieuwe start. Doe maar je best in school, want we weten dat je het kan en tegen dat wij terug op bezoek komen volgend jaar is dit schooljaar alweer bijna voorbij.
Dikke knuffels en vele dikke kussen...we missen je hier hoor ! Héél veel succes meisje, we houden van jou ! Je Oma Nana & Opa Niki
...aan mijn Ma die vandaag "83" jaar wordt ! Ma...je weet toch wel dat we in gedachten bij je zijn om samen met pa en de rest van onze familie jou verjaardag te vieren hé ! En Pa kennende weten we wel dat je vandaag een geweldige, fijne dag gehad hebt en ik hoop dat mijn kaartje intussen aangekomen is.
Speciaal voor je verjaardag, veel gezondheid en goede wensen De mooie dingen van het leven, omringd door lieve mensen Ik wens je vreugde en geluk, liefde en plezier Maar weet dat ik in gedachten bij je ben en met jou je verjaardag vier
Proficiat Ma, 3 dikke kussen van ons 2-tjes en tot straks op skype, Ingrid & Dominique
Ik zie de meesten onder jullie nu al denken, wat is in s'Heres naam "re-enactment" ??? Wel dat is niet meer of minder dan het naspelen van historische gebeurtenissen in de juiste kledij met alle toebehoren gaande van schoenen tot kookgerei e.d. In België kennen we de re-enactment van "de Slag bij Waterloo". Dat kan je gaan nalezen op : http://historiek.net/nieuws/algemeen/7209-eenvandaag-over-populariteit-reenactment.
Vandaag gaan we zo een schouwspel van naderbij bekijken in Fort Bridger (WY) want onze Deense buurman Dane en zijn zoontje Christian vinden het keitof om samen met anderen Cowboy en Indiaantje te spelen. Bij aankomst in Fort Bridger zien we meteen een massa Tipi's staan op de "playground".
Dit kruidenierswinkeltje is nog in dezelfde authentieke staat als destijds rond 1895 en Ingrid voegt er meteen aan toe : "Dit is het winkeltje van de Olsons uit Het Kleine Huis op de Prairie ".
Uiteraard wil ik met deze "Trapper" graag op de foto, zijn muts is gemaakt uit Coyote vacht ! Deze mooie dieren worden hier in de USA aanzien als ongedierte en er mag dus gans het jaar op gejaagd worden.
Een "Pow-wow" kan en mag hier ook niet ontbreken, en als eersten zijn de dames aan de beurt.
Daarna volgen de kinderen die een hele mooie en speciale "Hoepel dans" brengen. De bedoeling is dat je al dansend alle hoepels opraapt (met je voeten !) en er zoveel mogelijk verschillende figuren mee maakt.
Ingrid wil op de foto met deze mooi getooide "Shoshone Chief", maar de brave man heeft niet veel tijd want hij is de volgende aan de beurt om zijn dans te demonstreren.
Na al die danskunsten gaan we op zoek naar onze buurman. Intussen komen we verschillende tenten tegen die allemaal dateren uit de tijd van de burgeroorlog. Let ook even op de meubels uit die periode.
Dane had ons verteld dat we zijn Tipi konden herkennen aan de Deense vlag die bovenaan was vastgemaakt en ja hoor, gevonden...(uiterst links)
Dane en Christian zijn heel blij dat we een kijkje komen nemen en hun hobby zo kunnen meebeleven.
Wij willen die Tipi nu wel eens aan de binnenkant bekijken...maar waar ik van gefacineert ben is om ook eens "Chiefke" te kunnen spelen. Daarom tooit Dane mij met een "Apache hoedje en borstwering". Ikke héél fier !
De inhoud van zijn Tipi ligt volgestouwd met allemaal zelf gemaakte Indianen artikelen die hij gemaakt heeft volgens aloude traditionele manier (da's één van de voorwaarden om te mogen meedoen hier !).
Dane is één van de finalisten van de "Best gekleede Indianen" en daarom moet hij zich nu gaan haasten. Wij gaan uiteraard mee...al is het alleen al maar om de foto's te kunnen maken. De jury zit al ongeduldig te wachten op de finalisten van alle categorieen waaronder deze personages...
De finalisten wachten vol spanning de resultaten af, maar wat zien ze er allemaal mooi uit !
Het verdict is gevallen en Dane is welverdiend tweede geworden in zijn categorie en sleept een 50 USD geldprijs in de wacht ! Het is de uiterst rechtse man die zich "de grote overwinnaar mag noemen". Congratulations Dane, well done! But I think you diserved first price!
Wanneer we in de late namiddag naar buiten wandelen word mijn aandacht nog getrokken door deze spelende kindjes in een beekje en schiet ik er nog snel een mooi plaatje van.
