De dag begint gewoon zoals zovele dagen in het verleden, maar toch is het een speciale dag. In het verleden was het Silke die ons regelmatig uitnodigde voor een kopje koffie (met iets lekkers erbij !) maar vandaag heeft de Portugese Filipa enkele dames op bezoek. Zo kunnen we samen afscheid nemen van Silke. Zij verhuisd - met haar man Francesco en de 3 kids Raphael, Federica en Veronica - terug naar Italy. Dus nog één keertje gezellig samen zitten, nog één keertje samen koffie drinken (met véél lekkers) en herinneringen ophalen en nog één laatste foto samen...maar het is triest als je telkens weer afscheid moet nemen ! Op de foto zie je vlnr. Katinka & Lia (beiden van Nederland), ik, Silke (Italië), Inger-Lise (Noorwegen) en Filipa (Portugal).
Maar wat maakt vandaag nog speciaal ? Wel vanavond hebben we een "Blue Moon". Wát dat precies betekend en waar die naam vandaan komt ben ik even gaan opzoeken en ik heb een leuke site gevonden waar genoeg tekst en uitleg over dit astronomisch fenomeen te vinden is : http://earthsky.org/astronomy-essentials/when-is-the-next-blue-moon In één maand tijd 2 volle manen is uiteraard een zeldzaamheid. Dit jaar was de 1ste volle maan op 1 augustus, de 2de volle maan is vandaag en dus spreken we over een "Blue Moon". Net omdát dit fenomeen zo zelden voorvalt kennen de Amerikanen de uitdrukking "every onces in a blue moon" en vrij vertaald bedoeld het zoveel als "iets dat maar héél zelden gebeurd". Dat er in één jaar tijd zelfs 2 "blue moons" voorvallen is nog zeldzamer, maar dat was wel het geval in 1999. Toen hadden zowel januari als maart 2 volle manen en was er géén volle maan in februari. Dit zeldzame fenomeen zal zich herhalen in 2018. Dat wordt dus iets om naar uit te kijken. Het betekend echter niet dat de maan vandaag blauw zal kleuren. Ze ziet er precies uit zoals altijd, alleen is ze net nu een beetje achter de wolken gaan schuilen...
Als ik lang genoeg geduld heb, word ik toch wel beloond voor de moeite...ze laat zich in al haar glorie zien en nu kan ik - zelfs met mijn gewone fototoestel - toch wel héél duidelijke foto's maken.
De naam "blue moon" heeft echter nog een andere betekenis. Het kan gebeuren dat er 3 tot zelf 4 volle manen aan het nachtelijk firmament verschijnen in één seizoen. Ook dan spreekt men over "blue moon". En soms...héél soms...kan het voorvallen dat de maan blauwachtig kleurt. Maar dat is dan hoofdzakelijk te wijten aan bepaalde weersomstandigheden in combinatie met kleine partikels van rook. Een échte blauwachtige maan is dus niet te voorspellen. Deze onderstaande foto (gevonden op bovenstaande website) is wel heel mooi, maar is eigenlijk gezichtsbedrog, want hij werd genomen met speciale filters.
En nog één ding over deze "Blue Moon"...het heeft voor Niki nog een andere betekenis want "Blue Moon" is hier in Utah ook een biermerk...n.l. de tegenhanger van onze "Hoegaarden" (hahaha !).
We hebben opnieuw een jarige in de familie. Vandaag is het mijn zoon Jo, maar hem kon ik uiteraard NIET bij het "Feestvarkentjes"-verhaal vermelden. Da's voor volgend jaar...vandaag wordt hij 29 jaar maar ook dát mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Lieve zoon, wij wensen je van harte proficiat met je verjaardag en het enigste dat ik nu zou willen is dat ik je kon vastpakken om je 3 dikke verjaardagzoenen te geven. We hopen dat je een hele fijne dag hebt. Wie weet...misschien kan je je "30ste" wel in Utah komen vieren ?
A Birthday greeting to wish you nothing less Then all the special things in life that brings you happiness With wishes and kisses and lots of hugs too As everyone celebrates 29-years-old-YOU !!!
Een week geleden - terwijl ik bezig was op mijn computer - vroeg Dominique mij welke trip ik gepland had want volgens hem had ik een vliegtuigreservatie bij Delta Airlines. Ik kwam helemaal uit de lucht vallen. Ik zou een ticketje geboekt hebben zonder er zelf iets van te weten ? Misschien was hier wel sprake van fraude ? Misschien had iemand mijn gegevens misbruikt ? Ik ben dat dan maar meteen gaan nakijken en...inderdaad ! Iemand had een ticketje geboekt onder mijn naam naar Denver Colorado !!! Uiteindelijk was het Niki die dat voor mij geregeld had want het was een verrassing ! Op 1 augustus was het onze huwelijksverjaardag geweest en normaal gesproken maken we daar altijd een romantisch weekendje van. Maar omdat Joni en Lien er waren, had ik blijkbaar nog iets "tegoed". Wát we in Denver gingen doen, bleef een geheim. Het enigste dat hij me vertelde was dat we een nachtje zouden blijven. Op mijn vraag welk soort kleding ik dan wel zou meenemen antwoorde hij "zowel sportieve als ook elegante"...en daar werd ik dus ook al niks wijzer uit !
Een aantal dagen later is het dan zover...we zijn in Denver en op de de luchthaven worden we meteen verwelkomt door astronaut John "Jack" Swigert. Hij was één van de bemaningsleden van de onfortuinelijke "Apollo 13" (http://en.wikipedia.org/wiki/Apollo_13) , die op 11 april 1970 gelanceerd werd, maar zijn landing op de maan moest afbreken omdat er 2 dagen na de lancering één van de zuurstoftanken ontploft was. Ondanks zéér beperkte stroom, verlies van verwarming in de cabine, tekort aan drinkbaar water én een probleem met het verwijderen van de koolstofdioxide uit de cabine, is de bemanning er toch in geslaagd om veilig en wel terug te keren op aarde op 17 april. Het standbeeld van deze - uit Denver afkomstige astronaut (http://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Swigert) - prijkt in al zijn glorie temidden van het drukke metro station van de luchthaven.
Amerika zou Amerika niet zijn als er niet hier en daar een mega-grote landkaart van de USA te "bewonderen" zou zijn, maar deze vonden we nu wel eens een hele mooie...vandaar de foto...
Iedereen kent nog wel de auto die smalend ook wel eens de "kever" genoemd wordt. Maar die auto wordt blijkbaar niet alleen als auto gebruikt...hier op de luchthaven is er momenteel een "art-festival" en voor die gelegenheid werd deze "kever" in een "vintage" kleedje gestoken...mooi hoor !
We bereiken het hotel "Monaco" en de kamer die ons wordt toegewezen is gigantisch mooi...ik voel me als een prinses ! Jongens...wat worden we hier in de wattekes gelegd...heerlijk !!!
Nadat we de kamer aan de nodige inspectie onderworpen hebben en het weekend-valiesje uitgepakt hebben besluiten we Denver te gaan ontdekken. Wat dit standbeeld van stelt-lopende kinderen met Denver te maken heeft, weet ik niet precies dus het kan best zijn dat dit gewoon maar "een-zomaar-standbeeld" is.
Denver is een mooie stad om rond te kuieren want er zijn vele winkels, cafeetjes en terrasjes. Natuurlijk houden we halt bij "The Cheesecake Factory" voor een kopje koffie met een stuk Tiramisu-Cheesecake !
Maar het is me nog steeds niet duidelijk wáárom we nu hier naar toe gekomen zijn...daar móet toch iets meer achter zitten...maar wát ?? Enfin...ik besluit om er gewoon van te genieten en te nemen wat komt...ten gepaste tijde zal ik het toch wel te weten komen zeker ? Het is al vrij laat geworden en terwijl we terug richting hotel slenteren krijgt Niki plots deze affiche in de gaten...maar hij doet precies of er niks aan de hand is en leid mij zo snel mogelijk - hij wil immers zijn verrassing nú nog niet vertellen - via omwegen naar het hotel.
Terwijl we in de lounge van het hotel genieten van het aperitief vraagt Niki me plots of ik effe in mijn handtas wil kijken of ik de "juiste papieren" wel bij heb. Ik kijk hem nog effe verwonderd aan, maar ga toch maar eens op onderzoek en ja hoor...daar zitten inderdaad papieren in die IK er NIET ingestoken heb. Als ik mijn aandacht dan toespits op de inhoud ervan word me alles duidelijk...we gaan naar een concert van Il Divo !!! Daar gaan we er eentje op drinken ! Wat een geweldig ventje heb ik toch...dank je wel Niki !
In het "Wells Fargo Theatre" is het te doen vanavond en de "Blue Bear" mag alleen maar via het venster meekijken terwijl wij ons naar onze zitjes begeven en geduldig afwachten...
En dan zijn ze er eindelijk...deze 4 knappe gasten gaan ons een onvergetelijke avond bezorgen
Voor één van deze mannen is het vandaag een "thuismatchke". Ik stel ze even voor. Uiterst links op de foto is tenor David Miller (zijn mama zat in de zaal !), daarnaast zit de Fransman Sébastien Izambard. Met de microfoon in de hand vervolgd Urs Bühler (Zwitserland) het rijtje en afsluiten doen we met de Spanjaard Carlos Marín. Op deze foto zingen zij net het overbekende "Hallelujah". Je kan meegenieten via deze link van Youtube : http://www.youtube.com/watch?v=VzB8xC_CwH8 (opname in het Colosseum van Rome).
Om nog een beetje in de sfeer te blijven van Il Divo, plak ik er ook nog deze 2 mooie foto's aan...
...en dan is helaas ons muzikaal avondje voorbij. Van de concerthal terug naar het hotel is niet zo ver, maar voor iemand met pijnlijke voetjes (o.w.v. het rondlopen op te hoge hakken) té ver en dus besluiten we om die weg te overbruggen door het nemen van een "Pedocab" of fietstaxi...ook weer een apparte belevenis.
Die zelfde nacht heb ik het hele concert nog eens opnieuw beleefd wan ik was behoorlijk onder de indruk van de geleverde prestaties. Zondagmorgen - na een overheerlijk ontbijt - gaan we nog een wandelingetje maken in de stad voor we weer naar de luchthaven moeten en terug naar huis vertrekken. Dit keer nemen we een geheel andere weg en daar komen we uit op het "Hardrock Café"
We kúnnen gewoon niet anders dan hier binnen te stappen...mijn ventje wil gewoon niet anders en zeg nu zelf...na een avondje als dat van gisteren kan ik hem zijn pleziertje toch niet ontzeggen hé...
We nemen een taxi naar de luchthaven en als die bij een verkeerslicht moet stilstaan zien we vlak naast ons deze affiche. Chauvinisten als we zijn, kunnen we het niet over ons hart brengen om jullie deze foto te ontzeggen. Wat zijn we fier dat ze België hier ook kennen (al is het dan misschien alleen maar van het bier) !
En met dit alles gezegd, geschreven en getoond zijnde, brei ik een eind aan mijn verhaal. Het was een onvergetelijke gebeurtenis...eentje om "U" tegen te zeggen en ik heb me geweldig geamuseerd !
Lieve schat, mijn maatje, mijn beste vriendje...dank je wel voor die 9 fantastische jaren samen met jou en voor al die mooie herinneringen ! Hopelijk kunnen we veel dergelijke "huwelijks-verjaardag-uitstapjes" maken. Dank je wel voor deze verrassing en het bijhorende, spectaculaire weekend ! Love ya ! Ingrid
Het zou een onbegonnen werk zijn om voor iedere verjaardag van zowel mijn als Dominique's familie voor iedereen een apart verhaal te maken op mijn blog. Daarom heb ik vanaf het begin voor mezelf uitgemaakt dat ik het zou beperken op de verjaardagen van de mama's, pa, mijn kinderen (en hun partners) en kleindochter Lien. Behalve dan natuurlijk de "speciale" verjaardagen zoals die van Luc die vorig jaar "50" werd. En nu ik het over "speciale" verjaardag heb, wil ik een 4-tal mensen van mijn eigen familie even "in de bloemetjes" zetten. Maar omdat ik hun kaartjes niet op voorhand wilde laten zien - anders was de verrassing er toen al af - maak ik er hier nu één groot verhaal van voor hen allemaal tesamen.
Als eerste aan de beurt (maart) was schoonzusje Lea...gelukkige verjaardag !
Amper een maandje later (april) was het de beurt aan mijn broer Freddy die - net als zijn vrouwtje Lea - de respectievelijke kaap van de "50" overschreden heeft. Fredje...ook voor jou...van harte proficiat hé !
Tegen het eind van juni was het schoonbroer Erwin die "50" werd...lang leve Erwin !
En in augustus was de beurt aan schoonbroer Jo die zijn "70"ste verjaardag vierde. Hij wilde persé deze dag alleen in vrouwelijk gezelschap (maar helaas wel zonder Biebieke !) doorbrengen en daar heeft mij zus Annita dan ook voor gezorgd. Maar toen het zover was, was Jo toch wel een beetje teleurgesteld dat zijn vrienden hem blijkbaar "vergeten" hadden...tot op het feestje natuurlijk, want toen waren ze er wél allemaal. ook voor jou Jo...gefeliciteerd met je "70"ste verjaardag !
Volgens mij zouden alle - en zéker de speciale - verjaardagen moeten gevierd worden. Mijn eigenste "50"ste verjaardag was een dag én een feestje om nooit meer te vergeten !! Maar ik begrijp dat sommigen daar misschien anders over denken. Trouwens...we hadden toch nooit op ál deze verjaardagfeestjes van de partij kunnen geweest zijn...de data liggen gewoon veel te ver uit mekaar. Zolang deze jarigen zich maar goed in de oren knopen dat we - als we volgend jaar in België zijn - er toch nog wel ééntje (of meerdere) zullen gaan drinken op hun gezondheid...zo gemakkelijk komen ze wel niet van ons af !!! Met z'n 4-tjes zijn ze samen goed voor maar liefst 220 jaar (!!) en daarom...van harte PROFICIAT...allemaal !
Het zat er al een tijdje aan te komen en het is ook meteen één van de redenen waarom hij er niet bij was, maar onze schoonzoon Rob is - samen met een partner - een nieuwe zaak begonnen. Zij hebben een zaak opgestart dat alles te maken heeft met onderhoud en depannage van trucks en kamions. Uiteraard willen wij hen héél veel succes wensen met de nieuwe zaak, maar ik had gedacht dat we een officiële uitnodiging zouden krijgen voor de "grote opening". Niet dat we daar dan zouden naar toe kunnen gaan, maar dan wísten we tenminste wanneer precies die zaak zou starten...helaas is dat niet het geval. Er komt geen officiële opening maar we wensen hen uiteraard toch alle succes van de wereld toe ! Hopelijk loopt het allemaal als van een leien dakje en wie weet kunnen we dan volgend jaar naar een "open-deur-dag".
Rob (en partner) je bent goed bezig en we hopen dat alles loopt zoals jullie het wensen, maar denk er ook regelmatig aan dat je thuis nog vrouw en kind hebt waar je ook tijd voor moet vrijmaken hé. Je moet werk hebben om te kunnen leven, maar je hoeft niet persé te leven om te werken...en da's een groot verschil !
Maar we hebben voor Rob nog een 2de verrassing in petto ! Hij is namelijk jarig vandaag ! Rob heeft zijn vrouwtje Joni en dochter Lien nu al 14 dagen moeten missen omdat ze in Utah waren, maar vandaag zijn ze bij hem en is het feest ! Lieve Rob, wij wensen je van harte een fijne verjaardag en hopen dat het vandaag een dag wordt die je niet snel zal vergeten. Maak er iets geweldig van ! In gedachten zijn we er uiteraard bij en vieren we met jullie allemaal mee. Alleen jammer dat je dat stukje taart niet effe kan langsbrengen...
Dit zijn van die momenten dat ik in een vingerknip zó in België zou willen zijn...die gezellige momenten waarop we met z'n allen, de kinderen, ons kleinkind, de rest van de familie en vrienden samen zitten voor een stuk taart n een tasje koffie...helaas kan dat niet. Nog een paar jaar geduld en dan zijn we er weer bij !
Die 2 weken zijn voorbij GEVLOGEN ! Vandaag gaan Joni en Lien alweer terug naar huis en dat stemt mij héél erg triest. Ik wil helemaal geen afscheid nemen, maar het kan helaas niet anders...het zal wel móeten. Toch heb ik ook hierover nog één en ander te vertellen...het is hier de afgelopen paar maanden zoooo erg droog geweest waardoor er een groot aantal uit-het-niets-ontstane-bosbranden geweest zijn en toen wij terug kwamen van ons etentje was het ook hier tegen de bergwand prijs... Gelukkig was het nog wel een eindje van ons verwijderd, maar ruiken én zien deden we die brand in ieder geval. Joni & Lien kunnen écht wel zeggen dat ze hier één en ander meegemaakt hebben...Yellowstone, Antelope Island, Las Vegas, een bosbrand...
Ik heb op die 2 weken héél veel foto's gemaakt. Ik moet het er immers nu voor een gans jaar mee doen hé ! Maar ik realiseer me dat we nauwelijks foto's met z'n 4-tjes hebben. Daarom nog vlug op de valreep deze...
...en dan vertrekken we naar de luchthaven. Maar ook nu doen we een tussenstop op precies dezelfde plaats als waar we 2 weken geleden begonnen zijn...bij "Krispie Cream" voor een laatste donut voor Lien & Joni. Dit keer werkt de band waar de donuts vanaf rollen wél en kan Lien zien hoe de donuts en een soort "oliebollen" met pudding ertussen gemaakt worden. Verser dan vers kunnen we ze écht niet krijgen hoor !
Op de luchthaven aangekomen zinkt de moed mij in mijn schoenen. Lien daarentegen kijkt er naar uit om haar papa terug te zien. Zij is helemaal klaar voor de lange reis en heeft haar "paardje Rainier" - een kussentje dat ook meteen een dekentje is (kadootje van Oma Nana en Opa Niki) - bij de hand, terwijl mama Joni bij de hostess incheckt en Niki de laatste foto's maakt.
Een foto van deze 3 generaties - Mama Joni, Lien en Oma Nana - mag zéker niet ontbreken in mijn archieven en dus maakt Opa Niki - bij de Starbucks op de luchthaven van Salt Lake City - nog snel een foto.
En dan komt het échte moment van afscheid...ze moeten de douane gaan passeren en verder dan dit punt kunnen we helaas niet meer meegaan want sinds de aanslag van 11/9 is dat onmogelijk geworden. Een toevallige aanwezige heeft waarschijnlijk al wel aan mijn gezicht gezien dat ik het moeilijk heb en vraagt of hij misschien een foto van ons 4-tjes zal nemen. Dat aanbod nemen we graag aan !
Nog een laatste knuffeltje voor Lien...maar ik heb het moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden...
Daar gaan ze...door de controle op weg naar België maar buiten ons bereik ! Joni wuift nog een keer, Lien gooit nog snel een kushandje en wij blijven verweesd achter...nu zijn ze ECHT WEG !!!
Joni en Lien...wij gaan jullie verschrikkelijk hard missen ! We hebben er zo erg van genoten jullie beiden die 2 weekjes hier bij ons te hebben. We hebben vele fijne momenten gehad, veel gezien, veel gedaan en héél veel foto's gemaakt waar we met plezier terug naar zullen gaan kijken. We hopen dat het jullie nét zo erg aangestaan heeft en dat jullie met een heel goed gevoel en met gigantisch veel mooie herinneringen terug zullen denken aan deze vakantie ! Wie weet...misschien lukt het nog wel eens om terug te komen mét Rob. Lieve schatten van Oma Nana en Opa Niki...wij wensen jullie een rustige, veilige reis terug naar huis. We zien mekaar morgen op skype zodat wij weten dat jullie veilig thuis zijn en houden héél erg veel van jullie alle 2 !
Liefs, dikke kussen en vele dikke knuffels, Oma Nana & Opa Niki
Dit 2de verhaal over ons Vegas-tripje beginnen we met een bezoek aan de Coca-Cola en M&M's winkel. Die 2 winkels bevinden zich in het zelfde gebouw en da's mooi meegenomen want zo vangen we 2 vliegen in 1 klap.
Bij Coca-Cola lopen we een wel heel bekend individu tegen 't lijf. Niet alleen komt de Cola-Beer zijn domein inspecteren en controleren, maar daarbovenop heeft hij ook nog effe tijd voor een foto...met Lien !
Als we genoeg gezien hebben, begeven we ons naar de andere kant van dit gebouw. Daar is de M&M-store !
Hier zullen we een beetje meer tijd nodig hebben want - nog meer dan in de Cola-winkel - zijn we hier op hét domein van zowel Lien als van Joni. Alle figuurtjes van M&M lopen hier rond en zijn in alle maten en gewichten te zien, te voelen, te horen, te betasten, te koop. Voor Lien kon er geen duidelijkere foto zijn dan deze...met een M&Mmetje bij de bekende plaat van Las Vegas...wie kan nu nog ontkennen dat ze er geweest is ?
De winkel is 4 verdiepingen hoog waar - zoals ik al zei - ALLES, maar dan ook letterlijk ALLES te koop is waar M&M zijn naam aan verleend. Van boekentassen naar spelletjes en van T-shirts over kleurtjes en spaarpotten naar pyama's en radio's. Maar onze volgende generaties hebben het vooral gemunt op de snoepjes...een hele muur vol M&M-etjes in alle kleuren en met alle mogelijke (en onmogelijke !) smaakjes. Je mag zelf een zakje (of meerdere) vullen met gelijk welke snoepjes en bij de kassa worden ze gewogen en betaald. Neem maar gerust van mij aan dat zo'n zakje snel vol is, maar dat je raar opkijkt als je gaat betalen...
Tegenover deze 2 winkels bevindt zich een achtbaan (rollercoaster) die op het dak van een paar hotels staat. In vergelijking met de attracties bovenop de Stratosphere héél gewoon, maar toch wel een foto waard.
Om mensen de gelegenheid te geven rustig naar de andere kant van de straat te wandelen hebben ze in Las Vegas een aantal voetgangers- en fietsers-bruggen over die drukke weg gebouwd. Midden op z'n brug kan je het drukke verkeer gadeslaan en zie je eigenlijk ook pas goed hoe breed (10 rijvakken !) die baan daar beneden wel is. Het zou inderdaad een hele onderneming zijn om die over te steken. Op de 1ste foto zie je de toren van de "Venetian" en daar gaan we zo meteen een kijkje nemen. Aan de andere kant op diezelfde brug kijken we naar ons hotel (links) en naar de Stratosphere die niet zover van ons vandaan ligt.
Venetië (in het echte Italië) is bekend omwille van zijn "carnaval" en zijn maskers en dus is de toegang tot dit hotel ook helemaal in die stijl gemaakt...en eens ín het hotel hoor je de gondoliers op hun gondels de ene serenade na de andere brengen. We blijven even kijken en luisteren naar dit schouwspel, maar het is toch echt wel onvoorstelbaar dat we hier binnen IN een hotel rondlopen...
Na het avondeten gaan we naar het oude stadsgedeelte...het échte Las Vegas...en dat is op Fremont Street. Ook hier heb ik een website van : http://en.wikipedia.org/wiki/Fremont_Street_Experience Daar vinden jullie meer uitleg over deze plek maar het meest bijzondere aan deze straat is dat deze overkoepeld is en dat op die koepel een lichtshow afgespeeld wordt. De koepel bevindt zich op een hoogte van 90ft (= 27m) en is maar liefst 1500ft (en dat is omgerekend +/- 460m) lang.
In die straat is altijd één of ander gratis concertje aan de gang. Neen, de artiesten vragen geen ingangsgeld, maar bijna iedereen "doneert" wel wat. Natuurlijk wordt er op die muziek ook gedanst. Lien en ik wagen het er ook eens op om een dansje te "placeren" en er is niemand die daar raar van op kijkt. Achter ons zie je saxofonist Carl Ferris aan 't werk en die kan je vinden via you-tube...luisteren maar...
Niki en ik zijn al één en ander gewend als het gaat over hoe mensen erbij gekleed lopen, maar dit duo steelt de show helemaal ! Je ziet ook andere mensen met een toch wel zeer bedenkelijke blik. Ze kijken zo van : "Zie ik nog wel goed ? Is dat nu een man of een vrouw ?" en "Wat voor een raar duo is me dat wel ?". Maar dit 2-tal stoort zich daar niet aan...ze doen gewoon hun ding...zonder blikken of blozen !
Op Fremont Street bevindt zich hotel "The Golden Nugget" en dat hotel heeft zijn naam te danken aan de geweldige goudklomp die op nauwelijks 30 cm onder de grond gevonden werd. Ik heb het daar in mijn blog van onze 1ste uitstap van dit jaar al over gehad, maar ik zet hier toch nog effe opnieuw die goudklomp bij.
En dan wil Joni ook hier wel eens een gokje wagen, want zij heeft een éénarmige bandiet gevonden die haar hopelijk geluk zal brengen. Nu moet je weten dat je in die casino's geen foto's mag maken om wille van de privacy van de andere "collega-gokkers" en dus hebben wij ons moeten haasten...maar we hebben hem !
Ook het zwembad van dit hotel is er eentje om mee uit te pakken...zalig temperatuurtje, ligzeteltjes IN het zwembad en in het midden van het zwembad een aquarium om "U" tegen te zeggen...met o.a. haaien
Onze "Fremont Street Experience" komt tot een eind en we gaan vliegensvlug terug naar ons hotel. Daar gaat zometeen een "piraten-show" beginnen. Het verhaal gaat over 2 piratenschepen - op het ene schip alleen maar vrouwelijke en op het andere schip enkel mannelijke piraten - die mekaar gaan aanvallen. Uiteraard komt ook "de Liefde" eraan te pas en met onvervalste Hollywood stijl wordt de strijd beslecht met "1000 bommen en granaten". De vrouwen winnen het duel en de mannen blazen de aftocht...
Als de show gedaan is en iedereen de weg naar zijn/haar hotel terug gevonden heeft, is Lien haar kaarske uit en wil ze gaan slapen...met babysitt Niki. En Joni en ik ? Wij gaan onze verloren centjes proberen terug te winnen...maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want voor de 2de avond op rij verliezen we...
De volgende morgen is het "inpakken en wegwezen". We gaan terug naar Layton, Utah. Bij de uitgang van hotel Treasure Island maken we nog gauw één laatste foto en dan begeven we ons op weg naar huis.
De zeer geslaagde reis van Joni & Lien naar Utah wordt afgesloten in de "Prairie-Schooner" een restaurant in Ogden waar je i.p.v. gewoon aan tafel te zitten, plaats neemt in een huifkar. Het geheel geeft je de indruk dat je ergens midden op de prairie zit zoals eens lang geleden de cowboys ook moeten gedaan hebben.
Morgen is het mooie liedje uit en vertrekken Joni &n Lien gaan terug naar België...JAMMER !!! Maar dáár wil ik nu nog niet teveel aan zitten denken. Ik word helemaal weemoedig bij de gedachte alleen al. Laat ons nog maar eerst effe genieten van dit etentje en nagenieten van de mooie 14 dagen die we gehad hebben.
Oké...daar gaan we dan. Joni wil persé Las Vegas zien, beleven én een gokje wagen. Als mama wil je uiteraard heel graag dat alle dromen van je kind ook uit zullen komen en dáár gaan we nú eens iets aan doen sé ! De lange trip van 447mls (+/- 719km) moeten we er dan maar bijnemen.
Altijd en overal wordt beweerd dat Las Vegas opgericht werd door de mafia om geld "wit te wassen". Maar dat verhaal klopt niet helemaal. Het waren de Spaanse handelsreizigers (Las Vegas is het Spaans voor weiden) die de stad in 1700 zo noemden. Deze plaats in de woestijn was de ideale plek om effe te rusten vooralleer de verdere reis terug aan te vatten. In 1800 werd er - vanwege de mijnindustrie na het ontdekken van mineralen - een spoorweg aangelegd die Zuid Californië verbond met Salt Lake City en deze was klaar in 1880. Op 5 mei 1905 werd de stad Las Vegas gesticht en in 1911 werd het gokken legaal. Alle casino's/hotels van de stad hebben uiteraard hun eigen website (en die kan je allemaal één voor één eens googlen als je daar zin in hebt), maar de geschiedenis over het ontstaan van deze wereldbekend gokstad kan je nalezen op deze website : http://www.lasvegastravelguide.nl/meer/geschiedenis/index.php
Eén van de laatste stadjes waar we bijtanken in Utah is Saint- George. Daarna duiken we de Virgin River canyon in en dan is het één rechte weg tot we Las Vegas bereiken. Maar de canyon op zich is al spectaculair !
Na 7u in de auto doorgebracht te hebben bereiken we dé gokstad bij uitstek. Op de 1ste foto zie je in de verte de "Stratosphere" opduiken. We geven Joni en Lien de uitleg dat er boven op die toren - die eigenlijk een gedeelte van het hotel is - een aantal attracties zijn, maar zij kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. "Dáár bovenop attracties ? Dat kan toch niet....da's toch veel te gevaarlijk !" En dus zoem ik effe in op dat gebouw...kijk maar naar de 2de foto. Er staat een soort grote grijper waar mensen in kunnen zitten. Die grijper wordt dan over de rand van de toren gebracht en mensen kijken uit over, óf in de diepte naar Las Vegas. Een ander ding daarboven is een soort treintje waarin mensen zitten en dat over de rand "geschoten wordt. Eens dat het treintje zijn eindpunt bereikt heeft, laten ze dat ding met het voorste deel een paar meter in de diepte vallen. Wij hebben die attracties nog niet gedaan, maar het moet VERSCHRIKKELIJK ENG zijn...dáár krijgen ze mij voor geen geld ter wereld in ! Nee hoor...mij niet gezien !!!
We logeren in "Treasure Island" en dat hotel bevind zich in het midden op de alombekende "Strip". Onze kamer is er eentje dat gezien mag worden en we waar we kunnen genieten van een gigantisch uitzicht.
Nadat we die kamer volledig ingepalmd hebben, wordt het de hoogste tijd om een stapje in de wereld te gaan zetten. Meteen is het al raak...Niki wil héél graag op de foto met deze schoonheid en wij - Joni en ik - willen hem dát pleziertje niet ontzeggen. Hij zal immers later op de avond de taak van "babysitter" op zich moeten nemen want moeder en dochter willen gaan gokken en daar kan/mag Lien NIET mee naar toe (niet dat ze niet mag van ons, maar kinderen mogen in de casino's niet eens stilstaan om rond te kijken !).
Ons 1ste doel vanavond is aperitieven en een hapje eten. Groot is onze verbazing als we zien in wát voor "glazen" sommige cocktails zullen geserveerd worden...Laten wij toch maar iets "gewoontjes" kiezen want dat groene spul dat in die "pot" zit, ziet er niet zo lekker uit !
Na het etentje gaan we over de Strip wandelen. We willen ons een beetje gaan vergapen aan al dat moois en als het effe kan de fonteinshow meepikken aan het Bellagio-hotel. Joni heeft wel al meerdere hotels van Vegas op film gezien, maar "in 't écht" is het toch wel iets anders. Dit is het "Mirage" hotel.
Bij "Paris Paris" gaan mama en dochter op de foto. Joni probeert zoveel mogelijk bewijzen te verzamelen dat ze écht wel hier geweest is...het lijkt haar ook allemaal zo onwerkelijk ! Ze heeft er zolang van gedroomd en nu staat ze hier plots ! En ze wil aan Rob kunnen laten zien wat hij - jammer genoeg - gemist heeft !
Nog één van de tot de oudste behorende hotels in Vegas is deze "Harrah's".
En dan kan het échte spektakel beginnen...we zijn bij het "Bellagio" en iedereen van jullie zal daar zeker al wel eens over gehoord hebben of de fontein-show gezien hebben. Misschien niet "life" maar zeker TV. Wie naar Las Vegas komt MOET dit mega-spektakel-van-op-muziek-dansende-fonteinen wel gezien hebben. Het kent (volgens mijn bescheiden mening !) zijn gelijke niet. De hele show duurd ongeveer een kwartiertje en wordt om het half uur herhaald en ik verzeker je dat het pokkendruk is als die show gaat beginnen.
Na de show gaan we naar "Ceasars Palace" en ook daar laten de fonteinen zich van hun beste kant zien...
Bij het binnenkomen in Ceasars Palace hoor je natuurlijk op de foto te gaan met "Ceasar" en Joni en Lien vinden het wel grappig om hiervoor in dezelfde houding als het standbeeld te gaan staan.
Nu we hier toch zijn hadden we eventueel Celine Dion wel eens aan 't werk willen zien. Helaas zijn de ticketten zo duur (+/- $200 = 155) dat we in plaats daarvan dan maar een beetje gaan rondkuieren in de winkelwandelstraten van het hotel. Op één van de pleintjes staat een aquarium dat tropische vissen bevat. Lien is helemaal in de ban van deze rog, dat doet alsof het haar herkent. Dat beestje komt de hele tijd tot vlak tegen het venster om Lien de kans te geven het bijna aan te raken...
We maken nog vlug een laatste foto in Ceasars Palace want Lien is enorm moe aan 't worden en we hebben nog een stukje te wandelen voor we ons hotel bereiken en zij eindelijk kan gaan slapen.
Zoals eerder in dit verhaal al vernoemd, mag Dominique deze avond fungeren als "babysit van dienst" terwijl Joni en ik gaan gokken. Een beetje "kwaliteit-tijd" doorbrengen met mijn dochter moet kunnen hé ! Jammer genoeg heben we niks gewonnen...alleen maar geld verloren, maar morgen komen we terug. Hopelijk hebben we dan meer geluk, want we willen tenminste ons "verkwiste fortuin" terug winnen hé !
Tijdens een bezoekje aan Utah mag een uitstap naar Antelope Island zéker niet ontbreken. Dit natuurpark is gewoon té mooi om het links te laten liggen en dus nemen we vandaag Joni en Lien daar naar toe. Het is een prachtige dag en dat wordt meteen bij het zien van onderstaande foto. Er staat geen wind waardoor het water van het meer als een spiegel lijkt...en zo krijg je natuurlijk prachtige foto's hé. Natuurlijk heb ik voor de nieuwsgierigen onder jullie ook een website : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island
Dat er op dit eiland bizons lopen heb ik al meerdere keren verteld én laten zien. Lien steekt het niet onder stoelen of banken dat ze die beesten super bijzonder vind en om haar een herinnering te bezorgen die ze nooit meer zal vergeten, maken we een foto van haar met de bizons als decor !
Vermits Lien een Junior Ranger is, heeft ze meteen een aantal dieren gespot, die we in Yellowstone weinig of helemaal niet gezien hebben. De eerste is een pronghorn antilope. Dat andere beestje is een chukar (dat eigelijk een soort patrijs is). Meer info over de pronghorn antilope vindt je via deze link van Wikipedia : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn en voor de chukar : //en.wikipedia.org/wiki/Chukar_Partridge
Om jullie te tonen dat we absoluut niet ver van dit eiland wonen, zetten we daar nu maar eens een bewijs van hier op dit blog. Helemaal achteraan - tegen de bergwand - zie je Layton en Salt Lake City.
Dit eiland was ooit privé eigendom van één enkele familie. Zij droegen hun privacy erg hoog in het vaandel en tollereerden niet dat anderen zich hier zouden komen vestigen. Vandaar dat er nu op het hele eiland slechts één enkele ranch staat die opengesteld is voor het publiek (een soort "Bokrijk" in België). Je kan daar o.a. leren hoe je een lasso moet werpen en dat wilde Lien ook wel eens uitproberen...
Welke dieren zitten er nog meer op dit eiland...wel...je hebt de bizons, de pronghorns en de chukars maar ook hazen en konijnen, mule deer (herten), porcupines (een soort stekelvarken) én coyotes. Wij hebben er eentje op foto kunnen vastleggen alhoewel ze zich niet zo heel dikwijls laten zien !
Het begint zo stilaan donker te worden en de maan komt de plaats van de zon innemen. Dat gegeven maakt onderstaande foto héél bijzonder. De zon schijnt nog steeds op Joni en Lien, terwijl je op de foto de maan al aan de hemel ziet. En die eenzame bizon op de achtergrond maakt het plaatje helemaal AF !
De dag afsluiten op dit prachtige eiland doe je met een zonsondergang natuurlijk...De 2 laatste foto's hoeven écht niet meer tekst en uitleg...die spreken voor zich.
En na deze mooie zonsondergang wordt het tijd om naar huis te gaan. We hebben nog één en ander voor te bereiden want morgen - na 't onbijt - vertrekken we naar Las Vegas en dát is iets waar vooral Joni héél erg naar uitkijkt. Het wordt meteen hun laatste avontuur want zondag vertrekken ze terug naar België. Gelukkig is het nog niet zover...we gaan ons eerst nog een beetje amuseren in Vegas !
