Samen met de rest van de Internationale dames ben ik begonnen aan "scrapbooking". Dit jaar maken we onze Kerstkaarten zelf. Kwestie van een beetje originele kaarten te hebben. Maar ik kan en wil ze hier nog niet tonen omdat anders de verrassing eraf is.
Omdat het zo'n plezante bezigheid is, heb ik voor mijn kleindochter Lien een verjaardagskaart gemaakt. Ze wordt 5 jaar op 27 oktober. Het is de eerste keer dat we er niet bij zullen zijn...
Ook de tekst heb ik helemaal zelf verzonnen
Het is een mooie kaart geworden, al zeg ik het zelf, maar dat neemt niet weg dat ik eigenlijk toch liever zélf op het feestje zou zijn. Ik hoop écht dat ze de kaart nog heel lang bewaard !
En terwijl ik zo zit te knutselen - helemaal in gedachten bij mijn muisje Lientje - komt hier iemand aanbellen. Een jongeman van ongeveer 16/17 jaar vraagt me heel beleefd of hij misschien ons huisnummer in een leuk kleurtje op de stoep mag "paintbrushen" (eigenlijk een soort graffiti). Hij doet dat om een zakcentje bij te verdienen. Wij hebben er niks op tegen en hij gaat eraan beginnen. Blijkbaar mag zoiets hier allemaal en vanaf nu prijkt onze huisnummer 1088 duidelijk zichtbaar op onze stoep.
En dan komt Niki natuurlijk op het lumineuze idee om deze jongeman, Dillon, een job aan te bieden. Vanaf volgende week mag hij het gras komen maaien. Niki happy omdat hij onder dat jobke uitkan, Dillon happy omdat hij iets kan bijverdienen en ik happy omdat onze tuin er dan verzorgd bijligt. Iedereen happy dus...
De week van 12 tot 16 oktober is er ook weer eentje die het vernoemen waard is. Iedereen die ons hier komt opzoeken krijgt immers zijn eigen plekje hier op mijn blog !
Zo ook Fred Egging en Arno Gaarthuis (Nederlanders, maar daar kunnen ze beiden helaas zelf ook niks aan doen, voor de rest zijn het beste kerels !). Fred en Arno waren hier - samen met zo'n 200-tal Nederlandse militairen - voor een oefening van 6 weken. Ik kende die 2 Nederlanders nog niet, maar daar is op die 6 weken toch wel verandering in gekomen. Arno heeft helaas een moto-ongeval gehad en moest vervroegd terug naar huis omdat hij een operatie moest ondergaan. Gelukkig is alles terug in orde gekomen. Hij heeft wél het afscheidsetentje gemist...Dit is "onze Fred" tijdens dat etentje !
Fred en Niki kennen mekaar al zo'n 20 jaar, maar zijn mekaar een beetje uit het oog verloren. Je kan je voorstellen hoe die 2 reageerden toen ze mekaar hier in Layton - in de mess op de basis van Hill - terug zagen. De aloude vriendschap kreeg nieuw leven ingeblazen. Samen uit eten (toen nog mét Arno), samen iets drinken, samen herrinneringen ophalen en samen thuis gezellig genieten van een lekkere spagethi en bijbehorende glaasje(s) wijn.
Nog een laatste foto van ons 3-tjes, want de dag daarna zit Fred op het vliegtuig richting Nederland. Wel met de belofte dat hij en zijn vrouw José ons nog eens opnieuw komen opzoeken, nu wij hier toch voor 5 jaar wonen.
En dan is er ook nog de Belgische delegatie. In dezelfde week dat Fred terug naar Nederland zou gaan, was hier ook nog een Belgische delegatie. En natuurlijk zijn ook die hier een kijkje komen nemen hoe wij hier intussen "gesetteld" zijn. Voilà...daar zitten ze dan, netjes op een rijtje ! Van links naar rechts zie je Patrick Engelen alias "Angel", Geert Mariën (de kolonel van het gezelschap), Guy Vandersteen (basist in de groep "Roundabout") en Dominique (in legertaal "Nike").
Iets gaan drinken is hier niet zo evident. Op de meeste plaatsen krijg je immers pas bier nadat je je bestelling voor eten doorgegeven hebt. Een gewoon café, zoals je dat in België op iedere straathoek minstens één vindt, heb je hier niet. Behalve dan de Boston. En daar gaan we dan ook geregeld naar toe
Na een half uurtje zijn ook Rudi Decrop en François Ricour (de 2 andere Belgen) ons gezelschap komen houden en is het een hele gezellig avond geworden.
In het weekend zijn de Belgen terug naar huis gegaan en Fred is vertrokken richting Nederland. Alleen Patrick is gebleven. Hij had nog een paar dagen verlof en is naar Yellow Stone getrokken. Nadat hij daarvan terug was, is hij nog 2 nachtjes bij ons blijven logeren. Natuurlijk hoort ook daar een foto van te verschijnen hier op het blog
En dan is écht iedereen terug vertrokken. Jammer ! We hebben zo graag Belgisch bezoek ! Maar aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat een eind. We zijn benieuwd wie onze volgende bezoeker zal zijn.
Zoals ik in het voorgaande bericht al zei...het weekend van 2, 3 en 4 oktober waren we in Las Vegas ! Vrijdag, nadat de mannen gedaan hebben met werken (ja,ja...ook dat gebeurd hier écht wél hoor !), vertrekken we - samen met Lily & Hector Rodriguez (onze huiseigenaars) richting Las Vegas. Zoals ik al schreef, wilde Niki & Hector eigenlijk naar een concert van AC/DC maar wegens ziekte van één van hen, gaat het concert niet door. Het wordt naar een latere datum verschoven dus MOETEN we sowieso nog een keertje terug, maar eerst dit verhaal...
Om 15u halen we de Rodriguez's op bij hen thuis en kan de lange trip beginnen. Volgens Amerikaanse normen is een tripje naar Las Vegas eigenlijk zoals wij in België effe naar zee zouden rijden. We zullen vandaag door 2 Staten rijden, Arizona en Nevada. En vermits wij tijdens ons verblijf hier zoveel mogelijk Staten willen gezien en doorkruist hebben, zijn we blij dat we er vandaag 2 in één klap erbij krijgen.
Dit is de eerste Staat "Arizona" en zoals je op de foto ziet is dit de staat van de Grand Canyon.
Het landschap van bergen, groen en veel bevolking is gedaan en wordt nu vervangen door een onherbergzaam en eigenlijk bijna verlaten woenstijngebied.
En dan komen we aan in de Staat Nevada
Het landschap is zodanig veranderd dat je ziet dat we nu écht dóór de Canyons rijden
om, na een trip van ongeveer 675 km en 8 uren rijden aan te komen in "The place to be"...Las Vegas (deze foto hebben we wél pas de volgende dag gemaakt hé !)
Na het inchecken in hotel Circus Circus zijn we zo moe van de rit (het is intussen al 23 uur) dat we gaan slapen want morgen willen we Las Vegas "By Day" gaan verkennen.
Na een heerlijke nachtrust en een stevig ontbijt parkeren we de auto in de ondergrondse parking van hotel Paris Paris. Nu we op de Strip wandelen, moet er écht wel eens tijd gemaakt worden om een foto van ons 4-tjes te maken. Zo kan ik jullie meteen ook laten kennis maken met onze huiseigenaars de Rodriguez's
Ziezo, dat zit erop...die kennen jullie dan ook al weer. Ook Niki wil natuurlijk "zijn" foto in Las Vegas
Niki en ik waren hier al eens een keertje. In 1996 moest hij - voor een oefening van Defensie - 6 weken hier in Las Vegas komen werken. Ik ben hem toen 2 weken nagereisd. Maar het Las Vegas van vandaag is niet meer hetzelfde als 13 jaar geleden. We konden toen - overdag - ook niet écht tijd maken om de Strip te verkennen zoals we dat nu wel kunnen. Ik heb mijn ogen dit keer dan ook écht wel goed de kost gegeven. En in alle drukte van het nieuwsgierig rondkijken en het me vergapen aan al die gokautomaten ( ja...zelfs op straat !)
heb ik blijkbaar ergens mijn zonnebril verloren...dus...dat wordt een nieuwe kopen. Je kan hier helemaal niet zonder een goeie zonnebril. Deze heb ik dan bijna voor niks op de kop kunnen tikken. Staat hij me niet goed ?
We wandelen verder de Strip af. Het ene mooie hotel volgt het andere op. Hier zie je bv. hotel New York, New York (waarom bijna al die hotels/casino's dubbele benamingen hebben weet ik niet...'t zal iets "Amerikaans" zijn zeker ?)
en daarna hotel Luxor (Helemaal uit glas...hier wil ik absoluut géén vensters komen wassen hoor !)
En dit indrukwekkende gebouw wil ik jullie al helemaal niet onthouden : The Stratosphere ! Deze toren heeft helemaal bovenaan een restaurant. Van daaruit heb je een zicht over Las Vegas. Het speciale aan dit restaurant is dat het ronddraait terwijl je aan 't eten bent. Zo krijg je dan meteen een volledig beeld over heel Las Vegas. Maar dat is natuurlijk nog niet genoeg. Ieder gebouw, ieder restaurant probeerd natuurlijk klanten te lokken. En hoe doe je dat ? Door iets héél speciaals te verzinnen. Ook hier in - of liever óp - de Stratosphere. Op het restaurant (alsof dat nog niet speciaal genoeg is) hebben ze een achtbaan én een "slingshot" gebouwd ! Bekijk de foto maar eens...
We zijn terug aan de parking om onze auto op te halen. Nog vlug een foto van ons 2-tjes en daarna gaan we ons opfrissen en omkleden om uit eten te gaan
want we willen Las Vegas "By Night" - met z'n duizenden lichtjes - ook wel eens zien en bewonderen. Maar daar heb je natuurlijk een heel goed fototoestel voor nodig. Jammer...ons toestelletje laat het niet toe om 's avonds mooie foto's te maken. Gelukkig is er onze Nederlandse vriend Fred. Hij is in Utah voor een oefening van de Nederlandse Defensie en maakte de volgende avondfoto's (meer over hem in een volgend bericht maar toch even een hele dikke "dank je wel Fred voor de mooie foto's" !). Deze foto geeft je een zicht op de Strip met als meest opvallende gebouw en hét uithangbord van hotel Paris Paris, de Eifeltoren natuurlijk !
en hier heb je een prachtig zicht op hotel The Venetian. Daar varen échte gondels rond precies zoals in het echte Venetië en de gondoliers zingen al even luid.
Zoals ik eerder al zei, probeerd wel ieder hotel/casino uit te pakken met iets speciaals. Het Bellagio-hotel bijvoorbeeld is wijd en zijd bekent omwille van zijn spectaculaire fonteinen. Ieder half uur wordt dit schouwspel herhaald en iedere keer is het er een drukte van jewelste. Het moment dat wij daar waren was er nét naast ons een jongeman die - op het ogenblik dat de fonteinen begonnen te spuiten - op zijn knieën voor zijn vriendin viel en haar ten huwelijk vroeg ! Natuurlijk zei ze "JA" ! Hoe mooi kan de Liefde zijn...
En daarna was het de hoogste tijd voor Lily en mij om naar "ons" concert te gaan. Wij hadden plaatsen gereserveerd voor de show van Barry Manilow. De man is inmiddels 67 jaar geworden, maar dat was hem helemaal niet aan te zien. De show die hij gaf was er eentje om "U" tegen te zeggen. Ongeveer anderhalf uur heeft hij constant op het podium gestaan en het ene liedje na het andere ten gehore gebracht. Helaas mochten er geen foto's genomen worden en daar werd écht wel streng op toegezien. Ik had een CD van hem meegenomen en dacht na afloop die brave meneer tezien te krijgen. Dan kon ik hem vragen om mijn CD te handtekenen. Helaas, pindakaas...niks...noppes...nada...de man was waarschijnlijk té moe en ik moest - onverricht ter zake - terug naar huis, zonder handtekening, zonder foto, zonder iets...Jammer hé !
Onze laatste dag in Las Vegas is heel kort geweest. We hebben alleen nog een lekker ontbijt gekregen en toen was het tijd om de reis terug naar huis aan te vatten. We moeten nog ver terug en morgen begint een nieuwe werkweek voor Niki. Als je uit je bed moet om 6 uur, moet je de avond ervoor natuurlijk niet te laat maken. En zo komt er een eind aan ons Las Vegas avontuur.
