Deel 2 van mijn "Kerst" verhaal beginnen we met ons Kerst-diner op Snowbasin. We hadden lang genoeg op voorhand het menu kunnen inkijken en vermits we vandaag toch wel eens wilden gaan skiën, hebben we dan ook maar meteen besloten om de rest van de avond op Snowbasin te blijven en te genieten van al dat lekkers wat men ons hier aanbiedt en van de gezellige sfeer die er heerst. Zonder aarzelen hebben we de ene of de andere "vrijwilliger" gebombardeert tot onze "privé"-fotograaf
Na het diner wordt het tijd om buiten een mooi plekje op te zoeken want seffens komen de ski-instructeurs met brandende toortsen van de berg geskiet en dat willen we niet missen. Earl's Lodge ziet er 's avonds en met een Kerstboom voor de deur helemaal anders uit dan overdag. En vermits de meesten nog aan hun diner zitten, kunnen wij ons nu al nét voor het buiten-open-haard-vuur installeren en da's natuurlijk mooi meegenomen want de temperatuur is nog gezakt naar slechts 2°F (-16,6° C !)
Als zo'n 10 minuten later iedereen buiten staat horen we een paar serieuze harde knallen en dan begint het spektakel...het totaal plaatje van al die in-zig-zag-skieënde instructeurs met hun fakkels doet het geheel lijken op een een mega-grote Kerstboom die tegen de bergflank gekleefd werd.
Nadat ook de laatste persoon veilig en wel beneden aangekomen is, wordt het vuurwerk afgeschoten. En ik denk niet dat er ook maar één iemand is die vuurwerk maar niks vindt om gade te slaan.
Nog voor het laatste knallende vuurwerk uitgestorven is zien we vanop een andere bergflank een verlichte snowcat onze richting opkomen. In deze snowcat - die een moderne uitvoering van een slee is, maar dan wel zonder rendieren - zit Santa die vanavond heel wat kinderen blij zal gaan maken.
Nog even gaat die lieve kindervriend naar binnen om het kleine gepeupel te verrassen met snoepjes en een "privé"-babbel en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Bij de ene gaat die babbel al een beetje vlotter dan bij de andere, maar deze jongedame heeft wel duizend vragen. Ze heeft alle tijd van de wereld en voelt zich prima op haar gemak op de schoot bij Santa !
Maar daarna is het definitief gedaan voor dit jaar. Santa zet zich op weg om alle kinderen over de hele wereld kadootjes te gaan brengen. Het is een aangename dag geweest en de avond is nu mooi afgesloten dus wordt het ook voor ons tijd om huiswaarts te keren...eens zien of Santa daar ook al geweest is...
We hebben vernomen dat Santa tijdens de Kerstperiode naar Snowbasin komt om te skiën. Hij moet natuurlijk een beetje fysiek opbouwen voor hij aan het grote werk begint hé ! Als we een paar dagen vóór Kerst zelf effe op de latten willen staan, zien we hem inderdaad nét achter ons - midden tussen de vele kinderen die allemaal met hem willen gaan skiën - aanschuiven voor de lift van Little Cat.
Wij zijn dat hele groepje nét voor en dat geeft ons de kans om dit plaatje te kunnen schieten van die lieve, brave Santa omgeven door 3 - zichzelf zéér gelukkig prijzende - kids. Eens ze allemaal uitgestapt zijn zijn de kids van plan Santa eens duidelijk te tonen hoe goed ze al kunnen skiën. En Santa kijkt toe...en ziet dat het goed gaat...wuift nog snel "gedag" en zet dan de achtervolging in.
Na het uitgebreide skiën moet Santa natuurlijk ook effe tijd maken voor zijn kleinste vriendjes die nog niet aan skiën toe zijn. Dus is er in Earl's Lodge een plekje voorzien waar ook zij hem kunnen ontmoeten. Deze foto wil ik jullie zeker tonen...hij is veel te mooi geworden om dat niet te doen !
We hebben zelf helemaal geen plannen gemaakt om Kerstmis te vieren met de ander Internationals, maar we hebben wel al veel horen vertellen dat het op Snowbasin met Kerst wel héél speciaal zou zijn. Dát willen we vandaag - Kerstavond - dan wel eens "aan den lijve" gaan ondervinden. Er is een heuse sneeuwstorm losgebarsten - maar stoer als we zijn - kunnen we ons dat niet aan ons hart laten komen. Omdat we maar met z'n 2-tjes zijn gaan we beurt om beurt skiën zodat de ander een paar foto's kan maken. Niki is héél plichtsbewust en maakt er een ware reportage van. Bij deze 1ste foto zit ik in de lift en je ziet duidelijk dat het wel héél erg hard aan 't sneeuwen is
Dat het skiën op zich niet als vanzelf gaat tijdens zo'n storm zie je aan onderstaande foto. De kou en de ijzige wind (het is maar 9°F = -12,7°F) snijden in mijn gezicht en ik moet me goed concentreren om te zien waar ik naar toe skie. Na een paar rondjes zit het erop voor mij...ik heb er genoeg van...het is me te koud geworden, maar ik ben blij dat ik deze ervaring alweer rijker ben...
Dan is het de beurt aan Dominique en zal ik wel een paar foto's maken. Maar bij de lift komt hij bekend volk tegen...de Israelische FLO Udi is er ook en nu kunnen ze samen een beetje gaan skiën.
Terwijl die 2 hogere oorden gaan verkennen maak ik enkele sfeerbeelden van Snowbasin. Ik had wel gemerkt dat Niki met iets bezig was terwijl ik aan 't skiën was. Maar wát hij precies uitspookte zag ik niet. Nu ik hier op zijn plekje ben komen zitten wordt het allemaal duidelijk. Hij heeft een "sneeuwman(netje)" gemaakt. Dat kleine ding heeft behoorlijk veel bekijks...
De patio - waar we normaal gesproken lekker in het zonnetje zitten en waar het meestal bijna véchten is om een plekje te veroveren - ligt er vandaag maar zielig en verlaten bij. Maar ja...wie gaat er nu ook bij deze vriestemperaturen buiten zitten als je niet persé foto's moet maken ?
En toch zijn het niet alleen "gezonde" mensen die komen skiën...zelfs bij dit weer ! Ook gehandicapten en verlamde mensen krijgen de gelegenheid om deze geweldige sport te beoefenen. En als je zelf niet op de latten kan staan, wordt ook daar wel iets op verzonnen en een mouw aan aangepast.
Skiën op zich is best een zware sport als je het mij vraagt ! En deze kindertjes denken er precies hetzelfde over want na afloop van de les, hebben ook zij er genoeg van en leggen ze zich er letterlijk bij neer...genoeg voor vandaag...het kaarske is op...helemaal OP !
Zoals ik al zei is Niki met de Israelische Udi gaan skiën. En met z'n 2-tjes wagen zij zich aan moeilijkere afdalingen. Maar ik wist niet dat zijn vrouw Sigal en hun kids vandaag ook hier waren. Blijkbaar hadden zij één van hun ski-lessen en dat maakt dat we mekaar na afloop in Earl's lodge kunnen treffen om gezellig nog een beetje bij te babbelen. Op de foto zie je vlnr. Niki, ik, Sigal, Udi, Maor, Hadar en Amir.
Onze vrienden hebben vanavond hun familie-feestje, terwijl Niki en ik blijven voor het Kerstdiner. Maar dat wordt een ander verhaal vermits ik hier niet alle foto's kwijt kan.
Een héérlijke tijd vind ik dat...die Kerstperiode. Natuurlijk missen we onze familie en vrienden in België nu meer dan gelijk welke periode van 't jaar, maar het kán helaas niet anders. Een jaar geleden waren we "thuis" omdat mijn zoon Jo en schoondochter Antje trouwden, maar deze Kerst wordt een feestje met z'n 2-tjes. En wat doet er dan méér deugd dan zo onverwacht een pakje uit dat verre thuisland te krijgen ? Ik was dan ook zéér aangenaam verrast toen ik een paar dagen geleden de brievenbus opende en daar een klein doosje vond. Blij als een kind - en zéér nieuwsgierig naar de afzender én de inhoud van het pakje - kon ik natuurlijk nauwelijks wachten tot ik binnen was. Onze vriendin Marleen heeft zelfgebakken koekjes gestuurd...JIEHA en een dikke "dank je wel Marleen"...je bent een schatje !
Amper één dag later zat er weer een pakje in de brievenbus ! Van wie zou dat nu weer kunnen zijn ? Dit keer is het mijn nichtje Jella die verantwoordelijk is voor het pakje ! Zij stuurde ons een slinger voor in de Kerstboom gemaakt uit Chocotoff's...hhhhmmmmm !!! Als bewijs heb ik er natuurlijk een foto van gemaakt toen de slinger ín de boom hing, maar hij heeft er wel niet lang gehangen hoor...merciekes Jella !
De "Belgian Office" stuurt traditie-getrouw ieder jaar een Kerst-foto. Hierdoor krijgen jullie een beetje een idee hoe het er in het gebouw - waar hun kantoor gevestigd is - uitziet.
Voor mij betekent de Kerstperiode een tijd dat ik me bezig hou met het maken van allerhande Kerstkaarten. Voor onze familie heb ik dit keer een hele mooie gemaakt...al zeg ik het zelf !
En voor onze Internationals is het deze geworden...
Omdat het serieus aan 't "winteren" is heb ik een aantal mooie foto's gemaakt. De voederbak van de vogels wordt druk bezocht en dat in combinatie met héél veel sneeuw is natuurlijk dé ideale gelegenheid om de vogels gade te slaan en beeldmateriaal te verzamelen. Vera, een vriendin uit het Antwerpse vroeg me meteen of ze één van mij foto's mocht gebruiken om er een Kerstkaart van te maken. Natuurlijk mag dat en het resultaat wil ik graag met jullie delen. Wat ben ik fier op "mijn" foto !
Bij onze Internationale vrienden hebben we altijd wel mensen die niet verlegen zitten om een grap. En voor de Kerstkaarten gaan ze het soms ver zoeken om zo origneel mogelijk te kunnen zijn. Van onze vrienden was het Japan die als eerste met zijn kaartje op de proppen kwam...Domo arigato Toru San !
Maar het allereerste grappige kaartje dat we ooit kregen was dat van Italië, 2 jaar geleden. Wat hebben we toen gelachen met hun originaliteit !! Grazie amici miei !!!
Afsluiten doe ik dit verhaal met een "onofficieel" kaartje van de Belgen vorig jaar. Ik zeg wel duidelijk "onofficieel" want ze werd nooit gebruikt...jammer, want ik vind het toch wel zeer geslaagd !
Voilá, het hele Kerstkaartjes verhaal zit erop. En tegen dat ik hier opnieuw zulke kaartjes post, is het voor ons de laatste keer hier in Utah dat dat zal gebeuren...Fijne Kerstdagen aan jullie allemaal !
Het ene moment verdriet en het ander moment feest-vreugde...het hoort er allemaal bij. En ook al zijn we nog steeds onder de indruk van het gebeuren van gisteren, vandaag vieren we Hanukkah met onze Israelische vrienden Udi, zijn vrouw Sigal, dochter Hadar, zoon Amir en de kleine Maor. Voor die gelegenheid ben ik weer eens aan het bakken geslagen. Dit keer zijn het "mini-Reindeer-cupcakes" geworden. Nog gauw de gezichtjes afwerken en daarna komt de "groepsfoto" van Rudolph en Co. Het zijn chocolade-cupcakes geworden met een ganache-vulling. Wat zijn ze goed gelukt ! Hopelijk smaken ze even lekker als ze eruit zien !
Ten huize van, valt het meteen op dat er niet alleen gezorgd is voor dessertjes, maar ook nog voor zoveel andere lekkere dingen meer ! Het buffet is geopend en je wil dat lekkere eten toch niet laten koud worden, maar er sluipt ook altijd wel de ene of de andere paparazzi rond die beeldmateriaal verzameld. Vandaag is dat Niki en zijn eerste slachtoffers van dienst zijn de Griekse Matina en ondergetekende.
In een andere kamer heeft iemand de dessertjes verstopt, maar ook die ontspringen niet aan de nodige aandacht. Aan het eind van de tafel staat iets heel bekends en dat krijgt heel veel aandacht. Na de nodige "ooohhh" en "aaahhh" en bijbehorende foto's verdwijnen die cupcakes "als sneeuw voor de zon" !
Om er zeker van te zijn dat er tenminste ook een paar foto's zijn waar Niki bij op staat, neem ik het toestel over en zoals gewoonlijk betrap ik hem nét met een biertje in de hand ! Zoals je kan zien is het een Belgisch biertje dat hij broederlijk deelt met Michael, een nieuwe kennis uit Eden.
Een Japanner is geen Japanner als hij geen fototoestel zou bij hebben. En onze vriend Toru is er zo eentje. Vandaag wil hij persé met mij op de foto. Maar omdat hij eigenlijk maar een klein ventje is én omdat hij eigenlijk net zo groot als Dominique wil zijn, gaat hij een trapje hoger staan.
Daarna is het onze beurt om te poseren want de Duitse Sonja wil ook graag foto's maken en ik moet het toegeven...deze foto is écht wel heel goed gelukt ! Danke für das schöne Bild Sonja !
Voor we aan de uiteindelijke plechtigheid - het aansteken van de kaarsen van de Menorah - beginnen, maken we eerst nog enkele sfeerbeelden oa. een foto van onze wuivende Aziatische vrienden Jak, Toru en Albert en natuurlijk ook een mannen-groeps-foto. Jammer dat Niki niet goed oplette, want nu staat hij er maar half op. Op de 2de foto noem ik de rest van het gezelschap even voor jullie op. Vlnr. op de voorgrond Jak (Thailand), Toru (Japan), Luis (Portugal), Albert (Singapore), Marko (Germany) en een heel klein stukje Dominique (Belgium). Daarachter staan vlnr. Matthias (Germany), Michael (Denmark), Don (USA) & Radek (Poland).
De kids hebben hun toevlucht genomen in de kelder ver weg van "de groten". Daar staat een TV en ze weten dat ze daar "het rijk voor zich" alleen hebben. Dat ze van zo'n eigen plekje veel en dankbaar gebruik maken én dat het er rustig aan toe gaat bewijst onderstaande foto...die film moet nogal spannend zijn !
En dan gaan we met z'n allen het échte "Hanukkah" vieren. Maar wat betekend het precies ? Hanukkah is het "Feest van het Licht". Je kan er meer over lezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Hanukkah, maar het is eigenlijk een 8-daags feest van de Joodse gemeenschap. Iedere dag van Hanukkah wordt één kaarsje meer van de Menorah - een 9-armige kandelaar - aangestoken. De middelste kaars is de kaars die steeds opnieuw gebruikt wordt om de andere kaarsen aan te steken, want je mag de 8 kaarsen van de Menorah daar niet voor gebruiken. De middelste kaars staat meestal hoger of lager dan de rest. We verzamelen met z'n allen in de keuken waar we van Udi de hele uitleg - mits tekeningen - krijgen over Hanukkah. Je ziet dat iedereen aandachtig luisterd en dat sommigen van onze mannen ook een keppeltje opgezet hebben. Kwestie van respect te tonen voor ander geloofsovertuigingen en zo mee te doen met hun tradities en gewoontes hé !
Als Udi de eerste kaars aangstoken heeft, komen ook wij allemaal aan de beurt. Ttz. diegenen die dat willen natuurlijk, maar bij zo'n speciale gelegenheid wil natuurlijk iedereen meedoen...en dus beginnen we eerst bij de kids ! Deze 2 mensen zijn voor de meesten onder jullie vrijwel onbekend. Het zijn de Marokaanse Michele en haar man Michael die beiden opgegroeid zijn in Canada en een paar jaar geleden uitgeweken zijn naar Ogden, Utah waar zij nu een hotelletje uitbaten. Door hun geloof en daardoor ook hun band met de Israelische mensen, zijn zij vrienden geworden van de ganse groep en horen ze er op feestjes als deze vanzelfsprekend bij. Op de voorgrond zie je de Portugese Filipa die heel aandachtig toekijkt naar haar zoontje Vasco die op de volgende foto net ook een kaarsje mag aansteken...hij kan nauwelijks bij de Menorah.
Daarna is het de beurt aan de volwassenen.
Kaarsjes en kids zij 2 dingen die je eigenlijk niet alleen kan laten en zeker niet als ze gecombineerd worden. Deze kids (vlnr. Maor, Vasco, Noah & Béa) zijn zo te zien nogal geïnteresseerd aan die brandende lichtjes.
Sommige volkeren hebben van die typische gewoonten waar je hen meteen aan herkent. Onze Japanse Mayumi laat zien dat ze een échte Japanse is. Gewapend met haar roze Iphone probeert ze de meest perfecte foto te maken en dat is een beeld dat ik jullie niet kan/wil ontzeggen...
Omdat we natuurlijk met velen zijn en omdat iedereen een kaarsje van die Menorah wilde aansteken, hebben onze Israelische vrienden er een 2de Menorah bijgehaald. En als alle kaarsjes branden is het tijd om dat hoofdstuk af te sluiten en ons terug te concentreren op het "socializen".
Ziezo, we zijn alweer een mooie, unieke ervaring rijker. Tot zover dit Hanukkah-verhaal ! Ingrid
Het is een zwarte dag in de geschiedenis van Amerika want vanochtend heeft een jonge kerel een ware ravage aangericht in de Sandy Hook Elementary School van Newtown, Connecticut ! Ik ben helemaal nog niet zo erg ver-amerikaniseerd dat ik al van 's morgens vroeg de TV aanzet en dus werd ik pas op de hoogte gebracht van dit verschrikkelijke nieuws door mijn zoon Jo die een berichtje op facebook plaatste en die me later via skype vertelde wat er gebeurd was. Vanaf dat ogenblik ging de TV natuurlijk wél aan en heb ik het nieuws op de voet gevolgd. Omdat ik me - vanaf het ontstaan van mijn blog - voorgenomen had hier alle belangrijke dingen te posten, kan een verhaal als dit - hoe verschrikkelijk het ook moge zijn - niet ontbreken. Onderstaande foto is een beeld dat zowat de hele wereld gezien heeft...gewapende militairen bij de schoolingang. De 2de foto toont waar de school zich bevind en de "firestation" waar de kinderen naar toe gevlucht zijn...
Daarna kwamen de beelden van vluchtende kinderen met hun begeleiders. Je kan de paniek en het ongeloof van wat er zich zojuist afgespeeld heeft zelfs lézen in de ogen van de kinderen. Wat erg voor hen en hoe moeten zij dit ooit verwerkt krijgen...hoe moeten ze hier mee omgaan ? Deze wreedheid hoort helemaal niet thuis in de zogenaamde "onbezorgde wereld" van kinderen van deze leeftijd.
Uiteraard wordt de toegestroomde mensenmassa via persconferenties op de hoogte gehouden
En dan krijgen we die verschrikkelijke beelden te zien van zeer verontruste ouders en familie die naar deze plek komen om er zich van te vergewissen of hun geliefde nog leeft. Sommigen krijgen inderdaad goed nieuws te horen en kunnen even later hun kinderen mee naar huis nemen...Anderen krijgen te horen dat hun kind, hun ouder of zus deze ramp helaas niet overleefd heeft...
Een drama als dit laat niemand onberoerd, zelfs niet als je President van Amerika bent. In zijn toespraak over dit nodeloze geweld krijgt President Obama het even heel moeilijk, want ook hij is een "papa". Ja...zelfs de machtigste man ter wereld staat hier machteloos tegenover en pinkt een traan weg...
En dan komt het verhaal van Victoria Soto. Deze 27-jarige lerares van het 1ste leerjaar heeft het leven van al "haar" kinderen gered. Toen het hele drama zich afspeelde heeft zij ervoor gezorgd dat alle kinderen zich gingen verstoppen in de kast. En toen de moordenaar de klas binnenstormde heeft zij haar leven opgeofferd om hen te beschermen. Volgens mijn mening verdient zij zeker en vast de titel van "ware heldin" !
Bij gelijk welk drama dat zich waar ook ter wereld afspeeld zie je dat mensen in tijd van nood mekaar opzoeken en samen rouwen. Ook hier is dat niet anders. Bij het schooltje komen ouders, kinderen, familie en vrienden samen om uitdrukking aan hun verdriet te geven. En ieder doet dat op zijn/haar specifieke manier. Sommigen leggen bloemen neer, anderen willen er gewoon "zijn"
Kinderen verwerken hun verdriet dan weer in het maken van tekeningen of het schrijven van een briefje aan hun vriendje die zij zo erg zullen gaan missen...
Ook hulpverleners en politie hebben het moeilijk met situaties als deze. En ook zij willen hun onmacht en hun verdriet ergens kwijt. Een ge-improviseerd altaar met kaarsen doet dienst als bid-plaats.
Eén van de kinderen die hier vandaag overleden is, is de kleine Emilie. Dit meisje, haar ouders en haar 2 andere zusjes zijn een paar maanden geleden vanuit Utah naar Connecticut verhuisd. Over een paar dagen zal haar lichaampje overgevlogen worden en wordt zij hier in Utah begraven.
En met deze laatste foto - een opsomming van de namen van alle 27 slachtoffers - sluit ik dit hele bizarre verhaal af. Ik heb er bewust geen foto van de dader bij gezet omdat ik persoonlijk vind dat iemand die zulke wreedheid kan plegen helemaal geen aandacht verdient !
Voor vele families zal Kerstmis nooit meer worden wat het ooit geweest is of wat het binnenkort eigenlijk had moeten zijn. Vele pakjes zullen ongeopend onder de boom blijven liggen. Ik bid dat deze 20 kinderen en hun 7 begeleiders nu op een plek mogen zijn waar het veel beter is dan de plek die zij zojuist verlaten hebben. Dat zij allen in vrede moge rusten...
...en die titel betekend eigenlijk "Make-A-Wish-Utah". Vermits ik in België vrijwilligster voor deze organisatie was en vermits ze mij daardoor kennen, ben ik uitgenodigd voor het kerstfeestje. Dát laat ik geen 2 keer vragen (en anders heb ik het de eerste keer niet gehoord !) want feestjes zijn feestjes en iedere reden is goed genoeg om een feestje bij te wonen (of zelf te organiseren !). Ik ben er dus naar toe geweest...
We krijgen hoog bezoek vandaag ! Niemand minder dan de enige échte "Santa" is van de partij en hij komt een praatje maken. Als ik hem vertel over Make-A-Wish Belgium, is hij helemaal in de wolken. Hij vindt het natuurlijk "amazing" en "awesome" dat MAW ook in België bestaat en dat iemand van die organisatie in België helemaal naar het verre Utah verhuisd is.
Omdat ik het zelf ook een hele speciale gelegenheid vind, wil ik de nodige bewijzen verzamelen. En als ik Santa uitleg geef over mijn blog is hij uiteraard blij én fier dat er ook hier een blogje aan besteed zal worden. Ik maak hem wel duidelijk dat hij - om op mijn blog te komen - wel met mij op de foto moet. Zo gezegd, zo gedaan en we begeven ons naar de inkom hal waar de Kerstboom in al zijn glorie staat te prijken.
Maar Santa is wel een deugeniet hoor ! Terwijl we foto's maken, kan hij het niet laten om mij te kietelen. Ik kan daar helemaal niet tegen en dat maakt dat we steeds maar weer opnieuw foto's (+/-20) moeten maken vooralleer er ééntje bij is die kan dienen.
Thanks for taking the time to make these nice pictures Santa. Hope to see you again next year !!! Ingrid
Vandaag ga ik voor de tweede keer op fazanten jacht met mijn goede vrienden van Browning Utah. Marc heeft voor mij de gloednieuwe "Citori 725" meegebracht en ik mag hem Field-Testen. Hijzelf test de nieuwe A5 uit - die door hem ontworpen is - zoals de "Maxus", waar ik vorig jaar mee heb geschoten.
We zijn in een gebied dat Bottom Fields noemt en gelegen is aan de Bear River, een prachtige zondagnamiddag onder het zonnetje...wat wil je nog meer ("jagen" moet niet altijd in de sneeuw he) ?
Na amper een kwartiertje wandelen heb ik mijn eerste fazant-haan al binnen en Matthieu is fier dat hij hem mag dragen (iets dat hij een paar uurtjes volhoudt hoor !).
De hond Zera is enorm moe en we houden een pauze van een halfuurtje. Ik merk meteen dat het niet alleen de hond, maar ook zijn baasje Denny (die net 60 geworden is) er moe van geworden is.
Matthieu brengt mij mijn laatste fazant die ik in mijn jas wegsteek en ook dit wordt op foto vastgelegd. Kwestie dat we straks - als we thuis - zijn de nodige bewijzen kunnen leveren voor dit blog !
Marc staat op de uitkijk om te zien of er niks ontsnapt in de achterhoede.
Aan het eind van de dag hebben we in totaal 9 fazanten en worden ze eerlijk verdeeld. Ik neem 2 hennen en 1 haan mee naar huis. Het is weer een geslaagde jacht geweest en dat doen we volgend jachtseizoen zéker nog eens over. helaas zal dat dan voor mij de laatste keer zijn hier in Utah !
Thanks Marc, Martin, Mattieu, Denny & Zera for a very nice boys-only-hunting-Sunday ! Tot het volgende verhaal, Dominique
Het Kerstconcert van het Mormon Tabernacle Choir (http://www.mormontabernaclechoir.org/) bijwonen is één van de dingen die op mijn "wish-list" staat zolang we hier nog wonen. En daar hebben we welgeteld alleen nog maar volgend jaar de kans voor. Het enigste dat we daarvoor moeten/kunnen doen is online inschrijven en afwachten. Uit de vele inschrijvingen (dit jaar maar liefst meer dan één miljoen mensen) worden dan zo'n 20.000 gelukkigen uitgekozen. Helaas waren wij er dit jaar niet bij. Aangezien onze huisbazen Mormonen zijn, hadden zij ons beloofd de éne of de andere hoge piet hierover aan te spreken. Maar ook dat heeft niet veel uitgehaald. Om het een beetje goed te maken (of om ons te sussen ?) kregen we van hen en de Mormoonse gemeenschap dan maar dit mini-Kerst-concertje voor 4 personen kado.
Jullie hebben intussen wellicht al wel door dat Michael en Marianne onze beste vrienden zijn en dus waren zij maar wát blij met ons aanbod ! We waren van plan eerst een beetje rond te kuieren in de nieuwe "City Creek Mall" en daarna een hapje te gaan eten, maar het begint zo hard te sneeuwen dat Marianne nog snel, snel een foto maakt om daarna vliegensvlug een restaurantje uit te zoeken.
Dit concert gaat door in het "Tabernacle" op Temple Square en niet - zoals het grote Kerstconcert - in de Conference Center. Ondanks het feit dat het zéér druk is - zowel in City Creek Mall als hier - is dit concert niet volzet. Terwijl Dominique wat sfeerbeelden probeert vast te leggen op de gevoelige plaat, zitten Marianne en ik gezellig te babbelen en Michael...die zit erbij en kijkt ernaar...
Op de rij vóór ons zit er iemand die het blijkbaar héél moeilijk heeft om wakker te blijven. In plaats van hem wakker te maken vindt zijn moeder het gesnurk (écht waar !) van haar zoon zo plezant dat zij besluit er een foto van te maken. En net op dát moment maakt Niki er eentje van dit voorval in zijn geheel !
Op een gegeven moment tijdens het concert staan er maar liefst 4 dirigenten samen op het podium. Eéntje voor het orkest, ééntje voor het kinderkoor (links in beeld), één voor de solist (midden) en het koor rechts en één voor het kinderkoor (links achteraan). Wat een geweldige prestatie om dat allemaal op mekaar afgestemd te krijgen...en toch lijkt het alsof het allemaal als "vanzelfsprekend" gaat.
Op de tonen van het overbekende "O Christmas Tree" en "Away in a Manger" komt de Prima Ballerina van de Utah Ballet Compagny ons verrassen op een solo.
Daarna is het de beurt aan één zéér mooi, maar oh zo frele kinderstemmetje dat het moet opnemen tegen 2 vrouwelijke solisten van het Christ Adult Choir en zij zingen "O Holy Night". Heel mooi en heel lief om te zien, maar ik moet spontaan aan Lien denken en door aan haar te denken, denk ik automatisch ook aan mijn beide kinderen, onze ouders, onze families en onze vrienden die we vooral in de Kerst-periode erg missen !
Tussen al die solisten door krijgen we uiteraard nog liederen te horen van de verschillende koren oa. een Gregoriaans koor, een koor van de First Baptist kerkgemeenschap, een Presbyteriaans koor, het Park City Treble Makers Women's koor en het concert wordt afgesloten met de "Little Drummer Boy".
Om naar onze auto's te gaan moeten we terug via City Creek Mall. In het midden van dat pleintje staat een hele grote fontein die een "water/vuur spectakel op Kerstmuziek" ten gehore geeft. Als wij er voorbij lopen en "Let it snow, let it snow, let it snow" door de microfoons galmt is het plaatje kompleet...
Maar lang kunnen we hier niet blijven want zoals je ziet sneeuwt het nog steeds. Volgens de voorspellingen is er een sneeuwstorm op komst en dus kunnen we maar beter maken dat we thuis zijn. De dames houden het gezellig "onder moeders paraplu", maar we zetten het wel op een loopje hoor !
Door het slechte weer is het op de snelweg héél druk. We zien dat er een aantal ongelukken geberud zijn en sneeuwruimers rijden af en aan. En als we ongeveer een uurtje later onze auto in onze eigen garage kunnen parkeren zijn we toch wel opgelucht dat we veilig thuisgeraakt zijn...zoveel is zeker !
Vandaag is het de 1ste zondag van Advent. De Deense traditie wil dat je dan familie en vrienden uitnodigd voor een "afternoon party" die op en top gevuld is met allerhande lekkere "snoeperijen". Onze vrienden Michael en Marianne zijn gastheer en -vrouw van dienst en - al even traditioneel als deze party - zorgen wij voor het gebak en de hapjes. Ik ben natuurlijk aan 't bakken geslagen en heb 2 soorten cupcakes gemaakt : voor de kids heb ik "ijsjes-achtige-cupcakes" (waar ik hier de laatste hand aan leg)...
en de volwassenen worden getrakteerd op "spicy-chocolate-cupcakes" in de vorm van mini-adventkransjes. Maar jammer genoeg is er blijkbaar iets mis met de créme-au-beurre. Het lijkt of hij aan 't smelten is...hoog tijd dus om te maken dat we op het feestje zijn want ik heb geen tijd meer om opnieuw te beginnen...
Met de cupcakes voor de volwassenen op de achterbank en die voor de kids in mijn handen begeven we ons richting Bountiful. We rijden over de autostrade als we plots de "Highway Patrol" achter ons zien rijden. Ik maak nog nét de opmerking "dat ze ons nu maar niet tegenhouden", maar het is te laat...de sirenes gaan aan, de lampen beginnen te flikkeren en zowel Niki als ik weten precies wat er gaat gebeuren...aan de kant met ons ! "What a strange plate do you guys have...what is that ?" (wat een rare nummerplaat hebben jullie en wat is dat ?) is het enigste dat hij vraagt !!! Dit hebben we al eerder meegemaakt...wij rijden hier met diplomaten nummerplaten rond en blijkbaar kent zelfs de politie die niet. Het gebeurd dan ook regelmatig dat we aangehouden worden en tekst en uitleg moeten geven...nu ook weer ! Vermits het fototoestel altijd binnen handbereik ligt, vertel ik (na afloop) die meneer dat ik een blog heb waar ik al onze avonturen neerpen en vraag hem meteen of ik nu eindelijk ook een een foto mag maken van onze "aanhouding". Daar heeft hij geen enkel probleem mee ! In tegenstelling...hij lacht er eens mee en gaat nog poseren voor de foto ook !! Maar als hij mijn "ijsjes-cupcakes" in mijn handen ziet, stelt hij voor dat we nu toch maar beter doorrijden voordat die dingen gesmolten zullen zijn...hahaha !!! Hij merkt niet eens dat het cupcakes zijn !!!
Met een kwartier vertraging komen we aan op onze bestemming, waar M & M hun gasten verwelkomen.
Als iedereen er is, begint Marianne aan het officiële gedeelte van vandaag...het aansteken van de 1ste kaars van de Adventskrans. Niki zorgt ervoor dat hiervan de nodige foto's gemaakt worden.
Daarna gaan de mannen "verbroederen". Vlnr. op de foto zie je Nasos (Greece), Marko (Germany), Niki, een buur (USA), Stefan (NL), Amir en Udi (Israel) en doet Niki het aanhoudingsverhaal uit de doeken.
De dames - vlnr. Sonja (Germany), Matina (Greece), ik en Inger-Lise (Norway) - zoeken mekaar op om bij te babbelen bij een heerlijke, huisgemaakte gluwhwein.
De kinderen krijgen de "basement" (kelder) ter hunner beschikking want hier staat een projector en een levensgroot scherm en kunnen zij de ganse namiddag spelletjes doen en/of film kijken. Nadat zij ongeveer een 2-tal uurtjes in die basement vertoefd hebben, komen zij ons vragen of we mee naar beneden willen komen. Ze hebben een verrassing voor ons...we worden getrakteerd op een "circus voorstelling" ! Op de foto zie je hoe de Portugese Béa haar acrobatenkunstjes toont.
Met dit gigantisch zicht op het Great Salt Lake (en in de verte Antelope Island) breien we een eind aan onze foto-reeks, want het wordt stilaan te donker daarvoor.
Misschien zegt bovenstaande foto jullie niet zoveel, maar ons zegt die des te meer. Hij herinnert ons aan goeie vrienden (voorgaande jaren en nu !), gezelligheid, feestjes, het meer en het prachtige eiland.
