Zaterdag had ik in de gazet gelezen dat er op zondag een "Bike Blessing" zou plaatsvinden in Ogden, georganiseerd door de Christian Motorcycle Association (CMA). Vermits we alletwee aangesloten zijn bij een Christelijke motorclub - Bikers For Christ (BFC) - willen we daar uiteraard naartoe gaan.
Iedere motor met zijn rijder en passagier, wordt individueel gezegend door de Elder van het CMA Chapter, terwijl de andere bikers in gebed er omheen staan.
Na de zegening krijgt de motor een originele sticker opgeplakt (leuk ideetje voor BFC Belgie) !
Na de zegening hebben we nog een ritje gedaan in de bergen via "Trappers Road". Het was een aangename tocht onder een stralende lente-zon.
Tijdens de rustpauze, een kiekje van Ingrid (onder de Bikers "Tabitha" genoemd) op de Goldwing met de collega-bikers van CMA. We gaan zeker nog meerdere ritjes samen doen.
Na ongeveer 2 uur hebben we afscheid genomen en zijn we terug huiswaarts gereden.
Nadat we afscheid genomen hadden van de familie Yerna en nadat we er zéker van waren dat ze dit keer écht wel vertrokken waren, hebben we weeral iets nieuws meegemaakt wat we nog nooit eerder gedaan hadden...een yard-sale. Eigenlijk is het niet meer of niet minder dan mensen die bv. gaan verhuizen, die hun "overbodige rommel" te koop aanbieden. Onze vrienden Trond & Stephanie verhuizen in july terug naar Noorwegen en binnenkort word hun hele hebben en houden op de container gezet. Ook zij hebben "teveel" en hielden een "yard-sale". Zij zullen het eerste koppel zijn die wij hier zien vertrekken en waar we heel goed bevriend geworden zijn...
Trond en Niki kunnen het samen heel goed vinden vandaar dat ik graag een foto van hun 2-tjes wilde
Zijn vrouw, Stephanie, is een hele lieve mevrouw en als ze dit kunnen lezen zou ze écht niet als "mevrouw" omschreven willen worden. Het is een gezellig dame en één van die mensen die mij meteen liet voelen dat ze altijd tijd zou hebben voor "nieuwelingen" zoals ik, een paar maanden geleden.
Na de yard-sale hadden we geen zin om meteen terug naar huis te gaan. Het was een heerlijke, zonnige dag (+/- 15°) en we besloten een wandeling gaan te maken in het park. We zagen een zwarte zwaan
meeuwen en vogels van allerlei pluimage
maar dit was toch wel een héél speciale "vogel" (hoe krijgt-ie het klaar ?!)
En uiteraard moest Niki "de eendjes voederen"(lees Canadese ganzen)...waarvan hier het bewijs...(hihi)
Toen ik dichterbij kwam zag ik eigenlijk pas wat er daar precies aan de hand was en waarom die ganzen zoveel lawaai maakten als Niki het waagde om korterbij te komen, ze beschermden hun jongen natuurlijk
Zo'n klein plekje in het park, in een "kleine" stad als Layton, in een staat zoals Utah en dat in het grote Amerika...en toch...zoveel moois te zien. Wat is de natuur toch prachtig...
Zoals ik al vertelde in mijn verslag van AC/DC hebben we de familie Yerna op bezoek gehad. En omdat we in SLC passeerden - op onze terugweg van Las Vegas - zijn we hen daar gaan verwelkomen.
Zondag 11/4 maakten zij hun eerste uitstap : Antilope Island. Dominique ging mee, ik kon niet omdat ik mijn - intussen wereldberoemde "stoofvlees"- maakte voor het International Buffet van maandag 12/4.
Maar blijkbaar heb ik weer iets gemist. Op het eiland leven bizons en het gebeurd wel eens dat je ze ziet. Maar zo dichtbij als die zondag...da's écht wel geluk hebben
Maandag 12/4 hadden we het International Buffet, maar daar heb ik al een apart hoofdstuk aan besteed. Dinsdag 13/4 was het - zoals gewoonlijk ieder 2de en 4de dinsdag - ontbijt met de Internationale dames maar daar zijn Danièle en Sarah niet mee naar toe geweest. Zij verkozen om een dagje te gaan shoppen. Woensdag 14 april gingen we richting SLC om te gaan wandelen/shoppen in "The Gateway". Da's een shoppingcenter dat je best kan vergelijken met Maasmechelen Village of Wijnegem Shoppingcenter. Het is heel "Europees" en je vind er de betere kledingmerken zoals bv. Abercrombie & Fitch.
En nadat we 's middag (uiteraard) frietjes zijn gaan eten bij "de Belg" (wat anders !), zette we onze uitstap verder naar de Bingham Coppermines. Ik ben hier al een aantal keer geweest, maar het is en blijft indrukwekkend. Ga maar eens kijken op www.utahoutdooractivities.com/kennecott.html
De dag werd afgeronden met een gezellige "vrouwenavondje". We hadden een "Stampin-Up-Card-Making-avondje". We waren met z'n 15 en dat het een drukte van jewelst was hoef ik er waarschijnlijk niet bij te vertellen. Het waren zovele dames dat ik ze moest opsplitsen in 2 groepjes. En terwijl de ene groep zeer aandachtig luisterd naar de uitleg van Julie (de lesgeefster)
kletste de andere groep een beetje bij met de nodige tas koffie of thee en genoten zij van mijn zelfgemaakte, verse "Belgian Wafels" !
Donderdag 15 april hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We hadden een rustige dag. Alex, Danièle en Sarah hebben er dan van geprofiteerd om de andere Belgen (François, Sarah & Kids én Rudi, Isabelle en Kids) te gaan opzoeken en 's avonds was er voor alle Belgen een gezellige BBQ bij Swa & Sarah.
Het volgende uitstapje dat op het programma stond was een tochtje naar Snow Basin. Dat deden we op vrijdag 16/4 en we hadden meteen al geluk. Op weg er naar toe zagen we een "Moose" (eland). Ook voor Niki en voor mezelf was dat de eerste keer dat we zo'n eland zagen
Na ongeveer 20 minuten bereikten we Snow Basin. Het maakt écht niet uit of je nu in de zomer of de winter hier naar toe komt, het is een hier altijd even mooi. En als het zonnetje dan ook nog eens door de wolken komt en je op het terras een kopje koffie kan drinken...en daar geniet een mens dan van !
Nog een beeldverslag van de omgeving
en dan zetten we ons reisje verder via - het nog steeds gedeeltelijke bevroren - Echo Lake
naar Park City. Hier waren we vorig jaar september ook al eens omdat het toen Art & Craft Festival was. Robert Redford zou één van de inwoners zijn van Park City...alleen...wij hebben hem nog niet gezien.
Dit stadje is één van de vele steden die gastheer waren voor de velen atleten en toeristen die in 2002 afzakten naar Utah voor de Olympische Winterspelen. Via East Canyon ging het terug huiswaarts en weer hadden we geluk. Dit keer stonden de Mule Deers blijkbaar op ons te wachten.
%
Kleine Sarah was natuurlijk in de wolken dat we zovele dieren zomaar in de vrije natuur konden bewonderen...wat zal ze veel te vertellen gehad hebben toen ze terug in België naar school moest...
En toen kwam de avond er al aan dat we afscheid moesten nemen. We maakten er een klein feestje van en genoten nog een laatste avond van mekaars gezelschap.
Maar Niki zou Niki niet zijn als hij niet voor één of ander grap zou zorgen en dus werd hij "Heino"...
Zoiets werkt aanstekelijk (en zeker bij deze mannen) en al vlug ging de pruik van de ene naar de andere. Ik moest - op mijn communiezieltje - plechtig beloven dat ik deze foto zéker hier op mijn blog zou zetten dus...Alex...deze is speciaal voor jou hé !!!
Zaterdag 17 april zou de familie Yerna terug naar België vertrekken. Ik zeg wel duidelijk "zou", want toen kwam natuurlijk vulkaan Eyjafjallajökull (oef...ik heb het eruit...) "roet (of zal ik zeggen "as") in het eten gooien" en dát veranderde de plannen. Een half uurtje voor vertrek naar de luchthaven hadden we nog op het internet gekeken en stond de vlucht nog gewoon geprogrammeerd. Maar toen we in SLC aankwamen kregen we meteen te horen dat er die dag geen enkele vlucht meer zou zijn...én dat hun vlucht sowieso ten vroegste de volgende week, zaterdag 24/4 zou zijn. Voor ons geen probleem, maar voor hen wel. Alex en Danièle moesten eigenlijk maandag weer gaan werken en Sarah zou naar school moeten...maar er was niks aan te doen, ze moesten noodgedwongen nog een weekje extra blijven.
Zondag 18/4 nam Niki hen mee toen hij ging vliegvissen...dát wilden ze écht wel eens van dichtbij zien...
Er werd van de nood een deugd gemaakt en vermits zij nog een weekje extra hadden gebruikten ze enkele dagen om één van de 5 Nationale parken (Bryce Canyon) te gaan bezoeken. Voor ons ging het leventje gewoon zijn gangetje want Niki kan niet zomaar een weekje vrij nemen en ik liet hem liever niet alleen omdat ik kort daarna ook al zou vertrekken richting België. En opnieuw werd er vrijdag 23 april afscheid genomen, maar dit keer hadden we zo'n vermoeden dat het nu écht zou zijn en dat - zelfs die vulkaan - hen niet langer in Utah zou kunnen houden. Dus organiseerden we een BBQ en het was Sarah die deze foto nam...Dank je wel Sarah(ke) !
Met pijn in het hart maar met een heleboel mooie, heerlijke herinneringen hebben we zaterdag 24/4 dan toch afscheid genomen. Mooie liedjes duren niet lang, maar in dit uitzonderlijke geval heeft het wel een weekje langer geduurd dan verwacht. Wij hebben ervan genoten en ik denk...zij ook ! Alex, Danièle, Sarah...het was een heerlijke tijd ! Bedankt voor jullie vriendschap en gezelschap !!
Ieder jaar wordt er door de Internationale Gemeenschap een Buffet georganiseerd. De bedoeling is om mensen laten kennis te maken met je eigen land. We zijn hier met 19 verschillende landen en je kan je voorstellen dat dat een hele organisatie vraagt. De Duitse Manuela en ik nemen die taak op ons.
Manuela heeft dit al een aantal jaren gedaan maar voor mij is het helemaal nieuw. Feestjes organiseren is een kolfje naar mijn hand en van het hele internationale gezelschap ben ik diegene die hier het langst zal verblijven, dus...de continuïteit is voorlopig verzekerd.
Een aantal dames hebben voor de tafelversiering gezorgd.
Ieder land maakt zijn/haar eigen typische gerecht en zorgt informatie over hun land. Ik maakte voor België het "stoofvlees", Sarah zorgde voor "pannekoeken" en Isabelle zorgde voor "chocomousse" (uiteraard gemaakt met échte Belgische chocolade !). Onze mannen staan vandaag achter het "Buffet" om iedereen te bedienen (vlnr. Rudi, Swa & Niki).
Ik laat jullie even kennismaken met een aantal landen :
Thailand : Kasetsoontorn Ittikorn & Kritsadaporn Phahan (gelukkig kan ik dat van mijn spiekbriefje aflezen en hoef ik het niet luidop te zeggen...). Wij noemen hen Mun & Mod...
Nederland : Hengeveld Marcel & Anja (da's al een beetje makkelijker !)
Jordanië : Ajlouni Yousef & Iman
Griekenland : vlnr. Karagkiozakis Christina & Dimitrios en Tzotzi Christina
Amaai...ben ik nu blij dat ik die namen juist geschreven heb !!! Zeg nu zelf...Hendrickx is toch véél gemakkelijker uitgesproken én gelezen dan die Thaïse of Griekse namen hé.
Het is de hele namiddag een komen en gaan geweest van zo'n 300 mensen. De genodigden konden van 15u tot 18u aanschuiven aan de buffetten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Je kan niet iedere dag zomaar een "wereldreisje" maken en overal gaan proeven.
Ook onze buurvrouw Liz en onze huisbazen Lily & Hector waren er.
Iedereen is supercontent naar huis gegaan en volgend jaar doen we het weer allemaal over...
Ziezo...mijn allereerste AC/DC concert is een feit !
Vrijdag 9 april zijn we naar Las Vegas gereden voor het - van vorig jaar uitgestelde - concert van AC/DC. Mensen die mij kennen, weten dat ik eigenlijk absoluut géén fan ben van deze hardrockgroep, maar voor mijn ventje moet ik zo af en toe al eens een "efforeke" doen hé. Het was de bedoeling dat Niki en Hector (onze huisbaas) vorig jaar al naar AC/DC gingen en Lily (huisbazin) en ik zouden dan naar Barry Manilow gaan. Dat laatste is inderdaad doorgegaan, maar de mannen waren eraan voor de moeite want een week op voorhand vernamen we dat het concert afgelast werd. Onze Las Vegas trip van toen kan je lezen hier op deze blog.
Zoals ik al zei...vrijdag zijn we naar L.V. gereden. Het is een lange rit van om en bij de 7 uur. Op een gegeven moment kom je aan het eindpunt van de staat Utah (Saint George). Daar duiken we de canyons en de woestijn in voor de eerstvolgende 1,5 uur tot 2 uurtjes.
En na een lange maar oh zo mooie rit komen we aan in de gokstad bij uitstek...Las Vegas. We logeren vannacht in "The Stratosphere", een casino/hotel dat hoog boven de stad uittorend. Je kan er zelf eens een visueel bezoekje gaan brengen op www.stratospherehotel.com
Natuurlijk ga ik daar ook eens een gokje wagen. We zijn niet voor niks in de gokstad hé...
En omdat we hier logeren hebben we ook toegang tot de liften die ons helemaal boven in het hoogste gebouw van Las Vegas brengt en dat doen we dan ook. We zijn altijd al benieuwd geweest om daar boven eens een kijkje te gaan nemen. En dit is het uitzicht dat je daar hebt
Maar wat nog spectaculairder is, bevindt zich helemaal boven op het dak...kijk maar
Het dak is ingericht als een soort "pretpark". Jahoor...je hebt het goed gezien...die kraan die daar boven staat is één van de 3 attracties en zo ziet dat er van dichtbij uit
Ik geef het toe...dát...is helemaal NIET aan mij besteed ! Daar durf ik écht niet in ! En terwijl Niki foto's maakt, kan ik de angst gewoon aflezen van die gezichten. De kraan wordt óver het gebouw uitgetilt en dan gaat de arm van de kraan open. De mensen die daar in die zeteltjes zitten kijken in de diepte naar de drukte van de stad, zo'n 107 verdiepingen lager !!!
In de 2de attractie zit je achter mekaar zoals in een treintje. Eens dat deze wagon boven de afgrond hangt laten ze hem als het ware plots "vallen" waardoor de voorkant van de wagon enkel meters naar beneden zakt, alsof je neerstort (ik dénk er nog niet aan om daar in te gaan zitten...)
De 3de attractie is de "slingshot" of "katapult". Die staat in het midden op het dak. Als je daarin zit wordt je, letterlijk, omhoog gekatapulteerd om daarna in sneltreinvaart terug naar beneden te zakken.
Maar de allernieuwste attractie wordt vandaag getest. De mensen die je - op bovenstaande foto - aan de rand van reling ziet staan, zijn de waaghalzen van dienst. Als alles goed is, wordt in juli van dit jaar ermee gestart. Dan mag je van het dak springen tot beneden. Wat een idee !!!
Gelukkig (voor mij) hebben we ook helemaal geen tijd meer om dit soort dingen uit te proberen. We moeten ons gaan klaarmaken om naar het concert te gaan want daarvoor zijn we hier hé !
Voilà...Niki op de "Strip" in Las Vegas, richting het MGM hotel voor het optreden van AC/DC !
En wie lopen we - in de gangen van de concertzaal tussen die grote menigte - tegen het lijf ? François ! We wisten dat hij zou komen en we hadden afgesproken om mekaar te zoeken, maar om mekaar dan ook nog te vinden in tussen die 18.000 fans...da's wel effe iets anders hoor.
Je hebt fans in alle kleuren en maten, maar deze viel wel héél erg op ! En natuurlijk moesten de mannen met hem op de foto (je herkent in deze verjongde versie Angus Young toch zeker wel ?!)
Eenmaal binnen telt Dominique de minuten af...hij kan zijn zenuwen niet meer de baas...
...en dan is het eindelijk zover...ze gaan eraan beginnen...
Na 2 uur nonstop hardrockmuziek ben ik stiekem toch wel blij dat het laatste liedjes ingezet wordt. Ik neem nog vlug een paar foto's om Niki helemaal gelukkig te maken...
Moe maar tevreden, én aangenaam verrast door het concert, gaan we terug naar het hotel. Ik ben blij dat ik het overleefd heb en deze rockgroep nu eens aan het werk gezien heb. Helaas voor Niki, zal het nooit mijn favoriete muziek worden (en daar ben ik nu héél zeker van!). Maar toch...chapeau AC/DC !!
Zaterdagmorgen - na de "champagnebrunch - nemen we helaas al afscheid van Las Vegas. We moeten op tijd terug thuis zijn want vanaf vanavond krijgen we bezoek. Familie Yerna komt ons opzoeken. En omdat we in Salt Lake City passeren, gaan we hen in de luchthaven verwelkomen.
Bij het weerzien van Belgische vrienden hoort natuurlijk een Belgisch biertje. Je denkt misschien dat er iets mis is met ons fototoesel, maar dat is niet zo. Om in de sfeer van Las Vegas te blijven, drinken ze uit speciale glazen met in de bodem knipperlichtjes in alle kleuren...
En zo komt dit verhaal nu tot een eindpunt. Het eerstvolgend dat nu op het programma staat is het "International Buffet". Meer daarover in een volgende aflevering van onze avonturen...
...want toen we vanmorgen opstonden was dit het eerste dat we te zien kregen...
En wij die dachten dat we de Lente - en op sommige dagen zelfs al de Zomer - al te pakken hadden. Gisteren hadden we nog een aangename 12°C tot 15°C en vannacht heeft het dan weer hard gesneeuwd. Het weer gaat écht als een jojo, op en neer !! Gelukkig had de weerman ons hier op voorbereidt en zijn we een kwartiertje eerder aan onze dag begonnen, ttz. vooral Dominique moest een kwartiertje eerder uit zijn bed. Hij moet dan eerst gaan sneeuwruimen met zijn snowblowerke. Maar dat doet hij graag voor mij want dan kan ik netjes en zonder al te veel problemen uit de garage kan met de auto. Wat een schatje hé !
Om jullie even te laten zien hoeveel sneeuw er wel gevallen is maakte ik deze foto
Ik heb van de gelegeheid gebruik gemaakt en nog wat foto's extra genomen, maar ik moet nu ook wel toegeven dat we nu écht wel genoeg sneeuw gezien hebben voor een hele lange tijd hoor ! De vogels kunnen voorlopig niet komen eten. Hun voederbak ligt onder een laagje van bijna 10cm
Toen het eindelijk een beetje "dag" begon te worden heb ik nog een paar "sfeerbeelden" genomen want -eerlijk is eerlijk - onze tuin ziet er in de winter toch wel heel erg mooi uit
Rond 7:45am komt het zonnetje van achter de bergen tevoorschijn en natuurlijk begint het dan ook te dooien. Zo erg zelfs dat op een paar uurtjes tijd de sneeuw alweer bijna weg is. Tegen dat het 4pm is, is er van sneeuw niet veel meer te zien. Hier en daar (op plaatsen waar de zon niet schijnt) ligt nog een dun laagje, maar voor morgen geven ze rond de 12°C, dus 't zal weer gauw allemaal verdwenen zijn. Voor hoelang, weten we niet want het kan tot eind mei nog altijd serieuze sneeuwbuien geven.
Dit weekend gaan we terug naar Las Vegas voor het uitgestelde concert van AC/DC. Dominique kijkt er enorm naar uit maar voor mij wordt het mijn allereerste concert ooit (tja...ge moet zo soms al eens iets overhebben voor je wederhelft hé....). Ik ben benieuwd, maar ik heb veiligheidshalve toch al maar mijn oorstopkes klaargelegd !
In Las vegas zal er geen sneeuw zijn. Daar voorspellen ze dit weekend 30°C !!! JIEHA !!!
en dit jaar een Pasen zonder dat Lien komt Paaseieren rapen. Het is voor ons een hele rare dag geweest...precies of er iets mankeerde. Ik mis mijn kinderen en vooral ons kleinkind op zulke momenten. Pasen, Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardagen, moederdag, vaderdag...het zijn dagen waar ik altijd heel veel waarde aan gehecht heb, dagen waarvan ik vind dat het "familie-dagen" zijn, dagen die eigenlijk een beetje aan ons voorbij gaan zonder al te veel tralala.
Dit jaar géén paaseieren rapen, maar op bezoek bij de familie Ricour die - samen met de rest van het Internationale gezelschap - zo'n beetje onze familie geworden zijn sinds we hier wonen.
Ik voel me in mijn nopjes als oma-ad-interim en zeker nu Sarah en François ook nog een 2de kindje erbij hebben. De klein Clémence is intussen alweer zo'n 10 weken oud
en het doet me goed een beetje tijd met haar en haar zusje Eloïse, door te brengen
Terwijl ik zo met hen speel, een liedje zing en vooral veel knuffel, denk ik - met heel veel weemoed - aan onze kleindochter Lien. Ze wordt dit jaar al 6 jaar en gaat vanaf september naar het 1ste leerjaar...wat wordt ze groot ! Gelukkig zorgt Joni voor een beetje afleiding. Ze stuurt me een aantal foto's door van Lien en ik kan het natuurlijk niet nalaten een beetje te "stoeffen" !
Wat is mijn kleindochter toch een knappe meid hé...net haar Oma Nana (hahaha) !!!
Binnenkort zie ik haar (en de rest van familie en vrienden) weer terug. Begin mei reis ik terug naar België. De reden is niet zo plezant...ik moet opnieuw geopereerd worden aan mijn rug en ik kijk er écht niet naar uit. Maar wat moet, dat moet en gelukkig kan ik achteraf bij Rob, Joni en Lien gaan herstellen. Natuurlijk zijn er ook nog Jo en Antje die er ook wel voor zullen zorgen dat ik me niet helemaal alleen zal voelen en 25 mei komt Dominique want Christy en Peter trouwen op 29 mei.
Maar zover zijn we nog niet. Eerst komt de familie Yerna nog op bezoek (zaterdag 10 april zijn ze er) en we hebben ook nog het Internationale Buffet op 12 april. En daarna...naar België.
Allemaal dingen die nog in de toekomst liggen en waarvan nog een apart verhaal volgt.
We hebben Niki zijn verjaardag dit jaar 2 X gevierd ! De eerste keer bij ons thuis, de tweede keer hebben we het feestje nog eens overgedaan bij Paul en Manuela (onze Duitse vrienden). Jullie kijken raar op ? Wel laat me er even bij vertellen dat Niki én Paul precies op dezelfde dag (2 april) jarig zijn. Maar omdat 2 april dit jaar "Goede Vrijdag" was, hebben we op 1 april onze vrienden uitgenodigd om bij ons te komen dineren. Twee dagen later moesten wij bij hen thuis naar het volgende verjaardagsfeestje. Vandaar dus 2 X gevierd ! Ik kan hier met mijn wensen niet achterblijven en heb een kaartje gemaakt...
HAPPY BIRTHDAY Niki en Paul !!!
Een foto van de 2 feestvarkentjes mag ook zéker niet ontbreken (jammer...hij is onduidelijk)
Natuurlijk moest er gezongen worden. Niet zomaar "Happy Birhtday"...neen, AC/DC ! Dominique kreeg hulp van Alexander, die het geweldig vond om Niki te horen met zijn gitaar !
Dat er behoorlijk wat bier gedronken werd bewijst de volgende foto. Maar hoe kan het ook anders als een Belg en een Duits gelijk hun verjaardag vieren...
Zaterdag 3 april was het dan het feestje bij Paul & Manuela. Manu had voor een heerlijke, typisch Duitse, zelfgemaakte verjaardagstaart gezorgd (Schwartz-Wälder-torte)
Er waren nog andere genodigden zoals Karin (die Dominique toch zo'n fijne meneer vindt)
als haar man Jimmy (die het Duitse bier helemaal niet kan weerstaan)
Nog vlug een foto van Manu en mezelf bij een heerlijk glaasje wijn en een biertje want
we moesten even "de koppen bij mekaar steken". Wij zijn verantwoordelijk voor de organisatie van het Internationaal Buffet op 12 april. Dat hele verhaal volgt na afloop daarvan.
Zoals jullie wellicht al wel gedacht hebben, dient die moto niet alleen maar om rondritjes te maken. Vanaf begin maart gebruikt Dominique dit vervoermiddel ook om werken te gaan.
Ik blij natuurlijk, want dan heb ik de auto en kan ik lekker gaan "shoppen" ! Zo dus ook op 16 maart. Ik had één en ander op het progamma staan en was al om 06.00u mee opgestaan met mijn ventje. Kwestie van alle noodzakelijk huishoudelijk karweitjes gedaan te hebben voor ik aan de leukere dingen zou beginnen (anders lagen die werkjes nóg op me te wachten als ik terug thuis kwam). En net omdat ik zo vroeg al opgestaan was, had ik nu eindelijk dé gelegenheid om foto's te maken van Niki die vertrekt naar het werk
en een zonsopgang (het lijkt precies of de bergen in vuur staan...)
Wist ik veel dat het binnen een paar dagen alweer uit zou zijn met dit heerlijke lenteweer...
"Mooie liedjes duren niet lang" is een spreekwoord en dat is "een waarheid als een koe" ! Half april (Valentijndag om precies te zijn) zaten we hier in het zonnetje op ons terras te genieten van "de zomer" met 26°C...en kijk nu naar onderstaande foto's - we zijn vandaag 1 april en dit is écht géén aprilgrap - het is terug winter geworden !!!
Ik vind het wel ontzettend mooi, maar dan wél liefst op het moment dat het winter hoort te zijn en niet meer als de lente in 't land is, of als de zomer al een beetje van zichzelf heeft laten zien (en voelen). Dan hoeft het voor mij ook niet meer.
