Dinsdag 24 mei, is de dag eindelijk aangebroken dat we naar het-van-vorig-jaar-uitgestelde U2 concert gaan !!! Het optreden is in het openlucht stadion van de "Utes" (het stadion waar de opening van de Olympische Winterspelen 2002 plaatsvond) in Salt Lake City. Het voorprogramma is "The Fray". Een blik van de zanger aan de piano op het groot scherm (en wij natúúrlijk op de voorgrond !).
Onze Portugese, zéér patriotistische, collega Luis en eega Filippa zitten enkele rijen achter ons.
Het podium van de "360° Tour" is prachtig zodat de kijkers optimaal kunnen genieten. Maar ook de klank is fantastisch goed (voor een openlucht concert) ! Het grote projectie scherm is rond (vandaar de naam "360° Tour") met een uitstekende beeldkwaliteit.
Omdat ik op voorhand de lay-out van het podium bestudeerd had, heb ik tickets gekocht die zich eigenlijk aan de achterkant van het podium bevonden aan $30/stuk. Wat helemaal niet erg is want het resulteert in mooie plaatjes zoals deze van Bono die ons komt begroeten !
De bekende hits worden aan 1 stuk door afgehaspeld en levert ook spectaculaire beelden op.
U2 is enorm begaan met Amnesty International en na een pleidooi van Bono wordt er - in teken van - een nummer gespeeld met de nodige animatie en kaarslicht uiteraard.
Al bij al een fantastisch mooi concert en een "tick in the box" voor al dié dingen die we willen zien en doen terwijl we hier in de States wonen.
Ons Int. bowling seizoen wordt traditioneel afgesloten met een BBQ. Dit gezellige dames compagnieke zijn vlnr. Manuela, de kleine Veronica, Janet, Silke en Filipa. Met andere woorden...Duitsland, Italië, Israël, Italië en Portugal netjes "zusterlijk" op een rij en België (Niki) maakt de foto !
Bij aankomst in de Lodge Cabin houden we het voorlopig nog droog, maar eens Niki naar buiten trekt om te bakken, begint het te regenen (blijkbaar ook een traditie vanaf vorig jaar !). Kijk dat maar eens aan...de arme schat...je zou er moedeloos van worden want iedereen snakt hier naar eindelijk droog weer ! Het heeft de afgelopen tijd zoveel geregend dat ik me soms in België waan (haha !). Het is dit jaar dan ook écht wel uitzonderlijk nat voor Utah. Zoiets hebben ze de afgelopen 150 jaar niet meegemaakt.
Binnen gaat het er zoals gewoonlijk wél heel gezellig aan toe.
Nadat iedereen rijkelijk voorzien is in spijs en drank, is het tijd voor de prijsuitrijking ! We zijn benieuwd, want dit is het eerste jaar dat "The 4 Queens" (onder leiding van "Biebieke" als teamcaptain) deelneemt en we hebben toch wel één en ander te bewijzen. Eén voor één worden mijn teamgenoten naar voor geroepen. Sarah heeft de prijs van "Most Improved female player", Janet die van "Highest Handicap female player" en Manu is "Highest Game female player". En jongens...hoe zit het met mij ? Hebben jullie mij vergeten ? Ik bibber en beef tot het verlossende seintje gegeven wordt..."Third price for the best team goes to.....The 4 Queens" ! Yes....we hebben hem...één van de felbegeerde trofeeën en ik heb de eer die in ontvangst te nemen ! Onder luid applaus worden we alle 4, mét onze bekers naar voor geroepen voor de foto. Nu moet je weten dat we het ganse seizoen - telkens als iemand van ons goed speelde - luidkeels het liedje "That's the way, aha, aha, we like it, aha, aha" gingen zingen. En wat gebeurd er nu...iedereen zingt dat zelfde lied nu voor ons !!!
Nog vóór ik terug aan tafel zit, schieten er onverwacht een aantal mensen mijn richting op die het allemaal op mijn beker gemunt hebben, maar...da's dan wel zonder mij gerekend, die krijgen ze mooi NIET ! Die beker is van mij en ik geef hem écht niet meer af ! Als we dit resultaat 3 jaar na mekaar kunnen blijven volhouden is de beker definitief van ons (van mij dus...want ik ben de Captain !).
Dominique is intussen aan 't "socialisen" met Philippe "den Dobby", één van zijn voorgangers hier in Utah. Hij had tot 7 jaar geleden dezelfde taak en verantwoordelijkheid die Niki nu heeft. Die 2 hebben mekaar dus héél veel te vertellen.
Het wordt intussen wel eens de hoogste tijd dat ik jullie voostel aan Federica. Zij is de dochter van onze Italiaanse vrienden Roberta en Piëtro. We hebben een zodanig goeie relatie dat ze me altijd op feestjes komt zoeken omdat ze me weer één en ander te vertellen heeft. Nog zo iemand die vindt dat alle geheimpjes bij deze "surrogaat Oma" wel veilig zijn...
Anja (in het midden) is één van de dames waar we dit jaar afscheid van moeten nemen. Het is voor haar de laatste Bowling BBQ en ze heeft het precies toch wel een beetje moeilijk. Maar ze verhuisd terug naar Nederland (en dichtbij de Belgische grens !) dus deze lieve vriendin gaan we zeker nog terug zien ! Manu (rechts) is de 2de die terug gaat naar haar land van herkomst. Zij verhuisd naar Duitsland (en ook dicht bij de Belgische grens !) en ook voor haar is dit één van de laatste feestjes. We hebben het er net over gehad om mekaar terug te zien in Europa en komen tot de conclusie dat zoiets het gemakkelijkste zal zijn om mekaar bij ons thuis te treffen eens ook wij weer terug in België zullen wonen. Meteen komt bij mij het besef dat ook wij bijna halfweg ons verblijf hier zitten...ja hoor ! Zo snel gaat dat...als we in december naar België komen voor het huwelijk van Jo & Antje, zijn we écht al halfweg ons verblijf hier !
Wouter - de nieuwe Nederlander die hier vorig jaar toegekomen is - kan het niet laten en mengt zich in het gesprek. Hij is een bovenste beste kerel die écht nooit om een grapje verlegen zit, maar hetgeen hij me dit keer aan 't vertellen is, is écht niet voor herhaling vatbaar. Jeetje, wat hebben we plezier (maar dat is ook wel altijd het geval als hij ergens in de buurt is) !
Na afloop van het feestje moet er natuurlijk nog opgeruimd en gepoetst worden. Iedereen draagt zijn/haar steentje bij want vele handen maken het werk licht, maar Dominique en Anja zijn dé poetsers bij uitstek. Ze vegen, wrijven en dweilen alsof het een lieve lust is. En alhoewel het al laat is (bijna 1am), is er toch nog altijd wel plaats en tijd voor een foto.
't Zal vreemd zijn, want de volgende Bowling BBQ zitten we hier met een compleet ander gezelschap ! We gaan niet minder dan 9 nieuwe families (van evenveel landen) verwelkomen tussen nu en oktober.
Een beetje een rare titel ? Laat ik het jullie dan maar eens effe uitleggen. HOSC betekend zoveel als de "Hill Officers Spouses Club" wat wil zeggen "Club van de Officiersvrouwen van Hill" (en da's de naam van de basis). Ik ben één van de "boardmembers" (stafleden) geworden op onnoemelijk veel aandringen van de echtgenote van Generaal Bush (dé GROTE meneer -letterlijk én figuurlijk - hier op de basis !). En tegen zo'n belangrijk iemand zeg je natuurlijk niet zomaar "neen" hé !
De Dames van HOSC doen aan sponsorwerving voor goede doelen (en da's dan weer een kolfje naar mijn hand) en er worden honderd en één dingen georganiseerd voor de vrouwen van de militairen die dikwijls lang en alleen met de kinderen hier op de basis wonen, omdat hun man op één of andere zending is. Zo hebben ze een babysitdienst, worden er gelden vrijgemaakt voor studiebeurzen, zorgen ze voor opvang zowel voor moeder als voor de kids indien nodig enz. Omdat ik vanaf dit jaar verantwoordelijke ben voor het Internationaal Buffet en omdat de Dames van de HOSC daar blijkbaar uit afgeleid hebben dat ik niet op mijn mondje zou gevallen zijn (hoe zouden ze dáár nu bij komen ?!) hebben ze mij aangesproken om als tussenpersoon te fungeren tussen hen en de Internationale Dames. Puur uit curieusiteit ben ik eens een kijkje gaan nemen op één van hun vergaderingen (het was meteen ook de laatste van dit werkjaar) en daar werd ik prompt uitgenodigd om naar "the Garden Party" (bij Generaal Bush thuis !) te gaan. Zo'n poepsjieke gelegenheid laat ik niet zomaar aan m'n neus voorbij gaan hoor ! De party staat in het teken van het huwelijk van Prins William en Kate Middleton en komen er hoeden, kleedjes en handschoenen aan te pas. Ik heb me voor die gelegenheid helemaal opgetut en ben er klaar voor
We worden als ware "High Society" op de "Royal Ascot Race" ontvangen door de aftredende, hoogzwangere voorzitster Jennifer (rechts) en de nieuwe voorzitster Nichole (links)
Het heeft de afgelopen dagen (weken !) veel geregend, maar vandaag schijnt het zonnetje en het is aangenaam warm. Gelukkig maar want een "Garden Party" die binnenskamers moet doorgaan is ook niet dát ! Jennifer neemt mij "onder haar vleugels" en zorgt ervoor dat ik met iedereen kennis maak. Als een echt "kloekhen" bekommert ze zich om mij. Wat een schatje !
Hoe later de avond hoe schoner het volk ? Ook dat spreekwoord kennen ze hier blijkbaar want als iedereen bijna klaar is om weer naar huis te gaan, komt Generaal Bush thuis van een zending. De arme man krijgt meteen een 5-tal fototoestellen in de handen gedrukt en hij mag onmiddellijk aantreden als fotograaf van dienst. Maar er zouden wel meer mannen staan te springen om deze groep lieftallige schoonheden te fotograferen, denk ik. Of niet dan ?
En ja...jullie hebben het goed gezien ! Er is inderdaad welgeteld één man in ons midden. Zijn vrouw is militaire en vandaar...Ik vermoed dat ik in deze groep "mijnen draai" wel zal vinden.
Dat klinkt zoals die film van Alfred Hitchcock maar zo erg is nog niet hoor ! Integendeel...deze "birds" zijn écht wel de moeite waard om uit te loeren en om jullie te tonen (er komt wél het nodige geduld aan te pas...zucht !). We hebben er dit jaar wel héél lang moeten op wachten, maar vandaag zijn ze er weer...de "Hummingbirds" (kolibries). In België wordt wel eens gezegd dat één zwaluw de zomer nog niet maakt, maar hier is algemeen geweten dat - zodra de 1ste kolibrie zich laat zien - de zomer begint ! En kijk...daar is hij...onze 1ste kolibrie van 't jaar ! Nog héél voorzichtig en héél schuw, maar dat zal wel heel snel veranderen eens hij beseft dat hij hier goed gevoederd wordt ! Ik heb een website gevonden voor de nieuwsgierigen onder jullie die er graag meer willen over weten : http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolibries
Maar we hebben nog meer fladderende bezienswaardigheden. Eerst wist ik écht niet hoe ik jullie precies moest uitleggen wat voor mooie vogels we in onze achtertuin zitten hebben, maar met heel veel geduld heb ik er een paar foto's van kunnen maken. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een naam en een beetje meer uitleg (jongens wat is het internet toch een makkelijk iets !). Onze nieuwste aanwinst aan onze birdfeeder heet "The Lazuli Bunting" (http://en.wikipedia.org/wiki/Lazuli_Bunting)
Mooi hé !! Met 10-tallen tegelijkertijd strijken ze neer op onze voederplaats en dan is het een gekwetter om ter hardst. Da's nu eens wat anders dan mussen ! Alleen al het bestuderen en proberen foto's te maken van al dat moois neemt tijd in beslag. Dit gezegd zijnde ga ik hier nu toch maar afronden want er moet zo af en toe ook nog eens een beetje gepoetst worden hé ! Ingrid
Vorig jaar kwam ik in België aan op Moederdag en kon ik onze mama's persoonlijk proficiat wensen. Dit jaar zullen ze nog een beetje geduld moeten hebben, maar binnenkort zijn we er weer. Maar omdat het vandaag Moederdag is, willen zowel Niki als ik onze Mama's langs deze weg van harte PROFICIAT wensen. Daar hoort op z'n minst een kaartje bij dus...Dames...deze is speciaal voor jullie maar ook voor alle Mama's die deze blog lezen zoals mijn dochter Joni die zelf ook Mama is !!! Proficiat aan allen !
Het wordt vandaag een extra dag met bloemen en geschenken die zeggen met een lied en lach dat wij altijd aan je denken
Op 4 Mei is er een Metal feest in Salt Lake City, want ACCEPT (www.acceptworldwide.com) komt namelijk optreden met in het voorprogramma SABATON (www.sabaton.net) en ook nog 2 lokale bandjes. Uiteraard wil ik dit niet missen (vermits ik die Duitse Metalband nooit live aan 't werk gezien heb) en ga ik ernaar toe met mijn Deense vriend en buurman Dane. Als we tegen 18u toekomen (het begint pas om 20u) mogen we van de manager zelfs naar de VIP Meet & Greet vermits we (zogezegd) speciaal van Europa komen.
Uiteraard maken we hier gretig gebruik van en laat ik mijn CD "Blood of the Nations" signeren door de band en tevens ook de VIP poster, waarmee Dane staat te pronken.
Na de handtekensessie mogen de VIP's (!) met de band op de foto, mega-benkelijk-cool !!!
Tussen neus en lippen vermeld ik effe (aan de band uiteraard !) dat ik plectrums verzamel, waarop Wolf me verteld dat ik maar vooraan moet staan. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat is dat ik van Wolf Hoffman en Peter Baltes "stage used" plectrums heb gekregen.
Ook van de vorige Zweedse band SABATON heb ik een plectrum kunnen vastkrijgen, gewoon gevonden op het podium na hun optreden. Hier een kiekje van hun Mohawk frontman en gitarist.
Na afloop heb ik nog met hun roadie gebabbeld en van hem kreeg ik een handvol plectrums oa. van Frank Herman (de verzameling is compleet !!). Het barmeisje vonden we zo sympathiek, dat we er spontaan mee op de foto wilden (voor haar ogen??)
Ons volgende concert staat reeds gepland is niemand minder dan U2 op 24 Mei a.s. in SLC.
We zijn een paar dagen terug van Mexico en dat verhaal hebben jullie al kunnen lezen want ik ben eindelijk door die +/- 600 foto's geraakt.
Héél erg curieus naar jullie reacties zijn we eens gaan lezen in mijn gastenboek. Maar...wat jammer nu ! Er zijn maar 4 mensen geweest (waarvan 3 in het gastenboek en 1 reactie op de tekst) die gereageerd hebben op onderstaande tekst ! We hadden nog zóóó graag gelezen én geweten wat jullie van het blog vinden. Ik ga van deze blog - van jaar tot jaar - een boek maken. Bij onze "terugverhuis" naar België zullen we dan in totaal 5 boeken hebben die ons hele "Amerika Avontuur" van naaldje tot draadje uitleggen. Een hele mooie herinnering...maar daar horen natuurlijk ook jullie reacties bij ! Bij deze dan ook "hartelijke dank" aan Katrien, Marie-Thèrése en Dirk voor jullie berichtje (na de oproep) in het gastenboek én aan Bart voor de reactie rechtstreeks op die oproep ! Natuurlijk ook "dank" aan al diegenen die dat in het verleden al deden, MAAR...er mag graag nog meer (en regelmatig iets nieuw) bijkomen !!
Nu kan ik mij ook voorstellen dat er misschien mensen zijn die misschien helemaal niet wéten hoe ze iets in mijn gastenboek moeten zetten. Laat ik het daarom eens precies uitleggen...
Rechts op deze pagina zie je een foto van ons tweetjes. Daaronder staat "gastenboek". Via de knop "Voeg toe" kom je rechtstreeks in het gastenboek waar je alle reacties kan gaan lezen (voorlopig zijn het er "slechts" 97 en dat is weinig als je weet dat er al ongeveer 17.000 keer naar mijn blog "geklikt" is). Op die pagina moet je je naam, emailadres, een titel en je eigen tekst invullen (alles waar * bij staat ben je verplicht in te vullen !). Als je dat allemaal gedaan hebt, moet je ook nog de veiligheidscode opnieuw ingeven en daarna kan je je reactie insturen. Die code dient enkel en alleen maar om te weten of je wel degelijk een "bezoeker" bent en geen machine die "spam" rondstuurd. Links op deze pagina staat een knop "Email mij". Als je daar op klikt kan je ons ook een berichtje sturen maar dat komt aan op mijn emailadres en NIET in het gastenboek. Verkiezen jullie dat ? Geen probleem maar die emails komen ook wel in ons boek te staan hé !
Voilà...it's as simple as that en reacties zijn altijd van harte welkom !
