Net als de rest van de wereld hebben ook wij hier in O'ahu het nieuws te horen gekregen van een bomaanslag tijdens de marathon van Boston. Terwijl we in de bus zitten en genieten van onze rondreis stromen de berichten van die verschrikkelijke daad binnen via de iPhones, de radio en de TV. Blijkbaar zijn er 2 bommen ontploft op de stoep vlak vóór de finishlijn. Op onderstaande foto zie je één van die bommen liggen, even voor ze een alles-verwoestende-schade aanricht.
Terwijl mensen beginnen rennen voor hun leven en de rook van de 1ste bom begint op te trekken, volgt enkele seconden later een beetje verderop een 2de knal en die is duidelijk te zien op foto 2.
De chaos is enorm en hulpverleners stromen overal toe, niet goed begrijpend wat er precies gebeurd is en ook niet goed wetend waar eerst een helpende hand toe te steken. Uiteraard wordt de marathon afgelast en gaat men opzoek naar de daders...de wereld staat weer even stil, net als na 11/9/'01.
Over de 2 broers - waarvan achteraf blijkt dat ze verantwoordelijk zijn voor deze aanslag - ga ik het hier heel bewust NIET hebben...zij horen niet thuis hier op mijn blog! Maar het hele verhaal is zo absurd en zo hartverscheurend dat ik niet anders kan dan mijn verdriet op deze manier even te ventileren en dit verhaal hier een plekje te geven. En zo gaat ieder op zijn/haar eigen manier om met verdriet, net zoals de kinderen in onderstaande foto hun verdriet proberen te verwerken via tekeningen...
Amper één week na Boston en nu is het een niet-zo-ver-van-mijn-bed-show. Via de radio, facebook en TV ( http://www.abc4.com/content/news/state/story/Pipe-bomb-found-at-a-Layton-elementary-school/HUyjzx28XkifNwabWYvGfQ.cspx) krijgen we te horen dat er een bommelding is in de Elementary School van ons eigenste rustige Layton. Volgens de ouders (onze vrienden) werden de kinderen in discipline rustig geëvacueerd nog voor de kids ook maar iets in de gaten hadden van deze "pipe bom" die zich blijkbaar op het dak bevond.
Uiteraard werden ook hier speurders met hun honden ingezet om zich ervan te vergewissen dat het hele gebouw én de omgeving bom-vrij waren vooraleer de school terug opengesteld werd.
Je ziet het wel meer gebeuren in de wereld...zodra er ergens een bom ontploft, is er dikwijls op een andere plaats navolging van het voorval. Gelukkig is het hier in Layton allemaal goed afgelopen en is er GEEN ontploffing geweest. Maar ik kan me voorstellen dat heel wat ouders in grote paniek naar de school gegaan zijn, in de hoop hun kind(eren) gezond en wel aan te treffen!
Voilà...we hebben Alcatraz achter ons gelaten en zijn met een stadsbus terug naar ons hotel gegaan. Daar gaan we onze valiezen en de auto ophalen. Vóór we vertrekken maken we op "Lombard Street" nog enkele foto's. Deze straat - waar zich ook ons hotel bevindt - is wereldberoemd. Wil je weten waarom? Wel...dat ga ik je zometeen laten zien. We staan hier op een kruispunt en aan mijn linkerkant heb ik dit zicht. Rechts in beeld op de foto (het kleine gele gebouw) is ons hotel.
Op datzelfde kruispunt draaien we naar rechts. Dáár die berg op...dáár moeten/willen we zijn! Als je ziet hoe schuin de auto's hier staan ten opzichte van de huizen en hoe steil de straat bergop loopt begrijpen jullie vast en zeker dat we blij en gelukkig zijn dat we in de auto zitten. Jeetje!!! Je zal dit maar dagelijks te voet moeten doen! Of met de fiets! Ik moet er niet aan denken.
Maar waarom deze straat zo beroemd is wordt duidelijk op de volgende foto's. Het is het meest bochtige straatje ter wereld alhoewel het maar een heel klein stukje van die straat is. Het is één huizenblok lang en telt maar liefst 8 scherpe haarspeldbochten. En ja...ook hier vindt je meer uitleg over via de website van Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lombard_Street Onze 1ste foto toont het zicht dat we hebben als we klaarstaan om de straat helemaal af te rijden.
Zoals verwacht is het aanschuiven geblazen en als je dan eenmaal aan de beurt bent is het precies een soort "treintje rijden". Niki stuurt ons voorzichtig door de bochten en ik maak intussen een filmpje en een paar foto's want daarvoor kan/mag je hier niet zomaar effe stoppen hé! Ik zou wel graag $5 per auto die hier passeerd willen krijgen hoor...wat een drukte! En dat de ganse dag door van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik weet niet of ik in deze straat zou willen wonen of logeren!
Beneden aangekomen zoeken we een parkeerplekje en wandelen we nog even terug voor deze foto.
Later vond ik via het internet deze foto die een totaal-beeld van de straat geeft.
En nu verder naar de "Golden Gate Bridge" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Golden_Gate_Bridge). Deze brug heeft een totale lengte van 8981ft (2737,4 m), is 90ft (27,4m) breed en torent met zijn hoogte van 746ft (227,4m) boven de baai van San Francisco uit. De bouw werd in 4 jaar tijd voltooid en heeft zo'n slordige 35 miljoen dollar ( 25.475.705) gekost. De feestelijke opening was op 27 mei 1937.
Omdat we maar met z'n 2 zijn en tóch graag samen in beeld willen, nemen we eerst een foto van andere bezoekers en vragen dan - als tegenprestatie - of ze er ook eentje van ons kunnen maken...
Natuurlijk willen we - voor die keer dat we hier nog zijn - graag ook eens óver die brug gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan, maar dan kan ik het ook niet laten om vanuit de auto dit beeld vast te leggen.
Aan de andere kant aangekomen maken we alleen maar effe halte voor een foto want we moeten ook nog terug. We zitten hier op het schiereiland en de luchthaven bevindt zich ginder ver achter ons!
Nog één fotootje van de brug (om het af te leren!) en dan zijn we riebedebie...
Voilà...eerst van Salt Lake City naar Los Angeles en vandaar naar Hawaii gevlogen, daarna een terugvlucht via San Francisco naar Los Angeles, dan met de huurauto naar San Diego, via Oceanside en Longbeach noordwaarts naar Yosemite, overgestoken naar Santa Cruz, verder naar San Francisco, Alcatraz én de Golden Gate Bridge! In totaal hebben we in California ongeveer 793mls (1276km!). Als dát geen mega-grote rondreis en vakantie geweest is, weet ik het ook niet meer. Veel gezien, veel gedaan, veel kilometerkes gereden én gevlogen, maar nu lekker in ons eigenste bedje slapen.
Bij dit begin van deel 2 pik ik gewoon de draad weer verder op waar ik zojuist gestopt was nl. buiten. Hier maken we nog een laatste foto van een stille getuige van een zwaar verleden...
...en dan begeven we ons terug "in het hol van de leeuw". We gaan zoeken naar één bepaalde cel van één bepaald iemand en speuren de nummers van de cellen af.
We willen nu écht wel eens zien waar "Al Capone" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Al_Capone) zich zolange tijd heeft opgehouden. Onder andere hier dus...in deze cel met het nummer 181!
Maar we zijn nog niet rond! Nu gaan we een kijkje nemen in "D-blok". Deze uithoek van Alcatraz was voorbehouden voor de allerzwaarste jongens (en nee...ik bedoel niet qua gewicht hé!). Foto 2 legt uit dat hier de meest geweldadige en gevaarlijkste gevangen in isolatie zaten. Zij kregen uiteraard wel eten en medische zorgen, maar moesten 24u op 24u in hun cellen blijven. De lengte van hun verblijf in isolatie kon variëren van enkele dagen tot zelfs jaren. Dit "hole" (gat) telt 6 kleine cellen naast mekaar en hier te belanden - omwille van disciplinaire maatregelen - betekende soms opgesloten te zitten in totale duisternis en met een zeer beperkt dieet, net om de wilskracht van deze criminelen te breken.
Gelukkig zagen slechts weinigen de binnenkant van deze D-blok. Volgende foto laat een aantal van die hele zware jongens zien (idd...ook Al Capone!) die het ooit tot D-blok geschopt hebben...en dat zal zeker niet voor niks geweest zijn. Een andere "bekende" (beruchte) logeé was "Birdman" Robert Stroud. Van dit personage vond ik alleen een Engelstalige website: http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Stroud
Een kijkje nemen in cel 14 - de vaste verblijfplaats van bovenvernoemde - is zo angstaanjagend dat de zenuwen mij door de keel gieren...hier wil ik liefst zo snel mogelijk terug UIT!!!
Van D-blok gaat het via de keuken terug naar buiten...
Op 11 juni 1962 zouden 3 mannen erin geslaagd zijn te ontsnappen vanop Alcatraz. Het waren de broertjes John & Clarence Anglin en hun compaan, Frank Morris. Maanden aan een stuk hadden zij met behulp van een lepel via de verluchtingspijp een pad gegraven. Om het allemaal zo echt mogelijk te laten lijken hadden ze hoofden gemaakt van zeep, cement en verf die ze onder hun dekens legden terwijl zijzelf met veel ijver verder werkten aan hun ontsnappingsroute. Toen die route eindelijk klaar was, is dit trio door de smalle ventilatieschacht op het dak geraakt en hebben zo via een schoorsteenpijp het water bereikt. Hetgeen hun "vlot" moest voorstellen was eigenlijk niks anders dan aan mekaar gelijmde regenjassen. Nadat hun ontsnapping duidelijk werd heeft men op "Angels Island" enkel nog hun spullen teruggevonden. Sommigen denken dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land gegaan zijn en hun spullen hebben laten afdrijven om de politie op het verkeerde been te zetten. Anderen denken dan weer dat ze in het ijskoude water terecht gekomen zijn en wellicht verdronken zijn. Niemand weet met zekerheid te vertellen wát er precies met dit drietal gebeurd is en van hun ontsnapping werd een al even legendarische film gemaakt "Escape from Alcatraz"(http://nl.wikipedia.org/wiki/Escape_from_Alcatraz) met in de hoofdrol Clint Eastwood die voor deze gelegenheid in de huid van de gevreesde Frank Morris kruipt.
Onderstaande foto toont de cel van één van die 3 "Houdini's", het hoofd in het bed en het kleine verluchtingsrooster waardoor ze zijn ontsnapt. Foto 2 is een overzicht van de ontsnapping.
Dit voorval was het einde van Alcatraz als gevangenis. Op 31 maart 1963 verliet Frank Weatherman als laatste inmate dit gevangens-eiland met de woorden "Alcatraz was never no good for nobody"...het betekend zoveel als "Alcatraz was nooit goed voor niemand"...
Oorspronkelijk was Alcatraz "Native American Territory" (Indianengebied). Maar - zoals op zovele plaatsen hier in de US - werden de Indianen verdreven van "hun" grondgebied.
In 1969 kwam Alcatraz in het nieuws door een groep "Native Americans" die hier 2 jaar verbleven. Door de bezetting wilden zij hun eis - om van Alcatraz een "Indiaans Cultureel Centrum" te maken - kracht bijzetten, maar door de grote hoeveelheid vandalisme, beschadigingen, graffiti en een brand in het huis van de oppasser (foto 1 van dit verhaal) van "the Lighthouse" (de vuurtoren), verloren zij hun geloofwaardigheid en in juni 1971 werden zij door de Federal Marshalls van het eiland verwijderd.
En hiermee is een eind gekomen aan dit verhaal. We gaan nog even de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken/bewonderen en dan gaat het met een korte vlucht richting Salt Lake City.
Het is van 25 juli 2010 geleden dat we de 1ste keer in San Francisco waren en "Alcatraz" wilden bezoeken. Maar het was zomer en er was veel volk. Men vertelde ons toen dat we beter online onze tickets zouden boeken en dit keer heeft Niki daar 2 maanden geleden al werk van gemaakt! De dag begint bewolkt en heel erg frisjes, maar hopelijk krijgen we seffens de zon tóch nog te zien. Op weg naar de boot maken we op Pier 39 alvast een paar foto's voor de archieven, maar zoals je ziet hebben we de jassen en de dikke truien aan en is het voorlopig nog héél erg rustig op de plek waar er eigenlijk altijd een gezellige drukte heerst en waar het normaal gesproken krioelt van het volk...
Als we gaan inschepen, zijn wij de eersten die aan boord kunnen.
Daar in de verte ligt 's werelds meest bekende (beruchte) gevangenis waarvan ik jullie ook meteen een website doorgeef voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Alcatraz maar iedereen kent waarschijnlijk de meest beruchte gangsters die hier ooit verbleven oa. "Al Capone" & "the Birdman". Het leven van laatstgenoemde hier op het eiland werd verfilmd in "Birdman from Alcatraz" met in de hoofdrol Burt Lancaster...een aanrader als je hem nooit gezien hebt!
Als we de kade naderen krijgen we de gevangenis van de andere zijde te zien. Kan je je voorstellen dat je hier als gevangene naar toegebracht werd, wetende dat dit een plek was waar je waarschijnlijk nooit meer uit weg zou komen en waarvan beweerd werd dat "ontsnappen onmogelijk" zou zijn?!
We zetten onze eerste stappen op Alcatraz en omdat deze plek sinds 1972 een Nationaal Park is (het werd in 1973 opengesteld voor het publiek), moet onze aankomst natuurlijk op foto vastgelegd worden. Daarna verzamelen we om de uitleg over deze plek te horen en dan gaan we op verkenning.
Onderstaande foto zet de ernst van deze zwaarbewaakte gevangenis nog meer kracht bij
In het museum bekijken we een film over hoe het échte leven achter de tralies was. Daarna zetten we onze speurtocht verder en die neemt ons mee in een ooit-zo-wrede-realiteit voor zware criminelen.
Alle cellen staan open en daardoor krijgt iedereen de kans om eens eventjes binnen te glippen.
Via dit kleine venstertje hadden de "inmates" (gevangenen) hun enigste contact met hun bezoek.
Van al die donkere gangen, van al die indrukken die op ons afkomen en al die donkere cellen zonder vensters krijgen we het benauwd. Het wordt tijd dat we even naar buiten kunnen. Hier wordt het ons duidelijk dat het "vaste land" ver weg ligt en hoogstwaarschijnlijk zullen vele inmates die gedachte ook gehad hebben toen ze hier stonden... Aan één kant van het eiland zien we de "Golden Gate Bridge" terwijl we aan de andere kant de skyline van San Francisco te zien krijgen.
Helaas laat dit programma me niet toe dat ik meer dan 18 foto's in één verhaal kan plaatsen. Maar er is nog zoveel meer te vertellen en te laten zien van Alcatraz. Daarom maak ik een 2de verhaal waarin ik jullie verder meesleur in het verleden van deze legendarische plek.
We zeggen en schrijven vandaag 25 april 2013 en we zijn net vanuit het stadje Mariposa vertrokken richting San Francisco, een rit van in totaal 235mls (378km).
Eerst rijden we 157mls (252,5km) naar Santa Cruz dat zich aan de Californische kust bevindt. Maar dit kleine, knusse kusstadje lijkt vandaag wel een beetje uitgestorven. Het stoort ons niet hoor...we houden wel van een beetje rust, maar deze promenade is toch wel héél erg rustig op een donderdag!
Ik heb een aantal foto's gemaakt en als ik me omdraai heeft Niki in ieder geval een plekje op een bankje gevonden en is blijkbaar in erg leuk gezelschap. Ik kan niet anders dat dát op foto vast te leggen!
We zijn naar dit stadje gereden omdat we op zoek willen gaan naar zeeleeuwen die zich hier ergens op een pier zouden ophouden. Als we die ene enkele al-even-zeer-verloren-toerist aanspreken maakt hij ons duidelijk dat we een eindje verderop moeten zijn. We springen meteen in de auto en vertrekken maar weer want veel is er hier toch niet te zien en/of te doen...praktisch alles is gesloten.
Een eind verderop is het precies hetzelfde...alles is gesloten, alles lijkt verlaten. We wandelen de pier af maar het wordt ons alsmaar duidelijker dat dít de plek is die we zoeken. Dat kunnen we niet alleen horen, er staat hier ook nog een niet-te-missen-grote-plaat, hét signaal dat we juist zitten!
In zee liggen een aantal zeeleeuwen en het lijkt of ze naar ons zwaaien om onze aandacht te trekken.
Maar hoe dichter we bij het eind van de pier komen, hoe duidelijker het gebrul van de zeeleeuwen wordt. We hebben ze nog niet gezien, maar als we naar beneden kijken hebben we gelijk door vanwaar het geluid komt. We bekijken dit tafereel een tijdje tot Niki opmerkt "heb jij enig idee hoe die beesten op die staketsels geraken?" Inderdaad...als je de foto goed bekijkt zie je dat het water een heel stuk lager staat. Wellicht geraken ze bij vloed op de onderbouw en als het eb wordt blijven ze gewoon liggen of maken ze een duikje het water in, maar dan kunnen ze wel niet meer terug omhoog...
Oké...we laten de zeeleeuwen en -honden met rust en zetten onze weg van 78mls (125,5km) verder naar San Francisco. Jeetje...nu weten we waarom het zo rustig was in Santa Cruz!! Iedereen is blijkbaar gelijkertijd op weg naar San Francisco! Bekijk de drukte maar eens!!!
Wat een rit van 1,5u zou zijn is uitgedraaid tot 3u verkeersellende (en we zijn niet eens op de grote ring in Brussel!). In SF rijden we voorbij dit mooie gebouw en als ik het later opzoek via het internet blijkt het hier om het stadhuis te gaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stadhuis_van_San_Francisco)
Ieder van jullie weet dat de straten in SF héél erg berg op en af lopen. Maar je houdt het niet voor mogelijk hoe het in realiteit uitziet. Daarom (én owv. onze huurauto!) maakte Niki onderstaande foto's.
Als je naar Amerikaanse films kijkt die hier opgenomen werden (zoals bv. "Ms. Doubtfire") dan zou je misschien nog wel eens kunnen denken dat die beelden getruceerd zijn. Maar dat is heus niet zo! Bekijk deze laatste foto voor vandaag maar eens...een toch wel zeer frapant beeld!!
En nu gaan we "onderdak" zoeken. Ons hotel bevindt zich op de al even bekende straat hier in SF en dat is Lombard Street. Waarom die zo bekend is zullen we jullie heel binnenkort hier tonen.
Het is gisteren een lange, vermoeidende dag geweest en we zijn pas laat in Yosemite NP toegekomen, maar we hebben een goeie nachtrust gehad en kunnen er weer tegen! Maar laat ik jullie maar eerst de website van dit mooie park geven: http://www.yosemitepark.com
Na het ontbijt begeven we ons richting het park waar we - naar goeie gewoonte - een foto maken bij de ingang. Dominique is meestal diegene die het fototoestel instelt terwijl ik een zo origineel mogelijk plekje/pose probeer uit te zoeken voor de foto. En omdat ik niet wil dat het steeds hetzelfde is, haal ik daar zo nu en dan hele kunsten voor uit. Meestal merk ik het wel als Niki die eerste foto's maakt en hou ik ze voor privé-gebruik. Maar dit keer wist ik niet eens dat hij mijn "ape-kuren" voor jullie vastlegde en hij stond erop dat die foto hier ook eens terecht zou komen. Daarom krijgen jullie er nu 2 te zien.
We zijn hier ooit nog al eens geweest, maar zijn toen via een andere weg het park ingereden. En het mooie daaraan is dat we nu op hele andere plekjes komen dan toen. Het weer zit mee, het zonnetje schijnt volop en het beloofd - in tegenstelling met vorige keer - een prachtige dag te worden. Alleen moeten we dan wél helemaal ín het park geraken hé...als we hier maar niet vast komen te zitten!
Niki zou helemaal niet zichzelf zijn als we niet zouden stoppen bij een rivier om effe een kijkje te nemen of er hier misschien effe kan gevist worden. Jammer genoeg voor hem is dát een absolute "no-can-do"! En dus maakt hij van de nood een deugd en besluit een foto maken. Wat is het hier mooi...
Bij het zien van een parking aan de voet van deze berg met zijn al even hoge waterval houden we halt. We hebben onze picknick bij en besluiten dat we hier even een wandeling te gaan maken.
We zijn nog maar net begonnen aan het pad dat ons naar de waterval zal leiden als Niki mij attent maakt op een knappe mede-wandelaar want natuurlijk heeft hij hem herkent. Het is een bekende acteur uit oa. de films "The Mummy" & "Resident Evil". Zijn naam is Oded Fehr en via Wikipedia vond ik een link die meer uitleg geeft over mijn foto-partner: http://en.wikipedia.org/wiki/Oded_Fehr
Vermits die brave man en zijn gezin meewandelen naar de waterval en vermits hij toestemde voor de foto, is het nu onze beurt hen aan te bieden om een foto van het hele gezinnetje te maken. Maar vriendelijk als hij is beloond hij ons met een wederdienst waardoor onderstaande foto een meerwaarde krijgt! Wat jullie zien rondspatten is het water van de waterval want het was precies of het regende...
We nemen afscheid van het gezin Fehr, zetten onze weg verder en passeren bij "El Capitan".
Ik heb een idee...ik wil wel eens proberen een waterval vast te houden...en wel tussen duim en wijsvinger. Denken jullie dat zoiets niet kan? Dan kennen jullie mij blijkbaar toch nog niet goed genoeg. Als ik ergens mijn zinnen op gezet heb ga ik meestal door tot het lukt. Kijk maar...hahaha!!
We maken opnieuw tijd om even een pauze in te lassen en terwijl we daar zo rustig zitten te genieten van de natuur, komt diezelfde natuur op ons toe gewandeld en ben ik net op tijd om de foto te maken!
Een half uurtje later bereiken we ons doel. We zijn immers op zoek naar "Mirror Lake". Dit meer is het laatste restje van het grote glacier-meer dat eens de Yosemite vallei bijna compleet vulde aan het eind van de laatste ijstijd-periode. Helaas dreigt het meer verloren te gaan door de voortdurend afzet van slib en gesteente. Veel meer uitleg geeft Wikipedia niet, maar ik doe er toch maar de website over bij: http://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_Lake_(California). Als jullie de volgende foto's zien, weten jullie precies waarom het meer precies deze naam gekregen heeft.
Nog een laatste foto van het mooie "Mirror Lake" met op de achtergrond de "Half Dome". Vanwaar die naam? Het is een bijzonder gevormde granieten rots (granietkoepel). Omdat ook hier ooit eens Indianen woonden gaven zij hem de naam "Tis-sa-ack" dat "gekloofde berg" betekend. De Noorwestelijke wand is zo steil dat het precies lijkt of de helft van de berg weg is...een gevolg van het geologische verleden van de bergkam. De top is op 1444m hoogte boven het dal en bereikbaar via een 13,7km lang wandelpad. En ook van deze Half Dome heb ik een website gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Half_Dome
Via dit verlaten bospad - en we hebben écht het idee dat we hier alleen lopen - vinden we slechts een half uurtje later onze auto al terug, terwijl ik dacht dat we net héél ver weg waren. Vlakbij onze auto zit een specht te wachten tot we ook van hem/haar een foto maken en pas dan vliegt hij weg.
Nog een paar laatste foto's links en rechts naast de auto en dan hebben we dit park ook alweer op ons toch-wel-zeer-goed-gevulde-palmares staan.
Een volgende dag met vele indrukken en evenveel herinneringen is voorbij. Het wordt tijd om naar het hotel te gaan en te gaan slapen want morgen trekken we weer verder. Van Yosemite gaan we naar Santa Cruz aan de kust en vervolgens naar San Francisco vanwaar we terug vliegen naar Utah. Maar zover zijn we nog niet...jullie hebben nog een aantal verhalen tegoed hoor!
Vandaag vertrekken we al vroeg richting Yosemite NP. We hebben een tripje van 412mls (+/- 663km) (tot Mariposa waar we zullen overnachten) te gaan en onze tomtom weet ons te vertellen dat we daar ongeveer 6,5u zullen over doen en da's zonder rekening te houden dat we door LA moeten rijden!
Maar eerst plannen we nog een "blitz-bezoekje" in bij onze vriend Pastor Z die in Oceanside woont. Hij is de stichter van BFC en dat staat voor "Bikers For Christ" (http://bikersforchrist.org/). Als we halt houden aan het BFC HQ, komt Pastor Z net aangescheurd op zijn Harley Davidson Dyna Wide Glide.
Uiteraard - zoals we hem kennen - vraagt hij of ik er misschien even wil mee gaan rontoeren...duuhh!! Als goede Amerikaan geeft hij eerst nog de nodige safety instructies.
Wanneer hij mij zijn met-de-Amerikaanse-vlag-beschilderde helm geeft, vindt hij dat ik er uitzie als Captain America. Dat zal dan wel zo zijn zeker?
Genoeg gezeverd en vooruit met de geit, here we go...
We nemen Pastor Z nog mee om te lunchen en daarna is het tijd om afscheid te nemen want zoals gezegd in het begin van dit verhaal...we moeten nog door LA als we straks Yosemite NP willen bereiken!!
Vandaag begeven we ons na het ontbijt naar een drijvend museum namelijk het sinds 1992 op rust zijnde vliegdekschip de "USS Midway" (http://en.wikipedia.org/wiki/USS_Midway_(CV-41). Dit vliegdekschip was in dienst van de US Navy van 1955 tot eind 1991 en had een hoogtepunt tijdens de Golfoorlog van 1991 tijdens Desert Storm. Wanneer we aan boord gaan, worden we verwelkomd met dit groot bord
Als we omhoog kijken richting controle kamer wordt pas duidelijk hoe immens groot dit schip wel is
Dit plaatje van de kajuit van de Kapitein willen we jullie zeker niet onthouden
Eenmaal op het buitenplatform kan mijn pret niet op. Zoveel verschillende soorten vliegtuigen samen te zien is (voor mij toch!) een lust voor het oog!! Bij het zien van deze A-6 Intruder met zijn opgeklapte vleugels en daaronder een reeks Mk82 Snakeyes komt de wapenmaker in mij naar boven en kan ik het niet laten om effe te checken of die bommen ook wel goed gehangen zijn (beroepsmisvorming zeker?!)
Op de voorgrond een - met radar voorziene - E-2 Hawkeye, op de achtergrond de skyline van San Diego
En dít heb ik altijd al eens willen doen...één keertje eens het "Ready for Launch" teken geven...
Maar van alle vliegtuigen die ik hier vandaag te zien krijg, vind ik persoonlijk deze F-4S Phantom nog altijd één van de mooiste jets.
Ingrid vond deze H-46 Sea Knight helicopter met dubbele rotors wel de moeite waard om eens van binnen te bezichtigen en heel eventjes "commander" van dienst te spelen...
maar (zoals alle vrouwen!) kan ze natuurlijk moeilijk van al die knopjes afblijven...
In het laadruim van een andere helicopter valt het me dan weer op dat de zitjes wel enorm veel lijken op die van een C-130 (wat absoluut géén pretje is voor verre vluchten hoor!).
Een F-18 Hornet met een Rode ster op zijn staart geeft weg dat hij gediend heeft bij het befaamde "Aggressors Squadron". En als je meer zou willen weten over dat squadron kan je het uiteraard gaan nalezen op deze website: http://en.wikipedia.org/wiki/Aggressor_squadron
Bij het zien van de F-14 Tomcat moet toch wel iedereen denken aan "Top Gun" nietwaar? Alleen jammer voor Ingrid dat Tom Cruz in de verste verte niet te bespeuren was...
Ingrid wil deze T-2 Buckeye vast leggen op de gevoelige plaat, maar wat blijkt? In de cockpit komt ze daar een eventueel nóg bekender individu tegen. Tenminste...voor haar "bekender" hé!
Vanop de kade maken we een foto van de zijflank van dit majestueuze schip.
Bijna op het einde van de kade staan we plots oog in oog met de legendarische "Bob Hope" voor wie hier een bronzen beeld geplaatst werd in het gezelschap van een 15-tal andere bronzen beelden. Het geheel wordt omschreven als "A Salut to Bob Hope and the Military".
Op weg naar de auto komen we voorbij USS San Diego (CL-53) Memorial. Dat schip werd in gebruik genomen net nadat de US zich gevoegd had bij de rest van de wereld tijdens Wereldoorlog II. De memorial is een blijvend eerbetoon aan het schip en zijn opvarende militairen...
De voormiddag sluiten we in schoonheid af bij het gigantisch grote beeld "The Kiss"! We bombarderen de eerste de beste toerist tot onze "privé-fotograaf" en gaan dezelfde scéne nadoen. Ook van dit beeld staat alle uitleg online. Kijk maar eens op:http://en.wikipedia.org/wiki/Unconditional_Surrender_(sculpture) Maar kijk eerst maar eens naar de foto om te zien hoe mega-groot dit beeld wel is!!
Dit was al een zeer gevulde voormiddag, maar nu gaan we snel door naar Sea World.
Voor het namiddagverhaal van vandaag gaan we naar SeaWorld. Zoals steeds doe ik er ook nu een website bij: http://seaworldparks.com/seaworld-sandiego/Park-Info/Interactive-Map?from=Top_Nav Hier krijg je meteen de plattegrond van SeaWorld te zien en kan je als "ontdekkingsreiziger in SeaWorld" verder een kijkje gaan nemen in dit park. Net als jullie hebben wij er al zoveel van gehoord en zijn we nieuwsgierig geworden wat dit pretpark allemaal te bieden heeft. Als we aankomen moeten we ons wel een beetje haasten want de laatste "Orka-show" gaat zo meteen beginnen. We vinden meteen een mooi plekje en vragen de dame achter ons dan ook maar gelijk om een foto van ons 2-tjes te maken.
En dan zijn we er helemaal klaar voor en mag naar onze mening de show beginnen! En daar zijn ze al!
Orka's (http://nl.wikipedia.org/wiki/Orka_(dier)) zijn de grootsten binnen de familie van de dolfijnen. En ze zijn echt wel supergroot als je ze zo "in 't echt" te zien krijgt. Op foto 1 krijg je al een beetje een idee, maar kijk eens goed hoe groot die dieren wel zijn tov. hun verzorgster (foto2).
Hoe iemand die kolossen al zover krijgt dat hij/zij kunstjes maakt...Joost mag het weten! Maar dat die dan ook nog eens een rugwaartse buiteling uit het water maakt, daar staan we al helemaal van te kijken.
Een 3 kwartier na het begin van de show komen 2 orka's nét voor onze neus een paar rondjes draaien en doen een poging om met hun vinnen te wuiven als teken van afscheid...de show is voorbij!
Daarna gaan we naar de dolfijnen-show...we zijn immers in een zeezoogdierenpretpark hé!
Toen we op huwelijksreis in Cuba waren hebben we de gelegenheid gehad om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We werden toen ook door hen voort- en helemaal uit het water geduwd zoals je op de volgende foto kan zien. Ik verzeker je dat dát een hele belevenis was!
En dan merken we plots dat één van die dolfijen wel heel erg nieuwsgierig is naar wie er daar allemaal op de eerste rij zit. Wil hij hen gaan natspatten? En wie kijkt er hier nu eigenlijk naar wie?
Na de dolfijnen zijn de "pilot whales" ("piloot walvis" of "griend" in het Nederlands) aan de beurt. Vergis je niet...ondanks zijn naam is deze "walvis" toch - net als de orka - een dolfijn hoor! Het lijkt precies alsof deze dieren helemaal geen hoofd hebben. Je ziet nauwelijks zijn/haar ogen en/of mond en neus. Ik heb er voor de liefhebbers ook een website van gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Griend_(dier)
We wandelen verder door het park en komen voorbij een plek waar je de dolfijnen mag aanraken. Maar dan moeten ze dat natuurlijk zelf wel willen doen en deze had helemaal geen zin in een knuffel!
Dan maar weer verder waar we de zee-otters zien genieten van hun welverdiend (?) middagdutje.
Maar de mooiste, geweldigste ervaring is vast en zeker de plek waar we nu beland zijn. Het is het domein van de "Bat-Rays" (omdat ze er een beetje uitzien als vleermuizen). In het Nederlands noemt men deze dieren de "Koe-neus-roggen of vleermuisrog" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Koeneusroggen)
En ook hier is het als bij de dolfijnen...je mag ze zomaar aanraken en stukjes inktvis voederen!
Hoe voelt zo'n rog aan? Wel...in ieder geval niet zoals een vis! Ze voelen heel zacht en glibberig want ze hebben een slijmlaag over hun hele lichaam. Die slijmlaag dient uiteraard om hen te beschermen. Niki krijgt er maar niet genoeg van en dus maak ik daar gebruik van om foto's te maken. Geweldig toch?!
Maar ook aan dit mooie liedje komt een eind. We gaan nog een hapje eten en keren dan terug naar het hotel. Het is een drukke dag geweest en het wordt onze laatste nacht in San Diego. Morgen reizen we verder naar Oceanside en dan door naar Yosemite, maar dat zijn verhalen voor later.
We vliegen van O'ahu naar San Francisco (een nachtvlucht van +/- 5u) en na een stop van ongeveer een uur vliegen we (+/- 1,5u) verder naar Los Angels. Door het tijdsverschil met O'ahu is het middag als we daar aankomen. We hebben een auto gehuurd want we willen in CA gaan rondtrekken. Op onze "Wish-List" staan oa. de "USS Midway" & "Sea World" (San Diego), Ocean Side - want daar woont onze vriend Pastor Z die president is van de motoclub Bikers For Christ (BFC) - Mirror Lake in Yosemite NP, Santa Cruz, Alcatraz bij San Francisco en uiteraard SF zelf! Vermits we vannacht op het vliegtuig niet zoveel geslapen hebben en al lang aan 't reizen zijn, houden we het één dagje (zaterdag 20/4) rustig en gaan we niks ondernemen.
Maar vandaag, zondag 21 april, zijn we er - zoals gewoonlijk - weer helemaal klaar voor en reizen we van LA naar San Diego, een kort ritje van 121mls (= 195km). Dat zal ongeveer 2u in beslag nemen dus zodra we bij het plaatsje La Jolla passeren, houden we een eerste halte. Hier zouden naar het schijnt de zeehonden zomaar op het strand liggen en nu we hier toch in de buurt zijn, willen we dat niet missen! We parkeren de auto en wandelen richting het strand waar we voorbij het "Art Museum" komen. Ik vraag me wel af hoe die boten dáár terecht zijn gekomen? Of zou hier een tsunamie geweest zijn?
We naderen de kustlijn want we zien de oceaan al, maar de kleuren van deze "pergola" zijn zo geweldig mooi tegen de blauwe lucht dat we niet anders kunnen dan een foto nemen.
Terwijl we voorbij het huisje richting oceaan wandelen heb ik steeds maar de indruk dat er iets of iemand naar ons loert. Als we ons omdraaien is het duidelijk...het krioelt hier van de squirls (eekhoorns)! We hebben nog zo geprobeerd om een groepsfoto te maken maar die ongeveer 100 beestjes blijven natuurlijk niet zomaar zitten...behalve deze dan! Hij vindt zichzelf wel de "max"!
We zien steeds meer en meer mensen naar één bepaalde plek aan het strand wandelen. En vermits mensen "kudde-dieren" zijn gaan wij ook maar mee, want daar moet toch wel iets speciaals te zien of te doen zijn! En ja hoor...we hebben de "lekker-van-het-zonnetje-genietende"-zeehonden gevonden...
Het is ongeveer middag en de zeehonden zijn blijkbaar aan hun middagdutje bezig en willen niet gestoord worden. Tenminste...zo lijkt het toch als je deze foto bekijkt. Het lijkt precies of het beestje wil zeggen : "Oh nee...toch niet wééral een toerist die een foto wil maken zeker...pppfff"?
Een eindje verderop vinden we een ganse kudde die aangespoeld is en temidden van die kudde ligt er ook een baby-zeehondje...daar wil ik een close-up van...zooooo lief!
De pelikanen en de zeemeeuwen houden angstvallig de wacht, maar zijn een beetje teleurgesteld...alle aandacht van de toeristen gaat immers naar de zeehonden terwijl zij er toch ook nog zijn?!
Als we onze mede-toeristen moeten geloven zijn we tóch nog niet op de juiste plek. "Een beetje verder op liggen er zeeleeuwen op de rotsen...daar moeten jullie beslist eens een kijkje gaan nemen", zo wordt ons aangeraden. Dus gaan we op stap en maken nog enkele foto's.
Hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen, hoe meer lawaai dat we te horen krijgen. Wat we hier te zien krijgen hou je gewoon niet voor mogelijk!!! Bekijk de 2 onderstaande foto's maar eens. Je weet gewoon niet wat je ziet. De zeeleeuwen (niet te verwarren met zeehonden!) liggen/zitten/hangen hier over, op, naast en door mekaar...of zoals ze dat in Hoeselt zeggen "én e kubbelke bijeen"! Op de 2de foto zie je hoe de aalscholvers & pelikanen allemaal netjes bij mekaar verzamelen op één grote rots!
We zetten ons op ons gemakje op het strand en besluiten een tijdje "zeeleeuwtje kijken" in te lassen want deze hele beestenboel houdt ons zodanig bezig dat we er maar niet genoeg van krijgen! Gelukkig hebben we een goed fototoestel zodat we veel...héél veel mooie foto's kunnen maken.
Om af te sluiten geef ik jullie nog graag een website over La Jolla (en dat spreek je uit als "La Choja") waar je meer tekst en uitleg (én foto's) kan vinden : http://nl.wikipedia.org/wiki/La_Jolla
Nu gaan we verder naar downtown San Diego (13mls = 21km verderop) en hier gaan we naar het hart van de stad...het "Gaslamp District", waar we een hapje zullen eten voordat we naar het hotel gaan.
San Diego is een mooie, gezellige stad en we hebben er veel in rondgewandeld, maar het is avond, we zijn moe en hebben honger. Als we voorbij het Hardrock restaurant komen wil Niki dat er een foto gemaakt wordt, maar we gaan er niet eten...dat doen we in de Sushi-Bar.
En na het eten kuieren we terug richting onze huurauto en begeven ons naar ons hotel. Morgen bezoeken we de "USS Midway" en het beloofd een goedgevulde dag te worden.
Mooie liedjes duren helaas niet lang en vandaag zijn we alweer toegekomen bij onze laatste dag op dit prachtige en tot ieders verbeelding sprekende eiland. Om mijn woorden een beetje meer kracht bij te zetten toon ik jullie een paar foto's van het zicht waar we iedere morgen mee wakker werden...
We hebben ons voorgenomen - nadat we de valies gepakt hebben en uitgechecked zijn - om een tijdje aan het zwembad te gaan rondhangen en dus zo gezegd, zo gedaan. Ook daar genieten we van een prachtig zicht op het strand en de oceaan. Het enige storende is de straat, maar ook dat valt wel mee.
Als ik een zwembad zie, wil en moet ik baantjes gaan trekken. Zwemmen is zowat mijn lievelingssport en ik kan me uren bezig houden in en om het water. Dominique daarentegen is niet zo'n waterrat. Hij houdt meer van foto's maken, terwijl ik in het zwembad rondhang.
Maar als hij dan eindelijk ook eens in een jacuzzi stapt, ben ik er als de kippen bij voor een foto en zie...daar ligt hij dan, mijne "Pacha" in het warme water van de jacuzzi terwijl het al zo warm is!!
Eén van de diensters bij het zwembad wordt opgetrommeld om nog snel een laatste foto te maken.
We hebben het echt wel getroffen hier. Ons hotel is niet alleen centraal gelegen, maar het is ook een vrij nieuw, mooi en zeer goed onderhouden hotel. En om de herinnering aan een prachtige vakantie zo levendig mogelijk te houden, worden er natuurlijk ook daarvan foto's gemaakt én hier gepost. En daarna gaan we douchen en omkleden want we willen ook nog eens het strand op, naar Duke's om er te gaan eten en naar het marktje om ook daar nog even rond te kuieren vóór ze ons naar de luchthaven brengen.
Tegenover ons hotel staat een merkwaardige boom. Natuurlijk had ik daar wel een foto van kunnen nemen vanuit de kamer of ééntje waar niemand bij op staat, maar het is precies omdat die zo groot en zo speciaal is dat ik wilde dat Niki erbij zou gaan staan...dit is één boom...
We wandelen verder naar het strand en ook bij het standbeeld van Duke moet een foto gemaakt worden. Maar niet alleen daar want mijn privé fotograaf zorgt ook voor beelden terwijl ik de pier oploop.
Nu nog een etentje bij "Duke's" dat ons meest favoriete eetgelegenheid geworden is...
...en dan gaan we bij valavond de markt verkennen. Omdat die markt onder de bomen plaatsvind zijn de foto's soms een beetje donker uitgevallen, maar je kan zo de vakantiesfeer proeven.
Heb ik het hier al wel eens over de toch wel zeer aparte Hawaiiaanse taal gehad? Die heeft niet zoals wij 26 letters van A tot Z, maar slechts 13 letters waarvan 5 klinkers en 8 medeklinkers. Heel raar om te horen maar zeker om te spreken...Als je op één van deze eilanden bv. zoals wij naar de markt wil gaan of de stad intrekt, dan komt een beetje basiskennis van het Hawaiiaans goed van pas. Ik zal het jullie eens een beetje proberen bij te brengen..."Aloha" betekend eigenlijk zowel "goeie dag", "goeie morgen" als "tot ziens" . Verder heb je nog "Mahalo" en dat is "dank je". "Kane" en "Wahine" zijn 2 woorden die je hier MOET kennen! Stel je voor dat je naar het toilet moet en dan staan er deze 2 woorden. Dan wil je écht wel weten dat "Kane" "man" betekend en "Wahine" voor de "vrouw" is. Verwarrend is het wel als je deze woorden ziet bv. "Honi" dat een "kus" is en "Honu" een "schildpad" . Wil je nog wat meer Hawaiiaans leren dan kan dat hier : http://www.alohafriends.com/words.html
Bij "Tiki Town" houden we halte voor een allerlaatste cocktail, maar kunnen we een lachbui nauwelijks onderdrukken als we deze plaat zien..."Best of Belgium"?? Met de vermelding van "Mai Tai" (héél lekker trouwens!) en Belgische bieren? Dat willen we wel eens proberen!
Het busje pikt ons precies op tijd op en brengt ons veilig en wel naar de luchthaven. Helaas...deze vakantie is voorbij, maar het is wel heel mooi geweest. De vele foto's, de mooie herinneringen, de nieuwe ervaringen en uitdagingen zullen ons met vreugde doen terug denken aan deze plek.
En nu op weg naar San Francisco (voor een tussenstop) & Los Angeles (voor het vervolg). "Aloha" & "A Hui Hou" (tot ziens) Ingrid & Dominique
Op de vooravond van ons vertrek en nadat we bij Pearl Harbor geweest zijn, zijn we toe aan een zeer ontspannen, rustig avondje. Maar voor we die plek bereiken moeten we weeral Honolulu doorkruisen. En omdat ik hier nog geen foto's van gepost heb, krijgen jullie er nu een paar te zien. Deze eerste is gewoon een algemeen beeld van de grootstad Honolulu. De torens van de 2de foto hebben een wel zéér originele naam..."One Waterfront Tower" (terwijl het 2 torens zijn). Deze 2 identieke en 45 verdiepingen tellende gebouwen zijn allemaal luxueuze appartementen rechttegenover Pearl Harbor.
Ons rustig, ontspannen avondje krijgen we voorgeschoteld bij "Germaine's Luau". Je vraagt je misschien af wat dat is? Wel...een "Luau" is een dans-, eet- en drinkfestijn op het strand van Waikiki. Meer uitleg en meer foto's hierover vindt je via : http://www.germainesluau.com/ Bij onze aankomst worden we opgewacht door dit heerschap en natuurlijk volgt dan meteen een foto!
Het is nog vroeg en er is nog niet echt veel volk, maar er weerklinkt wel al typische Hawaiaanse muziek. Het orkest is aan 't inspelen en zorgt ervoor dat we meteen in de juiste sfeer geraken. Eén van de eerste dingen die Niki gaat doen is uiteraard de bar opzoeken. Helaas...er zijn nog vele wachtenden voor hem!
We zullen ons straks wel tegoed doen aan de "pupu" van "pipi" met "poi". Nu zijn jullie wel eens curieus wat dát wel mag zijn hé?! Wel..."pupu" dat zijn de appetizers of voorgerechtjes. Die zijn gemaakt van "pipi" en dat is koeienvlees en dat dip je in een sausje van "poi" en dat is een moes van de taro-wortel (dat is absoluut NIET lekker!). Maar eerst gaan we naar de oceaan om enkele foto's te nemen. Zoals je aan de lucht kan zien, is er gedonder op komst maar we hopen dat het zal overwaaien.
Op grote zeeschelpen wordt het signaal gegven dat we ons naar "de keuken" moeten begeven waar met een heus ritueel een speenvarken voor ons bereid werd. Maar deze keuken is in openlucht en van een oven is weinig te zien, ware het niet dat de oven zich in de grond bevindt!! Volgens de tradities en de gewoontes hier op Hawaii, moeten we eerst bidden en dan wordt er een dans voor de goden gedaan. Daarna wordt - al even traditioneel - het varken uit de put gehaald en mogen we gaan aanschuiven.
De vele toeristen zijn voorzien van spijs en drank en mogen nu voldaan en tevreden achterover leunen voor een wervelende en zeer kleurrijke show.
Maar zoals het zo dikwijls in de hotels ook is, worden er natuurlijk ook hier mensen uit het publiek gevraagd om mee te doen op het podium. Deze 3 mannen zijn echte lefgozers want niet alleen moeten ze op het podium komen dansen alsof hun leven er van af hangt, ze moeten dat ook nog eens doen in een strooien rokje met kokosnoten op hun borsten. Jammer genoeg is Niki daar NIET voor te vinden...
Ook de dames ontsnappen er niet aan en worden massaal op het podium verwacht. Biebieke staat er ook ergens tussen. Kunnen jullie mij vinden? Wel goed zoeken hoor, want je ziet me nauwelijks...
Als iedereen braafjes op zijn plek zit, brengen de mannen een impressionate show. Op sommige momenten lijkt het precies alsof ze op oorlogspad zijn, op ander momenten zie je dat ze er plezier in hebben.
Maar ook de vrouwen dansen dat het een lieve lust is. En samen met de mannen brengen zij nog een aantal dansen die vooral als dank aan de goden zijn. We zouden eigenlijk allemaal als dank moeten gaan meedansen want het is gelukkig de ganse avond droog gebleven...
Net vóór we terug op de bus stappen, krijgen we nog een foto aangeboden. Deze werden aan het begin van de avond gemaakt en is en blijft een mooie herinnering aan onze Hawaii trip!
En zo zit ook die voorlaatste avond erop. Morgen nog een beetje zwemmen en zonnen, nog enkele foto's van de omgeving maken, valies inpakken en een beetje wandelen. Het wordt een lange dag want we verlaten Honolulu pas heel laat en vliegen dan zo'n 5u naar San Francisco en vandaar naar Los Angeles.
Vandaag gaan we een bezoek brengen aan "Pearl Harbor" en dus is het 's morgensvroeg al om 7am bij de ingang van het hotel een drukte van jewelste. Zo'n 100-tal mensen gaan allemaal op uitstap vertrekken en daardoor duurt het uiteraard even voor we de juiste bus gevonden hebben en iedereen ingestapt is. We moeten dwars door Honolulu en dat geeft ons de kans om een beetje aan "sight-seeing" te doen.
Dit "Supreme Courthouse" (hooggerechtshof) en kreeg de naam "Ali'iolani Hale". Het zwarte - met bladgoud bekleedde - standbeeld dat voor het gebouw staat is dat van "King Kamehameha the Great". Voor de nieuwsgierigen is er deze website : http://en.wikipedia.org/wiki/Aliiolani_Hale
Hawaii is niet alleen maar mooie natuur, zon, zee en zand...Wie Hawaii zegt, denkt meteen ook aan deze man voor wie hier in Honolulu een levensgroot standbeeld staat. Het is niemand minder dan onze eigenste Pater Damiaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan), die vooral op Molokai verbleef en daar zorgde voor de armen en de melaatsen. Hij was en blijft een zeer geliefd persoon en we mogen dan ook terecht fier zijn op onze landgenoot!
We hebben ons doel eindelijk bereikt en daar hoort een foto bij...uiteraard!
Dit anker - dat slechts één van de 3 ankers van de USS Arizona was - weegt maar liefst om en bij de 10 ton. Om jullie een idee te geven...als je ziet dat het anker - in vergelijking met Niki - toch wel zeer groot is, kijk dan ook eens naar foto 2 om de verhouding te zien tussen dat anker en het schip. Zo kan je je een beetje beter het beeld vormen hoe groot die USS Arizona eigenlijk wel was.
In deze militaire haven liggen niet alleen gigantisch grote schepen, maar ook duikboten zoals je ziet. Hetgeen waar wij "zomaar" tegenaan leunen/op zitten is een torpedo van die duikboot!
Het museum - waar je een karrevracht aan overblijfselen van die dag vindt - heeft een doorlopende film die haarfijn uitlegt wát er precies gebeurde die ochtend van 7 december 1941. Die bewuste morgen werd Pearl Harbor opgeschrikt door een Japanse verrassingsaanval met als enigste doel het grootste deel van de Amerikaanse vloot te vernietigen en zo Japan vrij spel te geven in de Pacific. Tijdens deze aanval kwamen maar liefst 2402 Amerikanen om het leven en werden er nog eens 1282 gewond. Aan Japanse kant werden slechts 65 militairen gedood of gewond en 1 enkele Japanse matroos werd gevangen genomen. De aanval leidde tot de Amerikaanse toetreding tot Wereldoorlog II in de Stille Oceaan en ook in Europa, want de dag na de aanval verklaarden de Verenigde Staten de oorlog aan Japan. Voor meer uitleg verwijs ik jullie naar : http://nl.wikipedia.org/wiki/Aanval_op_Pearl_Harbor
Wij gaan zo meteen naar de Memorial van de USS Arizona die hier haar graf gevonden heeft. Om ons daar een beter beeld van te kunnen vormen, bekijken we deze 2 maquettes. Foto 1 toont hoe het schip eruit zag vóór de bombardementen. Het witte gedeelte op foto 2 is de Memorial die boven het schip werd gebouwd en precies dáár gaan wij nu naartoe.
Bij aankomst aan de Memorial vallen de uitbundige gesprekken van zojuist stil. Dit gebouw en de boven het water uitstekende restanten van de USS Arizona, dwingen tot respect en sereniteit.
In het gebouw is het behoorlijk druk en dus begeven wij ons eerst naar de achterste wand van het gebouw waar de namen van alle slachtoffers in wit marmer gegraveerd staan. Geloof me...ook al hebben we het niet aan den lijve ondervonden, ook al hebben we nooit een oorlog hoeven meemaken...dit stemt tot nadenken. Wie zou er hier niet stil van worden en/of een traantje wegpinken...
Terwijl we terug wandelen naar de boot die ons weer naar de haven zal brengen maken we foto's die niet veel uitleg hoeven krijgen...
Als we olie op het water zien drijven vragen we onze gids naar meer uitleg. Volgens deze veteraan is die olie nog steeds afkomstig van de USS Arizona. Symbolisch worden ze "tranen van matrozen" genoemd, want ook duikers slagen er niet in de juiste plaats van het lek te vinden...
Op deze speciale plaats willen we een foto met z'n 2 en het gezonken schip op de achtergrond.
Nog een laatste blik op deze gedenksteen bij de uitgang en dan laten we de Memorial letterlijk en figuurlijk achter ons. Ik had nooit gedacht dat deze plek zoveel indruk zou nalaten...
We zijn er een beetje stil van geworden...en wij niet alleen! Maar onze uitstap van vandaag is nog niet voorbij. We moeten terug richting Honolulu en vandaar gaan we naar "Germaine's Luau" voor een gezellige avond met eten & drinken, zang & dans, ergens op het strand.
Anderhalf uur na ons Diamond Head avontuur arriveren we bij Turtle Beach (Lani'akea op z'n Hawaiaans). We zijn héél erg benieuwd of we die mega-grote-en-uit-de-kluiten-gewassen-groene-zeeschildpadden ook écht te zien zullen krijgen. Voor alle nieuwsgieren heb ik inderdaad ook nu weer een website gevonden waat je meer info kan nalezen : http://www.to-hawaii.com/oahu/beaches/turtlebaybeach.php Dit bord verraad in ieder geval dat we op de juiste plek zijn.
"Een mens is een kudde-dier" wordt wel eens gezegd, dus als je veel mensen ziet samentrommelen dan wéét je gewoon dat je op de juiste plek bent en dat er één en ander te zien of te doen is. Als we bij het strand aankomen zien we meteen dat je - nogal logisch - niet zomaar bij die schildpadden mag komen. Om ervoor te zorgen dat dat ook niet gebeurd is er steevast iemand in de buurt die zowel de toegestroomde mensen alsook de nietsvermoedende schildpadden "in het oog" houdt...en maar goed ook!
Met een rode koord wordt netjes het te-respecteren-grondgebied van de schildpadden afgebakend, maar buiten (of in Niki's geval "tussen") die koord mag je vrij bewegen en foto's maken.
Voor de opzichters is het een koud kunstje om - aan de hand van foto's - precies een onderscheid tussen al die dieren te kunnen maken en de nodige uitleg te kunnen verschaffen aan de nieuwsgierige toeristen. De beestjes hebben allemaal een naam gekregen en volgens de uitleg zijn ze nét zo verschillend als mensen. De ene heeft een vlekje hier, een andere heeft een hap uit zijn/haar schild door een gevecht en zo heeft ieder dier heeft zijn/haar eigen identiteit en zijn ze nét zo uniek zoals een vingerafdruk.
Deze "jongedame" heet Missy en in het Hawaiaans is dat "Kauila". Ze is ongeveer 30 jaar oud en weegt 225 lbs (102,58kg).
Ik ben helemaal in de ban door die gigantische dieren en wil op de foto met Missy.
We maken een wandeling over het strand en een beetje verderop zien we een schildpad die met alle mogelijk moeite probeerd uit het water te raken. De stroming is sterk en het kost blijkbaar immense moeite voor dit dier. Wat zou ik hem/haar graag een duwtje geven, maar dat mag niet hé!
Volle 2 uur zijn we bezig geweest met kijken, foto's maken en wandelen van de ene naar de andere schildpad, maar ook aan deze indrukwekkende ervaring komt helaas een einde. We moeten ons opweg begeven naar het hotel, want de huurauto moet tijdig terug binnen zijn.
Op de terugweg passeren we een koffie-plantage. Alweer iets nieuws en alweer iets dat we nog nooit "in 't echt" gezien hebben. Stoppen is de boodschap want daar willen we foto's van hebben! Terwijl ik foto's neem van de plantage, merk ik ook dat er helemaal geen omheining rond staat en dus trek ik mijn stoute schoenen aan en ga die koffiebonen eens van héél dichtbij bestuderen.
We gaan via de "Likelike" Hwy terug naar Waikiki en je ziet het al aan de foto...we krijgen een serieus onweer op ons (auto)dak. Het regent dat het giet, er is zelfs hagel, bliksem en gedonder bij, maar het heeft ook een mooie zijde want als de zon er ook nog bij komt, krijgen we een prachtige regenboog en zoals je op de 2de foto kan zien, moeten we er precies onderdoor rijden.
Tegen dat we het hotel bereiken is het gedaan met regenen, is alles terug opgedroogd en is ook de zon weer van de partij. Volgens mij word het toch nog een mooie avond, na een al even mooie dag.
Op naar het volgende en dat wordt een bezoek aan Pearl Harbor & de USS Arizona Memorial. Tot dan! Ingrid
Vandaag hebben we een auto gehuurd en die krijgt als eerste een plaatsje op dit blog. De chauffeur wilde zijn autootje echter niet in de steek laten, dus die moeten jullie er sowieso ook maar bijnemen.
Voor ons "wandelingetje" begeven we ons naar "Diamond Head" of in het Hawaiaans "Le'ahi" dat bekend staat voor zijn historische wandelingen, zijn adembenemende panoramische uitzichten en zijn militaire geschiedenis. Hier is de link : http://www.hawaiistateparks.org/parks/oahu/?park_id=15
Het is een vulkanische krater is en als je onderstaande foto bekijkt, zie je dat meteen. "Le'ahi" betekent letterlijk "wenkbrauw van de Ahi-vis", maar het betekent ook "krans van vuur" waarmee de naam verwijst naar vuren die vroeger vanop de rim aangestoken werden om de kano's op de oceaan te navigeren. We gaan aan de 0,8mls (1,3km) tocht beginnen die - zoals er te lezen staat - zeer steil en inspannend zal zijn en waarvan de laatste 1/10mls (160meter) alleen maar zeer steile trappen zijn...we zijn benieuwd!
Dit station - met tunnels, ondergrondse commandoposten en voldoende camouflage - werd in 1908 door de US Army (Landmacht) gebouwd. Helemaal boven zou zich een bunker bevinden en om die te kunnen zien, moeten we over hetzelfde pad - dat van onder uit de krater helemaal tot op de rim loopt - naar boven. Het is nog steeds hetzelfde pad dat vroeger ook door de soldaten en muilezels gebruikt werd. Het pad is op sommige plaatsen niet alleen smal en steil, maar ook zeer oneffen. Niet voor niets dat er op voorhand gewaarschuwd wordt stevige schoenen aan te trekken en voldoende water mee te nemen...
Halfweg de trappen hebben we eindelijk een plekje in de schaduw gevonden en wordt er een zoveelste kleine pauze ingelast...geloof me...het was een hele klim! Maar...we zijn er nog niet helemaal en de laatste loodjes wegen altijd het zwaarst dus nog even een "paar" trapjes, nog even doorbijten...
Mijn vreugde kan niet op als we eindelijk in de bunker aangkomen zijn!! We hebben er precies 1,5u over gedaan, maar we worden ruimschoots beloont voor de moeite want wát een spectaculair uitzicht!! Het was ECHT wel de moeite waard om de hele klim te ondernemen.
En nog is het niet gedaan want we moeten via bovenstaand raam van de bunker naar buiten klimmen. Ik laat jullie even meegenieten van een aantal foto's die we daar maakten......
......om dan tot de conclusie te komen dat we NOG hogerop moeten!! Zie je daar achter mij, helemaal in de diepte die vuurtoren? Kijk maar naar foto 2, die is er op ingezoemd.
Op het hoogste punt vragen we een "toevallige aanwezige" om onze aankomst mét uitzicht op Waikiki voor ons op de gevoelige plaat vast te leggen en daarna maken we zelf nog een panorama-foto.
Na ongeveer een uurtje van "oohh" en "aahh" en "kijk eens" is het tijd geworden om onze terugtocht aan te vatten. We willen immers ook nog naar Turtle Beach! Dus Niki gaat er alvast aan beginnen en ik neem nog snel een laatste foto die duidelijk laat zien dat we op de rand van de krater staan.
Als we bijna beneden zijn zien we plots dat een aantal mensen op één plaats stilstaan en foto's maken. Meestal betekend het dat er iets speciaals te zien is. Nieuwsgierig als we zijn, gaan ook wij dichterbij om het spectakel gade te slaan en inderdaad...net zoals bij de Boedistische Temple op onze rondrit, zitten ook hier zeer uitbundig-gekleurde kardinaalvogels. Deze vinden we zelf de mooiste...
Terug bij de auto voorzien we ons van een welverdiend ijsje en gekoelde drankjes. En dan gaan we opnieuw "in de voetsporen van Jacques Cousteau" treden en gaan de zeeschildpadden zoeken.
We hadden eigenlijk willen gaan duiken met de grote manta-roggen, maar die zitten deze periode van 't jaar voor de kust van The Big Island (Hawaii). Misschien denken jullie dat we dan gauw effe met een bootje daar naartoe zouden kunnen, maar da's helemaal niet zo. We zouden er per vliegtuig naar toe moeten (en dat zijn extra kosten), een bijkomende overnachting moeten boeken (wéér extra kosten want na een duik mag je niet zomaar meteen een vlucht terug doen), de duik moeten betalen (nog maar eens extra kosten) en bovendien zouden we ook nog eens 2 dagen van onze al-veel-te-korte week verliezen. Een zéér kostelijk plaatje om maximaal een uurtje te duiken als je 't mij vraagt. Dus hebben we wijselijk besloten dat maar niet te doen en ons te beperken tot snorkelen, wat we vandaag gaan ondernemen. Als we uitvaren hebben we tijd genoeg om een paar foto's van het eiland te maken.
En zoals steeds kan Niki het niet laten om paparazzi te spelen, maar ik beken...ik vind het zelf ook wel een hele mooie foto geworden...if I do say so myself!
We naderen de grootste zandbank ter wereld...ze is maar liefst 6mls (9,6km) lang en 1mls (1,6km) breed. Op onderstaande foto zie je de zandbank als een bleke vlek in de oceaan opduiken.
Dat willen we wel eens van dichterbij gaan bestuderen, maar het is een rare gewaarwording als je wéét dat je temidden van de oceaan staat en het water op sommige plaatsen maar tot je enkels reikt en op andere plaatsen maximaal tot aan je kniën staat, waarvan hier een kleine demonstratie.
Een gewillige mede-snorkelaar wordt vriendelijk verzocht enkele foto's van ons 2 te maken. Op de 1ste zie je duidelijk dat het water tot aan onze enkels reikt, terwijl de boot toch niet zo héél ver van ons vandaan is. Maar het is vooral foto 2 die ALLES zegt...hier staan we beiden rechtop op amper 2 tot 3 meter afstand van mekaar!! Hoe donkerder blauw het water wordt, hoe dieper het is!
Pootje baden is plezant - en zeker op zo'n spectaculaire plek - maar we zijn gekomen om te snorkelen. Dus varen we een eindje verder naar één of ander koraalrif. Onderweg krijgen we het gezelschap van de zeeschildpadden. Niet gemakkelijk om een foto van te maken, maar 't is ons gelukt!
Nu begint het pas goed te kriebelen om het water in te kunnen en het duurt dan ook niet lang voor de boot voor anker gaat en wij een frisse duik gaan nemen. Niki gaat als één van de eersten van de boot maar terwijl ik nog snel een foto probeer te nemen is hij al "Jacques Cousteau" achterna!
De onderwaterwereld is zo fascinerend mooi dat ik de tijd helemaal uit het oog verlies. Als ik uiteindelijk op mijn schouder getikt wordt en mijn hoofd boven water steek, krijg ik te horen dat ik terug aan boord moet omdat we gaan vertrekken. Maar vooraleer dát kan gebeuren, krijg ik eerst mijn "douche".
En zo komt er een eind aan onze snorkeltrip, maar de dag is nog niet voorbij. Vanavond gaan we uit eten in "Duke's Restaurant" en dat is - denk ik - het meest bekende restaurant hier op O'ahu. We wandelen via het strand er naar toe en bij de ingang maak ik alvast maar eens een foto van mijn ventje...
Wie was die "Duke"? Wel zijn volledige naam is "Duke Paoa Kahinue Mokoe Hulikohola Kahanamoku"! (amaai...het is eruit...stel je voor dat je met zo'n naam door 't leven moet en handtekeningen moet zetten!!) Hij was/is de meest bekende - en van Honolulu afkomstige - Hawaiaanse zwemmer die in de loop van zijn 20-jarige sportcarrière maar liefst 3 gouden Olympische medailles won. Het was net hier - op de stranden van Waikiki Beach - dat Duke zich bekwaamde in zowel het surfen als het zwemmen. Juli 1911 ontmoette de Amerikaanse rechter William T. Rawlins de toenmalige Polynesische 21-jarige "beach-boy" en vroeg hem deel te nemen aan de nationale amateurkampioenschappen in de Honolulu Harbor. Daar verpletterde Duke het bestaande wereldrecord 100m vrije slag met maar liefst 4,6 seconden. Dát en nog veel meer over dit personage kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Duke_Kahanamoku In het restaurant prijkt bij de ingang het originele surfbord van Duke!
Iedere avond barst dit restaurant bijna uit zijn voegen want iedereen wil hier komen dineren en zoveel mogelijk verhalen horen vertellen over deze legende. Bij het buitenterras zijn alle tafeltjes al snel ingenomen en dus krijgen wij een plekje net aan de rand tussen binnen en het buiten.
En als we na het eten via het strand terug wandelen komen we nét tegenover ons hotel oog in oog te staan met het standbeeld van eerder vernoemd personage.
Dit gezegd en getoond zijnde komen we aan het eind van dit verhaal. Het was weer een prachtige dag met nieuwe uitdagingen en nieuwe ervaringen. Morgen hebben we een auto gehuurd want we willen een wandeling gaan maken naar de top van "Diamond Head". We willen ook terug naar Turtle Beach in het Noorden omdat we hopen daar de zeeschildpadden van héél dichtbij te kunnen zien.
Deel 2 start opnieuw met de kaart van O'ahu zodat jullie de rest van onze rondrit kunnen meevolgen.
We zetten onze tocht verder noordwaarts van Kane'ohe in de richting van Kahaluu want daar gaan we de "Macademia Nut Farm" bezoeken. Natuurlijk zijn rondritten zoals deze bestemd om goedgelovige toeristen te lokken en wordt er hier en daar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de plaatselijke economie op gang te houden. En dus stoppen we hier bij deze Macademia Nut Farm waarvan ik jullie even de website doorgeef indien je meer uitleg wil : http://www.macnutfarm.com
Bij de ingang worden we verwelkomt door deze 2 opvallenden figuren. Het zijn houten standbeelden ter ere van Harry & Mary Lake, die hun leven in dienst stelden voor het welzijn van de Hawaiaanse kids. Zij waren er heilig van overtuigd dat alle tragedie's en armoede konden overwonnen worden als je maar sterk genoeg zou geloven. Hun vrijgevigheid, hun harde werk, hun groot gevoel voor humor en hun liefde voor de familie waren vanzelfsprekend in ieder aspect van hun leven. Daardoor werden zij op handen gedragen door de gehele gemeenschap die voor deze beelden zorgden.
Na die hele uitleg aanhoort te hebben, mogen we ons binnen gaan storten op allerhande lekkernijen gaande van noten, naar cupcakes en koffie. Niki heeft wel 10 verschillende "snoeperijtjes" uitgeprobeerd en de ene smaakt al beter dan de andere. Net voor we terug de bus in moeten, slaan we toch maar eerst een kleine hoeveelheid knabbeltjes in. We moeten toch iéts hebben als tussendoortje onderweg!
En verder gaat onze reis...naar Waimea Bay helemaal in het noorden. Daar bevindt zich ook "Turtle Beach". Maar vermits hier geen halte gemaakt wordt om de zeeschildpadden eens van dichtbij te bekijken, besluiten Niki en ik meteen dan en daar dat we een auto zullen huren om terug naar deze plek te komen. Plots duiken naast ons gigantisch grote velden op. Het ziet er eigenlijk een beetje als aardbeien-velden uit, maar schijn bedriegt. Het zijn ananas-velden...kilometers en kilometers lang aan één stuk.
Het kan haast niet anders...we moeten hier dicht in de buurt van de "Dole-plantation" zijn. Zoals je kan zien staan we letterlijk bij de "voordeur" en hier is hun website : http://www.dole-plantation.com
Binnen is het één grote winkel/restaurant/ijssalon (met mega-lekkere ananasijsje!!)/museum. In een hoek van de winkel wordt er een demonstratie gegeven en krijgen we meer uitleg over de ananas.
We krijgen er te horen hoe je de vrucht het best aansnijdt, dat je het vruchtvlees eerst moet spoelen voordat je het eet want dat vele mensen een branderig gevoel in hun mond krijgen door de zuren die in de ananas zitten en - last but not least - hoe je zelf een ananasplant kan kweken! Daarvoor moet je wel héél erg veel geduld hebben want zo een plant brengt slechts één keer om de 2 jaar één vrucht voort. Nu weten jullie meteen waarom die velden zo groot zijn hé!! Na de hele uitleg kan/moet er uiteraard ook geproefd worden...vooral door Biebieke!
Dominique zou Dominique niet zijn als hij niet ergens een grapje kan uithalen...hij kan het niet laten! Als hij deze kartonnen maïskolf ziet - die eigenlijk helemaal niks met Dole te maken heeft - komt spontaan het kind in hem naar boven en zal en moet hij een foto daarvan hebben!!
De ananas-planten zijn heel erg mooi en lijken net bloemen. Ik wist niet dat er zoveel verschillende ananasplanten bestonden en in zoveel verschillende kleuren en maten. Ik heb een aantal planten van dichtbij gefotografeerd en deze 3 foto's zijn de besten in de reeks...
We zijn nog maar een paar uur geleden bij de Boedistische tempel geweest en hebben daar toen geen enkele priester gezien...volgens mij hadden ze zich verstopt. Maar als we bij Dole terug op de bus willen stappen komen we dit heerschap tegen. Wees er maar zeker van dat ik er samen mee op de foto wil!
Het wordt avond en we zijn terug bij ons hotel aangekomen. Vermits we nog niet gegeten hebben trekken we de stad in om onze innerlijke mens te verstevigen. We wandelen (en geocachen!) langs het strand en genieten van een geweldige zonsondergang waarvan we jullie deze foto niet willen onthouden.
Iedereen weet dat Hawaii bekend staat om zijn mooie danseressen die - ogenschijnlijk - alleen maar rieten rokjes aanhebben. In het restaurant zijn die rieten rokjes een onderdeel van hun "werk-outfit". Helaas...onze serveerster was een man. Dus hier is een foto van hem...IN zijn rieten rokje...hahaha!!
Daarna wil onze kelner nog snel een foto maken van ons 2-tjes. Dus wuiven naar de camera met het typisch "Hawaii-teken" (hang loose), wat zoveel betekend als "rustig aan", "jaag je niet op" of gewoon "hallo".
Het is een heerlijke dag geweest, maar nu zijn we alletwee bekaf en morgen wordt weeral een drukke dag want we gaan snorkelen. Dus we duiken vlug ons bed in voor een weldoende nachtrust!
Vandaag, maandag 15 april gaan we een rondrit op het eiland O'ahu doen. Maar laat ik jullie nu maar eerst eens een beetje informatie over "Hawaii" wat eigenlijk een verzamelnaam is voor alle eilanden samen. De andere eilanden zijn oa. The big Island (het eigenlijke Hawaii), Maui, Lanai, Moloka'i (het "melaatsen eiland van de Belgische Pater Damiaan), Niihau, Kauai, Kaho'olawe. Meer uitleg over de ganse eilanden-groep vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Hawa%C3%AF
O'ahu (zoals de inwoners het schrijven én uitspreken) is het 3de grootste eiland van de groep en meer uitleg kan je vinden op de website van Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Oahu Het eiland O'ahu is 71km lang, 48km breed en heeft een kustlijn van 366km. Dit eiland - waarvan de laatste vulkaanuitbarsting dateert van zo'n 10.000 tot 32.000 jaar geleden - is het drukste eiland. Maar liefst 80% van de populatie van ALLE eilanden samen woont op O'ahu en leeft in hoofdzaak van het toerisme. De meeste hotels situeren zich in en rond Waikiki, dat een wijk van de hoofdstad Honolulu is.
Vandaag voelen we ons precies "ontdekkingsreizigers" want we gaan dit eiland een beetje verkennen. Het beloofd een aangename dag te worden en tegen 7am worden we al opgepikt aan ons hotel. Wel jammer dat het weer niet echt meezit, maar da's één van die dingen die niemand kan controleren hé! Er hangen dreigende, donkere wolken maar we hopen toch dat we het droog kunnen houden vandaag.
Vermits we op hotel zijn in Waikiki Beach gaan we vandaar zuidwaarts naar Hanauma Bay en trekken dan verder noorwaards. Op onderstaand kaartje kan je de hele rit volgen...
Bij Kaimuki werd oa. "Pirates of the Caribean - deel III" opgenomen en natuurlijk willen wij ook wel op deze plek gestaan hebben waarvan hier het bewijs!
Dan trekken we naar Hanauma Bay waar we ook even een pauze voor de nodige foto's inlassen. We willen zoveel mogelijk beeldmateriaal verzamelen en onze chauffeur weet preciés waar de mooiste plekjes zijn. Hij kent het eiland natuurlijk ook wel beter dan wij hé!
Dan gaat de rit verder en verder, hoger en hoger de bergen in. Het is hier adembenemend mooi en ondanks het slechte weer - en ja...idd ook regen en mist - geeft de volgende foto jullie toch wel een beetje een beeld van hoe O'ahu eruit ziet.
We bereiken Nu'uanu Pali State Park en gaan hier een kleine wandeling maken. Het was rond de jaren 1700 dat Kamehameha de 1st vond dat alle Hawaiaanse eilanden onder zijn bewind zouden moeten komen. In 1795 zeilde diezelfde Kamehameha 1 - nadat hij Maui en Moloka'i ook al veroverd had - met een legertje van zo'n 10.000 zowel Hawaianen en niet-Hawaianen, verder naar O'ahu om ook beslag te leggen op dit eiland. Het is op deze plek dat de bloedigste oorlog in de Hawaiaanse geschiedenis plaatsvond.
We zijn nog steeds op dezelfde plek want je kan de vorige foto vergelijken met de eerstvolgende. Op die foto, zie je hoe de mist tegen de bergwand kleeft. Foto 2 toont het zicht op Kane'ohe Bay en Kailua. Meer tekst en uitleg over deze plek vindt je hier : http://en.wikipedia.org/wiki/Nu%E2%80%98uanu_Pali
Onze "ontdekkingstocht" zetten we verder in richting van de valei van Kane'ohe. Hier zullen we de zeer authentieke Boedistische Byodo-In tempel gaan bezoeken. Deze tempel ligt aan de voet van het Ko'olau gebergte in het Valley of the Temples Memorial Park. Dit park opende zijn deuren op 7 juni 1968 en werd opgericht om de 100ste verjaardag te vieren van de aankomst van de 1ste immigranten op Hawaii. Ook nu heb ik weer een website voor jullie gevonden : http://www.byodo-in.com
Het moment dat we hier aankomen lijkt het precies of we door één of andere deur zo zijn binnengestapt in een compleet andere wereld. Een wereld van stilte, integriteit en schoonheid. Maar die stilte wordt al snel doorbroken als er de eerste de beste toerist zo nodig de gong wil laten weerklinken. En toch...ook het luide gegalm van deze gong hoort erbij...
We gaan op zoek én vinden...Boedha!! In al zijn pracht en praal torent hij hoog boven ons uit. We zijn natuurlijk wel blij dat we überhaupt al foto's mógen maken hier, want dat mag echt niet zomaar overal.
Na de tempel en ons Boedha-ke gaan we de tuin aan een inspectie onderwerpen. Kijk maar eens wat mooie duifjes ze hier zitten hebben. Ze vallen wel heel erg klein uit, maar dat zie je niet op de foto.
Terwijl ik foto's maak, wordt Niki's aandacht door iets anders afgeleid. Nieuwsgierig als ik ben wil ik natuurlijk wel eens weten door wát. Als ik dichterbij kom, zie ik het meteen...een rode "Kardinaal-vogel" probeerd zich tussen de bladeren te verstoppen, maar hij is wél geen cameleon en zijn felle rode kleur verraadt hem onmiddellijk. Hij heeft net een dikke vette worm te pakken kunnen krijgen die hij triomfantelijk in zijn bek houdt.
En zo zijn we terug bij de bus en gaat de reis weeral maar een beetje verder. Bij deze plek aangekomen was het eigenlijk de bedoeling dat we een rit met een treintje zouden maken want dit de plek is waar "Jurrasic Park" gefilmd werd. Helaas...het regent zo hard dat treinreis door het park afgelast wordt.
Nadat we de voorziene lunch verorberd hebben, kunnen we over een uurtje "vrije tijd" beschikken. En wat doe je als je vrije tijd hebt en iemand bij hebt die zo stilaan geobsedeerd lijk te worden van geo-cachen? Wel dan ga je op zoek naar een cache want áls we er eentje vinden, dan hebben we meteen ook een nieuw "souvenier" van Hawaii en dat is toch wel belangrijk én bijzonder...dus gaan we op pad. Lang hoeven we niet te zoeken, want dicht bij het restaurant ligt er eentje en Niki heeft hem meteen gevonden.
De Hawaii-cache is een feit, het logboek getekend, een "treasure" eruit genomen en een "Belgian Airforce"-pin er in gelegd, mijn ventje happy en ons "vrije uurtje" aangenaam en nuttig besteed...we kunnen dus verder naar de volgende bezienswaardigheid.
Wordt vervolgt want dit is nog maar de helft van vandaag... Ingrid
"Eindelijk" zullen jullie zeggen..."eindelijk schrijft ze hier nog eens iets nieuws!" en da's nog waar ook! Na een tussenstop van bijna 4 maanden wordt het de allerhoogste tijd dat ik hier nog eens een verhaal post op mijn blog. Jullie houden het niet voor mogelijk, maar het is zooooo mega-druk geweest dat ik gewoon geen tijd gehad heb om mijn blog bij te werken. Telkens kwam er iets tussen en telkens kwam er een verhaal bij waardoor de berg hoger en hoger werd. Maar daar gaat vanaf NU verandering in komen!!
Na de drukte van het Internationaal Buffet, ben ik echt wel aan vakantie toe en vermits "Hawaii" niet alleen exotisch klinkt, maar dat op ons "things-to-do-lijstje" staat (al van toen we nog in België woonden), is het NU het meest uitgelezen moment om er naar toe te trekken en een weekje vakantie te houden. Onderstaand verhaal & foto's zijn een samenraapsel van de 3 eerste dagen, maar er komen er meer...
Wij - die dachten dat op Hawaii de zon ALTIJD schijnt - keken bij de landing op "Oahu" heel raar op dat het zo onweerachtig uitzag. Wat een hemelsblauwe lucht zou moeten zijn, was nu wel iets heel anders.
Dat donkere wolkenpakket gaan we niet aan ons hart laten komen, want de temperatuur voelt heerlijk aan en - zoals wel vaker - zal het morgen waarschijnlijk wel anders zijn. We hebben ons voorgenomen een beetje Hawaiaans te gaan leren en terwijl we op weg lopen om onze bagage op te halen krijgen we meteen les 1 voorgeschoteld want "welkom" of "goeie dag" in het Hawaiaans is "Aloha"!
Eens onze bagage in de hand kunnen we gaan zoeken naar de taxi die ons naar het hotel zal brengen. Nu ja...zó erg hard moeten we niet zoeken, want terwijl we de luchthaven uitlopen worden we verwelkomt door een afgevaardigde van het reisagentschap die ons per taxi naar ons hotel zal brengen en krijgen we meteen een "lei" of bloemenkrans van heerlijk geurende, echte jasmijnbloemen omgehangen...
Die 1ste avond hebben we niks meer gedaan dan ingechecked bij de balie, onze kamer opgezocht om ons op te frissen, een hapje gaan eten en ergens op een terrasje onze 1ste coctail te laten smaken. Maar als we 's anderendaags wakker worden kunnen we onze ogen niet geloven...we hebben vanuit onze hotelkamer een adembenemend mooi zicht op zee...dat gaan we seffens van dichterbij bestuderen!
Na het ontbijt begeven we ons richting strand en daar houden we het voor de rest van de dag héél rustig. Ik kan niet snel genoeg het water in maar Niki wil foto's maken. Na poespas krijg ik hem toch zover dat hij gaat snorkelen en daar maak ik natuurlijk gebruik van om ook van hem eens een foto te maken.
Eens terug "op het droge" gaat hij gewoon verder met zijn fotoshoot-sessie. Maar ik moet het eerlijk toegeven...hij kan er wat van, die man van mij. Of we genoten hebben van die eerste dag zon, zee & zand zullen de foto's wel duidelijk gemaakt hebben zeker?
Dag 3 worden we - na een nieuwe dag rusten en verder niks doen - tegen 3pm verwacht in de inkomhal van het hotel. De "nieuwkomers" (zoals wij) krijgen hun uitgebreide informatie-samenkomst in een ander hotel. Daar aangekomen wordt er eerst een foto gemaakt, maar de lei die we nu omgehangen krijgen is jammer genoeg niet om mee naar huis te nemen. Die is alleen maar voor de foto! Meestal hebben de vrouwen een bloem in hun haar steken. Maar voor de mannen is dat een herkenningspunt want steekt die bloem achter het linker oor (zoals bij mij) dan betekent het dat die vrouw getrouwd is. Achter het rechteroor betekent dat die dame ongehuwd is. Maar soms steken jonge meisjes die bloem ook wel eens in een paardenstaart, wat - volgens onze gids - lachwekkend zoveel betekend als "volg me maar"!
We worden vergast op typisch Hawaiaanse zang en bijhorende dans, waarna we de hele uitleg krijgen van wat er precies allemaal te zien en te doen is op Oahu, maar ook op de andere eilanden die allemaal behoren tot de grote groep "Hawaii". We ronden ook weer af met zang en dans...
Wat ons niet op voorhand verteld werd, maar wat we nu wel moeten "ondergaan" is een bezoek aan een fabriekje dat bekend staat om zijn parels. Iedereen kent wel het verhaal van de parel-duiksters en die zijn er ook nog wel, maar de meeste parels worden "gekweekt" oa. in dit fabriekje. Nadat we ook hier de hele uitleg aanhoord én een rondleiding gehad hebben, willen wij ons geluk wel eens beproeven. Dominique vindt dat ik toch maar eens één van die oesters moet openmaken...kwestie zit er mss een echte parel in.
Ja hoor! Na we de oester open gemaakt hebben en zijn hele inhoud onderworpen hebben aan een grondige inspectie, blijkt er inderdaad een parel in te zitten. De verkoopster haalt hem met alle voorzichtigheid uit de schelp, wast hem en laat hem dan zien om hem vervolgens in een zoutbakje te leggen om zo de laatste onreinheden er af te halen voor dat ze hem gaat polijsten.
Je kan de parel zo mee naar huis krijgen, maar Niki wil er meteen een juweel van laten maken. Mijn juweel is heel symbolisch gekozen. Het gedraaide goud staat symbool voor de golven van de zee, in het midden zit mijn parel en het uiteinde is een diamantje dat symbool staat voor de vele sterren die hier op Oahu 's avonds zo duidelijk te zien zijn. Dank je wel Niki voor dit héél mooi hangertje/souvenier!
Vermits de hotels op Hawaii geen diner aanbieden, gaan we de stad in op zoek naar iets lekkers. Er zijn genoeg restaurants hier dus we zullen vast en zeker niet verhongeren. Op de stoep zien we een meneer zeepbellen maken. Wat is dáár nu zo speciaals aan wullen jullie zich waarschijnlijk afvragen. Wel...deze zeepbellen zijn zo uitzonderlijk groot en het is de eerste keer dat we zoiets te zien krijgen, dat het een vast en zeker een foto én een vernoeming op mijn blog waard is. Als dat meisje nog dichterbij had gestaan, was ze waarschijnlijk IN de zeepbel terecht gekomen...
Er wordt dikwijls gezegd dat de winkelstraten eigenlijk alleen maar op vrouwen gericht is. Maar toen we bij deze etalage voorbij kwamen had Dominique ogen te kort. Hij is meteen naar binnengelopen, heeft alle kledingrekken nagekeken en alle mogelijke snuisterijtjes grondig bestudeerd. Bijna een uur later was hij nog steeds niet deze Ferrari winkel uit te krijgen. En uiteraard mag een foto niet ontbreken!!!
Een heerlijk diner en vele coctails later hebben we ons terug richting hotel begeven. Morgen staat er een eiland rondrit op het programma waarvoor we op tijd op de plaats van afspraak moeten zijn. We willen er immers wel graag fris en monter bijlopen en zéker onze bus niet missen.
Ons Internationaal Buffet is een jaarlijks wederkerend evenement waar iedereen maanden op voorhand naar uitkijkt. En zoals de voorbije 3 jaren, is ook deze edititie onder algemene leiding van ondergetekende.
Vanaf 12pm gaan de deuren open voor alle deelnemende landen en kunnen zij "hun" tafel komen klaarmaken. Als iedereen er op z'n paasbest uitziet, alle tafels klaar zijn en de hele zaal één en al gezelligheid uitstraalt, is het tijd voor de groepsfoto van de deelnemende landen.
Daarna gaat de fotograaf nog aan iedere tafel appart een foto maken en om niet ieder jaar opnieuw dezelfde gezichten te zien hier op mijn blog, beginnen we vandaag maar eens met Toru en zijn vrouw Mayumi uit Japan. Voor hen is dit buffet de 1ste keer en ze zijn er helemaal klaar voor...
Steevast zijn er ook een aantal landen die zich opkleden in hun traditionele klederdracht. En als ik deze dames zie, vind ik het jammer dat België geen echte traditionele klederdracht heeft. Van links naar rechts zie je op onderstaande foto Sunanta (Thailand), Han Jungsun (Korea) en Mayumi (Japan).
De volgende in de rij is Portugal. Voor Miguel (Luis voor de vrienden), zijn vrouw Filipa en hun kids Béatriz en Vasco is dit het laatste I.B. want zij vertrekken terug naar huis.
De Noren Oystein en zijn vrouw Inger-Lise zijn één jaar na ons hier toegekomen. En net als de Denen Marianne & Michael (foto2) en Niki & ik, behoren ook zij tot de "oude garde". We zijn inmiddels met z'n allen beste vrienden geworden en verhuizen allemaal tegelijkertijd in 2014.
Als organisator heb ik vandaag héél wat aan mijn hoofd. Ik wens niets liever dan dat alles "in kannen en kruiken" is en de hele namiddag "als van een leien dakje" zal lopen. Maar terwijl ik even een momentje voor mezelf heb om via m'n iPhone de laatste instructies voor vandaag nog even doornemen word ik betrapt op het beantwoorden van een berichtje aan vrienden die ons veel succes wensen voor vandaag!
De Nederlanders zijn vandaag opvallend "Oranje" gekleurd in tegenstelling met de voorgaande jaren. Toen liepen ze altijd rond in hun "Kaasboer en -boerinnen" outfits en hadden ze de échte klompen aan hun voeten...iets dat - volgens mijn mening - zoveel mooier was voor een Internationaal Buffet! Maar wie ben ik om daarover te oordelen! Het gezegde "nieuwe heren, nieuwe wetten" is ook hier van toepassing want voor zowel (vlnr.) Katinka, haar man Stefan & de nieuwe chef Cor, is dit hun eerste buffet.
Om klokslag 3pm gaan de deuren voor het publiek open en meteen heerst er een drukte van jewelste. Dit buffet heeft de laatste paar jaren (dankzij mij en daar ben ik écht wel fier op!) naam en faam verworven over de hele basis! Iedereen wil erbij zijn en proeven van al dat lekkere eten dat gratis aangeboden wordt!! Door de "Raffle" (tombola) en de "Silent Auction" (veiling) maken onze gasten ook nog eens kans om naar huis te gaan met een origineel kado van één van de deelnemende landen. Jullie hebben het al wel door... gezelligheid, vrienden, eten en drinken wordt op dit buffet hoog in het vaandel gedragen!
Zoals ik hierboven al zei heeft dit buffet naam en faam verworven over de hele basis. Maar als de nieuwe "grote" meneer - 2* Generaal Baker - de zaal binnenkomt en specifiek naar MIJ vraagt, kan ik natuurlijk niet anders dan hem te vergezellen en hem voor te stellen aan alle deelnemende landen. Het was bij de tafel van Turkije dat deze onderstaande staande foto gemaakt werd.
Mevrouw Kolonel Kolbe (jawel!) - de nieuwe Base Co - is nog zo iemand die specifiek naar mij vroeg toen ze binnenkwam omdat ik al een aantal keer met haar contact gehad heb via email. Zij is mijn aanspreekpunt om bepaalde dingen geregeld te krijgen voor ons buffet. Het is een lieve dame die zich vandaag maar al te graag tegoed doet aan "typisch Belgische kost". Voor deze gelegenheid serveren we vandaag Gentse Waterzooi, Stoofvlees, Chocolade taart en échte Belgische Wafels.
Albert, zijn dochter Adeline en zijn vrouw Jennifer (Singapore) is nog zo'n familie waar we dit jaar afscheid van zullen nemen en natuurlijk wil ik ook van hen graag een foto hier op mijn blog.
Bij alle landen is het aanschuiven geblazen, maar hier bij de Nederlanders zien we plots een hele rij van onze vrienden/geburen. De 2 eerste mannen op de foto ken ik niet, maar dan verder zie ik Shaun, Pam, Angie & Sheryl. En tussen Shaun & Pam zie ik nog net het gezicht van buurman Ron opduiken.
Om jullie een algemene indruk van de zaal te geven doe ik er ook nog deze foto bij...
Nadat ik Generaal Baker rondgeleid heb, Kolonel Kolbe te woord gestaan heb, mijn welkoms-speech gegeven heb en mij ervan vergewist heb dat iedereen alles heeft dat hij/zij nodig hebben, is het mijn beurt om mijn innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. Ik begin bij onze Koreaanse vrienden Joonjae & Han Jungsun, om daarna verder te gaan via de tafel van Sigal & Udi (Israel) (foto2).
Ik heb hier nu al van vele landen een foto gezet, maar die van het Belgische team ontbreekt nog. Die heb ik als laatste gehouden, maar ik stel ze graag even aan jullie voor...vlnr. Eli, Philip, Heidi, Niki en ik. Wel jammer dat Marieke (vrouw van Eli) en de kids ontbreken, maar dát zal voor volgend jaar zijn.
My dearest International friends, thank you for this amazing Buffet! It was a great succes because of every single one of you. Everyone I've talked to was very happy with the organisation and most of them thanked me for that, but I couldn't have done it without your help and support. I hope that you had a great time too. Congratz to all of you and until next year!! This Friday, Dominique and me leave for Hawaii for a well deserved vacation, so...see you all when we get back!
Vandaag is Dominique jarig en dát kan ik niet zomaar laten voorbij gaan. Ik heb wel geen taart gemaakt omdat dat teveel is voor ons 2-tjes en op het bureau heeft iedereen een paar dagen geleden pas taart gehad toen we zijn benoeming gevierd hebben. Dus gaan we straks uit eten in zijn meest favoriete restaurant en dat is het "Texas Roadhouse", maar voor nu moet hij het doen met dit kaartje.
My Love,
To wish you joy and happiness Today and all days too Then only very special things Are nice enough for you
A Birthday greeting To wish you nothing less Then all the wonderful things That brings you happiness
Happy Birthday Niki!!
Speciaal vandaag, speciaal voor jou, speciaal van mij! Ingrid
