Voor de derde keer op evenveel jaren hebben we vandaag ons International Buffet. En ook dit keer is de organisatie ervan in handen van ondergetekende. En zoals gewoonlijk mag een foto van al de deelnemende landen niet worden vergeten want dát begint zo stilaan ook een jaarlijkse traditie te worden.
Maar een al even grote traditie is een foto te maken van de "Belgen-tafel". Nog één keertje met dit gezelschap, want vanaf volgend jaar ziet dit prentje er helemaal anders uit. Ik som dit gezelschap even voor jullie op : vlnr. Dominique, ik, Heidi, Philippe, Clémence, Sarah, Valentine, François en Eloïse
En dan mogen de deuren open en kunnen onze gasten zich komen tegoed doen van al dat lekkers dat met heel veel zorg door de gezinnen van ieder land werden klaargemaakt en het ziet er weer allemaal héérlijk uit ! Als organisator wordt er van mij verwacht dat ik een speech hou om onze gasten te verwelkom.
Dit jaar hadden we de eer Generaal Bush en zijn vrouw Tomy te verwelkomen. Een generaal over de vloer krijgen is iets dat niet zo vanzelfsprekend is...vandaar dit plaatje. Hij is niet alleen een "grote" meneer wat zijn graad als generaal betreft, maar hij is ook nog eens groot van gestalte !
Blijkbaar heeft de "tamtam" - bij de vorige editie van ons buffet - goed zijn werk gedaan want we krijgen de nodige faam op de basis. Het is zelfs de generaal aan zijn oren gekomen dat de "Belgian stew" gemaakt wordt op basis van bier en dat of het zo lekker is als wordt beweerd, wil hij nu wel eens zelf ontdekken.
Voor een aantal familie's is dit buffet de laatste keer dat ze deelnemen en dat is zeker het geval voor onze Italiaanse vrienden. Zij verhuizen allemaal terug naar hun land en - jammer maar helaas voor ons - zullen zij niet meer vervangen worden. De Italiaanse office houdt op te bestaan en we moeten binnenkort afscheid nemen van deze volwassenen : vlnr. Pietro, Roberta, Silke & Francesco en de kids vlnr. Raphael, Veronica, Alessandro en Federica. We gaan hen missen op onze feestjes...
Voor vele landen is het een ere-zaak dat zij hun traditionele klederdracht aantrekken. Japan en Korea zijn daar een goed voorbeeld van (maar ook bv. Nederland en Duitsland). De Japanse Yuki heeft steevast haar kimono aan en dit jaar was ook de Koreaanse Han Jungsun helemaal volgens traditie gekleed. Onderstaande foto is een groepsfoto van deze Aziatische landen met links Yuki, Yasu en hun zoontje Tomoya en aan de rechterkant Joonjae, zijn vrouw Han Jungsun en hun kinderen.
En omdat ik niet altijd foto's wil plaatsen van dezelfde landen zoals Nederland, Duitsland of Denemarken, zet ik er eens eentje bij van de Griekse familie - Athanasios (Nasos), Matina en kids Christos en Dimitrios - bij.
Tot vorig jaar verkochten we loten zodat mensen konden deelnemen aan de trekking van de vele prijzen die alle landen voorzien. Vanaf dit jaar mogen we dat zo niet meer noemen (de verkoop van loten zou mensen aanzetten tot gokken en dat mag niet !). Dus kunnen mensen vanaf nu een "donatie" doen en voor iedere dollar die ze doneren "krijgen" ze de tickets er zo bij. Die tickets geven kans geven op één van de vele prijzen. Ik weet het...het is precies hetzelfde, maar de basis wil het zo en dus spelen wij het spelletje maar mee om geen verwarring te zaaien. De "donatie-verkopers" van dienst zijn Dominique en zijn vriendje Pietro. Zij krijgen een speciaal plekje bij de ingang van de zaal. Voor één keertje gaat het er (zo te zien) erg serieus aan toe...iets dat we van dit gezelschap helemaal niet gewend zijn ! Ik hoop maar dat ze goed hun best doen zodat we genoeg centjes hebben om het buffet ook volgend jaar weer te organiseren !
De hele namiddag is het een komen en gaan van een heuse mensenzee. Om jullie een idee te geven met z'n hoevelen ze naar dit buffet komen afzakken plak ik hier een paar overzichts-sfeerbeelden bij. In totaal denk ik zijn er zo'n 300 à 400 hongerige mensen de revue gepasseerd.
Deze namiddag afsluiten doen we - al even traditie getrouw - met de trekking van de "donatie"-lootjes en de uiteindelijk verdeling van de "Silent Auction" items. Die Silent Auction items zijn dingen die typisch zijn voor ieder land (voor België bv. een korf vol met Belgische chocolade want daar zijn Amerikanen gek op !). De aanwezigen kunnen hierop een bod doen en diegene met het hoogste bod aan het eind van de middag, krijgt het item mee naar huis. Een unieke gelegenheid om souverniers te verzamelen van verre vreemde landen. Steevast is het onze Deense Marianne die de Silent Auction leidt en ze doet dat voortreffelijk !
Tegen 18u zit het hele buffet erop en is het tijd om op te ruimen. En als ik tegen 21u thuis ben en in mijne zetel kan gaan liggen ben ik blij dat de hele organisatie zo vlekkeloos verlopen is ! Dat hebben we met z'n allen weer prima voor mekaar gekregen. Op naar volgend jaar !
Ze hebben het gevraagd, en ik heb het gewaagd, en toen ik begon, heb ik gedaan wat ik kon ! Voilà...en da's nu eens een perfecte, korte samenvatting van mijn allereerste golf les ooit. Mijn leraar (en vriend) is niemand minder dan de Thaise FLO (Foreign Liaison Officer) Itthikorn die een hele goei golfspeler is. Natuurlijk krijg je aan het begin van zo'n 1ste les alle nodige instructies van hoe je die stok moet vasthouden, de juiste stand van je handen, je voeten, waar je precies moet op letten...enfin...enen hele boterham !
Daarna mogen de "nieuwelingen" zelf eens écht proberen een balletje te slaan. Eén van mijn medeleerlingen is de vrouw van Itthikorn. Haar naam is Phahan, maar gemakkelijkheidshalve hebben zij zich vanaf het allereerste moment (bijna 3 jaar geleden) voorgesteld als zijnde Mun (hij) en Mod (zij).
Het gaat er erg geconcentreerd aan toe en ik moet toegeven dat het werken geblazen is om dat balletje precies zo te raken dat het ook nog hoog en ver genoeg de lucht ingaat. Nooit geweten dat "golfen" zo intensief zou zijn ! Als je goed kijkt zie je op foto 2 het balletje door de lucht vliegen.
Na de les wordt er nog een tijdje nagepraat, want Mun heeft nog heel wat uitleg voor zijn leerlingen. We spreken af dat er nog een 2de en eventueel nog een 3de les zal volgen vooraleer ik kan besluiten of het golfen nu wel of niet mijnen "dada" zal worden. Voorlopig heeft mijn rug nog niet gereklameerd, maar het is toch afwachten hoe ik mij morgen zal voelen. Uiteraad hoort bij die 1ste les een foto met Mun & Mod...gewoon voor mijn "archieven", voor de herinnering (want zij verhuizen terug naar Thailand dit jaar) en voor deze blog !
Mun, thank you for this first lesson, for your patients and for introducing me to "golf". My dear friend Mod...thank you for always being so kind. And to the both of you...thanks for your friendship ! We'll never forget you guys and yes...if/when we travel to Thailand, we'll let you know...promised ! Keep in touch !!!
Onze allerliefste Lien is van de trampoline gevallen en heeft nu een barst in haar elleboog ! Ai...oei...wat jammer nu ! Ze zit momenteel in het gips vanaf haar bovenarm tot aan haar vingers. Gelukkig is het niet haar "schrijfarm", zoals zij dat zegt. Ze kan toch naar school, want vooral rekenen doet ze graag (en goed) !
Helaas zijn wij er niet om haar een beetje op te beuren...dus doen we dat dan maar met een kaartje
We sturen haar ook een pakje op. Het is een kussentje (om haar arm op te rusten) met op de voorzijde allemaal dollarbriefjes. Zo weet ze meteen hoe het geld eruit ziet als ze binnenkort op vakantie komt.
Maar het is de achterkant die dit kussen zo speciaal maakt. Die kant is eigelijk een postkaart. We hebben haar naam en adres erop gezet, een boodschap van ons en zijn daarmee naar de post gestapt. De ambtenaar heeft er een zegel opgekleeft en zo gaat het kussen zijn lange reis naar België beginnen.
We zijn natuurlijk wel héél benieuwd of dit kussentje bij de juiste persoon terecht zal komen. Maar dat zullen we vast en zeker binnenkort wel te horen krijgen van Lien zelf via skype.
Lieve schat, wij wensen jou heel veel goeie moed nu je zolang met je arm in het gips zit. Maar binnenkort mag die er weer vanaf en dan zal het allemaal wel weer beter zijn. Wij houden héél veel van jou
Het is onze laatste dag van onze rondreis en vanavond slapen we weer in ons eigen bedje. Maar eerst keren we terug naar de plek waar we gisteren gestopt zijn nl. "Death Horse Point State Park". De weg er naar toe brengt ons weer maar eens dwars door een rotswoestijn. Gelukkig is het nu slechts een paar kilometers.
Dit plaatje hebben we gisteren helemaal over het hoofd gezien...waarschijnlijk omdat we ons moesten haasten om de zonsondergang op Death Horse Point niet te missen.
Vandaag voelt het allemaal al veel warmer en aangenamer aan. De jas kan uit...het is T-shirten weer ! Wát een gigantisch-mega-cool-spectaculair uitzicht krijgen we hier te zien !!!
"Death Horse Point" ( http://www.discovermoab.com/stateparks.htm) is de naam die deze plek kreeg en wel voor en heel bepaalde reden. Cowboys dreven de mustangs (wilde paarden) die hier leefden door een smalle doorgang - die nauwelijks 27m breed was - naar dit plateau. Daarna zette zij de doorgang af met takken en zo onstond een natuurlijke kraal want aan de andere kant was er de diepe ravijn. De cowboys zochten de mooiste paarden uit en lieten de anderen hier gewoon achter. Zij die achterbleven kwamen om van de dorst want zij konden de Colorado rivier - die 700m dieper ligt - niet bereiken.
Een foto van een dode boom wordt mooi als hij maar de juiste belichting van de zon krijgt.
Ik mag natuurlijk niet vergeten om hier ook een foto van Niki te zetten aan de rand van de ravijn. Op de achtergrond zie je de Coloradorivier zich een weg banen tussen de canyons. En als je de 2de foto bekijkt kan je je zo ongeveer een idee vormen hoe hoog we hier zitten en hoe ver je hier kan kijken.
Het is nog maar de vroege namiddag als we de terugweg aanvatten. We verlaten Death Horse Point via dezelfde weg waar we binnengekomen zijn. Ik wil nog vlug een foto maken en eens ik hem genomen heb stel ik vast dat hier toch wel iets mis is in dit plaatje. Ik maak Niki daar attent op, maar mijn woorden zijn nog niet koud of de oplossing biedt zich aan...bekijk de foto eens ? Je ziet een wei, maar er staan geen koeien in...niks vreemd ? Toch wel...de koeien komen gewoon uit het bosje achter ons gelopen...was me dat schrikken !!!
En nu zijn we écht riebedebie want we moeten nog 256ml (412km) afleggen voor we thuis zijn. Over die afstand doen we normaal gesproken zo'n 4,5u maar vandaag zal het een beetje langer zijn, want we gaan ook nog stoppen om een hapje te eten vóór we moe maar tevreden thuis zullen zijn. In totaal hebben we op die 10 dagen ongeveer 2500mls gedaan en dat komt overeen met 4023km !
Dat was het dan weer...c'est fini, schluss, gedaan, uit met de pret...maar we hebben er erorm van genoten !!!
Het is alweer de voorlaatste dag van onze 10-daagse rondreis en is dan wel het zoveelste National Park, maar voor ons géén Park zonder "officiële" foto en dan doen we dat ook bij de ingang van "Mesa Verde".
"Mesa Verde" is het Spaanse woord "Groene Tafel". Dit National Park in Colorado is vooral bekend geworden door de ontdekking van een aantal goed bewaarde klifwoningen. Die klifwoningen zijn huizen die in de grotten aan de rand van een ravijn gebouwd zijn. Tussen de 11de en de 13de eeuw woonden hier de Anasazi Indianen die de waarschijnlijke voorgangers waren van de Pueblo Indianen. Blijkbaar hebben zij om de ene of de andere reden rond de 13de eeuw deze plek moeten verlaten. Misschien was door de droogte de oogst mislukt en moesten zij elders eten gaan zoeken ? Of moesten zij vluchten voor vijandelijke Indianen stammen ? Wie zal het zeggen ? Wij weten het niet, maar wij gaan proberen vandaag daar meer uitleg over te krijgen.
De lange weg het park in (zo'n 15mls = 24km voor we één van de mooiste plekjes bereiken) geeft ons meteen ook de gelegenheid om hier en daar te stoppen en foto's te maken of een wandelingetje te doen. Het ene spectaculaire landschap lost het andere af. Op een van die mooie plekjes zet ik me effe neer om van de schoonheid van de natuur te genieten en merk niet eens dat Niki foto's maakt...wat is het hier stil...en mooi !!!
In het Visitors Center krijgen we de uitleg waar we precies moeten zijn, krijgen een wandelroute mee en maken we foto's van een miniatuur-uitgave van "Mesa Verde". Zo weten we precies wat ons te wachten staat en hier is de website van het park : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mesa_Verde_National_Park voor nóg meer uitleg doe ik er ook deze bij : http://www.nps.gov/meve/index.htm.
Het moet maar eens gezegd worden...die Amerikanen kennen er wat van om hun Parken te promoten en te onderhouden ! Want ja hoor...alles staat zo goed aangegeven dat we meteen op de juiste plek aankomen.
In het midden van de "dorpskern" zien we een "Kiva". Dat is een ondergrondse ruimte die zowel door Pueblo als Hopi (en andere) Indianen gebruikt worden voor hun religeuze en/of spirituele rituelen. Omdat ik helemaal niet bang ben van enge geesten (maar vooral omdat ik nogal nieuwsgierig ben) daal ik af in deze Kiva op zoek naar het onbekende...hopelijk raak ik hier nog terug uit ! JAMMER...er is hier helemaal NIKS te zien ! Voor degene die er nog meer wil over lezen, hier is de website : http://en.wikipedia.org/wiki/Kiva
Deze Kiva's zijn niet het enige merkwaardige dat de Indianen gebruikten voor hun rituelen. Zij maakten ook nog gebruik van "Kachina's" (en je spreekt het uit als Katchina). Het zijn kleine houten figuurtjes (poppetjes) die aan kinderen gegeven werden, maar er werden ook bijzondere krachten aan toegekend. Soms werden deze poppetjes ook gegeven als symbool van bv. vruchtbaarheid, bescherming of genezing. Tijdens religieuse ceremonies waren er soms leden van de stam die zich verkleden als "Kachina Dancers". Maar meer tekst en uitleg kan je nalezen op http://en.wikipedia.org/wiki/Kachina. Hier is alvast een foto van een "Kachina".
Eens terug uit mijne kelder gekropen wordt het tijd voor nog een laatste foto van Dominique op deze zeer-tot-de-verbeelding-sprekende-plek en gaan we opzoek naar nog meer van dit soort plekjes in de buurt.
Als je de 2 onderstaande foto's bekijkt lijkt het net of het de ene of de ander miniatuur-uitvoering is, maar als je hier staat is het niet te geloven dat die Indianen blijkbaar langs de steile rotswanden klommen en klauwterden om in- of uit hun beschermende woonplaats te komen. De eerste foto is het "Square Tower House". Je moet vooral eens goed kijken naar de 2de foto het "Cliff Palace" waar de rots boven de huizen wellicht meer dan 50 meter dik is ! Ik vraag me echt af hoe ze in of uit geraakten, want wegen zijn er niet...daar hebben we naar gezocht. En vóór de huizen is een ravijn...
Op een andere plek in het park komen we bij de "Zonnetempel". Veel is er niet van overgebleven, maar ook deze plek spreekt tot de verbeelding. Nog maar goed dat ik zo'n grote man bij me heb. Hij kan ongestoord over de muur een foto maken, zodat we er tenminste nog IETS van te zien krijgen.
Wandelend rondom deze Zonnetempel met z'n dikke muren ontdek ik plots een klein venstertje. Ik probeer naar binnen te kijken, maar helaas...ook daar is niks te zien. Blijkbaar geeft die venstertje alleen maar zicht op een gang rondom de hele tempel...we zijn eraan voor de moeite...maar 't is wel een mooie foto geworden.
Ziezo...het park heeft een paar van zijn geheimen aan ons prijsgegeven. Het is hier zo geweldig mooi dat we hopen nog eens terug te kunnen komen. Met zicht op Navajo Canyon nemen we afscheid van Mesa Verde...
We rijden verder naar Moab (138mls = 222km) om te overnachten en daar hebben we ongeveer 3u voor nodig. Eigenlijk willen we morgen naar "Death Horse Point State Park", maar we worden getrakteerd op een geweldige zonsondergang en besluiten nu al effe naar dat punt te rijden.
Dominique is helemaal in de wolken als we deze plek bereikt hebben. Hij is zo blij als een kind en springt een gat in de lucht maar blijkbaar heeft hij zich toch wel ergens voor verschrokken als je zijn gezicht bekijkt...
Geef mij dan maar een stil momentje puur genieten op dit muurtje. Waarom ik mij ski-jas aanhebt zul je je misschien afvragen ? Wel...het is ultra-bere-koud op deze hoogte waar de wind en de kou vrij spel hebben !
Eenmaal de zon onder is, wordt het héél snel pikkedonker en nog veel kouder. We haasten ons naar de auto die gelukkig wel een goeie verwarming heeft. Morgen komen we nog eens terug naar hier en daarna gaat het richting "thuis"...en dat wordt dan meteen ook het einde van onze 1ste rondrit van dit jaar.
Gisteren zijn we helemaal van Las Vegas via Hoover Dam en de Zuid-ingang van het Grand Canyon National Park naar Tuba City gereden. Het was een rit van 356mls (573km) waar we zo'n 9u over gedaan hebben, welliswaar met de nodige haltes oa. aan Hoover Dam. Maar toen we eindelijk Grand Canyon bereikten was het avond en we hebben er niks meer van gezien...behalve dan die ene verdwaalde uil die bijna tegen de auto vloog. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om ook Grand Canyon te bezoeken, maar omdat dit zo'n gigantisch groot park is en omdat we één dag extra in Las Vegas gebleven zijn, hebben we besloten dat ons eigenlijke bezoek aan "The Grand Canyon" (en alleen dat !) op een ander moment in 't jaar zal gebeuren.
Om de Hopi Indianen stam te gaan bezoeken vertrekken we meteen na het ontbijt. Niet dat het zover weg is van Tuba City, maar we willen vanavond ook nog in Durango in de staat Colorado geraken. Morgen gaan we "Mesa Verde" bezoeken. Als we wegrijden uit ons hotel slaat meteen onze verbeelding - van wat we zullen zien vandaag - helemaal op hol bij het zien van dit plaatje...we zitten op "Apache" grondgebied !!
De Hopi die we vandaag bezoeken wonen op de 2de Mesa. Mesa's zijn eigenlijk grote "terrassen" zoals je hier op de foto ziet. Waarschijnlijk zijn ze precies dáár gaan wonen omdat op die manier niemand hen ongemerkt kon bereiken. Hopi wonen niet in Tipi's (zoals ik gehoopt had !) maar in stenen huizen en da's voor mij een serieuze tegenvaller ! Want als je aan Indianen denkt, dan denk je toch meteen aan de prairie, aan tipi's, mensen met veren op hun hoofd en een lendedoekje om, of niet misschien ? Maar wie denkt er nu aan stenen huizen ? Je kan ze nauwelijks zien want ze gaan helemaal op in het landschap...even grauw en grijs...
We bereiken het dorpje Sipaulovi dat zich boven op de 2de Mesa bevind. Het ziet er zeer verlaten uit. Letterlijk geen kat te bespeuren. Waar zitten ze ? We zoeken én vinden het "Visitors Center".
In dat visitors center krijgen we van een Hopi vrouwtje (volgens mij is ze wel 80 jaar oud !) de hele uitleg over hoe ze hier terecht kwamen, dat ze afstammen van de Pueblo-Indianen, en dat ze een vredelievend volkje zijn dat nu midden in het Navajo reservaat woonachtig is. Ze stelt ons voor om een wandeling door "haar" dorpje te doen zodat ze nog meer kan vertellen, maar vraagt héél uitdrukkelijk om géén foto's te maken van wat we zullen zien. Als dat de wens van de Hopi is, gaan we die natuurlijk respecteren. Ze verteld ons inderdaad ook dat het dorpje verlaten is omdat er geen werk is. Alle bewoners zijn uitgezonden om elders te gaan werken en geld te verdienen. Ze zijn slechts met z'n 4 of 5 overgebleven om voor het dorp (en die enkele toeristen) te zorgen. We krijgen wel foto's te zien van hoe de Hopi erbij lopen als ze met z'n allen 1 keer in het jaar samenkomen op de Pow-Wow's. Dat zijn grote manifestaties voor alle Indianen van alle stammen waar zij hun tradities hoog houden, waar zij hun traditionele dansen doen en waarop ook toeristen welkom zijn ! Dit zijn de Indianen zoals ik ze me voorstelde en ze graag zou willen zien ! We zullen dus naar zo'n Pow-Wow moeten gaan, maar voor nu moeten we het met deze foto's doen en met deze website die ik voor jullie gevonden heb : http://nl.wikipedia.org/wiki/Hopi_(volk).
Na een wandeling van ongeveer een uurtje laten we de Hopi op hunne berg (hun 2de Mesa) achter.
Van hieruit begeven we ons op weg naar Colorado, een rit van 189mls (304km) waarvan onze gps zegt dat we er ongeveer 3,5u zullen over doen...ben benieuwd, maar tot nogtoe is hij altijd al juist geweest. En wat je zoal tegenkomt zo in the middle of no where, hou je soms niet voor mogelijk. Voilà...hier is weer zo'n bewijs...een caravan waarvan geen mens weet hoe ze hier terecht gekomen is en of er al dan niet nog iemand in woont. Want ja...ook dat is perfect mogelijk...we hebben al ergere dingen gezien en meegemaakt !
Als je helemaal alleen op een hele lange, rechte weg bent, kan je uiteraard al eens een beetje sneller doorrijden. Maar er schuilt ook gevaar in, want die wegen zijn meestal oersaai en nodigen uit om in slaap te vallen. Daarom hebben Niki en ik een afspraak dat we ieder uur eventjes halt houden om de benen te strekken en van chauffeur te wisselen. En na +/- 4 uurtjes rijden belanden we moe maar tevreden in Durango waar we (hopelijk) zullen genieten van een welverdiende nachtrust.
Toen Niki in 1996 in Las Vegas moest zijn voor "Exercise Red Flag", ben ik hem komen opzoeken en hebben we verschillende mooie uitstappen gedaan (de boog kan niet altijd gespannen zijn hé !). Maar ik heb destijds geen kans gehad om Hoover Dam te bezoeken en dus doen we dat nu dan maar...we zijn nu toch net in de buurt. Ik ga jullie mijne hele uitleg (en mezelf het opzoekwerk) over de dam een beetje besparen maar als je meer interesse hebt, kan je altijd doorklikken op http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoover_Dam. Wat ik hier wel kwijt wil is dat men beslist had om een dam te bouwen omdat het omliggende land regelmatig overstroomde doordat de Colorado Rivier buiten zijn oevers trad omwille van de smeltende sneeuw van de Rocky Mountains. De werken voor de dam begonnen in 1930 en - 2 jaar eerder dan verwacht - in 1936 was de dam klaar voor gebruik. Het meer dat ontstond achter de dam is Lake Mead. Bij de ingang van het visitors center aan de dam duiden we meteen de ene of de andere "chinese vrijwilliger" aan om een foto van dit geweldige duo te maken.
Deze 30ft (9,14m) hoge bronzen engelen beelden waken trots over Hoover Dam. De legende gaat dat het heel veel geluk zou brengen als je over hun tenen wrijft... dus heb ik wel HEEL hard gewreven...
Je kan helemaal over de dam lopen (of rijden) en eenmaal óp de dam heb je dit zicht op Lake Mead.
Aan de overkant kijk je dan neer op de Colorado rivier. En omdat er nogal veel verkeer is óp de dam (tja...die toeristen komen natuurlijk ook overal !) werd er beslist om een 2de brug te bouwen zodat het overgrote deel van het verkeer niet meer over de dam hoeft.
Staande in het midden van die gigantische brug wil ik effe met een aantal cijfertjes gaan goochelen. De brug is 1905ft (580,5m) lang, is 88ft (26,8m) breed, ligt op een hoogte van 880ft (268m) boven de rivier en 280ft (85,3m) boven de dam. Ze heeft een spanwijte van 1060ft (323m) en de hoogste colom is 287ft oftewel 87,4m hoog. Er werd 30.000 Cubic Yards (22.926,6m³) beton gebruikt en 16.000.000 pounds staal (en da's niet meer of niet minder dan 7.257.477,92kg !)...alstublieft !!! En hoe ik dan dan wel allemaal zo goed weet ? Wel...zo slim ben ik nu eenmaal...haha !!! Nee hoor...dat staat allemaal op deze foto te lezen...
Dat we van op die brug een giga-fantastisch-mega-cool zicht hebben is wel een feit. Als je goed kijkt op Lake Mead, zie je een bootje varen. Voor degenen die niet zo'n goeie ogen meer hebben, heb ik effe ingezoemd en zo kreeg ik de 2de foto...Die rivierboot die me doet denken aan Huckelberry Finn.
Van Hoover Dam gaat onze rit verder via Lake Mead
naar "Bearizona"...een zinsspeling op "Arizona" omdat het hier over een wildlife park gaat.
We vervolgen onze weg en rijden een stuk op de bekende "Route 66" waar Dominique al zolang van droomt om die - misschien ooit nog eens een stuk - met de moto te kunnen doen.
En hoe hij daar nu zo plots bij komt ? Wel...hij heeft deze moto-mannen met hun zware machines gezien natuurlijk ! Het hele "ik-denk-dat-ik-toch-nog-wel-eens-wil-moto-rijden-verhaal" begint te kriebelen hé !
Nog net voor valavond bereiken we Tuba City. Vanavond logeren we in het "Moenkopi Legacy Inn Hotel" en dat is een hotel door Hopi Indianen uitgebaat (http://www.experiencehopi.com/). We willen morgen op zoek gaan naar die Hopi en dus zitten we meteen op het juiste adres. De receptioniste bezorgt ons in ieder geval al heel veel uitleg, maar meteen is ook al duidelijk dat van foto's maken bij de Hopi waarschijnlijk niet veel terecht zal komen. Nu ja...dat zien we morgen wel en anders is er ook nog altijd "het internet".
De titel klinkt raar, ik weet het, maar we zijn toe aan een beetje rust na zoveel nieuwe ervaringen en zoveel rondgereis in de auto. Begrijp me niet verkeerd...ik bedoel niet dat we in ons bed gaan liggen rusten...ik bedoel enkel en alleen dat we hier gewoon 2 dagen blijven. We logeren in "The Golden Nugget" (de goud klomp) dat zich niet op de wereldberoemde "Strip" bevindt maar op "Freemont Street" in het oude stadsgedeelte van Las Vegas ( http://www.goldennugget.com/LasVegas/). Meteen als we binnenkomen zien we de gokautomaten voor ons opduiken, maar deze is toch écht wel een beetje overdreven hoor...
Het hotel dateerd uit 1946 - en daardoor één van de ouste goktenten in de stad - maar werd volledig gerestaureerd tussen september 2005 en november 2006. Het dankt zijn naam aan deze 2 toch wel zéér grote goudklompen die er worden tentoongesteld. De eerste "The hand of Faith" (http://en.wikipedia.org/wiki/Hand_of_Faith) werd gevonden in Kingower, Victoria, Australië (26/9/1980) door een anonieme goudzoeker. Hij vond de goudklomp (27,21kg en 46cm lang !) met een gewone metaal detector. Die lag slechts 30,5cm - in rechtopstaande positie - ondergronds en hij verkocht hem aan het hotel voor waarschijnlijk een "bom" geld (enfin...dat hoop ik toch voor hem !). De tweede goudklomp noemt "Robin's Nugget" (9/11/1975) en werd ook al in Australië (Bendigo, Victoria) gevonden. De plaats waar deze goudklompen gevonden werden heten niet voor niks "The Golden Triangle" hé...
Niki wil zijn geluk ook wel eens testen en stort zich op deze "eenarmige bandiet" ! Heel lang heeft dat spelletje niet geduurd, want hij verliest meer dan dat hij wint. Blijkbaar heeft hij meer geluk in "de Liefde" en houdt hij het hier voor bekeken...op tijd kunnen stoppen is de boodschap.
We slenteren dan maar een beetje over Freemont Street, want ook hier valt één en ander te beleven.
Vandaag lijkt het of alle beroemdheden hier zijn neergestreken. Eerst betrap ik Dominique in gesprek met "Mister Spock" uit de tv serie "Startrek". Als we verder wandelen gaat hij dan weer poseren met "Superfreak" Rick James en "Isn't She Lovely" Stevie Wonder
En dan is het "Vadertje Tijd" die mij aan mijne mouw komt trekken...
Het meest merkwaardige tafereel zien we als een Predikant het zieltje van Elvis wil gaan redden.
En dan is het tijd geworden om onze hotelkamer te gaan zoeken. Als dit geen toeval is...
's Anderendaags gaan we naar de Strip. We willen de fonteinen van het Bellagio hotel nog eens zien, maar ook andere hotels o.a. hotel Paris Paris, The Luxor en de Cosmopolitan zijn de moeite waard om gezien te worden. Jaja...kijk maar eens goed naar de foto...dit is géén straat, maar de in- en uitrit van hotel Cosmopolitan ! Maar liefst 4 rijvakken breed in beide richtingen !!!
Aan de overkant ligt het "Harley Davidson" café en Niki moet uiteraard op de foto met die stoere bike !
Soms hou je het toch écht iet voor mogelijk wat je hier in de vele kleine winkeltjes - die verwrongen liggen tussen al die giganten van hotels - aan souveniers en prularia ziet liggen, hangen of staan. Maar deze wilde ik jullie écht niet onthouden...wie het schoentje past, trekke het aan ! En als ik voor de aangesprokene ooit zoiets moet meebrengen, dan moet die dat maar asap laten weten...zoiets kan nog altijd in mijn valies...hahaha !
Treasure Island, The Mirage, The Venetian, Excalibur enz. zijn maar enkele van de vele hotels die hier gelegen zijn. Maar gelijk welk hotel je ook binnengaat, het eerste dat je ziet zijn de gok automaten. Maar waar je enkele jaren geleden (wij waren hier in 1996) moest vechten voor een plekje aan die machinekes, zijn er nu meer stoeltjes vrij dan bezet. Ook hier heeft de crisis toegeslaan, net als overal ter wereld trouwens. Voor we weer naar ons hotel gaan, lopen we nog effe Caesar's Palace binnen. Meteen komen we oog in oog te staan met de wassen beelden die nét aan hun voorstelling gaan beginnen.
De voorsteven van Cleopatra's boot is dan weer het aantrekkingspunt van één van de vele restaurants die het hotel rijk is. Hopelijk breekt er geen storm los (tenzij in een glas water ?) en worden de gasten niet zeeziek...
In het midden van het pleintje, dat zich in het centrum van het hotel/casino bevindt, prijkt een hele grote aquarium met tropische vissen. Als we even halt houden komt een rog mij gedag zeggen. Het lijkt alsof hij/zij me vraagt of ik even over zijn/haar buik wil wrijven...dus doe ik dat dan maar.
En bij het naar buiten lopen treffen we dan eindelijk "Caesar" in hoogst eigen persoon. En vermits ik mijn drinkbeker rond mijne nek hangen heb, wil ik Caesareke wel effe laten drinken van mijne Piña Colada. Wie weet hoe lang die arme man hier al staat bij die warmte...en niemand die hem te drinken geeft...
Voilà...nu nog het valiesje terug inpakken, eten gaan en dan nog een cocktail (of 2...of meer) en vanavond weer op een fatsoenlijk uur ons bed in want morgen gaan we naar Hoover Dam en vervolgen we onze rondrit.
JIEHA !!! Daarginds in de verte ligt "Badwater Basin" (http://en.wikipedia.org/wiki/Badwater_Basin). Dit is het laagste punt in N-Amerika en dus ook het laagste punt hier in Death Valley, en ligt 282ft of 86m onder zeeniveau. Een rijke verzameling van zouten maken het water van de kleine bron ondrinkbaar is...vandaar de naam "Bad (slecht)water Basin". Het hoogste punt van N-Amerika - Mount Whitney met een hoogte van 14.505ft oftewel 4.421m (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Whitney) - ligt "slechts" 84,6mls (136km) hier vandaan. Badwater Basin werd lange tijd aanzien als het laagste punt van de westelijke hemisfeer, maar dat bleek niet juist te zijn. Die eer komt toe aan "Laguna Del Carbón" in Argentinië (-344ft = -105m)
Natuurlijk hoort hier een foto van ons 2-tjes bij en we bombarderen een toevallige toerist willens nillens tot onze privé-fotograaf, een dienst die we graag voor hen terugdoen natuurlijk...voor wat hoort wat !
Zoals wij staan op onderstaande foto, kijken we tegen de berg op. En midden op die berg staat een plaat die het zee-niveau aangeeft. We hebben er een foto van gemaakt...kunnen jullie de plaat zien halfweg de berg ?
En zo ziet Badwater Basin er van heel dichtbij uit...
Zoals je zo dikwijls ziet in cowboy films, zijn mensen vroeger écht wel op zoek gegaan naar goud. Maar omdat ze veel te ver moesten reizen, ontstonden er - oa. hier in Death Valley - een aantal kleine dorpjes. Deze cowboys zette hun geluk (en hun leven) op het spel voor (hopelijk) "de vondst van hun leven". Of het veel opgebracht heeft betwijfel ik ! Omdat het leven in de woestijn toch niet simpel is en omdat er toch niet zoveel goud gevonden werd als verwacht werd, werden de steden verlaten en verhuisden de mensen terug naar de grotere steden, ver weg van de woestijn. De verlaten steden zijn nu echte "Ghost-Towns" (spookstadjes) geworden. Zo eentje is "Rhyolite" (http://en.wikipedia.org/wiki/Rhyolite,_Nevada) en dat gaan we bezoeken.
Het eerste gebouw is een overblijfsel van wat eens de bank geweest is
De 2de ruïne is waarschijnlijk de ene of de ander winkel geweest
Maar dit huisje - "The Bottle House" (het flessenhuis) - is toch wel heel goed bewaard gebleven. Amaai...die moet nogal gedronken hebben !!! Was die persoon iedere dag ladder zat en kon hij zijn rijkdom niet meer op na het vinden van een dikke klomp goud ? Neen...dit huisje werd gerestaureerd in 1925 door Famous Players Lasky Corporation (het latere "Paramount Pictures") voor de verfilming van de geluidloze film "The Air Mail".
Onze dag zit er bijna op en we moeten nog helemaal tot Las Vegas rijden. We hebben nog 127mls (205km) voor de boeg dus we weten wat gedaan. Maar als we dit plaatje zien, kunnen we niet snel genoeg hier vertrekken. Nog maar goed dat we geen verdachte geluidjes gehoord hebben of dat ik dit plaatje niet eerder ontdekt hebt, want anders waren we al lang ribbedebie...
En als we bij valavond bijna Las Vegas bereiken, slaag ik er in om een hele mooie foto van een ondergaande zon te nemen via de zijspiegel van de auto...ik word misschien ooit nog wel eens "topfotograaf"...!!!
En nu zijn we moe, maar heel voldaan over alles wat we vandaag weer hebben mogen meemaken. Het enigste dat we nog doen als we in het hotel toekomen is uit eten gaan en een duikje nemen in dit mooie zwembad. Zeteltjes in het water, mooie vissen vóór onze ogen en een lekkere cocktail...wat wil een mens nog meer...
En dan is het bedtijd...maar niet getreurd...we blijven hier 2 nachtjes logeren voor we weer verder gaan. Niki heeft toch wel een zeer spectaculaire verjaardag gehad als je het mij vraagt hoor !
Eerst en vooral wil ik mijn ventje vandaag een hele dikke proficiat wensen met zijn verjaardag ! We hebben die wel al gevierd met taart en een kaartje (zie blogje van 29/3), maar ik kan het niet nalaten om het toch nog effe te vermelden ! Lieve schat, we gaan er vandaag een geweldige dag van maken...ik hou van jou !!
Voilà...onze 2de dag in Death Valley en nu gaan we er eens tegoei aan beginnen. We moeten helemaal terug naar de ingang van het park rijden. We zijn nog maar net vertrokken en daar zien we toch wel dat er een vliegtuigje "gecrasht" is zeker !!! We stoppen er natuurlijk bij...hij ligt vlak naast de weg...maar bij nader toezien valt het ons op dat dit vliegtuigje er al héél lang ligt. Niks aan de hand dus...
Als we eens goed rondkijken zien we meteen ook de reden waarom die hier gecrast is...de dametjes van plezier hebben hier hun onderkomen en waarschijnlijk heeft die piloot dat vanuit zijn cockpit gezien. En zoals dat spreekwoord het zegt...als de nood het hoogst is, is de redding nabij...hahaha !!!
Genoeg gezeverd nu...we rijden Death Valley in en onze eerste halte in deze imens grote vlakte, waar je één enkel huis aantreft "Scotty's Castle". Een heel mooi gebouw (kasteel ?) midden in de woestijn. Dit kasteeltje in Moorse stijl werd in 1922 gebouwd door Albert Johnson voor $2,4 miljoen. De vriend van Johnson - "Death Valley Scotty" - woonde er tot aan zijn dood in 1954. Deze merkwaardige figuur "Scotty" deed iedereen geloven dat zijn hele vermogen in een geheime goudmijn - onder het kasteeltje - lag. In feite was die mijn van Albert Johnson want het was hij die betaalde voor alle onderhoud en rekeningen van Scotty. Het kasteeltje werd echter nooit Scotty's eigendom. Meer uitleg ? http://nl.wikipedia.org/wiki/Scotty's_Castle.
Vermits we heel wat op ons programma staan hebben vandaag gaan we niet binnen in het kasteeltje, maar ik neem jullie wel graag even mee op een kleine tour rondom.
In dit kasteeltje hebben verschillende beroemdheden gelogeerd zoals bv. President E. Hoover, Bettie Davies en andere toenmalige filmsterren. Een wel zeer merkwaardig iets in dit kasteeltje is de muziekkamer waar het orgel bespeeld wordt dat werkt op de waterdruk van de bron. En tot op de dag van vandaag worden er regelmatig concerten georganiseerd waarbij de bezoekers zich opkleden in de stijl.
Voilà...gezien ! Nu gaan we op zoek naar de "Mesquite Flat Sand Dunes" want behalve vele rotsen heeft Death Valley ook nog heuse duinen (http://www.nps.gov/deva/naturescience/sand-dunes.htm). Die duiken dan plots op in het midden van een landschap dat je meer aan de maan doet denken dan aan duinen. Er wordt ook gezegd dat deze duinen "lopen" omdat het zand soms meters ver door de wind verplaatst wordt.
Een beetje verder dan de duinen komen we aan "Burned Wagons Point". Op dit punt zijn in 1849 een grote groep mijnwerkers en goudzoekers gestrand. Zij wilden met z'n allen naar de mijnen van Centraal Californië en zochten - door Death Valley - een kortere route om er te geraken. Maar aangezien zij hier kwamen vast te zitten, waren ze verplicht om hun wagons in vuur te steken en een aantal van hun runderen te slachten, op te eten en de rest van het vlees te drogen alleen maar om te kunnen overleven hier in Death Valley. Met de rest van hun runderen én te voet hebben ze dan toch uiteindelijk Californië bereikt.
De "Mosaic Canyon" (http://www.americansouthwest.net/california/death_valley/mosaic_canyon.html) is de volgende plek die we gaan zoeken. Jullie hebben het nu al wel door dat wij graag gaan wandelen en dat geen enkele canyon ons afschrikt, dus gaan we ook hier op ontdekkingstocht. Soms hebben we een beetje het gevoel dat we "Columbus" of "Jacques Cousteau" zijn, die de ene ontdekking na de andere waarnemen. Alleen gaan wij het niet écht ontdekken, maar staat alles netjes aangeven.
We bereiken de canyon...
en gaan op pad...
Maar van het vele klimmen en dalen is mijn ventje zo moe geworden dat hij even een kleine pauze inlast. En ik maak daar dan weer gebruik (misbruik ?) van om foto's te maken.
Wat kan zo'n "hazenslaapje" blijkbaar toch deugd doen ! Dominique is helemaal uitgerust en weet met zijn energie geen blijf meer. Hij loopt voor mij uit en "springt" letterlijk over de rotsen !!!
Ik denk dat ik ook maar eens een pauze moet inlassen. Ik ga me hier eens op de ene of de ander hoge rots zetten om een beetje te mediteren. Misschien dat ik ook wat extra energie krijg ? Als dat niet het geval zal zijn, dan zal het in iedere geval (hopelijk) toch wel een kleurtje opleveren...
Ik ben nu al meer dan 3 jaar aan 't "bloggen" en dit is me nog nooit overkomen. We hebben zoveel foto's die we jullie willen laten zien dat ik niet alle foto's van één dag in één verhaal gezet krijg. Vanaf dit punt gaan we op zoek naar het diepste punt in Death Valley..."Badwater Point". Gaan jullie mee ?
Vannacht hebben we goed geslapen en na het onbijt vertrekken we - fris en monter - richting Mammoth Lakes. Het is een toeristische trekpleister met voor elk wat wils. Tijdens de zomermaanden kan je hier heerlijk wandelen (of vissen), bootje roeien, fietsen, begeleide wandelingen te paard doen. Meer info vindt je uiteraard op http://www.ci.mammoth-lakes.ca.us/. Bij de ingang van het park hoort een foto natuurlijk.
We zitten nog steeds in het winterseizoen en dan zijn deze Mammoth Lakes een uitverkozen plek om te skiën. Wij zijn uiteraard NIET voor de sneeuw naar hier gekomen en ons ski-gerief hebben we al netjes opgeborgen, maar deze meneer denkt er duidelijk anders over. Zijn "aanhangwagentje" - waar normaal gesproken zijn kid(s) zouden moeten inzitten - doet in dit geval dienst om reservemateriaal mee te sleuren. Ik ben al héél blij dat er geen kind inzit als ik zie tegen welke vaart hij de berg af geskied komt.
We willen wel eens proberen te meten hoe dik dit witte tapijtje hier eigenlijk nog wel is, maar dan komen we voorbij een muur van sneeuw die zo hoog is als dat Niki groot is (en dat kan al wel tellen !)
En wat ik al lang in gedachten heb - om nog eens te doen zoals we dat vroeger deden - is "een engeltje in de sneeuw maken". Dus zogezegd zo gedaan...een hele grote "Engel" hier in de sneeuw...
We wandelen weer verder en steeds maar hoger en hoger de bergen in. Het zonnetje schijnt volop, het is helemaal niet koud en de lucht is letterlijk "hemelsblauw" met hier en daar een ietsiepitsie klein wolkje
En dan komen we eindelijk aan het grote meer. Het is helemaal bevroren en daarom kunnen we er gewoon overwandelen. Veel wandelaars zijn er hier nog niet geweest - we zien slechts één spoor voetstappen - maar wij verkiezen om gewoon een paar foto's te maken en daarna terug bergafwaarts naar de auto te wandelen.
Bij het bankje vlak aan het meer wil ik toch wel eerst effe uitrusten en van het zonnetje genieten. Het was een klim van ongeveer 3 kwartier flink doorstappen en we moeten ook nog helemaal terug hé. Wat een héérlijk plekje hier...ik zou hier gerust een paar uurtjes kunnen blijven zitten.
Toen we vanmorgen in het visitorscenter navraag deden over hoe ver Kings Canyon hier vandaan ligt, kregen we te horen dat we een omweg zouden moeten maken van maar liefst 8u rijden. De weg - een bergpas - die we zouden moeten nemen is nog gesloten is voor het winterseizoen. Zo ver omrijden gaan we écht niet doen...het stuurt al onze plannen voor de volgende dagen in de war. We besluiten dan maar de route een beetje aan te passen en verder te rijden naar het stadje Beatty (Nevada). Alleen is het een beetje koffiedik kijken welke richting we precies opmoeten want Niki weet het precies niet meer...
Om Beatty te bereiken moeten we vandaag al een stukje door Death Valley rijden. De totale afstand van Mammoth Lakes tot Beatty is 191mls(307,5km) waarvan 75mls (120km) dwars door Death Valley. Zodra we de afslag nemen om de woestijn in te rijden veranderd het landschap op spectaculaire manier. Een 2-tal uurtjes geleden zaten we nog in de sneeuw en nu rijden we temidden van de woestijn die bezaait is met "Joshua Tree's" en da's niet meer of minder dan wat we in België "Yucca's" noemen.
Ik - die mij altijd al voorstelde dat een woestijn enkel en alleen zand en duinen is - moet hier vaststellen dat deze woestijn er eentje is van rotsen en keien. We willen wel eens ervaren hoe een woestijn aanvoelt en daarom parkeren we de auto en gaan we een wandelingetje maken...effe de benen strekken en van de gelegenheid gebruik maken om van chauffeur te wisselen. Het is ontzettend warm maar gelukkig waait er een windje die de temperatuur dragelijk maakt. Als Niki een foto wil maken van mij bij de cactussen, steekt de wind opnieuw op en die zorgt er voor dat mijn kapsel assortie met de cactussen wordt.
Na de "foto-shoot" zetten we de lange weg van 75mls (120km) op een "dirt road" (een aardeweg) in. Dit wordt een lange rit, want er zijn hier geen hotels, geen benzine stations, geen tegenliggers te zien zover we kunnen kijken. De vergezichten zijn spectaculair, maar wij voelen ons momenteel "alleen op de wereld" !
Maar ze hebben hier wel degelijk zand en duinen. Ik ga dus écht wel te zien krijgen wat ik me bij een échte woestijn voorstel en dus gaan we op zoek naar die "Eureka Dunes" die zich blijkbaar temidden van rotsen en bergen bevinden (http://en.wikipedia.org/wiki/Eureka_Valley_Sand_Dunes). En onze auto...wel...die zou écht wel eens een wasbeurt kunnen gebruiken. Je kan je naam zo in het stof schrijven...
Onze rit gaat verder en we passeren we een verlaten mijn. Ik kan me echt niet voorstellen dat er hier vroeger mensen kwamen werken. Hier is absoluut niks te zien en niks te doen, kilometers ver in de omtrek niet. Naar wat waren ze hier op zoek ? Wie waren deze mensen ? Goudzoekers misschien ?
Als we bijna het park uitrijden komen we voorbij deze "Ubehebe" krater. Dat is een naam die de Timbisha Indianen hem gegeven hebben. Het betekend zoveel als "grote mand in de rots" en je moet de naam uitspreken als "YOU-BEE-HEE-BEE". De ouderdom van deze krater wordt geschat tussen 2000 en 7000 jaar geschat, hij is één kilometer breed en 150 tot 237 meter diep. Meer tekst en uitleg vindt je op : http://en.wikipedia.org/wiki/Ubehebe_Crater
Bij het buitenrijden van het park profiteren we nog gauw om een foto te maken om jullie te laten zien dat we ons inderdaad in Death Valley bevinden. Als we morgen hier terug binnenrijden staat de zon al te hoog en is het waarschijnlijk té warm en té helder om een mooie foto te maken.
En nu op naar het hotel voor een welverdiende nachtrust. Morgen komt het volgende verhaal...slaapwel ! Ingrid
