Samen met Kim trekken we vandaag naar Lancaster. De wereld van de Amish mensen spreekt vooral tot de verbeelding omdat wij - veel-te-goed-verwende-mensen-met-veel-luxe - ons niet kunnen voorstellen dat er vandaag de dag nog steeds mensen zijn die bv. zonder elektriciteit leven en die met paard en koets rondtoeren ipv dat met de auto te doen. Natuurlijk heb ik bij dit hoofdstuk ook aan de nieuwsgieren onder jullie gedacht en via Wikipedia een link gevonden met tekst en uitleg : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amish
Onderweg naar Lancaster is er echter nóg iets dat onze aandacht trekt...een heuse KERMIS !!! Net zoals we dat in België gewend zijn ! Dus...wij er naar toe natuurlijk, want geloof me, een straatbeeld als dit hier is écht wel uitzonderlijk voor de USA ! En wat is het eerste dat we tezien krijgen ? Je raad het nooit...een Amish die een frituur uitbaadt...jawel !
Als we zo over de straat lopen en links en recht frituurtjes en andere eetgelegenheden zien, krijgen Kim en Niki honger. Neen...geen frieten ('t zijn toch geen écht Belgische) maar wél een "bratwurst"
En dan gaan we verder, maar het duurt niet lang voor we de eerste tekenen zien dat we Lancaster naderen. Het contrast tussen de 2 werelden is duidelijk zichtbaar op deze foto.
Een foto maken van de Amish moet steeds "in 't geheim" gebeuren want dat is tegen hun principes. Aan een schooltje kan ik tóch onderstaande foto maken. Let eens goed op de klederdracht en de kapseltjes van deze kinderen...allemaal precies hetzelfde ! We gaan serieus ver terug in de tijd...
De boeren op het land hebben het ook niet gemakkelijk. Met paard en ploeg is het zwoegen en zweten, maar daar wordt je groot en sterk van natuurlijk. Let er ook eens goed op dat deze ploeg geen rubberen, maar ijzeren banden heeft ! En bij de traktoren is dat precies hetzelfde...ijzeren banden...
Een beetje verder komen we aan een winkeltje waar Niki gaat vragen of we een foto mogen nemen mét de uitbaters erbij. "No way !"...klinkt het antwoordt dat hij krijgt. Dan trek ik m'n stoute schoenen maar aan en neem een paar foto's zowel buiten als binnen in de hoop dat er "toevallig" misschien tóch wel iemand in beeld zal lopen. Maar neen...dat gebeurd dus NIET. Heb je gezien hoe armzalig die winkel er binnen uitziet ? Ze hebben wél frigo om zuivelproducten koud te houden maar die werkt dan weer op generatoren en niet op elektriciteit en de lichten in de winkel zijn gaslampen want zoals gezegd...ze leven er écht zonder !
Bij het "visitors center" snuisteren we een beetje rond op jacht naar een souverniertje. Dat heb ik gevonden in de vorm van een traditioneel hoedje dat door alle Amish vrouwen gedragen wordt.
Bij een ander winkelcentrum in de buurt komt het "kind" in Niki weer eens boven. Hij kan het niet laten...als hij een moto ziet wil hij erop gaan zitten...
Het is avond voor we terug bij Kim thuis zijn. Kim is er moe van geworden om ons de hele dag mee op sleeptouw te nemen, maar ze mag nog niet naar binnen. Eérst en vooral wil ik nu wel eens een foto van haar bij de voordeur van hun huisje vóór ik het vergeet ! Ze zitten nog volop in de verbouwingen omdat Tim van hun kleine huisje (linkse gedeelte) één groot huis aan 't maken is...Good job Tim !
En zo komen we aan 't eind van onze 2de dag in Philly. Morgen gaan we naar New Jersey om Stuart op te zoeken en vandaar gaat het terug naar Washington DC om het vliegtuig richting Utah te nemen.
Na 564 foto's nagekeken te hebben en de beste uitgeselecteert te hebben ben ik er eindelijk klaar voor en kan ik hier "mijn ei kwijt" over ons tripje naar Washington, Philadelphia en New Jersey. Daar gaan we...
Op 25 september vertrekken we met de Belgische delegatie (jaja...daar hoor ik ook bij !) voor de BE Part Meeting naar Washington DC. Dat zijn vergaderingen voor de Belgen die - op dagdagelijkse basis - via email en telefoon samenwerken. Ze wonen allemaal in de USA, maar in verschillende staten. En net daarom is het van jaar tot jaar een andere staat waar de vergaderingen plaatsvinden. Zowel Dominique als ik hebben er een gans jaar naar uitgekeken want voor ons wordt het een speciaal tripje. Na deze 2-daagse vergadering gaan wij mijn nichtje Kim - die intussen al 18 jaar in Amerika woont en werkt - en haar familie in Philadelphia opzoeken. Wat zal het deugd doen om haar en haar gezinnetje na een jaar weer eens "life" te zien !
Het valt me een beetje tegen dat de mannen zoveel en zo lang moeten vergaderen. 's Morgens vertrekken ze tegen 8am en komen pas terug in het hotel aan rond 6pm. Daarna blijft er jammer genoeg niet veel tijd meer over om nog een beetje aan "sight-seeing" te doen. Daarbij komt ook nog eens dat het weer - dat bij onze aankomst 85°F (+/-29,4°C) warm was - ineens veranderd naar regen, wind en kou (+/- 55°F = 12,7°C). Onze laatste avond in DC sluiten we af in "Fogo de Chão", een authentiek Braziliaans steakhouse. Dat doen we in gezelschap van Maria en haar man Frank die we kennen van de WWR en die zaken doen met onze mannen.
Woensdagmorgen na het ontbijt gaan de anderen terug naar huis en Niki en ik beginnen aan onze reis naar Kim & Co. Tegen de avond zijn we er, maar daar staat mij een hele grote verassing te wachten. Het is mijn verjaardag en Kim heeft voor een taart (hhhmmm !!!) gezorgd. Thank you Kim, Tim, Donovan & Justin !
Donderdag 29/9 gaan we New York en Ground Zero bezoeken. Omdat er in deze wereldstad zóveel te zien en te doen is, geef ik jullie een website met een lijst van de bezienswaardigheden in NY : http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_bezienswaardigheden_in_New_York_City Natuurlijk maken we wél de nodige foto's. Op de achtergrond op de 1ste foto zie je al een heel bekend gebouw. Dat is het "Chrysler Building (http://nl.wikipedia.org/wiki/Chrysler_Building) Nog zo'n paar andere, écht typische NY-straatbeelden zijn zeer zeker de 2de en de 3de foto
Nadat we - met héél veel moeite - eindelijk de auto geparkeerd hebben, begeven we ons naar het machtige "Empire State Building" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Empire_State_Building). Deze toren spreekt al lang tot onze verbeelding en vandaag hebben we de kans om hem te gaan bezoeken. Het bovenste gedeelte van de toren ligt in de mist, maar we zijn er nu eenmaal en willen niet onverricht ter zake terug naar huis zonder dat we hier een kijkje zullen gaan nemen. Samen met Donovan en Justin gaan we onze kans wagen en laten we ons door de lift tot boven brengen. Precies op dát moment trekken de wolken een beetje open. De "weergoden" (of zijn het de "engeltjes" ?) zijn ons toch een beetje goedgezind (maar frisjes is het wel) !
Van boven uit heb je een geweldig zicht op NY en ik kan me voorstellen dat bij zonnig en warm weer je hier een nog geweldiger uitzicht moet hebben, maar wij zijn al blij met wat we vandaag te zien krijgen.
En dan gaat het verder naar "Ground Zero". Behalve al die enorm grote gebouwen die New York rijk is en die heel veel toeristen naar deze grootstad lokken, spreekt deze plek waarschijnlijk nog het meest tot ieders verbeelding. Ik ben er zeker van dat ieder van jullie - die dit verhaal nu zit te lezen - nog precies weet wat zij/hij aan 't doen was op het moment dat de wereld geschokt werd door de aanslag op het WTC (World Trade Center) op 11 september 2001. Ik weet het nog héél precies hoor !!! Omdat ik juiste info wil geven zet ik ook van deze plek er effe de link naar Wikipedia bij http://nl.wikipedia.org/wiki/World_Trade_Center_(New_York) Vandaag - 10 jaar na datum - zit hartje NY nog steeds in een ellenlange heropbouw fase, waarvan hier het bewijs...
Eén keer binnen de omheining - die de werken afbakend van het "gewone" leven - wordt de gigantische impact van die aanslag nóg duidelijker. Met een krop in m'n keel wandelen we voetje voor voetje op dié plek waar eens de WTC torens stonden en waar zoveel mensen op zo'n gruwelijke manier uit het leven van hun geliefden zijn weggerukt. Ik kan er nog steeds niet bij dat iemand zoiets met opzet doet !!!
De grote vraag "WAAROM ?" voel je hier als het ware nog steeds hangen. Een vraag waarop nooit een antwoord komt, een vraag waarvan het antwoord gewoon niet te vatten is...Met ingetogen stilte houden we halt aan het momument dat ter nagedachtenis aan zovele onschuldige slachtoffers is opgericht. Het is een momument dat de stille getuige moet zijn (en is !) dat zoiets hopelijk NOOIT MEER zou voorvallen...slik ! Zelfs de weergoden kunnen het blijkbaar nog steeds niet vatten en voelen zich - samen met ons - triest over deze gebeurtenis. We zijn nog maar 10 minuten binnen als er plots een enorme regenbui met het nodige klank en lichtspel losbreekt boven onze hoofden. Zo erg dat we moeten gaan schuilen. Het wordt zelfs de security te erg want we moeten onmiddellijk Ground Zero verlaten omdat ze bang zijn voor een bliksem-inslag.
Via Battery Park komen we dan bij iets dat we ook wel eens van dichtbij willen zien. Het Vrijheidsbeeld of het "Statue of Liberty" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijheidsbeeld_(New_York) is één van die dingen die je gezien moet hebben als je NY bezoekt.
New York is niet alleen maar een stad van bezienswaardigheden en grootsheid en hoge gebouwen en Wallstreet en lichtjes. Neen, het heeft ook - zoals elke grootstad (ook in België trouwens) - zijn daklozen en zijn mensen die alles doen om een centje te verdienen en zo in leven te blijven. Bekijk deze foto maar eens goed en prijs jezelf gelukkig dat je niet zo aan de kost moet komen...
Van het ene uiterste het andere in is hier van toepassing van de ene straat de ander in. Nog maar net zagen we een man plastieken flessen verzamelen in de zijstraten van NY en zo zitten we midden in de grote straten van glamour & glitter met veel lichtjes, pracht en praal en goedgeklede mensen in mooie kleren.
Ik heb dikwijls gezegd dat ik die grote bol wel eens wilde zien in NY. Je weet wel...die glinsterende bol op Time Square (http://nl.wikipedia.org/wiki/Times_Square) die ook altijd op TV te zien is als mensen beginnen aftellen naar middernacht van Oud naar Nieuw ? Waar zovele mensen speciaal voor naar NY komen afzakken om dat eens mee te maken ? Wel...ze mogen hem hebben, die bol ! We hebben hem gezien...en hij was teleurstellend klein.
We kunnen NY niet verlaten zonder een foto van de wereldberoemde "skyline" van deze stad. Onderweg naar huis en nog nét voor het té donker geworden is maakt Niki nog gauw deze foto.
We hebben het weeral gehad sé ! Morgen staat het stadje "Lancaster" op het programma. Voor diegenen die niet weten wat dat is...dat is het stadje waar de Amish mensen leven. We zijn benieuwd...
Alweer een concert van een muziek-icoon die intussen toch ook al 67 jaar geworden is.
We gaan er met de trein naar toe en zo hoeven we ons niks aan te trekken van parkeerplaats want op zo'n concert verwacht je toch zeker veel volk ? De Deense Marianne gaat mee en zij maakt deze foto.
Bij aankomst willen we ons eerst voorzien van een drankje maar vóór ons staat een lange rij en het is aanschuiven geblazen. Dominique - die niet meer weet wat aanvangen - begint zomaar wat foto's te maken. De meneer voor ons heeft blijkbaar honger en het vrouwtje dat hem bedient kan haar eigen ogen niet geloven...
Deze "grote" dame brengt het ene bekende liedje na het andere. Maar een vrouw is een vrouw en natuurlijk verdwijnt ze regelmatig van het podium om in een heel ander kleedje weer tevoorschijn te komen
De sfeer zit er goed in en ik heb Niki zelden zo zien bezig zijn op een concert als wat ik nu te zien krijg. Zelfs bij AC/DC en bij CCR blijft hij normaal gezien netjes in zijn stoeltje zitten. Maar nu ???
Al die heerlijke liedjes ten tijden van "The Supremes" komen één voor één aan bod en die brengen de nodige herinneringen met zich mee. We genieten van liedjes zoals "Baby Love", "Where Did Our Love Go", "Stop In The Name Of Love" en "You Can't Hurry Love". Wist je eigenlijk dat haar allereerste groepje de "Primettes" heette ? Dat was in 1959 en het groepje bestond uit Diana Ross, Mary Wilson, Florence Ballard en Barbara Martin. In 1961 veranderde ze de naam van de groep naar "The Supremes". Je kan meer lezen over het leven van Dina Ross op deze link van Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Diana_Ross_(zangeres).
In 1969 verliet ze de groep en ging solo. Haar 1ste grote solo-hit was "Ain't No Mountain High Enough". In 1975 zong ze de titelsong "Do You Know Where You're Going To" voor de film "Mahogany" en in 1978 speelde ze "Dorothy" in "The Wizard of Oz" waarin Michael Jackson de rol van de vogelverschrikker speelde. Maar de bestverkopende single uit haar carrière was het duet met Lionel Richie "Endless Love" (1981). In 2009 was zij de hoofd-act van "Symphonica in Rosso" in Arnhem waar ze optrad voor +/- 34.000 mensen per avond. Vandaag, hier in SLC, zitten er misschien 1000 mensen in de zaal en dat is écht wel teleurstellen. Maar zij geeft het beste van zichzelf en de aanwezigen (waaronder zijzelf) weten het zeer zeker te appriciëren. Marianne en ik zingen luidkeels mee en nu is het Niki die dat tafereel vastlegt op de gevoelige plaat...
Zoals altijd blijven mooie liedjes nooit duren en na 2u op het podium gestaan te hebben is het tijd om afscheid te nemen van deze "klasse-dame". Een niet-aflatend-publiek roept haar nog één keertje terug op het podium, nog één keertje zingt ze een lied en nog één keertje wordt er nog een laatste foto genomen
En dan is het ook voor ons tijd om terug naar huis te gaan. "Dat pakken ze ons al niet meer af" om het maar eens met de woorden van Dominique te zeggen...en gelijk heeft hij !
Onze 3de WWR (World Wide Review) is een feit ! Van maandag tot donderdag hebben onze mannen de grootste beurs - voor alles met betrekking tot de F-16 wereld - van Amerika doorsparteld. Maar die beurs is wel niet te vergelijken met bijvoorbeeld een auto- of motobeurs hé. Op zo'n beurs komen de fabrikanten van onderdelen van de F-16, hun nieuwste aanwinsten tonen (én proberen verkopen). Vermits Niki één van de mensen is die instaat om de te-vervangen-onderdelen-van-een-F16-of-C130-met-panne-aan-de-grond-ergens-in-de-wereld te kopen en te maken dat ze op plaats van bestemming zijn, moet ook hij daar naar toe. Het is voor hem niet alleen maar wat rondneuzen en contacten leggen, hij moet ook de nodige meetings volgen. Het zijn drukke dagen met meetings die ook enorm saai kunnen zijn (als ik hem mag geloven). Maar nadien komt de ontspanning want steevast wordt op woensdag de "Social Party" georganiseerd. Daar mogen dan ook de vrouwen mee naar toe. Ieder jaar heeft die Social een ander thema. Zo hadden we het eerste jaar "Chicago jaren '60/Al Capone", vorig jaar "International Casino's" en dit jaar is dat "Sports". Dat betekend concreet dat je in een outfit met betrekking tot het thema moet komen opdagen (zie vorige jaren). Op deze party wordt zoals gewoonlijk een fotostand voorzien waar iedereen foto's kan/mag laten maken. Wij hebben voor de gelegenheid gekozen om te tonen wát we in huis hebben en er wordt beter maar niet met ons gelachen !! Men zou wel eens voor verrassingen kunnen komen staan. Niki in zijn Taekwondo pak, ik in Tai-Chi outfit.
Alle deelnemers aan de beurs konden de afgelopen dagen een sport T-shirt kopen. Iedereen die kans wil maken op de hoofdprijs van de avond (een I-pad !) werd nadrukkelijk verzocht dat T-shirt te dragen. Dus kleden wij ons ook maar om want zo'n kans willen we niet aan onze neus voorbij laten gaan... Maar op weg naar het casino word ik plots aangesproken door de Koreaanse FLO Joonjae. Hij vraagt om een foto te maken. Ik denk nog effe dat hij wil dat ík een foto van hem en zijn collega maak, maar nee hoor...hij wil persé met mij op de foto ('k heb blijkbaar toch nog een beetje succes...hihihi !).
Er zijn op die beurs nog meer Belgen aanwezig. Zo komen een paar keer per jaar de mensen van SABCA (Daniël & Philipe) op bezoek. En als die 2 heren op bezoek komen is 't altijd een beetje Kerstmis of Sinterklaas. Zij brengen wel altijd íets mee om ons te plezieren (Côte D'or karamellen, biertjes voor Niki enz...). We maken er ieder jaar opnieuw gebruik van om met alle aanwezige Belgen samen op de foto te gaan. Nu doen we dat in originele American Sports outfits die voor de gelegenheid voorzien werden. Ik stel het hele compangnieke, gezellige Belgen effe aan jullie voor vlnr. Daniël, François, Dominique, Philipe. Onderaan in beeld : Heidi en ik.
Na de fotoshoot is het hoog tijd om iets te eten en daarna gaat het richting casino. De sponsors van de beurs hebben écht aan alles gedacht om onze mannen (én hun dames) te verwennen na een lange week. Iedereen krijgt een aantal jetons voor het casino, eten en drinken wordt gratis aangeboden en na afloop liggen ook de foto's klaar om mee te nemen. Wij hebben voor een keertje ons fototoestel thuis gelaten dus van in het casino kan ik jullie niks tonen...sorry...maar wij hebben ons in ieder geval goed geamuseerd. Jammer dat het alweer voorbij is. Nog maar 2 van de 5 WWR's te gaan en dan wonen we terug in België.
Goed uitgerust en voldaan van spijs en drank vatten we onze 3de dag van dit verlengde weekend aan. Vandaag gaan we Zion National Park ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Zion_National_Park) bezoeken en als we andere Internationals mogen geloven is dit park hét paradijs voor wandelaars zoals wij. Eerst halte is - zoals gewoonlijk - het visitors center voor de nodige inlichtingen.
Zion National Park is een gebied waar +/- 2000 jaar geleden de "Anasazi" (oude Pueblo-volkeren) woonden. Daarna (+/- 800 jaar geleden) namen de "Paiute Indianen" het gebied over en daarna waren het de Mormoonse Pioniers die in 1860 de Indianen verdreven om er zich er zelf te vestigen. Het is een park dat je NIET met eigen vervoer kan/mag doen. Op een grote parking aan het begin van het park (of in het stadje) laat je je auto achter en van daaruit neem je een shuttle bus die je tot in het park brengt. Deze shuttle bus (ieder kwartier) is gratis en je kan opstappen en afstappen waar en wanneer je zelf wil. Waarom zou je dan met je eigen auto beginnen rijden hé...Via een intercom systeem wordt je in de bus voordurend op de hoogte gehouden wat er te zien en te doen is op de volgende halte. Meteen bij de eerste halte (die ook het verste in het park ligt) valt het ons op hoe "groen" het hier wel is in vergelijking met Antelope Canyon dat we gisteren bezocht hebben.
Niki staat niet alleen op bovenstaande foto. Kan je zien wie of wat er nog meer opstaat ? Kijk eens rechts achter hem...daar zie je rotsen. De ene heeft een grote rotsblok erboven op, de andere een heel kleintje. Tenminste...dat dacht ik want dat kleine rotsblokje is niks meer of minder dan een Californische Condor, een aartslelijke, kaalhoofdige roofvogel die behoort tot de familie van de gieren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Californische_condor).
En dan kan onze "riverside walk" beginnen. We willen eigenlijk tot "Zion Narrows" gaan, maar plots begint het te regenen en de paden en stenen waar we over moeten lopen worden spekglad.
We rijden met het busje tot de volgende halte. Daar onmoeten we een Ranger (boswachter) die de toeristen de nodige uitleg verschaft van de dieren die we zouden kunnen tegenkomen. Behalve dan deze beestjes (een bever en een "raccoon" of wasbeer) want die zien er volgens mij een beetje dunnetjes uit...
En we vervolgen onze wandeling naar de "Weeping Rock", ook wel de "hangende tuinen" genoemd. Deze rotsen steken een stuk boven de andere uit. De begroeing zoals mossen en varens hangen vrij van deze rotsen af en worden gevoed door het water dat als een waterval er over af stroomt.
Als je onder die hangende tuinen staat krijg je dit uitzicht, maar je ziet dat het bewolkt is. Er is nog meer regen op komst en dus moeten we ons haasten om nog een paar andere dingen gezien te hebben.
We komen aan bij "Court of the Patriarchs", die zo genoemd werden naar 3 personen uit het oude testament Abraham, Isaac en Jacobus. Meer uitleg hierover vindt je op http://www.flickr.com/photos/adelmann/2936398841/
Het begint te donderen en te bliksemen...voor ons hét teken om het park te verlaten. We hebben immers nog een rit van ongeveer 5,5 uur terug naar huis voor de boeg (330 miles of 531 km). Maar eerst natuurlijk nog een foto bij de uitgang (of beter gezegd de ingang) en dan zijn we riebedebie...
Dat was het dan weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben ? Wij komen in ieder geval nog eens terug om er een wandel-weekend van te maken ! Toedeloe en tot de volgende...
Nadat we gegeten hebben en een beetje uitgerust zijn gaan we deze namiddag op ontdekkingstocht in de Lower Antelope Canyon. Hiervan wordt gezegd dat deze canyon avontuurlijker is dan de vorige.
Als we binnen zijn begint onze gids zijn uitleg te geven over de canyon, maar we staan in een open vlakte en van canyon is er helemaal geen sprake...we zien niks behalve de rotsen waar we óp staan. Na de hele uitleg vraagt onze gids om hem te volgen en dan verdwijnt hij plots. Ik ben de eerste die hem volgt...hierin...
En zo ziet het daar beneden uit. We gaan steeds maar dieper en dieper, via smalle spleten en vele kleine trapjes en ik vraag me af hoeveel dieper we nog zullen gaan.
Ik heb er geen woorden voor hoe overweldigend mooi het hier wel is...Deze canyon is - volgens mij - nóg mooier dan de vorige. De kleuren zijn anders, de sfeer is anders, we hebben ogen tekort om alles te zien !
Dat het soms via hele smalle spleten gaat heb ik daarnet al gezegd, maar hier zie je het heel duidelijk...
Met de juiste belichting (en hoe we ons fototoestel moeten instellen verteld onze gids ons wel) kan je de meest spectaculaire foto's maken. Maar dat hebben jullie al wel door zeker ? Niki - die écht wel onder de indruk is van dit natuurfenomeen - voelt zich waarschijnlijk voor één keer ook een beetje kleintjes
Maar we zijn nóg altijd niet op het diepste punt. We gaan nog een "beetje" dieper de grond in
Met voldoende fantasie zou je in onderstaande foto's een dierenhoofd moeten zien. Kijk maar eens goed. Herken je ze ? De eerste is een apenkop, de tweede een schildpaddenkop.
Niki is de hele weg lang als een échte "paparazzi" te werk gegaan. Op één of twee foto's na heeft hij dat ding helemaal niet uit handen gegeven en ik heb niks anders gehoord dan "klik...klik...klik..." Als we bijna bij de uitgang zijn slaag ik er toch in om dat fototoestel te pakken te krijgen en deze foto van hem te maken.
Vele trappen later staan we terug waar we vertrokken zijn...terug boven de grond ! 'k Voel mij precies als een marmot die uit haar ondergronds hol komt gekropen en verblind wordt door het sterke daglicht. We nemen afscheid van onze Navajo gids en begeven ons op weg naar Springdale. Daarvoor moeten we nog ongeveer 2,5u rijden want Springdale is 117 miles (+/- 188km) hier vandaan. We passeren nog een laatste keer langs Lake Powel
Tegen 6:30pm maken we halt voor het avondeten bij "Denny's Wigwam". De naam alleen al intrigeerd ons en we willen wel eens in een wigwam gaan eten. Helaas, pindakaas...'t is helemaal geen wigwam maar een kakofonie van alle mogelijke (en onmogelijke) "Western"-achtige toestanden.
Terwijl we zitten te eten, stopt er bij het restaurant een bus. En wij die dachten hier lekker op ons gemakje te zitten, zijn er aan voor de moeite. Maar groot is onze verbazing als we horen dat die toeristen Nederlandstalig zijn. Wat zeg ik ? Nederlandstalig ? LIMBURGERS bedoel ik !!! Ja hoor...'t is een hele bus vol "Truienaars" die ze hier loslaten ! We kunnen dan ook niet anders dan hen de juiste handwijzer aantonen hoe ze veilig en wel terug thuis moeten raken. Alhoewel...St.-Truiden staat hier helaas NIET bij...
Antelope Canyon - dat bestaat uit een Upper en een Lower gedeelte, en dat zich midden in een gigantisch groot Navajo reservaat bevindt - ligt op amper 8,8miles (14km) van ons hotel en dus hoeven we ons vandaag niet te haasten. Niki heeft om 10am een afspraak gemaakt met een gids die ons zal meenemen naar het Upper gedeelte (om 3pm doen we dan Lower Antelope Canyon) want die uitstappen mag/kan je niet zomaar op eigen houtje ondernemen. Op één bepaalde plek worden de toeristen verzameld en met jeeps naar de ingang gebracht. Deze canyons zijn wat men noemt "slot canyons". Dat zijn smalle kloven die door water en/of modder zijn uitgesleten (aldus Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Antelope_Canyon) . Ze zijn ontstaan door erosie. Door de zware regenval in moessonseizoenen kunnen er modderstromen ontstaan waardoor een doorgang tussen de rotsen gecreërd wordt. De zachte steensoorten werden afgesleten, de harde gepolijst.
De ingang ziet er alleszins al gigantisch uit. Moeten wij langs dáár naar binnen ??? Gelukkig is deze canyon "maar" 400 meter lang (maar hij is wel 44,3 meter diep...ttz...hoog want we gaan er beneden in hé !)
Meteen bij de ingang hebben we al geluk en schijnt het zonnetje. Onze gids (een Apache) kent de kneepjes van hoe-je-goeie-foto's-maakt, gooit wat zand omhoog en dan verschijnt de lichtbundel pas goed.
We wandelen verder de kloof in...JONGENS WAT IS HET HIER ADEMBENEMEND MOOI !!!! Iedere lichtinval geeft andere kleuren en vormen en de silhouetten die daardoor ontstaan zijn hebben (bijna) allemaal een naam gekregen. Wat denk je bijvoorbeeld van "The Guitar" ? Het beeld zegt genoeg hé ?
"The Coyote Head" (het hoofd van een wolf)
"The Heart" (nogal duidelijk...het hart)
"The Waterfall" (de waterval)
De rotsen en kloven zijn gevormd door modderstromen die zich een weg gebaand hebben tussen de zachte en hardere steensoorten door. Daardoor zijn de wanden "gezandstraald", het ziet er allemaal een beetje fluweelachtig uit (de wanden zijn bijna zo zacht als babybilletjes...).
Er is hier zoveel moois te zien dat ik na afloop écht niet weet wélke foto's ik precies op deze blog ga plaatsen. Kun je me geloven dat het een moeilijke keuze was ? Nog zo'n paar prachtbeelden zijn onderstaande 3...
Dit is "Sunset at Momument Valley" (Zonsondergang in Monument Valley). Ik moet toegeven dat het plaatje mij heel bekend voorkomt. Alleen hebben wij daar gisteren géén zonsondergang meer gezien.
En als we terug bij de uitgang komen hebben we weer geluk en kunnen we nog een laatste fantaschtische foto maken van een plek waarvan ik nu al weet dat ik hier vast en zeker nog terug kom.
Intussen is het bijna middag geworden maar vóór we naar onze volgende afspraak gaan, moeteerst de innerlijke mens voorzien worden van spijs en drank. Voor die gelegenheid zullen we naar het nabijgelegen Lake Powel rijden. Om dat meer te bereiken moeten we over deze mastodont van een brug. Aan de rechterkant van de weg zien we de dam met het daarachter gelegen Lake Powel
en links op die brug kijken we in een wel erg diepgelegen Colorado rivier
Bij het hotel/winkel/restaurant eten we een kleinigheidje en maken we nog vlug een paar foto's
Daarna halen we nog wat drinken voor namiddag en begeven we ons terug naar plaats van afspraak. Wie weet wat voor moois er nu weer op ons ligt te wachten ! Maar meer daarover in het volgende verhaal.
Onze volgende uitstap wordt er eentje naar het zuiden van Utah. Dit weekend zijn we van plan om Monument Valley, Antelope Canyon & Zion National Park te gaan bezoeken. Eerst moeten we nog via de luchthaven rijden want Heidi komt terug van een cursus en wij brengen haar de "officecar" zodat zij terug naar huis kan. En dan kunnen we eindelijk onze reis aanvatten. We hebben een tocht van 356miles (+/- 573km) voor de boeg en volgens de computer zullen we ongeveer 6,5 uur nodig hebben om ons hotel in Bluff, UT te bereiken.
We zijn goed uitgeslapen en hebben het ontbijt achter de kiezen als we op de kaart ontdekken dat we eigenlijk niet ver verwijderd zijn (50miles of 80,5km) van het "Four Corners Point"...een unieke plaats in de States. Het is het plekje waar maar liefst 4 Staten van Amerika samenkomen...Utah, Arizona, Colorado & New-Mexico. We wijken van ons oorspronkelijke plan af, want natúúrlijk maken we een ommetje naar dit punt ! Effe de link nog meegeven : http://en.wikipedia.org/wiki/Four_Corners_Monument
Deze plek is een zakdoek groot, ligt in "the-middle-of-nowhere", heeft geen restaurantjes of eetgelegenheden maar heeft wel de nodige souvernierwinkeltjes rondom dit punt (achter mij op onderstaande foto) die uitgebaat worden door échte Indianen (we zijn hier niet voor niets in Navajo-Country !!). Meer dan een paar foto's maken en aan één van de kraampjes iets kopen zit er écht niet in.
Na veel mikken en meten, na wel 3 keer opnieuw deze foto maken en na talloze goedbedoelde commentaren van andere toeristen over hoe ik nu precies die foto zou moeten maken, wil iedereen een foto zoals deze
De volgende route van 101miles (162,5km) door zeer uitgestrekte, droge vlaktes - waar de wegen zo lang zijn dat je het einde ervan niet meer kan zien - brengt ons naar Monument Valley (http://nl.wikipedia.org/wiki/Monument_Valley).
Misschien zegt de naam "Momument Valley" niet zoveel, maar als jullie de foto's te zien krijgen, zullen jullie waarschijnlijk hetzelfde denken als ik : "het enigste dat hier nu nog mankeerd zijn Winnetou & Old Shatterhand die zomaar om het hoekje op hun paarden voorbijgestormd komen...". Ook films met John Wayne (oa. "Stagecoach" uit 1939 en "The Searchers uit 1952) werden hier opgenomen.
Nu gaan we het park pas écht verkennen. Bij het begin van de 17miles (27,3km) loop (lus) zien we enkele restanten van indianenwoningen...neen...de Navajo's woonden NIET in wigwams maar in kleine leemen hutjes.
We rijden verder door het park en de uitzichten worden alsmaar mooier en spectaculairder. Veel tekst en uitleg hoef ik hier niet te schrijven...laat je fantasie gerust de vrije loop gaan...
Deze foto heeft een beetje uitleg nodig. De rotsformatie hieronder noemt "The 3 Sisters" (de 3 zussen). Hebben jullie de wigwam opgemerkt ? Om jullie een idee te geven hoe immens groot het hier is...het is een wigwam waar zéker 20 tot 30 personen gemakkelijk in kunnen...
Nu komen we aan "7 Totem Pole" of in het Indiaans "Yei Bi Chei". (In't Vlaams is dat gewoon..."7 Totem Palen")
en "2 Elephant Butte" (nu geen Indiaans, maar gewoon Vlaams..."2 Olifanten Konten")
Het hele park, de ganse loop (of lus) hebben we afgelegd op "dirt roads" (en dat zijn niet meer of niet minder dan onverharde wegen). Dominique voelt zich als een visje in 't water. Hij denkt dat hij Paris-Dakar aan 't meerijden is. Op een gegeven moment heb ik hem zelfs moeten zeggen dat ik het tóch wel heel jammer zou vinden als hij hier in dit park een bekeuring zou krijgen wegens "speeding" (te snel rijden). Wegen zoals deze...
Nog een laatste foto van mijne "racer" en dan gaan we verder.
Het laatste ritje voor vandaag moet ons tot Page in de staat Arizona brengen waar we zullen overnachten. Het is nog zo'n 121miles (+/-195km) rijden, dus hebben we nog ongeveer 2u15' autopret in 't vooruitzicht.
Dit kleine berichtje - samen met de foto's van de kaart én een tekstje - zijn speciaal voor de verjaardag van mijn Ma ! Hieperdepiep Hoera want Ma wordt vandaag 82 jaar ! Ma...we zijn er dan wel niet bij om je verjaardag te vieren maar in gedachten vieren we mee. We geven je en dikke knuffel, een kruisje (ook voor Pa) en 3 dikke verjaardagzoenen. We vinden het heel bijzonder en fijn, te weten dat je deze blog regelmatig bezoekt en daar zijn we best wel fier over !
Lieve Ma,
Speciaal voor je verjaardag gezondheid, goede wensen De mooie dingen van het leven omringd door lieve mensen Wij wensen je vreugde en geluk zo kan "jou dag" niet meer stuk.
Happy Birthday Ma, XXX Ingrid & Dominique
PS : En nu vlug de auto in want we vertrekken naar het Zuiden van Utah. Daar gaan we Momument Valley, Four Corners Point, Upper & Lower Antelope Canyon en Zion National Park bezoeken...
