Onze 1ste uitstap van deze nieuwe zomer beginnen we met een ritje naar Wendover want vandaag gaan we naar een concert van de "Fab 4" (http://www.thefabfour.com/), een tribute band van de legendarische "Beatles". Heel erg in't geniep (want normaal gesproken mag het helemaal niet...) hebben we tóch een aantal foto's kunnen maken, maar deze eerste plukte ik van het internet...ze lijken precies de "échte Beatles" !
Als de band het alomgekende "Help" begint te spelen, staat de ganse zaal recht en zingt luidkeels mee.
"A Hard Day's Night", "Yesterday", "Here Comes The Sun", "Can't Buy Me Love" en "Hey Jude" zijn een aantal titels die ze ten gehore brengen, en ze brengen één voor één de nodige herinneringen terug.
Na de pauze is het de beurt aan hun latere periode met liedjes zoals "Sergant Pepper" en "Yellow Submarine" maar ook "Imagine" gezongen door John Lennon ontbreekt niet in het repertoir.
Zoals ik in het begin van mijn verhaal al zei, zijn we naar Wendover getrokken waar we verblijven in hotel/casino "Nugget" (http://www.wendovernugget.com/). Natuurlijk moet er na zo'n concert altijd uitgebreid "na gebabbeld" worden en dat doen we vanavond in gezelschap van de Skandinavische landsvertegenwoordigers...vlnr. Oystein & Inger-Lise (Noorwegen), Marianne & Michael (Denemarken) en wij.
Als we allemaal ons zegje gedaan hebben, begeven we ons richting casino. We zijn hier in het "Las Vegas" van Utah en we kunnen hier niet vertrekken zonder dat we het nodige gokje gedaan hebben. Veel gewonnen hebben we wel niet, maar we hebben gelukkig ook niks verloren.
Als uiteindelijk het klokje 12u aangeeft, is het tijd geworden om ons bed te gaan opzoeken. Morgen beginnen we aan een rondreis van ongeveer een 10-tal dagen en dan willen we toch wel een béétje uitgeslapen zijn.
Na een nachtrust van 7 uurtjes en een stevig ontbijt met spek en eieren vertrekt ons gezelschap terug naar huis en wij beginnen aan onze lange rit richting Bishop een stadje in Californië. We hebben 453 mls (729km) voor de boeg en willen niet teveel tijd verliezen want de GPS zegt dat we 8,5u zullen moeten rijden.
We zijn nog maar nét buiten Wendover en moeten al meteen halt houden. Er is niks gebeurd hoor...maak je niet ongerust, maar we komen hier voorbij een boom waar we een foto van willen maken. Jullie denken waarschijnlijk "waarom gaan ze nu een foto maken van een boom ?", wel bekijk hem maar eens
Je kan hier in Amerika allerlei gekke dingen zien en meemaken, maar een boom die helemaal volhangt met petten ??? Hoe verzinnen ze het !? De boom heeft zelfs een naam gekregen : "The Idiot Tree"...hahaha ! Niki heeft er meteen ook maar een merkteken van zichzelf in nagelaten...een leeg bierblikje.
De weg loopt dwars door de woestijn en wordt zéér eentonig. Kilometers en kilometers aan één stuk zonder dat we ook maar iemand tegen komen of een huis tezien krijgen. Ik zit achter het stuur en hou de kilometerstand in de gaten. Stel je voor...22mls (35,5km) aan één stuk rechtdoor, geen tegenligger, niemand achter ons, geen huis, geen benzinestation, geen weilanden, geen beestjes, NIKS te zien en Niki...slaapt de slaap der zeven zaligheden. Da's voor mij wel héél vermoeiend hoor !
Op deze plaats moét ik even halt houden. Ik voel me precies zoals in de film "Cast Away" met Tom Hanks. En zie je die brievenbussen ? Er is nochtans geen huis te bespeuren. Of toch ? Daar helemaal in de verte ? Ik zou hier niet graag 's morgens mijne post moeten komen halen hoor...
Dan komen we voorbij "Tonopah" en dit keer is het Dominique die wil stoppen voor een foto. We zitten hier immers aan de ingang van de test range van Nucleaire bommen en missiles en dat is iets dat Niki enorm interesseerd. Voor de nieuwsgierigen heb ik deze website bij Wikipedia gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Tonopah_Test_Range Voor degenen die alleen maar foto's willen zien...
Dan rijden we eindelijk Californië binnen maar wat er hier gebeurd is wil ik eigelijk allemaal niet eens weten. De plaat is doorzeefd met kogelgaten ! Het kan niet anders...hier zijn échte cowboys aan't werk geweest... Misschien is er wel iemand gelynched ? Enfin...we zullen maar maken dat we in ons hotel in Bishop zijn...
Als we na het eten in onze kamer komen, zoeken we via het internet de juiste weg naar "Beatty" want daar gaat onze reis morgen naar toe. We willen er "Mammoth Lakes" en "Kings Canyon" bezoeken. Eenmaal ook onze kamer voor die volgende nacht vastligt, vallen we alle 2 als een blok in slaap.
En wat morgen brengt...dat zien we dan wel. Ingrid
Denk nu vooral niet dat er tussen mijn verhaal over de Utah Grizzlies en mijn volgend verhaal over de Nederlanders niks is gebeurd hé want niks is minder waar ! In die tussentijd heb ik nog maar eens een nieuwe hobby ontdekt. Samen met de Deense Marianne ga ik alle trukjes leren om een taart of cupcakes te decoreren. Het begint al goed want voor de 1ste les moet ik al forfait geven. We hebben een afspraak bij de Utah Grizzlies (zie mijn verhaal van 7 maart) en die kaartjes zijn al een hele tijd geleden gekocht. Om mijn verlet een beetje goed te maken moet ik thuis oefenen en dat lukt vrij goed (als zeg ik het zelf !)
Voor onze 2de les worden we verondersteld een échte taart te bakken die we in de les zullen afwerken. Marianne maakt er eentje met een vis (allez...dat zou het moeten voorstellen tenminste...)
en ik creeër bovenop mijn taart een cupcake. Kwestie van technieken te leren en te oefenen. Die technieken zijn nog niet perfect, maar voor een nog-maar-2de-les nu ook weer niet héél slecht.
Voor les nummer 3 moeten we cupcakes bakken en meenemen. Als de les voorbij is zijn we héél fier met het resultaat en Dominique is er blij mee want hij kan ze morgen meenemen naar kantoor. Ik lust er wel ééntje, maar niet allemaal want ik weiger mee te doen aan de doorsnee Amerikaanse normen qua gewicht !
En dan zijn we aangekomen bij de laatste van de 4 lessen. Nu mogen we onze eigen fantasie de vrije loop laten hoe we onze taart willen afwerken. Ik ben 2 dagen geleden pas aan mijn hand geopereerd en daarom heb ik in het weekend de bloemetjes voor de zijkant al gemaakt. Marianne heeft de taart gebakken en zij zal hem in de les verder afwerken. Voilà...bij deze ook eens een foto van ons "klasje"
En dan begint ze eraan. Oefening 1 van vanavond is niks minder dan te leren schrijven met "buttercream" of "crème-au-beurre" en dat lukt haar vrij aardig !
Van het schrijven gaat het over naar het maken van roosjes want als we onze taart willen afwerken moet er wel nog iets meer opkomen dan alleen maar mijn bloemetjes langs de boord.
Na ongeveer een uurtje niks anders doen dan alleen maar oefenen is het tijd geworden om aan het echte werk te beginnen. En voilà...de taart is helemaal klaar !!! Wat heeft ze dat goed gedaan !
Wat jullie nog niet weten is dat we die taart speciaal gemaakt hebben voor Niki's verjaardag. De dag na onze laatste les is het voor Dominique immers zijn laatste werkdag. Morgen vertrekken we voor onze 1ste "zomer-uitstap" van 't jaar. En omdat we die lekkere taart niet verloren willen zien gaan, besluiten we hem naar kantoor te brengen waar we de mensen van de EPAF landen uitnodigen om een stukje te komen proeven. Alle eer is aan ons "feestvarkentje" van vandaag om de taart aan te snijden...zie hem eens STRALEN !
Dat we in goed gezelschap zitten hier heb ik al meerdere keren verteld. Maar dat het zelfs op kantoor goed verblijven is, dat wisten jullie nog niet hé...ziehier hét bewijs !
Niet alleen zijn Marianne en ik beste vriendinnen, ook onze mannen schieten heel goed op met mekaar. En ook al is Michael een aantal graden hoger geplaatst dan Dominique, hij is ook een goeie vriend geworden. Die twee zijn altijd wel in voor een grapje en met z'n 4-tjes maken we dan ook veel plezier.
Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook een kaartje en dan kan ik toch zéker mijn eigenste ventje niet vergeten hé...Lieve schat, van harte proficiat met je verjaardag ! Ik hou van jou...Je "Princess".
Alweer een verhaal rijker, alweer iets nieuws geleerd. Het is écht waar, je bent nooit te oud om te leren of om nieuwe ervaringen op te doen. Lees mijn verhalen maar eens opnieuw...je zal wel zien dat ik gelijk heb !
Onze vrienden Theo & José moeten onverwacht terug naar Nederland verhuizen. Dat waren ze sowieso al van plan in juli, maar nu moet de hele verhuis plots hals over kop geregeld en georganiseerd worden. Maar het zijn onze vrienden en dan helpen we natuurlijk mee. Omdat we met z'n allen - ttz. Niki en ik samen met het Nederlandse team - de hele boel een beetje mee-organiseren zijn we na een dagje hard werken allemaal samen lekker uit eten geweest in het Japanse restaurant "Tepanyaki". Op een rijtje zitten hier Niki, Theo, Wouter, ik, José en Lia. Wat een gezellige avond is dat geworden !
De kok van dienst haalt het ene trukje na het andere "uit de kast". Hij gooit en zwiert en goocheld met het eten dat het een lieve lust is én met messen die vlijmscherp zijn...jeetje...dat hij maar goed oppast voor zijn vingers of seffens liggen die ook nog bij op de bakplaat ! Die koks hier zijn échte kunstenaars.
Bij het bakken van al dat lekkers houdt de kok een paar stukjes scampi apart en zodra iedereen zijn/haar eten op het bord heeft gaat hij een beetje "de clown uithangen". Eén voor één moeten we onze mond openhouden en gaat "meneer" er een stukje scampi ingooien...Zodra het mijn beurt is wil Dominique daar een foto van en daar gaan we...onder toeziend oog van het hele gezelschap !
Nee hoor...MIS ! Niet mijn fout natuurlijk !!! Die kok kan niet goed mikken. Maar let maar eens op waar hij het wél gooit dan...En plezier dat de anderen hebben !!!
Zoals ik al zei...het was een heel gezellige avond in goed gezelschap !
Een paar dagen later - de avond vóór hun vertrek - komen Theo & José nog een laatste keer bij ons gezellig eten. De 2 mannen hebben al lang iets op hun nog-te-eten-verlanglijstje staan. Ze willen persé dat ik mosselen met frieten klaarmaak voor hen ! Natuurlijk draai ik daar mijn hand niet voor om, maar voor mijzelf en José wordt het kip met champions en spekjes in een roomsausje (met frietjes natuurlijk !).
Theo geniet met volle teugen en dat zie je meteen. Maar Theo zou Theo niet zijn als hij als hij niet één of ander grapje zou bedenken. De mosselen smaken hem zóóó goed dat hij blijkbaar niet genoeg heeft met zijn eigen volle bord...hij gaat ook nog gauw mosselen "pikken" bij Niki zodra die effe de keuken ingaat. En ik zou ik niet zijn als ik dát tafereel niet snel op de gevoelige plaat wil vastleggen...Foei jij...geniepigaard !!!
Bij mosselen hoor je - zoals de échte Belgen, ook al ben je een Nederlander - een Leffe te drinken. En zelfs dát is Belgisch. De 2 goeie vrienden proosten op een fijne tijd die we hier samen gehad hebben en we maken meteen een afspraak om mekaar op te zoeken zodra wij weer in België wonen of bij ons volgend bezoek.
Wat we steevast doen als we vrienden Internationals op bezoek krijgen is een foto maken. En ook vanavond mag die foto niet ontbreken. We willen immers van ook van al onze vrienden hier een foto boekje te maken. Dus zo gezegd zo gedaan, maar het heeft heel wat aarde aan de dijk gebracht voor de foto precies was zoals wij hem wilde hebben. De ene was te donker, de andere te ver of bewogen of iemand had zijn/ogen dicht. Maar het uiteindelijk resultaat is goed en dát was de hoofdzaak.
Lieve José & Theo, wat was het fijn jullie hier tot onze vrienden te kunnen rekenen. Met weemoed in het hart moeten we hier nu afscheid nemen en dat valt niet mee. We hopen dat het jullie bijzonder goed zal gaan daar in Nederland. Wat gaan we die New Years Party missen...maar vooral...wat gaan we jullie missen !
Het ski-seizoen is bijna ten einde gelopen en ik merk dat ik daar nog helemaal niks van vermeld heb. Bij deze wordt dit euvel rechtgezet. Waar we in de zomer altijd uitstapjes maken in de weekends, zijn de weekends in de winter voorbehouden voor het skieën. Niki en ik hebben deze sport leren kennen en nu maken we er gretig gebruik van om te genieten van wat kenners " de beste sneeuw ter wereld" durven te noemen. Vandaag is het één van onze laatste keren dat we nog kunnen gaan skiën en we hebben Mark (Nederland) gevraagd of hij voor een keertje zijn fototoestel mee wil nemen. Zo gezegd zo gedaan en op onderstaande foto zie je meteen wáár we precies skieën. Niki gaat helemaal tot "N" (Needles) terwijl ik het voorlopig hou op Little Cat (L).
En daar gaan we dan... de ski-lift brengt ons naar "hogere sferen". Voor het geval je je afvraagd waarom die tekst door de foto's zitten...wel...deze foto (en de volgende) is gemaakt door de fotograaf van Snowbasin.
Netjes achter mekaar komen we van de berg geskied, maar geloof me...da's alleen maar voor de foto hoor ! Want eens de fotograaf verdwenen is skiet Dominique met zo'n rotvaart langs mij voorbij dat het me verwonderd dat ik hem heelhuids beneden aan de lift zie staan wachten.
Namiddag is het warm genoeg om zonder jas te skiën. We trekken samen met de groep Nederlanders naar "Beckers"(B). Da's de eerstvolgende hogere halte en voor mij toch wel al een hele onderneming. Gelukkig kan ik rekenen op de aanwezigheid van mijn vriend en leraar Wouter die mij onder zijn vleugels genomen heeft. En natuurlijk hoort ook hier een foto bij. Je ziet vlnr. Mark, Wouter, Lia (vrouw van Wouter) Dominique en ik.
Dominique houdt het voor een keertje rustig en skiet alvast vooruit. Mark zorgt voor een heleboel mooie foto's van ons (hartstikke bedankt Mark !!!). Een blijvende herinnering aan onze 1ste échte ski-winter.
Halverwege wordt er effe halte gehouden voor een zoveelste foto. Wij samen op de latten op Beckers !
Ik geniet van deze nieuwe ervaring en de nieuwe omgeving. Ik ben blij dat al onze vrienden erbij zijn. Gedeelde vreugde is immers dubbele vreugde, nietwaar ? Als ik het ergste gedeelte achter de rug heb kan ik mijn vreugde niet meer op. Wat ben ik trots op mezelf want ik kom voor de 2de keer helemaal van Beckers !!! Dank je wel voor de begeleiding Wouter !
Aan het eind van zo'n prachtige dag als vandaag kan je er zeker van zijn dat er ook een mooie zonsondergang zal komen. Die willen we wel eens zien vanop één van de hoogste punten op Snowbasin en dat is "John Paul". Van hieruit vertrokken de skiërs tijdens de Olympische Winterspelen voor de "Men's Downhill". Volgens mij gevaarlijk hoog en gevaarlijk steil de diepe in hoor...hier ben ik duidelijk nog niét aan toe.
De volgende foto is op dezelfde plek genomen, uitkijkend op de andere kant. In de diepte zie je "John Paul's Lodge" liggen en zoals je ziet gaat het met een andere lift nog hoger naar "Men's Downhill".
Al gauw krijgen we van de lift-wachter te horen dat we ons terug naar beneden moeten begeven. Binnen een half uurtje stoppen ze de liften voor vandaag en als we ons niet haasten kunnen we tevoet terug naar beneden lopen (misschien kunnen we wel blijven slapen ?). We zijn gelukkig nog net op tijd voor de lift ! De uitzichten die je van hieruit hebt zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en ver !
Gezeten in één van de liftjes wordt het helemaal stil, maar ook bitterkoud omdat de zon achter de berg verdwenen is en het enigste dat je nu nog hoort is soms hier en daar een vogel.
Maar plots horen we mensen praten en als we de zaak eens heel goed bekijken merken we dat ze nét onder ons door geskiet komen. Die zullen zich wél mogen gaan haasten want het begint donker te worden...seffens weten ze de weg niet meer en verdwalen ze en er zijn toch wel kleine kinderen bij zoals je kan zien.
Terug op begane grond en bij de auto aangekomen merken we ook dat we toch nog niet de laatsten zijn. Deze mama met haar baby op de rug komt nét terug van een wandelingetje "snowshoeing" (sneeuwschoenen)
En dit heerschap is al helemaal niet gehaast om thuis te zijn. Hij doet wat ze hier noemen aan "tailgaten". Da's hetzelfde als "zet-je-koffer-maar-open-en-picknick-maar-in-je-auto". Maar heb je die auto al eens goed bekeken ? Volgens mij is deze roestbak toch écht wel aan vervanging toe hoor !
We zijn aan het eind van een wondermooie dag gekomen, maar ook aan het eind van dit verhaal. Binnenkort vertrekken we voor onze 1ste uitstap van de nieuwe "zomer". Dat betekend dat de winter en het ski-seizoen definitief voorbij zullen zijn. Tenminste...tot Thanksgiving, want dan begint het ski-seizoen opnieuw.
Ik heb dit seizoen nog helemaal geen verhaal geschreven over de winter. Niet te geloven wát een kwakkel winter hebben we dit jaar toch wel gehad !!! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat onze Nederlandse vriendin Anja bij hoog en bij laag beweerde : "Van één ding kan je hier altijd écht wel zeker zijn...en dat is dat we ALTIJD een witte Kerst zullen hebben". Mooi niet hoor Anja ! De weergoden zijn ons dit jaar niet echt goed gezind. In de bergen ligt wel volop sneeuw, maar hier bij ons in het dal kan het weer op 2 dagen tijd verschrikkelijk hard én snel omslaan. Zo was gisteren nog
en vandaag is het plots heel erg hard beginnen sneeuwen. Niet zomaar een buitje 's nachts, maar dit keer onverwacht in de late namiddag. Op een paar uur tijd worden we bedolven onder een sneeuwtapijt.
Als Dominique thuiskomt van "de noeste arbeid" wacht er hem meteen een andere taak. Hij mag zijn snowblower nog eens aan de gang gooien en blij als een kind (neen...niet écht !!!) gaat hij aan de slag. Hij zorgt ervoor dat de inrit sneeuwvrij is zodat de auto in de garage kan en daarna moet ook het voetpad er nog aan geloven. Stel je voor dat je dat niet doet en iemand valt en breekt bijvoorbeeld zijn/haar been. Dan is dat wél onze verantwoordelijkheid en zijn wij diegenen die opdraaien voor de eventuele kosten, want daar wordt hier niet mee gelachen. Ze slepen je meteen voor't gerecht ! Maar het is heerlijk buiten, het zonnetje schijnt, het is helemaal niet koud en dat maakt het allemaal aangenamer voor Niki.
Ik ben natuurlijk wel héél blij met de sneeuw, maar mijn pret is van korte duur. Amper één dag later zien we die dikke witte laag alweer verdwijnen, letterlijk als sneeuw voor de zon. Het is een trieste aanblik als ik 2 dagen later deze onderstaande foto maak...daar gaat de sneeuw...en hij komt wellicht niet snel meer terug. Geef mij dan toch maar die sneeuw met het zonnetje erbij hoor !
En zo is het de ganse winter door gegaan. Van oktober vorige jaar tot nu...de ene dag sneeuw, de andere dag is die weer verdwenen. En ook Kerstmis is geen witte Kerst geweest. Althans...dat is wat men ons verteld heeft want wijzelf zaten op dat moment in België hé.
Omdat het ons een tijdje geleden zozeer aangestaan heeft, gaan we vandaag nog eens terug naar een ijshockey wedstrijd van de Utah Grizzlies en dat doen we in gezelschap van een aantal geïnteresseerde Internationals die ik voor de gelegenheid eens allemaal één voor één zal opnoemen... Op de laatste rij zie je Wouter, Lia, ik, Niki, Matthias (met daarachter Elli & Kids), Heidi en Philippe. Op de eerste rij zitten Christos en zijn papa Nasos, Inger-Lise, Oystein, José en Mark. Fotograaf van dienst...onze Theo natuurlijk !
En zoals dat hoort hier in de States, moet alles "in't groot". De Grizzlie beer is hun mascotte en wat doe je dan... ? Dan zet je zo'n grote opblaasbare grizzlie op de plek waar de spelers hun intrede zullen doen.
De échte mascotte "Grizzbie" - diegene die de mensen moet "entertainen" en die moet zorgen dat er "ambiance" in de keet geschopt wordt - dié bevindt zich al lang tussen de supporters.
De spelers gaan eraan beginnen en meteen is het duidelijk dat het vandaag een super-spannende wedstrijd zal worden tussen de Utah Grizzlies en de Ontario Reigns. De ene wil hier niet onderdoen voor de andere...ze willen uiteraard allebei winnen !
Met de regelmaat van de klok laaien de gemoederen bijzonder hoog op. Soms wordt het zo erg dat zelfs mensen zoals deze "popcorn-verkoper" bangelijk toekijken. Oeijejoei...wat gebeurd daar allemaal ???
Inderdaad...er breekt een heuse vechtpartij los en dat net onder het toeziend oog van ons allemaal. Er wordt geschreeuwd, gevochten, geduwd en zelfs met de sticks geslaan. En de scheidsrechters ? Wel...ze staan erbij en ze kijken ernaar. En niemand die het lef heeft om zich tussen die ruziënde mannen te mengen...
De ijsjesverkoper daarentegen...die kan het allemaal geen basrt schelen...hij gaat gewoon verder met de verkoop van zijn "geschaafd ijs met een lekker blauw of rood kleurtje en smaakje" !
Nadat de ruzie is bijgelegd en iedereen "terug vriendjes" is geworden komt er een strafschop (als je dat zo al kan noemen bij het ijshockey want ik weet niet hoe 'k het anders moet uitleggen...). De scheidsrechter gooit de puck tussen de 2 rivalen op de grond. Dat hij nu maar vlug maakt dat hij weg komt voor ze hem seffens met die stokken te lijf gaan !
Uiteraard moeten deze 2 spelers proberen om die puck zo snel mogelijk te bemachtigen en hem door spelen naar hun ploegmaats die met z'n allen op dit tafereel staan toekijken. Het duurt echter niet lang of ze vliegen mekaar weer in de haren, maar gelukkig kan de arbiter dit keer het gevecht in de kiem smoren.
Enfin...het heeft zo nog de hele avond verder gegaan tot de wedstrijd afgefloten wordt. Maar gelukkig hebben "wij" gewonnen. De eindstand is immers 2 tegen 1 voor de Utah Grizzlies !!!
José & Theo (onze fotograaf van dienst) zullen dit jaar terug naar Nederland verhuizen. Daarom wil ik hem via deze weg effe bedanken voor al die leuke foto's die hij - bij verschillende gelegenheden - genomen heeft. Bedankt Theo voor al die mooie, onvergetelijke momentopnames !!!
Net zoals ik dat in augustus vorig jaar al deed voor schoonzoon Rob, wil ik vandaag schoondochter Antje eens deftig in de bloemetjes zetten. Antje, we zijn blij jou in onze familie te hebben en dat wil ik je op deze manier eens duidelijk maken. We wensen je van harte proficiat met je verjaardag en daarom dit kaartje
In gedachten vieren we met jullie mee en zullen we straks het glas heffen op jou gezondheid. We hopen dat je een hele fijne dag hebt, maar meer nog hopen we dat jij en Jo dit jaar in augustus samen met Joni, Rob en Lien naar hier zullen komen. Geloof me, een kans als deze doet zich niet alle dagen voor.
