Verdorie, verdorie, verdorie...had ik toch maar mijn mond gehouden over "bijgeloof" en "ongeluk" met die Supermaan dan was dit waarschijnlijk nu NIET gebeurd !!! Mijn woorden zijn nog niet koud of ik heb het vlaggen...doeme toch !!! 'k Ben een paar uurtjes geleden van de trap gedonderd. Jaja...lach maar...maar zo plezant is het niet hoor ! Terwijl we eerst nog dachten dat het allemaal niet zo erg was, begonnen we na een uurtje toch wel héél hard te twijfelen. Mijn enkel is bijna eens zo dik als normaal, ik kan er niet op steunen en zeker niet op lopen en zelfs ijs leggen helpt ook al niet. Dat wordt dus een ritje naar de E.R. Tegen 5pm vertrekken we en pas om 9pm zijn we terug thuis. Ik heb een zwaar verstuikte enkel (gelukkig is er niks gebroken) en heb nu een speciale laars ipv. gips. Hoelang ik die moet aanhebben ? Geen idee ! De dokter stelt me voor dat ik maar zelf moet voelen wanneer ik hem niet meer nodig heb ! Heb je van ze leven zoiets gehoord ? Hier is het de patient die bepaald wat er moet gebeuren. En dat allemaal omdat ze zoooo erg bang zijn dat je ze zal vervolgen. Er zit voor mij de eerstkomende 2 weken niks anders op dan te "niksen". De krant lezen, computeren en TV kijken zal een nieuwe hobby worden.
Zo zie je maar, ik zal in het vervolg toch maar beter mijn mond dicht houden ipv. te spotten met eventueel bijgeloof ! Ik wéét niet eens of er zoiets is als "bijgeloof bij een supermaan" en of het op waarheid berust, maar daar begin ik nu toch écht wel aan te twijfelen hoor ! Ons weekendje naar Yellowstone - voor Niki zijn verjaardag - valt nu wel compleet in't water. Maar...ik heb nog wel iets achter de hand !
Hebben jullie "haar" ook gezien ? Onze "Supermaan" ? Nochthans vond ik er niet zoveel "super" aan hoor. Het leek mij een gewone maan te zijn. Maar ze heeft wel voor veel ophef gezorgd ! Iedereen was er over bezig, iedereen wilde ze zien, iedereen hééft ze dan ook gezien...en goed bevonden. Maar wat is er nu zo speciaal aan die supermaan ? Wel...het is het moment dat de maan (door haar eclipsbaan rond de aarde) het dichts bij onze planeet komt te staan en zoiets gebeurd alleen maar bij een volle of een nieuwe maan. Meer hierover vind je op http://en.wikipedia.org/wiki/Supermoon. Hier is ze...(en het tromgeroffel moet je er maar zelf bij bedenken !)...
...de SUPERMAAN !
Omdat ik nogal nieusgierig ben (en omdat ik jullie de juiste info wil meegeven natuurlijk), ben ik via bovenstaande link (wikipedia) nog meer uitleg en beeldmateriaal gaan zoeken en zo kwam ik op volgende foto uit. Het laat je precies zien hoe groot de maan "normaal gezien" is en hoe groot deze "supermaan" nu eigenlijk wel was. Links de maan op 20 december 2010 en rechts de maan op 19 maart 2011.
Moeten we nu bang zijn dat er iets te gebeuren valt ? Brengt het ongeluk ? Gaan we heksen zien rondvliegen op hun bezems ? Is er in het verleden misschien hierdoor één en ander bijgeloof door ontstaan ? Wie weet...dat zullen we metertijd dan wel ondervinden zeker ?
Maar het leven gaat verder hé...willen of niet. Je kan niet bij de pakken blijven zitten en soms is het goed dat er dan plots een heel andere wending aan je dag komt. Zo heb ik gisteren zitten treuren om het heengaan van Ben, en zo komen er vandaag 2 zéér levenslustige kleuters op bezoek. We mogen een paar uurtjes babysitten op Eloïse en Clémence terwijl hun mama naar de naailes gaat. Spelletjes spelen, kleuren, zingen, blokken spelen...we hebben het allemaal gedaan. Als we niet meer weten wat aanvangen is de TV een goeie oplossing. Het gaat er precies héél spannend aan toe ! Geen van beiden merkt dat ik foto's maak...
Wat een schatjes !!! Ze komen graag naar hun "Nana" en daar ben ik blij om. Het maakt het gemis aan mijn kleindochter een beetje lichter. En voor hen zijn wij surogaat grootouders dus da's mooi meegnomen. Vandaag zijn ze écht wel braaf of zoals dat in 't frans klinkt "Sage comme des images" !
Vandaag, maandag 14 maart 2011 is een zwarte dag voor het Internationale gezelschap hier in Utah ! We hebben zojuist het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen dat onze vriend en collega Ben de Jong vannacht overleden is in Den Haag, Nederland. Ben was een Luitenant-Kolonel die vorig jaar eind juli terug naar Nederland verhuisde om daar samen met zijn vrouw Cristina (een Canadese) nog enkele jaren te wonen tot Ben met pensioen zou gaan. Daarna wilden ze naar Canada verhuizen. Het heeft helaas niet meer mogen zijn...
Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze schitterende mens
Ben, I wrote for you this part it comes wright from my heart every word is meant because you are my friend wherever you may be or go I want you to know in my heart & prayers you'll always be because you are a friend of me
Dat het in Utah enorm kan winteren daar heb ik al wel eens over verteld, maar dat het weer hier zo snel kan omslaan, dat kunnen jullie je niet voorstellen ! We kunnen op één dag wel alle seizoenen van het jaar hebben. Zo gaat het in deze periode - die de natste is van het ganse jaar - regelmatig van "lente" naar "herfst" om daarna terug over te gaan naar "winter". Da's geen pretje, want je weet 's morgens niet wat aantrekken welk weer je overdag kan verwachten. Het verhaal dat ik jullie vandaag wil vertellen is er zo eentje ! Gisterenavond is het op een uurtje tijd écht...maar dan ook heel écht...terug winter geworden (nét nu we de lente eindelijk te pakken hadden !). De weerman had het voorspeld...er zou een regelrechte sneeuwstorm over onze omgeving komen. Ik had nog net tijd om het Dominique in zijn oren te knopen en toen was het al van dat !
Het mooie van de sneeuw zijn de landschappen die het achterlaat. Daar maak ik dan weer dankbaar gebruik van om een stevige wandeling te maken, vooral 's morgens. Maar eerst maak ik thuis enkele foto's. Bekijk het maar eens goed...want straks is het waarschijnlijk allemaal weer weg !
Ik heb een idee ! Ik ga vandaag eens foto's maken van één en hetzelfde plekje om jullie te laten zien hoe snel het hier veranderd. Ons huis is een dankbaar onderwerp !
Deze maakte ik om 9am.
Om 2pm ziet het er zo uit...
En een paar uurtjes later - tegen 7pm - is alle sneeuw verdwenen.
Maar nu ik hier over "winter" en "sneeuw" bezig ben, valt het me te binnen dat ik het avontuur van Niki die is gaan jagen vergeten te vertellen heb ! Oei...dikke fout van mij !!! Hier komt het alsnog...
Dominique en Mark (een waalse vriend die hier woont en werkt) hebben al een hele tijd zitten uitkijken om eens op jacht te kunnen gaan. Mark is een ontwerper van geweren, die werkt voor Browing en hij heeft een aantal geweren in zijn bezit. Eind vorig jaar - tijdens één van die fameuse sneeuwstormen - zijn ze al héél vroeg 's morgens op "eendenjacht" gegaan ! Wisten zij veel dat het zo erg zou gaan stormen natuurlijk...Maar jagers (en vissers trouwens ook !) laten zich niet zomaar afschrikken door slecht weer.
In in het gezelschap van Martin (het zoontje van Mark) trekken ze de wijde wereld in.
Zie ze daar nu zitten - gezellig met z'n 2-tjes - verscholen achter camouflage netten in de sneeuw. En maar wachten...en maar wachten...hopelijk schieten ze ook nog iets...
Als het wachten hen allemaal een beetje te lang begint te duren, besluiten ze toch maar van achter hun schuilplaats te voorschijn te komen en gaan ze een beetje rondneuzen in de omgeving. Inderdaad, dat is een betere oplossing want meteen zien ze een eend in het midden van een bevroren meertje. Ze willen dat beestje niet zomaar schieten, dus willen ze ze eerst opjagen. Jammer voor hen, maar dat beest WIL helemaal niet gaan vliegen !! Hoeveel lawaai ze ook maken...niks aan te doen...de eend vliegt niet op ! Dan moet Martin met zijn luchtkarabijn proberen om de eend te raken. Ze hopen dat de eend op die manier zo erg schrikt dat ze wel zal gaan vliegen. Helaas...na een paar rake schoten tegen haar billen, vliegt ze nog steeds niet op ! Dan neemt Niki een 10-tal sneeuwballen en bekogeld dat arme beestje daarmee. Nog steeds geen succes ! Na veel vijven en zessen is de eend het zóóóó verschrikkelijk moe dat die vervelende mensen haar plagen dat ze uit het water komt en op haar dooie gemakje wegwandeld...weg van die plagers ! De mannen moeten het onderspit delven en onverricht ter zake (dus zonder buit !) terug naar huis !!!
Als dat geen goeie anekdote is om mijn verhaal hier te sluiten, dan weet ik het ook niet !
De Mormonen vieren dan wel geen Karnaval, maar als je Duitsers in je gezelschap hebt, kan het niet anders. Het is dan ook al jaren "dé" party van Layton en omstreken. Maar dit jaar is het hele speciale editie want het wordt het laatste Duits Karnavalfeestje ooit ! Eind oktober verhuizen onze vrienden (en hun collega's Marko & Sonja) terug naar Duitsland en wordt de Duitse office opgedoekt. Dat betekent dat er voor onze vrienden geen opvolgers zullen komen. Maar véél erger nog voor ons...er komt dan ook géén Karnavalfeestje meer (tenzij we natuurlijk iemand anders zo gek krijgen om het te organiseren...). Zaterdag 5 maart vanaf 6pm worden we verwacht bij Paul, Manuela en hun kids Alexander & Jessica.
Zoals je kan zien op onderstaande foto zijn ook Mr. & Mrs. St. Patrick al van de partij (hoewel dat nog veel te vroeg is...St. Patrick's Day is pas op 17 maart).
En dit 2-tal is de Duitse Karin die getrouwd is met de Amerikaan Jimmy.
Eten en drinken is er op die feestjes altijd in overvloed en vandaag is dat geen uitzondering. Dracula's mooie dame zit aan één kant van de tafel en houd zich bezig met een stelletje Griekse golfers
terwijl Heer Dracula aan de andere kant van de tafel zit en een verpleegster probeerd te entertainen. Hij hoopt zo aan het nodige "verse bloed" te geraken, maar deze verpleegster doet of ze hem niet ziet...
Hoe later de avond, hoe gekker het volk wordt en het heeft dan wel even geduurd, maar eens Paul achter zijn piano gaat zitten (om de ene Karnavals-schlager na de andere te zingen) komt hij er niet meer achter uit. Dus besluiten Manuela en ik maar om het nuttige aan het aangename te koppelen en gaan we meezingen met dit lied : "Isch bin ene Koelsche Jung", steevast gevolgt door "Köln Alaaf, Köln Alaaf, Layton Alaaf" !
Heino was dit jaar niet van de partij, alhoewel Dominique toch nog effe geprobeerd heeft om hem "in huis te halen". Maar Dracula die Heino nadoet...da's toch écht helemaal geen zicht hé !
Een dag of 2 na ons feestje zie ik op de facebook van Joni, deze foto van Lien staan. Omdat dit "Karnaval in België" is vind het het niet meer dan juist dat ook zij haar plekje hier op mijn blog krijgt.
Tot zover dit Karnaval-intermezzo en weer maar eens...op naar het volgende verhaal. Groetjes, Ingrid
Ons volgende project is weer een feit ! Ieder van jullie kent zeker en vast nog de blokjes waar je als kind ook al mee speelde. Het is een soort puzzel met een afbeelding en naargelang je draait met je blokken, komt er steeds een nieuwe afbeelding te voorschijn. Maar oeijejoeijejoei...o wee als je de verkeerde blokken draait, dan heb je gegarandeerd problemen en krijg je er niks meer van ! Wel...van dat soort blokken hebben we nu onze eigen "foto-blokken" gemaakt. Eerst en vooral moet je gaan zoeken naar de juiste foto's. Je kan rond een bepaald thema werken en voor mezelf heb ik gekozen voor 6 foto's van ons 2-tjes. Het zijn allemaal foto's die een bepaalde betekenis hebben voor ons. Eens je de juiste foto's hebt, moet je ze downloaden en ze via een laserprinter laten uitprinten (de kleuren van een laserprinter zijn mooier dan die van een gewone huis- tuin- en keukenprintertje van niks). Daarna ga je de foto's in 9 kleine delen knippen en dan komt het moeilijkste gedeelte. Je moet er immers voor zorgen dat al die blokken in een welbepaalde volgorde genummerd worden (én in die volgorde blijven liggen !!!) Als al die fotodelen in de juiste volgorde geplakt zijn begint het meest vervelende jobke van allemaal. Je moet die blokken gaan schuren. Met héél fijn schuurpapier en héél voorzichtig om je foto's niet te beschadigen.
Deze Portugese dame is Filipa, één van de "nieuwelingen" van vorig jaar.
Met z'n allen samen zitten knippen en plakken, de nodige koffietjes (en water !), het nodige getetter en gelach maakt dat deze klus zo geklaard is. Iedereen heeft er plezier in, maar je ziet aan de foto's dat het er soms ook écht wel héél geconcentreerd aan toe gaat. We willen immers geen fouten maken hé !
En inderdaad...het resultaat van al dat harde werken mag er écht wel zijn.
Ik kan hier natuurlijk maar één foto laten zien (het zou anders een veel te saaie boel worden) maar als we terug in België wonen, mogen jullie allemaal mijn "kunstwerk" komen bewonderen...
