De "allerliefste Oma Nana en Opa Niki" zijnde (en Lien kan het weten natuurlijk !), hebben we tijdens ons verblijf in België speciaal 2 dagen helemaal vrijgehouden om onze kleindochter Lien eens extra te verwennen. Zij mag kiezen wat we zullen gaan doen en daarom gaan we gezellig met z'n 3-tjes naar de bioscoop. Eerst moet natuurlijk ook de honger een beetje gestild worden bij Mac Donalds.
Lien is nog maar pasgeleden met haar papa ook al naar de bioscoop geweest, maar toch is er een film die ze wel héél graag wil zien. Dus troond ze ons mee naar "Alvin & de Chipmunks 3". Eerst nog effe een foto met haar Oma Nana op de trappen van het filmcomplex in Hasselt
En daar zitten we dan...Lien natuurlijk in het midden tussen haar Oma Nana en Opa Niki...
Bij het buitenkomen van de cinemazaal is het heel hard aan 't regenen (wat anders in België...!) dus gaat ons plannetje - om nog effe naar Winterland te gaan - niet meer door. Als we Lien later op de dag terug thuis brengen beloven we dat we er nog een vervolg aan deze dag zullen breien. En ja hoor...een paar dagen later gaan we haar halen om nog een gezellig dagje met ons door te brengen. Vandaag zit "het weer" in ieder geval een beetje beter mee. Het is wel grijs en bewolkt, maar het blijft droog. We trekken opnieuw naar Winterland.
We maken foto's bij de vleet en genieten...genieten...genieten...want we missen onze kleine meid toch wel heel erg hard als we in Utah zijn...dus moeten we ons voorzien van genoeg beeldmateriaal !
We kuieren nog wat rond en komen bij het huisje van de Kerstman. We hebben geluk want één van de Elfjes komt de deur opdoen en geeft uitleg over het huisje en het vele werk op de Noordpool. En dan is het zover...we ontmoeten zelfs de Kerstman in hoogst eigen persoon. De vreugde kan niet op voor Lien !
Daarna is het hoog tijd voor "e zjétje kaffee". In één van de vele eet- en drinkgelegenheden lassen we een korte pauze in. Het fototoestel - dat sinds onze verhuis naar Utah één van onze vaste uitgangs-attributen geworden is - is altijd klaar voor gebruik en dus ook nu. Eerst een foto samen met Opa Niki
En daarna mag en kan er eentje met Oma Nana ook niet ontbreken
Na het nodige natje en een droogje (en een plasje) begeven we ons terug naar buiten. We wandelen van het ene kraampje naar het andere. We zien heel veel leuke spulletjes, Niki probeerd enkele gekke mutsen uit, Lien en ik zien oorbelletjes, kettinkjes, ringetjes. Enfin...we slenteren zomaar wat rond.
Maar Lien heeft al een hele tijd gezien dat er ook een achtbaan staat. Dáár wil ze in !!! En wij moeten uiteraard mee. Ik zeg haar nog zo dat ik een beetje bang ben, maar ze weet me te overtuigen.
Het 2de rondje mag ze met haar Opa Niki alleen gaan doen...dan zal ik wel wat foto's maken. En ja hoor...ze is helemaal niet te houden en gaat nog eens. Het "begeleidings-slachtoffer van dienst" is niemand minder dan Opa Niki en die 2 amuseren zich geweldig...
Wat jammer nu...de dag is alweer voorbij gevlogen ! Maar we hebben alle 3 een geweldige fijne dag gehad. Weeral herinneringen om mee te nemen en te koesteren in Utah. Als we Lien naar huis brengen moet ze natuurlijk aan mama en papa vertellen dat ze de Kerstman gezien heeft en in de achtbaan geweest is. Haar gezichtje straalt nog steeds als ze er over verteld en wij zijn gelukkig dat ze het zo fijn vond natuurlijk.
Lieve Lientje, we gaan je missen als we terug naar Utah gaan hoor ! Maar mama en papa hebben beloofd dat jullie 3-tjes - misschien samen met nonke Jo en Antje - in de zomer van 2012 bij ons komen logeren. Dat wordt een heel avontuur voor ons allemaal en ik kan niet wachten tot jullie er zullen zijn. We houden zielsveel van jou !
We zijn nog niet helemaal herkomen van het huwelijksfeest, hebben nét bij Joni, Rob en Lien Kerstmis gevierd en vandaag is er alweer een volgend feest. Nonk Leon (een broer van mijn vader) en tante Liske zijn maar liefst 50 jaar getrouwd en dat moet gevierd worden. Hiep, hiep, hoera voor het gouden bruiloftspaar !
Tijdens de mis - ter ere van deze gelegenheid - verrast Yannick (zoon van mijn nicht Brigitte) onze nonk en tante op een instrumentaal intermezzo op zijn xylofoon. Hij doet dat bijzonder goed !
Mijn nichtje Joëlle heeft mij - bij ons vorig bezoek aan België - gevraagd of ik de mis wilde zingen aangezien ik toch in België zou zijn voor het huwelijk van Jo & Antje. Zij en haar zussen Linda & Patricia hadden mij horen zingen voor mijn ma & pa en kwamen zo op het idee om mij voor deze gelegenheid dan ook maar te vragen. Ik heb deze uitnodiging graag aangenomen omdat ik het een hele eer vond dat ze MIJ daar voor vroegen. En natuurlijk is 't plezant om je nonk en tante op deze manier te kunnen verrassen. Maar ik zing niet helemaal alleen hoor. Voor de 2de partij krijg ik de steun van nicht Jella en voor de muziek kunnen we rekenen op haar broer Dirk. Voor deze gelegenheid zingen we een liedje van Dana Winner "Ik hou van jou" en het "Onze Vader" terwijl nonk, tante en hun familie toezien.
Als Dirk "Gele Rozen" van Bart Herman zingt, krijgt tante Liske een grote bos gele rozen aangeboden. Nog één van de zovele verrassingen die hun kinderen in mekaar gestoken hebben voor vandaag.
Mijn nichtjes hadden gevraagd om niks over mijn deelname in de mis te zeggen, zelfs niet tegen ma & pa. Vermits mijn nonk een broer is van pa, wilden ze de verrassing voor iedereen zo groot mogelijk houden. Jammer genoeg wordt pa ziek 3 dagen voor het feest. Daarom moet ik hen wel op de hoogte brengen van ons complot. Nu kan ma mee naar de mis en zo is er tenminste nog 1 iemand van hen aanwezig.
Na de mis worden we uitgenodigd op een receptie. En hier wordt de ware uitleg over de verrassing helemaal uit de doeken gedaan en krijg ik eindelijk de kans om hen te feleciteren en hen dit kaartje te geven.
Nonk Leon, Tant Liske, van harte gefeliciteert met jullie gouden huwelijksverjaardag ! Maar doe er toch nog maar vele jaren bij. Wie weet sta ik over 10 jaar nog eens opnieuw ergens voor jullie te zingen...
De grote dag is eindelijk aangebroken. Vandaag trouwt mijn zoon Jo met "zijn" Antje. En zoals dat gebruikelijk is gaat de fiere bruidegom zijn mooie bruidje afhalen aan haar ouderlijk huis.
Na de nodige foto's van aankomst, aanbellen, begroeten, familie enz. gaat het richting het stadhuis waar we met z'n allen in de "trouwzaal" ontvangen worden. De burgemeester leest alle officiële akten voor.
En nadien is het aan bruid en bruidegom om samen met de getuigen de huwelijksakte te ondertekenen. Op onderstaande foto zie je (boven) Antje & Jo en beneden Ellen (zus van Antje) en Joni (zus van Jo).
Eenmaal terug buiten volgt er nog een reeks foto's bij de kerstboom samen met de bruidskindjes. En dat zijn vlnr Lien (onze kleindochter) en de kids van Ellen, broer en zusje Lennert & Britt
En dan is er de huwelijksmis. Zoals ik hen beloofd had, ga ik vandaag een lied voor het bruidspaar zingen. Zij hebben gekozen voor "De Roos" van Ann Christy en beloofd is beloofd dus....
Het gaat er de ganse tijd heel officieel en plechtig aan toe tot Antje plots de slappe lach krijgt. We zullen het er maar op houden dat de zenuwen haar een beetje parten speelden zeker ? Gelukkig komt alles goed zodra de ringen uitgewisseld moeten worden.
Aan het eind van de mis worden de ouders in de bloemtjes gezet en natuurlijk wordt er ook even tijd gemaakt voor een foto. Maar omdat ik hier op mijn blog niet alle foto's kan zetten, alleen deze maar...
Het kasteel van Alden Biesen - waar ook de huwelijksmis plaatsvond - is een uitstekende locatie om prachtige foto's te maken. En als je dan een fotograaf hebt die wel van een grapje houdt, krijg je dit
We zetten deze tot-nu-toe-zeer-geslaagde dag verder in de feestzaal "De Baenwinning" waar we hartelijk onthaald worden op een receptie terwijl het jonge stel foto's gaat maken in de tuin. Maar eerst een foto bij "hun" kerstboom. De kerstbollen die er in hangen zijn hun "dank-je-wel" kadootjes voor de gasten.
Op een gegeven moment zitten bruid, bruidegom en kindjes gezellig bij de openhaard en dat is een tafereeltje dat sowieso op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd.
De families verenigen zich rond het bruidspaar en wuiven jullie allemaal toe.
Ook de mama van Niki is van de partij. Natuurlijk wordt deze gelegenheid graag aangegrepen om eens een mooie foto van hun 2-tjes te laten maken.
Maar wij - de vier dames van één en dezelfde familie - gebruiken deze gelegenheid ook om een foto van de 4 generaties op beeldmateriaal te laten vastleggen.
Natuurlijk zijn er ook de gasten. Maar er is één groepje waar Niki en ik persé mee op de foto willen en die we hier ook persé op dit blog willen erbij zetten. Het zijn onze vrienden van Club '58. Vlnr. zie je Josiane, Dirk, Johan, Gerty, ik, Josseline en Dominique. Wel jammer dat Annie & Paul er niet bij konden zijn...
Als iedereen voldaan is van spijs (en vooral drank) wordt het de hoogste tijd om de beentjes eens te strekken op de dansvloer. De eer is natuurlijk aan Jo & Antje om de openingsdans in te zetten.
Daarna komt mijn zoon mij ten dans vragen en zeg nu zelf...zo'n knappe gast die mij ten dans komt vragen...dat kan ik als mama toch niet weigeren hé...
Jo kent Niki wel héél erg goed want plots weerklinken - op vraag van Jo - de eerste tonen van een lied van AC/DC en bij Dominique komt het feestbeest (zoals steeds bij het horen van deze groep) nu écht wel los.
Om dit verhaal helemaal af te sluiten wil ik jullie ook nog graag het kaartje tonen dat ik speciaal voor het bruidspaar maakte. Natuurlijk is dit kaartje ook voorzien van de nodig tekst, maar wat er allemaal precies instaat ga ik hier niet vertellen, dat is iets tussen Jo & Antje, Niki en ik.
Jo & Antje, het ga jullie bijzonder goed op jullie levensweg als man en vrouw. Héél veel liefde en geluk toegewenst voor jullie toekomst.
We hebben bij ons verblijf in België zoveel mensen ontmoet en zoveel vrienden terug gezien (jongens wat doet dat deugd te merken dat men blij is ons terug te zien !) dat ik voor dit verhaal gewoon een compilatie van al die ontmoetingen ga maken. Kwestie dat dit blog aangenaam blijft om te lezen en dat ik niet alleen maar moet rapporteren over het zoveelste etentje. Maar toch...je zal zien...het ene etentje volgt het andere op.
Eerst is er een etentje met Jan & Marjolijn en Jo & Antje. Jo wil immers meer uitleg krijgen over zijn carière-mogelijkheden binnen het leger. En bij wie kan hij dan beter terecht dan bij "onze" Jan die natuurlijk ook militair is en de laatste jaren voor Info-sermi gewerkt heeft. Jan en Niki kennen mekaar al sinds jaar en dag (sinds hun gezamelijke periode in Bierset). Omdat het zoveel makkelijker praat bij een etentje én omdat Niki anders alleen maar tussenpersoon is tussen Jan en Jo, gaan we met z'n allen een avondje uit. Gezellig, fijn om mekaar voor zo'n gelegenheid terug te zien, maar vooral heel lekker !
Een 2de groep mensen die we iedere keer terug zien zijn de mensen van Make-A-Wish. Het is altijd weer heerlijk om hen te zien ! Vooraan in beeld Jozef en zijn vrouw Denise, daarachter zie je Winnie en Werner en midden in beeld Niki en ik. Helaas ontbreken Veroni en Anja met haar man Peter én de kleine Lucas. Hopelijk lukt het een volgende keer wél om erbij te zijn en hen allemaal terug te zien !
Voor dit etentje zijn we afgezakt naar restaurant "de Kristalijn" ( http://www.dekristalijn.be/) in Genk. Onze Hoeseltse vriend Koen (zoon van Jean van de Koel) is er Chef Kok en legt ons graag "in de wattekes".
Mijn vriendinnen mogen hier in dit geheel van "vrienden-ontmoetingen" niet mankeren. Iedere keer als wij naar België gaan, staat er steevast een ontmoeting met hen op het programma en maanden op voorhand worden onze agenda's op mekaar afgestemd. Dit keer is het allemaal een beetje makkellijker omdat Niki en ik bij Josseline logeren. Met z'n viertjes gezellig aan tafel is intussen een traditie geworden. Als het van mij afhangt wordt dit - na augustus 2014 - een maandelijks fenomeen dat we hopelijk héél lang kunnen blijven volhouden ! Vlnr. Gerty, ik, Annie en vooraan in beeld Josseline, onze gastvrouw !
Last but not least, hoort in dit rijtje ook nog een groep mensen thuis die ons eind mei 2012 komen opzoeken in Utah. Ze hebben erom gevraagd en ik heb het hen beloofd...ze krijgen een plaatsje hier op mijn blog. Mijn "goede" gezelschap van de avond zijn links "Mouche" (Erwin) en rechts "Unneke" (Gunther).
Deze samenkomst (met alweer een etentje) gaat door bij Gino, een vriend-eigenaar-kok van een Hoeselts restaurant "de Bibelot" (http://www.bibelot.be/). Dat restaurant runt hij samen met zijn vrouwtje Els. Dat Gino niet om een grap verlegen zit maakt onderstaande foto helemaal duidelijk...Gino ten voeten uit !
En om er nu zeker van te zijn dat ik niemand van dat gezelschap vergeet begin ik eerst met de fotograaf van dienst (jammer genoeg niet te zien) Pierre en dan komt de rest aan de beurt. Links zie je Maggie (vrouw van Pierre), daarnaast vlnr. Mouche, ik, Gunther, Gino, Inge (vrouw van Gunther), Niki en Els (vrouw van Gino).
Ziezo, dat was me het rijtje wel ! Maar geloof me...het is oh zo fijn telkens iedereen terug te zien !!! Wat gaan we iedereen weer missen in Utah...en dan vooral het lekkere eten ! Maar niet getreurd, want zoals ik al zei komen Mouche, Gunther en zijn vrouwtje Inge ons opzoeken eind mei. We zullen ons verlanglijstje van Belgische producten die we in Utah NIET vinden alvast beginnen maken...kwestie dat we niks vergeten !
We hebben de komende dagen nog héél wat op het programma staan en binnen een paar dagen vieren we het huwelijk van mijn zoon Jo en "zijn" Antje en daarvoor willen we toch wel in topvorm zijn hoor !!! Dus wordt het bij deze de hoogste tijd om mijn bedje in te kruipen.
Wordt vervolgt, maar voor nu...slaapwel en tot gauw ! Ingrid
Hieperdepiep 3X Hoera voor Sarah & François ! We hebben vandaag zeer heugelijk nieuws vanuit Utah vernomen ! Sarah & François - hij is één van de Belgische collega's van Dominique - zijn de trotse ouders geworden van een 3de meisje die de naam "Valentine" meekreeg. Ik vind het natuurlijk héél vervelend dat ik er nu niet bij kan zijn. Ik had nog zo gehoopt dat deze kleine meid zich zou laten zien nog vóór we naar België vertrokken. Helaas voor mij heeft ze mooi haar tijd afgewacht, maar vandaag is het dan zover. Een eerste babyfoto van ons "allernieuwste Belgske" mag natuurlijk niet ontbreken. Hier is ze dan...Valentine !
In Amerika krijgen pasgeborenen voor hun verblijf in 't ziekenhuis allemaal dezelfde ziekenhuis-babykleertjes aan en de baby-meisjes krijgen allemaal een strikje in op het hoofd. Daarna gaan zowel de mama's als de babies een paar uurtjes rusten vooraleer de grote toeloop gaat beginnen. En dát kan ik me zo al voorstellen. Jeetje...wat was ik dáár graag bij geweest om haar "welkom" te heten !!!
Kijk toch eens wat een schatje...je vindt haar bijna niet terug zo zalig en lekker ingeduffeld ligt ze daar !
Als de zusjes Eloïse en Clèmence het nieuws te horen krijgen willen ze er natuurlijk onmiddellijk naar toe. Wat zijn ze blij met hun nieuwe zusje ! Zo trots als een pauw neemt Eloïse de rol van "grote zus" op zich en samen met kleinere zusje Clèmence gaan ze voor het eerst met z'n 3-tjes op de foto.
Mama Sarah zou mama Sarah niet zijn als ze voor de geboorte van haar 3de dochtertje niet aan het knutselen geslagen zou zijn. Ze maakte zelf de geboortekaartjes die meteen ook als Nieuwjaarskaartjes konden dienen. Zo ving ze meteen 2 vliegen in één klap
Eén van de eerste dingen die we zullen doen als we terug in Utah zijn, is op bezoek gaan bij onze vrienden en hun nieuwe aanwinst bekijken, bekeuren, beknuffelen en bekussen. Jammer genoeg zal deze kleine meid het niet eens doorhebben dat ze in Amerika gewoond heeft. Eind mei verhuizen Sarah en de 3 kids immers terug naar België en een goeie 2 maanden later zal François zijn gezinnetje gaan vervoegen. Hun verblijf van 3 jaar hier in Utah zit er dan op...we gaan ze missen...en zij "hun" Nana (denk ik...) !
Het zat er al héél lang aan te komen en steeds werd deze samenkomst naar achteren geschoven. Maar nu is het eindelijk zover ! De neven en nichten van de familie Hendrickx komen samen.
Het was eigenlijk al jaren het idee van neef Patrick die op 20 april 2011 overleden is (zie blog) . En ere wie ere toekomt, maar deze samenkomst wordt dan ook aan hem opgedragen. Patrick...we weten dat je bij ons bent...we zijn je écht nog niet vergeten hoor ! Jammer dat je niet "live" kunt meevieren met ons, maar we zullen straks het glas heffen op jou ! We hopen dat je het goed hebt...daar waar je nu bent !
Het wordt niet "zomaar" een samenkomstje, neen hoor ! We gaan met z'n allen (tenminste diegenen die zich konden vrijmaken) naar Winterland in Hasselt (http://www.winterland.be/Startpagina.html). Dat is een samenvoegsel van zowel Kerstmarkt alsook het huis van de Kerstman én een ijspiste én cafeetjes. Niki en ik konden er jammer genoeg niet van den beginne bij zijn, maar toeval of niet...net híer vinden we het hele gezelschap drukdoende met "jenever-proeven". Ook hier krijgen jullie uitleg wie wie nu is...vlnr. nicht Eliane, zus Annita, schoonzus Lea en broer Freddy.
Ook neef Richard en ik zitten rond diezelfde tafel, maar voor mij vandaag alleen maar water want ik moet morgen - zondag 18 dec. - onder de MRI scanner in Leuven.
Zus Bettie en aangetrouwd neef Gishlain (man van Eliane) houden zich bezig met het zorgvuldig selecteren van de nodige jenevertjes. Niet alleen smaakjes, maar ook de kleurtjes ondergaan een nauwkeurige inspectie. En ze overleggen met mekaar : "Welke kleur nemen we ? Rood, geel, groen, blauw, mokka of liever oranje ?"
Na de vele drankjes - met het nodige gelach, gegier en gebrul - moeten ook de hongerige magen gestild worden. We gaan daarvoor naar het Thais restaurant "Lucy Chang" waar nog enkele verdwaalde en verkleumde neven en nichten ons opwachten. Helaas was er - zelfs ná reservatie - blijkbaar "geen plaats in deze herberg" voor ons gezelschap. Er wordt ons gevraagd een kwartiertje buiten te wachten omdat men dit voorval grondig wilde natrekken. En wij...wij maken van de gelegenheid gebruik om de nodige foto's te maken.
Eerst de échte neven en nichten van de familie Hendrickx en ik som ze even voor jullie op van links naar rechts en staande : Brigitte, Annita, Aliceke, Bettie, Patricia, Linda, Joëlle, ik en Eliane. De enigste 2 "jongens" van ons groepje mogen erbij gaan zitten. Dat zijn links broer Freddy en rechts neef Richard.
Maar ook de al-dan-niet-"aangetrouwden" worden op de gevoelige plaat vastgelegd. Ook hier weer van links naar rechts : Marc, Eddy, Dominique, Wim, Freddy, Ghislain en de enigste vrouw in dit gezelschap Lea.
Zich enorm verontschuldigend voor het ongemak, vergast de uitbater van dit etablisement ons op een paar flessen (we zijn dan ook met een groot gezelschap !) cava, die we op het verwarmde teras nuttigen. En daar komen al die tongen na zoveel jenever en nu cava pas echt goed los. We lachen, gieren, brullen dat het een lieve lust is. Vooral met de kat (of zeg ik beter met de "poes" van Eliane, nietwaar ?) !
En dan kunnen we eindelijk aan tafel ! Ik moet zeggen - volgens mijn bescheiden mening - was het het wachten toch wel waard. Mijn keuze uit het menu blijkt de juiste keuze te zijn geweest.
Maar zoals in alle families is er altijd wel ééntje die de kroon spant en iedereen aan 't gieren weet te brengen. Bij ons is dat niet anders...Brigitte krijgt bij ons all eer...(ere we ere toekomt hé Brigitte !) en dat het héél plezant geweest is zie je zo aan onderstaande foto !
Na nog lang nagepraat te hebben, nemen we rond 23u afscheid. Natuurlijk hopen we dat zo'n samenkomst nog opnieuw zal gebeuren. Wie weet waar ons dat naar toe brengt en in welke omstandigheden... In ieder geval BEDANKT allemaal voor een heel fijne avond en dat jullie met zovelen erbij konden zijn !
Onze aankomst in België is dit keer niet onopgemerkt voorbij gegaan. Na een lange vlucht van 9u en 40 minuten zijn we toegekomen op de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs. Een uurtje later zitten we in de TGV die ons tot Brussel zal brengen. En daar staan dochter Joni en zoon Jo ons op te wachten...'t is te zeggen...we hebben hen effe moeten zoeken tussen die mensenmassa in het station van Brussel Zuid hoor ! Maar al bij al...na nog eens een uur met de auto onderweg geweest te zijn belanden we dan eindelijk in Zolder bij mijn dochter Joni, schoonzoon Rob en kleindochter Lien thuis. Niki en ik zijn alletwee bekaf, maar we hebben ernorm veel "goesting aan een goei zjat kafféé". Groot is onze verbazing als mijn dochter aankomt met een gigantisch mooie, grote taart. Waaraan hebben we dít te danken vragen we ons af ???
Joni legt uit dat er gisterenavond een mevrouw langs gekomen is die deze taart gebracht heeft. Onze vriendin Marleen - die ik toevallig heb leren kennen via deze blog én via een gemeenschappelijke vriendin - heeft speciaal voor ons deze verrassing gemaakt en hem bij Joni bezorgt ! Ze hoopt dat we ons die laten smaken...WAT EEN VRAAG ! Natúúrlijk laten we ons dit welgevallen ! Onmiddellijk wordt de mega-taart aangesneden en de aanwezigen doen er zich tegoed aan !
Een aantal dagen later onmoeten we Marleen in Bilzen. En ik ben natuurlijk heel blij en fier dat ik deze "taarten-kunstenares" nu via mijn blog eens in de bloemetjes kan zetten.
Lieve Marleen, dank je wel voor die geweldige taart, maar vooral voor je vriendschap !!! We hebben al vele dingen gemeenschappelijk, maar dat zal zeker nog meer worden als we eens terug in België wonen. Je hebt me ooit iets beloofd en geloof me...ik hou je eraan hoor (jij weet wel wat ik bedoel hé !)
Donderdag 1 december is voor ons een dag om nooit te vergeten ! De weerman had het voorspeld, maar toch heeft de storm, die vandaag voorbij geraasd is, vele mensen verrast. Er werden maar liefst windsnelheden van 85miles/u (136 km/u) tot 90 miles/u (144 km/u) opgemeten en geloof me...dat is héél hard !! Het begon allemaal vrij rustig...een morgen zoals zovelen met idd. wel een ietsiepietsie meer wind dan normaal. Tegen 10am heb ik Niki gebeld omdat het zo hard waaide dat onze "gazebo" het waarschijnlijk ging begeven. Ik heb hem aangeraden zo snel mogelijk naar huis te komen want voor de eerste keer ooit heb ik schrik dat het dak van het huis zal gaan vliegen. Niki van zijn kant dacht dat ik me een beetje aan 't aanstellen was want bij hen op de basis was alles rustig. Omdat ik blijkbaar paniekerig klonk aan de telefoon, is hij toch maar stante pede naar huis gekomen. En neen...ik heb écht niet overdreven ! Het moment dat hij thuiskwam hebben Niki, de buurjongen en ik met z'n 3-tjes geprobeerd om die gazebo - waar het in de zomer zo heerlijk onder vertoeven is - tegen te houden. Helaas...zelfs met z'n drieën hadden we geen verweer tegen zoveel wind ! We zijn al blij dat we zelf nog recht kunnen blijven staan. En dus hebben we dat ding maar moeten laten gaan want het is langs alle kanten onherstelbaar geplooid. Als na een aantal uren - van gehuil van de wind, gekreun van het huis dat bijna uit z'n voegen barst, rondvliegende stukken leien zowel van ons dak alsook van daken van andere huizen - er eindelijk een eind komt aan deze "hurricane", is de schade in de buurt niet te overzien !!! Aan de voordeur niks dan leien van verschillende daken
Het hek bij de buren is voor een groot gedeelte omvergewaaid
Deze zijde van ons dak is helemaal aan vervanging toe (zonder al de rest dan !)
En daar ligt hij dan...onze gazebo als een stukje verfrommeld metaal tegen de boom. Het hek bij onze andere buur is ook uit zijn hengsels gelicht. En het enigste dat er overblijft van onze gazebo op ons terras zijn de schroeven die nog netjes in het beton verankerd zijn...
Blijkbaar heeft de storm één groot spoor getrokken, nét waar wij wonen. Ik heb de grootste schrik overwonnen en neem de auto om een beetje rond te rijden in de buurt. Hier wil ik wel genoeg foto's van maken en hopelijk blijft het bij deze éne keer. Ik ben nog niet zover van huis en meteen al dit
Een beetje zie ik dat dit huis écht wel aan een heel groot onheil ontsnapt is. De boom ligt met zijn wortels op amper 30cm van het huis vandaan en de andere boom is de helft van zijn takken kwijt.
En onder deze boom zou er eigenlijk een kapelletje moeten zijn...je ziet alleen het bankje nog !
Al bij al hebben we het hard te verduren gehad maar hebben we ook heel veel geluk gehad. Het had allemaal nog veel erger kunnen geweest zijn. Stel je voor dat zo'n boom op een huis of een voorbijrijdende auto terecht zou komen ! Onze Deense vrienden in Bountiful (een stadje tss. Layton en SLC) - waar we een paar dagen geleden nog ons Adventsfeestje vierden - zitten 2 volledige dagen zonder stroom, zonder verwarming, zonder telefoon, een beetje afgesloten van de wereld. Tja...dan hebben wij idd. geluk gehad !
