Dé allergrootste naam in de "Blues" wereld is zeker wel BB King. Als hij komt optreden op vrijdag 11/2 in Wendover - dat is 141 miles oftewel 227km hier vandaan - MOETEN we er wel naar toe ! Als je 85 jaar bent, al 52 jaar muzikant bent en nog steeds de zalen gevuld krijgt dan betekent dat toch wel iets ! Een optreden van deze grote Meneer willen we zéker niet missen. Het is een unieke gelegenheid om hem aan 't werk zien. Wil je meer weten over BB King, klik dan op http://en.wikipedia.org/wiki/BB_King Om kwart voor 8 begint zijn gezelschap te spelen en om 8pm is het zover...daar is hij...Mister BB King !
Het ene bekende nummer na het andere brengt hij ten gehore. Liedjes zoals "Rock me Baby", "The Trill is Gone" & "Key to the Highway"...ze klinken ons allemaal heel bekend in de oren.
Hij is een gigantisch gitaarvirtuoos en als ik hem zo bezig hoor, weet ik dat ik nog héééél veel zal mogen oefenen om ook maar één lied van hem te kunnen naspelen. Niet dat dat persé mijn doel is, maar ik ben wel stikjaloers op zijn talent ! En Dominique denkt er blijkbaar net hetzelfde over.
BB King en zijn gitaar zijn onafscheidelijk. Hij heeft haar dan ook de naam "Lucille" gegeven. Wie of wat die Lucille is, daar zingt hij over in het gelijknamige lied "Lucille". Via deze link van "Youtube" kan je gaan luisteren naar nog meer heerlijk muziek : http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg&feature=related
Aan het eind van zijn optreden - dat welgeteld een volledig uur geduurd heeft zonder te pauzeren - bedanken de aanwezigen BB King met een staande ovatie. Dat heeft hij echt wel dubbel en dik verdient ! Doe het hem maar eens na met zijn 85 jaar en nog steeds 4 tot 5 optredens per week !!! King op zijn beurt wil iets terug doen voor zijn fans en begint plectrums uit te strooien.
Plots lijkt het of er een Karnavalstoet voorbij komt want iedereen rent richting podium en wil op de eerste rij staan om te proberen tenminste één van die "snoepjes" op te rapen. Zo ook Dominique en geluk heeft hij. Hij verzameld die plectrums al sinds een aantal jaren en eentje van BB King moet er zeker bij.
Wendover ligt op de grens van Utah en Nevada en is niet alleen bekend om wille van de vele concerten. Het is een gokstad maar is niet zo groot en niet zo bekend als Las Vegas. Nu we hier toch zijn, vullen we de avond met een casinobezoekje in het hotel waar we logeren. 's Anderendaags - na het ontbijt - keren we weer naar huis in volle voorbereiding voor een totaal ander concert...dat van "U2" in Salt Lake City ! Een heel ander genre muziek maar daarom zéker niet minder interessant.
Vandaag gaan de Nederlandse Anja en ik er een dagje op uit. Eerst willen we in Ogden naar een Mexicaanse winkel. Naar het schijnt is het een soort overdekte markt en Belgen en Nederlanders kennen natuurlijk ALLES van markten, iets dat niet van de Amerikanen kan gezegd worden. We zijn benieuwd...De "markt" blijkt inderdaad een winkel te zijn, maar de groenten die we er aantreffen zijn een "ietsje" anders dan wat we veracht hadden. Wat zou je denken van bijvoorbeeld lekkere verse "cactusbladeren" ?
Tussen al die vreemde groenten worden we in het Spaans en met een mengeling van zéér gebrekkig Engels een beetje wegwijs gemaakt, maar het is meer "weg" dan "wijs". Dit is één van de redenen waarom ik een cursus Spaans begonnen ben. Ik wil wéten wat ze hier allemaal brabbelen...Wat deze witte bollen (die erg lijken op knolselderij maar het niet zijn) en die bruine rare dingen (precies de wortels van één of andere boom) zijn weten we niet precies en als we uitleg vragen, kunnen we er eigenlijk ook al niet veel wijzer uit worden.
Na ons tripje Mexico gaan we thee drinken in het enigste theehuisje van Utah. Mormonen drinken immers geen thee of koffie en het heeft tot dit jaar geduurd vooraleer dit eerste theehuis een feit is.
In het voorste gedeelte van dit etablisement kan je rustig genieten van "Tea & cake". In de uiterste linkse hoek zie je een rekje met kleding en hoeden. Da's speciaal voorzien voor bijvoorbeeld verjaardagfeestjes. Kleine meisjes mogen gelijk welk jurkje aantrekken, hoedjes opzetten en een theekransje organiseren voor hun vriendinnetjes. Het achterste gedeelte van dit pand is een winkeltje waar je je bestelling kan doorgeven om vooraan te gebruiken of waar je thee en gebak kan kopen om mee naar huis te nemen.
In iedere vrouw schuilt nog steeds het kleine meisje en ook Anja en ik hebben ons laten vangen aan al die "prullaria" die er staat, hangt of ligt. We voelen ons meteen thuis en daar horen foto's bij
Alle mogelijke en onmogelijk theepotjes hangen er tegen de muur. We hebben ze niet geteld maar het zijn er waarschijnlijk een paar honderd, het ene al exentrieker dan het andere.
Na onze "thea-time" rijden we naar Snowbasin. Het is een mooie dag en boven in de bergen met al die sneeuw moet het voor het ogenblik heerlijk vertoeven zijn. We willen een wandeling maken, van het zonnetje genieten en al die skiërs een beetje uitloeren. Maar als we boven komen veranderd het weer. Het zonnetje is weg, het ziet er miezerig uit en we besluiten dan maar om een hapje te eten en weer naar huis te gaan.
Anja...ik heb je leren kennen als een hele lieve vriendin...wat ga ik je missen als je binnen een half jaartje terug naar Nederland verhuisd ! En dat is één van de nadelen als je hier voor een tijdje verblijft...
China en haar inwoners vieren Nieuwjaar niet op hetzelfde moment als wij dat doen maar vandaag is het hun beurt. En hoe kan je dat nu beter doen dan in een Chinees restaurant, bij een lekker etentje en in gezelschap van een aantal Internationals. We worden verwacht in "The Mandarin" in Bountiful, waar we verwelkomt worden door de Denen. Op de tafels liggen flyers met de uitleg van het Chinese Nieuwe Jaar, dat eigenlijk ook het begin van de Lente inluidt. Dit jaar wordt "Het Jaar van het Konijn" ingezet en we verwachten een traditionele "Leeuwendans" (meer uitleg vind je op deze flyer)
Dominique is zoals gewoonlijk druk in gesprek met Marcel (Nederland). Aan de andere kant zit de voltallige Israëlische familie bij wie we eerder al "Hanukkah" vierden.
Als we allemaal genieten van een heerlijk menu komt plots - onder luid handengeklap en met heel veel toeters en bellen - de draak zijn intrede doen. Het is een heel apart spectakel.
De legende verteld dat de Keizer alle dieren verzamelde om Nieuwjaar te vieren. Het eerste dier is de Draak en dan komt de Os. In totaal zijn er 12 dieren die de Chinese maankalender vertegenwoordigen.
Dan is het tijd om de Draak te voederen (als je veel voorspoed wil hebben voor het Nieuwe Jaar). Je doet dat door een rode enveloppe - met uiteraard geld erin - in de mond van de Draak te steken. Er wordt ons verteld dat één dollar al voldoende is, maar ik denk dat er sommigen het zekere voor het onzeker willen nemen en dus wordt de Draak een beetje overvoed...
Het is vandaag niet alleen Chinees Nieuwjaar. Marianne (de Deense) is morgen jarig en dus wordt ze een beetje extra verwend. Ons hele gezelschap begint luidkeels te zingen zodra de dessertjes worden binnengebracht. Daar had ze zich duidelijk NIET aan verwacht.
Dat hebben we dan ook weeral gehad. Jongens...wat doen we hier toch veel nieuwe ervaringen op !
Zover zijn we weeral. Voor Dominique zit de cursus erop en dat betekent meteen dat het onze laatste dag in Savannah is. Het is vandaag een druilerig, regenachtig (typisch Belgisch !) weertje, maar we hebben nog één en ander op het programma staan en een beetje regen gaat ons écht niet tegen houden ! Samen met de Australische Jill (één van de cursiten) starten we rond 10am onze weg voor een welgevulde dagtocht.
Eerst gaan we op het Bonaventure Cemetery - het meest bekende en bezochte kerkhof van Savannah - op zoek naar "Little Gracie", een zoveelste legende hier ter plaatse. Dit meisje (enig kind) was de dochter van de manager van het Pulaski House (één van de betere hotels van Savannah). Op de vele momenten dat zij haar vader vergezelde naar het hotel was ze een graag geziene afleiding en speelde ze de rol van hostess op menig "High Society" feestjes. Zo won ze de harten van de "elite" voor zich en ze vond het geweldig om bij deze mensen in de belangstelling te staan. Op momenten dat ze zich verveelde, ging ze spelen onder de grote zwarte trap van het hotel. Maar ze werd ziek en 2 dagen voor Pasen in 1889 - ze was net 6 jaar oud - stierf Gracie Watson aan een longontsteking. En zo werd een legende, een mythe geboren... Bedienden van het hotel beweerden dat ze - na haar dood - Gracie nog steeds zagen spelen en hoorden lachen onder die grote zwarte trap. Zelfs nadat het hotel afgebroken werd beweren mensen nog steeds Gracie te horen lachen op de plaats waar de vroegere trap zou hebben gestaan. Er wordt zelfs gezegd dat men soms een klein meisje - in dezelfde klederdracht als Gracie - ter plaatse ziet rondhuppelen. Meer lezen kan op http://secretofhealthylivings.hakkinda.us/photography/14050-the-haunted-tale-of-little-gracie-watson.html Een beeldhouwer - gefacineerd door dit hele verhaal - maakte in 1890 dit beeld.
We zetten onze weg verder en gaan op zoek naar de overblijfselen van de plantage "Wormslow". Het moment dat we de plantage willen binnenrijden krijgen we een beeld te zien dat mij onmiddellijk doet terugdenken aan de TV mini-serie "Roots" van Alex Haley (1977) en één van de vele slavennamen "Kunta Kinte". Ik zou het eigelijk kunnen classeren onder de titel : "Herinnert u zich deze nog...?"
Veel is er van het huis notabele Jones van Wormslow niet overgebleven en da's wel jammer.
We bewandelen het zelfde pad als waar eens die slaven moesten lopen op weg naar hun eigen huis...
En wie komen we daar midden in het bos tegen ? De heer Wormslow him self ! Blijkt dat er nét dit volgende weekend een "reenactment" of heropvoering van de koloniale tijd zal plaatsvinden.
Afsluiter van vandaag - en tevens ook van ons Savannah avontuur - is Tybee Island.
Dominique wil er persé naar toe omdat hij vernomen heeft dat er daar een heel goed restaurant zou zijn waar ze naar het schijnt échte krokodillen rond het restaurant zitten hebben ! En inderdaad, we vinden het restaurant met zijn merkwaardige huisdieren.
De boekjes hebben niet gelogen. Het eten is hier super lekker. Maar het restaurant op zich stelt niet zo heel veel voor. Het is een houten ding waar geen ramen inzitten. De plaats waar de ramen zouden moeten zitten zijn dicht gemaakt met plastiek. Als het zomer wordt nemen ze de plastiek weg en voilà...klaar is het terras ! En midden in dat restaurant staat een wasbak waar iedereen z'n handen gaat wassen.
Nu snel, snel de valies inpakken en dan naar bed. Morgenavond zijn we terug thuis met heel wat meer bagage (vooral herinneringen bedoel ik dan hé) dan toen we vertrokken zijn.
Woensdag 2 & vandaag, donderdag 3 februari heb ik het voor mezelf héél rustig gehouden, terwijl Dominique zijn aandacht vooral op de vergaderingen toegespits heeft. En dus wordt dit een verslagje over 2 dagen. Ik ben gaan heel wat gaan rondwandelen en heb hier en daar toch wel genoeg dingen gezien die ik - zodra Niki gedaan heeft met zijn cursus - hem wil laten zien. "Site Seeing" heet dat (oftewel "toertjes maken" door de stad) om een beter beeld te krijgen van het verleden van Savannah. Om het geheel een beetje romantisch te maken laten we ons rondrijden met paard en koets.
Vermits we maar met z'n tweetjes zijn, krijgen we van onze vrouwelijke gids een "op maat gemaakte" rondrit. Ze neemt ons mee door alle mogelijke straten met heel mooie, typische Koloniale huizen.
Jullie hebben zich misschien al wel afgevraagd wat dat rare spul is dat hier in de bomen hangt. Dat is "Spanish Moss" (Spaans mos), terwijl het eigelijk helemaal niks met mos te maken heeft. Het is een gevaarlijk goedje als je het mij vraagt. Hier in Savannah wordt ons met nadruk gezegd dat mos NIET aan te raken. Er zou namelijk een soort parasiet in leven. Hele kleine, onoogelijke beestjes die - als je dat spul in je handen neemt - onder je huid kruipen en héél veel jeuk veroorzaken. We blijven er dus maar beter af ! Als je er meer wil over weten kan je gaan kijken op : http://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_moss
Dan komen we aan dit pleintje waar het standbeeld van General Oglethorphe (als je goed kijkt zie je hem misschien !) staat. Hij zette - samen met zijn kolonisten - op 12 februari 1733 voet aan wal zetten in Yamacraw Bluff. Daar werden zij begroet werden door het Opperhoofd van de Yamacraw Indianen, Tomochichi. Die dag werd de stad Savannah gesticht, samen met de Kolonie Georgia. In 1751 werd Georgia een Koninklijke Kolonie en Savannah werd de koloniale hoofdstad. Haar naam dankt Savannah uiteraard aan de "Savannah River".
Dominique heeft zich - in ons stamcafeetje "The Six Pence" - laten vertellen dat er in de buurt van het café "iemand" van de Rockgroep AC/DC woont (of woonde ?). Nieuwsgierig als hij is, wil hij nu écht wel weten of dat hele verhaal op waarheid berust. Hij vraagt onze gids om meer tekst en uitleg. Zij is natuurlijk héél fier dat ze hierop een antwoord kan geven. En niet zomaar een antwoord...nee hoor...ze neemt ons gewoon méé naar het huis van Cliff Williams ! Dominique kan zijn vreugde niet op als ze dan ook nog halt houd om ons de kans te geven het huis eens goed te bestuderen en foto's te nemen. Maar...Dominique zou Dominique niet zijn als hij het niet zou wagen om gaan aan te bellen..."Hij moest ook maar eens thuis zijn, en ik moest ook maar eens de kans krijgen om hem LIFE te zien"...ik hoor het hem nog zo zeggen... Jammer maar helaas, het huis staat te koop...er is niemand thuis !
Eenmaal teug bij ons beginpunt nemen we afscheid van onze gids en zetten we onze weg tevoet verder naar het "Telfair Museum" (of het Museum voor Schone Kunsten).
Als we daar toekomen is het voor hen bijna sluitingstijd, maar we willen toch nog graag naar binnen omdat we het beeld van "The Bird Girl" willen zien. Van de originele mal zijn slechts 4 beelden gemaakt. Dat van Savannah - 50 inches of 127 cm groot - is het meest bekend van de vier. Het is een jong meisje in een simpel kleedje, met droevige blik en haar hoofd naar lichtjes links gebogen. Ze houd haar ellebogen stevig tegen haar lichaampje gedrukt terwijl ze 2 kommen in haar handen heeft. Het lijkt alsof ze vogels wil voederen. Daarom wordt ze "The Bird Girl" genoemd. Het beeld is gemaakt in 1936 maar werd pas in 1993 beroemd toen fotograaf Jack Leigh opdracht kreeg om een beeld te zoeken voor de voorpagina van het boek "Midnight in the garden of Good and Evil" van John Berendt. Dat boek werd verfimd in 1997 door Clint Eastwood. In het museum mogen we geen foto's maken, daarom haalde ik deze van het internet.
We maken nog een laatste wandelingetje door een adembenemend mooi park...
en zetten dan voet naar de plaats van afspraak met een gedeelte van de groep deelnemers aan deze cursus. Vanavond gaan we eten in het "Piratenhuis" waar het (naar het schijnt) krioelt van piraten geesten en andere spoken ! Ben benieuwd of we er een paar te zien krijgen...Het restaurant ziet er in ieder geval veelbelovend uit (wat die spoken en geesten betreft toch...de rest moeten we nog maar afwachten !). We krijgen er verhalen te horen waar je de haren recht van omhoog gaan staan !!! De muziek, de sfeer en het aangepaste interieur doet je kippevel krijgen. Zo meteen komt er hier één of ander spook uit de kast rollen...
Maar we gaan hier niet weg vóór alleer ik nog een foto gemaakt heb van de cursisten. Er word mij nadrukkellijk in het oor gefluisterd dat ik moet opletten wat ik doe, want anders zouden er wel eens spoken op deze foto kunnen tevoorschijn kunnen komen. Aan jullie om ze te zoeken...
Nog één dag hebben we tegoed. Morgen gaan we naar een katoenplantage. 't Is te zeggen...naar de overblijfselen ervan. Maar dat is een verhaal voor morgen. En zaterdag...dan gaan we terug naar huis.
Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag begint voor Niki de cursus en ik ga alleen op stap. Het is voor de 2de dag op rij heerlijk wandelweer (+/- 20°C) en daar ga ik eens lekker van profiteren. Maar eerst ga ik naar het museum en kijk...daar vind ik al de eerste bewijzen van de kantoenplantages en -verwerking...
Ook de historie van de burgeroorlog (1861-1865) tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Staten (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Civil_War) worden hier alom tentoongesteld en niet alleen werden de slaven gedwongen op de katoenplantages te werken, maar zij die konden ontsnappen gingen - zelfs vanaf zéér jonge leefdtijd - meevechten in de oorlog.
Eigenaardig...dacht ik nog één ogenblik dat dit museum enkel en alleen over die befaamde burgeroorlog en katoenplantages zou gaan, kom ik het andere moment oog in oog te staan met "de bank"... Nu weten jullie natuurlijk nog niet welke bank ik bedoel hé ! Wel...in de film "Forest Gump" zie je Tom Hanks (alias Forest Gump) op een gegeven moment op een bankje zitten wachten tot de bus komt om hem naar zijn vriendinnetje Jenny te brengen. Dat tafereel is in Savannah gefilmd op dít bankje.
Vermits ik beschik over mijn eigen exemplaar "Forest Gump", en die natuurlijk ook op het bankje zijn foto wilde hebben, doe ik er deze nog bij. Natuurlijk hebben we die pas een paar dagen later genomen, maar ik laat jullie de vergelijking maken...
Na het museum ga ik in de buurt van het hotel nog een beetje rondwandelen want Savannah is écht wel een mooie stad om dat in te doen. Ze is geheel opgebouwd uit "Squares" of vierkanten. En die squares zijn parkjes waar het heerlijk vertoeven is. Zeker bij dit lenteweertje ! Alle straten rond de parken lopen recht op recht en dat maakt als je de map van Savannah bekijkt, dat je allemaal kleine vierkantjes ziet. Da's ook weer gemakkelijk als je je moet oriënteren. (en al zeker als toeristje !).
In tegenstelling tot Utah hebben ze hier wél genoeg cafeetjes waar Dominique van de nodige hoeveelheid gerstennat kan genieten. Dit Brits café is deze week zijn stamkroeg
en daar krijgen we het gezelschap van de Nederlander Marcel (links) en de Canadees Michael (achter mij) die samen met Dominique de cursus volgen.
Midden tussen alle flessen achter de toog is er toch ééntje die me aanspreekt. Die als het ware roept tot ik kijk, die werkelijk in het oog springt... Heeft Pa hier iets mee te maken ? Schol !
Het is al laat als we terug in het hotel aankomen. Maar we hebben ons goed geamuseerd, hebben veel gelachen en sommigen (!) hebben veel gedronken...misschien wel té veel gedronken ! Morgen is het dag 2 van de cursus. Ik hoop maar dat iedereen op tijd opkan en dat ze een niet al te zwaar hoofd zullen hebben !
