Zoals steeds zijn we ook zondag 21 januari gaan skiën op Snowbasin. Terwijl Niki en ik van "Becker" naar beneden kwamen en hij me wilde tonen hoe je best door die laatste - toch wel een beetje riskante - bocht geraakt, kwam er een jonge dame op haar snowboard mij voorbij geraasd en dan gebeurde het...ze kwamen met z'n 2-tjes zwaar ten val...tenminste zo zag het er naar uit want Niki vloog wel een halve meter omhoog om daarna zéér ongelukkig tegen de grond gesmakt te worden ! Het was niet eens zijn eigen schuld, maar die snowboardster had haar eigen snelheid niet helemaal onder controle had, schoof met haar board onder de ski's van Niki in en...het was zover ! Gelukkig stonden ze een paar tellen later alweer op en zetten ze hun afdaling verder. Bij het naar huis rijden, merkte ik wel dat het bij Niki niet helemaal lekker zat, maar ik had het vermoeden dat dit gewoon de naslag van het ongelukje was. 's Anderendaag ging hij gewoon werken en zouden we mekaar treffen voor de lunch. Toen ik hem aldaar zag binnenkomen merkte ik meteen hoe hij mankte, maar wat schrok ik toen ik hem na het werk terug thuis zag aankomen...hij kon amper nog lopen !! Omdat hij pas 's anderendaags bij de dokter op de basis terecht kon, besloten we dan maar onmiddellijk naar de E.R. (Emergency Room) te gaan...je weet immers maar nooit ! Ik raadde Niki nog aan om een trainingbroek aan te trekken omdat dat zoveel makkelijker zit, maar vroeg hem ook meteen al die onnodige dingen uit zijn broekzak te halen. Daar zat helemaal niks in volgens hem...en wat bleek...het was zijn rechter bil die eens zo dik geworden was dan de linkerkant...was me dát schrikken !!! Wij dus maar vlug naar Spoedgevallen....Bij de E.R. aangekomen werd hij meteen naar een klein kamertje gebracht en kreeg hij een armbandje aan.
Omdat ik zoveel mogelijk wil documenteren en omdat we toch moesten wachten op de nodige onderzoeken én op de dokter, nam ik me voor een paar foto's te maken...mijn arme schat...zie hem daar nu toch eens liggen... Je ziet aan zijn gezicht dat hij afziet en veel pijn heeft !
Als de RX-en gemaakt zijn en de dokter er zijn zegje over gedaan heeft, krijgt hij een morfine-spuitje om te proberen de pijn een beetje te verzachten. Hij heeft een mega-grote inwedige bloeding in zijn bil, mag niet meer op zijn rechterbeen steunen en heeft krukken én platte rust voorgeschreven gekregen. En na veel vijven en zessen mag ik hem gelukkig terug mee naar huis nemen. Een week later moet hij op controle om te zien of zijn lichaam die bloeding helpt op te lossen. Indien dat niet gebeurd zou er een operatie moeten volgen. Op de volgende foto zie je hoe zijn bil eruit zag na precies één week uit...bont en blauw !
Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad dat er geen operatie nodig was en dat het herstel vlotjes verlopen is. En nu maar hopen dat hij héél binnenkort weer terug mee kan gaan skiën.
Het is weeral veel te lang geleden dat ik nog iets gebakken heb en vandaag heb ik eens écht zin om dat eens te doen. Ik ga een nieuw receptje uitproberen...vandaag ga ik "bokkepootjes" bakken. Het is een receptje dat ik al een hele tijd geleden doorgespeeld kreeg van Gino. En bij deze Gino...van harte bedankt !!! Zoals jullie kunnen zien, staat het deeg klaar en zijn zelfs de eerste koekjes al gebakken. Blijkbaar is er toch één of ander mis gegaan in de uitvoering van het recept want mijn koekjes zijn een beetje "aan de platte kant". Da's natuurlijk niet écht een probleem want ze zijn wel buitengewoon lekker (al zeg ik het zelf) !
Als alle koekjes gebakken zijn en voorzien zijn van de nodige créme-au-beurre worden de 2 uiteinden gedoopt in heerlijke echte Belgische chocolade....hhhhhhmmmmmm !!! Om voor een beetje afwisseling te zorgen heb ik één gedeelte van de koekjes in zwarte, één gedeelte in melk en nog een ander gedeelte in witte chocolade gedoopt. Kwestie van te kunnen ondervinden welke nu precies de lekkerste zijn...
Natuurlijk hoort bij zo'n lekker koekje ook een goed "zjétje kaffee". En zo zit ik hier dan...in mijn "uppie helemaal alleentje", héérlijk te genieten van een tasje koffie van mijn eerste zelfgemaakte bokkepootjes.
Als Dominique die avond binnenkomt van het werk ruikt hij meteen dat ik "iets" gebakken heb. Als ik hem vertel wát het precies geworden is, moet ik wel zorgen dat - na een paar koekjes - de doos veilig en wel verstopt wordt anders is meteen alles op. Dit weekend komt onze vriend Wouter (Netherlands maar wonende in Washington DC) op logement. Ik wil er tenminste toch een paar overhouden om dan iets lekkers op tafel te kunnen zetten en ook hem een beetje te kunnen verwennen met mijn bakkunsten !
Het gebeurd met de regelmaat van de klok dat hier en daar wel eens rotsblokken van de bergen naar beneden rollen. Zelden of nooit ondervinden mensen of woningen daar hinder van. Maar vandaag vertelde zoon Jo me via skype dat er een artikel hierover in de krant in België stond ! In St. George (Zuid- Utah) zou één van die rotsblokken in een huis gerold zijn. Ik ben meteen op zoek gegaan naar meer uitleg over dit bizarre verhaal en ja hoor...lang leve het internet (http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-21154385). Daar vindt je dus letterlijk ALLES op terug ! Deze mevrouw heeft héél veel geluk gehad dat ze dit nog kan navertellen.
Terwijl zij in het midden van hun echtelijke bed sliep heeft een rotsblok van 12ft bij 9ft (3,7m/2,7m) zich een weg gebaand dóór de muur van haar slaapkamer. Voor één keertje was haar man niet thuis. Hij sliep die nacht in het huis van hun zoon om ruimte te maken voor bezoekers die uiteindelijk nooit kwamen opdagen. Had hij wél in zijn eigen bed geslapen, dan had zijn vrouw op haar vertrouwde plekje gelegen en zou zij nu verbrijzeld zijn geweest door die rots !
Bij klaarlichte dag wordt pas goed duidelijk welke ravage die rots aangericht heeft. Ik toon jullie enkele foto's van een zeer zwaar beschadigd huis zoals ik ze vond via "google-afbeeldingen".
Gelukkig wonen wij een beetje verder van de bergen af en zou zoiets hier bij ons niet kunnen voorvallen. Ik moet er niet aan denken wat een gedaver dat moet geweest zijn...
Eén van de jaarlijks wederkerende winter-uitstap-tradities is er eentje die Dominique en ik organiseren naar de Hardware Ranch (http://wildlife.utah.gov/hardwareranch/visit.php) in het stadje Hyrum. Hier komen in wintertijd de Elks uit de omringende bergen naartoe omdat ze goed weten dat ze er eten zullen vinden. In het visitors center staat een opgemaakte Elk en zo krijg je meteen een idee hoe groot zo'n beest wel is.
We zien er ook nog afdrukken van dieren die je in deze buurt kan tegenkomen. Vlnr. zie je afdrukken van een "Bobcat" (Lynx), een "Deer" (Hert), een "Raccoon" (Wasbeer), een "Mountain Lion" (Poema), een "Eagle" (Adelaar) en een "Fox" (Vos). Allemaal mooi om te zien, maar die poema hoef ik niet persé in de ogen te kunnen kijken. Met een Lynx zou ik wél eens het pad willen kruisen (vanop een veilige afstand hé) !
En dan gaan we naar buiten om de Elks te zien. Zoals gewoonlijk hebben we dezelfde menners en omdat wij deze trip organiseren dringt Toru (de Japanner) erop aan een foto te maken...vlnr. Dominique, Kasey, Vern en ik. Bij het herbekijken van de foto's valt het Wouter (NL) op dat Niki en Kasey wel héél erg op mekaar lijken. En inderdaad...als je onderstaande foto bekijkt is het raar dat die 2 geen familie van mekaar zijn !
Voor we vertrekken wordt nog snel een groepsfoto gemaakt en ik probeer ze allemaal even voor jullie op te noemen van links naar rechts. Het zijn Jak en zijn moeder Sunanta (Thailand), Toru met zijn 3 zonen Keiichiro, Enshin & Iori (Japan), dan zien we Udi, Sigal & Amir (Isarël) en Mayumi (Japan). Daarnaast staat Hadar en Maor (Israël) met naast hen hun Oma en Opa. Dan zijn ik & Niki aan de beurt met naast ons op de achtergrond Marko & Sonja (Germany). Eli, Marieke, Maya en Merel sluiten de hele rij af.
Het hele gezelschap neemt plaats in de slee en ook daar zorgt Toru voor de nodige foto's.
We hebben geluk dit jaar want ze hebben voor 't moment een grote kudde Elks (ongeveer een 300 stuks). Je moet weten dat de plek waar we hier rondrijden eigenlijk een open plek is en dat die Elks te pas en te onpas zomaar weg kunnen gaan. Het enigste voeder dat ze krijgen is hooi, maar blijkbaar is dat voldoende om de beesten hier te houden zodat ze niet gaan afdwalen naar de omringde dorpen waar ze waarschijnlijk opgejaagd zouden worden of waar in het slechtste geval jacht op hen zou gemaakt worden.
Dit mooie, grote beest voelt zich heer en meester onder de Elks. Tenminste...hij ligt erbij of de hele kudde alleen hem toebehoort...als een pacha tussen zijn harem !
Maar ook hier geldt de wet van de sterkste en hij zal mogen oppassen, want een beetje verder zien we toch dat er "kapers op de kust" zijn en een ruzietje om die hele harem is nooit ver weg.
Deze vrouwelijke Elk laat het allemaal niet aan haar hart komen dat we met z'n allen foto's maken en geniet rustig verder van haar maaltijd. Ze heeft goed haar best gedaan, want het hooi hangt nog op haar snoet.
Het is weeral tijd geworden om afscheid te nemen voor een jaartje want onze rondrit tussen de Elks is bijna afgelopen. Er worden nog snel enkele foto's genomen
En met dit laatste beeld van de Elks, is de uitstap voor vandaag voorbij. We komen volgend jaar sowieso nog terug, maar voor Niki en ik zal dat dan ook meteen een definitief afscheid worden.
De dag is wel nog niet voorbij want na onze trip gaan de dames gaan zich omkleden en laten ze hun kids achter in de veilige handen van hun mannen. Wij gaan - op voorstel van Katinka (Netherlands) - vanavond een stapje in de wereld zetten. Eerst gaan we uit eten en daarna naar de film "Les Misérables". Omdat Dominique en Michael (Denmark) anders toch maar alleen zouden thuis zitten, brengen zij hun vrouwen naar de plek van afspraak, gaan dan zelf ook maar uit eten in gezelschap van Mark (Netherlands) en met z'n 3-tjes gaan ze naar een andere film. Voor de dames beloofd het in ieder geval een gezellige avond te worden als je dit gezelschap ziet...vlnr. Michele (Canada), Katinka (Netherlands), Inger-Lise (Norway), Marianne (Denmark), Filipa (Portugal), ik, Claudia (Germany) en Marieke (Belgium).
En die fijne, gezellige avond komt nu ook voor mij tot zijn eind. Ik wens jullie een deugddoende nachtrust ! Slaapwel, Ingrid
Sinds we hier in Utah wonen hebben we nog niet écht een gigantische winter met héél veel sneeuw gehad en ik herinner me als wasof het gisteren was dat Anja (mijn Nederlandse vriendin die hier toen nog woonde) me op het hart drukte : "Van één ding kan je hier wél zeker zijn...we hebben sowieso altijd een witte Kerst en veel sneeuw !". Helaas is het tot nog toe bij "kwakkelwinters" gebleven. En ik - die ooohhhh zo graag dikke pakken sneeuw wil - ben dus een beetje op mijn honger blijven zitten. Ttz...tot deze winter dan ! We hadden al serieus winter gehad en er lag nog altijd een witte laag van om en bij de 30cm, maar donderdag 10/1 hebben we een sneeuwstorm op ons dak gekregen en dat wat er écht eentje om "U" tegen te zeggen ! De weerman had ons gewaarschuwd en alle voorspellingen zijn uitgekomen...tot zelfs bijna op het preciese uur ! Het weerbericht van woensdag 9/1 gaf aan dat we ons mochten voorbereiden op de passage van een gigantisch winterfront dat tussen 3:30pm en 4pm Layton zou aandoen. Als dat waar was, betekende het ook dat Niki er middenin terecht zou komen als hij van het werk huiswaarts keerde. Voormiddag had ik het er - via skype - nog over met dochter Joni dat de lucht steeds maar donkerder en dreigender begon te worden en dat het niks goeds voorspelde en ja hoor...tegen dat Niki thuis was was het helemaal raak. Op amper een half uurtje tijd gingen we van geen sneeuw op de weg naar bijna 10cm ! Jeetje...wat deed het lelijk daarbuiten ! En zo kwam mijn ventje - met een half uur vertraging - eindelijk thuis !
Je kan tijdens zo'n storm niks anders doen dan rustig zitten wachten tot hij voorbijgeraast is. Maar één keer dat dat gebeurd is, moet het wel met beelden gedocumenteerd worden ! En zo ziet onze "thuisomgeving" uit als ik me 's anderendaags naar buiten begeef. De sneeuwruimer heeft ons getrakteerd op een heuse berg voor de deur. Het witte goedje ligt tot tegen het net van de basket-ring ! Onze "shed" (het tuinhuisje) is alleen nog bereikbaar via een gangetje dat we hebben moeten graven, maar de deur is dichtgevroren !
Het had niet veel gescheeld, of we kregen helemaal geen post meer ! De postbode kon de brievenbus bijna niet meer vinden, want ook die zit zo goed als helemaal verstopt onder het sneeuwtapijt !
Bij de achterdeur natuurlijk hetzelfde verhaal...niet meer toegankelijk tenzij je hoge laarzen hebt. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. Toen ik de voederbak van de vogels wilde gaan bijvullen trok ik (als gewoonlijk) mijn sneeuwlaarzen aan. Maar bij de eerste stap buiten de deur wist ik meteen hoe laat het was...de sneeuw viel aan mijn laarzen in. Dus heb ik onverricht ter zake rechtsomkeer gemaakt en ben in de garage Niki's laarzen gaan aantrekken ('k voelde me net Klein Duimpje met zijn Zeven Mijls Laarzen !). En ja, ik heb ze gemeten...die zijn 46 cm hoog en nóg viel de sneeuw er aan in !
Maar al die sneeuw levert natuurlijk ook hele mooie plaatjes op. Deze nam ik bij de buren...de tuinstoelen staan er een beetje vergeten bij en doen denken (en verlangen) naar betere, zonnigere tijden.
De Deense Marianne vertelde me via de telefoon dat ze het idee had helemaal ingesneeuwd te zitten. Toen ik haar vroeg hoe dik de sneeuw bij haar lag antwoorde ze niet, maar stuurde me deze foto...dat was 's morgens na de storm. Omdat zij tegen de bergflank wonen krijgen zij nóg meer sneeuw dan wij. Ze kon niet anders dan eerst beginnen sneeuwruimen...ze konden zelfs hun garage (rechts op de foto) niet meer uit !
Die zelfde avond klaarde het weer helemaal op en kregen we een prachtige zonsondergang die de bergen in een roze gloed zet. Het zag er naar uit dat we 's anderendaags een hele mooie dag zouden hebben...
En ja, de 2 volgende dagen zijn er 2 van blauwe luchten en volop zon maar wel berekoud ! En plots ziet ons huisje en de tuin bij de buren er helemaal anders uit ! Zelf een foto vanuit onze slaapkamer genomen is een apart, maar heel mooi zicht met de ijspegels voor het raam.
Sinds begin november is het heel erg koud geworden en zitten we met constante vriestemperaturen van om en bij de 14°F (-10°C) overdag. Maar zondagnacht werd het nóg kouder met slechts 3°F (-16,1°C). Die vriestemperaturen in combinatie met de voorspelde regen zorgden ervoor dat Niki met heel veel moeite op het werk geraakte en dat ik de post niet kon binnenhalen...ik kon de brievenbus niet meer bereiken want buiten was het één grote ijs-spiegel geworden. Wát er ook in de brievenbus zou liggen, het was zeker niet het risico waard om mijn benen te breken...het mag blijven liggen tot alle het ijs verdwenen is.
Vriezen, kou, winter en ijspegels...dat gaat allemaal heel goed samen en daarvan getuige onderstaande foto. De totale lengte van deze ijspegel (aan de achterdeur) zal ongeveer 4 meter zijn. 't Is nog maar goed dat hij niet nét boven de deur hangt, want da's levensgevaarlijk als hij zou afbreken. Stel je voor...anders zouden we nog een helm moeten opzetten vóór we de vogels kunnen gaan eten geven...hahaha !!
Mijn "winter"-verhaal zit er voorlopig weer op ! Ingrid
Antelope Island...het mooiste stukje natuur hier vlakbij huis als je het mij vraagt ! En ik begin dit verhaal meteen met een website van het eiland : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island Dat de winter op Antelope Island héél spectaculair is zal ik jullie aantonen aan de hand van onderstaande foto's. Het is vandaag zondag 12 januari, het zonnetje schijnt volop en wij maken een fikse wandeling tussen de bizons ! Aan de ingang van dit State-park wil ik jullie wel eerst eens onze mooie Wasatch Mountains vanop afstand laten zien...
Heel erg benieuwd wat en wie we hier vandaag weer te zien zullen krijgen, zetten we onze rit op het eiland verder. En natuurlijk vallen de bizons nu nog sneller op !
Als je ze zo in de sneeuw ziet staan, zou je er haast medelijden mee krijgen dat zij in deze koude en barre weersomstandigheden zomaar wat ronddwalen in de open vlaktes, maar zij schijnen zich daar helemaal niks van aan te trekken...en nog minder van die nieuwsgierige mensen die foto's maken.
Helemaal boven op "Buffalo Point" is het deze periode van het jaar super-mega-mooi.
Een foto in de sneeuw, met de bizons, de bergen én Layton op de achtergrond is voor mij een "must have". Deze foto wil ik sowieso op mijn facebook pagina en Dominique is fotograaf van dienst !
Na Buffalo Point zetten we onze weg verder richting de ranch. Als de zon bijna achter de bergtop verdwijnt zien we dat er zich een ring rond de zon vormt en iedereen kent de uitspraak die daar bij hoort, maar die niks goeds voorspeld : "Ring rond de zon, water in de ton".
We zijn er welliswaar op gekleed dat het koud is vandaag, maar al de hele namiddag snijdt de kou als het ware door onze ski-pakken...het voelt vandaag toch wel écht extreem koud ! Als we in de spiegel van de auto de thermometer zien, weten we meteen waarom...2°F = maar liefst -16,6°C en dat om 4pm !
De ranch - evenals het hele eiland trouwens - ligt er maar verlaten bij. Het begint al een beetje donker te worden, dus we kunnen niet te lang blijven rondhangen, maar een paar sfeer-foto's moet kunnen...
Als we de ranch verlaten en ons op weg zetten naar de uitgang zien we in de bomen langs de weg iets vreemds. Nog even dachten we dat het hier om een "mistletoe" (maretak) ging, maar bij nader toezicht blijkt het om een "Porcupine" te gaan. Toch ziet dit beestje - familie van het "stekelvarken" - er een ietsiepietsie anders uit dan de stekelvarkens zoals je die in een dierentuin kan zien. Natuurlijk heb ik een website voor meer informatie over dit beestje : http://en.wikipedia.org/wiki/Porcupine en een foto kan ik jullie ook laten zien. Maar omdat dat beest nogal ver van ons af, hoog in een boom zit én omdat we door de sneeuw niet dichterbij kunnen komen heb ik foto 2 van het internet gehaald.
Zoals gewoonlijk lopen er ook vandaag veel "Pronghorn Antelopes" (Gaffelbok) rond. Ook van hen een website met meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn
Ongeveer 50meter verderop merken we iemand op die de kudde pronghorns wel héél nauwlettend in de gaten heeft. Hij is vast en zeker op zoek naar één of ander mals stukje vlees. Het is nog maar 2 minuten geleden dat Niki zich af vroeg waarom we "onze" coyote (http://en.wikipedia.org/wiki/Coyote) nog niet gezien hadden. De laatste 4 tot 5 keer kregen we - telkens we op het eiland kwamen - één bepaalde coyote te zien. We herkennen hem omdat hij door één of ander voorval mankt. Sinds toen is hij steevast "onze" coyote geworden. Ik neem nog snel een foto en dan is het "wegwezen", want ik wil niet getuige zijn van zijn jacht op zijn avondmaal ! Hij heeft ons blijkbaar ook gezien want hij staakt zijn jacht en kijkt me recht aan.
Jammer dat de Nederlandstalige versies van Wikipedia niet meer lukken...er is blijkbaar iets aan de hand met hun website. Jullie zullen het voorlopig met de Engelstalige versies moeten doen...
De zon gaat onder aan de andere kant van Antelope Island. De laatste straaltjes voor vandaag zijn voor de Wasatch Mountains, Layton, Salt Lake City & hun omgeving bedoeld...
En nét voor het te donker wordt, keren wij nog even terug naar Buffalo Point waar deze foto's gemaakt worden. Gigantisch mooie zichten om dit verhaal mee af te sluiten.
Ik hoop dat jullie er net zoveel van genieten als wij ? Tot gauw, Ingrid
Vandaag ben ik te gast bij onze Duitse vrienden Matthias & Claudia. Met z'n allen vieren we het doopfeest van hun 2de kindje Grethe-Marie. Ingrid is er niet bij zijn want ze ligt thuis op de zetel met hoofdpijn. Doopmeter Andrea heeft Ingrid's gitaar geleend en zorgt op die manier voor de muzikale noot tijdens de doopviering.
Dat er veel Internationals aanwezig zijn zal zeker duidelijk wezen !!! Achter mij zitten de nieuwe Belgen Eli en zijn vrouw Marieke en tussen hen in zit de bijna 3 jaar oude Maja.
Een foto van de fiere ouders met hun doopkindje mag niet ontbreken...
De dienst wordt geleid door een Duitse vrouwelijke Protestantse aalmoezenier die voor deze gelegenheid speciaal uit San Antonio, Texas gekomen is. De Duitse office heeft daar namelijk een steun-eenheid.
De kleine Grethe-Marie heeft wel iets unieks...zij heeft namelijk 2 meters. Op onderstaande foto zien we de trotse ouders met hun doopkindje, de 2 meters Imke & Andrea en de vrouwelijke aalmoezenier.
Nu de viering voorbij is, zit "grote zus" als eerste aan tafel. Ze heeft er honger van gekregen en wil dat maar al te graag aan iedereen duidelijk maken
Of het nu een Carnaval-party is, Nieuwjaar gevierd wordt, of een doopfeest is zoals vandaag...bij iedere gelegenheid worden alle Internationals betrokken. Dat is één van de unieke dingen van ons Utah-avontuur. We zitten met z'n allen in hetzelfde schuitje en omdat we zo ver van huis en zover van onze families zitten zijn we eigenlijk allemaal ook een beetje familie van mekaar geworden !
Aan ieder van jullie die nu al gedurende 3,5 jaar deze blog volgt...wij wensen jullie van ganser harte een fantastisch, vreugdevol, gelukkig maar vooral gezond Nieuw Jaar 2013 toe !
Niki en ik wilden er dit jaar een speciale feest-editie van maken. We hebben de Noren Oystein & Inger-Lise, samen met de Denen Michael & Marianne én onze buren Dane (die van Deense origine is), Liz & hun zoontje Christian uitgenodigd om met ons mee te vieren en we zijn van plan vanaf 4pm de eerste toast uit te brengen op België, Noorwegen en Denemarken. Ieder van hen zal hapjes meebrengen en op die manier hoef ik niet alleen in de keuken te staan terwijl de anderen feesten. Het hele gezelschap wordt jullie "uit de doeken" gedaan door ondergetekend...vlnr. Niki, Christian, Dane, Michael, ik, Marianne, Oystein, Inger-Lise en Liz. De Amerikanen in het gezelschap zullen nog even op "hun" wensen moeten wachten want het is hier nog maar 4pm hé, maar voor de anderen..."Gelukkig Nieuwjaar" en "Godt Nytar" !! En daarna is het uiteraard tijd om mijn kids en onze ouders te bellen met onze beste wensen...
Dominique heeft het druk met foto's nemen. Plots merkt hij dat iedereen enorm plezier heeft met iets dat zich in de keuken aan 't afspelen is. Ja hoor...Michael is de keuken ingedoken om een hapje klaar te maken. Om al teveel geklieder te voorkomen, ben ik hem gewoon maar aan't helpen zijn schort vast te maken. Meer was er écht niet aan de hand, maar de hilariteit daarrond was groot !
Met de regelmaat van de klok was het verzamelen geblazen in de keuken voor weer maar een ander hapje uit nog maar eens een ander land. Oystein is een hele goeie kok en hij had voor de gelegenheid 3 soorten vis gestoomd, gerookt en gemarineerd. Maar vraag niet hoe die precies noemt, want dát kan ik niet herhalen...ik wéét het gewoon niet meer...maar 't was wél heel erg lekker ! Dat het een gezellig avondje was, hoef ik jullie waarschijnlijk niet verder uit te leggen...de beelden spreken voor zich.
Bij ieder uur hebben we een toast uitgebracht op hen die op dat moment Nieuwjaar aan't vieren waren. Je kan je dus voorstellen in wat voor een toestand we (ongeveer) waren toen het eindelijk onze beurt was om af te tellen. De TV laat zien dat het bijna zover is en naar Deense & Noorse traditie moet je het Nieuw Jaar "inspringen". Daarvoor moet je uiteraard ergens op een hoger niveau gaan staan. De meesten onder ons zijn op de zetel gaan staan. Oystein stond in de keuken op een stoeltje en Michael was bijna te laat.
Voor onze échte toast op het Nieuw Jaar hebben we nog een andere Deense traditie gevolgd. Je hoort om middernacht "Kransekage" (je spreekt het uit als "kransekee) - een soort gebakken marsepein - te eten en er een glaasje champagne bij te drinken. En ook hier heb ik voor de liefhebbers een website van gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Kransekake
En dan is het tijd om ook de andere buren bij onze festiviteit te betrekken. Enfin...dat was het plan. We gingen naar buiten om vuurwerk te gaan afsteken, maar niemand van hen is ons komen vergezellen. Ze lagen blijkbaar al allemaal in hun bed en dus hebben we gewoon zonder hen verder gevierd met vuurwerkstokjes
Ook het échte vuurwerk mocht niet ontbreken. Vermits je dát in deze periode van het jaar absoluut niet vindt, hebben wij het onze al gekocht tijdens de "4th of July Sale" want dan wordt vuurwerk als zoete broodjes verkocht ! Dan vindt je het letterlijk bijna op iedere hoek van iedere straat.
Na het vuurwerk gaan we terug naar binnen voor een spelletje "Sequence", een gezelschapsspel met kaarten, een groot bord en pokerchips. Je speelt het spel met 2 teams van telkens 2 (of meerdere) personen. We hebben dit spelletje leren kennen door Trond en Stephanie (de vorige Noorse FLO) en omdat Oystein iemand is die als ontspanning graag met hout werkt, hebben we hem gevraagd om ons zo'n bord te maken. Christian wordt nog even geholpen door Michael, maar al snel heeft hij door hoe het spel precies in mekaar zit.
Dominique is zo erg geconcentreerd bezig dat hij niet eens merkt dat ik foto's maak. Zijn reputatie staat op het spel en deze "thuismatch" wil hij dan ook ab-so-luut niet verliezen ! Als ik er even later ook bij ga zitten is het Michael die zorgt dat ik ook bij op de foto's sta.
Tegen 1:30am zijn het Oystein & Inger-Lise die als eersten de aftocht blazen. Even later worden zij gevolgd door Liz, Dane & Christian. De "Die-Hards" voor vanavond zijn Michael & Marianne en wij 2-tjes. M & M blijven vannacht logeren en houden het op die manier nog vol tot 4:30am, maar dan geven ze uiteindelijk tóch op. Niki en ik daarentegen hadden ons van in den beginne voorgenomen om ook nog met Hawaii te toasten en dat gebeurd om 5am. Maar liefst 13 uren feestvieren, 9 flessen champagne en 2 flessen witte wijn later is ook voor ons een eind aan een fijne avond in goed gezelschap gekomen en kruipen we in ons bed.
Vandaag 2 januari hebben we onze buren en onze huisbazen uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De dames - vlnr. Sheryl, ik, Angie, Beth & Lily - gaan gezellig samen zitten dichtbij de hapjes. De mannen daarentegen - vlnr. Ron, Shaun, Niki, Hector & Dan - troepen samen rond de hoge tafel. En door deze 2 foto's kunnen jullie nu ook eens met onze buren kennis maken.
Deze Nieuwjaar hebben we écht wel heel uitgebreid gevierd. En wat zal 2013 ons brengen ? Wie zal het zeggen...het enigste dat we wél weten is dat we - met ingang van gisteren 1 januari 2013 - ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah begonnen zijn. Nog maar één Nieuwjaar te gaan en dan verhuizen we naar Bilzen ! We hopen vóór die tijd nog vele mooie avonturen te mogen beleven, maar ook dat jullie massaal berichtjes gaan achterlaten in mijn gastenboek hier op mijn blog ! Moge het jullie allemaal (en ons) in dit Nieuwe Jaar voortreffelijk blijven gaan met een uitstekende gezondheid ! Gelukkig Nieuwjaar allemaal !!!
