We zijn toegekomen aan onze laatste dag van deze uitstap en dus ook aan het laatste verhaal daarvan. Wel...'t is te zeggen...eigenlijk zou ik hier ook nog een verhaal kunnen/moeten maken over onze rit van gisteren, maar dat was één lange, saaie rit waar niet veel over te vertellen valt, behalve dan die paar pronghorns en hertjes die we gezien hebben en de ellenlange wegen waar precies geen eind aan komt. Voor de rest een hoop rotsen, wat bergen, gigantische vergezichten in "the middle of nowhere" en verder niks, nada, nothing, rien du tout ! En wat deze schuttingen in het midden van die uitgestrekte vlaktes en over de heuvels moet voorstellen weet ik tot op de dag van vandaag ook nog steeds niet...maar het wordt hoog tijd dat ik dat eens ga uitvissen !
We zijn gisteren de "grens" met Wyoming overgestoken en bij de intrede in een nieuwe staat, maken we ook altijd een foto van de officiële plaat die aan zo'n staten-overgang geplaatst is.
Zoals altijd ben ik diegene die tatterd en babbeld (en zingt !) als Niki aan het rijden is, maar als het mijn beurt is om te rijden en ik goed gezelschap héél erg op prijs stel, gebeurt iedere keer weer hetzelfde...Niki kan het niet laten en blijkbaar kan hij er zich ook niet tegen verzetten DUS moet ik toch wel een zéér goeie, betrouwbare chauffeur zijn (alhoewel mannen altijd beweren dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en niet weten hoe ze moeten autorijden !) want nauwelijks enkele kilometers verder slaapt hij "als een roosje" ! Ik van mijn kant, kan het dan weer niet laten om dat tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen...
Van Sheridan naar Rock Springs - waar we gisteren overnachtten - was het 370mls (595,5km) en daar hebben we zo'n slordige 6u over gedaan. Tel daar nog de nodige stops bij en je komt algauw uit op een ritje van ongeveer 8u en da's een lange rit hoor ! Van Rock Springs via Flaming Gorge Dam en daarna via een grote omweg (omdat we die kant van Utah nog nooit gedaan hebben) is het nog 319mls oftewel 513km eer we terug thuis zullen zijn. We hebben een rit van 6u voor de boeg, maar Niki wil ook nog graag een paar uurtjes gaan vissen bij Flaming Gorge en dus zijn we vandaag al vroeg uit de veren. Na 72mls (116km) bereiken we de dam en het gote stuwmeer.
Zuidwaarts van deze dam en het stuwmeer bevindt zich de "Green River" en als ik Niki moet geloven, is dit hét paradijs voor de vliegvissers. Iedereen met een beetje kennis van zaken ivm vliegvissen komt afgezakt naar deze plek en zodra Niki dit plaatje ziet verdwijnt zijn ogenschijnlijke vermoeidheid als sneeuw voor de zon.
Het duurt dan ook niet lang meer of mijn "loze vissertje" bevindt zich in het midden van de Green River. Met zijn tegen-het-water-beschermende-"waders" (da's die speciale broek waar geen water doorkomt) aan, voorzien van een goeie zonnebeschermende crème, het petje en de zonnebril op, zijn vliegvishengel in de aanslag is hij zo blij als een kind met Sinterklaas...nu kan hij eindelijk helemaal zijn hartje ophalen !
Geen 2 minuten later en nog vóór ik de kans heb om het fototoestel weg te steken heeft hij beet en zo fier als een pauw toont hij zijn prooi naar de camera ! Hij heeft ook echt wel geluk hé. Volgens deze kenner ter zake heeft deze vangst NIKS met "geluk" te maken...hij kan gewoon héél goed vissen ! En ik moet het hem nageven...het is nog echt waar ook want ik sta erbij en kijk er naar...
Het is bloedheet en volgens mij véél te warm om hier zolang buiten rond te hangen en te wachten tot Niki er genoeg van zal hebben want hij heeft een nog idealer plekje gespot en begeeft zich er naar toe. Al snel krijgt hij gezelschap van een collega-vliegvisser en met z'n 2-tjes zijn zijn ze wel erg ver van mij vandaan.
Ik hou het nu helemaal voor bekeken en beslis dan maar om in de auto een boekje te gaan lezen en een beetje te rusten. Maar ín de auto is het zowaar nog warmer en als ik de motor aanzet om de airco te laten werken geeft de thermometer - die de buitentemperatuur aangeeft - maar liefst 110°F (43,3°C !!!) aan...'t zal wel zijn dat ik vind dat het "nogal warm" is... Ik ben nog helemaal niet klaar voor de winter, maar een paar dagen afkoeling zou zéér welgekomen zijn (en trouwens een beetje regen ook wel hoor !).
Een uurtje later heeft Dominique er ook genoeg van want de warmte speelt ook hem parten vandaag en hij weet natuurlijk ook wel dat we nog 246mls (396km) en 4,5u rijden voor de boeg hebben. Omstreeks half 2 namiddag beginnen we aan onze laatste rit en tegen 6pm zijn we terug thuis.
Om het verhaal helemaal rond te maken, ga ik hier voor een keertje eens met cijfertjes gooien. We zijn voor deze rondrit 6 volle dagen (+ een aantal uurtjes na Niki's werk bij 't vertrek) onderweg geweest en hebben ongeveer 2213mls (3561,5km) gemaakt ! Als je dat per dag uitrekend kom je op 369mls (594km) per dag. Een lange rit, ja da's waar, maar wat een geweldig mooi avontuur zijn we weeral rijker !!!
Ziezo, ons reisje van vandaag zal ons van Great Falls naar Sheridan (Wyoming) brengen en dat is +/- 402mls (647km) zuidwaarts en 6,5u voor de boeg, op terugweg naar Utah. Maar vóór we onze terugweg definitief aanvatten gaan we een kijkje nemen bij het "First People Buffalo Jump State Park". De naam van dit park betekend - letterlijk - "Indianen-van-de-eerste-mesa-woonplaats waar de bizons in de ravijn springen" en dit is de website : http://en.wikipedia.org/wiki/First_Peoples_Buffalo_Jump_State_Park
In het visitors center aangekomen wordt ons de naambepaling helemaal duidelijk gemaakt door één van de gidsen. Je moet je voorstellen dat er - zoals op onderstaande foto nog slechts één exemplaar te zien is - op deze grote vlakte, een dorp van allemaal Tipi's stond. De Native Americans (je mag ze niet langer "Indianen" noemen omdat dat té beledigend is) die hier woonden, leefden van de jacht op de bizons om aan eten te geraken. Telkens het vlees voor het ganse dorp op was, werd één van de jonge mannen door de ouderlingen uitgekozen om de bizons te gaan opjagen en ze zó boos te maken dat ze die jonge kerel achterna liepen. Bij de rand van de ravijn gekomen, sprong die man dan heel snel op een heel smal, lagergelegen platformpje en de bizons die hem volgden - en uiteraard niet meer konden stoppen - vielen letterlijk (+/- 10 tot 15m dieper) te pletter. Daar beneden stonden de andere stamleden dan te wachten om die bizons te slachten zodat de ganse gemeenschap weer eten had...en dat gebeurde allemaal hier...
Natuurlijk willen we ook wel eens een kijkje gaan nemen in zo'n hele échte tipi. Veel staat (of ligt) er echter niet in, want meubeltjes hadden ze natuurlijk niet...alleen maar het hoognodige dierenvelletje (om tenminste íets te hebben om op te liggen), een kampvuurtje in het midden van de tipi en natuurlijk al hun gereedschappen voor de jacht of om zich tegen andere, vijandelijke stammen te verdedigen.
Van dit State Park gaat het dan naar de échte "Great Falls" (grote watervallen) net buiten de stad die haar naam daaraan te danken heeft. Ik heb ook dit keer geen Nederlandstalige website gevonden, maar via deze link vindt je ook wel genoeg tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Falls,_Montana Verder hoef ik hier geen uitleg te geven want de foto's spreken voor zich...
We rijden via een "Scenic Byway 89" - dat zijn mooiere routes ipv autostrade - naar de stad Billings. In totaal is dat 273mls (439km) en waarvan onze "Tomtom" zegt dat we daar 4,5u over zullen gaan doen. Er zijn in deze streek dit jaar héél erg veel bosbranden geweest owv. de zeer extreem droge zomer die we tot nog toe kennen. En om jullie een idee te geven hoe erg het wel geweest is, heb ik een foto...deze mensen hebben écht wel héél veel geluk gehad ! Kijk maar eens hoe dicht het vuur bij hun hele hebben en houden geweest is...
Te midden tussen Billings en Sheridan bevindt zich "Little Bighorn Battlefield" waar General Custer en zijn troepen de Sioux Indianen te lijf gegaan zijn in een nooit eerder geziene bloedbad. Ik denk dan meteen aan de Cowboy- en Indianenfilms van oa. John Wayne, maar die taferelen hebben zich hier wel écht afgespeeld.
Zoals jullie wellicht weten werden de Indianen door de blanken verplicht om in reservaten te gaan leven. Maar in 1875 waren de Sioux en de Cheyenne Indianen de inmenging van die blanken - in hun gebruiken en rituelen, maar ook hun oneerbiedig gedrag op de "heilige gronden" - zooo erg moe dat ze in opstand kwamen. Ze organiseerden ze een samenkomst met "Sitting Bull", één van hun oorlogshelden. Op deze vergadering werd beslist dat al de Indianen als één grote groep zouden gaan vechten tegen die blanke voor "hun" land. Die oorlog werd beslecht op 25 en 26 juni 1876. Wil je er nog meer over weten of nog meer over lezen dan kan dat via deze website : http://www.eyewitnesstohistory.com/custer.htm Ik heb er ook nog eentje via wikipedia gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_the_Little_Bighorn Onderstaande foto's zijn de 2 "grote" heren die een crusiale rol gespeeld hebben in deze strijd : General Custer én Sitting Bull
Natuurlijk staat er ook een mega-grote gedenksteen voor General Custer (en de zijnen) en is "zijn" grafsteen duidelijk herkenbaar tussen al die andere witte steentjes...maar maak je geen illusie...dit zijn géén echte graven. Deze witte steentjes - die over het hele landschap verspreid liggen - zijn alleen maar een aanduiding wáár precies men al de lichamen van zoveel gesneuvelden teruggevonden heeft na de grote strijd.
Er zijn welliswaar ook heel veel Indianen gesneuveld, maar daar wordt blijkbaar hier niet zoveel aandacht aan besteedt. Om een onderscheid te maken tss. de gesneuvelde Blanken en Indianen werden van deze laatsten de grafsteentjes rood gekleurd. Wij - Niki en ik - hebben er maar een paar gevonden... vandaar dat ik er ook nog een andere foto bijdoe...nl. die van een voorname Cheyenne Indiaan, "Wooden Leg"
De Indianen hebben hun eigen gedenkplaats en -momument. Bij die momumenten verwacht je bloemen, maar dit volk heeft - zoals ik al vertelde - zijn eigen rituelen en gebruiken vandaar geen bloemen, maar een krans met een aantal "gebruiksvoorwerpen" voor de overledenen op de "Eeuwige Jachtvelden".
En zo komen we aan het eind van dit verhaal over "the Battle of the Little Bighorn". Bij de uitgang van het museum vond ik deze veelzeggende spreuk en probeer díe nu maar eens - in 't Indiaans - luidop na te lezen
Nu het avond wordt hier in Indianen-land, sluit ik dit hele verhaal af met een wel erg typisch beeld...een Tipi bij valavond...het ziet het er (nu althans) rustig uit...maar 't is hier ooit anders geweest...
We rijden nog +/- 1,5u (75mls = 120km) tot Sheridan (Wyoming) en dan is het - volgens mij - welletjes geweest voor vandaag...ik ben moe, heb honger en wil mijn bed in !
Iedere ingang van ieder National Park of bezienswaardigheid moet zorgvuldig gedocumenteerd worden, zodat we "later" nog precies weten waar we wanneer geweest zijn (kwestie van het jullie allemaal in detail te kunnen navertellen hé !). En daarom houden we steevast de ene of de andere nietsvermoedende toerist tegen en vragen we hem/haar een "mooie" foto van ons te maken. En ja...soms valt zoiets simpel als een foto maken al tegen...soms hebben we foto's waar één van ons 2-tjes niet of maar half opstaat, maar deze is goed gelukt !
Het "visitorscenter" is altijd onze eerstvolgende halte. Hier krijgen we de nodige uitleg over wat er te zien en te doen is in het park, kopen we de nodige souvernier-magneetjes en metalen plaatjes voor op de wandelstok van Niki en voorzien we ons van vers, koel water (en geloof me...dat is een "must"). Voor de liefhebbers...hier is de website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Glacier_National_Park_(Verenigde_Staten). In tegenstelling tot vele andere visitorscenters is deze van Glacier Park gelegen aan een heel mooi meer !
Na een tijdje genoten te hebben van dat meer met z'n ongelooflijk mooi zicht op de bergen, vatten we onze weg door het park aan. Dit park ligt - zoals je misschien al via bovenstaande link gelezen hebt - voor het grootste deel in N-Amerika, maar palmt ook een stukje Canadese grondgebied in. Wij blijven in de USA en meteen gaat het hoog de bergen in want het park heeft zijn naam uiteraard te danken aan de talrijke gletsjers die natuurlijk ook in de zomer rijkelijk voorzien zijn van "eeuwige sneeuw". Het bergmassief waar we door rijden en waarvan "onze" Wasatch Mountains de voorlopers zijn, heten de Rocky Mountains.
De Ranger in het visitorscenter vertelde ons dat de "sneeuwgeit" hét boegbeeld van dit park is en als we veel geluk zouden hebben, zouden we zeker en vast een aantal van deze geiten te zien kunnen krijgen, want vandaag waren ze écht wel zeer talrijk "gespot" door talloze toeristen. Maar we moeten uitkijken, want die beestjes kunnen zomaar voor de auto inlopen...wij zijn immers de indringers in hun territorium ! En ja...dáár in de verte tegen de bergwand zien we een eerste, bewegende, witte vlek...
Hoe korterbij we komen, hoe meer die geit(en) onze richting op komen lopen. Het lijkt erop dat ze zich van héél dichtbij willen laten zien en laten fotograferen ! Deze ene komt zelfs zo dichtbij dat ik mijn hand maar aan het raam van de auto hoef uit te steken en ik zou haar zo kunnen aanraken. Maar dat doe je uiteraard niet hé...het gaat hier om "wilde" dieren (of wat er voor zou moet doorgaan !). Deze beestjes zien er in ieder geval niet écht wild uit en zoals je op onderstaande foto's duidelijk kan zien, zijn ze de vele toeristen écht wel gewend. Iedereen staat stil, mensen komen uit de auto's en iedereen maakt de nodige foto's !
En verder en hoger de bergen in gaat onze rit. Zo hoog dat we bijna de toppen van de bergen bereikt hebben en waar we in hartje zomer effe in de sneeuw kunnen wandelen en foto's maken.
Deze muur is écht wel té hoog om helemaal te beklimmen. Ik wilde eigenlijk meten hoe hoog hij wel is, zodat jullie een idee zouden hebben, maar hoezeer ik ook probeer, ik slaag er niet in de bovenste rand aan te raken.
Net voor we het park uitrijden komen we voorbij Saint Mary Lake en het plekje "Rising Sun" is écht wel de moeite waard om te stoppen en te genieten van al dat moois op een wel zéér idiliysch plekje aarde
Van de West Glacier entrance is er slechts één route - de "Going-To-The-Sun-Road" - die je dwars door het park brengt en zoals je op vorige foto's zag is het een smalle tweerichtingsweg langs hoge bergwanden en steile ravijnen. Iedereen is verplicht netjes achter mekaar te rijden en zich via een slakkegangetje een weg te banen door deze bergketen tot je er helemaal dooruit gereden bent (zie onderstaande map).
Eenmaal de andere kant bereikt, is het "slechts" 23mls (36km) tot de grensovergang met Canada en dat willen we wel eens van dichtbij gezien hebben...We voelen ons een beetje "alleen op de wereld" want er is hier niks of niemand te zien in dit stukje "niemandsland"...niks behalve deze 2 eenzaten die mettertijd nu toch wel op mekaar uitgekeken moeten zijn, maar die in feite 2 Blackfoot Indianen voorstellen.
En dan zijn we er...Canada opent zijn deuren voor deze 2 "Belgskes"...
maar "Waterton" - de Canadese ingang van Glacier Park - is té ver om naar te toe rijden (+/- 50mls = 80km) want we moeten ook nog helemaal terug door Glacier Park ! Er is immers geen andere weg om in Kalispell (West Glacier Park waar ons hotel is) te geraken en het is intussen al 4pm...jammer !!
We houden halt aan het enigste (souvenier)winkeltje dat deze grensovergang rijk is, praten met één van de weinige mensen die er rondlopen en maken rechtsomkeer naar de USA. Als we terug binnenrijden, bekijkt de douane ons een beetje raar, maar na de nodige uitleg - dat we alleen maar een Canadese stempel in onze paspoorten willen hebben - wordt er eens hartelijk mee gelachen en mogen we onze weg verder zetten.
In plaats van meteen terug het park in te rijden nemen we een afslag naar "Many Glaciers", want ook hier is nog wel één en ander te zien. Je merkt wél aan onderstaande foto dat de zon het zo stilaan voor bekeken houdt en we voelen duidelijk dat het begint af te koelen.
We komen voor de 2de keer voorbij "Weeping Wall", maar nu bevindt deze muur zich wel precies aan mijn kant en bij deze "ik-rij-wel-een-beetje-langzaam-en-wordt-jij-dan-maar-lekker-nat-actie" die Dominique onderneemt, krijg ik écht wel kippevel. Niet zozeer voor dat beetje water, maar wel omdat hij zo nodig zo dicht bij die muur wil rijden...als hij nog een beetje dichter gaat rijden, kan ik seffens water scheppen !
De volgende dag verkennen we de zuid-kant van het park, maar we hebben 224mls (360,5km) voor de boeg en kunnen het ons niet permiteren om te "slenteren". Deze kant is minder spectaculair, maar er zijn genoeg mooie plekjes om halt te houden, te genieten en enkele foto's te maken zoals deze
Bij "Two Medecine Lake" houden we een serieus, lange pauze, want zowel Dominique als ik hebben er even genoeg van om opnieuw zolang in de auto te moeten gaan zitten. En zeg nu zelf...wat is er nu nog meer nodig om tot rust te komen dan te genieten van de stilte van de natuur aan de rand van een meer zoals dit ?
Wandelen is een hobby die we ook in België graag en veel deden en bij Two Medecine zijn er verschillende wandelpaden en we gebruiken deze gelegenheid om eens goed onze benen te strekken. We zijn nog maar net vertrokken als deze marmot alle mogelijk moeite doet om onze aandacht te trekken...wat er precies aan de hand was weten we nog steeds niet, maar ze was in ieder geval wel erg "fotogeniek" !
Op deze 2 dagen, zijn we regelmatig oog in oog komen te staan met dit soort mooie, grote planten. Om er zeker van te zijn dat ik hier geen foute dingen neerpen, ben ik een beetje op het net gaan grasduinen en heb ik deze Engelstalige website gevonden : http://www.nps.gov/glac/naturescience/plants.htm
Na iets meer dan 2u pauze bij Two Medicine Lake wordt het de hoogste tijd om ons reisje te hervatten, want als we aan dit tempo blijven verder doen raken we nooit voor middernacht in "Great Falls".
We zullen er eens aan gaan beginnen...aan onze uitstap naar "Glacier National Park" in de staat Montana ! Zoals gewoonlijk vertrekken we ook nu, zodra Niki gedaan heeft met werken. Dat geeft mij de kans om overdag de auto klaar te maken voor de lange rit en de valies in te pakken...hopelijk vergeet ik niks ! Zonnebrillen, voldoende kleding (zowel voor warm als voor een beetje frisser weer want we trekken noordelijk én de bergen in !), de verrekijker, het fototoestel, de zonnecréme(s), toiletgerief, sandalen, stevige wandelschoenen, petten, rugzak, muggenspray, medicamenten, snoepjes, gsm (en de laders niet vergeten !), een hapje voor onderweg, berenspray (jawel, ook dat !) en water...héél veel water..."check, check, check en nog eens check"...we hebben alles ! Het wordt een lange rit van ongeveer 629mls (een kleine 1013km) en volgens mijn berekening (via mijn computer), hebben we +/- 10,5u nodig om op onze bestemming aan te komen. We moeten helemaal door de staat Idaho en we hebben er voor geopteerd om een overnachting te doen in "Idaho Falls". Voor de liefhebbers doe ik er effe een Engelstalige (er bestaat blijkbaar geen Vlaamstalige website van !) : http://en.wikipedia.org/wiki/Idaho_Falls,_Idaho. Dit dorp met zijn watervallen (vandaar de naam natuurlijk !) bevindt zich op zo'n 191mls (307km) van onze deur en dus hebben we een hele weg te gaan.
Omdat we nog een hele reis voor de boeg hebben, vertrekken we meteen na het ontbijt richting Montana. Natuurlijk is er onderweg één en ander te zien en daarvoor wordt er ook op geregelde tijden halt gehouden. Zo ook dit spookstadje "Garnet" (ook hiervan weer géén Vlaamstalige website gevonden, dus zullen jullie het met deze moeten doen : http://en.wikipedia.org/wiki/Garnet,_Montana). Niki is mijn "fotomodel" van dienst.
Dit stadje ligt in een vallei midden in het bos. Als er hier geen fatsoenlijke bewegwijzering bij stond, zou je er zo naast doorlopen...maar eens je het gevonden hebt, kan je je verbeelding de vrije loop laten
Zo moet het dus ongeveer uitgezien hebben ten tijde van de goudzoekers die hier hun geluk kwamen beproeven. Of ze veel gevonden hebben ? Wie zal het zeggen ? Misschien zijn ze er vandoor gegaan juist omdát ze niks vonden en zijn ze ergens anders gaan zoeken...misschien hebben ze wél wat gevonden en hebben ze intussen al hun rijkdommen belegd in bv. Las Vegas...wie weet...
In ieder geval voelt Niki zich hier blijkbaar meteen thuis want hij wil direkt aan 't werk schieten. Hij denkt waarschijnlijk dat nog nooit iemand voor hem dit klusje heeft willen klaren en hoopt erop dat in het midden van deze geweldige rots, misschien wel een een goudklomp zou kunnen tevoorschijn komen...yeah...right !
Het lijkt hier allemaal beetje op het openluchtmuseum van Bokrijk, maar dan met houten huisjes ipv. de kleine lemen huisjes. In één van de talrijke huisjes kunnen we eindelijk ook eens binnen een kijkje gaan nemen. Ooit heeft hier iemand zich waarschijnlijk de moeite gedaan om te behangen...het papier hangt - welliswaar in flarden, maar er hangt nog een beetje - in een kamertje dat zo groot is als een zakdoek en dat blijkbaar tegelijkertijd dienst gedaan heeft als keuken, zitkamer én eetkamer...alles in één geheel.
Als ik terug naar buiten ga, ben ik Niki ineens helemaal kwijt...waar zou hij toch kunnen zijn...? Als ik hem dan even later dit kleine huisje zie buitenkomen, zegt hij niks...hij gniffeld alleen maar een beetje...
Mijn nieuwsgierigheid is groot en ik besluit ook maar eens gaan te kijken wát er nu precies zo lachwekkend is in dat huisje...ik had natuurlijk beter moeten weten ! Terwijl ik daar binnenwandel, roept hij me na : "zie je het al gebeuren, zo met z'n drietjes netjes naast mekaar op de *** ?" En hij schatterd het uit !!! Zoals ik al zei...ik had beter moeten weten...niks zeggen, lachen en wachten...ik kén hem toch !
Een kleine wandeling brengt ons terug aan onze auto en we verlaten Garnet. Deze "goudmijn-spookstad" is de bestbewaarde spookstad van Montana. In 1898 woonden en werkten hier ongeveer 1000 mensen waarvan er in 1905 amper 150 overbleven...en ook zij zijn mettertijd helemaal verdwenen.
Onze nieuwe Belgische familie - de plaatsvervangers van Sarah, François & Kids - zijn vandaag toegekomen en we hebben er - sinds de komst van Heidi & Philippe vorig jaar - een traditie van gemaakt dit niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Dus zijn we met z'n allen hen gaan verwelkomen op de luchthaven. En daar hoort een welgemeende "van harte welkom in Utah" én de gepaste foto bij. Vlnr zie je Heidi, ik, Dominique, Eli met een slapende Maja op de arm, zijn vrouw Marieke met een al even slapende Merel op de arm, Philippe & François.
Ze leggen meteen van bij hun aankomst beslag op het huis waar François & Co woonden en dat is voor ons een vreemde gewaarwording, maar het maakt het ook gemakkelijk omdat we dit adres kennen en niet op een andere plaats moeten gaan zoeken naar onze nieuwe familie. De "welkomst-handjes" én de fles bubbels zullen (hopelijk) een aangename en blijvende herinnering zijn aan hun allereerste dag ooit hier in Utah.
Gezeten op het terras praten we nog wat na over hun afscheid in België, hun vlucht hier naar toe en de vele veranderingen die er vanaf morgen allemaal op hen af zal komen. Wat ze precies moeten gaan doen om in orde te zijn en de basis op te kunnen is iets waar de Belgische Office zich - samen met Eli - over zal ontfermen. De rondleiding voor Marieke - waar de winkels zijn, waar de dokter is, de hele uitleg over waar en wanneer de dames samenkomen en allerhande dagdagelijkse informatie - neem ik voor mijn rekening. Maar eerst is er tijd voor een hapje, een drankje en een gezellige babbel.
De kindjes zijn intussen wakker geworden en wennen langzaamaan aan dit nieuwe gezelschap en de omgeving. Wat een mooi gezinnetje is dit...en wat staan er hen nog vele avonturen te wachten.
Kleine Maja heeft nu wel lang genoeg stil gezeten en besluit een beetje te gaan spelen. Van François & Co kreeg ze een grote "bellenblazer" en dat blijkt een aangenaam ijsbrekertje te zijn ! Ze geniet met volle teugen en natuurlijk is er heel fier als ze er eindelijk in slaagt zelf een aantal bellen te blazen...
Eli, Marieke, Maja & Merel...welkom hier in Utah, in deze prachtige omgeving waar talloze avonturen op jullie liggen te wachten. Aan jullie om ze allemaal één voor één te gaan ontdekken. En wil je er meer over weten, dan kunnen we jullie altijd een beetje wegwijs maken. We hopen dat jullie snel zullen wennen en we zijn uiteraard blij jullie in onze grote Internationals-familie op te nemen. Weet dat je altijd op ons kan rekenen.
Vandaag is er de "Parade of Homes", een soort nieuwbouw-huizen-open-deur-dag. Al deze huizen zijn te koop en worden voor de gelegenheid volledig ingericht en aangekleed. Je zou haast denken dat hier al écht iemand woont, maar dat is niet zo...het is allemaal alleen maar voor de schijn en om te kunnen verkopen. Vermits wij een appartementje gekocht hebben, willen we ideetjes opdoen voor ons eigenste stekje. Het zijn vooral de badkamers en keukens die ons interesseren want onze meubeltjes gaan sowieso mee terug. Het ene huis is al groter (typisch Amerikaans) en beter gelegen (ook typisch Amerikaans) dan het andere en zeker dan dat van de buren...maar tussen ons gezegd en gezwegen...ik zou ze niet graag moeten onderhouden !
Interesseert het jullie om binnen mee te gaan rond loeren ? Kom maar mee dan...
De eerste halte is steevast de zitkamer, want die moet natuurlijk de nodige indruk wekken. TV kijken doen Amerikanen in een aparte kamer en de TV op zich moet liefst zo groot mogelijk zijn. Zo eentje wil ik ook wel voor in Bilzen...dan kan ik meteen vanuit de keuken TV kijken...daar heb ik mijn bril niet voor nodig !
We dwalen (soms VERdwalen) verder door deze giga-huizen en belanden in "mijn" domein...de keuken ! De fornuizen zijn veel groter dan in België, maar dat wisten we al want in ons huis hebben we ook zo'n mega-ding. Een kook-eiland - waar meteen ook een afwasbak in staat - is nog iets dat op mijn "verlanglijstje" staat.
Met de nodige precisie probeer ik Dominique uit te leggen welke toestellen ik precies waar zou willen hebben om mijn (ons) leventje zo aangenaam mogelijk te maken...en hij beaamt gewoon alles ! Ik zal hem toch nog wel eens aan deze namiddag herinneren zodra dat nodig is, denk ik !
Of wat dacht je van dit soort kook-eiland ? Maar dan wel met aan één kant een afwasbak en in plaats van een kastje beneden, wil ik er graag een afwasmachine. En nu ik toch aan 't kiezen ben, graag meteen ook maar deze snijplank erbij zodat het afval van de groentjes rechtstreeks in de vuilbak kan gekieperd worden.
Zoals ik eerder al vertelde, zijn we ook nieuwsgierig naar de inrichting van de badkamers. En deze foto geeft meteen al prijs hoe wij de onze misschien wel eens zouden gaan organiseren. We opteren wel voor een douche ipv. een bad. Dé man bij uitstek om de juist maat van de douche te nemen is Niki natuurlijk. Hij moet plaats genoeg hebben zowel in de lengte als in de breedte. Als hij ruimte genoeg heeft, dan pas ik er ook wel in.
Mega-grote huizen met mega-grote keukens en gemiddeld 4 tot 5 slaapkamers en 2 tot 3 badkamers zijn hier heel "gewoon". Als wij vertellen dat de meeste huizen in België slechts 1 badkamer hebben, worden wij bekeken alsof we uit een andere wereld komen. Onderstaande foto is er eentje van een "gasten-slaapkamer" in één van die super-grote huizen, maar het uitzicht in die slaapkamer is grandioos !
Voilà...we hebben het gehad met onze rondleiding door Utah's nieuwe huizen en kunnen nu rustig gaan bedenken hoe we ons appartementje wél of niét zullen gaan inrichten. We hopen dat jullie er ook iets aan gehad hebben ? Wie weet herken je ooit nog wel eens iets als je een keertje bij ons op bezoek komt.
Met pijn in het hart moeten we helaas afscheid nemen van onze Italiaanse vrienden. En jullie zullen misschien zeggen "ja, maar...dat moeten jullie toch doen bij zovele mensen, dus wat is het verschil ?". Wel...deze vrienden zijn zowat "de laatsten der...neen, niet der Mohikanen maar van de Italianen". Hun bureau sluit deze zomer definitief zijn deuren en voor Italië houdt het hele F-16 programma op te bestaan. Er komen geen vervangers voor hen in de plaats en dus gaan wij de resterende tijd nuttig gebruiken voor het verstevigen van de vriendschapsbanden en hoe kan dat beter dan met een lekker Belgisch etentje ten huize van. De eersten aan de beurt zijn Francesco, Silke en hun kroost Raphael, Federica en Veronica
Daarna is het de beurt aan Pietro, Roberta en hun Kids Federica en Alessandro. Pietro & Niki zijn beste vriendjes die altijd wel ergens grapjes zitten uit halen. Daarom duurt het toch wel even voor we een geschikte foto gemaakt hebben want steeds moeten we opnieuw beginnen.
Dear friends, we wish you nothing but the best for the future ! One day, we will travel to your beautiful country Italy and pay you a visite. Untill then...stay well, stay healthy and stay in touch ! We'll miss having you guys around at our parties...Thanks for allways being our friends and giving us lots of laughters !
Voor de allereerste keer ooit organiseren Dominique en ik een garage-sale. Niet de onze, maar eentje voor de Nederlanders Theo & José die in maart onverwachts terug naar Nederland moesten verhuizen. We hebben bij onze Internationals een beetje "reklame" gemaakt, onze buren op de hoogte gebracht en via KSL - is de nieuwsdienst die een onderafdeling voor 2de hands verkoop heeft - een berichtje geplaatst voor de lokale bevolking. Het enige dat Niki de avond vóór de sale nog dient te doen is op verschillende plaatsen goed zichtbaar bordjes ophangen waar de mensen moeten wezen in de hoop genoeg "kopers" over de vloer te krijgen en dit hele gedoe toch wel een beetje geld in 't laadje brengen zou voor T & J.
We hadden overal aangekondigd dat we vanaf 8am zouden beginnen, maar om 7:30am stonden de eerste kopers al aan de deur. En dus ging de garage-poort een half uurtje eerder dan voorzien open. Niki had gisteren alles al netjes klaargezet dus wij zijn er klaar voor...en daar zijn de eersten al...
Ook onze buren komen een kijkje nemen (en een duitje in het zakje doen !). Buurman Ron gaat aan de haal met een tafel-grill en zijn vrouw Sheryl en zoontje Russel staan erbij en kijken er naar.
Een ander niet-Mormoons burenkoppel -Angie en haar man Shaun - weten de hand te leggen op kleine borrelglaasjes...Ze zijn hier allemaal even gek van alles dat enigzins "Europees" uitziet of is.
Na de invasie van buren komen nu ook stilaan de Internationals een bezoekje brengen. Eigenlijk gaat het er voor hen nog het meest om een kopje koffie te komen drinken en dat vinden wij natuurlijk geweldig gezellig ! De eerste aan de beurt zijn de Noren Inger-Lise en haar man Oystein. Hij had het wellicht niet verwacht, maar vrouwen zijn vrouwen en Inger-Lise vindt meteen een kleedje dat haar wel aanstaat.
Als 5 minuten later ook de Nederlanders Lia & Wouter een kijkje komen nemen (én koffie komen drinken) is het hek helemaal van de dam, want ook Lia vindt dat zelfde kleedje wel mooi en wil het graag hebben...als daar maar geen geruzie van komt...aijejaijejai... ! Uiteindelijk is het Lia die het pleit wint en het kleedje mee naar huis neemt samen met een aantal riemen. Héhé...gelukkig hebben die 2 dames het "in den minne" geregeld.
Ik weet dat in België (Europa) in het najaar van 2012een nieuwe reeks afleveringen van "Dallas" op TV gaan komen. Hier zijn we intussen ook al aan de 4de aflevering, maar ik verklap er lekker niks van ! We hebben wel al bezoek gehad van één van de hoofdrolspelers...niemand minder dan J.R.Ewing op onze garage-sale !
Aan het eind van de sale - het is intussen 12:30pm geworden en we stoppen om 1pm - kan ik niet anders dan nog gauw een foto te maken van dit mengelmoesje van "kopers". Vlnr. zien we Nederland (Wouter), België (Niki), Denemarken (onze buur Dane), Noorwegen (Oystein & Inger-Lise) en Nederland (Lia). En Biebieke hier mag/kan natuurlijk er niet bij op staan want wie zou anders de foto maken !?
Al bij al was het een geslaagde verkoop. We hebben ongeveer $200 bij mekaar gehaald en dat geld zal netjes overgemaakt worden aan Theo & José. Zij hebben weer een extraatje en wij...wel wij hebben de ervaring hoe zo'n garage-sale aangepakt dient te worden en zullen dat zeker in de toekomst nog nodig gaan hebben !
Yep...ze zijn er...onze Hoeseltse vrienden Gunter, Inge en Erwin (in dit verhaal gewoon "Mouche" genoemd) ! We hebben er lang naar uitgekeken, maar nu kunnen we hen eindelijk verwelkomen op de luchthaven van SLC. Als een heus "welkomstcommitée" (alias de lokale paparazzi) staan we hen op te wachten...
We hebben voor onze gasten een BBQ voorbereidt, want omdat ze net 3 drukke dagen in New York achter de rug hebben, denken wij dat ze toch niet veel zin meer zullen hebben om nu nog iets te gaan ondernemen.
De dagen daarna zullen ze er toch moeten aan geloven en tronen we hen mee naar de mooiste plekjes hier in de buurt. Als eerste gaan we uiteraard naar Antelope Island State Park. Dit mooie eiland ligt op amper 20km van onze deur, maar het is een plek die voor altijd op mijn netvlies gebrand zal zijn...dit ga ik écht wel missen als we eens terug in België wonen. Onderstaande foto is er eentje genomen vanaf het eiland waar je kijkt in de richting van "onze" stad Layton. Er is geen wind en het meer is zo stil en zo glad als een spiegel...
We gaan er met grootste verwachtingen naar toe omdat we heel graag een paar bizons zouden willen zien. En ja...we zien één enkel verdwaald exemplaar, maar wel eentje die ons van héél dichtbij komt beloeren...
...tenminste we dáchten er maar ééntje te zien te krijgen, maar als we een eindje verderop de volgende bocht nemen, komen we oog in oog te staan met een ganse kudde (zo'n 300 à 400 stuks) die nét besloten hebben de baan over te steken en die nieuwsgierige "Hoeselaren" te doen stoppen...wat een "sjoaspinnen" !!!
Tegen de avond worden we met z'n allen nog een beetje extra verwend want zowel de zon als het beetje wolken hebben samen besloten om ons gezelschap een fantastisch mooie zonsondergang kadoo te doen.
Na het diner bij onze meest favorite eet-tent maken we de balans op van alle indrukken die onze gasten op het eiland opgedaan hebben. Inge, Gunter en Mouche komen volmondig tot de conclusie dat ze inderdaad een ongelofelijke ervaring hebben opgedaan...iets dat ze nooit meer zullen vergeten ! Daar moet op geklonken worden met een pint(je), maar hebben jullie de petten als eens goed bekeken die Gunter en Mouche speciaal hebben laten maken op de basis ? Bekijk dan de 2de foto maar eens goed...zelfs hun namen staan er - in het Hoeselts - op geborduurd ! Zo kunnen ze zich nooit van pet vergissen...
's Anderendaags staat er een rondrit door de bergen en een bezoekje aan Park City op het programma. Van bij ons thuis gaat het naar Snowbasin (want we willen hen natuurlijk ons ski-oord tonen !) en daarna passeren we - via East Canyon Lake - "Devils Slide" (dé plek bij uitstek waar Niki graag gaat vliegvissen !)
Park City werd door de Olympische Winterspelen van 2002 op de wereldkaart geplaats en natuurlijk kan je hier niet zomaar voorbij rijden zonder een foto met de springschansen op de achtergrond...hét bewijs dat je wel degelijk hier geweest bent ! Voilà...onze 3 musketiers bij de springschansen...
Het stadje zelf is de moeite waard om een bezoekje aan te brengen. Je weet immers maar nooit of Robert Redford - die hier naar het schijnt woont - zomaar ineens je pad hier kruist of naast je staat in één of ander winkeltje. Misschien treffen we hem ook wel in dit cafeetje ? Want zoals échte "goede" Belgen gaan we natuurlijk ook nog een pintje (of iets anders voor de dames) drinken hé !
Als we daarna onze terugweg aanvatten besluiten we niet via de autostrade te gaan, maar een kleinere binnenweg te nemen. Op onze tocht zien we in een weiland plots grote vogels die noch Niki noch ikzelf hier ooit al gezien hebben. We houden halte om foto's te maken en er breekt een heuse discusie los over welk soort vogels dit nu eigenlijk is. Vanop een afstand lijken het een soort reigers te zijn. Mouche is er echter vast van overtuigd dat het hier gaat om één of andere soort kraanvogel. En inderdaad...Mouche heeft gelijk. Bij nader onderzoek blijkt het hier te gaan over de "Sandhill Crane" oftewel de "Canadese Kraanvogel". Speciaal voor Mouche doe ik er deze link bij : http://nl.wikipedia.org/wiki/Canadese_kraanvogel, maar het staat ieder van jullie natuurlijk ook vrij om daar een kijkje te gaan nemen.
De dag wordt afgelsoten met een dineetje in "The Prairie Schooner" een heel gezellig restaurantje waarvan hier een foto zodat je je een beetje kan voorstellen hoe het er daar binnen uitziet.
Op onze laatste avond samen maken we een paar "groepsfoto's". Op de achterste rij herken je vlnr. Niki, Gunter en Mouche. De 2 schoonheden op de voorgrond zijn niemand minder dan Inge en ikzelf.
Hoeselaren zullen het niet onder stoelen of banken steken dat ze altijd wel te vinden zijn om een feestje te bouwen (lees de boel een beetje op stelten te zetten !). Mouche heeft mijn gitaar al lang zien staan en kan zich vanavond niet meer bedwingen. Samen met Dominique maakt hij er een Karaoke-avond van. Ik weet het Mouche...ik had het je nog zo beloofd hiervan géén foto's te zullen publiceren, maar ik kan er écht niks aan doen...ik kan het niet laten, want ook dit is een herinnering die ik in mijn boek wil hebben !!!
Mouche...onthou één ding...alles kán en zál tegen je gebruikt worden want ook Inge en Gunter maken van de gelegenheid gebruik (misbruik) om dit tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen. Zo zie je maar...'t is van je beste vrienden (bovenvermeld duo !) dat je het moet hebben hé !
Aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat ergens wel een einde en het is aan mij om onze vrienden naar de luchthaven te brengen. Bij de check-in nog gauw een foto en daarna moeten we afscheid nemen.
Mouche, Gunter & Inge...dit "afscheid nemen" valt me zwaar. Het was enorm fijn jullie te kunnen ontvangen en jullie te kunnen laten kennismaken met ons leventje hier. We hopen dat jullie er net zoveel van genoten hebben als wij. Geniet van de vele foto's...ze zullen één voor één de nodige herinneringen met zich meebrengen. Bedankt voor jullie vriendschap en tot volgend jaar bij ons bezoek aan België !
Vooraleer ik begin aan mijn volgend verslag - dat van onze Hoeseltse vrienden die van 30 mei tot 11 juni hier bij ons op bezoek waren - wil ik eerst even mijn Pa in de bloemetjes zetten, want dat was in diezelfde periode. In Amerika wordt Vaderdag een weekje later gevierd dan in België, maar dat wil niet zeggen dan wij daarom de Amerikaanse kalender moeten volgen. En met Moederdag (zie blogje van 13/5) heb ik een kadootje gestuurd dat eigenlijk iets voor hun 2-tjes is. Maar voor vandaag heb ik natuurlijk een kaartje gemaakt.
Lieve Pa, wij wensen jou van harte proficiat op deze Vaderdag. Jammer dat we niet lijfelijk aanwezig kunnen zijn om dat samen met jou te vieren, maar we denken wel aan je hoor ! We hopen dat je samen met Ma, Bettie, Annita en Freddy een hele fijne dag zal hebben en zullen er eentje drinken op jou gezondheid !
Omdat mijn Pa natuurlijk niet de enigste Pa of Papa is, wens ik alle Vadertjes ter wereld via deze kaart en het kleine tekstje van harte een hele fijne dag toe !
"Every men can be a father, but it takes someone special to be a "Dad" ! Iedere man kan een vader zijn, maar het is een speciaal iemand die een "Pa" kan zijn !
Zoals gewoonlijk krijg je van ons een dikke knuffel, 3 dikke kussen en een kruisje.
Als ik zo 's avonds nog een beetje TV zit te kijken of achter mijn computer zit, denk ik dikwijls aan onze familie en vrienden daar in het verre België. En met de regelmaat van de klok gebeurd het ook wel eens dat ik aan de Heer vraag om iedereen veilig en gezond te houden. Maar als de telefoon 's avonds overgaat, neem ik die toch iedere keer op met een bang hartje...angst dat er iets gebeurd zou zijn. Toen Joni mij gisterenavond een sms-je stuurde sloeg de paniek dan ook meteen toe. Al snel had ik in de gaten dat het in België ongeveer 2u 's nachts moest zijn en dan is het al helemaal niet haar gewoonte om iets te sturen. Het enigste dat dat berichtje zei was "skype". Toen ik haar eindelijk te zien en te horen kreeg werd alles duidelijk...onze schoonzoon Rob is ziek en is daardoor in het ziekenhuis terecht gekomen. Wij kunnen hem helaas niet gaan bezoeken en dus is het minste dat ik kán doen, een "get-well-soon" kaartje maken en sturen.
Lieve Rob, we denken veel aan jou en zouden eigenlijk graag bij jou, Joni en Lien willen zijn, maar helaas, dat kan niet. We hopen dat je vlug weer beter zal zijn en dat dit kaartje je een beetje kan opmonteren.
Beloof ons dat je vanaf nu een beetje meer rust zal inbouwen in je dukke bestaan en dat je tijd maakt om van de leuke, fijne kant van het leven te genieten samen met Joni en Lien...zij hebben je héél hard nodig !
Het ga je goed, maar zorg op de eerste plaats goed voor jezelf ! Een bezorgde Mama en Niki...
Onze dag is nog niet voorbij, want na de Airshow hebben we nog iets totaal anders op het programma staan. Dé nationale sport bij uitstek hier in de States is het alombekende "American Football". Maar wist je ook dat er een "mini-uitvoering" van bestaat ? Het "arena football" zoals dat hier genoemd wordt is te vergelijken is met mini-voetbal in België, dat ook het kleinere broertje is van het eigenlijke buitenspel. Vanavond zijn we naar zo'n wedstrijd geweest en ik moet zeggen...het heeft wel wat ! En zoals bij elke gelegenheid, elke wedstrijd, elke manifestatie wordt ook deze geopend door het Nationale Volkslied en de chearleaders.
"Onze" ploeg zijn de Utah Blaze (http://www.utblaze.com) en spelen in bruin/oranje outfit. Ze staan er helemaal klaar voor en wachten enkel tot de scheidsrechter het signaal geeft om mekaar in de haren te vliegen. Wát ze allemaal roepen weet ik niet, maar het ziet me een ruwe sport uit...niks voor watjes !
Jeetje...d'er staan me daar een paar mannen tussen die ik écht niet zou willen tegen krijgen hoor. In het midden van onderstaande foto zie je er eentje die je gegarandeerd niet zomaar omver loopt.
Vraag me niet te veel over de spelregels want die ken ik niet. Ik weet alleen dat er 3 keer 35 min. gespeeld wordt met telkens een pauze van 15 min. Geïnteresseerden mogen voor mijn part al die regeltjes eens gaan nalezen op deze link : http://www.buzzle.com/articles/arena-football-rules.html Het enigste dat mij interesseerd in de pauze zijn de show's om de toeschouwers ook tijdens nu te "entertainen" en dat is één van de taken van hun mascot die de naam "Chief" kreeg. Er wordt ook steevast - bij ieder indoor sport - een spelletje gespeeld waarbij iemand een auto kan winnen (als je veel geluk hebt natuurlijk !). Spelleider van dit spel is niemand minder dan de alom-in-Utah-bekende "Big Bubba" en als je hem ziet weet je meteen waar zijn naam vandaan komt. Hij kon net zo goed gaan meespelen in de verdediging, dat kleine ventje...
Zowel Niki als ik proberen een beetje wegwijs te worden uit wat de spelregels zouden kunnen zijn...we zoeken, maar vinden geen enkel aankopingspunt want telkens als we denken te weten wat er gebeurd, heeft de scheidsrechter een totaal andere reactie die leid tot weer een ander resultaat. We beslissen dan maar ons daar niet verder mee bezig te houden en doen gewoon mee met de rest...daar gaan ze weer...
Wat je aan "beauties" in het publiek allemaal te zien krijgt hou je niet voor mogelijk. Wat vindt je van deze mevrouw met haar mooie pruik (?) muts (?)...ik noem het maar gewoon hoofddeksel ? Een supportster in hart en nieren ! Of nog zo'n ander mooi portretje is zeker en vast deze "dame" in pyama...zij heeft toch wel de hoofdvogel afgeschoten als je het mij vraagt hoor ! Maar ja...dit is natuurlijk ook "The Land of the Free" !
Het pleit is beslecht...de Utah Blaze hebben gewonnen van de Talons met een eindstand van 47 tegen 42.
Oké...dat hebben we ook weer meegemaakt. Maar nu wil ik echt wel meer over de spelregels weten. Zeker als we van plan zijn om naar een échte football wedstrijd te gaan kijken. Tegen dan wil ik precies weten wie wat aan het doen is en waarom (of waarom niet). Ik denk dat ik onze buren eens ga aanspreken...
Wel, wel...het is me wat ! Voor de allereerste keer sinds wij hier wonen organiseerd Hill AFB een Airshow en het ziet ernaar uit dat de hele bedoening "in 't water" zal vallen. Tot eergisteren hadden we mooi weer en vanaf morgen zou het ook weer terug beter worden, maar vandaag ziet het er naar uit dat de hemel op ons dak kan vallen...tjongens toch...zo'n grijze luchten hebben we al héél lang niet meer gezien. Maar Niki en ik laten ons NIET kennen...we gaan tóch gewoon naar de Airshow kijken hoor (al is het berekoud !) ! Een aantal foto's in dit verhaal kreeg ik van onze Belgische vriend Marc. We hadden hem en zijn gezin uitgenodigd en als dank bezorgde hij ons een aantal van zijn foto's...tja...voor wat hoort wat hé !
Ik zeg het je...de maneuvers die enkele piloten hier uithalen zijn soms angstaanjagend. Deze 2 dubbeldekkers scheren rakelings naast mekaar door (zo lijkt het toch, maar we weten wel dat er voldoende afstand is hoor !). Zie je hoe één van hen ondersteboven hangt ?
Dan is het de beurt aan de F-86 Sabre. Een raar vliegtuigje als je het mij vraagt. Het lijkt precies of iemand de neus eraf gesneden heeft. Maar een stukje vliegen kunnen ze wel !
En dan breekt er een onweer los dat zo erg is dat de hele show voor onbepaalde tijd wordt stilgelegd. Het regent, het donderd en bliksemd en we worden aangeraden in de grote vliegtuigloodsen te gaan schuilen want niemand weet precies wanneer de show hervat zal worden (en of dat al zal gebeuren...). Samen met de Nederlander Mark - die zijn ouders op bezoek heeft - maken we het ons gezellig.
Ongeveer een uur na aanvang van het onweer, houden Niki en ik het voor bekeken en gaan we terug naar huis. Laat de rest hier maar blijven zitten en kou lijden...wij hebben immers toch kaartjes voor morgen. Alleen hopen we natuurlijk dat het dan beter weer zal zijn.
En inderdaad...nu dat we terug richting HAFB rijden schijnt het zonnetje en ziet het er naar uit dat we toch nog een mooie dag zullen hebben (hopelijk want de donkere wolken zijn ook niet ver weg...). Samen met buurman Dane en zijn zoontje Christian gaan we eerst een beetje rondkuieren tussen al die tentoongestelde vliegtuigen en de vele kraampjes voor de hongerigen/dorstigen en de vele souvernierjagers. Dit "tuig" is de moeite om een foto bij te nemen. Het is de "Minuteman Missile"...en nu ga ik hier eens een beetje verworven kennis naar boven halen, want als je met een wapenspecialist getrouwd bent - eentje die zijn hele carrière aan vliegtuigen gewerkt heeft - dan wordt je als "vrouw van" verondersteld toch wel iéts te weten hé !
Wel nu...deze "Minuteman Missile" is één van de vele ICBM's (en dat is de afkorting voor Inter Continetal Ballistic Missile's die eventuele kernkoppen zouden kunnen bevatten) waarmee Amerika zich - tijdens de periode van de "koude oorlog" - veilig wilde stellen voor de vijand.
Een héél ander soort "have-to-see" is deze C-5 Galaxy. Kijk eens hoe groot dat ding eigenlijk wel is. Ik moet op mijn tenen gaan staan om bij één van de motoren te raken. Dit vliegtuig (en ik begrijp nog steeds niet hoe ze dit ding de lucht in krijgen !) is zo immens groot dat er zelfs een C-130 in past als zijn vleugels eraf gedaan worden.
We komen om de Airshow te zien en dus wordt het de hoogste tijd dat we ons naar de "flightline" begeven want we hebben al één en ander gemist. Boven onze hoofden passeren de eerste vlietuigen al. Ik heb behoorlijk kunnen inzoemen vandaar dit resultaat. Een F-16 en een P-58 Mustang.
Even later wordt er "gespeeld" dat er een bombardement gebeurt. Het is een spectaculair zicht want het lijkt allemaal écht. Toch zeker als je onderstaande foto ziet...
Chauvinistisch als ze zijn (de Amerikanen) organiseren ze uiteraard geen Airshow zonder "hun" vlag ! Het zijn de parachutisten die de eer en het genoegen hebben om de vlag te "showen" op de tonen van hun volkslied...
Vooraleer de Thunderbirds aan hun show kunnen beginnen worden we eerst vergast op een tafereeltje waarbij de crewchiefs een op-voorhand-zéér-goed-ingestudeerd nummertje opvoeren. Alles loopt perfect gelijktijdig en iedere beweging is op mekaar afgestemd...kortom het ziet eruit als een "circusnummertje" van de bovenste plank !
Dan zijn ook de piloten er klaar voor, maar ook zij moeten een bepaald ritueel doorlopen voor ze in hun F-16's kunnen plaatsnemen en het luchtruim onveilig kunnen maken.
Nauwelijks een 10-tal minuten later laten zij zich van hun beste kantjes zien en dat is iets dat door de talrijke toeschouwers ernorm geappricieerd wordt. De Thunderbirds scheren nét boven onze hoofden...
...om een eindje verder als vuurwerk uit mekaar te spatten.
En weer even later komen zo aan ons voorbij in een formatie die mij toch wel héél erg gevaarlijk lijkt. En voor het geval jullie twijfelen, neen...deze foto is NIET getrukeerd...prachtig hé !
Nog één keertje komen ze "gedag" zeggen en dan worden de toestellen één voor één weer aan de grond gezet. We hebben van het hele spectakel enorm genoten en zijn nog meer blij dat het "droog" gebleven is vandaag, maar zoals je aan de foto's kan zien...een nieuw onweer was ook vandaag helemaal niet ver weg.
Moe, maar tevreden keren we terug naar huis. Of er zich nog eens opnieuw een Airshow zal voordoen zolang we hier nog zijn ? We weten het niet, maar indien niet, hebben we deze dan toch gezien. Et à Marc...merci ça nous a fait plaisir de voir tout la famille et un grand mercie pour les magnifique photo's...a la prochaine !
In de volgende cursus "cake-decoration" leren we hoe we "fondant" (een suikerlaag die het uitzicht heeft marsepein te zijn) over onze taart leggen en hoe je er allerhande figuren en bloemen uit kan maken. De bloemen op deze taart zijn door Biebieke hier eigenhandig gemaakt uit "gum-paste" en dat is ongeveer hetzelfde als de fondant. Deze gum-paste kan je heel dun uitrollen en nadien drogen de bloemen heel hard uit. Het is ook niet de bedoeling dat de bloemen opgegeten worden...ze dienen enkel en alleen als decoratie. Trouwens...die Amerikanen eten ook de fondant niet op hoor ! Dat zijn veel te veel calorieën volgens hen... En met enige fierheid kan ik jullie onderstaande resultaat tonen...
Ook Marianne - die samen met mij nog steeds de lessen volgt - heeft een taart gemaakt en ook die mag gezien worden. Als we zo verder doen, kunnen we misschien wel een taartenzaakje opstarten met z'n 2-tjes.
Ik ben begonnen aan deze cursussen omdat ik graag bak en omdat ik graag mooie dingen maak. Een combinatie van die 2 gegevens leidt tot mooie (en vooral lekkere) taarten. Misschien maak ik er ooit nog wel op bestelling voor diegenen die iets origineels willen, maar voorlopig is het puur en alleen een hobby. Toch hoop ik ooit in staat te kunnen zijn om een "taartje" als deze te maken...pas dan ben ik helemaal "geslaagd" !
Wie weet tot welke uitdaging deze hobby mij nog leiden zal... Ingrid
Alhoewel zo'n zonne-eclips een jaarlijks wederkerend fenomeen is, is en blijft het een zeldzaam iets om het in het écht mee te maken. En omdat zich dat vandaag gaat afspelen in Z-Utah - meer bepaald in Kanarraville, een onoogelijk klein dorpje waar niks te zien of te doen is, waar zelfs geen eet- of drinkgelegenheid én zelfs geen benzinestation is - reizen wij tot Cedar City, 13 mls (21km) van Kanarraville verwijderd. Die kleine afstand kan het grote verschil immers toch niet maken zeker ? Marianne van Denemarken gaat met ons mee. We vertrekken 's middags want we moeten 274mls (441km) rijden en daar hebben we 4,5u nodig. In dit klein observatorium zijn we (voorlopig) de enigen en krijgen er de hele uitleg van een aanwezige professor.
De verduistering begint vanaf 6:15pm, tegen 7:30pm is de verduistering totaal en tegen 8:30pm is het hele liedje uit. Meer uitleg over een zonsverduistering vindt je op http://nl.wikipedia.org/wiki/Zonsverduistering. En ja hoor...het is 6:15pm en we gaan eraan beginnen. Het eerste kleine hapje is al uit de zon en je ziet de maan steeds meer en meer terrein veroveren op de zon.
Ik ga jullie niet al te veel vervelen met mijn uitleg, maar laat jullie meegenieten van de foto's die Niki heeft kunnen maken door zijn speciale "zon-eclips-brilletje" voor de lens van het fototoestel te plaatsen. Hij maakt er een precisie-werkje van, maar eentje met een fantastisch resultaat ! De verduistering is bijna volledig...
Voor Marianne is het de eerste keer dat ze dit meemaakt. Nooit eerder heeft ze zo'n verduistering gezien en ze is maar wát blij dat ze meegekomen is, maar ook voor ons is en blijft het een bijzondere gebeurtenis.
Het verschil met die keer in België (11 augustus 1999) is dat het hier precies niet zo duister wordt als toen en ook de vogels blijven gewoon verder vliegen en kwetteren en dat was niet zo destijds in België. Toen had ik eerder het idee dat het einde van de wereld zich aankondigde. Het werd donker en alles was stil...muisstil ! Om precies 7:32pm zien we de fameuse "circle of fire" helemaal tot zijn recht komen...en weer verdwijnen !!
En zo schuift de maan langzaam maar zeker weer aan de zon voorbij...
Nadat de laatste foto een feit is begeven we ons naar het restaurant want we hebben helemaal vergeten dat er hier mensen met hongerige, knorrende magen rondlopen. Eens die innerlijke mens gevuld is wordt het de hoogste tijd om ons huiswaarts te begeven want we hebben nog een hele weg voor de boeg en de chauffeur van dienst moet morgen weeral vroeg uit de veren om te gaan werken. Niet getreurd Niki...als het nodig is en jij een beetje wil slapen zullen ik en/of Marianne het stuur wel overnemen hoor ! In ieder geval toch wel bedankt voor die mooie foto's die je gemaakt hebt voor mijn blog !
Het is zover...we moeten afscheid nemen van onze Belgische vrienden François, Sarah en de Kids die 3 jaar geleden - precies 3 weken voor ons - zijn toegekomen. We hebben hier een hele fijne tijd samen gehad en hun afscheid kan/mag niet zomaar, ongemerkt voorbij gaan...ze zullen het geweten hebben ! We vieren deze "farewell" in drie stappen. Het eerste feestje is een BBQ bij Heidi thuis. Deze foto wordt wellicht de laatste van dit voltallige Belgische gezelschap en natuurlijk toasten we op hun toekomst. Nog één keertje som ik ze allemaal voor jullie op vlnr. Philippe, Heidi, François met Clèmence, Sarah met Valentine. Natuurlijk komt Eloïse voor deze foto nog gauw eens bij mij op de schoot gekropen en Niki sluit de hele rij af.
Er kan niet alleen maar gedronken worden hé...we hebben ook honger gekregen en dus is het aan onze mannen om hun "kookkunsten" tevoorschijn te halen bij de BBQ (da's wel super makkelijk !). Zie ze daar nu eens staan kijken en zich wellicht afvragen wie er zich gaat aan wagen om het vlees op de grill te leggen...en zoals je kan zien zijn een BBQ, mannen én hun pintje bier nooit ver bij mekaar uit de buurt.
Wij - de dames - daarentegen trekken ons van die hele heisa rond het grillen absoluut NIKS aan...dat ze hun plan trekken ermee ! Zolang we seffens maar geen aangebrand vlees moeten eten is alles goed. Wij hebben het immers véél te druk met bijbabbelen en plannen smeden voor als we mekaar terug zullen zien.
Een aantal dagen later volgt dan de officiële "farewell" op de basis. Daarop worden alle Foreign Liaison Officers - oftewel kortweg FLO's genoemd - uitgenodigd. Voor één keertje gaat deze farewell niet door in de grote vergaderzaal bij de bureau's, maar in de Log Cabin (het klein zaaltje waar we ook steevast het Oktoberfest organiseren). Alle FLO's houden er een korte speech en hebben één of ander afscheidskadootje mee voor de vertrekkers. Ook alle eega's mogen hierbij aanwezig zijn en dat doe ik dan ook iedere keer.
Als iedereen aanwezig is het aan Heidi (zij is immers de baas van...) om deze farewell in goede banen te leiden en ervoor te zorgen dat iedereen die dat wil zijn/haar zegje kan doen. En geloof me...het zijn allesbehalve saaie speeches hoor ! Allerhande anekdotes en verhalen van uitstapjes of feestjes komen hier naar boven.
En dan volgt de laatste officiële foto van de vertegenwoordigers van "The Belgian Office".
Ziezo...het "officiële" gedoe is achter de rug, de laatste spulletjes zitten op de container die helemaal gepakt én vertrokken is, de valiezen zijn gemaakt, maar natuurlijk moet er ook nog gegeten worden en vermits het hele "inpak-gedoe" zeer vermoeiend is hebben wij hen uitgenodigd voor een etentje bij ons thuis.
De allerlaatste dag zijn we - samen met andere vrienden - uitgenodigd bij François & Sarah voor het ontbijt. Zoals altijd zorgen zij voor de drankjes en brengen wij met z'n allen iets te eten mee. Sarah en de kids zullen deze namiddag het vliegtuig richting België nemen, François blijft nog tot 20 juli en zal dan opgevolgd worden door Eli die samen met zijn vrouw Marieke en hun 2 kids het huis van deze vertrekkers overnemen. Maar het lijkt hier vandaag meer op een feestje dan op een afscheid...gelukkig maar...
Deze knappe meneer naast mij is de Nederlander Mark. Hij is hier vorig jaar toegekomen als vervanging van Marcel en Anja en hij heeft het best naar zijn zin. Iedereen heeft graag met hem te doen, maar ik kan me voorstellen dat het soms niet makkelijk voor hem moet zijn als je - helemaal alleen - zover van huis zit.
De "we-are-moving-family" staat op punt om naar de luchthaven te vertrekken en dus is het voor ons allemaal de hoogste tijd om afscheid te nemen en naar huis te keren. We gaan ze missen hoor !
Sarah, François, Eloïse, Clèmence and Valentine...we are gonna miss you guys...bigtime !!! Thanks for being such good friends. For us it's not gonna be a real farewell...I'm happy that we can say : "see you soon in Belgium" !
"In mei legt iedere vogel een ei" is een spreekwoord dat écht waar is...en zwaluwtjes zijn er overal. Tja...ook dat is écht waar. Maar dat zwaluwen zooo kloek zijn, wist ik niet. Deze periode van het jaar krioelt het hier van de zwaluwen. Je ziet ze écht overal en je moet nog voorzichtig zijn ook of ze vliegen je zo tegen het hoofd. Ik die dacht dat dat schuwe beestjes waren, ben er weer maar eens aan voor de moeite en dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Toen ik naar huis kwam van ons ontbijt met de dames deed ik al van op een afstand de garagepoort open. Nog vóór ik de inrit kon bereiken vlogen - zo vóór mijne neus - 2 zwaluwtjes de garage binnen. Ik dacht nog even "laat ik de auto nu maar buiten parkeren, want als ik binnenrij vliegen ze waarschijnlijk meteen weg" om vlak daarna bij mezelf de bedenking te maken "dan doen ze dat maar". Maar zelfs toen ik de auto in de garage reed en uitstapte, vlogen ze niet op...in tegendeel. Ze loerden eens effe rond en zullen wellicht aan mijn gezicht gezien hebben dat ik "een hele lieve" was...! Ik ben dan maar snel binnen gegaan om mijn fototoestel te nemen en wat foto's te maken want ik wil weten welke soort zwaluw dit is.
Het is duidelijk...dit zijn de enige échte "boerenzwaluwtjes" (http://www.zwaluwen.info/boerenzwaluw/) en ik denk zelfs te weten dat die in België - jammer genoeg - nauwelijks nog te zien zijn. Een goed half uurtje later - tja...ik heb nog steeds mijn fototoestel in de aanslag en maak de ene foto na de andere - zitten er 2 andere exemplaren op de dakgoot bij onze slaapkamer. Ze hebben mij in de gaten maar laten me gewoon mijn ding doen. Blijkbaar vinden ze van zichzelf dat ze fotogeniek zijn...
Als ik inzoem krijg ik duidelijk te zien dat het gaat om een moeder (of vader) met haar/zijn jong. Dat jonge vogeltje moet leren vliegen en eten zoeken. Je ziet héél duidelijk dat het om een jong vogeltje gaat...kijk maar naar deze foto en dan zie je nog de donspluimpjes wegsteken.
Wat heb ik weer geluk dat ik dit op foto heb kunnen vastleggen...mooi hé !
Vandaag vieren we "Moederdag" en dat kan - ook van op afstand - niet ongemerkt voorbij gaan. Traditie getrouw heb ik me dan maar aan het knutselen gezet en heb ik dit kaartje voor de Mama's gecreërd.
We hebben dit jaar voor een heel aangename verrassing gezorgd. Ik heb fotoblokken gemaakt...je weet wel...zo van die blokken die we als kind hadden en die je telkens op een ander figuur kon draaien. Om jullie een idee te geven wat je je bij die blokken moet voorstellen én omdat ik vergeten heb een foto van hún blokken te maken vóór we ze verstuurden, doe ik hier een foto bij van de blokken die ik voor ons gemaakt heb.
We stuurden hen dus een pakje waarbij we uitdrukkelijk vermelden dat ze het pas mogen openen als we mekaar via skype treffen. Een week later zien we Ma en Pa - een paar dagen later ook Niki zijn Ma - dan ook en de spanning is van hun gezichten af te lezen. Voor de Mama's (en voor Pa) heb ik die foto-blokken gemaakt met 6 verschillende foto's van hun 2-tjes door de jaren heen. En als ze eindelijk de doos openen zijn dit de eerste foto's die ze te zien krijgen...hun eigen huwelijksfoto's.
Mama's (en Pa)...we wensen jullie van harte proficiat met deze Moederdag. Geniet van "jullie" dagje en geniet van de fotoblokken. Je kan ze zo dikwijls keren als je wil, zodat je iedere keer weer een andere foto te zien krijgt. En ja hoor...we weten wel zeker dat we jullie hiermee een groot plezier gedaan hebben.
Hier had nu eigenlijk een héél verhaal moeten komen over mijn nichtje Christy, haar man Peter en hun eerstgeboren dochtertje Elodie. Maar het is nogal moeilijk om foto's vast te krijgen van deze nieuwe familie. En eigenlijk had ik ook graag mijn kaartje laten zien wat ik gemaakt heb voor deze gelegenheid...maar jammer maar helaas...ik heb er vergeten een foto van te maken !!! Dus heb ik Mama Christy en Oma (mijn zus) Annita gevraagd of ze me zo snel mogelijk wat foto's kunnen bezorgen...en ook mijn dochter Joni - die meter van Elodie zal worden - heb ik aangemaand om mij foto's te sturen. Met z'n allen hebben ze me beloofd om dat - na de babyborrel van 21 juli - te zullen doen...ik ben benieuwd !! Indien dat wél gebeurd komt er wellicht nog een verhaal over Elodie, maar intussen moeten jullie (en wij) het enkel met deze foto doen...
Is ze geen schatje !!! Ik ben zooo fier voor de 3de keer "groottante" te zijn ! Ik zou haar eens in levende lijve willen zien en misschien lukt dat binnenkort wel eens op skype. Ik kan het haast niet geloven, maar wellicht komt ze ons volgend jaar tegemoet gelopen bij ons bezoek in België.
Lieve Christy & Peter, langs deze weg wensen Dominique en ik jullie van harte proficiat met de geboorte van Elodie. Lieve Elodie...van harte welkom in onze familie ! Jij hebt van deze 2 mensen een "gezinnetje" gemaakt !
Even traditioneel als vorig verslagje is ook deze Bowling BBQ aan het eind van het bowling-seizoen. En al even traditiegetrouw zijn het Dominique en de Duitser Marko die het BBQ-en voor hun rekening nemen...wat is dat toch met mannen en BBQ ?! Het zit hen precies ín hun lijf...
Het is vandaag niet zo warm, maar gelukkig hebben we ook geen regen (in tegenstelling tot vorig jaar !). Maar omdat het té fris is om buiten te eten, kruipt iedereen gezellig dicht bij mekaar in de Log Cabin.
Nadat we met z'n allen lekker gegeten hebben en voldoende voorzien zijn van de nodige drankjes, is het de beurt aan de voorzitter van de bowling league om zijn speech te houden. En vermits de Nederlander Mark het roer heeft overgenomen van Marcel, is het zijn beurt om in de schijnwerpers te gaan staan.
Na de hele blablabla van de voorzitter is het tijd voor de prijsuitreiking van het bowlingseizoen. Het is precies of er van "Hoger Hand" beslist werd dat de Italianen bijna alles zouden winnen omdat zij terug naar hun land verhuizen. Zij winnen 3 bekers in totaal. De eerste is omdat zij de 1ste plaats in het klassement bemachtigd hebben, de 2de beker winnen ze omdat Roberta als "Beste vrouwelijke speelster" uitgeroepen wordt en beker nummer 3 krijgt Silke voor de hoogste score "handicape game".
En wie o wie valt er hier vandaag nog in de prijzen...yes, yes, yes !!! De 4 Queens winnen voor de 2de keer op rij de 3de plaats en ik - als kapitein van het team - mag de beker in ontvangst gaan nemen.
Vanaf dit jaar hebben we ook een nieuwe categorie...die van "Gutter"-King of Queen. Het is een prijs voor hem of haar die erin geslaagd is zijn/haar bal het meest in de goot te krijgen. Winnaar van die beker voor dit jaar is niemand minder dan Albert Ow van Singapore ! En fier dat hij was om ook een beker te hebben !!!
Theo was ook een van de leden van het bestuur, maar hij is intussen alweer een tijdje terug in Nederland. Toch wordt er vandaag ook weer afscheid genomen van een ander bestuurslid en dat is niemand anders dan mijn eigenste ventje ! Daar hij al schatbewaarder is van het "Oktoberfest" en hij toch niet mee kan bowlen, houdt hij hier op met zijn taak als penningmeester. Zijn mede-bestuurders laten hem niet zomaar gaan. Zij hebben een kadootje voor hem bedacht en zetten hem even in de bloemetjes. Enfin...ze zetten hem even in de "balletjes" hé...hahaha !
En na 2 jaar zorgen dat het papier werk in orde is en dat de BBQ vlotjes verloopt is het nu ook tijd voor Niki om zich er maar eens bij neer te zetten, te eten en genieten van de rest van de avond ! Zijn gezelschap aan tafel is Eli en dat wordt de vervanger van François die binnenkort terug gaat verhuizen naar België.
Het einde van het bowling-seizoen is nu helemaal een feit. Vanaf oktober starten we opnieuw, maar dat is nog ver weg. Laat ons eerst maar eens gaan genieten van een (hopelijk) mooie zomer !
