Onze Deense vrienden - Marianne & Michael (wij noemen hen daarom "onze M&M-metjes") - houden nogal vast aan tradities en daarom zijn we met z'n allen uitgenodigd op deze 1ste zondag van Advent om samen met hen de 1ste kaars van de Adventskrans aan te steken. Omdat zij tegen de bergwand aan wonen en het heeft de ganse dag al gesneeuwd heeft lijkt het eerder op een "White Christmas" dan op "Advent".
Het is de gastheer die ons verwelkomt met een heerlijk glaasje, zelfgemaakte Gluhwein...hhhmmmm !
We komen zo stilaan écht wel in stemming voor Kerst en Nieuwjaar. Buiten ligt er een dik pak sneeuw, binnen worden we onthaald op gluhwein, de tijd van gezellige eindejaarsfeestjes met vrienden breekt aan en natuurlijk wordt er in deze periode ook speculaas gebakken. En nu ik daar toch over bezig ben, wil ik jullie de laatste creatie van mijn bakkunsten laten zien. Een totaal "nieuwe" versie van een Adventskrans die ik speciaal voor dit feestje gemaakt heb
Mijn krans ziet er zo mooi uit dat ze hem liever onaangeroerd laten . Ik heb een aantal keer - en met veel nadruk - moeten zeggen dat deze toch écht wél gemaakt was om op te eten (anders had ik hem zo weer terug mee naar huis moeten nemen en dat was NIET de bedoeling). En natuurlijk zoals het spreekwoord zegt : "als 1 schaap over de dam is volgt de rest vanzelf", zo ook vergaat het ook mijn krans...
Al etend en al drinkend kletsen we nog wat bij en zo zijn we dan ook meteen weer op de hoogte van de laatste nieuwtjes binnen onze groep. Op onderstaande foto zie je vlnr. mezelf, Anja (Nederland), op de achtergrond Dimitrios (Griekenland), Manuela (Duitsland), Dominique en Marcel (Nederland)
En voor een keertje is ook de Japanse delegatie van de partij : Yasuhiko Fujimoto en zijn vrouw Yuki Fujimoto
Op onze feestjes is het niet alleen de gewoonte dat je iets te eten of te drinken meebrengt om dat te delen met je vrienden, maar - in weersomstandigheden zoals deze - breng je ook je eigen slofjes mee. Zo blijft het huis toch een beetje gespaard van sneeuw, ijs en strooizout. Aan het eind van het feestje is het natuurlijk een gigantische puinhoop van schoenen en wordt het effe zoeken om het juiste paar weer samen te stellen. Vooral de kinderen vinden dat plezant en trekken dan ook wel eens - expres natuurlijk - de verkeerde schoenen aan.
De eerste kaars van de Adventskrans brandt en nu gaat het in rechte lijn naar Kerst en Nieuwjaar. Dit feestje is voorbij, maar het volgende is al in het verschiet. We zijn uitgenodigd bij de Israelische Janet & Elli om met hen "Hanukkah" te vieren. En daar willen we toch wel een beetje meer van weten...
"Thanksgiving" is voor de Amerikanen dé dag om God te danken voor de oogst en andere goede dingen in het leven. Het is een nationale feestdag en traditioneel wordt deze dag gevierd op de 4de donderdag van November. Omdat het altijd een donderdag is hebben Amerikanen ook de vrijdag vrij zodat ze 4 dagen met hun familie kunnen samen zijn. Daarom zie je dan ook heel veel drukte op de luchthavens want iedereen profiteerd ervan om zijn/haar (verre) familie te gaan opzoeken in deze periode. Wil je nog meer weten over Thanksgiving, dan kan je terecht op http://nl.wikipedia.org/wiki/Thanksgiving_Day
Voor ons is het de 1ste Thanksgiving hier in de States (vorig jaar waren we op bezoek in België) en natuurlijk willen we meedoen met de tradities. Daar hoort een al even traditionele kalkoen bij op het menu te staan. Omdat we maar met z'n 2-tjes zijn is mijn eerste werkje van de dag (nog in pyama!), de kalkoen in stukken snijden. Zo kan ik 2 verschillende gerechtjes klaarmaken voor 2 dagen.
Een vrije dag betekend ook dat de kinderen vrij hebben. Maar wat doe je met de kids terwijl mama al dat lekkers voorbereid in de keuken ? Wel...als Amerikaanse goeie echtgenoot en vader, hou je je kroost bezig met bv. een rondje snowmobilen.
Voilà...mijn gerecht is klaar, maar Belgen zouden geen Belgen zijn als ze er niet hun traditionele frietjes en champions met roomsaus zouden bij eten.
We hebben er een gezellig dag opzitten van samen kokkerellen, een glaasje drinken, een beetje ontspannen en een gezelschapsspelletje spelen maar de dag is nog niet voorbij. Vanavond begint immers de al even traditionele "Black Friday". Dat is de drukste dag van 't jaar voor de winkeliers die hun "store" om 3u 's nachts al openen. Die dag komen de winkeliers immers "in het zwart" te staan en beginnen ze winst te maken voor het ganse jaar (verliezen worden in "rode" inkt geschreven hé !). Ze geven op die dag gigantische kortingen (alsof die er anders niet zouden zijn). Een TV van bijvoorbeeld +/- $1000 koop je op die dag voor +/- $300 MAAR en er is wel een hele grote MAAR bij...ze hebben er slechts 5 stuks van ! Dat maakt dat mensen die écht lopen om zo'n koopje te doen dan ook al vanaf 2u 's nachts in de rij staan aan te schuiven om toch maar één van die beperkte stuks te bemachtigen want "wie eerst komt, eerst maalt" natuurlijk. Nu...voor één keertje en voor zo'n gigantische korting zou ik ook wel in de rij gaan staan, ware het niet dat het ENORM koud is vandaag ! De voorspellingen liegen er niet om... -7°F dat is maar liefst -21,6°C !!! Mij wel NIET gezien hoor ! We gaan wel effe een kijkje nemen, maar dan wel warm en droog in de auto. Zie ze daar nu staan/liggen/zitten, gepakt met dekens en stoelen !
Je moet maar goed gek zijn om met deze temperaturen, 's nachts, aan de ingang van een winkel gaan te staan (lees "kamperen" !), niet eens wetende OF er je écht wel hét ideaal koopje op de kop kan tikken... Voilà...en nu snel naar huis en ons bedje in...jongens, wat is het koud vannacht !!!
We kunnen er nu écht niet meer omheen, de winter heeft definitief zijn intrede gedaan hier in Utah en daar zijn we de eerstkomende maanden nog niet vanaf. Niet dat ik dat erg vind hoor, integendeel. Ik hou van de winter, van de sneeuw en van een flinke wandeling maken in zo'n "winterwonderland" (met als afsluitertje natuurlijk een glaasje zelfgemaakte gluhwein...hmmm !). Helaas, vandaag zijn de weersvoorspellingen dan wel dat het gaat sneeuwen, maar een wandeling zit er niet in. Ze verwachten tegen 5pm een "blizzard" (een sterke sneeuwstorm) en iedereen die niet écht naar buiten moet wordt dringend gevraagd binnen te blijven want het zou de ergste blizzard zijn voor Utah, sinds 2001. Dat beloofd ! De temperaturen liegen er niet om. De maximum voor donderdag (Thanksgiving) is 20°F (dat is -6,6°C) en 's nacht zou het gaan het "afkoelen" naar 2°F en dat is maar liefst -18,8°C...bbbrrrrrr...dat wordt echt wel rillen...!!!
Dominique vind het nodig om nog effe "stoer" te doen. Hij wil persé een foto - in T-shirt - in de sneeuw en vindt het nog niet écht koud, maar dat zal veranderen...kijk eens achter hem...
Op 3 kwartier tijd slaat het weer helemaal om. De zichtbaarheid wordt heel slecht. Zelfs zo erg dat we nauwelijks de huizen van onze buren nog kunnen zien. Het waait, het sneeuwt en het ziet er allemaal een beetje griezelig en eng uit. Maar goed dat we niet meer de deur uit moeten...
Als ik even later de achterdeur opentrek geloof ik mijn eigen ogen niet. Dit is het resultaat van die blizzard, amper 2 uurtjes nadat ik die eerste foto van Niki maakte
En als we nog een uurtje verder zijn - 8pm om precies te zijn - is het opgehouden met sneeuwen, de wind is gaan liggen en mensen durven zich terug op straat te begeven. Ik niet, ik blijf fijn binnen bij de openhaard...enfin...behalve dan om nog snel deze foto te maken aan de voordeur
We zijn gelukkig nog niet helemaal ondergesneeuwd en hebben deze eerste blizzard overleefd.
Overmorgen is het Thanksgiving, een feestdag die we voor het eerst zullen vieren (vorig jaar waren we in België). De kalkoen is gehaald en morgen gaan we gezellig met z'n 2-tjes kokkerellen.
Vrijdag is het de befaamde "Black Friday" en er zijn winkels die hun deuren openen om 3am (vergis je niet...da's wel 3 uur 's nachts hé !!!). Of we er naar toe zullen gaan ? Natúúrlijk !!! Niet omdat we zo dringend vanalles willen kopen, maar omdat we graag eens willen zien en meemaken hoe die mensen daar al vanaf 2u (en waarschijnlijk ook al eerder) staan aan te schuiven om toch maar hét koopje van het jaar op de kop te kunnen tikken... En dat allemaal met -18,8°C ??? Ikke wel niet hoor !
Vrijdag 19/11 word ik 's morgens al wakker gebeld door Joni (het is dan vrijdagnamiddag in België). Da's niet haar normale doen en de paniek slaat me om het hart...er is iets niet pluis.
Met een krop in haar keel verteld ze me dat ze in het ziekenhuis ligt ! Ze heeft gisterenavond (voor ons gisterennamiddag) een spoedoperatie moeten ondergaan. Als je kind zoiets overkomt is dat natuurlijk VERSCHRIKKELIJK, maar het maakt het dubbel zo moeilijk als je aan de andere kant van de wereld zit. Terwijl ik het hele verhaal te horen krijg, voel ik die afstand alleen maar groter worden. Ik ben een beetje opgelucht omdat zij zelf belt, maar ben verre van "gerust gesteld".
Nadat we afgesloten hebben bel ik Niki. Die zou deze middag eigenlijk met zijn collega's naar Las Vegas vertrekken, maar hij wil mij nu niet alleen laten en samen wachten we verder nieuws af.
Zaterdag krijg ik haar dan eindelijk te zien via skype en ik merk dat het ergste leed geleden is. Het is nu vooral een kwestie van rust en herstellen. Maar omdat zij heel goed begrijpt dat ik me zorgen maak, spreken we af dat ik haar - tenminste de eerstkomende dagen - ieder dag zal zien en horen. En dat doen we ook. Zondag ziet ze er al een beetje beter uit, maar ze heeft wel nog veel pijn.
Vandaag, maandag 22/11, is ze jarig. Zo had ze zich haar verjaardag wellicht niet voorgesteld. Dit kaartje is nu niet alleen om haar "Gelukkige Verjaardag" maar ook "Spoedig Herstel" te wensen. Joni...het komt allemaal in orde en als je me nodig hebt...ik ben maar één telefoontje verwijderd hé ! In gedachten krijg je een voorzichtige dikke knuffel en 3 dikke zoenen ! Xxx, Mama
En voor diegenen die denken dat we hier alleen maar feestjes vieren...ik hoop écht dat ik zulk nieuws hier nooit meer hoef te schrijven. En ik hoop ook "dat het jullie allemaal goed moge gaan" !!!
Tja...dat heb je er dus van hé, als je als Belgische militair naar het buitenland vertrekt om je land te vertegenwoordigen...dan zijn er uiteraard ook mensen die van je thuisland naar je "nieuwe woonplaats" komen voor vergaderingen (maar éigenlijk ook om eens te komen kijken hoe je het stelt...). Dat is in het verleden nog al zo geweest en deze week is dat niet anders. Maar sta me toe om te vermelden dat deze delegatie toch wel een iétsie, piétsie anders is ! In het gezelschap bevindt zich eindelijk ook eens een vrouw (tot nu toe zijn het altijd mannen geweest) en ik kijk er naar uit om haar te leren kennen. Nu zijn vrouwen in het leger al lang geen uitzondering meer, maar - feministisch als ik ben - vind ik dat een vrouw, die er in slaagt Majoor te worden, het toch wel goed voor mekaar heeft. En wat nog bijzonder is aan haar bezoek is dat zij - met een aan hoge waarschijnlijkheid grenzende zekerheid - getipt wordt als mogelijk opvolgster van Majoor Decrop die volgend jaar juli - als hij géén verlenging zou krijgen - terug naar België zal verhuizen. We gaan hem - en zijn gezin - wel missen maar, mensen die dit soort contracten aangaan weten dat het maar voor een bepaalde tijd is (en dat geldt trouwens ook voor ons hé). Tot hier mijn commentaar en nu een paar foto's. Van links naar rechts zie je Heidi, Eli, Luc en Dominique (dé militairen...)
Heidi, Luc en Dominique kennen mekaar al een hele tijd (+/- 20 jaar) en bij een lekkere pizza en een glaasje wijn worden natuurlijk herinneringen opgehaald. Eli en Dominique hebben mekaar een 5-tal jaar geleden leren kennen en ik ben natuurlijk "de vreemde eend in de bijt", maar vermits ze hier bij ons op bezoek komen, zullen ze mij erbij moeten nemen en mag ik ook mee op de foto.
Ziezo, die kennen we dan ook al weer. Ben benieuwd hoe dit verder zal gaan en of Heidi inderdaad volgend jaar "de nieuwe baas" van Dominique en François zal worden (die 2 weten nog niet goed wát hen precies gaat overkomen, denk ik...hihi). Zij is dan meteen ook de eerste én de enigste vrouwelijke Belgische militaire in Utah, tot nu toe. Ik ben aangenaam verrast van de kennismaking met Heidi en het klikte vanaf het eerste contact. En ja, ik geef het graag toe, het doet wel altijd weer deugd als er bezoek uit België hier is.
Als je dit verhaal leest, merk je dat we hier telkens wat nieuws verzinnen om ons bezig te houden. Dit keer worden alle dames uitgenodigd bij de Deense Marianne en gaan we onze eigen kerstballen creëren. Inderdaad...ik weet het en ik hoor het jullie al tot hier roepen..."het is nog helemaal niet Kerstmis !", maar je kan er niet vroeg genoeg aan beginnen. Ieder van ons heeft zijn eigen pottekes verf meegebracht en Marianne heeft de nodige glazen kerstballen gehaald. Zoals je kan zien op onderstaande foto moet je zéér geconcentreerd tewerk gaan.
Je begint steeds weer van nul en zoekt de juiste kleurencombinatie. En omdat smaken nu eenmaal verschillen zorgt dat ervoor dat iedere kerstbal anders en uniek is. We zijn zo druk bezig, dat niemand van van ons merkt dat Marianne foto's maakt.
Een 10-tal dames die samen zitten te knutselen...je kan je voorstellen dat daar heel wat afgelachen en gepraat wordt hé ! Maar er wordt ook hard gewerkt en dit mijn resultaat
Denk nu vooral niet dat we al "op de zaak vooruit lopen" hoor, want niks is minder waar. Het is nog een hele tijd voor het Kerstmis is, maar je ziet al op heel veel plaatsen dat mensen hun kerstverlichting al opgehangen hebben. Hier en daar zie je 's avonds al de lichtjes in een kerstboom branden ! En er is hier zelfs vanaf de dag na Halloween een radiostation die de ganse dag (24u op 24u !) Kerstliederen ten gehore geeft ! Tegen dat het écht Kerstmis wordt zijn we dat waarschijnlijk "zo moe als koude pap" gehoord.
Zijn jullie al benieuwd wat mijn volgende verhaal zal zijn ? Ik ook !
Jullie weten hoezeer Make-A-Wish mij na aan 't hart ligt en omdat Niki & ik hier toevallig voorbij kwamen, hebben we meteen rechtsomkeer gemaakt, heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en ben toch maar effe binnengelopen. Zij hebben - als 1ste in de USA - een écht "huis" !
Het huis ziet er uit als een kasteel met een heuse toren, de "Wishing Room" (wenskamer).
Achter het gebouw is er een kleine tuin met een "Wishing Well" (wensvijver). Als de kinderen de eerste keer aankomen bij MAW krijgen ze een "Wish Token"(muntstuk). Die token moeten ze stevig in hun handen nemen, een wens doen en daarna de token - over hun linkerschouder - in het vijvertje gooien (het doet me denken aan de Trevi-fontein in Rome) in de hoop dat hun grootste wens uit zal komen (en dat doen ze hier ook !).
Nog gauw effe een foto binnen nemen en dat was het dan.
Tenminste...dat denken we toch...maar dat is dan zonder enkele medewerkers van MAW gerekend. Als ze weten dat ik van België kom en als ze de juiste toedracht van mijn bezoekje kennen, krijgen we onmiddellijk de hele uitleg en mogen we op verkenning gaan in het gebouw (en ikke natuurlijk héél blij en fier !!) Aan het plafond van de inkomhall hangen wel honderd glazen sterren. Iedere keer een kind bij MAW een wensvervulling gehad heeft, volgt er als afsluiting een "Wishing Star Ceremonie". Het is het wenskind dat de ster mag uitkiezen, een tekst erop mag schrijven en dan naar boven mag hijsen en dat allemaal in het bijzijn van alle familie en vrienden die erbij willen zijn. Zo krijgt iedere ster z'n eigen plaatsje tussen al die andere.
Aan de muur hangen foto's en verhalen die getuigen zijn van de moed en de wilskracht van alle wenskinderen. Het zijn één voor één prachtige, maar zéér pakkende, emotionele getuigenissen.
Daarna mogen we in de toren een kijkje gaan nemen ! Die ziet eruit als een gezellige woonkamer. De "Wish Granters" (wensvervullers) van MAW gebruiken deze kamer om een spelletje te doen met de kinderen en op die manier een beter zicht te krijgen op welke wens dat kind het liefst in vervulling zou zien gaan. Die wensen worden op een papiertje geschreven en gaan in een koker. Op onderstaande foto zie je (rechtsachter) een blauwe kamer. Dat is de "Wishing Room". Het kind krijgt een sleutel van die kamer en kan hier - ten allen tijden - naar binnen. In het midden van de kamer staat een kegel, daar steekt het kind zijn koker met zijn wensen in. De kegel gaat dicht en dan is het wachten op de wensvervulling...
Bij het verlaten van het Make-A-Wish-huis is er een wenstraining bezig. Deze mensen (in totaal een 30-tal) zullen - na vandaag - de toekomstige "Wish Granters" zijn.
MAW Utah heeft het hier écht goed voor mekaar en dat is maar goed ook, want dat zal alleen maar ten goede komen van de wenskinderen en hun familie. En in die moeilijke tijden kunnen ze alle steun gebruiken !
