Na een lange rit van 141 miles (227km) en +/- 1,5u gereden te hebben komen we toe in hotel Montego Bay in Wendover (http://www.wendoverfun.com/hotel/new_images/montego_bay.html) waar we één nachtje (maar 1 met waarschijnlijk weinig slapen !) zullen verblijven. En natúúrlijk willen we aan de thuisblijvers laten zien dat we er inderdaad écht wel geweest zijn.
Bij aankomst is meteen duidelijk dat we een goeie keuze gemaakt hebben. Het is een heel mooi hotel dat beschikt over zowel een casino (wat wil je anders in een gokstad !) alsook over een "spa-resort". Een waar verwenparadijs voor - voornamelijk - dames, dat beschikt over een heerlijk stoombad, massages en een zwembad. We boeken ons meteen één van de behandelingen, begeven ons naar onze kamer om ons om te kleden en gaan ons dan installeren aan de rand van het zwembad in afwachting voor de massage.
HEERLIJK, die massage !!! Natuurlijk mogen er geen foto's genomen worden (maar anders had ik die hier toch niet bijgezet hoor !) en daarom krijgen jullie nu alleen maar het vervolg van ons verblijf. Na het zwemmen, het luieren en het verwennen hebben we honger gekregen en zoeken het restaurant op.
En daarna - hoe kan het ook anders - gaan we het casino onveilig maken. Ieder van ons wil wel eens een gokje wagen (al moet ik zeggen dat de ene dat meer deed dan de andere !), maar we hebben het grootste plezier. Zolang je maar gokt, zijn de drankjes inclusief en dát loont natuurlijk de moeite ! We installeren ons aan een toog met geïntegreerde gokautomaten (als mensen het maar vooral niet té moeilijk hebben !). Ik ben de fotograaf van dienst - die andere 2 hebben "toevallig" hun fototoestel vergeten (??) - en daarom zien jullie mij hier NIET aan den gok ! Marianne en Manuela daarentegen...
Als Marianne niet meer verder kan, wil ik natuurlijk niet asociaal gaan doen. Ik help altijd waar ik kan, dus hier ook dan maar. En daar maakt Manu "mis"bruik van om dat op beeld vast te leggen.
Het is een avondje geworden om "U" tegen te zeggen. We hebben veel gelachen, gegierd, gebruld maar toch niet al te veel geld op gedaan. Een beetje gewonnen, een beetje verloren, maar dát was niet de hoofdzaak waarom we naar hier kwamen. Het ging ons erom om eens een gezellig damesonderonsje te hebben en daar zijn we wonderwel in gelukt. Vandaag - meteen na het ontbijt - zijn we terug naar huis vertrokken met maar één gemeenschappelijke gedachte..."Everything that has happend in Wendover, stays in Wendover" en dat doen we dan ook maar ! Voor jullie een gok, voor ons een "weet" !
Voor de derde dag op rij hebben we een feestje. Dit keer bij de Amerikanen Mike, Michelle en hun kids, maar geloof me...het begint nu - zelfs voor ons - een beetje teveel van het goeie te worden. Voor dit keer willen we echter nog wel eens een uitzondering maken. Het is voor het eerst in 2 jaar dat een Amerikaan zich ook eens de moeite doet om de EPAF landen (European Participating AirForces) uit te nodigen en dát laten we niet zomaar voorbij gaan. Ik ben wel héél blij dat het vandaag zondag is, dat ik mijn blog kan bijwerken én dat we eens nergens naar toe moeten ! Lang leve mijne heerlijke, lekkerluie zetel !!!
Mike & Michelle hebben hun garage omgetoverd tot "feestzaaltje". Dat wil natuurlijk ook wel zeggen dat die mooie auto - een Oldsmobile van 1971 - buiten moet worden geparkeerd...
Dominique, Michelle, ik en Marianne hebben ons een plekje gezocht in het koelste gedeelte van de feestzaal (haha !) en genieten van het gezelschap, het lekkere eten en de wijn.
Lang duurt dat liedje echter niet want het wordt steeds drukker en drukker. Iedereen wil aan één en dezelfde tafel zitten en dus maken we wel plaats want samen is het toch oh zo gezellig !!
Hoe later de avond, hoe meer de mannen gaan samenhokken op de rustigste plekjes (dichtbij bier en wijn)
en hoemeer de dames zich strategisch gaan opstellen tussen de mannen en de kids (kwestie van ALLES en IEDEREEN goed in de gaten te kunnen houden en in te grijpen indien en waar nodig !)
Na afloop van deze avond zijn het Niki en ik die nog een beetje blijven "plakken". Niki omdat hij meehelpt de garage terug garage te maken en de auto binnen te zetten (tegen "bier"beloning natuurlijk !). Ik omdat ik zéér graag wel eens in die mooie auto wil zitten, waarvan hier het bewijs !
Wat staat er dezer dagen nog meer op het programma ? Wel...de Duitse Manuela wil al meer dan een jaar met een aantal vrouwen naar Wendover (het kleine Las Vegas op de grens van de staten Utah en Nevada) en Marianne en ik hebben toegezegd om mee te gaan (onder dwang uiteraard !!!). Maar voor ik dat verhaal hier op mijn blog post moet ik wel eerst persoonlijk alle foto's goed nakijken. Het gesensureerde verslag lees je dan binnenkort hier wel op deze blog !
Zo zie je maar...nog maar net heb ik een verhaal gepost over het overlijden van Nonk Jef en vlak daarna moeten we naar één van die feestjes waar ik vandaag eigenlijk liever voor bedankt zou hebben. Maar in dit geval kan het niet anders. Op dit afscheidsfeestje voor Rudi, Isabelle en hun kinderen kunnen we niet mankeren. Rudi is gedurende 2 jaren de grote baas van Dominique - op het Belgische kantoor- geweest. Dit gezin zal op 24 juli - na 3 jaar Utah - terug naar huis vertrekken en plaats maken voor de "nieuwe Belgen" Heidi & Philip (en dat verhaal komt na 4 juli want dan zijn ze er al !). Die hele bende Belgen samen is een plezante groep en dat zie je ook onmiddellijk op deze foto
De mannen willen graag tenminste nog één foto samen met z'n 3-tjes hebben dus...
Maar hetzelfde geldt ook voor de dames. Als je zolange tijd - in een vreemd land - dicht bij mekaar gewoond hebt en regelmatig lief én leed met mekaar gedeeld hebt, is het wel normaal dat afscheid nemen moeilijk valt. Per slot van rekening maakten ook zij deel uit van onze Internationale familie.
De kinderen gaan mekaar héél zeker wel missen. Voor Alix, Manon, Evan en kleine Victoria zal het moeilijk worden om weer te wennen aan Belgische scholen, een andere aanpak van de studies en nieuwe vrienden. De zusjes Eloïse en Clémence bijven dan alleen achter als Belgische "kleintjes". Vandaag slaag ik er eindelijk eens in om al die "mini-belgskes" voor één foto samen te krijgen.
Rudi, Isabelle en kids, jullie zijn een fijn gezin en we zijn blij dat we jullie leerden kennen. Geef ons kadootje een mooie plek zodat jullie nog dikwijls aan onze vriendschap terugdenken. Hou aub contact zodat we mekaar - hopelijk - nog eens terug zullen zien.
Tot ziens...en dat het jullie verder héél goed moge gaan.
Als je ver van thuis woont - zoals wij - is het best wel moeilijk als je zit te wachten op het resultaat van een operatie. En zeker als het je eigenste Ma is die "onder het mes" moet. Ze wordt aan haar schouder geopereerd en op haar leefdtijd is dat geen kleinigheidje. Maar ze heeft er goeie moed in en het zal ook wel allemaal vlotjes verlopen. De ganse nacht heeft de kaars gebrand - het moment van de operatie in België - maar tegen de morgen (4:30am voor mij !) kan ik mijn zenuwen niet meer de baas en stuur ik een sms naar mijn zus met de vraag "of er misschien al nieuws is ?". Ja hoor...dat was er...Men heeft de operatie uitgesteld tot namiddag. Het wordt dus weer bang en nerveus afwachten. Tegen 12:45pm krijg ik dan eindelijk het verlossende sms-je "Ma is terug op haar kamer en slaapt rustig. Morgen zal er meer nieuws zijn". Héhé...gelukkig ! En binnenkort krijgt ze dit kaartje...
De dag daarna spreek ik Ma via de telefoon en zo te horen lukt het wel. Amper 2 dagen later krijg ik opnieuw telefoon maar dit keer wel al om 6:45am. Het is Joni die me belt en als ze dat zo vroeg op de morgen al doet is dat meestal géén goed nieuws...ik ben op mijn "qui vie". Mijn vermoeden wordt bevestigd als ze me verteld dat Ma haar broer - Nonk Jef - overleden is. Dat zoiets net nú moet gebeuren - nu dat zij in het ziekenhuis ligt - maakt het waarschijnlijk allemaal dubbel zo moeilijk voor haar. Zij en haar broer waren van kindsbeen af beste maatjes. Een overlijden in je familie is altijd erg en veel te vroeg, maar hij is de 2de van de familie die ons - op wel zéér korte tijd - verlaat.
Nonk Jef, waar je ook bent, laat het je goed gaan daar, maar help Ma een beetje...
Ik weet het niet meer of ik jullie dit al verteld heb en het is me té ver om te gaan zoeken, dus vertel ik het nog maar eens opnieuw. Dominique is één van de bestuursleden (de schatbewaarder) van de International Bowling League. Hij moet dus héél goed over de centjes (als die er al zijn ?) waken, maar moet ook alle papierwerk qua aanwezigheden bijhouden én hij helpt de jaarlijkse BBQ organiseren.
Zoals ik al in één van mijn vorige verhalen schreef zullen Marcel (die voorzitter is van de Bowling League) & Anja dit jaar terug naar Nederland verhuizen en net dáárom wil de rest van "het" bestuur - hier bij ons thuis en met een feestje - hun voorzitter bedanken voor alle werk in 't verleden. Hoe kunnen ze dat nu gepaster doen dan hem een bowlingkegel met hun handtekeningen kado te doen. Vlnr. Niki (België), Marcel (Nederland), Marko (Duitsland) & Theo (Nederland).
"Dit zal ongetwijfeld een héél mooi plekkie krijgen in ons nieuwe huis als we straks in terug Nederland zijn" klinkt het met z'n 2-tjes als uit één mond ! Denk eraan jongens...we komen wél kijken hoor !
Het is een eigenlijk veel te fris voor de tijd van 't jaar en daarom besluiten we om binnen te eten. Niki staat in voor de BBQ, ik heb een slaatje gemaakt, Marko & Sonja een aardappelslaatje, Theo & José zorgden voor frans brood met kruidenboter en Anja & Marcel hebben een fruitsla met yoghurt mee voor dessert. En zo heeft ieder voor iets te eten gezorgd...typisch Amerikaans !
Na het eten trekken we terug naar buiten voor nog een afzakkertje (of 2, of 3 of...???). Het ben ik niet alleen die al die vrienden niet graag ziet vertrekken hoor ! Neenee...Dominique gaat zijn vriendje (die hem altijd "Niekje" noemt) toch ook wel missen. Die 2 zijn écht wel als 2 handen op één buik !
Binnenkort hebben we héél veel plaatsen binnen én buiten Europa waar we mensen kennen die we kunnen gaan opzoeken en al dat reizen gaat een plezante tijd worden. Ik kijk er al naar uit !
Doe-oeg (om het maar eens met de woorden van Anja op z'n "Hollands" te zeggen) ! Ingrid
We zijn terug in de USA en in België wordt vandaag Vaderdag gevierd. Hier in de States is dat pas volgende week. Ik heb Pa zijn kaartje al wel gegeven, maar omdat ik alle Vaders proficiat wil wensen is dát natuurlijk een beetje verwarrend. Mijn Pa woont in België en daarom hou ik het op vandaag. Proficiat Pa !!!
Bij een kaart hoort ook een tekstje :
Every man can be a father But it takes someone special to be a "Daddy"
Proficiat aan alle Papa's (maar vooral die van mij !) en Dad's !
Zoals gezegd...gisteren was het weer zover...er moest afscheid genomen worden want vandaag (10 juni) gaan we terug naar Utah. Omdat mijn zoon Jo - zelf ook een militair - op maneuvers naar Duitsland moet vertrekken gaan we met hem en zijn vrouwtje-in-spé Antje gezellig uit eten en daarna pikken we nog gauw een terrasje mee (want zoiets kennen ze in Utah niet !).
De dag daarna brengen wij Jo tot in de kazerne van Leopoldsburg, waar we van de gelegenheid gebruik maken om weer eens wat "anders dan andere" foto's te maken. We maken meteen ook kennis met zijn werkmakkers die ons toch wel héél erg "welkom" heten met een lekker tasje koffie (bedankt mannen !) !! Voilà...een fiere mama met haar zoon voor de LMV (Light Multirole Vehicle) ! Tenminste...ik hoop dat ik het juist heb want het is Dominique die me dit hier in mijn oor fluisterd...
Na dit "Moeder-Zoon" plaatje willen die mannen natuurlijk ALLEMAAL mee op de foto ! En omdat ik de kleinste ben, moet ik er wel voor zorgen dat ik boven hen uitkom.
Nog gauw een laatste foto van mijn 2 militairen samen (als je ze goed bekijkt, kon het net zo goed een vader en zijn zoon zijn...bijna even groot, alle 2 militair, zelfde lichaamsbouw, zelfde haarsnit en idem baardje, zelfde interesse voor muziek enz. !)
De volgende dag nemen we afscheid van de familie Gielen in Werm en daarna van Ma & Pa in Hoeselt. Dat laatste afscheid valt me een beetje zwaar, want Ma moet worden geopereerd aan haar schouder en dat nét op een moment dat wij terug in de States zullen zijn (verdorie !)
Op naar het laatste, gezellig samenzijn met dochter Joni, schoonzoon Rob en oogappeltje Lien ! Terwijl de dames zitten te tetteren gaan de mannen een partijtje "kikkeren" (tafelvoetbal) spelen. Lien moet natúúrlijk haar Opa Niki bijstaan en daarom winnen ze het partijtje !
Tot grote ontstentenis krijg ik nét op de valreep in de gaten dat ik nog helemaal géén foto heb van de 3 dames van de familie. Die mag toch héél zéker NIET ontbreken, net zomin als die van het ganse gezelschap...Joni, Rob, Lien, Oma Nana & Opa Niki
Dat was het dan...ons "België-avontuur" is weer voorbij voor 6 maanden. Wat ging dat vlug ! En wat hebben we ervan genoten iedereen terug te zien ! Tot december, want dan zijn we terug.
Sinds we 3 jaar geleden onze 50ste verjaardag samen vierden, hebben we er de gewoonte van gemaakt om mekaar minstens 1 keer per jaar terug te zien. Vanaf het moment dat Dominique en ik de 1ste keer terug naar België gingen heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt om mijn leefdtijdsgenoten via een simpel emailtje uit te nodigen bij Dirk (iemand van ons "Clubje" die een eigen café heeft) voor een gezellig "onderonsje". Zo dus ook deze keer. Helaas was de opkomst niet zo groot als de vorige keer, maar het is zéker zo gezellig geweest om hen terug te zien...Josseline, Marie-Thérèse, ik & Dorette.
Dirk, Josseline en ik zijn een beetje de stuwende krachten achter ons Clubje. Wij hebben 3 jaar geleden (toen nog samen met Rudi) er voor gezorgd dat onze klasgenoten (van héél lang geleden) een onvergetelijke dag en een geweldig feestje voorgeschoteld kregen. Dit trio (want Rudi heeft jammer genoeg geen tijd meer hiervoor) is nu al aan 't bekokstoven wat we zullen gaan doen als we er 55 worden en natuurlijk horen daar de nodige "vergaderingen" bij (waarvan dit de 1ste was). De volgende vergadering(en) zullen via skype moeten gebeuren want ik kan helaas niet zomaar effe afkomen hé !
En terwijl wij daar zo samenzitten komt een neef van Dominique ook nog effe binnegewaaid. Stefan en Niki zijn beste maatjes en natuurlijk hebben ze mekaar - na zolange tijd - veel te vertellen !
Bij avonden zoals deze wéét ik al op voorhand dat ze een beetje uit de hand gaan lopen en deze is niet anders. Veel plezier, goed gezelschap en het nodige gerstennat maakt natuurlijk ook dat je niet na een paar uurtjes afscheid kan/wil nemen. Vermits we nog bijna 3/4 uur moeten rijden, willen we toch proberen om op tijd te vertrekken. Helaas, pindakaas...we zijn eraan voor de moeite want het wordt toch nog 1 uur 's nachts als we moe maar tevreden ons bed inkruipen. Maar het was gezellig...dat wel !
En morgen ? Wel morgen moeten we noodgedwongen al beginnen afscheid nemen. De eerste bij wie dat moet gebeuren is mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Volgende keer dat we terug komen zal voor hun huwelijk (23 december) zijn. Een geweldige gebeurtenis waar we graag de lange reis voor maken !
Schoonbroer Luc wordt 50 vandaag en dat zal hij geweten hebben ! Vanavond gaan we hem uitgebreidt vieren, maar eerst hebben we nog een afspraak met de "Woepemoakers van KB". Dat zijn niemand minder dan de collega's van Niki toen hij nog in Kleine Brogel werkte. Dit olijke 4-tal (inclusief Dominique) heeft sinds jaar en dag een toch wel speciale band. Ieder van hen had ons uitgenodigd om bij hen thuis langs te gaan zodat ze een beetje konden bijkletsen. Maar omdat dat écht niet haalbaar was - we hebben er gewoon geen tijd voor - hebben we met hen een afspraak op een terrasje van een café in Hasselt. Er wordt in de volksmond steeds maar weer de vinger gewezen naar vrouwen en naar het feit dat die altijd er-op-los-tetteren. Wel...ik kan jullie verzekeren dat het bij deze "heren" niet anders was hoor (vraag maar aan Greta) !!! Voilà, daar zitten we dan...bijna netjes op een rij : Greta, ik, Patrick (Chick voor de vrienden), Guy(ke), Niki en Patrick (beter bekend (of moet ik zeggen "berucht" ?) als Angel).
Na veel gepalaver (o.a. nog maar eens over 't werk...amaai !) moeten we helaas afscheid nemen want we moeten ons op weg zetten naar het feest voor Luc. Ook voor hem heb ik het nodige kaartje bij
En hier is hij dan...ons "feestvarkentje van de dag" !
Bij een verjaardag hoort een taart. En bij deze speciale verjaardag natuurlijk ook !
Maar wat ik - na al die jaren dat ik Luc al ken - nog niet wist is dat hij ook nog kan zingen ! Hela !!! Een verborgen talent in de familie ! Luc heeft de voorkeur voor één bepaald liedje dat hij ten gehore wil brengen..."De Kikker". Ik geef jullie écht alleen maar de titel, meer niet. Anders zou de verrassing er compleet vanaf zijn als jullie ooit de gelegenheid zouden hebben hem bezig te zien en te horen...
De eerste week van ons verblijf is alweer een feit en behalve 2 etentjes in het weekend (waarvan alweer geen foto's...doeme toch !) is er voor zaterdag en zondag niet veel anders gepland. Daar zijn we niet rouwig om want het is al druk genoeg geweest (en het is nog niet gedaan) !
Ons Lientje heeft een mijlpaal in haar jonge leventje bereikt. Vandaag 2 juni 2011 doet ze haar 1ste Kommunie. Voor het eerst mag ze Jezus in haar hartje ontvangen. De dag begint met een misviering waarin al de kinderen van haar klasje centraal staan. Het zijn zij die de hele misviering verzorgen met liedjes, teksten en als afsluiter een bloem voor de mama's. In de kerk mogen uiteraard geen foto's genomen worden - dat zou de kommunikantjes teveel afleiden - maar buiten kan dat natuurlijk wél.
Het feestje is er eentje geworden om "U" tegen te zeggen. Mama Joni en papa Rob hebben gekozen voor een BBQ waar de hele familie op uitgenodigd is. Dat het gezellig was hoef ik hier niet onder stoelen of banken te steken. Papa Rob en Lien willen best wel effe poseren voor Oma Nana
Natuurlijk wordt er ook tafel per tafel een foto gemaakt. Dit is familie Hendrickx (vlnr.) : Peter & Christy, Lea & Fredje, Dominique & ik, Ma & Pa, Niki zijn mama en Erwin & Bettie (die de foto maakte).
"Le moment suprème" zijn er eigenlijk 2 geworden. Het eerste is als Joni binnenkomt met het ijslammetje, want dat vindt Lien natuurlijk fantastisch. Lien geniet zichtbaar van al die aandacht
Het 2de "grote" moment is als de taart - die Moeke (de andere oma) maakte - binnengereden wordt. Hmmm...wat is me dat een lekkere taart ! En vooral...wat heeft ze dat mooi voor mekaar gekregen !
Een foto van Lien met haar lievelings nichtje Chari hoort uiteraard ook nog bij deze reeks
Bij een 1ste kommunie horen foto's als herinnering aan deze speciale dag. Om die te maken hebben Joni en Rob niet gekozen voor de traditionele foto's van een fotograaf, maar zijn ze met z'n 3-tjes naar zee getrokken en hebben daar op het strand en in de duinen wel ongeveer 200 foto's gemaakt. Nogal logisch dat het moeilijk is om daar de mooiste uit te kiezen !! Ik heb voor mezelf een keuze gemaakt van een 5-tal foto's die ik jullie wil tonen (welliswaar zonder kommentaar dit keer !) en het is aan jullie om uit te maken welke van deze foto's voor jullie de mooiste is van dit "fotomodel in spé" !
Oma Nana zijnde - en voor iedere gelegenheid kaartjes knutselend - heb ik er ook nu eentje klaar voor ons oogappeltje. Lieve schat, je Oma Nana en Opa Niki zijn héél trots op jou en wensen je van harte een hele dikke PROFICIAT met je 1ste kommunie. We hopen dat je dit kaartje nog lang bewaard !
Héhé...het is eindelijk zover...we gaan terug naar België na net ietsjes meer dan 1 jaar ! Mijn vriendin Winnie en haar man Werner zijn zo lief geweest om ons onderdak te verschaffen voor die 14 dagen dat we in 't land zijn, dus wil ik ook graag dat jullie effe met hen kennismaken. Voor één keer gaan ik ze voorstellen van rechts naar links : Winnie, Lauren, Werner, Andreas en wij met z'n 2-tjes. Lieve Winnie en familie...een hele dikke MERCIE voor jullie gastvrijheid, want niet iedereen zou dit zomaar doen !
We zullen echter niet veel bij hen zijn, want volgens mijn agenda gaan we het razend druk hebben. We hebben zoveel afspraakjes en er zijn zoveel mensen die ons persé willen zien dat ik het allemaal al láááng op voorhand in mijn agenda genoteerd heb. En nu barst die als het ware uit z'n voegen !
Eerste afspraakje - op zondagmiddag 29 mei - is er eentje met de familie van Dominique. Helaas hebben we het fototoestel vergeten (tja...de jetlag zeker ?) en hebben we van dit gezelschap (voorlopig) géén foto's. Die maken we later wel. 's Avonds staat er een BBQ gepland bij Christy & Peter die 1 jaar getrouwd zijn. Proficiat jullie 2-tjes (ook hier...jammer genoeg geen foto's van !). En zoals je ziet, heb ik niet overdreven. We vliegen meteen van het ene feestje naar het andere !
Maandag 30 mei zijn mijn ouders precies 58 jaar getrouwd zijn. Daarom hebben wij hen getrakteerd op een etentje. Ma, Pa...via dit kleine berichtje van harte proficiat !
De dag daarna (31 mei) is het onze "girls-night-out". Samen met mijn vriendinnen Annie, Josseline en Gerty ga ik naar Tongeren. We hebben héél wat bij te kletsen en dat doen we ook weer met...een etentje. Het gaat er héél gezellig aan toe en jongens...wat ben ik blij hen alledrie terug te zien !
Dit soort "avondjes-uit" zijn zo stilaan een heuse tradities aan 't worden. Nog zo eentje is een etentje met de ex-collega's van Make-A-Wish België. Ik stel het hele gezelschap graag aan jullie voor : vlnr. Veroni, Denise, Niki, Peter, Anja, Lauren, Winnie, ik, Jozef en Werner.
Morgen is het feest voor onze kleindochter Lien. Ze doet haar 1ste kommunie ! Amaai, wat wordt ze groot. Het lijkt nog maar de dag van gisteren dat ze geboren werd...
