Eigenlijk wil ik hier al veel langer "korter op de bal spelen" en hier iets schrijven van het moment dat het zich voordoet. En vandaag is het zover. Ik heb jullie iets te vertellen...
Gisterenavond zijn we om 18u bij vrienden op bezoek geweest. Er is wel veel wind, maar het is nog steeds een angename 25°. Het aperitief gebruiken we dan ook op het terras. Tegen 19u is de wind zo erg komen opzetten dat we besluiten naar binnen te gaan. De weerman heeft regen voorspeld en misschien zelfs sneeuw ! Da's nu écht wel moeilijk te begrijpen...zo zitten we nog het terras, en straks zou het kunnen sneeuwen ?? Niet te doen ! Vannacht heeft het heel hard geregend. Ik ben er zelfs een paar keer wakker van geworden. Deze morgen is het koud, kil en nat. Het regent nog steeds. Ik heb vandaag écht geen zin om gelijk wat te doen, dus besluit ik mijn blog bij te werken.
Maar eerst eens kijken op de site van Snowbasin (www.snowbasin.com) owv. de voorspelde sneeuw. Met deze link kom je zo op hun website uit. Als je dan naar "Our Mountain " gaat, zie je daar ook de vermelding "Mountain Camera's" staan. Je kan er rechtstreeks beelden zien van de berg.
Als ik daar de camerabeelden te zien krijg, geloof ik mijn eigen ogen niet. Het moment dat wij er waren (27/9) was het 28°C. Vandaag (30/9) ligt er bijna 10 cm sneeuw !!!
In allerijl telefoneer ik naar Niki. Die kijkt helemaal niet verwondert op...in tegendeel. Hij verteld me dat hij vanuit zijn kantoor de sneeuw op de bergen ziet liggen. Dat had ik nog helemaal niet gezien en dus ren ik als een gek, maar met het fototoestel in de aanslag, naar buiten. In onze tuin - waar we gisteren al de tuimeubels en de BBQ opruimden - maak ik deze foto
Om een beter zicht te hebben ga ik ook meteen maar naar boven. Vanuit onze slaapkamer hebben we zicht op de bergen. Daar maak ik deze foto
Plots - als een donderslag bij heldere hemel - ligt er sneeuw en lijkt het winter ! Ik kan het nog niet geloven...maar wat is het mooi ! En ik - die helemaal niet van regen en kou hou - wordt blij, als een kind met Sinterklaas, omdat het gesneeuwd heeft, want daar hou ik wel enorm van !
Dat belet ons echter niet om dit weekend naar Las Vegas te gaan. We gaan samen met de eigenaars van ons huis (Hector en Lily Rodriguez). Niki en Hector hebben een concert van AC/DC op het programma staan. Lily en ik gaan naar Barry Manilow, AC/DC is helemaal niet "our cup of thea". MAAR...dan komt het bericht binnen dat AC/DC maar liefst 6 van zijn concerten opgeschorst heeft. De mannen zijn teleurgesteld (vooral Niki hé !). Zij zullen zich met iets anders (???) moeten bezighouden terwijl Lily en ik ons programma kunnen verderzetten. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Dat verhaal volgt binnenkort.
Op zo'n 60 km van ons huisje ligt de Bingham Coppermine (www.kennecott.com), de grootste kopermijn ter wereld ! Deze mijn is zelfs zichtbaar vanuit de ruimte ! Wij zijn er geweest op maandag 28 september.
Het eerste zicht op de mijnsite is een hele gote berg waar - als het ware - een pot verf over uitgegoten is
Op de plaats waar de toeristen mogen komen, staat er een wiel dat dubbel zo groot is als Dominique. Dat is een wiel van één van de trucks die een vracht van +/- 300 ton (jawel !) vervoeren. De trucks zelf zijn zo groot als een doorsnee huis.
Om jullie een beetje een idee te geven over hoeveel koper, goud, zilver er hier jaarlijks naar boven wordt gehaald, doe ik er deze foto bij (kwestie van jullie de juiste info te geven hé)
Nu nog een paar foto's van de mijn in werking. Let vooral eens op de trucks die je in de verte ziet rijden...dat zijn de trucks, waarvan sprake hogerop in deze tekst ! Je ziet ze bijna niet rijden.
Misschien laten deze voorgaande beelden niet genoeg zien hoe groot het hier eigenlijk wel is. We kunnen het diepste punt van de mijnsite niet eens zien vanaf hier. Daar zou een meertje liggen. Om jullie een idee van de grote te geven...een foto van Dominique aan de rand van de mijn. Deze plaats is écht wel mega-ongeloofelijk-supergroot !
Als allerlaatste foto van deze reeks, mag er ook nog eentje van mij bij zeker ?
Ziezo, weeral een ervaring bij op ons palmares ! Ik hoor dikwijls zeggen (of ik lees het via email) dat wij toch wel heel veel beleven. En dat is ook zo ! Als we hier dan toch voor 5 jaar zijn, willen we natuurlijk zoveel mogelijk gezien en gedaan hebben. Hebben we gelijk ?
Het weekend van 26 en 27 september hebben we genoten van wat men hier noemt, de "Indian Summer".
Dat is hét moment van het jaar dat je zeker niet mag missen. De natuur veranderd hier zodanig van kleur dat je het gewoon niet voor mogelijk houdt. Omdat het zo spectaculair schijnt te zijn, hebben we een rondrit gemaakt. Zaterdag zijn we de East Canyon gaan verkennen met de volgende beelden tot gevolg... Bekijk het maar eens goed, maar let vooral op de kleuren.
Bij het naar huis rijden, zaten we nog een beetje na te praten over al dat moois, tot Dominique plots stopte. Hij had in een voortuintje langs de straat iets gezien dat zijn aandacht trok. En inderdaad, daar stond zomaar een hert in de tuin. Toen ik korterbij ging om een foto te maken, bekeek hij mij eens goed, liet een foto maken en zette het dan op een loopje. Niki blij dat we eens écht wild gezien hadden, ik gelukkig met mijn foto en het beestje gelukkig dat hij er zo goedkoop vanaf kwam !
De dag daarna, zondag 27 september, zijn we terug gegaan naar Snowbasin. Snowbasin is een groot skigebied bekend van de Olympische WinterSpelen 2002. We waren hier al eerder, maar wilden al lang eens helemaal tot de top van deze berg. Op zondag kan je hier terecht voor de brunch. Je moet wel met de kabellift, helemaal naar de top, naar Needle's Lodge.
We hebben er inderdaad héél lekker gegeten !
Terwijl ik binnen enkel foto's nam,
wilde Niki nog even nagenieten met een cognac (althans dat dacht hij...) Hij zette het glaasje "cognac" aan zijn lippen en toen kwam dit
Dat gezicht zegt genoeg zeker ? Wat hij proefde was helemaal geen cognac...het was honing !!! Eén van de zovele smaakjes die er stonden om op je "Belgian Wafel" te doen, maar wél in een likeurglaasje ! Jongens, wat heb ik toen gelachen (hahahahaha) !! Ik kon gewoon niet bijkomen, ik wist dat het honing was maar heb voor één keer wijselijk mijn mond gehouden (ik wilde jullie immers ook eens laten meelachen...)
En dan ging het (letterlijk dit keer !) terug bergaf
Bij het naar huisrijden maakten we nog wat extra foto's van onze eerste "Indian Summer"
En met deze allerlaatste foto voor dit verslag
nemen we afscheid van de bergen en van de Indian Summer. Binnen een paar dagen zal al dit moois weg zijn. De Indian Summer duurt hier maar 2 tot 3 weken en maakt dan plaats voor weer ander moois...de eerste sneeuw. Maar daar kom ik in één van mijn volgende verhalen zeker nog wel op terug.
Een ganse week vergaderingen - op deze mega-grote bijeenkomst van al de fabrikanten die onderdelen maken voor de F-16 - is voorbij. En als er hard gewerkt wordt mag een feestje niet ontbreken. Vanavond is er een Gala Diner ter afsluiting van de World Wide Review in rasechte "Chicago-Style".
Ik ben er in ieder geval al klaar voor
...James, rij de limo maar voor !
We begeven ons in het nachtleven van de Night-Clubs en natuurlijk moet bij aankomst in het hotel eerst een foto gemaakt worden...
En voor één keertje mag zelfs James mee naar binnen en met Mevrouw iets gaan drinken
Meneer én James wagen zich aan de speeltafels...als dat maar goed afloopt !
Aan het gezicht van die meneer - met zijn streepjeshemd - tezien is het écht niet goed. Misschien heeft Meneer meer geluk ?
Gelukkig zijn Mevrouw en haar vriendin Anja niet ver uit de buurt. Deze 2 dames maken graag plezier en zorgen er op hun beurt voor dat de heren al vlug vergeten hoeveel geld ze wel vergokt hebben
En dan is het tijd om naar huis te gaan. Meneer kijkt een beetje sip...toch teveel centjes verspeeld ?
Mevrouw daarentegen is nog steeds in haar nopjes en kan het eerste uur ook nog niet slapen. Ze blijft maar zingen : "Diamants are a girl's best friend"
"Wat heeft dat nu met mekaar te maken ?" zullen jullie wellicht denken. Naar Belgische normen misschien niet zoveel, maar hier wel. Als je in Amerika uitgenodigd wordt voor een feestje (maakt niet uit of het een BBQ, een verjaardag of een babyshower is), is het gebruikelijk dat je zelf iets van eten of drinken meeneemt. Als iedereen iets meebrengt, hoeft de organisator alleen maar zijn/haar huis open te stellen voor zijn gasten en is er meteen eten en drinken genoeg in huis. Dus ben ik - voor de babyshower - aan "de wafelenbak" begonnen.
Mijn kinderen weten ondertussen wel dat het deeg van wafels héél lekker is, maar ze zijn niet hier en dus moet ik zelf proeven
Wafelijzers zoals wij die in België hebben, kennen ze hier niet. De "Real Belgian Wafels" worden gebakken in ronde wafelijzers. Raar maar waar !
En dit is het resultaat...mijn allereerste Amerikaanse "Belgian Wafels". Die zien er niet slecht uit hé ? Je zou ze eens moeten kunnen proeven...hmmmm....héérlijk !!!
En nu naar de babyshower... Terwijl mama Isabelle de kadootjes bekijkt
zal ik me wel met de kleine Victoria bezig houden.
Natuurlijk komen er nu herinneringen aan Lientje naar boven. En natuurlijk besef ik nu hoe erg ik mijn kinderen, maar vooral ook mijn kleinkind, wel mis...
Ik krijg echter geen tijd om te mijmeren over Lien, want Eloise komt mijn aandacht opeisen. En ze is in haar nopjes want ze mag mijn bril "lenen". Als ze de aandacht heeft van ons hele gezelschap, schatert ze het uit en roep steeds maar "Nana" en "lunettes".
Ik hoop alleen dat het niet zo heel lang zal duren voordat het Lientje is die mijn bril komt "lenen"...
Rare titel hé...maar het klopt wel hoor. Zondag 12 september hebben we 2 X een nieuwigheidje ervaren sinds we hier in Utah wonen.
We zijn voor het eerst gaan "hiken". Da's eigenlijk niks anders dan gaan wandelen. Op nog geen 5 km van onze achtertuin liggen de bergen en daar kan je natuurlijk hele mooie wandelingen maken. Omdat we hier de weg nog niet kennen hebben we Anja & Marcel (de Nederlanders die hier al 2 jaar wonen) meegevraagd. Zij kennen de streek zo'n beetje en weten precies waar naar toe
Als we vergenoeg doorwandelen komen we aan de watervallen. Helaas, het is voor mij nét iets teveel van het goeie. Na ongeveer 3 km - waarvan bijna 2 km bergop - hou ik het voor bekeken en maken we rechtsomkeer. We moeten ook nog 3 km terug...gelukkig is het nu bergaf ! Het is hier wel mooi en een volgende keer gaan we er zeker geraken.
's Avonds krijgen we voor het eerst "officieel" bezoek. Jurgen Vereecken - een collega van Niki die hier is voor de World Wide Review - mag de spits afbijten. We hebben net een BBQ gekocht en dit is dé ideale gelegenheid om hem uit te proberen. We hopen dat er nog véél bezoek zal volgen...
Na het eten is er nog tijd voor een gezellige babbel bij het "kampvuur" !
Ziezo, weeral 2 nieuwtjes. Binnen een paar dagen gaan we naar het Gala Diner ter afsluiting van de World Wide Review. Dat wordt een feestje in "Chicago-Style" ! Maar eerst moeten er nog wafels gebakken worden (nog iets dat ik hier nog niet gedaan heb) voor mijn allereerste Babyshower. Dat wordt dan meteen het volgende verhaal.
Vandaag gaan we met z'n allen Salt Lake City bezoeken. We moeten de dag al vroeg beginnen. Maar ik vertrek niet vooralleer ik ma telefonisch proficiat gewenst heb met haar 80ste verjaardag ! We hebben om 8.30u een afpraak om "Temple Square" (hét Mekka van de Mormonen) te gaan bezoeken.
De grondleggers van Utah (en van de Mormonen) zijn de broers Hyrum & Joseph Smith. Een foto van hun standbeelden mag dus zeker niet ontbreken
En daarna komen we natuurlijk bij "The Temple". Deze tempel - het duurde "slechts" 40 jaar om hem volledig af te werken - werd gebouwd door de Mormoonse pioniers. Hij wordt gebruikt oa. voor dopen en huwelijken. Jammer genoeg mogen we niet naar binnen...toeristen zijn er niet toegelaten
Na de nodig uitleg op Temple Square gaan we naar de "Family History Library".
Dit is de grootste familie-geschiedkundige bibliotheek ter wereld. De Mormonen - op zoek naar hun voorvaderen - hebben in 1894 deze bibliotheek opgericht. Sinds die tijd zijn er al gegevens van 245 landen verzameld en er komen er elke dag bij. Wist je trouwens dat men hier ontdekt heeft dat zowel Shirley Temple, Lucille Ball als Donny Osmond allemaal Robert White & Bridget Allgar als voorouders hebben ? Door het vele opzoek- en classeringswerk - en nu door al die gegevens in computer in te brengen - kan iedereen die dat wenst (dus nu ook jullie) op zoek gaan naar zijn/haar overleden familie of voorouders. Ga zelf maar eens een bezoekje brengen op www.familysearch.org Laat je me iets weten als je de één of andere rijke voorvader terugvindt ?
Op de 2de verdieping staat deze levensgrote Jezusfiguur, hét toonbeeld van de Mormonen.
Van daar uit gaan we naar de Conference Center. Jullie hebben vast en zeker al op TV gezien dat predikanten in wel héél grote zalen het publiek toespreken. Wel...dit is één van die zalen... Dit gigantische gebouw biedt zitplaatsen aan 21 000 mensen en er is geen enkele pilaar of muurtje die het zicht beperkt, waar dan ook in het publiek.
Van zoveel uitleg en bezienswaardigheden krijgen we natuurlijk honger. En waar ga je dan als Belgen naar toe ? Precies...frieten eten !
In een écht Belgisch frietkot
in het midden van SLC bij een Bruggeling die hier zijn boterham (of liever "zijn frietjes") mee verdient.
Ik kan je verzekeren dat die gesmaakt hebben...hmmmm...lekker !
Aan alle schone liedjes komt een eind en dus ook hier. Nadat iedereen voldaan is van spijs en drank, is het de hoogste tijd om onze bezoekers naar de luchthaven te brengen. Volgend jaar gaan deze vergaderingen ergens anders door en zijn wij aan de beurt om "op bezoek te gaan". Ben benieuwd, maar wordt zeker vervolgt...
Klinkt ingewikkeld, ik weet het maar het is de afkorting van Multi National Fighter Program. Dat is de naam van de vergadering die hier plaatvond 31 augustus t.e.m. 2 september. Alle Belgen die hier in Amerika voor Defensie werken, kwamen afgezakt naar Utah. Het was "onze" (de Belgen van Hill AFB) taak om hen - na de lange werkdagen - toch nog een aangename tijd te bezorgen. En dat hebben we dan ook maar gedaan. 's Avonds lekker uit eten en als afsluiter natuurlijk de inmiddels overbekende "BBQ bij de Belgen thuis in Layton" !
Iedereen moet wel een beetje meehelpen. Zo ook onze Isabelle uit Oklahoma
Haar dochtertje Louise (links) en Eloise (rechts), de dochter van Sarah en François (collega van Niki), kijken aandachtig toe hoe mama Isabelle al dat lekkere eten klaarmaakt
terwijl de mannen (links François, rechts Erik) maar niet kunnen beslissen hoe ze de tafels willen zetten om al dat volk genoeg plaats te geven om gezellig nog een beetje na te praten
Tussen pot en pint is dat probleem vlug opgelost en we kunnen beginnen aan een hele fijne avond !
Morgenvoormiddag (donderdag 3 september) gaan we met de ganse groep naar Salt Lake City en tegen 13u zit iedereen op de juiste (?) vlucht terug naar huis.
Onze laatste halte van dit weekend zijn de Shoshone Falls. Men zegt wel eens dat deze watervallen welliswaar kleiner zijn, maar eigenlijk te vergelijken zouden zijn met de Niagara watervallen. Misschien dat ik dat ook nog wel eens kan bevestigen ofwel ontkennen. Maar zover zijn we nog niet. Zoals gezegd, eerst deze Shoshone Falls...
Deze watervallen zijn gelegen aan de Snake River Canyon.
Veel uitleg hoef ik hier niet aan toe te voegen, ik laat jullie gewoon meegenieten...
Snake River heeft zich als het ware een weg "gevreten" tussen de hoge plateaus. Je ziet op duidelijk hoe vlak de streek boven op het plateau is en hoe vruchtbaar en groen het dal is. Dit lijkt niet alleen heel erg op de Grand Canyons, het is ook een voorloper daarvan. Maar wat een uitzicht...jongens...wij worden er stil van...ADEMBENEMEND MOOI !!!
En wij krijgen de kans om al dat moois zelf te ervaren en jullie mogen meegenieten. Fijn hé !
Wat minder fijn was aan die uitstap was de terugweg...we hadden nog maar net dit bord zien staan
toen we - nog geen kwartier later - in een regelrechte zandstorm terecht kwamen !
Hier zitten we dan, in het oog van de storm (dit was écht angstaanjagend !!!).
maar we hebben het - veilig en wel - gehaald, al moet ik toegeven dat ik heel blij was toen we deze plaat zagen staan. Nu is het niet meer zover, we zijn bijna thuis...
Op een gegeven moment was het precies of we meededen in een Western film van John Wayne. Je weet wel...van overal rolden de "tumble weeds" voor onze auto in (gelukkig waren we niet te paard hé) !
En dan waren we er eindelijk ! Terug thuis in Layton !
Nog eventjes een ommetje via een weiland aan het bos en ja hoor - zoals iedere avond trouw op post - onze 4-voetige vrienden, de "mule deers". Dat is een hertensoort, alleen...ze hebben opvallend lang oren zoals een ezel. Vandaar hun naam : mule (ezel) deer (hert)
En zo is ook deze uitstap weer zeer geslaagd. Behalve dan de zandstorm. Die hoeft er voor mij een volgende keer ECHT NIET MEER bij !
Na een deugddoend nachtje in Shoshone beginnen we aan dag 2 van ons weekend Idaho. Eerst staan de Ice Caves op het programma. Je houdt het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar ergens in "the middle of nowhere", onder het lavagesteente en bij een buitentemperatuur van 35° Celcius (en op topzomerdagen nog warmer !) liggen in Shoshone de "Ice Caves".
De ingang wordt nauwlettend bewaakt door "Washakie", Chief van de Shoshone Indianen. Hij staat bekend omwille van zijn vriendelijkheid tov. "de Blanken" en Dominique voelt zich natuurlijk onmiddellijk héél veilig in zijn buurt...
...terwijl ik het meer begrepen heb op de traditionele winkeltjes !
Wat zijn nu die "Ice Caves" ? Wel...ook hier zijn dat ingestorte lavatunnels. Door het instorten van deze tunnel is de temperatuur hier zodanig gezakt dat het nu een échte ijskelder is. Hoe meer je naar beneden gaat, hoe kouder het wordt.
Als je goed naar de foto kijkt, zie je dat het in de grot ongeveer -2°Celcius is (buiten is het 35°)...
De legende van deze Ice Cave verteld dat ergens daar beneden - onder de dikke ijsmassa - de Indiaanse prinses Edahow begraven ligt, hoopvol wachtend op haar prins die haar komt bevrijden.
Is dit haar prins ??? Neen hoor...da's Dominique maar...
Het enige (behalve het ijs natuurlijk) dat hier te zien is zijn allerlei gesteente die door hun samenstelling ieder hun eigen kleur hebben.
En nu op naar de Shoshone Falls (de watervallen van Shoshone)...onze volgende halte !
Het is 29 augustus als we onze volgende weekend-uitstap maken. Het is onze bedoeling - in die 5 jaar dat we hier zijn - zoveel mogelijk staten te bezoeken. En voilà...na ongeveer een uurtje, rijden we de Staat Idaho binnen
Idaho is veel vlakker, een beetje heuvelachtig met zeer uitgestrekte gebieden.
Landbouw, maar vooral aardappelen zijn hier de belangrijkste bron van inkomen. Daarom wordt Idaho ook wel de "Potatoe-State" genoemd. De mensen wonen hier echter zo ver uit mekaar dat ik eigenlijk al compassie krijg bij het idee dat je voor melk of een paar eitjes naar je buur zou moeten lopen...ocharme !
En vanaf dit moment weten we ook waar Dorothy (uit The Wizard of Oz) woont. We rijden nét voorbij haar huisje
Naar mate we onze weg verder zetten, komen we meer en meer in vulkanisch gebied. Dat dit gebied ook wel zijn charmes heeft bewijst wel deze volgende foto
En na een rit van ongeveer 3 uur bereiken we "Craters of the Moon", het nationaal park dat een deeltje is van het vulkanisch gebied dat zich over meer dan de helft van Idaho uitstrekt.
Als ik nu het juiste pak aan had, zou je misschien nog gaan geloven dat we écht op de maan waren !
Het uitzicht helemaal boven op die vulkaanheuvels is natuurlijk niet mis, kijk maar eens...
Bij zo'n uitbarsting moeten alle levende organismen eraan geloven. Wat overblijft zijn assen en hier en daar versteende bomen
Onder de hete lavastroom onstaan soms luchtbellen, wat men ook wel "lava-tubes" noemt. Die tunnels ontstaan eigenlijk doordat de - langs de bovenkant afgekoelde, maar ondergronds zeer hete en zachte lavastroom - op een gegeven moment als een soufflé in mekaar stort.
De Shoshone-Indianen gebruikten deze tubes voor hun heilige rituelen. Vandaar dat deze tubes ook wel "Indian Tunnels" genoemd worden.
Om jullie een idee te geven hoe groot deze tunnels kunnen zijn, doe ik er ook nog deze foto bij
En daarmee zit de 1ste dag van ons weekend erop. Morgen gaan we naar de "Ice Caves" en de "Shoshone Falls". De trip hier naar toe en het wandelen in vulkanisch gebied waren toch wel vermoeiender dan we dachten. Tijd dus om te gaan slapen...tot morgen !
Jullie denken vast en zeker : "Die doen daar niks anders dan feestjes houden"...en gelijk hebben jullie. We rollen hier precies van het ene feestje het andere in. De ene keer een Internationaal feestje, de andere keer houden de Belgen onder mekaar een BBQ. Isabelle (vrouw van Majoor Decrop) is 2 weken geleden bevallen van een gezonde dochter Victoria. En zoiets moet natuurlijk gevierd worden...
Aanvoerder van het gezelschap is de fiere vader : Majoor Decrop
Hij moet er wel goed zijn gedachten bijhouden
want hij krijgt meteen controle van zijn collega Kapitein Ricour en diens vrouw Sarah
Terwijl de allerkleinsten - Eloise Ricour & Yvan Decrop - zich bezig houden in het zwembadje
ligt de kleine Victoria rustig in haar bedje te slapen (we horen en/of zien haar niet). Dan wordt het tijd dat de grotere kinderen (Manon & Alex Decrop) aan tafel gaan met de kleintjes.
Daarna is het aan Manon om nog een foto te maken van de "volwassenen". Dank je wel, Manon ! Van links naar rechts zie je Sarah (vrouw van François Ricour), Rudi Decrop (Majoor), François Ricour (Kapitein), Isabelle (vrouw van Rudi Decrop), Dominique en ikzelf
We hebben het wel héééééél rustig gehouden...er waren immers ook nog kleintjes bij hé !
Wél...beloofd is beloofd en hier volgt het verslagje van onze trip naar het weerstation.
Omdat dat weerstation hoog in de bergen ligt, rijden we er naartoe en gaan we terplaatse een wandeling maken. We zijn hier in het Wasatch National Forest.
Bij onze eerste halte (het is hier zooooo mooi !) ontdekken we een bergriviertje. Dominique gaat natuurlijk onmiddelijk kijken of er vis in zit. Zijn hengel ligt klaar in de auto, je weet immers maar nooit (jammer, maar helaas...geen visje te bespeuren).
Dit is de ENIGE, eenzame, moedige wandelaar die we tezien krijgen. De anderen (wij dus ook) rijden eerst tot helemaal boven, voor we ons aan een wandeling wagen...
De weg kronkeld zich steeds verder naar boven
Een ideaal vervoermiddel in de bergen is natuurlijk een quat
We zijn bijna boven...
...want hier zijn de bollen van het weerstation
En ja hoor...na een rit van ongeveer 45' (en +/- 40 km bergop !) zijn we er !
Dat laatste stukje...
doen we natuurlijk tevoet en dan zie je dit...
Aan de andere kant hebben we zicht op Antelope Island, het grote zoutmeer (Salt Lake) en Layton en omringende steden
Na een vermoeiende, maar heerlijke wandeling - over kleine paadjes en kronkelwegjes - gaat het dan weer terug bergaf en richting huiswaarts.
Maar niet vooralleer we nog een halte maken bij een héél mooi meertje, halverwege de berg, waar men zit te vissen. Niki blij natuurlijk, want nu heeft hij tóch nog een visvijver gevonden !
Ons volgende verhaal is van een heel ander soort kaliber. Een BBQ als Belgen onder mekaar !
Voor ons is het onbijt op zondagmorgen, al een uitstap op zich. Zoals échte Amerikanen (in spé), is het gebruikelijk dat je - zelfs voor het ontbijt - de deur uitgaat. Zeg nu zelf, wie zou zich nog de moeite doen om ontbijt te maken als je alles naast de deur hebt ? We gaan dan (meestal) naar de "Cracker Barrel". Het moment dat je daar aankomt, waan je jezelf in de ene of de ander Western (alleen de auto's zouden paarden moeten zijn).
Binnen lijkt het heel erg op een Saloon in "The Far West"
Behalve Amerikanen, zijn er ook Duitse mensen aanwezig...oa. onze Duitse vriendin/opdienster Ulli. Zij woont al 26 jaar in Utah en is altijd blij om nog eens een beetje Duits te praten.
Maar wij zijn natuurlijk (nog) geen Amerikanen !!! Zoals we dat ook in België deden, gaan we na het ontbijt een stevige wandeling maken. Daarvoor moeten we eerst die berg op...kijk maar... Deze foto is genomen op onze straat. Zie je, helemaal op de top, die witte bollen ? Goed kijken hoor ! Dat is een weerstation en dáár gaan we naartoe. Het vervolg komt straks.
