Het zou een onbegonnen werk zijn om voor iedere verjaardag van zowel mijn als Dominique's familie voor iedereen een apart verhaal te maken op mijn blog. Daarom heb ik vanaf het begin voor mezelf uitgemaakt dat ik het zou beperken op de verjaardagen van de mama's, pa, mijn kinderen (en hun partners) en kleindochter Lien. Behalve dan natuurlijk de "speciale" verjaardagen zoals die van Luc die vorig jaar "50" werd. En nu ik het over "speciale" verjaardag heb, wil ik een 4-tal mensen van mijn eigen familie even "in de bloemetjes" zetten. Maar omdat ik hun kaartjes niet op voorhand wilde laten zien - anders was de verrassing er toen al af - maak ik er hier nu één groot verhaal van voor hen allemaal tesamen.

Als eerste aan de beurt (maart) was schoonzusje Lea...gelukkige verjaardag !



Amper een maandje later (april) was het de beurt aan mijn broer Freddy die - net als zijn vrouwtje Lea - de respectievelijke kaap van de "50" overschreden heeft. Fredje...ook voor jou...van harte proficiat hé !



Tegen het eind van juni was het schoonbroer Erwin die "50" werd...lang leve Erwin !



En in augustus was de beurt aan schoonbroer Jo die zijn "70"ste verjaardag vierde. Hij wilde persé deze dag alleen in vrouwelijk gezelschap (maar helaas wel zonder Biebieke !) doorbrengen en daar heeft mij zus Annita dan ook voor gezorgd. Maar toen het zover was, was Jo toch wel een beetje teleurgesteld dat zijn vrienden hem blijkbaar "vergeten" hadden...tot op het feestje natuurlijk, want toen waren ze er wél allemaal. ook voor jou Jo...gefeliciteerd met je "70"ste verjaardag !



Volgens mij zouden alle - en zéker de speciale - verjaardagen moeten gevierd worden. Mijn eigenste "50"ste verjaardag was een dag én een feestje om nooit meer te vergeten !! Maar ik begrijp dat sommigen daar misschien anders over denken. Trouwens...we hadden toch nooit op ál deze verjaardagfeestjes van de partij kunnen geweest zijn...de data liggen gewoon veel te ver uit mekaar. Zolang deze jarigen zich maar goed in de oren knopen dat we - als we volgend jaar in België zijn - er toch nog wel ééntje (of meerdere) zullen gaan drinken op hun gezondheid...zo gemakkelijk komen ze wel niet van ons af !!! Met z'n 4-tjes zijn ze samen goed voor maar liefst 220 jaar (!!) en daarom...van harte PROFICIAT...allemaal !

Lieve groetjes, Ingrid

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Het zat er al een tijdje aan te komen en het is ook meteen één van de redenen waarom hij er niet bij was, maar onze schoonzoon Rob is - samen met een partner - een nieuwe zaak begonnen. Zij hebben een zaak opgestart dat alles te maken heeft met onderhoud en depannage van trucks en kamions. Uiteraard willen wij hen héél veel succes wensen met de nieuwe zaak, maar ik had gedacht dat we een officiële uitnodiging zouden krijgen voor de "grote opening". Niet dat we daar dan zouden naar toe kunnen gaan, maar dan wísten we tenminste wanneer precies die zaak zou starten...helaas is dat niet het geval. Er komt geen officiële opening maar we wensen hen uiteraard toch alle succes van de wereld toe ! Hopelijk loopt het allemaal als van een leien dakje en wie weet kunnen we dan volgend jaar naar een "open-deur-dag". 



Rob (en partner) je bent goed bezig en we hopen dat alles loopt zoals jullie het wensen, maar denk er ook regelmatig aan dat je thuis nog vrouw en kind hebt waar je ook tijd voor moet vrijmaken hé. Je moet werk hebben om te kunnen leven, maar je hoeft niet persé te leven om te werken...en da's een groot verschil !

Maar we hebben voor Rob nog een 2de verrassing in petto ! Hij is namelijk jarig vandaag ! Rob heeft zijn vrouwtje Joni en dochter Lien nu al 14 dagen moeten missen omdat ze in Utah waren, maar vandaag zijn ze bij hem en is het feest ! Lieve Rob, wij wensen je van harte een fijne verjaardag en hopen dat het vandaag een dag wordt die je niet snel zal vergeten. Maak er iets geweldig van ! In gedachten zijn we er uiteraard bij en vieren we met jullie allemaal mee. Alleen jammer dat je dat stukje taart niet effe kan langsbrengen...



Dit zijn van die momenten dat ik in een vingerknip zó in België zou willen zijn...die gezellige momenten waarop we met z'n allen, de kinderen, ons kleinkind, de rest van de familie en vrienden samen zitten voor een stuk taart n een tasje koffie...helaas kan dat niet. Nog een paar jaar geduld en dan zijn we er weer bij !

Ingrid

10-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Die 2 weken zijn voorbij GEVLOGEN ! Vandaag gaan Joni en Lien alweer terug naar huis en dat stemt mij héél erg triest. Ik wil helemaal geen afscheid nemen, maar het kan helaas niet anders...het zal wel móeten. Toch heb ik ook hierover nog één en ander te vertellen...het is hier de afgelopen paar maanden zoooo erg droog geweest waardoor er een groot aantal uit-het-niets-ontstane-bosbranden geweest zijn en toen wij terug kwamen van ons etentje was het ook hier tegen de bergwand prijs... Gelukkig was het nog wel een eindje van ons verwijderd, maar ruiken én zien deden we die brand in ieder geval. Joni & Lien kunnen écht wel zeggen dat ze hier één en ander meegemaakt hebben...Yellowstone, Antelope Island, Las Vegas, een bosbrand...



Ik heb op die 2 weken héél veel foto's gemaakt. Ik moet het er immers nu voor een gans jaar mee doen hé ! Maar ik realiseer me dat we nauwelijks foto's met z'n 4-tjes hebben. Daarom nog vlug op de valreep deze...



...en dan vertrekken we naar de luchthaven. Maar ook nu doen we een tussenstop op precies dezelfde plaats als waar we 2 weken geleden begonnen zijn...bij "Krispie Cream" voor een laatste donut voor Lien & Joni. Dit keer werkt de band waar de donuts vanaf rollen wél en kan Lien zien hoe de donuts en een soort "oliebollen" met pudding ertussen gemaakt worden. Verser dan vers kunnen we ze écht niet krijgen hoor !



Op de luchthaven aangekomen zinkt de moed mij in mijn schoenen. Lien daarentegen kijkt er naar uit om haar papa terug te zien. Zij is helemaal klaar voor de lange reis en heeft haar "paardje Rainier" - een kussentje dat ook meteen een dekentje is (kadootje van Oma Nana en Opa Niki) - bij de hand, terwijl mama Joni bij de hostess incheckt en Niki de laatste foto's maakt.



Een foto van deze 3 generaties - Mama Joni, Lien en Oma Nana - mag zéker niet ontbreken in mijn archieven en dus maakt Opa Niki - bij de Starbucks op de luchthaven van Salt Lake City - nog snel een foto.



En dan komt het échte moment van afscheid...ze moeten de douane gaan passeren en verder dan dit punt kunnen we helaas niet meer meegaan want sinds de aanslag van 11/9 is dat onmogelijk geworden. Een toevallige aanwezige heeft waarschijnlijk al wel aan mijn gezicht gezien dat ik het moeilijk heb en vraagt of hij misschien een foto van ons 4-tjes zal nemen. Dat aanbod nemen we graag aan !



Nog een laatste knuffeltje voor Lien...maar ik heb het moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden...



Daar gaan ze...door de controle op weg naar België maar buiten ons bereik ! Joni wuift nog een keer, Lien gooit nog snel een kushandje en wij blijven verweesd achter...nu zijn ze ECHT WEG !!!



Joni en Lien...wij gaan jullie verschrikkelijk hard missen ! We hebben er zo erg van genoten jullie beiden die 2 weekjes hier bij ons te hebben. We hebben vele fijne momenten gehad, veel gezien, veel gedaan en héél veel foto's gemaakt waar we met plezier terug naar zullen gaan kijken. We hopen dat het jullie nét zo erg aangestaan heeft en dat jullie met een heel goed gevoel en met gigantisch veel mooie herinneringen terug zullen denken aan deze vakantie ! Wie weet...misschien lukt het nog wel eens om terug te komen mét Rob. Lieve schatten van Oma Nana en Opa Niki...wij wensen jullie een rustige, veilige reis terug naar huis. We zien mekaar morgen op skype zodat wij weten dat jullie veilig thuis zijn en houden héél erg veel van jullie alle 2 !

Liefs, dikke kussen en vele dikke knuffels,
Oma Nana & Opa Niki

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Dit 2de verhaal over ons Vegas-tripje beginnen we met een bezoek aan de Coca-Cola en M&M's winkel. Die 2 winkels bevinden zich in het zelfde gebouw en da's mooi meegenomen want zo vangen we 2 vliegen in 1 klap.



Bij Coca-Cola lopen we een wel heel bekend individu tegen 't lijf. Niet alleen komt de Cola-Beer zijn domein inspecteren en controleren, maar daarbovenop heeft hij ook nog effe tijd voor een foto...met Lien !



Als we genoeg gezien hebben, begeven we ons naar de andere kant van dit gebouw. Daar is de M&M-store !



Hier zullen we een beetje meer tijd nodig hebben want - nog meer dan in de Cola-winkel - zijn we hier op hét domein van zowel Lien als van Joni. Alle figuurtjes van M&M lopen hier rond en zijn in alle maten en gewichten te zien, te voelen, te horen, te betasten, te koop. Voor Lien kon er geen duidelijkere foto zijn dan deze...met een M&Mmetje bij de bekende plaat van Las Vegas...wie kan nu nog ontkennen dat ze er geweest is ?



De winkel is 4 verdiepingen hoog waar - zoals ik al zei - ALLES, maar dan ook letterlijk ALLES te koop is waar M&M zijn naam aan verleend. Van boekentassen naar spelletjes en van T-shirts over kleurtjes en spaarpotten naar pyama's en radio's. Maar onze volgende generaties hebben het vooral gemunt op de snoepjes...een hele muur vol M&M-etjes in alle kleuren en met alle mogelijke (en onmogelijke !) smaakjes. Je mag zelf een zakje (of meerdere) vullen met gelijk welke snoepjes en bij de kassa worden ze gewogen en betaald. Neem maar gerust van mij aan dat zo'n zakje snel vol is, maar dat je raar opkijkt als je gaat betalen...



Tegenover deze 2 winkels bevindt zich een achtbaan (rollercoaster) die op het dak van een paar hotels staat. In vergelijking met de attracties bovenop de Stratosphere héél gewoon, maar toch wel een foto waard.



Om mensen de gelegenheid te geven rustig naar de andere kant van de straat te wandelen hebben ze in Las Vegas een aantal voetgangers- en fietsers-bruggen over die drukke weg gebouwd. Midden op z'n brug kan je het drukke verkeer gadeslaan en zie je eigenlijk ook pas goed hoe breed (10 rijvakken !) die baan daar beneden wel is. Het zou inderdaad een hele onderneming zijn om die over te steken. Op de 1ste foto zie je de toren van de "Venetian" en daar gaan we zo meteen een kijkje nemen. Aan de andere kant op diezelfde brug kijken we naar ons hotel (links) en naar de Stratosphere die niet zover van ons vandaan ligt.





Venetië (in het echte Italië) is bekend omwille van zijn "carnaval" en zijn maskers en dus is de toegang tot dit hotel ook helemaal in die stijl gemaakt...en eens ín het hotel hoor je de gondoliers op hun gondels de ene serenade na de andere brengen. We blijven even kijken en luisteren naar dit schouwspel, maar het is toch echt wel onvoorstelbaar dat we hier binnen IN een hotel rondlopen...





Na het avondeten gaan we naar het oude stadsgedeelte...het échte Las Vegas...en dat is op Fremont Street. Ook hier heb ik een website van : 

 Daar vinden jullie meer uitleg over deze plek maar het meest bijzondere aan deze straat is dat deze overkoepeld is en dat op die koepel een lichtshow afgespeeld wordt. De koepel bevindt zich op een hoogte van 90ft (= 27m) en is maar liefst 1500ft (en dat is omgerekend +/- 460m) lang.



In die straat is altijd één of ander gratis concertje aan de gang. Neen, de artiesten vragen geen ingangsgeld, maar bijna iedereen "doneert" wel wat. Natuurlijk wordt er op die muziek ook gedanst. Lien en ik wagen het er ook eens op om een dansje te "placeren" en er is niemand die daar raar van op kijkt. Achter ons zie je saxofonist Carl Ferris aan 't werk en die kan je vinden via you-tube...luisteren maar...



Niki en ik zijn al één en ander gewend als het gaat over hoe mensen erbij gekleed lopen, maar dit duo steelt de show helemaal ! Je ziet ook andere mensen met een toch wel zeer bedenkelijke blik. Ze kijken zo van : "Zie ik nog wel goed ? Is dat nu een man of een vrouw ?" en "Wat voor een raar duo is me dat wel ?". Maar dit 2-tal stoort zich daar niet aan...ze doen gewoon hun ding...zonder blikken of blozen !



Op Fremont Street bevindt zich hotel "The Golden Nugget" en dat hotel heeft zijn naam te danken aan de geweldige goudklomp die op nauwelijks 30 cm onder de grond gevonden werd. Ik heb het daar in mijn blog van onze 1ste uitstap van dit jaar al over gehad, maar ik zet hier toch nog effe opnieuw die goudklomp bij.



En dan wil Joni ook hier wel eens een gokje wagen, want zij heeft een éénarmige bandiet gevonden die haar hopelijk geluk zal brengen. Nu moet je weten dat je in die casino's geen foto's mag maken om wille van de privacy van de andere "collega-gokkers" en dus hebben wij ons moeten haasten...maar we hebben hem !



Ook het zwembad van dit hotel is er eentje om mee uit te pakken...zalig temperatuurtje, ligzeteltjes IN het zwembad en in het midden van het zwembad een aquarium om "U" tegen te zeggen...met o.a. haaien



Onze "Fremont Street Experience" komt tot een eind en we gaan vliegensvlug terug naar ons hotel. Daar gaat zometeen een "piraten-show" beginnen. Het verhaal gaat over 2 piratenschepen - op het ene schip alleen maar vrouwelijke en op het andere schip enkel mannelijke piraten - die mekaar gaan aanvallen. Uiteraard komt ook "de Liefde" eraan te pas en met onvervalste Hollywood stijl wordt de strijd beslecht met "1000 bommen en granaten". De vrouwen winnen het duel en de mannen blazen de aftocht...





Als de show gedaan is en iedereen de weg naar zijn/haar hotel terug gevonden heeft, is Lien haar kaarske uit en wil ze gaan slapen...met babysitt Niki. En Joni en ik ? Wij gaan onze verloren centjes proberen terug te winnen...maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want voor de 2de avond op rij verliezen we...

De volgende morgen is het "inpakken en wegwezen". We gaan terug naar Layton, Utah. Bij de uitgang van hotel Treasure Island maken we nog gauw één laatste foto en dan begeven we ons op weg naar huis.



De zeer geslaagde reis van Joni & Lien naar Utah wordt afgesloten in de "Prairie-Schooner" een restaurant in Ogden waar je i.p.v. gewoon aan tafel te zitten, plaats neemt in een huifkar. Het geheel geeft je de indruk dat je ergens midden op de prairie zit zoals eens lang geleden de cowboys ook moeten gedaan hebben.



Morgen is het mooie liedje uit en vertrekken Joni &n Lien gaan terug naar België...JAMMER !!! Maar dáár wil ik nu nog niet teveel aan zitten denken. Ik word helemaal weemoedig bij de gedachte alleen al. Laat ons nog maar eerst effe genieten van dit etentje en nagenieten van de mooie 14 dagen die we gehad hebben.

Liefs, Ingrid

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Oké...daar gaan we dan. Joni wil persé Las Vegas zien, beleven én een gokje wagen. Als mama wil je uiteraard heel graag dat alle dromen van je kind ook uit zullen komen en dáár gaan we nú eens iets aan doen sé ! De lange trip van 447mls (+/- 719km) moeten we er dan maar bijnemen.

Altijd en overal wordt beweerd dat Las Vegas opgericht werd door de mafia om geld "wit te wassen". Maar dat verhaal klopt niet helemaal. Het waren de Spaanse handelsreizigers (Las Vegas is het Spaans voor weiden) die de stad in 1700 zo noemden. Deze plaats in de woestijn was de ideale plek om effe te rusten vooralleer de verdere reis terug aan te vatten. In 1800 werd er - vanwege de mijnindustrie na het ontdekken van mineralen - een spoorweg aangelegd die Zuid Californië verbond met Salt Lake City en deze was klaar in 1880. Op 5 mei 1905 werd de stad Las Vegas gesticht en in 1911 werd het gokken legaal. Alle casino's/hotels van de stad hebben uiteraard hun eigen website (en die kan je allemaal één voor één eens googlen als je daar zin in hebt), maar de geschiedenis over het ontstaan van deze wereldbekend gokstad kan je nalezen op deze website : http://www.lasvegastravelguide.nl/meer/geschiedenis/index.php

Eén van de laatste stadjes waar we bijtanken in Utah is Saint- George. Daarna duiken we de Virgin River canyon in en dan is het één rechte weg tot we Las Vegas bereiken. Maar de canyon op zich is al spectaculair !



Na 7u in de auto doorgebracht te hebben bereiken we dé gokstad bij uitstek. Op de 1ste foto zie je in de verte de "Stratosphere" opduiken. We geven Joni en Lien de uitleg dat er boven op die toren - die eigenlijk een gedeelte van het hotel is - een aantal attracties zijn, maar zij kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. "Dáár bovenop attracties ? Dat kan toch niet....da's toch veel te gevaarlijk !" En dus zoem ik effe in op dat gebouw...kijk maar naar de 2de foto. Er staat een soort grote grijper waar mensen in kunnen zitten. Die grijper wordt dan over de rand van de toren gebracht en mensen kijken uit over, óf in de diepte naar Las Vegas. Een ander ding daarboven is een soort treintje waarin mensen zitten en dat over de rand "geschoten wordt. Eens dat het treintje zijn eindpunt bereikt heeft, laten ze dat ding met het voorste deel een paar meter in de diepte vallen. Wij hebben die attracties nog niet gedaan, maar het moet VERSCHRIKKELIJK ENG zijn...dáár krijgen ze mij voor geen geld ter wereld in ! Nee hoor...mij niet gezien !!!





We logeren in "Treasure Island" en dat hotel bevind zich in het midden op de alombekende "Strip". Onze kamer is er eentje dat gezien mag worden en we waar we kunnen genieten van een gigantisch uitzicht.





Nadat we die kamer volledig ingepalmd hebben, wordt het de hoogste tijd om een stapje in de wereld te gaan zetten. Meteen is het al raak...Niki wil héél graag op de foto met deze schoonheid en wij - Joni en ik - willen hem dát pleziertje niet ontzeggen. Hij zal immers later op de avond de taak van "babysitter" op zich moeten nemen want moeder en dochter willen gaan gokken en daar kan/mag Lien NIET mee naar toe (niet dat ze niet mag van ons, maar kinderen mogen in de casino's niet eens stilstaan om rond te kijken !).



Ons 1ste doel vanavond is aperitieven en een hapje eten. Groot is onze verbazing als we zien in wát voor "glazen" sommige cocktails zullen geserveerd worden...Laten wij toch maar iets "gewoontjes" kiezen want dat groene spul dat in die "pot" zit, ziet er niet zo lekker uit !



Na het etentje gaan we over de Strip wandelen. We willen ons een beetje gaan vergapen aan al dat moois en als het effe kan de fonteinshow meepikken aan het Bellagio-hotel. Joni heeft wel al meerdere hotels van Vegas op film gezien, maar "in 't écht" is het toch wel iets anders. Dit is het "Mirage" hotel.



Bij "Paris Paris" gaan mama en dochter op de foto. Joni probeert zoveel mogelijk bewijzen te verzamelen dat ze écht wel hier geweest is...het lijkt haar ook allemaal zo onwerkelijk ! Ze heeft er zolang van gedroomd en nu staat ze hier plots ! En ze wil aan Rob kunnen laten zien wat hij - jammer genoeg - gemist heeft !



Nog één van de tot de oudste behorende hotels in Vegas is deze "Harrah's".
 


En dan kan het échte spektakel beginnen...we zijn bij het "Bellagio" en iedereen van jullie zal daar zeker al wel eens over gehoord hebben of de fontein-show gezien hebben. Misschien niet "life" maar zeker TV. Wie naar Las Vegas komt MOET dit mega-spektakel-van-op-muziek-dansende-fonteinen wel gezien hebben. Het kent (volgens mijn bescheiden mening !) zijn gelijke niet. De hele show duurd ongeveer een kwartiertje en wordt om het half uur herhaald en ik verzeker je dat het pokkendruk is als die show gaat beginnen.



Na de show gaan we naar "Ceasars Palace" en ook daar laten de fonteinen zich van hun beste kant zien...
 


Bij het binnenkomen in Ceasars Palace hoor je natuurlijk op de foto te gaan met "Ceasar" en Joni en Lien vinden het wel grappig om hiervoor in dezelfde houding als het standbeeld te gaan staan.



Nu we hier toch zijn hadden we eventueel Celine Dion wel eens aan 't werk willen zien. Helaas zijn de ticketten zo duur (+/- $200 = €155) dat we in plaats daarvan dan maar een beetje gaan rondkuieren in de winkelwandelstraten van het hotel. Op één van de pleintjes staat een aquarium dat tropische vissen bevat. Lien is helemaal in de ban van deze rog, dat doet alsof het haar herkent. Dat beestje komt de hele tijd tot vlak tegen het venster om Lien de kans te geven het bijna aan te raken...





We maken nog vlug een laatste foto in Ceasars Palace want Lien is enorm moe aan 't worden en we hebben nog een stukje te wandelen voor we ons hotel bereiken en zij eindelijk kan gaan slapen.



Zoals eerder in dit verhaal al vernoemd, mag Dominique deze avond fungeren als "babysit van dienst" terwijl Joni en ik gaan gokken. Een beetje "kwaliteit-tijd" doorbrengen met mijn dochter moet kunnen hé ! Jammer genoeg heben we niks gewonnen...alleen maar geld verloren, maar morgen komen we terug. Hopelijk hebben we dan meer geluk, want we willen tenminste ons "verkwiste fortuin" terug winnen hé !

Slaapwel en tot morgen !
Ingrid

02-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Tijdens een bezoekje aan Utah mag een uitstap naar Antelope Island zéker niet ontbreken. Dit natuurpark is gewoon té mooi om het links te laten liggen en dus nemen we vandaag Joni en Lien daar naar toe. Het is een prachtige dag en dat wordt meteen bij het zien van onderstaande foto. Er staat geen wind waardoor het water van het meer als een spiegel lijkt...en zo krijg je natuurlijk prachtige foto's hé. Natuurlijk heb ik voor de nieuwsgierigen onder jullie ook een website : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island



Dat er op dit eiland bizons lopen heb ik al meerdere keren verteld én laten zien. Lien steekt het niet onder stoelen of banken dat ze die beesten super bijzonder vind en om haar een herinnering te bezorgen die ze nooit meer zal vergeten, maken we een foto van haar met de bizons als decor !



Vermits Lien een Junior Ranger is, heeft ze meteen een aantal dieren gespot, die we in Yellowstone weinig of helemaal niet gezien hebben. De eerste is een pronghorn antilope. Dat andere beestje is een chukar (dat eigelijk een soort patrijs is). Meer info over de pronghorn antilope vindt je via deze link van Wikipedia : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn en voor de chukar : //en.wikipedia.org/wiki/Chukar_Partridge





Om jullie te tonen dat we absoluut niet ver van dit eiland wonen, zetten we daar nu maar eens een bewijs van hier op dit blog. Helemaal achteraan - tegen de bergwand - zie je Layton en Salt Lake City.



Dit eiland was ooit privé eigendom van één enkele familie. Zij droegen hun privacy erg hoog in het vaandel en tollereerden niet dat anderen zich hier zouden komen vestigen. Vandaar dat er nu op het hele eiland slechts één enkele ranch staat die opengesteld is voor het publiek (een soort "Bokrijk" in België). Je kan daar o.a. leren hoe je een lasso moet werpen en dat wilde Lien ook wel eens uitproberen...



Welke dieren zitten er nog meer op dit eiland...wel...je hebt de bizons, de pronghorns en de chukars maar ook hazen en konijnen, mule deer (herten), porcupines (een soort stekelvarken) én coyotes. Wij hebben er eentje op foto kunnen vastleggen alhoewel ze zich niet zo heel dikwijls laten zien !



Het begint zo stilaan donker te worden en de maan komt de plaats van de zon innemen. Dat gegeven maakt onderstaande foto héél bijzonder. De zon schijnt nog steeds op Joni en Lien, terwijl je op de foto de maan al aan de hemel ziet. En die eenzame bizon op de achtergrond maakt het plaatje helemaal AF !



De dag afsluiten op dit prachtige eiland doe je met een zonsondergang natuurlijk...De 2 laatste foto's hoeven écht niet meer tekst en uitleg...die spreken voor zich.





En na deze mooie zonsondergang wordt het tijd om naar huis te gaan. We hebben nog één en ander voor te bereiden want morgen - na 't onbijt - vertrekken we naar Las Vegas en dát is iets waar vooral Joni héél erg naar uitkijkt. Het wordt meteen hun laatste avontuur want zondag vertrekken ze terug naar België. Gelukkig is het nog niet zover...we gaan ons eerst nog een beetje amuseren in Vegas !

Groetjes, Ingrid

01-08-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Dit blogje gaat over "Stampin' Up" want zo worden onze "kaarten-maak-avonden" hier in de USA genoemd. Je kan het een beetje vergelijken met een Tupperware demonstratie waar je allerhande dingen kan kopen. In tegenstelling met Tupperware, maken wij kaarten die we kunnen sturen bij verjaardagen, met Kerstmis, dank- en rouwkaartjes, zomaar-kaartjes enz. en Julie is degene die ons dat allemaal aanleert.



Omdat Joni en Lien er zijn gaat dit keer die "kaarten-maak-avond" bij ons thuis door. Het is een gezellige bende als we zo bij mekaar zitten hoor. De dames gaan met z'n allen "hun" kaart maken in de eetkamer...



...terwijl de kids een eigen plekje hebben in de keuken. Want ze voelen zich immers groot genoeg om niet steeds op hun vingers gekeken te worden én gecorrigeerd te worden door hun mama's. Ik ben bij hen gaan zitten om hen een beetje te begeleiden (én voor de foto's natuurlijk !), maar veel tijd om zelf mijn kaart te maken heb ik niet. Die kleine dametjes houden me goed bezig en giechelen wat af die avond !



Als ze niet meer weten hoe het verder moet, is er toch steeds "mama" die effe helpt. En als het kaartje dan helemaal "af" is, komen ze - met de nodige fierheid - hun werkjes laten bewonderen. Lien heeft een kaartje voor haar papa gemaakt en ik denk dat hij bijzonder fier zal zijn op zijn dochter !





De kaartjes zijn klaar en de kids vinden het welletjes geweest. Dus begeven ze zich naar de zithoek waar papier, kleurtjes en ander speelgoed klaarstaat voor hen. Het groepje meisjes is een mengelmoesje van nationaliteiten. Het zijn vlnr. een Amerikaanse (Ashlyn, dochter van Julie die voor een keertje ook mee mocht komen), Béa (dochter van de Portugese Filipa), Noa (dochter van de Nederlandse Katinka) en Lien, mijn kleindochter en dochter van Joni. Het gekke is dat de 2 linkse meisjes Engels praten en de 2 rechtse meisjes Nederlands...maar toch begrijpen die 4 mekaar.



Tegen 10pm zijn we klaar met ons project en kunnen we - net als bij Tupperware - de nodige stempels, kleuren inkt en eventuele attributen om de kaart te maken bestellen (als we dat willen uiteraard, maar niemand is daartoe verplicht).  En zo zijn Joni & Lien zijn alweer een ervaring én herinnering rijker !

Ingrid

31-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Voor ons laatste dagje van deze rondrit zijn we in het stadje Jackson dat in 2010 zo'n 9577 inwoners telde en dus qua populatie ongeveer te vergelijken is met Hoeselt. het stadje is gelegen in de Jackson Hole Valley en op onderstaande foto (gevonden op Wikipedia) zie je duidelijk dat het inderdaad in een vallei ligt



In het centrum van dit stadje is een klein park en wil je het park betreden, dan moet je sowieso op de 4 hoeken onder een boog doorlopen die gemaakt is van elk gewei...heel speciaal om te zien. En net omdat het zo speciaal is, hebben wij de ene of de andere voorbijganger gevraagd een foto te maken van ons 4-tjes.



Nog zo'n specialletje is deze wigwam in het midden van de stad vlak voor de deur van de ene of de andere eettent. Natuurlijk is het een publiekstrekker, maar het valt in ieder geval wél op als je dat ding ziet staan tussen hele rijen huizen, restaurants en cafeetjes. Zouden hier nog échte Indianen in wonen ?



Als we nog wat meer tijd hadden, zouden we gerust nog een beetje langer kunnen blijven, maar we hebben een rit van 244 mls (+/- 393km) en volgens ons "Tommeke" zo'n 4u en 45 min. voor de boeg. We houden het bij enkele foto's nemen en zetten ons op weg. Lien heeft het "Nookbook" (elektronisch boek) van Oma Nana ontdekt waar een aantal spelletjes opstaan, dus zij kan zich wel zoet houden voor een tijdje.



In het dorpje Afton - een onoogelijk klein dorpje met 1911 inwoners in 2010 - zien we een hele grote boog die helemaal opgebouwd is uit elk-gewei. Bij nader onderzoek blijkt dat dit de grootste "Elk horn arch" ter wereld is (volgens Wikipedia). In de boog zijn 3011 elk-geweien verwerkt en hij weegt een slordige 15 ton, heeft een spanwijdte van 23 meter en overbrugt de 4 rijvakken van de US Hwy 89 die door het dorp loopt.



Als je zo rondtrekt kom je onderweg heel wat gekke namen van dorpjes en/of steden tegen. Zo is er in New Jersey het stadje "Hoboken" en in Idaho is er een dorpje dat "Inkom" noemt. Intussen zijn we de grens van Wyoming naar Idaho gepasseerd en hier - op onze weg naar huis - rijden we door een dorpje dat "Paris" heet en dat nauwelijks een speldenkop groot is.



Bij iedere staat die je in- of uitrijdt staan er grote panelen met "Welcome to..." maar het is voor ons de eerste keer dat we ook eens een "grenssteen" te zien krijgen. Je ziet op de foto dat ik met één been in Idaho sta en met het andere al in Utah.



Iedereen van dit gezelschap (maar vooral Lien dan !) begint de lange tocht moe te worden en regelmatig krijgen we te horen "Zijn we er nog niet ? Hoelang nog ?". Tja...dat is één van de nadelen hé...de afstanden zijn enorm groot, Utah is gigantisch groot en dus moet je tijd hebben (en maken !). 
We komen voorbij "Bear Lake" dat het 2de grootste natuurlijke zoetwater meer is van Utah. Dit meer werd in 1819 ontdekt door Donald McKenzie die het "Black Bear Lake" noemde, dat later in Bear Lake veranderde. Het meer is naar schatting ongeveer 250.000 jaar oud en de specifieke eigenschappen van het water hebben geleid tot de evolutie van unieke soorten leven in dit meer. 
Om wille van zijn unieke turkoois-blauwe kleur wordt Bear Lake ook wel de "Caribbean of the Rockies" genoemd en is het zeer populair bij talloze watersport beoefenaars.
Een zekere Joseph C. Rich beweerde ooit dat er in dit meer het "Bear Lake Monster" leefde. En alhoewel hij jaren later toegaf het hele verhaal verzonnen te hebben, blijven mensen er nog steeds in geloven. Sommigen beweren zelfs het monster gezien te hebben ! Ze hebben dus ook hier hun Monster van Lochness... 
De website die hier bijhoort is deze : http://en.wikipedia.org/wiki/Bear_Lake_(Idaho%E2%80%93Utah).



En dan zijn we eindelijk veilig en wel terug thuis in Layton. Nadat we de auto leeg gemaakt hebben, de valiezen leeg zijn en alles weer zijn eigen plekje heeft is het tijd voor het avondeten. Lien mag kiezen en die keuze is rap gemaakt. We halen een lekkere pizza die we zelf afbakken en installeren ons onder de gazebo. Zo kunnen we al babbelend nog een beetje nagenieten van onze trip én van onze kolibries !

Ingrid

30-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Als we goed uitgeslapen zijn en ons ontbijtje achter de kiezen hebben zetten we onze uitstap verder. Vandaag doen we het zuidelijke deel van het park aan en vanavond slapen we in Jackson (WY). Dat wil zeggen dat we onze terugreis aanvatten want dit stadje ligt voorbij het Grand Teton National Park op weg naar huis.

Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Zoals ik in het vorige verhaal schreef, heeft Lien enorm goed haar best gedaan om zoveel mogelijke opdrachten op haar papier te voltooien. Gisterenavond had ze al 11 van de 17 dieren die ze moest proberen te zoeken in het park ook wel écht gezien én ze heeft ook enkele opdrachtjes vervult. Ze glunderd als ze héél fier haar papier overhandigd aan de Ranger. En dan komt het meest spannende moment van de dag...Lien mag de "eed" afleggen - en dat gebeurd in het Engels ! - en dan krijgt ze haar badge opgespeld door de Ranger van dienst...zie maar eens hoe fier ze is...(en wij natuurlijk ook) ! Vanaf nu heeft ze ook een titel want ze is nu officieel "Junior Ranger of Yellowstone National Park" !!





We rijden het park binnen - Lien nog steeds gewapend met haar papier want ze wil nog meer dieren zoeken - en meteen is het al raak. Hét symbool van Amerika is de "Bald Eagle" (Amerikaanse zeearend) en je moet écht wel veel geluk hebben om hem te zien, maar wij zijn "geluksvogels". Hij zit gewoon in en boom te wachten tot wij foto's maken. Meer tekst en uitleg over dit beestje : http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle



Als we voor de zoveelste keer voorbij een rivier rijden, wil Niki wel eens gaan kijken of er misschien vissen te bespeuren zijn en of hij misschien effe een hengeltje zou kunnen uitgooien. Helaas...noppes...niks...niente van vissen te bespeuren. Joni komt op dat moment op het lumineuze idee om effe te gaan "pootje baden". Het water voelt heerlijk aan en binnen de kortste keren staan we met z'n 3-tjes tot aan onze knieën erin. Héél eventjes maar draai ik mijn rug en Lien en Joni besluiten over te gaan tot een watergevecht. Met z'n 2-tjes nemen ze het op tegen Oma Nana en kliederen ze me kletsnat ! Dat kan ik niet zomaar ongestraft laten gebeuren en zonder me te bedenken geef ik hen een koekje van eigen deeg...





Als we weer verder rijden zien we een eind verderop 3 elks die staan te drinken in diezelfde de rivier. Nog maar goed dat ze ons niet gehoord hebben, anders zouden ze het zeker op een loopje gezet hebben ! Maar kijk eens naar onderstaande foto...in het hoge gras steken enkele Canadese ganzen hun kopje op.



En dan komen we bij een plek die zeker de moeite waard is om te stoppen. Op deze uitgestrekte vlakte bevinden zich een aantal warmwaterbronnen. Bij het begin van deze wandeling maken we op de brug een foto van Joni en Lien. Op de achtergrond zie je de dampen van de kokende bronnen al. 



Vermits deze bronnen ontstaan onder het aardoppervlak en vermits we hier eigenlijk op een vulkaan aan 't wandelen zijn, kan je je voorstellen dat het hier stinkt naar zwavel (precies rotte eieren !), maar de bronnen zelf zijn zoooo mooi en glashelder



Via houten paadjes wordt je voorbij grote bronnen geleidt en één van die bronnen is de "Grand Prismatic". Deze prismatic meet 75 bij 90 meter, heeft een diepte van 49 meter en het water heeft een constante temperatuur van 85°C. De diep blauwe kleur heeft de prismatic te danken aan zijn extreme zuiverheid. De oranje-achtige kleur aan de rand van de bron komt door de bacteriën die daar leven. De mooiste foto's moet je vanuit de hoogte nemen. Maar vermits we niet zo heel veel tijd hebben, houden wij het op een wandeling tot aan de rand van die prismatic. Ik heb wel een website voor jullie, maar veel meer uitleg heb ik daar ook niet op gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring





De volgende niet-te-vergeten bezienswaardigheid is de "Old Faithful". Deze geiser spuit met de regelmaat van de klok iedere 90 minuten (met een mogelijke kleine afwijking van 15') om en bij de 32.000 liter kokend water 56 meter de hoogte in. Het is één van de grootste trekpleisters voor de duizende toeristen - nét zoals wij nu - die ieder jaar weer Yellowstone NP bevolken. De website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful



Op een verlaten plekje bij de oever van Yellowstone Lake maken we nog enkele foto's. Daarna gaat onze weg verder naar het zuiden en zonder dat we het goed en wel beseffen, hebben we Yellowstone verlaten...



...en rijden we zo "Grand Teton National Park" in de staat Wyoming binnen. De eerste van onderstaande foto's is uiteraard bij de ingang genomen, terwijl je op de volgende foto een goed zicht krijgt op de "Grand Teton". Deze naam heeft het te danken aan een Franse pelsjager die ze "tétons" (het frans voor "tepel") noemde. Het park - ten Zuiden van Yellowstone - behoort tot de Rocky Mountains en is 1255km² groot. Het heeft bijna 320km aan wandelpaden en is sinds 26 februari 1929 een Nationaal Park. Uiteraard heb ik ook hiervan een officiële website voor jullie gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Teton_National_Park





De uitgestrektheid van dit park is adembenemend mooi en de wolken die hier zijn komen opzetten, maken onze foto's alleen nog maar spectaculairder.





Een pelikaan - rustig dobberend op het water - is nog zo'n een beeld dat je niet zomaar te zien krijgt in België. Vandaar dat ik het toch wel de moeite vind om deze foto hierbij te zetten.



Terwijl Niki rijdt zitten Joni, Lien en ik - moe maar tevreden - nog na te genieten van dit avontuur. Plots maakt hij ons attend op een bizon die de straat oversteekt. Niet alleen Lien, maar wij allemaal, kunnen er maar niet genoeg van krijgen en natuurlijk gaat de auto aan de kant en blijven we zitten tot het "beestje" veilig en wel de andere kant bereikt heeft. Daar staat het hek van de wei open en - alsof het zijn alledaagse doen is - wandeld onze bizon netjes naar binnen...terwijl alle verkeer stilvalt...maar daar trekt deze bizon zich niks van aan. Dit is "zijn" domein en de toeristen moeten zich maar aan hem aanpassen hé !



De avond sluiten we af met een lekker etentje, maar wat hebben Lien en haar mama veel te vertellen van alles wat ze gezien en meegemaakt hebben. Het heeft een serieuse indruk nagelaten...bij alle 2 !



Jackson is een heel mooi, pitoresk stadje dat we morgen eens een beetje beter willen bekijken. Daarna gaan we naar huis en komt er een einde aan dit Yellowstone verhaal...maar gelukkig nog niet aan de vakantie !

Ingrid

29-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Er zijn hier zoveel leuke dingen te doen en zoveel Nationale Parken te bezoeken dat het voor Niki en mezelf heel moeilijk is om te vertellen welk nu juist het mooiste is. Ieder park heeft zijn eigen charme en ieder plekje is mooi en uniek om te ontdekken. Daarom raden wij onze bezoekers dan ook altijd aan om eerst een kijkje te nemen op deze blog en aan de hand daarvan hun "verlanglijstje" op te stellen. Voor Joni is de keuze snel gemaakt. Zij wil graag Yellowstone en Las Vegas zien, ademen, voelen en ervaren. Dit gezegd zijnde beginnen we aan onze 4-daagse trip naar het land van beren, elanden, elk en oneindig-mooie natuur. Het wordt een tochtje van +/- 300 mls (+/- 483km) waar we ongeveer 5u zoet zullen mee zijn. Om jullie alvast een idee te geven wat dit park aan moois te bieden heeft geef ik alvast maar liefst 2 websites door. De 1ste is de officiële Engelstalige site, de 2de is een Nederlandstalige : http://www.nps.gov/yell/index.htm en/of http://nl.wikipedia.org/wiki/Yellowstone_National_Park  Lien ziet het helemaal zitten maar gemakkelijkshalve heeft ze haar "zoethoudertje-voor-onderweg" toch maar meegenomen. Als ik haar zo geconcentreerd bezig zie met haar Nintendo, denk ik aan hoe wij vroeger met ma en pa op vakantie vertrokken. Met z'n 4-tjes op de achterbank een boekje lezen, slapen, zingen, spelletjes spelen en ruzie maken...Dag 1 zit er op als we bij het hotel aankomen en inchecken. Het bezoek aan het park is voor morgen gepland want we moeten eerst bij het Visitors Center langs voor de nodige uitleg om van Lien (hopelijk !) een "parkwachter" te maken. 



Op dag 2 zijn we vroeg uit de veren. We hebben vandaag een aardig stukje park te verkennen en dus gaan we meteen na het ontbijt op pad. Onze dag begint bij het Vistors Center want Yellowstone heeft een speciaal programma voor de kids en dat willen we eens van dichtbij bestuderen. Zoals de échte toeristen moet er eerst een foto gemaakt worden bij de officiële plaat van het park. Voor Joni en Lien is dit de 1ste foto van hun allereerste National Park ooit. Niki en ik hebben dat al meer gedaan en telkens dachten (of zeiden) we dan : "kon hier nu maar eens iemand van onze familie bij staan !". Wel...dit keer kan dat nu eens sé !



Yellowstone is vooral bekend omwille van zijn warmwater bronnen en zijn talloze geizers. Maar die bronnen zijn zo heet dat je best niet aan het water gaat voelen. Je zou je wel eens serieus kunnen verbranden en dat zie je meteen als je onderstaande foto bekijkt. De foto daaronder geeft je een idee hoe helder, maar ook hoe diep deze bron wel is...je ziet de bodem niet eens.





"Als de nood het hoogst is is de redding nabij" wordt wel eens gezegd. Wel...hier was de nood hoog én de redding nabij, maar de geur was niet harden...en dat zie je duidelijk aan Joni haar gezicht (hahaha !).



Na de nodige sanitaire stop rijden we voorbij een weide landschap en in de verte zien we de eerste bizons ! We hebben geluk !!! Ze staan rustig te grazen en kijken al lang niet meer op of om als er mensen naderen. We parkeren de auto en wandelen een stukje hun richting op tot...er plots een wolf langs ons voorbij komt lopen ! Zomaar...gewoon tussen die vele mensen die nieuwsgierig dichterbij de bizons willen komen...loopt hij de andere richting op...alsof het allemaal héél gewoontjes is. 



Lien heeft een nieuw speelgoedje ontdekt...de verrekijker. Ze vindt het geweldig om met dat ding rond te zeulen en alles in de verte te bestuderen. Zo ook de bizons aan de andere kant van het water. "Wow" en "amaai ség" en "heb je dat gezien ?" zijn haar favoriete uitspraken ! Ze kan haar geluk niet op en is behoorlijk onder de indruk van al hetgene ze hier ziet en meemaakt ! Ze krijgt er zin in om haar taak - ze moet op een groot blad aanduiden welke dieren ze ziet - waarheidsgetrouw af te werken !



Vermits we vandaag de noordelijke lus van het park maken, komen we voorbij het dorpje "Mammoth Hot Springs" en daar staan we in de file. Het duurt een tijdje voor we door hebben waarom we hier stilstaan. Kijk maar, dan zien jullie het ook ! Het kruispunt waar we moeten passeren is ingenomen door...een bizon !



En als we even later aan het ziekenhuis doorrijden, dan ligt er aan de voordeur van dat ziekenhuis, netjes in de schaduw, een elk. Joni en Lien zien dit als een ideaal achtergrondmotiefje voor deze foto. Jammer dat ze nu geen kerstmutsen bijhebben, anders kon deze foto dienen als Kerstkaartje !



Jullie vragen je misschien af wat er nu precies met onze bizon van daarnet gebeurd is ? Wel...we moeten door het dorpje rijden om onze weg verder te kunnen zetten en Lien is gebrand om die bizon ergens te kunnen bespeuren. "Hij loopt hier toch ergens...maar waar ?" vraagt ze zich af. Even later begint ze hard te roepen : "DAAR is hij...DAAR tegen de muur van dat huis, achter geparkeerde auto's !" Haar vreugde én de nodige opwinding is groot natuurlijk want ZIJ heeft hem wel gezien hé !!!



We vervolgen onze route. Net buiten het dorpje is er een plek die ieder van ons heel erg aan Turkije doet denken. Het zijn precies de kalkrotsen van "Pamukkale". Voor een keertje krijgen we Joni zover dat ze alleen op de foto gaat, terwijl Lien bij mij in de auto blijft zitten. Ons meisje begint moe te worden.



Bij de grote waterval maken we nog een halte voor een paar foto's, daarna gaat het richting restaurant en dan op naar het hotel voor een welverdiende nachtrust. Wel jammer dat we nog geen beer gezien hebben !



Wat zeg ik...nog geen beer gezien ??? We zijn dichtbij de uitgang van het park als we merken dat alle auto's plots gaan stilstaan. Meestal betekend het dan dat er iets te zien is. Jaja...we hebben weeral geluk want daar in de verte loopt inderdaad een beer.



Lien is er helemaal ondersteboven van, Joni vindt het allemaal al even geweldig en wij...wij zijn natuurlijk in de wolken dat wij dit allemaal met hen kunnen delen ! Morgen gaan we de zuidelijke lus doen en dan rijden we verder naar Jackson, Wyoming waar we nog één nachtje blijven om daarna terug naar huis te gaan.

Voor nu...slaapwellekes,
Ingrid

28-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Nu Lien hier is maak ik er gebruik van om haar één en ander te leren. We hebben met z'n 2-tjes bloemetjes gemaakt want ik heb nog één Cake Decoration Class en daarvoor moet ik een taart versieren. De bloemetjes die we maakten zullen daarvoor gebruikt worden en Lien gaat mee naar de les.



We hebben al 2 dagen aan deze bloemetjes gewerkt omdat ze zolang moeten drogen, maar vandaag hebben nog andere dingen op het programma staan en dus schieten we meteen na het ontbijt aan 't werk. Eerst gaan we de bloemetjes voor mijn taart verder afwerken. Daarna beginnen we aan de cupcakes die Lien vanavond in de les gaat versieren. Ik ga vandaag de Amerikaanse toer op en werk met een "fake" (namaak) taart. Dat komt omdat we morgen naar Yellowstone vertrekken. De taart kan niet mee en we hebben geen tijd om hem op te eten...vandaar een "fake" taart dus. De cupcakes van Lien daarentegen zijn voor onderweg.

Als een volleerd bakkersvrouwtje gaat Lien aan de slag (onder toeziend oog van ondergetekende !). Eerst moet alles goed gewogen en afgemeten worden en daarna kunnen de ingrediënten gemixt worden.



Als de cupcakes in de oven verdwenen zijn doet Lien precies zoals haar mama dat vroeger ook al deed. Ze is "haantje de voorste" om de kom met het kleine restantje van het deeg uit te likken...HHHMMMM...LEKKER !!! Je ziet wel aan haar gezichtje dat ze ervan geniet en dat het haar smaakt !





De cupcakes moeten nog een tijdje afkoelen en die tijd gebruiken we om even gaan te winkelen op de basis en meteen ook maar Opa Niki een bezoekje te brengen op zijn kantoor. Zo'n bezoek krijgen ze daar niet alle dagen en hij is best fier dat hij eens kan uitpakken met zijn stief- en kleindochter. Als blijvende herinnering voor op zijn bureau maken we onderstaande foto...wat is hij fier !



Na het avondeten begeven Lien en ik ons naar de les. Eerst leg ik haar uit hoe ze de boterroom op de cupcakes moet spuiten. Eens ze dat kan, mag ze alleen verder doen en de cupcakes versieren met haar bloempjes.





Mijn les is intussen ook bezig en ik leer vandaag een nieuwe techniek. We leren hoe je met boterroom het effect kan creëren waardoor het lijkt alsof je taart in een mandje zit. Maar da's wel oefenen hé...



Als de les bijna ten einde loopt, wordt het hoog tijd om onze taarten af te werken. Lien heeft gedaan met haar cupcakes en is er natuurlijk "als de kippen bij" om mij te komen assisteren.





En al zeg ik het zelf...onze taart én onze cupcakes mogen best gezien worden !  De foto's van tijdens de les zijn allemaal gemaakt door de Deense Marianne. Zij kon zelf geen taart versieren omdat zij nog maar net een operatie aan haar schouder achter de rug had, maar ze wilde er wél bijzijn en foto's nemen.

Thanks Marianne for these very nice pictures you took from Lien and myself. Those will be an everlasting memorie for the both of us and that's all because of you, my friend !





Van het zo harde werken in de les wordt je natuurlijk een beetje moe en wat is er dan leuker om effe in de zetel te duikelen bij Opa Niki en te knuffelen maar vooral geknuffeld te worden !



De laatste paar uurtjes van deze dag spenderen we buiten onder de gazebo en loeren we of we de kolibries zien. Natuurlijk zijn ze er meteen. Lien wil wel eens proberen om hen te voederen maar eerst moet je héél geduldig gaan zitten wachten met het schoteltje in je handen (heel moeilijk voor een klein kind !).



En ja hoor...de eerste kolibrie zit al klaar in de boom. Na veel vijven en zessen beslist hij toch om eens een kijkje dichterbij te komen nemen. Lien wordt ruimschoots beloond voor het gepresteerde geduld. Ze is zo gefacineerd en zo erg onder de indruk van deze piepkleine vogeltjes dat ze nauwelijks durft bewegen of ademen. Hoera, hoera...gelukt...en Opa Niki zorgt voor het bewijs van dit onvergetelijke moment !





De dag is voorbij...we hebben weer vele mooie foto's en herinneringen, maar er komen ongetwijfeld nog héél veel foto's bij want morgen gaan we voor 4 dagen naar Yellowstone. Het volgende verhaal komt nadat we terug zijn...jullie zullen een beetje geduld moeten hebben !

Ingrid

26-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Vandaag gaan we Joni en Lien een beetje laten kennis maken met de omgeving. Ik neem hen mee voor een tochtje door de bergen op zoek naar de mooiste plekjes dicht bij huis en natuurlijk gaan we eerst naar "ons" ski-oord dat amper een half uurtje rijden van ons vandaan ligt.



Op het pleintje bij Snowbasin staat een "Moose", die een heuse trekpleister is voor de vele toeristen. Want omdat je natuurlijk niet zomaar een foto kan maken bij een échte Moose, zorgen we ervoor dat we er tenminste ééntje hebben van Lien met deze op-ware-grote-metalen-uitvoering ervan !



Voorlopig hebben nog geen beer gezien, maar hopelijk zal daar verandering in komen als we naar Yellowstone gaan. Lien vindt het in ieder geval al spannend om met "Franzl" op de foto te gaan.



We zetten onze trip verder van Snowbasin naar Park City. Voor we de stad binnenrijden moet er sowieso effe halt gehouden worden voor een foto met de springschansen van de Olympische Winterspelen 2002 als decor.



Nét aan de rand van het centrum van Park City staan een aantal bomen netjes op een rij. Niks bijzonders uiteraard, ware het niet dat deze bomen - want het zijn er intussen een paar naast mekaar geworden - volhangen met schoenen. De juiste toedracht waarom er hier zoveel schoenen in de bomen hangen, is tot op de dag van vandaag een raadsel gebleven. Maar het internet is een welgekome bron van inlichtingen en ik heb het antwoord gevonden op mijn vraag. Het is een gekend fenomeen dat eigenlijk begon in 1970. Volgens het bijhorende artikel http://www.utah-travel-secrets.com/shoetreeparkcity.html waren het een aantal inwoners van Park City die in een dronken bui hun schoenen in de boom gooiden. Dat hele gebeuren is zijn eigen leventje gaan leiden met als gevolg dat er regelmatig schoenen bijkomen. De stad zorgt ervoor dat de boom blijft leven door er even regelmatig een aantal schoenen terug uit te halen. Het zijn niet alleen maar "gewone" schoenen, maar ook laarzen, ski-botten en pantoffels die in de boom (intussen meerdere bomen) belanden. En dan te bedenken dat de staat Utah zóóó erg tegen alcohol gekant is...



In de stad tref je nog een aantal overblijfselen van de Olympische Winterspelen 2002 aan. Bij één van die overblijfselen maken we onderstaande foto. Dit is precies waardoor deze stad zo bekend geworden is.



De ingang van deze "Peery's Egyptian Theatre" is een écht plaatje...het is een bioscoop zoals je die wel eens in films ziet. Veel volk kan er helaas niet in. Toch wordt hij nog regelmatig gebruikt voor tentoonstellingen, maar ook als filmzaal en al héél zeker voor het "Sundance Filmfestival" (de tegenhanger van het festival in Cannes).



In Park City kan je de ganse dag gratis gebruik maken van de "Trolley" en dat is een beetje een versmelting tussen een bus en een tram. je moet weten dat dit stadje op een berg ligt en dan is het toch wel makkelijk als je beneden in de winkelstraat de trolley kan nemen om je naar de hogergelegen winkels te begeven.



Van Park City gaat het terug huiswaarts via kronkelweggetjes hoger en hoger de bergen in. De uitzichten worden adembenemend mooi, maar iemand in de auto heeft het niet zo begrepen op deze bergwegeltjes...en dat was lang helemaal niet de oudste van het gezelschap...maar zéker ook niet de jongste !



Van "Echo-reservoir" is het nog een goed uurtje rijden voor we terug thuis zullen zijn. Maar ook hier hebben even halt gehouden voor een foto...en om het nu maar eens met de woorden van zowel Joni als ook van Lien te zeggen : "wat is het hier mooi !!!". Wij weten dat al lang, maar ik ben blij dat zij dit nu ook kunnen ervaren...



Ziezo, ons tripje zit erop. Niki is intussen ook thuis gekomen en Joni en Lien hebben héél wat te vertellen. Voor morgen staat er iets helemaal anders op het programma. Dán gaan we eerst bloemetjes maken voor op de taart, daarna gaan we cupcakes bakken en dan gaan we ook nog naar het kantoor van Opa Niki. En 's avonds moet ik naar de laatste Cake Decoration Class en Lien gaat mee.

Het wordt een drukke dag...we weten wat te doen !
Liefs, Ingrid

25-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

EINDELIJK...ze zijn er...Joni en Lien komen voor 2 weekjes op bezoek ! Wel jammer natuurlijk dat Rob er niet bij kan zijn, maar hij heeft het té druk met de opening van zijn nieuwe zaak. Ik kan mijn vreugde niet op als we hen bij de luchthaven gaan verwelkomen. Ik heb altijd wel die "handjes" bij als we iemand gaan afhalen, maar vandaag hebben de woorden "welcome in Utah" toch wel een heel speciale betekenis !





Omdat zij een lange reis achter de rug hebben en waarschijnlijk wel iets zullen willen eten, maar vooral omdat we hen wakker willen houden om zo vlug mogelijk geacclimatiseerd te zijn én omdat Lien dat héél graag lust nemen we hen meteen mee naar "Krispy Kreme" waar de ovenverse doughnuts zo van de band rollen.



Als we thuis komen worden de valiezen uitgepakt de kamers geïnstalleerd en gaan we terrassen want er valt héél veel te vertellen over België, de treinreis en de lange vlucht hier naar toe. Natúúrlijk heb ik het fototoestel bij de hand. Ze zullen er aan moeten wennen dat ik te pas én te onpas foto's zal maken, want voor die keer dat ze hier zijn wil ik zoveel mogelijk herinneringen op de gevoelige plaat vastleggen...ik zal het er weer een gans jaar mee moeten doen eens ze terug vertrokken zullen zijn en dat zullen ze geweten hebben !!! Eén van de eerste foto's die ik thuis maak is deze wel héél erg mooie van kleindochter Lien...



Ik merk wel dat ze het moeilijk krijgen met het uurverschil en na een tijdje duiken ze de zetel in. Maar ook nu probeer ik hen - tenminste nog even - wakker te houden met mijn van-alles-een-foto-nemen-gedrag. We slagen erin Lien bezig te houden tot +/- 7pm en dan kan ze naar bed. Joni houdt het een beetje langer vol, maar tegen 9pm is ook haar kaarske uit en houdt zij het voor bekeken.



De eerstvolgende 2 dagen hebben ze toch wel een beetje last van de jetlag en daarom houden we het een paar dagen vrij rustig. Maar vandaag is het "Pioneer Day" en dat is voor Utah een heel belangrijke dag in de geschiedenis. Het is de dag dat Brigham Young en een eerste groep Mormonen in Utah aankwamen op 24 juli 1847 en die dag wordt nog steeds uitvoerige herdacht (

) en meteen bij de ingang van Pioneer Park zien we dat het menens is...de vele Native Americans lopen er "als vanouds" bij. Lien en haar Opa Niki willen best wel eens een foto met deze Arapaho Indiaan...



Het is zover...de grote intrede gaat beginnen. De "Big Chief" (het grote opperhoofd) komt als eerste binnen, op de voet gevolgd door zijn "Squaw". Ik word er stil van...ik heb al zolang uitgekeken om eens échte Indianen te zien en nu waan ik me meteen in één of andere Western film.





Ook de dansers die het seffens - in een wedstrijd om de beste dans - tegen mekaar gaan opnemen komen binnen en als iedereen er is worden ook de toeschouwers aangemaand mee te komen dansen. Dat hoef je mij geen 2 keer te vragen (en anders heb ik het de 1ste keer niet gehoord !) natuurlijk...





Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en bij deze Indianen is dat niet anders. De aloude dansen worden generatie na generatie doorgegeven en zowel jong als oud doen er aan mee. Ze weten/kunnen ook niet anders...het is HUN geschiedenis en het zijn HUN waarden waar ze mee opgroeien die ze hier tonen.



De begeleidende muziek wordt gemaakt door stamleden op hun grote trommels of "tamtams". Met deze instrumenten gaf de ene stam vroeger - van op een afstand - hun boodschappen door naar een andere stam. Vandaar waarschijnlijk de gekende uitspraak "de tamtam heeft zijn boodschap rap doorgegeven".



De wedstrijden gaan beginnen en dus maken de eersten zich klaar. Het zijn kinderen die de eer krijgen deze wedstrijden te openen...ik hoop alleen dat het geen "regendans" is die we hier te zien gaan krijgen !





Daarna zijn de vrouwen aan de beurt die héél wat rustiger zijn dan dat jong geweld van zojuist !



Lien heeft al de ganse namiddag stilletjes zitten genieten op een paar meter van ons vandaan, maar nu vind ik het toch wel weer eens tijd gewordn om samen met haar op de foto te kunnen.
 


Na de kinderen en de vrouwen is het nu de beurt aan de mannen. Zij dansen of hun leven ervan afhangt...en ik vraag me af hoeveel tijd, geduld, verhalen en geschiedenis hier aan te pas gekomen is om zoiets te kunnen doorgeven aan de volgende generatie. Wat zijn we blij dat we hier vandaag naar toe gekomen zijn, want het is best wel indrukwekkend en mooi om te zien...zoiets maak je écht niet alle dagen mee !!!





En dan - nét zo plots als dat de dansen ophouden - is er iemand die even plots wel héél erg moe is geworden.



Lien wil naar huis want ze wil haar bed in en dat doen we dan ook maar. Bij de auto aangekomen kunnen we niet meteen naar huis vertrekken want de straat waar we geparkeerd staan is helemaal afgezet. Er is seffens nog vuurwerk om Pioneer Day in schoonheid afte sluiten en dus gaan we - net als al die andere mensen - in het midden van de straat zitten en wachten we tot ook dit voorbij is. Als die mensenzee zich daarna in beweging zet om allemaal tegelijkertijd te vertrekken, duurt het toch nog wel even voor terug thuis aankomen. Na meer dan een uur vleien we ons moe maar voldaan in onze bedjes neer en kunnen we verder dromen over vandaag.

Slaapwel, Ingrid

24-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Ik heb de indruk dat vandaag ALLES tegelijkertijd gebeurd. Ik heb net geschreven dat Thomas en Esmée vertrokken zijn en ik heb het ook al over de doop van Elodie gehad, maar ik ben nog niet uitgezongen voor vandaag, want voor de 3de keer op rij organiseren wij vandaag onze "Belgian Holiday Garden Party" oftewel ons "21 juli feestje". Dat feestje is inmiddels een traditie geworden en blijkbaar wil niemand dat missen want we hopen maar liefst 114 personen in onze tuin te kunnen verwelkomen vandaag ! Zoals gewoonlijk zorgen wij voor de drankjes en brengt ieder iets mee om te eten en te delen met de anderen...en da's maar goed ook want anders zou het hele feestje niet eens doorgaan...ik moet er niet aan denken om eten te moeten maken voor zoveel hongerige magen. Tegen half 5 zijn wij er helemaal klaar voor en komen de eerste bezoekers toe. En dat zijn de ganse groep Aziatische landen Thailand, Japan en Singapore. Vlnr. zie je Mun (Thailand), Toru (Japan) met zijn 3 zonen en daarachter zijn vrouw Mayumi. Daarnaast volgt Singapore met Jennifer en dochter Adeline, Mod (Thailand). Gastvrouw en -heer uit België sluiten het rijtje af...ik en Niki.



Eveneens een traditie geworden is het "officiële" openingslied van Béa (Portugal). Steevast zingt ze hetzelfde zéér toepasselijke liedje "going to the picnic" dat ze op school leerde en dat iedereen luidkeels meezingt.



Na het openingslied gaan onze gasten mekaar opzoeken voor een gezellige babbel, zoeken ze ergens een plekje in de schaduw en/of zitten ze - her en der verspreid over de tuin - gezellig samen.





Onder onze gazebo - waar al dat lekkers te vinden is - is het steeds een gezellige drukte. Er worden drukke gesprekken gevoerd en als er een gerecht bij is dat in de smaak valt, wil je natuurlijk graag dat receptje hebben hé...kwestie van het later in je thuisland nog eens kunnen na te maken en herinneringen op te halen.



Intussen hebben de kleinsten het enorm naar hun zin...want wat doe je als je zoveel kinderen over de vloer krijgt en het héél warm (104°F = 40°C !) weer is ? Wel dan zet je de sprinklers aan...met dit resultaat !



Maar té lang in dat water spelen, zorgt er ook wel voor dat je na afloop heel erg koud kan hebben. Bekijk ons nieuwe Nederlandse vriendje Finn maar eens. Hij lijkt wel een verzopen katje en wat heeft hij het koud...



En dan is het tijd voor de al-even-traditie-geworden spelletjes die we ieder jaar weer opnieuw verzinnen. Het eerste "afval-spelletje" is het zaklopen" en we hebben 3 ploegen die het tegen mekaar gaan opnemen. Het is vooral de Nederlander Stefan die absoluut NIET wil verliezen...zie hem maar eens gaan !



Voor het 2de spelletje moeten de 2 overgebleven ploegen het tegen mekaar opnemen. Ze moeten een balletje op een lepel dragen naar de overkant van het parcours. Daar moeten ze één van de 4 kledingstukken aantrekken, het balletje terug op de lepel leggen en terugkeren naar hun team. Bij hun ploeg aangekomen moet de 2de in rij het kledingsstuk aantrekken en aan zijn/haar opdracht beginnen. De laatste van het team moet dus maar liefst 4 stukken aandoen. Dit spel zorgt voor de nodige hilariteit natuurlijk ! Bekijk de Griekse Matina maar eens...gekleed met muts, duikbril, schort, ski-handschoenen én lepel met balletje !



De beste willen zijn, is blijkbaar iets dat bij de meeste mensen aangeboren is en dit super-trotse team wil hun overwinning héél graag op foto vastgelegd. Daarna moeten ze het tegen mekaar opnemen omdat we één grote overwinnaar willen kennen en dat doen we met een spelletje om ter langst "hoelahoepelen". Het is Teakwondo-leraar Troy die uiteindelijk met die eer gaat lopen want hij had het 20 seconden volgehouden !





We hebben vandaag een aantal mensen op ons feestje die op een speciale manier in ons leven gekomen zijn en die we een warm hart toedragen. Eén van deze mensen is de bijna 90-jarige Duitse Filipinne.



Op ons 21 juli feestje van vorig jaar hebben we afscheid genomen van een Pools gezin want hun tijd hier in Utah zat erop. Maar nu - amper één jaar later - zijn ze terug voor opnieuw 3 jaar en dus zijn ze er vandaag ook weer bij. Het zijn Radek, zijn vrouw Aleksandra en hun zoontje Maciek.



Bij een "Belgen-feestje" hoort natuurlijk ook een "Belgen-foto" en met onderstaande foto brei ik hier een eind aan dit verhaal. Ik noem ze één voor één voor jullie op vlnr. : Heidi & Philippe, daarnaast Eli & Marieke (met Merel op haar rug), op mijn schoot zit Maja, Monique & Marc met hun 3 kinderen Marine, Martin & Matthieu en het hele rijtje wordt afgesloten met Dominique.



Wat was het weer een gezellige boel en wat is het toch steeds weer fijn om al die vrienden terug te zien ! Het is een feestje waar we ieder jaar weer naar uitkijken, maar volgend jaar wordt meteen onze laatste picknick hier ! Het jaar daarna (2014) wonen we alweer terug in België en is dit Amerika-avontuur voorbij.

Maar zover is het nog niet en dus gaan we nog wat genieten van ons verblijf in Utah. Morgen zijn Joni & Lien er...JIEHA...wat kijken we daar naar uit !!! Eindelijk kunnen we hen "life" laten zien waar we wonen en hoe we leven en dat is iets waar ik al 3 jaar naar uitkijk. Dat wordt vast een héél lang verhaal...tot gauw !

Ingrid

21-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Na het afscheid van Thomas & Esmée wordt het de hoogste tijd dat we ons gaan klaarmaken voor onze inmiddels-traditie-geworden-jaarlijkse-Belgian-Holiday-Garden-Party. Intussen is er in België een ander feestje aan de gang - waar wij helaas niet bij kunnen zijn - dat ik toch wel noemenswaardig vind. Vandaag wordt kleine Elodie gedoopt en is er een bijhorende babyborrel. Gelukkig bestaat er zoiets als deze computer en het internet en op deze manier kunnen wij Elodie, haar mama Christy en papa Peter, de oma's en de opa's, de peter én uiteraard de meter (mijn dochter Joni) allemaal in één keer proficiat wensen !

Ondanks het feit dat we zover weg wonen, ben ik tóch aan een aantal foto's geraakt die ik nu met jullie wil delen. Eerst en vooral is dit er eentje van Elodie met haar trotse mama en fiere papa...proficiat hoor !



Ook "Oma" (mijn zus Annita) wil met haar kleinkind op de foto en dus doe ik er die ook maar bij...van de andere oma en de 2 opa's heb ik helaas geen foto's en dus kan ik dan ook niet laten zien.



Ik heb er wél nog eentje die ik écht wel wil tonen en deze is van Elodie met haar meter Joni. Maar ook onze kleindochter Lien vindt zo'n baby wel leuk. Alleen jammer dat ze nog zo klein is en dat Lien nog zolang zal moeten wachten eer ze eindelijk met Elodie zal kunnen spelen...voorlopig is het nog precies een popje !





Toen Elodie geboren werd hebben wij een pakje opgestuurd voor haar. We hadden leuke kleertjes gekocht en er meteen ook maar een kaartje bijgestoken. Gelukkig is het allemaal goed en wel aangekomen.



Wát ik precies in het kaartje geschreven had, dat weet ik niet meer, maar aan het gezicht van Elodie te zien was het precies grappig...of is ze gewoon heel blij met zowel het kaartje als de kleertjes ?



Lieve Elodie, ouders, grootouders, peter en meter, wij wensen jullie heel veel geluk met Elodie. We zijn er zeker van dat ze jullie allemaal even hard nodig zal hebben...ieder op zijn/haar specifieke manier zodat zij kan opgroeien tot een lieve meid, wetende dat ze omringd is door mensen die van haar houden.

We kijken er naar uit om haar op skype te zien, maar nog meer om haar "life" te zien in België in 2013.
Heel veel liefs van haar "Nana"

21-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

We krijgen een "blits-bezoekje" uit België. Thomas (zoon van een vriendin) en Esmée zijn op rondreis in dit gedeelte van de States en komen Nana & Niki even goeiedag zeggen. We vinden het natuurlijk geweldig leuk dat ze zich de moeite doen om "binnen te springen". Vermits het al een stuk in de namiddag is voor ze er zijn en omdat zij toch wel moe zijn - ze komen van Los Angeles en zijn al een aantal dagen onderweg - gaan we die 1ste dag niks meer ondernemen, maar houden het op gezellig bijbabbelen en een lekker dineetje. 



Van veel "luierikken" is er echter geen sprake, want 's anderendaags zijn ze al vroeg uit de veren en het is Thomas die er - letterlijk - voor mag zorgen dat er "brood op tafel komt". Zo zie je maar...iedereen die hier komt logeren en denkt alleen maar vakantie te houden, is eraan voor de moeite. Ze mogen met z'n allen hun eigen steentje bijdragen. Iedereen is van harte welkom, maar 't is hier geen hotel hé !



Zodra Niki gedaan heeft met werken, vertrekken we want we willen deze jonge mensen toch één en ander laten zien van onze mooie omgeving en we hebben maar 2 daagjes.

Het eerst aan de beurt zijn de "Bingham Coppermines" (http://en.wikipedia.org/wiki/Bingham_Canyon_Mine). Dit giga-grote-door-mensenhanden-gemaakte gat is de diepste dagmijnbouw ter wereld. De mijnbouw begon in 1906 en ligt op een diepte van 1200m. Het is zelfs een zo groot gat dat het vanuit de ruimte te zien is.





Daarna is het de beurt aan Salt Lake City. We brengen een bezoekje aan hét heiligdom van de Mormonen en dat is "Temple Square" (http://www.visittemplesquare.com/). Deze "bezienswaardigheid" is één van de vele plekjes waar wij sowieso steevast onze bezoekers mee naartoe tronen.



Eind maart 2012 is er - recht tegenover Temple Square - de gloednieuwe "City Creek Mall" geopend. Thomas en Esmée willen er graag eens gaan rondwandelen en eventueel een beetje shoppen, dus doen we dat maar.





Als laatste aan de beurt gaan we naar Antelope Island en dat doen we pas tegen de avond omdat we de zonsondergang niet willen missen. Maar eerst moeten we er natuurlijk wél voor zorgen dat we tenminste één mooie foto hebben waar we met z'n viertjes opstaan.



Bij het eiland aangekomen krijgen we meteen pronghorns te zien, maar deze is "zo mak als een lammetje" en blijft rustig staan om zich te laten fotograferen.



Een eindje verder staan er bizons rustig te grazen. Als je goed kijkt, zie je ook hoezeer het water van het Salt Lake wel opgedroogd is. Het is hier al sinds eind maart/begin april aan 't "zomeren" met gemiddelde temperaturen tussen 35°C en 40°C (en meer !). Wij vinden dat helemaal niet erg, maar soms zou het toch wel eens goed moeten regenen, want als het zo warm en droog blijft en als we niet snel regen krijgen kunnen we straks of morgen gewoon tot hier wandelen...dan is dit geen "eiland" meer...



Bij valavond komen de meeste dieren uit hun schuilplaats op zoek naar eten. Zij steken zich uiteraard ook weg voor die felle brandende zon want er staan hier nauwelijks bomen die voldoen schaduw zouden kunnen geven. Als we op weg zijn om de zonsondergang te zien, kruisen de hertjes onze weg. Wat een geluk dat Pa er niet bij is...die zou hier waarschijnlijk wel eens graag op jacht willen gaan...net als Niki trouwens !



Jullie denken waarschijnlijk dat het voor ons misschien een beetje "gewoontjes" begint te worden om al die beesten van zo dichtbij te zien, maar niks is minder waar...ook wij blijven gefasineerd door dit eiland en zijn bewoners...ook wij worden er nog steeds stil van als we ze op een paar meter afstand zien staan. En voor Thomas en Esmée is deze laatste foto toch wel een heel aparte, bijzondere herinnering...



Lieve Thomas en Esmée, het was bijzonder fijn om jullie op logement te hebben. Jammer genoeg was het slechts voor 2 nachtjes, want na de drukke dag van gisteren zijn jullie er vandaag weeral vandoor. We wensen jullie verder nog een heel aangenaam, fijn verblijf hier in de States. Wees voorzichtig op jullie tochten en heb een veilige vlucht terug naar België. Wie weet...misschien lukt het wel om nog eens terug te komen. Als dat zou zijn, weet dan wel dat jullie in ieder geval van harte welkom zijn ! Bedankt voor de bloemetjes...

Liefs, Nana & Niki

21-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Vandaag is mijn Ma jarig en zoals bij andere soortgelijke gebeurtenissen vinden we het ook nu weer super jammer dat wij er niet bij kunnen zijn om met z'n allen haar verjaardag te vieren. Het "goed zjétje kaffee" en een stukje taart zien we voor de zoveelste keer aan onze neuzen voorbij gaan (doeme toch !). We willen haar via deze weg laten weten dat we er in gedachten wél bij zijn en wensen haar het allerbeste toe ! Uiteraard hoort daar op zijn minst een kaartje bij en dat heeft mijn lief vrouwke geknutseld voor haar.



Liefste Make, via deze weg een dikke proficiat van ons uit Utah en we wensen je nog vele jaartjes toe.
Halte dich munter in allerbesten gesundheit!

Dikke kussen en knuffels,
Dominique en Ingrid

10-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

We zijn toegekomen aan onze laatste dag van deze uitstap en dus ook aan het laatste verhaal daarvan. Wel...'t is te zeggen...eigenlijk zou ik hier ook nog een verhaal kunnen/moeten maken over onze rit van gisteren, maar dat was één lange, saaie rit waar niet veel over te vertellen valt, behalve dan die paar pronghorns en hertjes die we gezien hebben en de ellenlange wegen waar precies geen eind aan komt. Voor de rest een hoop rotsen, wat bergen, gigantische vergezichten in "the middle of nowhere" en verder niks, nada, nothing, rien du tout ! En wat deze schuttingen in het midden van die uitgestrekte vlaktes en over de heuvels moet voorstellen weet ik tot op de dag van vandaag ook nog steeds niet...maar het wordt hoog tijd dat ik dat eens ga uitvissen ! 



We zijn gisteren de "grens" met Wyoming overgestoken en bij de intrede in een nieuwe staat, maken we ook altijd een foto van de officiële plaat die aan zo'n staten-overgang geplaatst is.



Zoals altijd ben ik diegene die tatterd en babbeld (en zingt !) als Niki aan het rijden is, maar als het mijn beurt is om te rijden en ik goed gezelschap héél erg op prijs stel, gebeurt iedere keer weer hetzelfde...Niki kan het niet laten en blijkbaar kan hij er zich ook niet tegen verzetten DUS moet ik toch wel een zéér goeie, betrouwbare chauffeur zijn (alhoewel mannen altijd beweren dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en niet weten hoe ze moeten autorijden !) want nauwelijks enkele kilometers verder slaapt hij "als een roosje" ! Ik van mijn kant, kan het dan weer niet laten om dat tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen...



Van Sheridan naar Rock Springs - waar we gisteren overnachtten - was het 370mls (595,5km) en daar hebben we zo'n slordige 6u over gedaan. Tel daar nog de nodige stops bij en je komt algauw uit op een ritje van ongeveer 8u en da's een lange rit hoor ! Van Rock Springs via Flaming Gorge Dam en daarna via een grote omweg (omdat we die kant van Utah nog nooit gedaan hebben) is het nog 319mls oftewel 513km eer we terug thuis zullen zijn. We hebben een rit van 6u voor de boeg, maar Niki wil ook nog graag een paar uurtjes gaan vissen bij Flaming Gorge en dus zijn we vandaag al vroeg uit de veren. Na 72mls (116km) bereiken we de dam en het gote stuwmeer.





Zuidwaarts van deze dam en het stuwmeer bevindt zich de "Green River" en als ik Niki moet geloven, is dit hét paradijs voor de vliegvissers. Iedereen met een beetje kennis van zaken ivm vliegvissen komt afgezakt naar deze plek en zodra Niki dit plaatje ziet verdwijnt zijn ogenschijnlijke vermoeidheid als sneeuw voor de zon.



Het duurt dan ook niet lang meer of mijn "loze vissertje" bevindt zich in het midden van de Green River. Met zijn tegen-het-water-beschermende-"waders" (da's die speciale broek waar geen water doorkomt) aan, voorzien van een goeie zonnebeschermende crème, het petje en de zonnebril op, zijn vliegvishengel in de aanslag is hij zo blij als een kind met Sinterklaas...nu kan hij eindelijk helemaal zijn hartje ophalen !



Geen 2 minuten later en nog vóór ik de kans heb om het fototoestel weg te steken heeft hij beet en zo fier als een pauw toont hij zijn prooi naar de camera ! Hij heeft ook echt wel geluk hé. Volgens deze kenner ter zake heeft deze vangst NIKS met "geluk" te maken...hij kan gewoon héél goed vissen ! En ik moet het hem nageven...het is nog echt waar ook want ik sta erbij en kijk er naar...





Het is bloedheet en volgens mij véél te warm om hier zolang buiten rond te hangen en te wachten tot Niki er genoeg van zal hebben want hij heeft een nog idealer plekje gespot en begeeft zich er naar toe. Al snel krijgt hij gezelschap van een collega-vliegvisser en met z'n 2-tjes zijn zijn ze wel erg ver van mij vandaan.
 


Ik hou het nu helemaal voor bekeken en beslis dan maar om in de auto een boekje te gaan lezen en een beetje te rusten. Maar ín de auto is het zowaar nog warmer en als ik de motor aanzet om de airco te laten werken geeft de thermometer - die de buitentemperatuur aangeeft - maar liefst 110°F (43,3°C !!!) aan...'t zal wel zijn dat ik vind dat het "nogal warm" is... Ik ben nog helemaal niet klaar voor de winter, maar een paar dagen afkoeling zou zéér welgekomen zijn (en trouwens een beetje regen ook wel hoor !).

Een uurtje later heeft Dominique er ook genoeg van want de warmte speelt ook hem parten vandaag en hij weet natuurlijk ook wel dat we nog 246mls (396km) en 4,5u rijden voor de boeg hebben. Omstreeks half 2 namiddag beginnen we aan onze laatste rit en tegen 6pm zijn we terug thuis.

Om het verhaal helemaal rond te maken, ga ik hier voor een keertje eens met cijfertjes gooien. We zijn voor deze rondrit 6 volle dagen (+ een aantal uurtjes na Niki's werk bij 't vertrek) onderweg geweest en hebben ongeveer 2213mls (3561,5km) gemaakt !  Als je dat per dag uitrekend kom je op 369mls (594km) per dag. Een lange rit, ja da's waar, maar wat een geweldig mooi avontuur zijn we weeral rijker !!!

Liefs, Ingrid

09-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

In het visitors center aangekomen wordt ons de naambepaling helemaal duidelijk gemaakt door één van de gidsen. Je moet je voorstellen dat er - zoals op onderstaande foto nog slechts één exemplaar te zien is - op deze grote vlakte, een dorp van allemaal Tipi's stond. De Native Americans (je mag ze niet langer "Indianen" noemen omdat dat té beledigend is) die hier woonden, leefden van de jacht op de bizons om aan eten te geraken. Telkens het vlees voor het ganse dorp op was, werd één van de jonge mannen door de ouderlingen uitgekozen om de bizons te gaan opjagen en ze zó boos te maken dat ze die jonge kerel achterna liepen. Bij de rand van de ravijn gekomen, sprong die man dan heel snel op een heel smal, lagergelegen platformpje en de bizons die hem volgden - en uiteraard niet meer konden stoppen - vielen letterlijk (+/- 10 tot 15m dieper) te pletter. Daar beneden stonden de andere stamleden dan te wachten om die bizons te slachten zodat de ganse gemeenschap weer eten had...en dat gebeurde allemaal hier...



Natuurlijk willen we ook wel eens een kijkje gaan nemen in zo'n hele échte tipi. Veel staat (of ligt) er echter niet in, want meubeltjes hadden ze natuurlijk niet...alleen maar het hoognodige dierenvelletje (om tenminste íets te hebben om op te liggen), een kampvuurtje in het midden van de tipi en natuurlijk al hun gereedschappen voor de jacht of om zich tegen andere, vijandelijke stammen te verdedigen.





Van dit State Park gaat het dan naar de échte "Great Falls" (grote watervallen) net buiten de stad die haar naam daaraan te danken heeft. Ik heb ook dit keer geen Nederlandstalige website gevonden, maar via deze link vindt je ook wel genoeg tekst en uitleg :

 Verder hoef ik hier geen uitleg te geven want de foto's spreken voor zich...





We rijden via een "Scenic Byway 89" - dat zijn mooiere routes ipv autostrade - naar de stad Billings. In totaal is dat 273mls (439km) en waarvan onze "Tomtom" zegt dat we daar 4,5u over zullen gaan doen. Er zijn in deze streek dit jaar héél erg veel bosbranden geweest owv. de zeer extreem droge zomer die we tot nog toe kennen. En om jullie een idee te geven hoe erg het wel geweest is, heb ik een foto...deze mensen hebben écht wel héél veel geluk gehad ! Kijk maar eens hoe dicht het vuur bij hun hele hebben en houden geweest is...



Te midden tussen Billings en Sheridan bevindt zich "Little Bighorn Battlefield" waar General Custer en zijn troepen de Sioux Indianen te lijf gegaan zijn in een nooit eerder geziene bloedbad. Ik denk dan meteen aan de Cowboy- en Indianenfilms van oa. John Wayne, maar die taferelen hebben zich hier wel écht afgespeeld.

Zoals jullie wellicht weten werden de Indianen door de blanken verplicht om in reservaten te gaan leven. Maar in 1875 waren de Sioux en de Cheyenne Indianen de inmenging van die blanken - in hun gebruiken en rituelen, maar ook hun oneerbiedig gedrag op de "heilige gronden" - zooo erg moe dat ze in opstand kwamen. Ze organiseerden ze een samenkomst met "Sitting Bull", één van hun oorlogshelden. Op deze vergadering werd beslist dat al de Indianen als één grote groep zouden gaan vechten tegen die blanke voor "hun" land. Die oorlog werd beslecht op 25 en 26 juni 1876. Wil je er nog meer over weten of nog meer over lezen dan kan dat via deze website : 

 Onderstaande foto's zijn de 2 "grote" heren die een crusiale rol gespeeld hebben in deze strijd : General Custer én Sitting Bull





Natuurlijk staat er ook een mega-grote gedenksteen voor General Custer (en de zijnen) en is "zijn" grafsteen duidelijk herkenbaar tussen al die andere witte steentjes...maar maak je geen illusie...dit zijn géén echte graven. Deze witte steentjes - die over het hele landschap verspreid liggen - zijn alleen maar een aanduiding wáár precies men al de lichamen van zoveel gesneuvelden teruggevonden heeft na de grote strijd.







Er zijn welliswaar ook heel veel Indianen gesneuveld, maar daar wordt blijkbaar hier niet zoveel aandacht aan besteedt. Om een onderscheid te maken tss. de gesneuvelde Blanken en Indianen werden van deze laatsten de grafsteentjes rood gekleurd. Wij - Niki en ik - hebben er maar een paar gevonden... vandaar dat ik er ook nog een andere foto bijdoe...nl. die van een voorname Cheyenne Indiaan, "Wooden Leg"





De Indianen hebben hun eigen gedenkplaats en -momument. Bij die momumenten verwacht je bloemen, maar dit volk heeft - zoals ik al vertelde - zijn eigen rituelen en gebruiken vandaar geen bloemen, maar een krans met een aantal "gebruiksvoorwerpen" voor de overledenen op de "Eeuwige Jachtvelden".





En zo komen we aan het eind van dit verhaal over "the Battle of the Little Bighorn". Bij de uitgang van het museum vond ik deze veelzeggende spreuk en probeer díe nu maar eens - in 't Indiaans - luidop na te lezen



Nu het avond wordt hier in Indianen-land, sluit ik dit hele verhaal af met een wel erg typisch beeld...een Tipi bij valavond...het ziet het er (nu althans) rustig uit...maar 't is hier ooit anders geweest...



We rijden nog +/- 1,5u (75mls = 120km) tot Sheridan (Wyoming) en dan is het - volgens mij - welletjes geweest voor vandaag...ik ben moe, heb honger en wil mijn bed in !

Slaapwel en tot morgen !
Ingrid

07-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid

Iedere ingang van ieder National Park of bezienswaardigheid moet zorgvuldig gedocumenteerd worden, zodat we "later" nog precies weten waar we wanneer geweest zijn (kwestie van het jullie allemaal in detail te kunnen navertellen hé !). En daarom houden we steevast de ene of de andere nietsvermoedende toerist tegen en vragen we hem/haar een "mooie" foto van ons te maken. En ja...soms valt zoiets simpel als een foto maken al tegen...soms hebben we foto's waar één van ons 2-tjes niet of maar half opstaat, maar deze is goed gelukt !



Het "visitorscenter" is altijd onze eerstvolgende halte. Hier krijgen we de nodige uitleg over wat er te zien en te doen is in het park, kopen we de nodige souvernier-magneetjes en metalen plaatjes voor op de wandelstok van Niki en voorzien we ons van vers, koel water (en geloof me...dat is een "must"). Voor de liefhebbers...hier is de website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Glacier_National_Park_(Verenigde_Staten). In tegenstelling tot vele andere visitorscenters is deze van Glacier Park gelegen aan een heel mooi meer !



Na een tijdje genoten te hebben van dat meer met z'n ongelooflijk mooi zicht op de bergen, vatten we onze weg door het park aan. Dit park ligt - zoals je misschien al via bovenstaande link gelezen hebt - voor het grootste deel in N-Amerika, maar palmt ook een stukje Canadese grondgebied in. Wij blijven in de USA en meteen gaat het hoog de bergen in want het park heeft zijn naam uiteraard te danken aan de talrijke gletsjers die natuurlijk ook in de zomer rijkelijk voorzien zijn van "eeuwige sneeuw". Het bergmassief waar we door rijden en waarvan "onze" Wasatch Mountains de voorlopers zijn, heten de Rocky Mountains.





De Ranger in het visitorscenter vertelde ons dat de "sneeuwgeit" hét boegbeeld van dit park is en als we veel geluk zouden hebben, zouden we zeker en vast een aantal van deze geiten te zien kunnen krijgen, want vandaag waren ze écht wel zeer talrijk "gespot" door talloze toeristen. Maar we moeten uitkijken, want die beestjes kunnen zomaar voor de auto inlopen...wij zijn immers de indringers in hun territorium ! En ja...dáár in de verte tegen de bergwand zien we een eerste, bewegende, witte vlek...



Hoe korterbij we komen, hoe meer die geit(en) onze richting op komen lopen. Het lijkt erop dat ze zich van héél dichtbij willen laten zien en laten fotograferen ! Deze ene komt zelfs zo dichtbij dat ik mijn hand maar aan het raam van de auto hoef uit te steken en ik zou haar zo kunnen aanraken. Maar dat doe je uiteraard niet hé...het gaat hier om "wilde" dieren (of wat er voor zou moet doorgaan !). Deze beestjes zien er in ieder geval niet écht wild uit en zoals je op onderstaande foto's duidelijk kan zien, zijn ze de vele toeristen écht wel gewend. Iedereen staat stil, mensen komen uit de auto's en iedereen maakt de nodige foto's !





En verder en hoger de bergen in gaat onze rit. Zo hoog dat we bijna de toppen van de bergen bereikt hebben en waar we in hartje zomer effe in de sneeuw kunnen wandelen en foto's maken.



Deze muur is écht wel té hoog om helemaal te beklimmen. Ik wilde eigenlijk meten hoe hoog hij wel is, zodat jullie een idee zouden hebben, maar hoezeer ik ook probeer, ik slaag er niet in de bovenste rand aan te raken.



Net voor we het park uitrijden komen we voorbij Saint Mary Lake en het plekje "Rising Sun" is écht wel de moeite waard om te stoppen en te genieten van al dat moois op een wel zéér idiliysch plekje aarde



Van de West Glacier entrance is er slechts één route - de "Going-To-The-Sun-Road" - die je dwars door het park brengt en zoals je op vorige foto's zag is het een smalle tweerichtingsweg langs hoge bergwanden en steile ravijnen. Iedereen is verplicht netjes achter mekaar te rijden en zich via een slakkegangetje een weg te banen door deze bergketen tot je er helemaal dooruit gereden bent (zie onderstaande map).



Eenmaal de andere kant bereikt, is het "slechts" 23mls (36km) tot de grensovergang met Canada en dat willen we wel eens van dichtbij gezien hebben...We voelen ons een beetje "alleen op de wereld" want er is hier niks of niemand te zien in dit stukje "niemandsland"...niks behalve deze 2 eenzaten die mettertijd nu toch wel op mekaar uitgekeken moeten zijn, maar die in feite 2 Blackfoot Indianen voorstellen.



En dan zijn we er...Canada opent zijn deuren voor deze 2 "Belgskes"...



maar "Waterton" - de Canadese ingang van Glacier Park - is té ver om naar te toe rijden (+/- 50mls = 80km) want we moeten ook nog helemaal terug door Glacier Park ! Er is immers geen andere weg om in Kalispell (West Glacier Park waar ons hotel is) te geraken en het is intussen al 4pm...jammer !! 

We houden halt aan het enigste (souvenier)winkeltje dat deze grensovergang rijk is, praten met één van de weinige mensen die er rondlopen en maken rechtsomkeer naar de USA. Als we terug binnenrijden, bekijkt de douane ons een beetje raar, maar na de nodige uitleg - dat we alleen maar een Canadese stempel in onze paspoorten willen hebben - wordt er eens hartelijk mee gelachen en mogen we onze weg verder zetten.

In plaats van meteen terug het park in te rijden nemen we een afslag naar "Many Glaciers", want ook hier is nog wel één en ander te zien. Je merkt wél aan onderstaande foto dat de zon het zo stilaan voor bekeken houdt en we voelen duidelijk dat het begint af te koelen.



We komen voor de 2de keer voorbij "Weeping Wall", maar nu bevindt deze muur zich wel precies aan mijn kant en bij deze "ik-rij-wel-een-beetje-langzaam-en-wordt-jij-dan-maar-lekker-nat-actie" die Dominique onderneemt, krijg ik écht wel kippevel. Niet zozeer voor dat beetje water, maar wel omdat hij zo nodig zo dicht bij die muur wil rijden...als hij nog een beetje dichter gaat rijden, kan ik seffens water scheppen !



De volgende dag verkennen we de zuid-kant van het park, maar we hebben 224mls (360,5km) voor de boeg en kunnen het ons niet permiteren om te "slenteren". Deze kant is minder spectaculair, maar er zijn genoeg mooie plekjes om halt te houden, te genieten en enkele foto's te maken zoals deze





Bij "Two Medecine Lake" houden we een serieus, lange pauze, want zowel Dominique als ik hebben er even genoeg van om opnieuw zolang in de auto te moeten gaan zitten. En zeg nu zelf...wat is er nu nog meer nodig om tot rust te komen dan te genieten van de stilte van de natuur aan de rand van een meer zoals dit ?



Wandelen is een hobby die we ook in België graag en veel deden en bij Two Medecine zijn er verschillende wandelpaden en we gebruiken deze gelegenheid om eens goed onze benen te strekken. We zijn nog maar net vertrokken als deze marmot alle mogelijk moeite doet om onze aandacht te trekken...wat er precies aan de hand was weten we nog steeds niet, maar ze was in ieder geval wel erg "fotogeniek" !



Op deze 2 dagen, zijn we regelmatig oog in oog komen te staan met dit soort mooie, grote planten. Om er zeker van te zijn dat ik hier geen foute dingen neerpen, ben ik een beetje op het net gaan grasduinen en heb ik deze Engelstalige website gevonden : http://www.nps.gov/glac/naturescience/plants.htm



Na iets meer dan 2u pauze bij Two Medicine Lake wordt het de hoogste tijd om ons reisje te hervatten, want als we aan dit tempo blijven verder doen raken we nooit voor middernacht in "Great Falls".

Toedeloe en tot morgen,
Ingrid

05-07-2012 om 00:00 geschreven door Ingrid