De model-event gisteren was de moeite. Mijn voet deed nog steeds te veel pijn om me naar believen op mijn kaart te richten, maar dat kon op zich geen probleem vormen. Wel voor mijn voet, dat wel, maar niet voor de model an sich, als training om uit te vinden hoe de kaart getekend zou zijn en hoe je er het efficiëntst door te loodsen. De kaart was immers wel heel bizar getekend. Geen ISSOM-norm, afstand gemeten alsof het 1/10 000 was, en dus 1.7km terwijl het amper de helft was. Reliëf getekend zonder enige continuïteit. De team leader meeting 's avonds was dan ook een eerste en regelrecht schot in de roos. Met als uitschieter, de senior event controller die de magische woorden sprak: "This model was not relevant, the symbols were not ISSOM, the distance was wrong, it was just not related to the map from tomorrow, that one will be correct." Ik heb altijd al een zwak gehad voor dergelijke lichtzinnige omgang met ernstige zaken. Als je weet dat op zo'n meetings trainers tot in detail moeten weten hoeveel percent zout er in de door de organisatie geleverde sportdrank zit en hoeveel percent suikers, en de organisatoren komen dan af met een dergelijke opmerking, gevolgd door een krachtige 'next question', dan snap je de hilariteit er wel van. Vanmiddag gingen ze op hun elan door. Op de vraag: "Is there any spectator control?" luidde het antwoord: The runners will see that if they watch their map". Vervolgens werd er gevraagd of het onderscheid op kaart duidelijk zou zijn tussen een haag en een ietwat langwerpige groene struik, aangezien beide symbolen amper uit elkaar te houden zijn, en daar waar je de haag niet mag passeren (ISSOM) mag je een gewone groene vlek wel doorkruisen (voor de bravehearts). De discussie leidde nergens naar, met de te verwachten ontwijkende antwoorden als 'de lopers moeten hun symbolen kennen' maar sleepte wel aan, tot na 2-3' de organisator bezweek en zei dat er geen van deze symbolen op deze kaart voorkomen. Big Fun!
De sprint kwalificatie dan. Tijdens de opwarming vielen de grootste zorgen al van me af. Mijn voet deed geen pijn, al voelde ik mijn hiel wel bij elke stap. De opluchting wat betreft mijn voet was er ook omdat door de hele week op mijn tenen wandelen en lopen mijn achillespees tekenen gaf het grondig beu te zijn om extra te moeten werken... en een achillespees die het laat afweten kan je beter kwijt zijn dan rijk. Tweede zorg die van me af viel was dat de benen erg soepel leken te draaien. Dat laatste is sowieso altijd ene groot vraagteken op de dag van de waarheid, tot tijdens de opwarming, maar nu met 1 week zonder lopen was dat vraagteken net iets groter. Ik startte voorzichtig, in de mate dat je op een EK sprint in open bos voorzichtig kan starten. Op de briefing werd er gewaarschuwd voor de vele, rechte halfopen stroken die niet zichtbaar zijn als je ze dwarst, enkel als je ze in de lengte volgt. Oppassen dus daarmee. post 1, 2 en 3 foutloos (max 5" kwijt door de noodzakelijke voorzichtigheid, en net wanneer ik dacht me één te voelen met kaart en terrein passeerde ik zo'n half-open strook zonder ze te zien. Ik baseerde me op stronken, die er in overvloed waren, en daar stond ik dan te draaien. Relocatie was niet evident wegens geen andere kenmerken dan de stronken, en tegen dat ik mijn post vond was er een minuut voorbij. De na mij gestarte M Lund en M Sirmais (andere omlopen) liepen net voor mij uit en gaven me de motivatie om het tempo erin te houden. Ik liep enkele vlekkeloze posten, aan hetzelfde tempo als Lund (of net ietsje sneller), maar dat mocht niet meer baten. Ik verloor nog 35seconden (een wegkeuze en een foutje). Het parkoer ging de eerste 8 posten door een park, vervolgens 3 posten door een bebouwde zone om dan nog 10 posten in de duinen voorgeschoteld te krijgen. Tot de duinen bleken de benen erg goed, eens in het mulle zand leek het tempo nergens meer op, maar dat zal wel bij velen zo aangevoeld hebben (hoop ik). In een sterke reeks, waar de winnaar 13'05 deed, moest je 14'21 lopen om naar de finale te kunnen. Ik had er 16'49 over gedaan. Als ik elke verloren seconde wegdenk, zelfs de seconden die je niet als verloren seconde mag zien, wegens noodzakelijke voorzichtigheid, ook dan kwam ik tekort. Lichtpunt was uiteraard de voet die stand hiel(d) en de benen die in orde waren. Hopelijk brengt dat nog iets goeds deze namiddag in de B-finale of de komende dagen...
Voorgaande jaren heb ik de B-finale laten schieten of als training gelopen om de andere kwalificatiewedstrijden optimaal te kunnen presteren en niet onnodig mezelf te vermoeien. Deze keer wou ik toch de B-finale lopen. Ten eerste omdat het resultaat van vanmorgen me echt wel niet aanstond en ik beter kan. Ten tweede, bij vorige EOC's was mijn doel A-finale lopen. Geen A-finale, dan zit het erop. Nu had ik me effectief voorgenomen: de A-finale, die strijden om de eerste 51 plaatsen, de B-finale om alles wat erop volgt, ook al weet ik dat niet iedereen in die B-finale zal starten. Ik startte voortvarender dan vanochtend, al liet ik nog wel 5 twijfelsecondjes liggen aan post 2 en mogelijk (nog geen tussentijden beschikbaar) ook wat tijd verloren in wegkeuzes naar 3 en 4. moeilijk te zeggen op kaart aangezien de andere opties langer of korter maar met respectievelijk minder en meer trappen waren (en onder afdaken). Na 4 posten zag ik de voor mij gestarte loper weglopen, en toen ik wegliep kwam de volgende er al aan (de B-finale start om de 30 seconden!). In twee doorsteken door lichtgroen haalde ik mijn voorganger bij en een post later kwam mijn achtervolger er ook bij. Daar sloot ook nog een eerder gestarte Sloveen aan die net de mist in was gegaan. Voor hem ging het net te snel. Met 3 liepen we een snelle koers. In het technische stuk had ik moeite om tijdig de volgende post te bestuderen aan dat hoge tempo, maar aan de post zelf was ik wel attent. Ik vermoed dat we nog 2x wat seconden (3à5 en 5à10 maximum) lieten liggen met wegkeuzes, maar ik waagde het niet om de twee te verlaten en bleef bij hen. Het werd nog een strijd van 3 man tegen elkaar in het laatste gedeelte van 8 posten in het strand maar we gaven elkaar nauwelijks een duim breed toe.
Ik eindigde daarmee op een 7e plaats in de B-finale, waar ik meer dan tevreden mee ben. Het hele peloton dat startte in de B-finale zat erg kort op elkaar, wat doet vermoeden dat er toch door velen werd doorgelopen, en wat mijn 7e plaats toch ene beetje kleur geeft.
Tijd voor het bedje nu, en dan kunnen we morgen de lang met veel moed aanvatten .
Vandaag ben ik aangekomen in Primorsko, waar de komende 9 dagen het EK zich zal afspelen. de eerste training/model event zit er op. Het bos is erg snel en open. Licht groen en wit zijn niet of nauwelijks te onderscheiden. Beloopbaarheid, heel goed. Zichtbaarheid, goed, of toch voor loofbos met vrij lage bomen en struiken. Kleine paden en open plekken zijn met de beste wil van de wereld amper te onderscheiden. Het reliëf, kompas en afstand zullen een belangrijke houvast moeten vormen. Ik vermoed dat kleine fouten zwaar zullen afgestraft worden in dit snelle, glooiende terrein. Naast een kennismaking met het terrein was de training ook mijn test hoe mijn voet het stelt. Niet goed. Wandelen op heel zachte ondergrond een loopschoenen doet geen pijn, maar van zodra de grond iets harder is (een steen, een tak, een wortel) of van zodra de schok vergroot door te gaan lopen doet mijn hiel duidelijk pijn. Ik heb voorzichtig gelopen, getracht zoveel mogelijk op mijn tip te lopen, maar dat is alles behalve vanzelfsprekend dwars door het terrein, en het is ook nefast voor de concentratie.Er rest me nog 1 dag en twee nachten voor de eerste wedstrijd. Bang afwachten of dat volstaat om nog te herstellen...
Het is hier een tijdje stil geweest, wat echter niet wil zeggen dat de wereld niet meer draait. Hetzelfde geldt voor de benen en het kompas, ze draaien nog. Het laatste wapenfeit is inmiddels al van 2 weken geleden, met de militaire loopaflossing Gailly, waarna ik een korte rustperiode van 4 dagen heb gehouden alvorens echt de laatste rechte lijn naar het EK aan te vatten. Technische problemen, zoals die wel vaker opdagen in mijn leven, en het verlies van portefeuille, met alle officiële documenten, verhinderden dat ik de afgelopen 10 dagen verslag kon uitbrengen van het wel en wee van mijn trainingen en de verloren portemonee J.
Van 17 tot 23 mei waren we met de militaire ploeg op wedstrijdstage in Slovenië. Op 6 dagen liepen we er 3 trainingen en 4 wedstrijden, waarvan een korte middle van 24, gevolgd door een jachtstart-sprint in bebost terrein, op 1/10 000 van 2.5km, explosieve wedstrijdjes dus. Op woensdag stond er een sprintaflossing op het programma. Supersnel en uiteraard extra opletten geblazen. In het weekend liepen we het Sloveense kampioenschap lange afstand en aflossing. De lange afstand was zwaar (10.5km, 550m stijgen) en werd betwist op het gekende negatieve terrein. Om af te sluiten was er de aflossing, die ook een middle was (35).
Met nog 6 dagen rust voor de eerste wedstrijd op het EK was dit een ideale wedstrijdstage op ritme op te doen. De afstanden waren niet te lang, op die ene lange afstand na, en dus werden zowel hoofd als benen extra geprikkeld. De conditie leek in orde. De hartslag ging wanneer nodig aardig de hoogte in, maar bleef voorts laag genoeg. Recuperatie was OK, en de kracht bergop leek ook goed.
Jammer genoeg kon ik de stage niet probleemloos afsluiten. Tijdens de laatste wedstrijd landde ik na een sprongetje van een rots op een stuk hout dat mijn schoenzool, inlegzool, sok en vel doorboorde. De wonde zelf was niet groot, maar het stuk hout had zich kennelijk met veel kracht in mijn voetzool geplant. Mijn hiel was gekneusd en heel erg pijnlijk. Na 3 dagen zonder erop te steunen kon ik er gisteren en vandaag zachtjes op steunen, zonder uitgesproken pijn, maar met wel nog een heel felle gewaarwording van de kneuzing. Over 3 dagen staat de sprint op het programma. Lopen zal ik kunnen, maar of mijn voet volledig ontdaan zal zijn van ongewenste pijnen en restanten van kneuzingen is nog de vraag.
Sinds zondag zal ik nu voor de 4e dag op rij niet lopen. Ter compensatie heb ik wel nog wat krachttraining, stabilisatietraining en stretching gedaan.
Vanmiddag ben ik in Sofia geland, waar Sloveense vrienden me hebben opgepikt. Vanavond overnachten we ergens tussen Sofia en de Zwarte Zee, en morgen rijden we dan definitief verder naar he EK.De thermometer geeft 28°, maar dat zou de volgende dagen wat verminderen. Laten we hopen. 20-25° is meer dan voldoende. Zweten zal het!
My good and young friend Fredric Portin (IF Brahe clubmate), what the hell were you doing on that Finnish championship ultralong, ...so fast!!! Congratulations with this extra-ordinary result! Bronze medal between the biggest names in finland, and yes, Europe! Great!!
Met de militaire ploeg zijn we op stage in Slovenië. Een uitgebreid verslag moet ik u schuldig blijven, aangezien ik noch PC noch internet binnen bereik heb. Zondagnacht of maandagochtend keren we weer naar huis en 3 dagen later, op donderdag, vertrek ik dan naar het EOC in Bulgarije.
Afgelopen weekend vond in mijn 2e thuis van't moment, Arlon, een oriëntatieweekend plaats, en ik had er wel wat zin in. De beentjes en het hoofd hadden zin in een aardig potje door het bos crossen. anderzijds wilde ik wel niet te diep gaan in mijn aanloop naar de EOC, met het nog komende drukke programma. Helaas vond ik de baanlegging zaterdag niet zo leuk. ze hadden wat mij betreft meer in het bos mogen blijven in plaats van de randen op de zoeken met steengroeve, dichtbegroeide zone, dichtbegroeid moeras... Oriëntatietechnisch was het niet moeilijk, maar ik vond het niet leuk, en dan is de motivatie en concentratie wel eens snel weg. Duidelijk zichtbaar in de splits overigens. Zondag werd er gestreden op een kaart met duizend en één kleine vegetaties met slecht zichtbare grenzen, en idnerdaad, ik zag ze niet. De paden al evenmin trouwens. Toen ik na enkele missers nog eens merkte dat ik mijn polar-borststukje verloren was en vlak daarna weer een fout maakte stond de moed in de schoenen. Met nog een valpartij op een pad (op een PAD) met mijn knie op een steen had ik er mooi genoeg van. In het drukke programma met nu al 3 weken geen echte trainingen meer vanwege de wedstrijden door de week en de wedstrijden in het weekend koos ik voor rustig binnenlopen en de komende week nog enkele dagen degelijk trainen. Focus op het doel en niet blijven prutsen op een wedstrijd die al om zeep is. Maandag was de recuperatiedag, want zondag had ik al bij al toch een 100' gelopen. Ik gaf les, 20' lopen met om de 50m pompen of sit-ups, en deed zelf mee. Deel 2 van de les waren spelltjes en daar stond ik hoofdzakelijk aan de kant, hoewel ik om evenredige ploegen te maken soms mee deed. Dinsdag deed ik voor de middag een training met eerst 15' loopoefeningen, vrij lange en intensieve oefeningen, zodat je ze al als interval kan beschouwen. Na die oefeningen deed ik nog 10x 100m, voor het ritme en lichte anaerobie te trainen, maar daar voelde ik bij het heffen van de benen duidelijk de vermoeidheid van de buikspieroefeningen gisteren of de loopoefeningen net voordien. na de middag gaf ik nog start to run, wara ik wat mee huppelde. Vandaag liep ik de gailly in Eupen, een militaire marathonaflossing met 5 lopers per ploeg, op een gerenommeerd parcours... zijnde: 2km stevige afdaling, naar de voet van de barrage, dan in 1km naar de top van de barrage, om daarna nog verder te klimmen richting finish. Ik liep als training ietwat op reserve en trok telkens op de hellingen door. De benen waren al van 's ochtends erg springerig en enthousiast, en dat bleek de hele dag niet anders. Op de hellingen ging ik met een soepele, grote pas naar boven, en mijn haartslag steeg lekker mee naar 185 of meer. Op de vlakke stukken, soms erg kort, daalde de hartslag snel, tot 170-165 wat nog eens een teken was van de erg vrolijke benen van de dag. Achteraf ben ik nog een hele poos gaan uitlopen omdat diezelfde benen maar niet wilden rusten, en nog steeds huppelden ze erg vlot en soepel berg op en af. Vanavond deed ik nog mee in Arlon met de start-to-run-looptraining, waar vandaag amper gewandeld werd. Het was een mix van rustig lopen en per kilometer 8x een loopoefening. Er kwamen 6 oefeningen aan bod, wat de kern van de training op 6km brengt. Daarnaast was er uiteraard nog wat opwarming en uitlopen, en dat bracht het dagtotaal alleszin op meer dan voldoende. Nice!
Gisteren vond de schifting van het militair kamioenschap plaats in Hechtel. Ik wist al langer dat ik het militair kampioenschap AL WEER niet kan mee lopen. Spelbreker is het EK (EOC) dat tijdens dezelfde week plaatsvindt, net als 2 jaar gelden, bij het vorige EK. Vorig jaar was er dan wel geen EK, maar toen zat ik vast in de sportschool van Defensie (school is les, een geen tirlantijntjes zoals kampioenschappen). Op die manier heb ik al vele kampioenschappen aan mij zien voorbij gaan, nochtans zou ik nog wel graag enkele militaire titels op mijn naam schrijven. Het is alleszins mijn ambitie om één van 's lands beste, militaire oriënteurs van mijn generatie te zijn, en als dat niet kan door titels te rapen, dan moet ik me elders tonen. Op de militaire aflossingen bijvoorbeeld, zoals vorige week op de Autmans. Of op de schiftingen ...
Ik had al lang in mijn achterhoofd geprogrammeerd om, ook al is de wedstrijd volstrekt onbelangrijk, op de schifting te tonen tot wat mijn hoofd en benen in staat zijn. Na afgelopen donderdag als slotloper de Autmans in de wacht te slepen en na de goeie benen en het goede hoofd van de Tiomila afgelopen zondag had ik er goeie moed in. Nochtans had ik dinsdag niet op een inspanning gekeken. Een lichte mountainbiketocht van 90', een sessietje krachttraining van 30' en een half uurtje loopoefeningen met veel loopsprongen vulden mijn dinsdag. De loopsprongen hadden vanwege de vele explosieve en excentrische oefeningen serieuze spierpijn bovenaan in mijn kuiten teweeggebracht. En toch leek de opwarming heel losjes te gaan. Mijn concentratie was er weliswaar net iets te laat bij, wat zoveel betekent als onderweg naar post 1 in de fout, ik verlies er 30" . Daarna maak ik nog 2 miserige foutjes, aan post 5 en 6, van 10" en 25". Op't einde van de wedstrijd bracht een andere loper me nog even van mijn geconcentreerde melk door mij aan te spreken en daar laat ik nog maximum 2x 30" liggen. 2' kon er eventueel af, al was dat het maximum. De benen draaiden lekker, al kon ik niet echt hard doorduwen... gewoon heel vlot rollen en hollen. Er was dus toch een beetje vermoeidheid in mijn lichaam gekropen. 48'50 op 9km en 5'25/km was het resultaat en dat leverde me 7' voor de 2e op en een kilometertijd die net iets sneller was dan de winnaar in de andere reeks (Geert Simkens). Opdracht volbracht quoi! Na de middag maakte ik zoals vaker gebruik van in de omgeving van Leopoldsburg te vertoeven om op de mijnterril van Beringen te gaan trainen. 4x liep ik de steile kunstberg op, en wel recht omhoog op de steile kant. De 3e keer leek de vermoeidheid de bovenhand te nemen, maar een nieuw blikje adrenaline dreef me de laatste keer vlotter naar boven dan voorheen. Een dag vol goed gevoel! Komend weekend staat er een middellange en een lange wedstrijd op het programma, en wel in mijn huidige thuisbasis Arlon. Ik hoop op alweer een goed hoofd en dito benen, en dan kort het af richting EOC...
Na jaren als startloper gefungeerd te hebben voor IF BRAHE mocht ik deze keer eens een ander been lopen. Geen hectische massastart in het duister. Binnen de ploeg werd er wat gepuzzeld wie welk been zou lopen, en ik kreeg het laatste been, dat van 17km. Na de beruchte lange nacht (ook 17km, maar bij nacht en zonder forking) toch wel een erg prestigieus been. Zaterdag deden we nog een training en in de douche raakte ik aan de praat met een oudere, afgetrainde Zweed. Hij sprak me toe: "Ah, last leg, that's the one for brave men." Ik wist hoe laat het was. Onze ploeg kon geen foutloos parkoer afleggen (Fredrik Portin met ademhalingsproblemen, de lamp van Wouter Leeuws liet hem al na 2 posten in de steek... en dat in de lange nacht van 17km, andere met teveel fouten...) wat maakte dat ik niet super opgepept van start ging. Ik nam het rustig op, een kalme start, 't is tenslotte voor 2 uur. De eerste post ging wat aarzelend. Naar de tweede kon ik tijdens een lange doorsteek geen kaartcontact houden waardoor ik 1-2 minuten verloor, maar nadien liep het quasi foutloos. De benen draaiden erg gemakkelijk en mijn hoofd was heel geconcentreerd .Al was het veelvuldig plooien van de grote kaart soms een ordeverstoorder in mijn hoofd. Aan de kaartwissel, na 12km, voelde ik me nog erg fris en opgewekt. De ploegmakkers moedigden me aan en ik had er veel plezier in. Op de nieuwe kaart stond de laatste post van het eerste deel opnieuw opgedrukt, geen startdriehoek dus, en dat bracht me in de war. Ik ging erdoor twijfelen, des te meer omdat een andere loper uitgerekend aan de kaartwissel het lint naar rechts volgde, alsof het een verplichte doorgang was. Wat hij daar ging doen, weet ik niet, maar feit is dat de verwarring in mijn hoofd erdoor nog wat groeide, en in die laatste 5km bleef ik voortdurend denken:"heb ik nu een post overgeslagen? Neen toch?!" Deze ordeverstoring bracht enkele foutjes mee in de slotkilometers, helaas, maar al bij al was ik tevreden. Fysiek heel goed stand gehouden over die 17km en een tiental plaatsen gewonnen.
In het begin van de week was ik erg moe en had weinig zin om de beentjes te laten werken. Dinsdag trok ik erop uit om posten te zetten in arlon, een uitje van 1hr45, maar er was geen greintje fut in mijn lijf te bespeuren. Gisteren, donderdag, was het de Challenge Autmans, samen met de Rik Thys de grootste en erg prestigieuze militaire aflossing. Onze ploeg bestond uit Iwan Vis en François Van der Ouderaa. Er waren grote verschillen in de omlopen (6.4-6.9km) waardoor je niet goed wist in welke positie je liep. Iwan opende goed, kwam als 7e of 8e aan, François rukte op en ik vertrok als 4e met 1'50 achterstand op Benjamin anciaux, de grootste concurrent. Na amper 3 posten had ik hem al te pakken, met dank aan enkele kortere posten in de aanvangskilometer. Ik liep quasi foutloos, maar wilde het tempo niet laten zakken, ook al zag ik Benjamin niet meer achter mij. Misschien had hij elders wel weer een korter stuk, dacht ik, en zou hij alsnog voor mij het stadion binnenlopen. Aan de kijkpost hoorde ik echter de speaker omroepen dat ik aan kop hing, wat enige rust in mijn hoofd bracht. Bij het binnenlopen hoorde ik dat ik nog steeds aan de leiding hing, en de geruststelling was nu helemaal een feit. 3'20 later kwam Benjamin over de meet. Een moie overwinning, en vooral een deugddoende, aangezien we met 'Team BABA' liepen. BABA is de club van Iwan, dokter in Arlon. De reglementen binnen Defensie keren zich dit jaar tegen Iwan, die met zijn burgercontract geen militaire wedstrijden meer mag lopen. Op die manier kunnen wij met arlon geen podiumplaatsen afsnoepen van andere eenheden. Net die andere eenheden, die graag hun ereplaatsen behalen, hebben mee het reglement aangepast, om Arlon buiten spel te zetten. Vandaar dat we, als protestactie, als burgerploeg ingeschreven waren, om Iwan te steunen... en dat konden we niet beter doen dan door met de overwinning te gaan lopen. Vanmiddag trekken we met een pelotonnetje Vlamingen naar de Tiomila (http://www.10mila.se/). Wouter Leeuws en ik treden aan met onze Finse club IF Brahe, en hooray, we mogen alletwee de 16.8km lopen. Wouter de lange nacht en ik het laatste been. funtime! Hopelijk laten de beentjes ons niet in de steek, en onze hoofden al evenmin.
De kogel is door de kerk, de namen die ons land gaan verdedigen zijn gekend. Ik mag me concentreren op het miltaire WK en de EOC, want ik ben er niet bij. Jammer maar helaas. Een samenvatting van de selectiewedstrijden:
Zaterdag AM: Middle
Na een lange reis met korte nachtrust was het bang afwachten welke gevolgen de reis op de benen zou hebben. Daarenboven was de laatste training er eentje met een vermoeid gevoel. Tijdens de opwarming voel de mix van vriendschap, de zenuwen voor de belangrijke wedstrijd, want elke fout wordt cash betaald en het steeds weerkerende ontspannen nonchalant gedrag om komaf te maken met de zenuwen. Ik voelde al tijdens de opwarming dat de benen niet overliepen van energie, en een kleine versnelling gaf een hoge hartslag die nadien nietsnel daalde. Gezien het technische terrein ben ik dan maar van de eerste post vrij traag vertrokken met als overtuiging: "geen fouten maken en gewoon niet panikeren om de slechte benen en je komt er wel." Aan post 2 vond ik geen aanvalspunt en dus koos ik voor de techniek "tijdig het bos ingaan en op de juiste afstand van de weg parallel blijven lopen, je zal'm wel zien, zoniet, opnieuw naar de weg". En hoera, ik kwam de post tegen, weliswaar na wat klein tijdsverlies. Geen vuiltje aan de lucht. De volgende 6 posten gingen foutloos, met dank aan het passen tellen en azimut lopen. Aan post 9 week ik af vanaf het aanvalspunt, maar ik merkte het al snel, waardoor het tijdsverlies daar beperkt bleef. Aan post 10 vond ik in het groen geen merkpunt en ik verloor 2'. Fabien haalde me wat later in, snelde me voorbij, ging in de fout en liep me later opnieuw voorbij. Ik liep mijn eigen wedstrijd, en op die fout van 2' na was het een goede wedstrijd. Resultaat: Fabien 40', Michel 43', ik 3e en 44' 20.
Zaterdag PM: Sprint
Tijdens de opwarming voelden de benen soepel, dat gaf spontaan een herboren gevoel. Onterecht, want na enkele meters lopen met wat bergop liep ik als een stijve hark die uit zijn winterslaap komt. De concentratie was goed tot post 5, maar daar viel het in duigen. Ik zag op de kaart een doorgang, die volgens mij gesloten leek (achteraf gezien was ie inderdaad open), en toen ik rond liep, zag ik plots mensen door de doorgang komen. Ik raakte erdoor opgejaagd en mijn concentratiewas weg. Post na post verloor ik tijd, ik vertrouwde de kaart geen seconde meer (of mezelf). Sprint om zeep. Resultaat Pieter 15'20, ik, 6e 19'
Zondag: Long
De kaart Vulcania vormde het decor. Was het drama, was het humor, ... het werd een lansgpeelfilm over kameraadschap, waar 3 vrienden elkaar vinden en samen over het stenige vulkaangebied hobbelen. Al moet ik ook zeggen dat ik een beetje het 'Alivegevoel had'... je weet wel, met dat neergestorte vliegtuig... als die twee kerels op zoek gaan naar de bewoonde wereld en na dagen stappen het dal zien met bomen... wel... dat gevoel had ik ook als we ergens iets herkenbaars vonden in het terrein . Tijdens de eerste 3 posten kon ik maar niet in de kaart komen. Te weinig kaartcontact wegens compleet geen ervaring in dit terrein. Na 4 posten zag ik echter dat, aan slakketempo, de kaart leesbaar was. Op dat eigenste moment hadden we al een groepje gevormd met de eerst gestarte Hoeckx en de laatst gestarte Hendrickx. We walen allemaal overtuigd dat het een soort zoektocht was ipv een selectie. we besloten er een gezellig zondagje uit van te maken en we zwegen geen seconde. Grappend en grollend vormden we een groepstaktiek: J doet het ruwe werk, B de fijnoriëntatie, P controleert. Alle wekeuzes werden besproken door samen op één kaart te kijken. Gevolg, de leukste wedstrijd uit mijn leven, geen krampen in de 8 uur durende terugrit met dank aan het wandeltempo en voor Pieter een tijd die voldeed om hem naar de WOC te helpen. Voor Jeroen en mij was het kwaad al geschied, tijdens de eerste 4 posten. Evaluatie: Kan je stellen op basis van deze wedstrijd wie fysiek of technisch capabel is om naar de WOC te gaan en wie niet? Jeroen Hoeckx en ik hebben evenzeer de kaart kunnen lezen als Pieter (en de anderen), enkel in de eerste 4 posten waren we nog niet vertrouwd met het terrein. De conditie was compleet onbelangrijk, maar die was eerder al getest geweest meen ik. Ik had graag een selectie op deze kaart gezien met alle kandidaten, en niet enkel met de geslaagden van de fysieke test. Benieuwd hoe de reacties dan zouden zijn.
Een eerste korte nieuwsmededeling: De gerenommeerde kaart Vulcania heeft zijn naam alle eer aangedaan, met als droevige gevolg dat ik alle WOC-wedstrijden live kan volgen op het world wide web. Een iets uitgebreider verslag volgt...
Daar is de lente, daar is ... maar 't zijn de selecties begot!
Het weekend was geboekt als een Delobelweekendje en traditioneel wordt er dan een duurloopje gedaan met de broers, nonkels en neven die al eens graag een sporttenueke aantrekken. Voor mij was het bedoeld als rustige training dus J. Vandaar dat ik vrijdagnamiddag nog eventjes ben gaan spelen in de achtertuin vant werk. Eerst een toertje van 7 km met 2 maal 5 maal 30-30. Tussen de 2 reeksen, 4 rust. Nadien trok ik verder richting watertoren om daar de steile helling 6x op en af te lopen. Dat het de steile kant was werd ik in de quadriceps al snel gewaar. Na 20 uitlopen trok ik nog 25 de fitnesszaal in om nog wat krachttraining te doen, kwestie van de training compleet te maken. Zaterdag met de familie deden we een duurloopje van 45, waar ik tijdens het gedeelte in het bos naast het pad liep om wat door te steken (en om mijn tempo wat op te schroeven zonder de anderen stelselmatig kapot te maken J). De benen voelden erg soepel aan.
Zondag kreeg ik enkel nog broer Jan mee, een oriënteur aan mijn wiel dus. En als het gezelschap voor de volle 100% uit oriënteurs bestaat, dan heeft dat een zekere invloed op de aard van de trainingsomloop. We namen de auto tot aan de voet van de kaart/berg Wolfsbusch. Zonder stijgijzers beklommen we de berg, in eerste instantie nog via een relatief lichthellend pad, maar later, waar het steiler werd, was er van het pad geen spoor meer, en vooraleer we er erg in hadden zaten we op een steile flank vol rotsen. Wie een beetje O-bloed in zijn lijf stromen heeft kent dat soort ervaring. Mijn berggeitbeentjes trippelden ontspannen naar boven, terwijl broer Jan eerder leek te zwoegen. Als je VDB heet, dan kan je al eens bluffen tegen een Bartoli, als je Bart Delobel heet, dan moet je je blufslachtoffers iets zorgvuldiger uitkiezen. Broer Jan bijvoorbeeld J Jan, mijn hartslag zit aan 155-160 en stijgt niet meer. Zwoegend met een blik omhoog en naar adem happend kon hij niet meer antwoorden. Olé J.
Gisteren, maandag kregen de benen een dagje rust. De geplande stage met de militaire ploeg werd afgelast wegens problemen met de toelatingen. De gymball kreeg alle aandacht op de relatieve rustdag en wel tijdens het uurtje fitness.
Vandaag had ik nog aardig wat afmatterij gepland, en morgen ook nog wat, om dan de rem op te zetten voor het selectieweekend. Vanochtend ging ik wat posten hangen (lintjes). Dat leverde een uitje van 45 off-road lopen op. Na de middag begeleidde ik samen met collega Fred Raket de eerste les start-to-run, wat me een uurtje buitenlucht met afwisselend doorwandelen en joggen opleverde. Nadien zou ik mezelf nog eens flink in het rood duwen op de piste, met 5 800en, maar dat werden er slechts 4. Het draaide wat moeilijk, de wind zat erg strak en het uurtje gymbal van gisteren had duidelijk zijn sporen in de hamstrings achter gelaten. De hartslag ging redelijk aardig de hoogte in, maar niet to the top. Stagneren aan 184. De eerste 3 800en gingen in een gelijkmatig tempo, maar bij de 4e kreeg ik in één klap 6 seconden aan mijn broek, door de hevig opstekende wind.
Dat het wat stroef draaide kruipt sowieso in het hoofd, al mag ik me daar niet door van de wijs laten brengen. De vorige rustdag is al even gelden, de conditie is goed. Laten we maar hopen dat de wat sputterende benen het gevolg zijn van de zware training voor de hamstrings, gisteren en dat na 3 dagen rust de conditie in het weekend snor zal zitten.
In de voorlaatste week voor de selecties voor het WK mag er nog aardig wat getraind worden. De selecties zijn wel een belangrijke mijlpaal op de weg naar Noorwegen, maar het is zeker geen eindpunt in de trainingsopbouw. Ook het EK is nog 6 weken verwijderd, en ondanks de komende wedstrijden (Selectieweekend, Tiomila, Nationale, en militaire wedstrijden als Autmans, Gailly en een wedstrijdweek in Slovenië) zal er nog stevig getraind moeten worden. De basisconditie mag niet verloren gaan. Mijn kracht is de afgelopen maand al goed toegenomen met al het werk off-road, maar het anaerobe werk mag nog wat opgevoerd worden. Dat wordt puzzelen om tussen al die wedstrijden ook nog kwalitatieve intervaltrainnigen in te passen, zonder te overtrainen. Deze week was er tot nu toe eentje met een rijk aanbod aan sporten, een weekje wat afwisseling na de afgelopen wedstrijd- en stageperiodes van de laatste 3 weken. Na Fontainebleau heb ik 2 dagen rust genomen om maandag kilometers en wat heuvels te doen. 's Ochtends een rustig duurloopje van 40'. De enkels waren kennelijk blij met die 2 dagen rust na het stenige terrein van Arlon. Na de middag deden we een lange heuvelduurloop met Wannes en Ken over de Kesselberg. anderhalf uur rustige duurloop met verdapperingen bij elke beklimming van de Kesselberg, wat het een behoorlijk stevige training maakte. Dinsdag gaf ik mijn loopspieren weer wat rust en trok een uur lang met de gymbal en een elastiek de zaal in om een stabilisatietraining en enkelversteviging te doen. De oefeningen waren erg zwaar, en de vele herhalingen heb ik dan ook 3 dagen gevoeld in de buikstreek (vooral schuine buikspieren), aauw! Woensdagvoormiddag heb ik 40' losgelopen. Na de middag mocht ik een groepje begeleiden met de mountainbike. Het tochtje duurde 1hr40 met een hartslag die schommelde tussen 120 en 170. 's Avonds vond ik niet dat het al volstond en dus ging ik nog een half uurtje de zaal in om er krachttraining voor de bovenbenen te doen. 3x gesport, samen 2hr50, een goeie dag. Donderdagochtend trok ik mijn loopschoenen 's ochtends vroeg al aan, want het zou een volgeboekte werkdag worden. Ja, het bestaat, zelfs hier in Arlon. Arbeidsgeneesheer + parade. Het traininkje liep ontzettend vlot, met een hartslag die bijna voortdurend onder 150 bleef, en dus loslopen betekent, terwijl het licht heuvelend toertje van 7km al op 30' en de spreekwoordelijke chic achter de kiezen was. De supercompensatie lijkt zich op te dringen Vanochtend stond er mij dan weer niets in de weg (letterlijk en figuurlijk) om wat dwars door het terrein te gaan lopen. een ommmetje van een uur, met 3km pad en de rest offroad was het resultaat. De benen draaiden al even soepel als gisterenochtend, en dat stemt een mens al eens vrolijk. Na de middag moet er nog wat heuveltraining gedaan worden, gecombineerd met nog wat krachttraining (oa stabilisatie). Vanavond trekt de Delobelclan op jaarlijks weekendje Ardennen, in de omgeving van Elsenborn, en aldaar staan mij ook nog 20 niet te vlakke kilometers te wachten. Laat maar komen, die kilometers!
Van 5 tot 9 april waren we met de Vlaamse seniorploeg op stage in de prachtige rotsrijke omgeving van Parijs. Ahum, Parijs, rotsen?? Qué? Jawohl, althans in de grote omgeving van Parijs, met name in Fontainebleau. De duizenden rotsblokken die er in de bossen liggen rondgestrooid zijn een ware trekpleister voor ontelbare klimtoeristen. De bossen zijn daarnaast ook nog eens gekend om hun andere trekpleister, met name de vrouwtjes van plezier die maar al te graag tegen de inhoud van de portefeuille van trekpleistertje spelen. De vrouwtjes stonden nogal gemakkelijk vindbaar op de grote wegen doorheen de bossen te pronken, wachtend om geknipt te worden. Wij, ervaren oriënteurs van de Vlaamse ploeg, zijn niet van een kleintje vervaard en willen maar graag wat meer moeite doen om ons postje te knippen. En zo dus trokken we dieper de bossen in om beter verstopte posten te knippen, ergens tussen de vele rotsen (of was het in de rotsen? Wannes, Ken??? J)
Na een erg vlotte reis deden we maandagnamiddag enkel een rustige duurtraining op paden om de reisbenen wat los te gooien. Grappend en grollend over hoge en lage hartslagen, trainingsfaciliteiten van de één en verlofdagen van de ander en uiteraard over Ken Peeters zijn ambities om de internationale Attackpoint-top-10 binnen te vallen bereikten we 13km en exact 1 uur later weer onze gezellige, ietwat op improvisatorische wijze geordende bungalow. Dag 1 lag achter ons en de honger naar het echte werk met de kaart werd niet gestild door de eerste avondlijke eetmarathon (uit een rij van 4).
Coach Patrick liet ons op dinsdag eerst in 4 duootjes 4 posten zetten, waarna we, in duo of individueel, een omloop met de 16 posten moesten doen. De eerste ontmoeting met de rotsen was er eentje zoals de eerste pasjes, met vallen en opstaan (niet letterlijk te nemen) en het lunchpakket leek vanuit het standpunt van mijn horloge eerder een 4-uurtje. Dat het geen 4-uurtje was maar regelrechte snekkietime (snackytime! Toch even snekkietime checken van Boemkltasch Feat Faberyayo Spikkeltjes topplaat van een noorderbuur aan de flippende middelen) viel af te leiden uit het gegrom uit mijn middenstreek. Na de middag stond er Vos en Jagers op het programma. Ken was de vos en strooiden aan elke post kleine papiertjes uit (er stonden geen posten, de papiertjes waren de posten). Enkele minuten later verscheen de eerste jager aan de start, klaar om te gaan jagen op Ken. Om de 2 minuten vertrok er een nieuwe jager en dat alles om die lepe vos te pakken te krijgen. Ik startte als laatste jager en kreeg alle jagers in mijn vizier, en later ook in mijn spoor, maar de vos, die 17 voor mij vertrokken was bleef buiten schot. Ik liep de snelste tijd, maar gezien Ken de papiertjes telkens op de juiste plaats moest droppen (extra moeilijkheid voor hem) kunnen we stellen dat Ken die dag de pluim verdiende. s Avonds stond er geen kip op het menu, maar ander lekkers kon onze gelauwerde vos ook smaken en eetmarathon nummer 2 was een feit.
Woensdagvoormiddag kregen we 2 duo-oefeningen voorgeschoteld. In de voormiddag was het een 2-man-relay. Benjamin Anciaux werd mijn ploegmakker en onze naaste concurrenten (volgens de internationale polls) waren Peeters-Claes en Oeyen-Hendrickx. Het werd een nek-aan-nek-race waarvan de haartjes op de armen stokstijf van gingen staan. Je kon ze zelfs breken en de bijhorende KRAK was hoorbaar tot in het Louvre. De zinderende spanning was echter nog voor de slotkilometer foetsjiewoestjie toen bleek dat Zheyun Ye aka de Gokchinees ook hier het haar in de boter was. Gert Claes was overduidelijk de man diemet het sjoemelgeld ervandoor ging, waardoor team Anciaux-Delobel de eer van snelste team kon opstrijken. Persoonlijk wil ik wel even toevoegen dat de benen naarmate de wedstrijd vorderde er alleen maar soepeler op draaiden. Na de middag stond er een paar-onpaar gepland. De nog om-de-voormiddag-rauwende Peeters was mijn ploegmakker en hij was nog duidelijk van slag. Het werd een ontspannen, rustige training, in tegenstelling tot de erg spannende en nerveuze ochtend. Terwijl we onze daguitstap aan het maken waren kwamen de kaboutertjes, geleid door de Ik haat rommel Kabouter aka Kabouter Wesley lelijk huishouden in de bungalow en bij onze terugkomst waren alle schoenen, kleren en tassen op wonderbaarlijke wijze in de kasten gerangeerd.
Donderdag was de laatste dag. In de voormiddag stond er een soort ping-pong-oefening op het menu. Bedoeling was om u daar wat te sparen, want na de middag zou alweer een clash van een aflossing worden. De bookmakers werden er weer bijgehaald. Tijdens die bewuste spaar uw krachten voormiddag smosten kemphanen-Kempenzonen Claes en Hendrickx nogal rijkelijk met hun energie, het zit er kennelijk in de streek nogal in om vroegtijdig te bluffen, nietwaar Tommeke-Balen-balen? Team Anciaux-Delobel werd weer opgesteld. Hun eerste opponent was het duo Claes-Oeyen. Peeters was duidelijk nog niet goed van de omkoopaffaire één dag eerder en koos eieren voor zijn geld. Geen Claes maar Hendrickx werd zijn teamgenoot. Peeters trok als een ware Ludo Dierckxsens van start en verwees Anciaux al direct naar de nabije achtergrond. Hendrickx, die s ochtends nog zo vrijpostig omsprong met zijn krachten moest nu alle registers open zetten om Delobel aka mezelf te kunnen volgen. Ieder moest 3 lussen lopen, en hoe Peeters ook streed, het gat dat Hendrickx keer op keer liet vallen was telkens te groot om het weer te dichten. Anciaux, ziek en gekwetst en dus in topvorm was meer dan sterk genoeg om Peeters van zich af te houden en een Delobel op dreef had aan Hendrickx in de laatste lus een makke klant. Anciaux-Delobel zegevierde alweer, en deze keer zonder de hulp van de illustere Chinees. Wat een team!
Op vrijdag hebben we met de dames erbij nog 50 losgelopen en dat bracht onze teller voor de stage op 8 trainingen oftewel 80km.
Dankuwel Patrick en dankuwel medegezellen-oriëntatiegazellen
Afgelopen weekend vond in Denemarken de Spring Cup, oftewel de opening van het internationaal seizoen plaats. . Ik trok erheen samen met Wouter Leeuws, om er een sterk team met onze Finse ploegmakkers van IF Brahe te vormen. Eén van onze twee beren uit Finland werd deze winter echter geveld door een ziekte en een vervanger zag zijn kans. Jon is de naam van de Brahe-reservist. We kenden hem al vaag. Volgens Fredric Portin, de snelle junior die op de laatste Sylvester (toen hij bij mij op trainingsstage was) nog het vuur aan de schenen van thuisloper Pieter Hendrickx legde, heeft Jon het record in Brahe in de discipline om ter langst in bos blijven. Een ander niveau dan de geplande Daniel dus.
Zaterdags liepen we de lange afstand. Wouter zette een heel knap resultaat neer (17e op 77) in H20E (6 na de winnaar), hoewel hij niet 100% tevreden was (zit die goed op schema zeg, ons talent van eigen stal). Ikzelf verloor aan weinig posten tijd, maar helaas wel teveel tijd om een goed resultaat te behalen. Met 10 na de winnaar (H21E2) kon ik niet tevreden zijn. Een resultaat halfweg het deelnemersveld was mijn deel, en in het eerste kwart had het moeten zijn om tevreden te zijn.Fredric Portin, onze ploegmakker liep in diezelfde reeks een heel knappe wedstrijd en eindigde 5e op 2 van de winnaar (als eerstejaars H21!!). Joost Talloen liep voor de Belgian Allstars en eindigde na een gemiste start een 3-tal minuten na mij. Daarmee was hij wel nog de beste van die befaamde Belgian Allstars.
Op zondag werd de aflossing betwist, en het beloofde een spannende strijd te worden tussen IF Brahe (50% Omega-50% Brahe) en de Belgian Allstars (25% Omega met Joost en 75% HamOK met de 3 Van der Kleys). Wouter liep alweer een dijk van een wedstrijd en stoof de bosrand uit op nauwelijks 2 van de leider. Onze juniorklepper leidde de achtervolgende trein, net voor de loper van Halden 2 (voor de leken, Halden is in het oriëntatielopen wat FC Barcelona in het voetbal is, dé grootste), en even verderop volgde ex-wereldkampioen (Woc 2001, middle) Pasi Ikonen. En dan weten dat Onze Wouter nog junior is!!! Directe concurrent en ploegmaat van de gouden ploeg (aflossing 2009) Joost Talloen kon Wouter net niet in zijn gezichtsveld houden, maar liep ook een fantastische wedstrijd, maar de snelste Omegabenen van het moment staan onder Wouter zn lijf. Joost verloor iets meer dan een minuut op Wouter. Ikzelf moest als 2e loper de kloof zien uit te diepen, aangezien Jon het 3e been zou lopen. Jeroen Van Der Kley zette voor de Allstars de jacht in, samen met Jeremy Genar, die tevens voor een Finse club loopt (ook Ken Peeters zou later als 4e loper in die ploeg aantreden). Ik kon, ondanks 2 fouten van samen 2' de kloof vergroten op onze naaste concurrenten tot zon 4, maar liep wel 4 trager dan startloper Wouter. Jon liep voor wat zijn leven waard was om Fredric niet buitenspel te zetten in de strijd IF Brahe-Belgian Allstars-Sibbo Värgarna (Met Ken en Jeremy). Hij werd voorbijgesneld door de twee jagers en slotlopers Thomas VDK en Ken Peeters kregen 4 krediet om De Meteoriet van Jakobstad (Fredric Portin) achter zich houden. Blok Beton on speed Fredric naderde met rasse schreden. En net voor het einde had hij de kloof van 4 gedicht. Hiervoor had hij echter zo diep in zijn krachtenarsenaal moeten tasten dat de jongste Van Der Kley hem in de loodzware schnitzel toch nog achter zich kon houden. Ken, die daags voordien een heel knap resultaat in H21E1 had neergezet had eerder in de laatste kilometer zijn meerdere al moeten erkennen in beide windhonden. Een puik resultaat voor deze Brahe-Omega-ploeg met hun twee youngsters, één iets mindere god en één oudgediende en een knappe prestatie van Omega-Allstar Joost om te onthouden.
Een bijzonder opmerkelijke prestatie werd ook geleverd door de snelste hinde van het Vlaamsche, zeg maar Belgische, bos dezer dagen, u allen bekend onder de naam Geypen Kim. Dat ze een tandje meer kan steken als een ander wisten we intussen al. Op de aflossing liep zij als gastloopster in een vreemde ploeg die ze van een 21e plaats terug naar een 7e plaats loodste. Dit deed ze door de 6e tijd van de 2e loopsters te lopen. 2 Zweedse wereldtoppers liepen 4230, 3 anderen kleppers hadden 4530 tot 4655 nodig en daarna was het onze eigen Kim die er 47 over deed. Knap!
Duits Open Militair Kampioenschap in Warendorf: België heerst!
Jaren geleden is Den Duits hier lelijk huis komen houden om hun rijk uit te breiden. Het verzet was echter groot en na een felbevochten strijd is Den Duits met een nederlaag en zijn staart tussen zijn benen teruggekeerd naar eigen land om aldaar te gaan bezinnen en nooit of te nimmer meer te herbeginnen. Of we hem al vergeven hebben? Moeilijke vraag. Wel, misschien zijn we wel geneigd hem te vergeven na dit uitje van onze militaire ploeg naar het Open Duits Militair Kampioenschap. De kans is namelijk groot dat Den Gecamuflierten Deutscher nooit de bedoeling heeft gehad hier binnen te vallen, maar dat ze gewoon verkeerd gelopen waren in hun tocht naar de Fransen. Het is immers heel goed denkbaar dat hij zich vergist heeft met kaart en kompas. Onze eigen militaire ploeg is Den Duits namelijk een nieuwe nederlaag gaan bezorgen, en wel in zijn eigen hol. Den Duits had het kennelijk moeilijker om de kaart adequater te lezen dan den Belgiër. Zowel op de stadssprint, op het sprintje in hun aller-eigenste kazerne als op de lange afstand in het grote woud had de thuisloper had nakijken. Benjamin Anciaux pakte de eerste sprint, Gert Claes stak tijdens de tweede sprint de concurrentie in zijn achterzak, Geert Simkens won de overall (sprint) en hij won tevens de lange afstand. Den Duits kwam op geen enkel podium piepen. Volgens welingelichte bron is Jacky Mathyssen onderweg om er toch een positieve noot voor hen uit te halen.
Ikzelf had maandag duidelijk nog 20 springcupkilometers in mijn benen en de schrik om weer oververmoeid te geraken zat er dik in. Loslopen, ja zelfs bijna wandelen was de enige optie. Tijdens de eerste sprint op dinsdag voelde mijn benen erg goed, zowaar hersteld, al had ik mezelf opgelegd om niet door te lopen. Een fractie van onoplettendheid smeerde me 40" aan mijn broek en ik eindigde soepel maar quasivoldaan op 1' van de winnaar. Na de middag wilde ik wat harder te keer gaan, gezien de soepel en hersteld ogende benen van voor de middag. Na 4' had ik al in de gaten dat mijn benen me lelijk liggen hadden gehad. Niks hersteld! Vertragen was de boodschap en rustig uitlopen was mijn enige bekommernis. Op de lange afstand (9.5km, 350m stijgen) voelde ik me erg fris. Benen, hartslag, geest...nu wel hersteld? Ik denk het wel. Ik maakte 2 foutjes (2'30) en bleef erg ontspannen lopen (gemiddelde HS 168, in vergelijking met 179 op de springcup). Het was een heel zwaar terrein met steile hellingen. Die hellingen lieten uiteraard wel een beetje sporen na, ook al wou ik het rustig aan doen. Geert Simkens ging met de overwinning lopen, hij deed er 2' sneller over dan ik. Ik was heel tevreden, aangezien ik niet te diep in mijn krachtenarsenaal ben gegaan. De afgelopen 2 weken hebben me veel off-road-lopen opgeleverd, en dat zal de kracht wel ten goede komen. Volgende week gaan we met de Vlaamse seniorploeg op stage naar Fontainebleau. Ook daar zal de kracht nog verder toenemen. Het gaat de goede richting uit! Joehoew
en de benen die in orde waren. Hopelijk brengt dat nog iets goeds deze namiddag in de B-finale of de komende dagen... 
Vandaag ben ik aangekomen in Primorsko, waar de komende 9 dagen het EK zich zal afspelen. de eerste training/model event zit er op. Het bos is erg snel en open. Licht groen en wit zijn niet of nauwelijks te onderscheiden. Beloopbaarheid, heel goed. Zichtbaarheid, goed, of toch voor loofbos met vrij lage bomen en struiken. Kleine paden en open plekken zijn met de beste wil van de wereld amper te onderscheiden. Het reliëf, kompas en afstand zullen een belangrijke houvast moeten vormen. Ik vermoed dat kleine fouten zwaar zullen afgestraft worden in dit snelle, glooiende terrein.
