Dag vriendjes, dag vriendinnetjes!

Vandaag was er op onze unief het jaarlijkse Afrikaanse Festival. Het departement 'entertainment' van de internationale studentenkring was weken geleden reeds begonnen met de voorbereidingen. Ik was ditmaal niet van de partij, omdat ik vind dat er meer dan genoeg Afrikanen op onze universiteit studeren om dit festival zelf in goede banen te leiden. Al gauw bleek echter dat maar een klein gedeelte van de Afrikanen echt geïnteresseerd was, en toen ik vandaag ging kijken naar het resultaat van de voorbereidingen, bleek het allemaal vrij teleurstellend te zijn. Ik zag het aan het gezicht van leraar Zhang, die nog zo zijn best doet ons te motiveren. Hij is het die me enkele weken geleden overtuigde deel te nemen aan de Chinese Bridge (jawel, weeral...), en aan nog een andere schrijfwedstrijd voor een globaal magazine. In de Chinese Bridge was ik nét niet bij de finalisten die naar Beijing mogen, en daar ben ik niet rouwig om, ik heb het namelijk wel gehad met dit soort wedstrijden. Dankzij de Chinese Bridge mocht ik vorig jaar in augustus wel twee weken op reis, en dat is natuurlijk fantastisch. Maar ik herinner me nog heel levendig hoe de leerkrachten in Wuhan me koste wat kost wilden laten deelnemen, omdat ze blijkbaar van tevoren al wisten dat ik naar de finale zou mogen, hoewel ik er zelf allesbehalve zin in had :). Toen ik uiteindelijk omwille van andere plannen besloot niet naar Beijing te gaan, probeerden ze me met de nodige manipulatie toch te overhalen. Hier was dat niet anders: leerkrachten halen letterlijk alles uit de kast om studenten te laten meedoen. Des te meer deelnemers, des te meer kansen op winst voor de universiteit, wat betekent dat die meer eer opstrijkt. Hoewel ik mijn Chinees niet op SCUT geleerd heb, wil de universiteit maar al te graag die indruk wekken . But all credits go to Leuven , haha. Vandaag werden ook de resultaten van de schrijfwedstrijd bekend gemaakt, en ik ben bij de drie finalisten. Mijn prijs is
een mooie 300 yuan, en die heb ik dus aan Zhang laoshi (Chinees voor ‘leerkracht’) te danken. Twee weken geleden was er trouwens nog een ‘langsong bisai’, een wedstrijd waarbij Chinese gedichten of liederen vol expressie (en liefst ook met een bijhorende performance) moeten voorgedragen worden. Ik heb zelf niet meegedaan, maar het office wilde dat Provi en ik samen een Chinees lied zongen, wat we dan ook gedaan hebben.

Over het aantal activiteiten op deze school kan ik echt niet klagen, het enige minpunt aan alles is dat het office vaak wel mooie ideeën heeft, maar dat hierdoor de studenten dikwijls opgezadeld worden met een hoop werk waarvoor ze vaak op geen enkele manier vergoed worden, tenzij dan bij wedstrijden. Een Afrikaans Festival is natuurlijk mooi om mee te pronken, maar de organisatie komt dikwijls in handen van buitenlandse (niet-Afrikaanse) studenten. Vooral beursstudenten zijn vaak de slaafjes van het office , dat herinner ik me ook nog van Wuhan. En wil je graag een beurs, dan doe je gewoon je best op school, mis je geen lessen én ga je bij voorkeur ook regelmatig eens bij je goede vrienden van het office op bezoek . Wat weer wel positief is, is dat het office heeft toegezegd op verdere sponsoring voor het magazine New Heights. Als er nu ook nog genoeg mensen zijn die willen schrijven, dan komt er misschien een nieuwe uitgave.

Toen ik gisteren in het restaurant van Vivi (Coney’s Island) was, was daar een vrij emotionele bijeenkomst aan de gang. Vivi is de laatste tijd veel in Dongguan om een familielid te helpen met een kledingbusiness, dus haar zus runt het restaurant tijdelijk. Ze had me reeds verteld dat het restaurant naar Dongmen, een andere buurt met restaurantjes vlakbij mijn universiteit, zou verhuizen. Ik dacht dat de reden was dat er daar meer cliënteel zou zijn, maar gisteren bleek er meer achter te zitten. De samenkomst was namelijk een vergadering van een groot aantal restaurant- en winkeleigenaars in Nanqu. Vivi’s zus legde me uit dat al de gebouwen in Nanqu voormalige overheidsgebouwen zijn. Hoewel ze nog steeds toebehoren aan de regering, heeft de regering twee jaar geleden een huurcontract getekend met een man. Die man heeft de gebouwen wat aangepast zodat ze zouden kunnen functioneren als handelsplaatsen. Twee weken geleden echter bracht de overheid plots het nieuws dat de gebouwen zouden gesloopt worden en plaats moeten maken voor een ‘luchtreinigingsfabriek’. Alle winkels en restaurants moeten dus vóór 20 juni ontruimd zijn. Dit is wat Vivi’s zus me vertelde, maar ik heb er mijn bedenkingen bij. University Town is een zeer groene omgeving met overal nieuwbouw (luxueuze appartementen). Eenmaal deze appartementen bewoond zijn, is er net meer nood aan restaurants in deze buurt. Ik denk dat Nanqu met zijn oude gebouwen en barbecueplaatsen simpelweg niet in het plaatje past en dat daarom alles moet verdwijnen. De eigenaars krijgen maar één maand de tijd (veel mogelijkheid om stappen van protest te ondernemen is er dus niet) en ze weten nog niet hoeveel de compensatie zal bedragen. In Coney’s Island kreeg ik te horen dat de man die de gebouwen van de staat huurt wel al geld zou gekregen hebben, maar dat hij dit geld niet eerlijk onder de huurders wil verdelen. Daarnaast zou de staat geen idee hebben over hoeveel huurders het werkelijk gaat.

01-06-2012 om 00:00 geschreven door Kelan  

Toen ik begin april in Chongqing arriveerde, voelde ik meteen de gelijkenis met Wuhan, met uitzondering van de geografische structuur van de stad. Chongqing wordt ook wel eens ‘Shancheng’ (山城) of ‘Bergstad’ genoemd. Het woord ‘berg’ moet je in China wel met een grote korrel zout nemen. Ik zou er eerder ‘heuvelstad’ van maken. Ik herinner me dat Wuhan University op de zogenaamde ‘Luojia Berg’ gelegen was, en dat was ook een groot overstatement. Ik denk dat ‘heuvel’ voor de Chinezen niet groots genoeg klinkt . Dat Chongqing een heuvelstad is, mocht ik tijdens mijn eerste avond in de stad al aan de lijve ondervinden. Het leek me het gemakkelijkst om van de eindhalte van de airport shuttle de taxi te nemen direct naar mijn hostel (‘Urban Trails Youth Hostel’). Daar was ik goed fout, want de taxichauffeur kon het hostel niet vinden en dropte me dan maar ergens vaag in de buurt. Ik vroeg locals of zij wisten waar het hostel was, en ze stuurden me alle kanten op. Ik begon dus onmiddellijk met mijn eerste harde kennismaking met de heuvelstad. De heuvels hebben echter niet enkel vermoeiende nadelen, maar ook voordelen. Een voordeel is bijvoorbeeld dat de bussen soms gewoon een tijdje kunnen bollen zonder hun motor te laten draaien. Toen ik een paar keer weg en weer geklommen was en ik het hostel enkele malen zonder succes gebeld had, heb ik het, dankzij de hulp van enkele Chinezen, toch gevonden. Ik was al aardig in de buurt, maar het hostel was erg verstopt. Het weer was gelukkig perfect, niet te warm en niet te koud: net zoals in Wuhan zijn zulke aangename temperaturen hier schaars. Chongqing past samen met Wuhan en Nanjing immers in het rijtje van de drie ovens van China. Ik kan jullie nu dus met trots melden dat ik elk van de drie ovens bezocht heb . Daarnaast is Chongqing één van de vier direct-gecontroleerde municipaliteiten van China (de andere drie zijn Shanghai, Beijing en Tianjin). Dit betekent dat de status van deze steden dezelfde is als die van provincies. Met andere woorden: de hoogste status die een stad kan hebben.

Chongqing stond al erg lang op mijn verlanglijstje, en omdat we nu drie dagen vrijaf kregen, greep ik mijn kans en deed ik er vlug een paar extra vrije dagen bij. We moeten op de unief verlof vragen door middel van een formulier dat we op het office moeten gaan halen. Gelukkig ging dit tamelijk gemakkelijk. Enkel mijn leerkracht Chinees, de vice-dean van de internationale school, toonde wat argwaan. Een paar weken van tevoren was ik via mijn maatje Hong het reisschema van Groep T uit Leuven te weten gekomen. Zoals elk jaar zou Groep T met hun ingenieursstudenten tijdens de paasvakantie een reis naar China maken. In totaal zouden ze met zo’n 200 man naar China komen, opgedeeld in vier groepen van 50 die elk een ander traject zouden afleggen. Mijn oog viel op de studenten elektromechanica die vanuit Chongqing de cruiseboot naar Yichang zouden nemen. Yichang klinkt sommigen misschien bekend in de oren, het is namelijk de bouwplaats van de zowel befaamde als omstreden Drieklovendam (三峡, uitgesproken als ‘San Sjaa’), een enorm hydro-elektrisch project, gebouwd om overstromingen te controleren en om te functioneren als een grote elektriciteitscentrale. Dankzij de dam kunnen  schepen nu gemakkelijker door de verschillende kloven navigeren. Daarnaast is ook het toerisme in  deze regio dankzij de dam fel toegenomen. Er zijn echter ook een heleboel nadelen, zoals bijvoorbeeld ecologische veranderingen, de gedwongen verhuizing van 1.3 miljoen mensen en de overstroming van talrijke archeologische sites, waardoor de Drieklovendam niet enkel het grootste, maar ook het meest omstreden damproject ter wereld is. Yichang ligt maar een busrit van vier uren van Wuhan verwijderd, maar desondanks die korte afstand ben ik er tijdens mijn jaar in Wuhan niet geraakt. In mijn hoofd was het meteen een ‘date’: een paar daagjes Chongqing, een paar dagen bij de mannen van Groep T om de dam te zien en dan ten slotte op bezoek bij mijn maatjes in Wuhan. Ik contacteerde Groep T en kon zonder problemen een paar dagen met hen mee op sjok in China. Met zo’n mooie vooruitzichten zag ik deze reis dan ook helemaal zitten.

Toen de shuttle bus van de luchthaven de stad binnenreed, kon ik Chongqing meteen ’s avonds bewonderen, en het was prachtig! Je kan vanuit Chongqing twee grote rivieren zien: de Changjiang (of de Yangzi), en een zijrivier ervan, namelijk de Jialing Rivier. Hotpot is de specialiteit van de streek: een superpikante (al is er ook de niet-pikante variant), kokende soep waarin je naar wens groenten en vlees kan gooien. Vaak bevindt de hotpot zich in het midden van grote ronde tafels waar de Chinezen dan in grote groepen rond zitten. Typisch Chongqing zijn ook de pikante noedelsoepjes in aarden kommen. Alles is ’s avonds met neon verlicht (ook de bruggen over de Jialing-rivier) en dat maakt de stad erg gezellig en levendig.

De kamers van mijn hostel waren verdeeld over verschillende verdiepingen in een hoog appartementsgebouw, en buiten die kamers waren er nog andere dingen gaande. Zo passeerde ik een verdieping met een karaokebar. Gelukkig zat ik een groot aantal verdiepingen hoger zodat ik van het lawaai geen last had. Mijn kamer was in orde voor de prijs die ik eraan gegeven had, maar ze deed vrij kaal en oud aan (de muren vuil etc.). Qua locatie kon het echter niet beter. Ik besloot een noedelsoepje te gaan eten en daarna een lange wandeling te maken. Al gauw bevond ik me in de uitgaansbuurt die, zo bleek, vlakbij mijn hostel gelegen was. DJ’s op straat die cd’s met mixen verkochten, de ene club naast (en op) de andere, veel barbecuegelegenheden in de buurt… ik voelde me in Chongqing nog in het ‘echte’ China – grappige rode taxibusjes die chaotisch rondcrossen, talrijke verkopers op straat en in de metrostations (in Guangzhou is dit uit den boze), luisteren naar Chinese operageluiden terwijl je geniet van je maaltijd … . Ik ben daarbij tijdens mijn kort verblijf in Chongqing bijna geen buitenlanders tegengekomen. Zonder te beseffen wat het was, botste ik op het Vrijheidsmonument (解放碑) van Chongqing, pal in de winkelstraat die er op dat moment al vrij verlaten bij lag. Enkel de KFC had nog wel heel wat cliënteel.

Toen ik terug kwam van mijn wandeling, besloot ik uit nieuwsgierigheid mijn hoofd eens in de karaokebar binnen te steken, en even later stond ik zelf te zingen. De bar ging bijna dicht en ik wilde niet langer blijven, hoewel ik drankjes aangeboden kreeg. Ik leerde er een meisje kennen, Li Jun. Op zondagavond ben ik samen met haar en haar vriend hotpot gaan eten, en het was enorm gezellig. Op een bepaald moment stelde de vriend van Li Jun me de vraag ‘waarom westerse meisjes zich niet zo aangetrokken voelen tot Chinese jongens’ . Het is niet de eerste keer dat iemand me dat vraagt. Chinese jongens vinden westerse meisjes namelijk wel erg aantrekkelijk en vragen zich dan ook af waarom die gevoelens (meestal) niet wederzijds zijn. Een sluitend antwoord kan je daar natuurlijk niet op bieden . Normaal hadden we op maandag samen de Gele Shan (Gele Mountain) bezocht, maar uiteindelijk bleek Li Jun toch te moeten werken en ben ik alleen gegaan. Die berg was op zich niet zo erg de moeite, maar het bijhorende museum vond ik dan wel weer een bezoekje waard, zij het dat het alweer over een ‘massacre’ ging en dat de wrede details je geenszins bespaard blijven. Ik vertel even het verhaal achter deze gevangenissen: in 1943 besloten de Kuomintang (ofwel de nationalisten, ‘Guomindang’ of KMT) en de communistische partij samen te werken tegen de Japanners. Hoewel ze bondgenoten waren in deze strijd, bleven de politieke verschillen tussen beide groeperingen bestaan. Zo waren er gevangenissen waar strijders van de tegenpartij jarenlang verbleven, waaronder de gevangenissen op de Gele Mountain, die toebehoorden aan de KMT. Toen in 1949 de KMT van de communisten verloor en moest vluchten, liet de KMT de communistische gevangenen (die nog steeds op de Gele Mountain verbleven) niet gaan, maar richtten ze een bloedbad onder hen aan. Deze gebeurtenis is de focus van het museum. Er is ook een boek over geschreven, getiteld Hongyan (Red Rock). Dit boek is verplichte lectuur voor veel Chinese middelbare scholieren. Natuurlijk waren er ook de vanzelfsprekende gekleurde toevoegingen aan de Engelse vertalingen, zoals bijvoorbeeld ‘Na de tweede wereldoorlog (of Anti-Japanse Oorlog van de Chinezen) lieten de Amerikanen al hun wapens na aan de KMT en werden deze door de KMT gebruikt om hun anti-revolutionaire oorlog te starten, tegen de wil van het Chinese volk’. Dit soort details en de manier waarop alles gepresenteerd werd (familiefoto’s en verheerlijkingen van de overleden gevangenen) maakten het museum voor mij interessanter dan het eigenlijke verhaal. Het museum deed me erg denken aan het museum in Nanjing dat over de Nanjing Massacre gaat, waar de gruwel die de Japanners aanrichtten zo levendig mogelijk gehouden wordt in de gedachten van de Chinezen. Het was een drukte van jewelste op de Gele Mountain: parkings waren overvol (er was letterlijk geen enkel gaatje meer) en toch hoopten alle autobestuurders nog een plekje te kunnen bemachtigen. Op een bepaald moment was het zo’n chaos dat we ettelijke minuten moesten wachten tot de auto’s voor en naast ons tussen de stilstaande en geparkeerde auto’s door gemanoeuvreerd waren, alsof ik verzeild was geraakt in een spelletje Sokoban. Het was veel te druk om ook de lager gelegen gevangenissen te bezoeken en ik was de uitlaatgassen en het getoeter zodanig beu dat ik besloot de berg af te dalen via een zijpad. Ik passeerde een heel eind verderop nog een trainingsparcours voor honden met bijhorende afgedankte hondenhokken, waar tot mijn verbazing een tiental honden verbleven. Ze hadden volgens mij al een tijd geen eten meer gehad, want ze blaften zo vervaarlijk dat ik het bijna op een lopen zette.

De dag ervoor had ik een ander museum bezocht, het Chongqing-museum, dat voor  een groot deel over de Drieklovendam gaat. Dit was echt de moeite: je kan er miniaturen van de Drieklovendam bekijken en je krijgt er zicht op het hele gebied dat door de Dam onder water werd gezet. De bekende drie kloven strekken zich uit over een afstand van 192 kilometer! Je kan de rivier op een kaart bekijken en je vindt er de namen van al de kleine dorpjes die er zich vroeger bevonden. Het is erg intrigerend om te zien over hoeveel dorpen het  gaat en het is bijna onbegrijpelijk dat de verhuis van zoveel mensen zonder al te veel morren is verlopen – toch als je de exhibitie moet geloven. De vrolijke prenten van de dappere verhuizende bevolking deden me ook hier de wenkbrauwen even fronsen, evenals de foto’s van een aantal voormalige boeren die elders nieuwe (vanzelfsprekend succesvolle) ondernemingen begonnen zijn. Ik leerde dat het Sun Yat-sen was die in 1919 voor het eerst over een mogelijke dam in Yichang sprak. Wat de verhuizingen betreft: hetzelfde doet zich voor bij andere grote projecten in China, zelfs op de plaats waar ik nu woon, University Town. Alle dorpen zijn ook  hier immers naar de andere kant van de oever ‘verplaatst’ om plaats te maken voor grote universiteitsgebouwen, brede wegen en appartementsgebouwen.

Een van de geweldigste vervoersmiddelen van Chongqing is de monorail. Een goede metrolijn ontbreekt de stad tot op heden nog, en de monorail is eerder een toeristische attractie dan een vlot transportmiddel. Er rijden wel veel treinen, maar de stations zijn meestal op vervelende plaatsen gelegen. Je moet bijvoorbeeld vaak eerst een enorm drukke straat oversteken of een eindje wandelen om in een station te geraken. De monorail rijdt langs de oever van de Jialing-rivier (met zijn vele bruggen) en vanuit de trein zorgt dat voor prachtige zichten. Er is immers geen afstand tussen jou en de rivier, en vaak is er niets dat je uitzicht belemmert. Ik was onder de indruk en deed een wandeling over één van de lange bruggen. Aan de overkant besloot ik de bus op te springen en tot het eindstation mee te rijden (Chaotianmen). Ik had geen idee wat er aan de eindhalte te zien zou zijn, maar het was op zich al leuk om al zittend de enorme stad te kunnen doorkruisen. Eenmaal bij de eindhalte bleek dat ik de perfecte keuze gemaakt had: Chaotianmen bleek een groot plein te zijn op de plaats waar de Jialing-rivier en de Yangzi-rivier samenvloeien. Ik kwam net voor zonsondergang aan en talrijke mensen hadden zich op het plein verzameld. Ouderen en jongeren waren er rustig aan het vliegeren, koppeltjes slenterden voorbij. Ik nam een aantal foto’s en merkte plots op dat een Chinees foto’s van mij aan het nemen was. Als die man er niet zou geweest zijn, en als ik niet constant zou zijn lastiggevallen door organisatoren van boottrips, dan zou dit een prachtig meditatiemoment kunnen geweest zijn. Ik sloeg aan de praat met een studente uit Chengdu die op uitstap was. Veel studenten maakten van dit verlengde weekend gebruik om er even tussenuit te knijpen, maar vakantie zou ik het voor sommigen nu toch ook weer niet direct noemen. Op de Gele Mountain kwam ik bijvoorbeeld een jongen uit Yangshuo tegen die zomaar eventjes 18 uren op de trein gezeten had om dan zonder een nachtje te slapen onmiddellijk een drukke berg vol uitlaatgassen te gaan beklimmen. Met alle Chinezen, maar niet met den deze .

Wist je dat…

-          in University Town de meeste bussen elektrisch zijn?

-          je in Chongqing grote groene borden met pijlen in de richting van een ‘Emergency Shelter’ kan vinden?  (in geval van aardbeving)

-          ik in Chongqing nog echt aangestaard word? Zo was er in het Three Gorges Museum een man die me volgde en me stokstijf bleef aankijken tot hij eindelijk een zin uitbracht (niet eens op een beleefde toon): 你不是中国的吧? (Jij bent niet Chinees eh?)

-          tandartsen in China vaak hun werk achter glas doen? In Chongqing heb ik dat vaak gezien, maar ook in Guangzhou kom je dat af en toe tegen). Het is net zoals een winkel met een uitstalraam, je kan de patiënt gewoon vanop straat bekijken. Hier moest ik een foto van hebben, maar daar was de tandarts niet mee gediend. Tijd om gordijnen te kopen misschien?

-          Chongqing was voor mij nog het echte China met zijn tuffende Chinezen en chaotische verkeer ;). Ik was dan ook erg verrast toen ik zag hoe netjes de lokale bevolking aanschuift voor de bus. Nergens in China heb ik zo’n discipline gezien!

25-05-2012 om 07:20 geschreven door Kelan  

Een week voor het optreden besloot ik halsoverkop nog één van mijn nummers te veranderen. Ik besloot Selena Gomez in te ruilen voor 'We found love' van Rihanna, omdat ik het gevoel had dat er gedurende de hele avond maar weinig actie te zien zou zijn. Ik wilde daar kost wat kost verandering in brengen, en trommelde daarom een hele danscrew op. Johalia, Ainash, Helen, Xiaoyu, Mridula, Brian, Innocent en Nema waren samen met mij een ganse week in de weer om een choreografie te bedenken en in te oefenen. Daarnaast scheurden we t-shirten stuk en verfden we ze in flashy kleurtjes. Het resultaat mocht er zijn! Intussen staat de hele avond in één stuk op Tudou (een Chinese site).

Hieronder geef ik de site, mijn nummers en de tijdstippen waarop je ze kan bekijken.

http://www.tudou.com/programs/view/gZh5XSZ66lQ/

- Lady Antebellum - Need you now (duet met Maksim): vanaf minuut 33:40
- Chinees nummer 我要我们在一起 (dit is het nummer dat ik een tijd geleden eens op mijn blog gezet heb) en daarna de Glee-versie van 'Defying Gravity': vanaf minuut 112:46
- Rihanna - We found love: vanaf minuut 181:30

Enjoy :D ik had alvast een enorm fijne tijd op het podium!

23-05-2012 om 00:00 geschreven door Kelan  

18-05-2012 om 22:47 geschreven door Kelan  

Na mijn terugkomst uit Hong Kong begon ik met het plannen van mijn volgende reis. Qingmingjie (Tomb Sweeping Day) kwam er immers aan, en we zouden drie dagen vrijaf krijgen: maandag, dinsdag en woensdag. Typisch was natuurlijk weer wel dat we de gemiste lessen tijdens het weekend ervoor mochten inhalen. Enkel de lessen die op Tomb Sweeping Day zelf vielen, moesten niet ingehaald worden. Dat wist ik echter niet toen ik mijn vliegtuigticket boekte, en spijt heb ik daar niet van. Tomb Sweeping Day kan je vergelijken met onze Allerzielen. Veel mensen (ook veel jongeren) gaan ‘saomu’ (graven opkuisen) met hun familie. Natuurlijk heeft het merendeel van de jongeren in deze universiteit daartoe niet de mogelijkheid, aangezien ze ver van hun familieleden verwijderd zijn, maar jongeren uit deze regio nemen er wel aan deel. Er worden voornamelijk offers gebracht, zoals voedsel, maar men verbrandt bijvoorbeeld ook vals geld. Daarnaast worden de graven ook  versierd met onder andere slingers. De graven bevinden zich meestal in de natuur op heuvels buiten de stad of buiten het dorp. Normaal vallen ze niet zo op, maar rond deze periode van het jaar natuurlijk wel. Tijdens een paar busritten in april viel me plots op hoeveel graven er eigenlijk zijn, stuk voor stuk versierd met slingers glinsterend in de zon (dit was tijdens mijn reis, hierover later meer).

In maart heb ik nog allerlei dingen gedaan en mensen ontmoet. Zo kwamen twee Ierse meisjes die in Hong Kong op mijn kamer sliepen naar Guangzhou, en heb ik samen met hen Saint Patrick’s Day gevierd. Ook in Amerika is Saint Patrick’s Day een feestdag, omdat degenen die de traditie begonnen zijn Ierse Amerikanen waren. Volgens een mythe was Saint Patrick een heilige die de slangen (het kwaad) uit Ierland verdreven heeft, vandaar dat Saint Patrick’s Day in het groen gevierd wordt. Maar eigenlijk was het gewoon een priester die de Ieren probeerde te bekeren tot het christendom. In de Ierse bar leerde ik een aantal Europeanen kennen, en later op de avond zijn ook Ainash en Mridula nog gekomen en zijn we allemaal samen uitgeweest. Onder de Europeanen was ook Olivier, een Waalse jongen die in Louvain La Neuve studeert en op dat moment voor een aantal weken op reis was in China. Hij doet vooral grote steden aan waar hij kan relaxen en uitgaan, en hij had het wel naar zijn zin in Guangzhou. Die maandag is hij naar University Town gekomen om samen met mij een paar lessen te volgen, omdat hij geïnteresseerd was in hoe de universiteiten en lessen hier in zijn werk gaan. Het eerste wat hij zei toen ik hem hier ontmoette, was: ‘Where are the bars? There are no bars!’ Aan de meeste lessen had hij natuurlijk geen boodschap, dus is hij niet zo heel lang gebleven. Hij heeft samen met ons geluncht, heeft wat in Dongmen rondgelopen en heeft een beetje meegepikt van de lessen Marketing en Chinees. Wat hem ook terecht opviel, is dat de lesgebouwen hier geen namen hebben zoals ‘Pieter de Somer Aula’ of ‘Maria Theresiacollege’, maar gewoon ‘grote lezingen hal’ (大讲堂) of ‘A4’ of ‘A5’ heten. Enerzijds valt dat te begrijpen, omdat dit eiland oorspronkelijk leeg was en de gebouwen hier nog vrij nieuw zijn. Denk ook aan het feit dat de eerste Engelstalige klas voor buitenlanders op onze school bijvoorbeeld pas in 2006 opgestart werd, en dat wij de eerste experimentele klas ‘Toerisme Management voor buitenlandse studenten’ zijn. Mridula vertelde me dat er zelfs geen bomen waren toen zij hier in oktober 2007 aankwam, en dat er tijdens het jaar daarop massa’s volgroeide bomen geplant werden. Van anderen hoorde ik dat de wegen toen nog modderpaden waren. Langs de andere kant zouden ze grote aula’s gerust namen kunnen geven, zodat dit hele eiland met enkel universiteiten wat menselijker zou worden. Het is hier al zo kaal, en namen zoals A4 zorgen natuurlijk niet voor meer gezelligheid.

Ondertussen waren er ook vergaderingen van onze studentenkring gaande om met een klein groepje studenten naar een ‘home for disabled children’ te gaan en met ingezameld geld speelgoed te doneren. We zouden een kort muzikaal programma voorbereiden en aanwezig zijn bij enkele activiteiten. Omdat het merendeel van de kinderen ernstig mentaal gehandicapt was, zag ik niet in waarom we zoveel moesten vergaderen over welke muziek we zouden spelen, en al zeker niet waarom we moesten ‘repeteren’. De kinderen zouden er immers toch niet veel van merken, laat staan begrijpen. En inderdaad, toen Nathan ons in het Chinees voorstelde, zagen hij en wij al gauw in dat het geen zin had veel tegen de kinderen te praten. Op dat moment stonden we voor een halve cirkel ouders en grootouders met elk een kind op de schoot. Het eerste nummer was niet echt een succes en duurde tamelijk lang, zodat een aantal van de kinderen onrustig werden. Het was beter onze aanpak te veranderen, en samen met Ainash en Johalia beeldde ik ‘Liang zhi laohu’ (een liedje over twee tijgers op het deuntje van broeder Jakob) uit. Het feit dat er nu beweging was en dat we prentjes lieten zien, zorgde ervoor dat we toch iets meer aandacht kregen van de kinderen. We zetten ten slotte de ingepakte kadootjes op de grond en lieten de kindjes de pakjes openscheuren en spelen met het materiaal, en dat bleek ten slotte de beste manier te zijn om de kinderen bezig te houden. Zelfs de ouders deden enthousiast mee. Het schooltje was niet erg groot en de kindjes komen er halve dagen of hele dagen al naargelang de ernst van hun handicap. Een aantal kinderen hebben een eigen begeleider omdat ze bijvoorbeeld niet zelf kunnen lopen of spelen. Andere kinderen werden dan weer begeleid door een familielid, bijvoorbeeld een grootouder. Het schooltje was niet zo groot, maar zag er heel net uit, met veel deftig speelgoed en kleine klasjes. Er zijn verschillende klasjes, telkens voor andere activiteiten. De pienterste kindjes uit de groep krijgen beperkt les, maar de rest speelt gewoon. Op het moment dat ik er was (vrijdagnamiddag), waren er ongeveer 25 à 30 kindjes, maar de getallen variëren. Alle kindjes gaan ’s avonds naar huis en overnachten er dus niet. De voertaal is het Mandarijn omdat verschillende kindjes uit andere provincies van China komen. Indien ouders hun kind naar deze school willen sturen, sponsort de Chinese regering een derde of de helft, al naargelang de ernst van de handicap. Het klasje dat we mochten bijwonen bestond grotendeels uit een snelle opeenvolging van allerlei liedjes waarop de kinderen iets moesten uitbeelden. Andere opdrachten waren bijvoorbeeld zakdoek leggen (zeer moeilijk of onmogelijk voor de meeste kinderen) of om ter snelst de vinger in de lucht steken om dan als beloning een kaarsje te mogen uitblazen. Vaak hielpen de (groot)ouders de kinderen hun armpje in de lucht steken, en vaak konden kinderen zelfs het kaarsje niet uitgeblazen krijgen.

For decades, autism went largely undiagnosed in China and the Chinese government only recognized it as a mental disability in 2006. At least 1.5 million children in China have autism, as medical studies suggest the disease may strike one in every 166 children. … the China Disabled Persons' Federation declared in March that the government-sponsored association would give 36,000 impoverished autistic children aged three to six a subsidy of 12,000 yuan each by 2015. (China.org, Struggle for School Caring for Autistic Children, 23/4/2012, site: http://www.china.org.cn/china/2012-04/03/content_25057750.htm)

Verder was er op onze unief nog een Tibetaans evenement om de Tibetaanse cultuur bekend te maken en te promoten. Het was de eerste keer dat de Tibetanen in onze school zoiets organiseerden. Ik kan niet zeggen dat het een immens succes was, maar het is een begin. Tibetanen hebben, evenals andere minoriteiten, een grotere kans om op een betere universiteit terecht te komen omdat het niveau van hun gaokao (university/college entrance examination) lager is dan dat van de Han-Chinezen. Onze universiteit telt zo’n 70 Tibetaanse studenten. Ik besloot er even langs te lopen en voor ik het wist had ik een Tibetaanse jurk aan . Ze waren zo blij als een gek dat er eindelijk een buitenlander kwam kijken, en ik vond het wel eens leuk met de Tibetanen te communiceren en rondgeleid te worden. Daarnaast kreeg ik nog kleine kadootjes zoals wierookstokjes uit India en een armbandje.

Ten slotte wil ik het ook nog even hebben over iets wat ik van plan ben vaker te doen in de toekomst: model spelen. Ik ben eind maart, de dag voor mijn vertrek naar Chongqing, samen met Johalia en Helen naar een bedrijf gegaan dat hoeden en petten produceert, en sinds kort ook kleding. Ze verkopen alles via taobao (een shoppingsite zoals Ebay waar je effectief alles aan een lage prijs kan vinden) en ze zochten een model om hun jurken te dragen, om dan nadien de foto’s online te zetten. Helen en Johalia gingen mee omdat de locatie erg ver was en ik niet wist voor wie ik zou werken en of het allemaal wel deftig zou verlopen. Maar alles was dik oke en voor amper een kleine vier uurtjes werk kreeg ik zomaar even 1000 yuan betaald (meer dan honderd euro). Eigenlijk is het schandalig als je weet dat Chinezen nog niet eens de helft van dit bedrag verdienen voor een dag modellenwerk. Ik ken buitenlandse studenten met meer ervaring die zelfs 500 yuan per uur betaald krijgen… In Chongqing ontmoette ik een studente die tijdens de weekends hele dagen werkt om wat bij te verdienen. Zij moet 4 volle weekends werken om 1000 yuan bij elkaar te krijgen…

24-04-2012 om 17:41 geschreven door Kelan  

Tijd om het over Hong Kong te hebben, intussen al een tijdje geleden, van vrijdag 9 maart om precies te zijn. Ik besloot plots halsoverkop naar Hong Kong te vertrekken: ik had immers lang genoeg gewacht op een gelegenheid en die kwam maar niet. Het gezelschap waarin ik vertoef is namelijk niet zo gek op reizen. Njekwa (Zambië) en Helen (Bolivië – Taiwan) moeten af en toe wel eens in Hong Kong zijn, maar dat is altijd om te werken (met klanten op zoek gaan naar gevraagde goederen, bestellingen doen, mensen ontmoeten etc.). Verder gaat men hier zelden op reis of op uitstap, toch wel anders dan het Wuhan-volkje, waaronder zich een pak meer ondernemende Europeanen bevonden. Misschien heb ik het al eens gezegd, maar ik heb het gevoel dat er amper Europeanen in University Town zijn. In mijn universiteit weet ik dat van Europa enkel Hongarije, Slovakije en een aantal ex-Sovjetlanden vertegenwoordigd zijn.  Europeanen zijn toch wel een pak avontuurlijker dan Aziaten en Afrikanen, zowel wat betreft voedsel als reizen. Geen probleem: dan maar op mijn eentje. Ik boekte voor het eerst in mijn leven een mixed dorm (dit betekent een dorm zowel voor jongens als voor meisjes) met zes bedden. Normaal doe ik dat niet, omdat ik zo’n moeilijke slaper ben, maar twee nachtjes kon geen kwaad, dacht ik. In een vorige post schreef ik al dat ik de sneltrein naar Hong Kong genomen heb (154 yuan). Op twee uurtjes ben je al in Hung Hom, een metrohalte niet ver van Kowloon. Ik had Hostel Paris geboekt, een veelbelovende naam. Van Njekwa had ik gehoord dat ik zeker een kijkje moest nemen in de Chunking Mansions, een groot gebouw waar je onder andere geld kan wisselen. Eenmaal in Kowloon liep ik een paar keer voorbij de Mansions zonder te beseffen dat mijn hostel eigenlijk midden IN de Chunking Mansions gelegen was. Nu moet je weten dat ik de informatie op wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Chungking_Mansions) niet gelezen had, en ik dus vrij onaangenaam verrast was door wat ik zag. Het gebouw was omringd met Afrikanen en Indiërs die allemaal tegen je beginnen te zeveren. Binnenin hangt een muffe zweetgeur, gemengd met de geur van allerlei Indische specerijen. Ik zag wisselkantoortjes en andere winkeltjes, maar het merendeel ervan zag er louche uit (om het nog niet te hebben over de uitbaters). Paris Guesthouse bevindt zich in blok D op de zevende verdieping, en geloof me: de naam klinkt fancy, maar wat je te zien krijgt, is dat niet. De beschrijving online komt niet eens in de buurt van wat het hostel in werkelijkheid is. Langs de andere kant kan je in Hong Kong niet veel goedkopers vinden (140 kuai per nacht), en over de locatie viel helemaal niet te klagen.

Toen ik aankwam waren er een Japanner, twee Zweedse meisjes (die amper iets zeiden) en een Duits meisje dat Sandra heette. Met Sandra kwam ik onmiddellijk goed overeen en we besloten zaterdag samen te spenderen. Jammer genoeg ben ik vrijdagnacht heel erg verkouden geworden en deed ik niets dan hoesten en snotteren. In de Seven Eleven (een winkelketen met allerlei prulletjes en drankjes) vond ik pilletjes tegen verkoudheid, maar die hadden geen enkel effect. Wat me onmiddellijk duidelijk werd, is dat je met Mandarijn Chinees in Hong Kong niets kan doen. De meeste mensen spreken een beetje Engels, maar zo geweldig is hun Engels dan ook weer niet. Ik had van verschillende mensen gehoord dat Hongkongers erg beleefde mensen zijn, en dat klopt wel. Enkele voorbeelden: mensen wachten netjes achter elkaar op de metro en dringen niet, de metro heeft een ‘Quiet car’ (stille wagon) zodat mensen die willen lezen of die hoofdpijn hebben daar plaats kunnen nemen, er zijn altijd zitjes beschikbaar omdat niet iedereen gaat zitten (anders dan in mainland China waar je om een zitje moet vechten). Anderzijds vind ik dat je hun goede manieren niet mag overdrijven, want zo behulpzaam en joviaal zijn ze dan ook weer niet - in tegenstelling tot de inwoners van bijvoorbeeld Chongqing, waar er altijd wel iemand is die zich spontaan om je bekommert. Auto’s rijden er vanzelfsprekend links en niet rechts, en veel metrostations en buurten hebben Engelse namen.

Mijn Cantonees is beperkt tot een paar basiszinnen zoals ‘Hoe heet je?’ en ‘Hallo’. Cantonees is naar mijn mening nog moeilijker dan Mandarijn, maar wie al Mandarijn kan spreken heeft het natuurlijk wat gemakkelijker. Het Cantonees heeft negen tonen, maar tijdens onze Cantonese lessen hoeven we ons daar niet om te bekommeren. Aangezien we niet zoveel Cantonese les hebben, vindt onze leerkracht dat we beter gewoon wat zinnen vanbuiten leren en de tonen en klanken imiteren en onthouden aan de hand van onze eigen taal (een soort van persoonlijk pinyin). Eigenlijk is geschreven Cantonees hetzelfde als geschreven Mandarijn, op enkele grammaticale verschillen en enkele toegevoegde karakters na. Daarnaast gebruikt men in Hong Kong de ongesimplifieerde versie van karakters. Ik weet meestal wel ongeveer wat er staat, maar kan de karakters niet uitspreken. Zo wordt de naam van het metrostation 南昌 in het Mandarijn uitgesproken als Nan Chang en in het Cantonees als Nam Cheong.

De eerste avond heb ik een wandeling door Kowloon gemaakt. Kowloon is precies hoe ik het mezelf had voorgesteld (met behulp van films etc.): veel voedselkraampjes en restaurantjes waar de eenden en de rest van het vlees uitgestald zijn aan het raam, een levendige sfeer, overal neonlichten en restaurants met namen als ‘Hing Fat’. De McDonalds ziet er moderner uit dan in mainland China. Daarnaast zijn er vrij veel bars waar je vrij in en uit kan wandelen. Ik liep een lokaal restaurant binnen en at een soort van noedelsoep die zo zuur was dat ik er amper iets van gegeten heb. De volgende dag bezocht ik samen met Sandra de Avenue of Stars. Sandra was al een vijftal dagen in Hong Kong (ze was eerder op haar eentje in onder andere Cape Town en India, en op dit moment zit ze in Australië). De naam zegt het zelf, Avenue of Stars is een pier met daarop de handdrukken van allerlei Chinese sterren. De skyline van Hong Kong is heel anders dan alle skylines die ik tot nu toe gezien heb. Als ik haar zou moeten beschrijven zou ik zeker de woorden ‘net’, ‘georganiseerd’ en ‘modern’ gebruiken. De Tin Hau tempel was niet echt de moeite, dus zijn we naar Causeway Bay gewandeld, het grootste shopping district van Hong Kong. We liepen langs een marktje waar vissen gefileerd werden en de hartjes nog kloppend op bordjes lagen… ’s Avonds aten we weer eend (’s middags hadden we er ook al niet aan kunnen weerstaan) in de omgeving van Soho (een buurt bekend om zijn vele bars) en daarna haastten we ons naar de rand van Sheung Wan om de lichtshow te kunnen zien. Ik snap de geografie van Hong Kong nog altijd niet zo goed: Hong Kong bestaat min of meer uit mainland Hong Kong en de eilandjes errond, met elkaar verbonden via de metro. Sheung Wan is het eiland onder Kowloon. Van op Kowloon kan je de lichtshow op Sheung Wan zien, en als je op dat moment op Sheung Wan bent, dan sta je tussen de oplichtende gebouwen. Ik heb de lichtshow dus op die manier ervaren. Spectaculair vond ik het niet, en de show duurt daarbij maar amper tien minuutjes. In plaats van met de metro terug te keren, namen we de boot terug naar Kowloon. Dat vond ik dan weer wel de moeite eigenlijk is een ritje op de overzetboot langs de skyline iets wat je standaard in elke stad zou moeten doen (ten minste, indien er een zee of rivier in de buurt  is). Het kost je niets en je hebt magnifieke zichten. Ik herinner me de Wuhan-overzetboot van Wuchang naar Hankou. Zonder de oliestank en de muggen had het zelfs romantisch kunnen zijn.

Victoria Peak werd me door de jongeren in de dorm niet aangeraden omdat het erg mistig en regenachtig was. Daarbij zat ik met die serieuze verkoudheid en wilde ik op zondag het liefst gewoon naar huis. Ik heb nog wat rondgelopen op zoek naar een gsm, omdat mijn vrienden me hadden gezegd dat Hong Kong de place to be is om de nieuwste snufjes aan een deftige prijs te kopen. De prijzen vielen me echter tegen, want toen ik naar de HTC Chacha informeerde, bleek die zomaar even 1000 kuai duurder te zijn dan de prijs die Helen (Bolivië) ervoor betaald had. Dit verschil lag echter aan het feit dat Helen haar gsm niet in een officiële winkel gekocht heeft, maar in een grootwarenhuis met allemaal gesmokkelde elektronica (水货). Ik ben mijn nieuwe gsm dan ook maar daar gaan halen. Over de kwaliteit valt helemaal niet te klagen, en ik heb ook garantie. Wat dus het precieze verschil is met een gsm uit een officiële winkel, daar heb ik geen idee van. De laatste trein terug naar Guangzhou vertrok reeds om half acht ‘s avonds en je moet zeker anderhalf uur van te voren je ticket kopen. Het boarden begint immers al redelijk vroeg en dan zijn er ook nog de paspoortcontroles. ’s Avonds op de trein sprak ik met Peter Kwan, een 65-jarige Hongkonger die een beetje Engels kon. Ik vroeg hem wat hij vond van de teruggave van Hong Kong aan China in 1997, en hij zei dat hij daar een vrij neutrale mening over heeft. Hij zei dat er niet veel veranderd is na de teruggave, en dat het hem niet echt kon schelen van wie Hong Kong is, zolang de inwoners hun vrijheid maar kunnen behouden. Eén  land, meerdere systemen: dat is de aanpak die China hanteert in de Special Administrative Regions Hong Kong en Macao. Zowel wat betreft economie, politiek als jurisdictie (Facebook en Youtube zijn bijvoorbeeld vrij toegankelijk in Hong Kong), gelden in Hong Kong en Macao andere regels dan in mainland China.

Wist je dat:

-          er in Hong Kong grappige trams met een extra verdieping rijden? Ook bussen met twee verdiepingen rijden er veel (dubbeldekkers).

-          Hong Kong soms net India is? Er zijn zelfs cricketvelden.

-          Hong Kong taksvrij is en er veel spullen (speelgoed, chocolade en andere importgoederen, merkkledij) daarom erg goedkoop zijn in vergelijking met de rest van China? Ik vond een winkeltje genaamd Prizemart in de straat Sanyuanli waar het tot buiten aanschuiven was. Het winkeltje is zo klein dat je er op het tempo van de rij klanten de winkel door moet schuifelen en dat je af en toe dekking moet zoeken, omdat er zomaar Twixen of Snickers uit de lucht komen vallen. Alles is er zo op elkaar gestapeld en bij elkaar gepakt dat zelfs het personeel niet door de winkel kan lopen.  Daarom zetten ze zich ofwel in het midden van de winkel of aan de ingang op een ladder om zo vanuit deze ‘uitkijkpost’ alles in goede banen te  leiden. Het merendeel van het cliënteel leek buitenlands te zijn, ik denk Maleisisch. Binnenin dit winkeltje vond ik tot mijn verbazing enkele Colruyt-producten (Everyday), zoals spaghettisaus en ontbijtgranen. Ik aarzelde niet en besloot een koffertje te kopen en dat vol te laden met lekkernijen om de volgende paar weken door te komen .

23-04-2012 om 10:27 geschreven door Kelan  

唉呦~~
ah
你说你说我们要不要在一起
Jij zegt het maar: horen we bij elkaar of niet?
柔情的日子里生活的不费力气
Tijdens die tedere dagen kostte het leven weinig moeite
傻傻看你只要和你在一起
Ik kijk je domweg aan, en ik wil gewoon maar bij je zijn

21-03-2012 om 10:18 geschreven door Kelan  

Na een grijze en vooral vochtige week op school zijn Robin en ik begin april voor twee dagen naar Shenzhen getrokken. Een ticket kost 80 yuan en je bent na twee uurtjes trein al ter plaatse. Shenzhen is voor mij nog een mysterie. We logeerden in een gedeelte van de stad met de naam Huaqiaocheng (OCT, Overseas Chinese Town), een heel eind verwijderd van het stadscentrum, maar erg dicht bij ‘Windows of the World’ en andere bekende themaparken. Daarnaast was ons hostel ‘Loft’ gesitueerd in een kunstdistrict waar allerlei oude (oud na amper 20 jaar?) fabrieken en gebouwen nieuw leven werd ingeblazen. Het doet denken aan de 798 Art Zone van Beijing, maar dan kleiner. Er is een galerij met een aantal gezellige cafeetjes en shops met designboeken en allerlei kunstartikelen. Ook een Starbucks mocht natuurlijk niet ontbreken: de Starbucks in dit district is aan de buitenkant toepasselijk met hout gedecoreerd. Ook de Starbucks op Shamian Island, waar ik vorig semester gaan wandelen ben, paste trouwens helemaal in zijn omgeving. Je kan je geen plaats bedenken of Starbucks is er vertegenwoordigd. Vlakbij het hostel was een ‘kunstmarktje’ met allerlei kraampjes waar ik onder andere geschilderde ‘slakkenschelpjes’ gezien heb. Op zich niet speciaal, ware het niet dat sommige van die schelpjes bewoond zijn door kleine krabben, die ze op hun rug meedragen. Ik vroeg aan de verkoopster wat de bedoeling was: het krabje zal groeien en zal op een bepaald moment van schelp veranderen. Je kan dan een nieuwe gekleurde schelp naar keuze (met bloempjes of bolletjes) klaarleggen, en daar zal de krab zich dan opnieuw in nestelen.

In twintig jaar is Shenzhen van niets uitgegroeid tot een metropool. Je merkt onmiddellijk dat de stad nogal artificieel aandoet en ze lijkt inderdaad zomaar even uit de grond gestampt te zijn. Ruime snelwegen, parken… Op een bepaald moment waren Robin en ik op zoek naar het centrum van de stad en moesten we de bus uit omdat we het centrum blijkbaar reeds gepasseerd waren (zonder het te merken, kan je je voorstellen?). We stonden aan de kant van een grote snelweg en geen enkele bushalte die nog komen zou, had een metrostation. Er zat niets anders op dan een stuk langs de autoweg terug te lopen en dan toch maar ondergronds onze tocht verder te zetten. Eenmaal in het centrum had de stad plots veel weg van Guangzhou en zijn Beijinglu (de grote winkelstraat van Guangzhou), maar dan op kleinere schaal en een beetje gezelliger. Je kan er ook heel wat eetkraampjes vinden. 

De buurt waar we logeerden bevond zich zodanig dicht bij enkele themaparken dat we tijdens het uitkammen van de buurt plots naast de toegangspoort van het China Folk Cultural Village Theme Park stonden. De toegangsprijs was erg hoog en het was al laat, dus we zijn niet binnengeweest, maar van achter het hek zag het er allemaal maar armzalig uit. Veel parken in China zijn naar mijn mening vrij slecht onderhouden. Ze lijken snel opgetrokken te zijn (net zoals de steden waarin ze opgetrokken worden) en daarna wordt er niet meer naar omgekeken. Nochtans stonden er redelijk wat reisbussen bij de ingang geparkeerd. De minirails leken me al lang niet meer gebruikt te zijn, maar even later zag ik er dan toch een karretje vol Chinese toeristen over rijden. Ik hoorde in de verte muziek van een optreden weerklinken, maar het park liep stilaan leeg.

Dag twee vulden we met een bezoek aan ‘Windows of the World’, misschien wel het bekendste themapark van Shenzhen. Het is een soort van mini-World zoals wij mini-Europa hebben in Brussel, maar dan op veel grotere schaal (inkom 140 yuan). Je hebt een hele namiddag en avond nodig om het hele park gezien te hebben. Robin was er anderhalf jaar geleden al eens geweest, maar het was hem niet bijgebleven dat de foto die hij had genomen bij het standbeeld van een plassend jongetje de trots van België was. Ik had na bijna een hele namiddag de hoop al opgegeven om België nog ergens te zien, maar achteraf is gebleken dat ik dus een deel van Europa gemist heb . Maar niet getreurd: Ik heb de windmolens van Holland en de Eifeltoren wél gezien, én de Taj Mahal. Voila, die droom is ook al weer uitgekomen. Zelfs Christ The Redeemer van Rio, de piramides van Egypte en de Niagara Falls waren nagemaakt (en best nog wel op grote schaal). Daarnaast liep ik na een maand opnieuw het Alcázar van Seville binnen  – en zo verbaast China je keer op keer. Eenmaal binnen krijg je een tabel waarop alle showtijden zijn aangegeven. Wat ik persoonlijk het leukst vond, was de 4D film ‘Flying over America’ die je kan bekijken terwijl je in de lucht hangt, net als in een pretpark. Nog maar eens reclame voor Amerika. Voor een mini-China kan je terecht in het themapark ‘Splendid China’, en voor pretparkliefhebbers is er ‘Happy Valley’ (toch even zeggen dat hier twee jaar geleden een paar mensen verongelukt zijn). En zo heeft Shenzhen voor ieder wel wat wils.

Over het ongeval in Happy Valley: http://www.globaltimes.cn/china/society/2010-06/547205.html

20-03-2012 om 16:48 geschreven door Kelan  

Momenteel zit ik op de trein Guangzhou – Kowloon. Ik ga namelijk voor een weekendje op mijn eentje naar Hong Kong. Het voelde daarnet uiterst vreemd aan om even door de immigratie te moeten en een stempel in mijn paspoort te laten zetten. Ik heb officieel China verlaten (hoewel Hong Kong toch deel van China is ) en zal me binnen twee uurtjes in een heel andere wereld bevinden, een wereld die volgens velen verslavend is. Ik vermoed dat die formaliteiten en de grenscontroles gewoon behouden worden om immigratie of illegale handel tegen te gaan. Tegenover mij zitten twee corpulente Hongkongse dames die, zo lijkt het, op uitstap geweest zijn in Guangzhou. Zodra ze hun zitplaatsen gevonden hadden, begonnen ze allerlei lekkernijen uit hun handtassen te laden: sandwiches, nootjes, chips, koekjes… noem maar op. Ze hebben net nog melkthee besteld. Naast mij zit een meisje haar KFC-kippenbilletjes op te smikkelen met een grote Pepsi voor haar neus. Ze neemt net haar Kleenex-zakdoekjes uit haar tas. En alle treinpassagiers (waaronder een pak buitenlanders) hebben ten slotte net een gratis flesje ‘Watsons Water’ gekregen. Dames en heren, dit is China.

Ik heb veel te vertellen, maar eerst even een uitwijding over de lessen. In het algemeen mag ik nog altijd niet klagen, maar een paar lessen beginnen jammer genoeg al te ‘versaaien’. Op een gegeven ogenblik was het zo erg dat ik ben weggerend tijdens de pauze van de les ‘Principes van toerismeplanning’. Mijn presentatie was toch al achter de rug. Ik besloot in Dongmen een praatje te gaan maken met een winkelier. Daarna liep ik een paar meisjes uit Xinjiang tegen het lijf die ik ook reeds de week daarvoor op dinsdag in het moslimrestaurantje had ontmoet. Ten slotte heb ik nog een tijd gebabbeld met een ander meisje uit de provincie Jiangxi in hetzelfde restaurant. Niet naar de les gaan levert dus niet noodzakelijk niets op .

Die presentatie tijdens de les Toerismeplanning was trouwens de moeite: ik moest samen met een klasgenoot, een 50-jarige (ruwe schatting) Chinese Fransman, een presentatie geven over het toerisme in West- en Zuid-Europa. We moesten samen 15 minuten vullen, maar van samenwerking was niet veel sprake. Ik had op mijn eentje een spreekbeurt en PowerPointpresentatie voorbereid van iets minder dan een pagina lang. Veel tijd zou die niet in beslag nemen. Mijn klasgenoot had echter een pak meer voorbereid (hij praat uiteraard Chinees en is al overal ter wereld geweest, iets wat hij ook om de haverklap aan iedereen moet kunnen vertellen, blaaskaak), en vreesde blijkbaar dat hij niet ging toekomen met zijn tijd. Daarom kwam hij mij er vooraf even op wijzen dat ik me strikt aan zes minuten moest houden en dat hij de tijd zou ‘timen’. Ik dacht aanvankelijk dat hij grapte en zei dat ik niet precies wist hoe lang mijn spreekbeurt zou duren, maar dat ze zeker niet zoveel tijd in beslag zou nemen. Dat was maar goed ook, want ‘ik had maar één kans om alles te vertellen’. Hij snelde naar voren om een introductie te geven - waarin hij  terloops ook maar even vermeldde dat mijn Engels heel goed is en dat de Chinese studenten maar eens een praatje met me moesten komen maken - en hij vertelde daarna dat ik vijf (?!) tot zes minuten over Europa zou babbelen. Ik begon aan mijn spreekbeurt en toen bleek dat die sukkel effectief met zijn timer naast mij kwam staan. Hij maande me aan sneller te spreken, waardoor ik bijna alles begon af te lezen. Daarnaast kon hij zijn handen niet van mijn PowerPoint afhouden en klikte hij op de volgende dia terwijl ik nog niet klaar was met praten, waarop ik gefrustreerd door de micro zei dat ik ‘nog niet klaar was met spreken’ en hem met een gesis probeerde te doen afdruipen, wat tot enige hilariteit in de klas leidde. Hij hield zich echter niet stil en onderbrak me even later met de mededeling dat ik ‘nog één minuut had’.

Het is een speciaal geval, die man. Lang geleden, toen hij nog jong was, heeft hij de beslissing genomen een aantal gronden en gebouwen te kopen in het zuiden van China. Zijn thuisstad is immers Shenzhen, één van de eerste economische zones (SEZ, Special Economic Zone). Hij rijft nu geld binnen door die gebouwen (fabrieken) te verhuren en hij bezit ook een aantal winkels die door anderen geleid worden, waardoor hij al jaren én geld én vrije tijd heeft. Hij heeft al overal gezeten, heeft zo’n 25 jaar in Frankrijk gewoond (zodra de Culturele Revolutie op zijn einde liep, is hij uit China vertrokken) en volgt dit jaar samen met ons les. Hij en het overgrote deel van zijn familie, ook zijn grootouders, bezitten de Franse nationaliteit, maar hijzelf voelt zich eerder Chinees dan Fransman. Hij is trouwens in Frankrijk een aantal jaren directeur geweest van een Chinese school voor overzeese Chinezen. Naar eigen zeggen was dat vrijwilligerswerk. Ik voel op veel vlakken dat hij erg trots is te zien hoe China het momenteel doet, en dat hij daar ook graag aan meewerkt. Zijn plan is om in de toekomst nog op verschillende plaatsen ter wereld te studeren. Zijn familie woont in Frankrijk, en zijn dochter zou in de toekomst voor een tijdje in China komen studeren.

Na de presentatie hebben twee Chinese meisjes uit mijn klas hem een sms gestuurd met de vraag of ze hem en mij mochten trakteren op een etentje, en zo zijn we dan gisterenavond met ons gevieren in een restaurantje in Nanqu beland. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het erg gezellig vond, en we hebben het zowat over van alles gehad, van scholen en ingangsexamens tot Chinese medicijnen. {Even vermelden dat de ene dikke dame tegenover mij nu met haar mond open ligt te snurken}

Het ene meisje is afkomstig uit Hubei (een plaatsje dichtbij Wuhan), en het andere meisje komt van Yunnan. Ze studeren beide toerisme, maar zijn niet erg enthousiast over het programma – iets waar ik wel kan inkomen . Het is niet de eerste keer dat ik studenten hoor zeggen dat er te weinig praktijkgericht wordt lesgegeven. Ze zitten nu in hun tweede jaar en hebben dus nog twee jaar te gaan voor ze hun bachelor hebben. Een bachelor duurt hier namelijk vier jaar, en indien je een master wil doen dan komt er nog eens drie jaar bij. Op een gegeven moment hadden we het over privéscholen en publieke scholen. In tegenstelling tot vele andere landen (zoals bijvoorbeeld Nepal), zijn privéscholen maatschappelijk niet echt aanvaard in China. Het diploma van een privéschool is wel officieel, maar dit soort scholen staat niet in hoog aanzien. Daarom gaat bijna iedereen naar publieke scholen. Naar de Shanghai-expo zijn de twee toerismestudentes niet geweest, omdat ze het toen te druk hadden met hun ‘gaokao-voorbereidingen’. Gaokao zijn provinciale examens waarvoor je eerst moet slagen alvorens te kunnen verder studeren. Het percentage dat je op zo’n test moet behalen om te slagen, varieert van provincie tot provincie (al naargelang het aantal inwoners, minoriteiten…). Je moet het examen natuurlijk wel in je eigen provincie afleggen. Hoe beter je punten, hoe groter de kans dat je op een befaamde universiteit zal terechtkomen. Indien je niet slaagt, dan is verder studeren jammer genoeg niet voor jou weggelegd.

Afgelopen week was het ‘de week van het labeur’. Ik weet niet goed hoe de Chinezen het noemen, maar het zal zoiets als Laodongzhou zijn. De eerstejaarsstudenten zijn dan een week bezig met ‘werken voor het publieke welzijn’. Ik vroeg gisteren wat dat juist inhoudt, maar de meisjes zegden dat ik me er niet te veel bij moest voorstellen. Meestal zijn het gewoon uitstapjes waarop de studenten zich wat amuseren en er van werken niet veel sprake is. Het is iets communistisch: maart is de maand van ‘Lei Feng’, een held uit de periode van de Culturele Revolutie die na zijn dood gepropagandeerd werd als een onzelfzuchtig, bescheiden man en een trouwe volger van Mao (volgens mijn Frans-Chinese collega een held uit vervlogen tijden die beter vervangen zou worden door een eigentijdse held). Deze week zag ik nog op televisie hoe Chinese lagere-schoolstudentjes les krijgen over deze man. Ze luisteren naar verhalen, kijken naar filmpjes en proberen zo een ‘Lei Feng geest’ te ontwikkelen. {De mannen aan de andere kant van de gang hier in de trein hebben intussen de soap ‘How I met your mother’ opgezet op hun Ipad, zodat ik leuk kan meeluisteren}  

Exact twee weken geleden ben ik samen met Helen en haar Vietnamese vriendje Xiaoyu naar Foshan geweest, een stadje vlakbij Guangzhou dat bekend is om zijn keramiek. Daarnaast kan je er ook veel meubelfabrieken vinden. Er geraken is supersimpel: twee uren op de metro, het kost je amper 15 kuai. Eenmaal daar namen we de bus naar ‘Taozicheng’ en vonden we onze weg door een park naar de pottenbakkerswijk (Nanfeng), tegelijk ook kunstdistrict. We passeerden een ‘Toilet-waterfall’: een grote muur van op elkaar gestapelde lavabo’s en toiletten (die er na zovele jaren al vrij vuil en roestig uitzagen) waar water doorsijpelt zodra het begint te regenen. We wandelden door een wijk met  kleine oude huisjes en langs de talrijke pottenbakkers/souvernirwinkels, om uiteindelijk bij een hal (Pottery DIY) terecht te komen waar we zelf een poging tot pottenbakken ondernamen. Het bleek moeilijker dan gedacht, en na een half uur gaf ik op. Enkel Helen slaagde erin een bruikbare vaas te fabriceren. Die zal haar binnen een aantal dagen via de post toegestuurd worden. Helen heeft me trouwens een nieuw speelgoedje voorgesteld: een zeepbel van Pattex. In Taiwan en andere Aziatische landen speelden kinderen vroeger niet met de zeepbellenblazers die wij kennen, maar met lijm. Een druppel lijm op een rietje en blazen maar! Het voordeel van dit soort zeepbel is dat die niet snel stukgaat. Een nadeel is dan weer de lijmstank en de mogelijkheid tot lijmverslaving…

Diezelfde avond in Guangzhou besloten we nog eens een stapje in de wereld te zetten met de meisjes. We hadden het geluk (of ongeluk?) dat er die avond verschillende DJ’s en zangers in Catwalk zouden optreden, waaronder een Chinese homo en een Russische prostituee die absoluut niet kon zingen.

Op zondag besloot ik dat het tijd was voor nog wat meer cultuur, en sprak ik met Piers af om het Guangdong-museum te bezoeken. We mochten gratis binnen omdat er een tijdelijke expo was over Deng Xiaoping, de man die de Chinese hervormingen of opendeurpolitiek heeft ingeluid. Het is exact twintig jaar geleden dat hij in Guangzhou en Shenzhen was voor een bezoek ter controle van zijn beleid. Intussen is hij 15 jaar overleden, maar niemand is hem hier vergeten. Het is speciaal hoe men er hier in slaagt Mao Zedong en Deng Xiaoping met elkaar te verzoenen. Mijn Frans-Chinese klasgenoot is vanzelfsprekend fan van Deng Xiaoping (zonder daarmee minder trots te zijn op zijn Chinese roots), terwijl de Chinese meisjes uit mijn klas zowel respect voor Mao als Deng Xiaoping kunnen opbrengen. Het museum poogde (zoals we van China gewend zijn) alles in één te zijn: keramiekmuseum, houtsculpturenmuseum, geologie- en biologiemuseum… met als kers op de taart een dinosaurustentoonstelling. Het was alsof het museum je probeerde te vertellen dat je na dit museum nooit meer een ander museum zou hoeven te bezoeken.

09-03-2012 om 00:00 geschreven door Kelan  

DUTCH version

Het nieuwe semester is begonnen! Mijn uurrooster staat nog niet volledig vast, maar ik kan jullie al vertellen dat ik dit semester onder andere Cantonees, Marketing en Consumer Behavior zal hebben. Vandaag is het lessenrooster alvast veranderd omdat het (net als in het begin van vorig semester) niet zo geweldig goed in elkaar zat. Zo hadden we gisteren geen twee, maar wel drie uren Consumer Behavior, en zaten we vandaag plots in de klas bij Chinezen die ‘Principes van het Marxisme’ volgen. Snel maken dat we daar weg waren dus . We moesten even rondbellen, maar uiteindelijk hebben we dan toch het juiste lokaal gevonden. De meeste leerkrachten tot nu toe bevallen me wel. Zo is die van Consumer Behavior vrij kritisch, ook tegenover onze universiteit (ze bekritiseerde de menswetenschappelijke richtingen van onze school door ze te vergelijken met de naburige Zhongshan Universiteit). Net zoals de docente van marketing betrekt ze leerlingen ook erg bij de les en haalt ze praktische voorbeelden aan, zoals bijvoorbeeld de opvallende haarsnit van een Chinese leerling bij ons in de klas om ‘anders te willen zijn dan alle anderen’.

Het valt me op dat, hoewel Chinese leerlingen niet gewend zijn te spreken voor de klas (de meeste lessen vereisen niet veel interactie en zijn vrij theoretisch), ze dan toch ook niet zo schuchter zijn wanneer ze aangesproken worden. Ze staan recht en kijken recht voor zich uit terwijl ze de vraag van de professor beantwoorden, maar spreken meestal vol zelfvertrouwen en durven zelfs te grappen. En hoewel er tijdens de les meestal veel geroezemoes en weinig oplettendheid is (ook al hangt dat van de leerkracht af), gaan er toch redelijk wat handen omhoog wanneer de professor een vraag stelt – toch wel anders dan die grote aula’s in België waar dan iedereen doet alsof hij of zij nog extreem druk bezig is met noteren . Ook dit semester worden de aanwezigheden regelmatig gecontroleerd, en nog een andere professor had zelfs in het rood op zijn powerpoint staan dat bij één afwezigheid zonder voorafgaande melding er 10% van je totaalpercentage zou afgetrokken worden. Serieuze dreigementen dus. Wat hebben Chinezen trouwens toch met PPTs? Het lijkt alsof een les of huiswerk zonder bijhorende PowerPointpresentatie waardeloos is. Ik ben net van mening dat sommige lessen net beter zonder PPT gegeven worden, zoals bijvoorbeeld ‘Business Chinese’.

Het weer is op dit moment vrij wisselvallig, vooral vochtig en mistig. Ik ben geen fan van dit soort weer, omdat het zoveel ongemakken met zich meebrengt. Zo is het moeilijk om je kleren droog te krijgen en zijn alle vloeren nat, wat slipgevaar oplevert. Niet enkel in de fietsenstalling (ik dacht vanochtend dat ze er misschien gepoetst hadden, maar dat bleek dus niet het geval te zijn), maar ook in de klaslokalen zelf zijn de vloeren nat. Gelukkig is er ditmaal geen schimmel van de partij, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk .

Verder is er hier niet veel veranderd. Het doet me goed iedereen terug te zien, en ik ga weer regelmatig eten met mijn maatjes hier, heb mij nagels laten doen, ga op bezoek bij Vivi... Gisteren ben ik naar het Nanyue Mausoleum geweest: je kan er niet enkel de schatten uit het graf van de tweede Nanyue-koning Zhao Mo bewonderen, maar je kan zelfs echt in de grafkamers afdalen. Ik was aangenaam verrast door wat er te zien was. Die man is begraven met ongelooflijk veel rijkdommen, alsook met 15 mensen – natuurlijk had hij wat gezelschap nodig. Op het moment dat ik de crypte bezocht, waren er werken bezig. Werklui deden geen enkele moeite om de serene sfeer in de tombe te bewaren: om de haverklap viel er gereedschap, de mannen brulden elkaar toe... Tot dusver de rustplaats van de Koning van Nanyue.

’s Avonds ben ik dan met vrienden ‘wumizhou’ 毋米粥gaan eten, een soort van Cantonese hotpot. ‘Zhou’ 粥 kom je in Guangzhou overal tegen, het is een soort van dunne rijstpap zonder smaak. ‘Wumizhou’ is hetzelfde, maar dan zonder de rijst . De pap wordt gebruikt om vis, vlees en groenten in klaar te maken. Op het einde kan je er dan wat rijst bij doen om eventuele gaatjes in je maag te vullen, maar dat was bij ons niet nodig .

ENGLISH version

The new semester has started! My schedule isn’t completely fixed yet, but I do can already tell you that among others I’ll follow Cantonese, Marketing and Consumer Behavior. Our schedule has changed again today because it (just as in the beginning of last semester) wasn’t structured well. For example: yesterday we didn’t have two, but three hours of Consumer Behavior, and today suddenly we were finding ourselves in the class ‘Principles of Marxism’ – it didn’t take us very long to get out of that class again . After a few calls we eventually found the the right classroom. So far, I like most of our teachers. The one from Consumer Behavior is quite critical, also concerning our university (she criticized the humanities in our school by comparing them with the nearby Zhongshan University). Just like the teacher of Marketing she involves the students quite a lot in class and uses practical examples, such as a Chinese student in our class with an eye-catching haircut that he had chosen to be ‘different from the others’.

What is curious is that, although Chinese students aren’t used to speaking in class (most courses don’t require lots of interaction and are quite theoretical), still they aren’t very timid when they are asked a question by the professor. They stand up and look straight ahead of them while answering the question, but most of the time talk very confident and even dare to crack a joke. Also, even though mostly in class there’s a buzz of voices and not a lot of interest (although that depends of the teacher), still a lot of hands are raised whenever the professor puts a question – quite a big difference with those big auditories in Belgium where in this case everyone acts as if he or she is still extremely busy taking notes .  Also this semester attendances are noted down, and one of my professors had even written on his PPT (in big red letters) that ‘Who skips his class once without preceding notice will lose 10% of his total score’. Serious treatments for sure. By the way, how come Chinese are so obsessed by PPTs? It seems as if a class or assignment that doesn’t come with a PowerPoint presentation is considered worthless. My opinion is that certain lessons are taught better without PPT, such as ‘Business Chinese’.

At this moment the weather is quite unstable, humid and misty. I’m not a fan of this kind of weather, since it comes with a lot of inconveniences. For example, it’s hard to dry your clothes. Moreover, the floors are completely wet, which causes danger of skidding. Not only the bicycle garage (this morning I thought they had cleaned over there, but that turned out to not be the case), but also in the classrooms the floors are wet. Thank God this time there’s no accompanying fungus, but what isn’t there yet can still come of course .

Apart from these things nothing much has changed over here. It feels good to see my everyone again, and I’m often going out for food with my friends, I had my nails done, I’m visiting Vivi… Yesterday I went to the Nanyue Mausoleum: over there you can’t only admire the treasures out of the grave of the second Nanyue-king Zhao Mo, but you can even enter the crypt! I was pleasantly surprised by what I saw. That guy wasn’t only buried with an incredible amount of treasures, but also together with 15 people – of course he needed some company. At the moment I visited the crypt, there were restauration works going on. The workmen didn't do any effort to preserve the serene atmosphere in the tomb. Every two minutes there was equipment falling down, the workmen were constantly yelling to each other... Thusfar the final resting place of the King of Nanyue.

In the evening I went to eat ‘wumizhou’ 毋米粥 with friends. ‘Wumizhou’ is some kind of Cantonese hotpot. ‘Zhou’ 粥 is something you can find anywhere in Guangzhou. It’s similar to our Belgian rice porridge, but more thin and without taste. ‘Wumizhou’ is the same thing, but without rice . This gruel is used to prepare fish, meat and vegetables. In the end you can still add some rice to fill up possible holes in your stomach, but in our case that wasn’t necessary .

Bijlagen:
http://www.google.com/imgres?um=1&hl=en&newwindow=1&sa=N&biw=1366&bih=643&tbm=isch&tbnid=rDIyQVAiZb6q7M:&imgrefurl=http://www.uukt.com.tw/phpbb/viewtopic.php%3Ft%3D37685%26sid%3D393aae10c668996f25442302d7f3db2c&docid=S7fXknD-mtZ3DM&imgurl=http://img516.im