De model-event gisteren was de moeite. Mijn voet deed nog steeds te veel pijn om me naar believen op mijn kaart te richten, maar dat kon op zich geen probleem vormen. Wel voor mijn voet, dat wel, maar niet voor de model an sich, als training om uit te vinden hoe de kaart getekend zou zijn en hoe je er het efficiëntst door te loodsen. De kaart was immers wel heel bizar getekend. Geen ISSOM-norm, afstand gemeten alsof het 1/10 000 was, en dus 1.7km terwijl het amper de helft was. Reliëf getekend zonder enige continuïteit. De team leader meeting 's avonds was dan ook een eerste en regelrecht schot in de roos. Met als uitschieter, de senior event controller die de magische woorden sprak: "This model was not relevant, the symbols were not ISSOM, the distance was wrong, it was just not related to the map from tomorrow, that one will be correct." Ik heb altijd al een zwak gehad voor dergelijke lichtzinnige omgang met ernstige zaken. Als je weet dat op zo'n meetings trainers tot in detail moeten weten hoeveel percent zout er in de door de organisatie geleverde sportdrank zit en hoeveel percent suikers, en de organisatoren komen dan af met een dergelijke opmerking, gevolgd door een krachtige 'next question', dan snap je de hilariteit er wel van. Vanmiddag gingen ze op hun elan door. Op de vraag: "Is there any spectator control?" luidde het antwoord: The runners will see that if they watch their map". Vervolgens werd er gevraagd of het onderscheid op kaart duidelijk zou zijn tussen een haag en een ietwat langwerpige groene struik, aangezien beide symbolen amper uit elkaar te houden zijn, en daar waar je de haag niet mag passeren (ISSOM) mag je een gewone groene vlek wel doorkruisen (voor de bravehearts). De discussie leidde nergens naar, met de te verwachten ontwijkende antwoorden als 'de lopers moeten hun symbolen kennen' maar sleepte wel aan, tot na 2-3' de organisator bezweek en zei dat er geen van deze symbolen op deze kaart voorkomen. Big Fun!:-8)

De sprint kwalificatie dan. Tijdens de opwarming vielen de grootste zorgen al van me af. Mijn voet deed geen pijn, al voelde ik mijn hiel wel bij elke stap. De opluchting wat betreft mijn voet was er ook omdat door de hele week op mijn tenen wandelen en lopen mijn achillespees tekenen gaf het grondig beu te zijn om extra te moeten werken... en een achillespees die het laat afweten kan je beter kwijt zijn dan rijk. Tweede zorg die van me af viel was dat de benen erg soepel leken te draaien. Dat laatste is sowieso altijd ene groot vraagteken op de dag van de waarheid, tot tijdens de opwarming, maar nu met 1 week zonder lopen was dat vraagteken net iets groter. Ik startte voorzichtig, in de mate dat je op een EK sprint in open bos voorzichtig kan starten. Op de briefing werd er gewaarschuwd voor de vele, rechte halfopen stroken die niet zichtbaar zijn als je ze dwarst, enkel als je ze in de lengte volgt. Oppassen dus daarmee. post 1, 2 en 3 foutloos (max 5" kwijt door de noodzakelijke voorzichtigheid, en net wanneer ik dacht me één te voelen met kaart en terrein passeerde ik zo'n half-open strook zonder ze te zien. Ik baseerde me op stronken, die er in overvloed waren, en daar stond ik dan te draaien. Relocatie was niet evident wegens geen andere kenmerken dan de stronken, en tegen dat ik mijn post vond was er een minuut voorbij. De na mij gestarte M Lund en M Sirmais (andere omlopen) liepen net voor mij uit en gaven me de motivatie om het tempo erin te houden. Ik liep enkele vlekkeloze posten, aan hetzelfde tempo als Lund (of net ietsje sneller), maar dat mocht niet meer baten. Ik verloor nog 35seconden (een wegkeuze en een foutje).
Het parkoer ging de eerste 8 posten door een park, vervolgens 3 posten door een bebouwde zone om dan nog 10 posten in de duinen voorgeschoteld te krijgen. Tot de duinen bleken de benen erg goed, eens in het mulle zand leek het tempo nergens meer op, maar dat zal wel bij velen zo aangevoeld hebben (hoop ik).
In een sterke reeks, waar de winnaar 13'05 deed, moest je 14'21 lopen om naar de finale te kunnen. Ik had er 16'49 over gedaan. Als ik elke verloren seconde wegdenk, zelfs de seconden die je niet als verloren seconde mag zien, wegens noodzakelijke voorzichtigheid, ook dan kwam ik tekort.
Lichtpunt was uiteraard de voet die stand hiel(d) :-) en de benen die in orde waren. Hopelijk brengt dat nog iets goeds deze namiddag in de B-finale of de komende dagen... 

www.catharane.eu