|
Na de alactische sprintjestraining deed ik gisteren voor't eerst mijn stabilisatieoefeningen op m'n splinternieuwe Gymball, die tevens dienst doet als trigger om me wakker te houden tijdens het werk. Oefeningen die ik voordien met fluitend gemak deed op een matje, werden nu plots zware en moeilijke kost. Vooral mijn hamstrings kregen het te verduren. Of dat een gevolg was van die oefeningen, of van de hevige sprintjes voordien, daarover is het nog in het duister tasten. Bij een volgende Gymballtraining zal ik het antwoord op deze kwestie wel weten. Vandaag stonden de wetten van de fysiologie niet aan mijn zijde. Spierstijfheid, jawadde! Mijn ochtendtraining heb ik probleemloos afgehaspeld, als een gedienstig koorknaapje, maar na de middag koos deze koorknaap toch wel snel het hazenpad. Voor zij die de Kerk reeds wat ontgroeid zijn, dat ligt rechts-achter het altaar. Rust! Ik durf nauwelijks mijn bed in te kruipen vanavond, aangezien deze boosaardige verschijnselen genaamd spierstijfheid hun piek bereiken op de 2e dag, morgen dus. Skip please!
Over naar de training van vandaag dan. Duurtraining met tempowisselingen. De training bestond uit een dubbele piramide, waarin het tempo per kilometer stijgt of daalt. De eerste kilometer ging aan duurlooptempo 1, aka trage duurloop (DL). De volgende ging naar DL2, dan naar DL3, weer naar DL2, DL1, DL 2, DL3, DL2, DL1 en daarmee was de kous dan af. Op 56' (opwarming en uitlopen inbegrepen) klikte de klok af met 11.8km lop de teller. Een leuke training die goed vlotte en benen die -het waren de 56 beste minuten van de dag- vlotjes ronddraaiden. Enkel in de bergop moest ik opletten dat de hartslag niet meer ging stijgen dan gepland.
Op naar morgen nu.
Bart
|
