Vandaag werd de laatste wedstrijd betwist, de aflossing. Ik startte als eerste loper in de eerste ploeg en Jo Linten startte voor de tweede ploeg. de kaart was plat als een Vlaamse biljart, maar met een mix van andere gewassen. de eerste drie posten gingen door wel heel erg hardnekkig donkergroen struikgewas, met een soort liaan die je wurgt als je'm om je keel krijgt of die je voet of bovenlichaam tegenhoudt als je'm wat lager krijgt. Niet door te wringen. Daarna kregen we open, wit bos met wat gras. Vliegwerk. Op het einde kwam er nog wat groen bij. Ik vertrok matig, niet echt slecht, maar zeker niet goed (zoals velen), maar halfweg heb ik me vast gelopen in het groen, terwijl anderen wat verderop wel door konden. Ik begin de fout me op te jagen, verloor concentratie, ging in de fout, en kwam in de vicieuze cirkel terecht van opjagen en meer missen. De moed zakte wat weg en het tempo zakte mee. Intussen kreeg ik nog een tak in het gezicht waarvan bloedneus en dito bovenlip getuigden. Jo liep net ietsje sneller dan ik, maar dat was al een eind na de koplopers. Geert liep wel sterk, maar dat was de enige van de ploeg die goed liep. De vermoeidheid zat er ongetwijfeld tussen. Ook bij de toppers zagen we veel kleerscheuren en veel fouten. Het officiële resultaat heb ik nog niet gezien, maar dat komt wel. nu eerst, slotceremonie en nog enkele dagen genieten van onze welverdiende vakantie.
42e en 46e, twee maal eerste Belg en twee maal tevreden Belg
De individuele wedstrijden zitten erop. Het landenklassement is beslecht. Het enige wat er nog op het programma staat is de aflossing, maar onze coach ziet dat als een gebeuren voor het plezier, de vriendschap, en als het kan, om sterk te presteren, maar niet zo belangrijk wegens geen landenklassement. De individuele wedstrijden dan. we wisten van de trainingskaart dat het zwaar zou worden, redelijk beloopbaar, en technisch niet zóó aartsmoeilijk. Een variante van Ardennenterrein. Mijn taak, die ik mezelf had opgelegd, was: niet te hevig gaan, geen risico's nemen, en zekerheid kiezen. Het lot zat mee, een sterke Litouwer startte twee minuten achter me. Ik moest zien dat ik geen grote fouten zou maken zodat die kerel me niet ongezien voorbij zou lopen. Ik startte voorzichtig, met 2, foutjes van om en bij de 20" en twee wegkeuzes waar ik 15-20" laat liggen. en aan post 52 zie ik hem al ver achter me, maar hij haalt me pas in aan post 10. Hij passeert me te snel en ik ben gedwongen kaartcontact te houden, want als hij weg is, kan het anders wel eens mislopen. Helaas voor hem, maar wegraken deed hij niet. ik liep wat rechter naar de posten, hij mistte een beetje, en zo kon ik in zijn spoor blijven. Even liep ik zelfs terug voor hem. Jammer maar helaas, naar de laatste post werd ik al iets te vroeg euforisch en ik liet nog 30" liggen door een onnodig ommetje te maken. Alles samen kon er dik anderhalve minuut af, maar da's kommaneuken, ik had een goede wedstrijd gelopen. Resultaat: 42e: mijn beste ooit, al moet ik erbij zeggen dat er wat afwezige landen zijn waardoor mijn resultaat wat mooier oogt.
De lange afstand beloofde nog een stuk zwaarder te worden: 9.2km met 540m stijgen, al denk ik dat dat met de natte vinger gemeten was. Het was zwaar, maar niet moordend. Ik vertrok met veel concentratie, opnieuw de focus op alles zo eenvoudig mogelijk houden, geen risico's nemen. Ik liep wat rond naar post 2, liep wat rond naar post 6, met eventueel enkele extra hoogtemeters, maar liever die zekerheid (eenvoudige wegkeuze, goed aanvalspunt, paden) dan doorsteken door mogelijk dichtbegroeid terrein waar constante concentratie nodig is. Halfweg verlies ik een minuut door op een lang been wat te laat door te steken van een pad naar een volgend pad, maar ik mis geen enkele post. Aan de kijkpost ben ik nog even verward door een tweede verplichte doorgang die ik niet gezien had (15"), en in de laatste lus vertraag ik 2x omdat het terrein wat onduidelijk is... Maar ik mis de post niet. Ik mis geen enkele post en kan er dan ook heel weinig af doen. Helaas is de waarheid dat de internationale top over zo'n zwaar terrein véél sneller is dan wij simpele Belgen. Ik eindig 46e, alweer een heel sterk resultaat, alweer eerste Belg, en alweer erg tevreden. Ik mag dan wel de militaire titel gemist hebben, of vorig jaar niet meegedaan hebben voor die titel, voor mij is het militair WK belangrijker, en net als vorig jaar ben ik tot twee maal toe snelste Belg, sneller dan Geert Simkens, meervoudig Belgisch militair en burgerkampioen (die twee maal goed gelopen had). De ploeg is net achter Denemarken 11e geëindigd (op 25). Schitterend resultaat. Iedereen blij.
Een eerste reactie na de wedstrijden, alvorens een uitgebreider verslag te posten: De Belgen hebben het goed gedaan, alle onze lopers hebben goed gelopen. we zijn tevreden met het resultaat in het landenklassement. Wat mij betreft: Twee maal goed gelopen. Twee maal eerste Belg, telkens een beetje voor 'The champ' Geert Simkens. Op de middle distance maak ik enkele kleine foutjes, maar niet veel. Op de long Distance maak ik in feite geen fouten, buiten een minuutje dat ik ergens tussen twee posten laat liggen. Resultaat: 42e en 46e, op 160 deelnemers. Hooray!
De Openingsceremonie was symbolisch, een statement, Rio for President
Na de eerder meegedeelde indrukken vooraf e, de wat spaak lopende organisatie was er de eerste grote afspraak van de spelen, de openingsceremonie. Het was een lang aangekondigd evenement, een feest, en dat was zeker niet overdreven. Nadat straaljagers overvlogen om de ceremonie op gang te trekken en nadat een eerste resem vuurwerk het stadion in lichterlaaie zette moest de ceremonie nog echt beginnen. De eerste van vele speaches begon met de overduidelijke ambities van Brazilië/Rio dat zich profileert als Wereldsporthoofdstad van dit decennium. Met deze spelen, in 2014 de Wereldbeker voetbal en in 2016 de Olympische Spelen staat Brazilië een decennium lang in het teken van sport, en de eerste hoogdag was deze openingsceremonie. Een schot in de roos!
Het werd een spektakel dat kon tippen aan een openingsceremonie van de Olympische Spelen. Een gigantische show, verzorgd door honderden kinderen die een dans brachten van wel 30 minuten, waarin zowel Brazilië als land gepromoot werd als de kerngedachte van de militaire spelen, Peace Through Sport, getoond werd. Je werd er week van vanbinnen. Ze schetsten de schoonheid van de mensen en de natuur, uiteraard gekoppeld aan de weelderige Braziliaanse natuur. De kinderen dansten en speelden met de overtuiging dat het hun mooiste dag van hun nog jonge leven was. De gedachte aan vrede, met militairen uit alle uithoeken van de wereld, zelfs al liggen ze met elkaar in oorlog, die hier samen vriendschappelijk en sportief strijden, zij aan zij wordt zo aandoenlijk sterk weergegeven dat je er zelfs in gaat geloven, in die wereldvrede. Nergens nog oorlog!
De ceremonie eindigde met de symbolische fakkel, die na een aflossingsrondje bij Pélé belandde en de historische sportfiguur stak het vuur aan. Het is een vuur dat opnieuw- alles heeft van een Olympisch vuur. Het overvolle stadion ontplofte.
Intussen zijn we weer 2 dagen verder en zijn wij oriënteurs overgeplaatst naar een luxehotel 100km verderop. Waar we ook komen, de spelen lijken overal. Deze spelen zijn meer dan overduidelijk een training voor zowel de medewerkers als voor de hele voorbereiding voor de Spelen in 2016. Installaties zullen dezelfde zijn, draaiboeken zullen herbruikt worden met de nodige verbeteringen. En, deze spelen zijneen gigantische financiële investering om zichzelf te promoten als organisator voor wat komen gaat. Of het nu in Rio is, in de straten rond de atletendorpen op 60km van Rio, of hier, 100km verderop, de straten hangen vol met vlaggen, affiches en spandoeken met het logo van de spelen. Nergens in dit land kan je naast de spelen zien. Als de verbinding het toelaat (of na de spelen, terug thuis) zal ik fotos online zetten waaraan je kunt zien hoe groots deze spelen zijn opgevat. Ronduit indrukwekkend!
Oh, gisteren hadden we training aan het atletendorp, op een kaart waar niet te kruipen viel. Hoog gras is niet wat het in België is: 2.5m hoog, en heel dicht begroeid! Vandaag was er de training in de omgeving van de wedstrijd. Heel andere koek. Vrij goed beloopbaar, maar uiteraard een ander maar mouwen dan een Kempisch of Ardeens bos. Eén ding is zeker, ik zie het zitten. Technisch wordt het best doenbaar, fysiek wel loodzwaar (heel veel stijgen!!)
De eerste indrukken: De Spelen, De Atleten, De Legendarische Copacabana, ...
Vandaag, zaterdag, is de openingsceremonie. Bij het schrijven van dit eerste verslag weet ik niet wanneer ik deze tekst op het wereldwijde web kan gooien wegens een netwerk dat operationeel is met de regelmaat dat Nessie zich liet zien in zijn meer.
Het allerbelangrijkste nieuws, we zijn er, en de Spelen zijn er ook. Aan de organisatie valt af te lezen dat Brazilië ook Afrikaanse roots heeft. Er zijn 3 atletendorpen, samen goed voor 6000 atleten. Wij, in white village, hebben splinternieuwe blokken ter beschikking die ook zouden moeten dienen voor de spelen in 2016. Of beter gezegd, die af zouden moeten zijn tegen 2016. De ruwbouw is af, de elektriciteit ligt, de watervoorzieningen zijn er... alleen, ze zijn nog niet allemaal geïnstalleerd. bedradingen waar nog een stopcontact op moet, waterleidingen die nog niet goed zijn aangesloten aan de wastafel. Dergelijke zaken. Storend? Voor kommaneukers wel.
De openingsceremonie zou groots moeten worden. In de officiële Rio Guide 2011 worden er bladzijden aan gewijd, dus dat zou in orde moeten zijn. De verschillende stadions lijken ook klaar voor de competities. Het schoentje wringt bij de logistieke kant, de omkadering, die nochtans niet onbelangrijk is. Het dagelijks busvervoer van en naar Rio centrum lijkt wel een potje vogelpik: de bus van 9 uur vertrekt om 10.15, en de bus terug, daar kan je maar beter om bidden dat die er überhaupt zal zijn. Pietluttigheden als je goed door de vingers kan zien. Topsporters die de volgende dagen in actie moeten schieten kunnen dit niet altijd door de vingers zien. Rust, training, eten,... een strikte dagindeling is belangrijk om zich goed voor te bereiden en te concentreren.
Het atletendorp is indrukwekkend. Met zon 2000 atleten per dorp, verdeeld over een 20-tal nieuwe appartementsblokken, ommuurd en beveiligd, is zon dorp een echte sportoase. Al bij het krieken van de dagen lopen atleten rondjes in het dorp. Sommigen in zweetpak (gevechtssporters die een kilootje willen verliezen), sommigen in loopoutfit, sommigen met bokshandschoenen en boksmasker, als rondje rust tussen de rondes boksen. In ons dorp krioelt het van Boksers en Taekwondoka. Overal, waar je ook kijkt, staat er eentje touwtje te springen, eentje tegen een imaginaire vijand te slaan en te trappen, iemand tegen om zn leven te boksen met een stootkussen, for Gods sake... Rocky maal 1000x quoi!
Morgen is het zover, dan vertrekken we naar Brazilië. om correct te zijn, woensdagochtend om 3.30, maar morgen komen we al samen in Peutie, om dan van daaruit na een persconferentie in team de laatste uurtjes voor het vertrek door te brengen. De persconferentie is uiteraard hoofdzakelijk bedoeld voor de topsporters van Defensie, zoals bijvoorbeeld Marino Vanhoenacker, die afgelopen week nog het wereldrecord op de triatlon scherper stelde. We hebben de deelnemerslijst ook al onder ogen gekregen, en die belooft veel goeds, althans wat betreft onze kansen in het landenklassement. Ons voortbestaan hangt af van onze placering in dat landenklassement, en deelnemende landen als Venezuela, Chili, Argentinië, Saoedi Arabië, Iran, ... kunnen we alleen maar toejuichen. Voor de lezende lopers onder is heb ik ook nog nieuws... dit jaar is er een nieuw looptijdschrift bijgekomen, Zatopek (Vlaanderen), een trmesterieel tijdschrift dat volgens mij meer informatie biedt voor de ervaren loper dan het wereldwijd gekende runner's World. Waar Runner's World vaak erg oppervlakkig blijft, in herhaling valt en zich telkens opnieuw met 10 tips richt op de beginnende loper, gaat Zatopek dieper. En wat is het goede nieuws daar dan aan? Wel, ik mag een artikel schrijven over het WK in Brazilië voor het volgende nummer. Hopelijk doe ik het goed genoeg en verschijnt het effectief in het tijdschrift. Alternatievere loopvarianten zoals Trail, berglopen en dergelijke krijgen altijd wel een plaatsje in zulke tijdschriften, en wie weet dus binnenkort ook het oriëntatielopen. Misschien kan er zelfs nog een artikeltje over de Tiomila of Jukola in verschijnen, want als er één legendarische ervaring is die zweet, testosteron en natuur bundelt, dan is het die ervaring wel!
En dan nu, eerst concentreren op het sportieve.
Sportieve groeten, en hopelijk volgen er verslagen vanuit Rio
mentale training: trainen aan het Leuvense Sportkot
Daar waar afgelopen weekend tijdens het hele Werchtergebeuren de gedachten niet 100% met de World Games bezig waren, was mijn avondloopje vandaag een regelrechte mentale opkikker, eentje om weer helemaal into topsport te zijn. Ik ging lopen, en net als ik vertrok passeerden er 3 ranke kerels. Even vragen of ik mag meelopen. Sure, we're Americans, we're here for some races this summer. We're professionals. Eentje liep al eerder de Memorial Van Damme, alle 3 behoorden ze tot de Amerikaanse top 5 op de 1500m. Ze waren goed voor 3'37 op de 1500 en eentje voor 1'47 op de 800. Leuk eindje joggen was me dat. Na hun 50' rustige duurloop heb ik er zelf nog 15' aangeplakt, maar al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dat ietsje trager ging...
Met nog tien dagen te gaan trekken we de laatste trainingsweek in. Nog wat kwaliteitstrainingen wil ik doen, zonder al te veel te vermoeien. Evenwicht tussen trainen en rust is nu hoofdzaak. En het hoofd klaarstomen. De foto's van het logement zien er alvast op z'n lichts uitgedrukt aardig uit... http://www.arcozelopalacehotel.com.br/fotosnovas.html
De drukke wedstrijdperiode van de afgelopen maand is achter de rug. Het was een periode zoals ik ze niet graag heb, met twee wedstrijden per week, altijd maar rusten, loslopen, wedstrijd, loslopen, rusten... Ik train graag, het trainen op zich is een liefde, zelfs zonder wedstrijden. Deze week ben ik dan ook als een dartel kuiken in de bossen gaan spelen. Lopen noem ik het niet, het was spelen. Lekkere frisse stortbuien die eindeloos veel energie lijken te geven, en dan maar huppelen lopen springen door mooie heuvelachtige bossen. Dan besef ik waarom ik in goeie conditie wil zijn. Ik wil kunnen rennen, een berg op lopen of springen alsof het spelen is, niet zoals velen, moeten afzien om te kunnen joggen. Mensen zouden me misschien als een gek bestempelen als ze me zouden zien, denk ik soms, vandaar dat ik het probeer te verbergen voor andere wandelaars of lopers, maar ik huppel en spring tijdens het lopen. Ik loop 10x op en af tussen twee bomen, pletsend in de regen en spreid m'n armen als een vogel/vliegtuig/... Als ik als trainer één doel zou mogen bereiken, dan is het niet dat m'n atleten/volgelingen titels en medailles binnenrijven, maar dat ze net als ik, daar, op dat moment, spelen in het bos, niet eens goed beseffen dat ze aan het lopen zijn.
Na het vertrek van onze twee jonge welpen F Portin en D Stenlund moeten we het bij IF Brahe anders aanpakken. De jonge kleppers kiezen voor de ambitieuze toekomst bij een grotere club, en dus moeten de achterblijvenden proberen hun vertrek zo snel mogelijk doen vergeten. Door sterk te presteren bijvoorbeeld. Op de jongste Tiomila deed de verzwakte ploeg het niet veel slechter dan vorig jaar, en die goeie moed zat er duidelijk nog in. Jacky Mathijssen zal er wel voor iets tussen zitten, want ook al zie je met het blote oog dat de fysieke scherpte bij sommigen vergaan is met het verdwijnen van de VHF-recorder, toch blijven ze er prat op gaan dat ze top 100 aankunnen.
Een deel van de nieuwe strategie was: Delobel als slotloper en niet langer als starter. Ook al voelt ondergetekende zich als een vis in het water bij een massastart, we vermoedden dat ik meer winst kon boeken op het lange laatste been dan dat een andere startloper zou verliezen in de start. Een moeilijke vergelijking, want als de eerste loper 8 verliest zullen ook de tweede en derde loper daardoor tijd verliezen, zij zijn immers het contact met de snellere concurrenten kwijt. Ouderdomsdeken Nikka Lindell startte en hij kon niet anders dan toegeven dat het zijn beste koers niet was. Hij verloor veel tijd, en vele plaatsen. Voor een ploeg met top 100 of top 120 als ambitie is een startloper die rond positie 250-300 binnenkomt niet bepaald een droomstart. Onze tweede loper, Staffan Järn, waar je normaal op kan bouwen, liet ook wat steken vallen naar eigen weten. Gelukkig keerde het tij vanaf de 3e loper. Er werd opgeraapt alsof IF Brahe een professionele opruimdienst was.
Wanneer het mijn beurt was stond de ploeg 151e. Ik was in de week een dagje ziek geweest, had de afgelopen nacht niet goed geslapen, en voelde me fysiek niet super. Ik vertrok rustig aan, me concentrerend op mijn kaart. De wedstrijd beloofde lang te worden, en ik kon maar beter zuinig met de mogelijk fletse benen omspringen. Hoewel ik me voorgenomen had zo eenvoudig mogelijke wegkeuzes te maken en geen risicos te nemen verloor ik toch aan post 3, 6 en 8 tijd. Samen zon 5. Daarna komt een cruciaal moment. We waren net samen met een 3-tal lopers en er wachtte ons een lange wegkeuze. Ik besloot mijn ding te doen: omweg en zekerheid, via een vlot beloopbare route. Benen noch hoofd vermoeien, geen risicos. Ik kom ongeveer langs achter aan de post, en net als ik knip is daar een trein van wel 10-12 man, waaronder enkele gezichten die ik vroeger op de omloop had gezien. Het kan niet anders of zij hebben de meer risicovolle keuze rechtdoor bekocht met een fout, waardoor ze samentroepten. Ik zuchtte opgelucht. Ik wist wat me te doen stond, nl meelopen zonder mezelf te tonen, gewoon rustig meeschuiven in de groep en wat controleren en vooruit kijken naar wat komen gaat en plannen waar ik mijn energiegel kan eten op een moment waar de concentratie even minder kan. Laat de springers het stunt- en vliegwerk maar doen. Ik merkte snel dat niet iedereen in de groep uit hetzelfde hout gesneden was en moest alert meeschuiven. Als je het gat laat vallen en er kiezen enkele gluiperds het hazenpad kan het zijn dat je ze niet meer terug ziet. Ik schoof op, voelde me fysiek beter dan bij de start, maar voelde dat ik zeker niet met de vingers in de neus meeliep. In het laatste derde, mede door de opstoppingen van tragere lopers (4e, 5e en 6e lopers) viel er een gat dat ik niet meer kon overbruggen, net aan een post met forking. Ik trachtte niet te panikeren, alhoewel dat niet helemaal lukte. Ik verloor aan de post 20, fioew, safe. Gelukkig, want in mijn poging om naar de vier of vijf vluchters te lopen was ik de bende achter mij kwijt en stond ik er eventjes alleen voor. Amper 2 later kreeg ik nog een achterblijver van het groepje voor me in het vizier, net op het moment dat ik mijn energiegel nam. Redding! Ik beende hem bij, maar naar de volgende post gingen we samen eventjes fout, iets te ver, onder mijn leiding. Een geluk bij een ongeluk, door het foutje zag ik de voorgangers weglopen en ik besefte dat ze amper 30' voor me liepen. De energiegel stroomde samen met de adrenaline door mijn aderen en op amper 400m tijd sloot ik aan bij het groepje. We schrijven goed 1200m van de meet. Er wordt gespeculeerd, het wordt wat nerveuzer, en ik betwijfel dat mijn benen goed genoeg gaan zijn om met de 4 kompanen af te reken in de slotmeters. Op weg naar de voorlaatste post gaan we in waaiervorm, en ik knip als laatste, zon 10 na de anderen. Alles of niets, nog 400m struikgewas en dan de schnitzel in. In het struikgewas blijft er eentje steken en ik glip hem voorbij. Zijn adem wordt stilaan stiller in mijn nek. De anderen zag ik niet. Op 50m van de laatste post doemt een andere voor me op. Zon 20m voor me knipt hij. Hij oogde sterk en in de schitzel lijk ik amper te naderen... tot we het steile brugje over moeten. Hij valt stil, ik kom naast hem, en in de afzink snel ik weg. Ik kom al eerste van de trein over de meet. In de eerstevolgende minuut komen er 10 lopers over de meet.
Ik heb 24 plaatsen goedgemaakt. 12 heb ik ingehaald, en dat allemaal ondanks een toch wat aarzelende start. Een grote opluchting, en heel tevreden ploegmakkers!
De voorbereiding ging niet zonder slag of stoot. Een kleine voedselvergiftiging of iets dergelijks was mijn deel. 24 uur was ik ziek, maagkrampen, 14 uur slapen, maar tussendoor wel op het wedstrijdterrein (omgeving) een technisch goede training afgewerkt. 's Avonds zijn we ook nog gan kijken naar een World Cup, kwestie van het mentale op te krikken. Visualiseren en projecteren. Ik loop voor de eerste keer niet als startloper, maar als slotloper, en daar ben ik tot op dit moment niet kwaad voor...
Het militair BK was er eentje dat de geschiedenisboeken niet zou mogen halen. Enkel het resultaat van de winnar, Geert Simkens, was een vermelding waard. Hij liep een erg goede en sterke race. De anderen vormden het achtervolgend peloton dat niet sturen kon... en ik... ik spande de kroon. Ik startte erg geconcentreerd, dacht iets te snel dat het van een leien dakje zou lopen en ging na 3 posten grondig in de fout. Parallelfoutje, maar eentje dat me zuur kwam te staan. Vertrouwen was prompt weg, en naar de volgende post ging ik onzeker en traag. Ik herstelde, kreeg het ritme niet helemaal weer te pakken, maar liep aanvaardbaar, tot ik een beginnersfout maakte. Ik verwarde in de vlinder post 13 met post 16. Post 13 lag vlak naast post 16 en post 13 had controlenummer 116. Ik kwam aan de juiste post, maar liet me misleiden met dat controlenummer en dacht dat ik aan post 16 was uitgekomen, per ongeluk. Ik liep weg, op zoek naar post 13, tot ik besefte dat ik aan de enige echte post 13 had gestaan. Ik liep overhaast terug, vond 'm niet direct, liep overhaast naar 14,15 en 16 en de vogel was meer dan zomaar eventjes gaan vliegen. 5 kostbare minuten aan mijn broek, na de al zo triomfantelijke 3 à 4 minuten van in de eerste wedstrijdhelft. Om de boel compleet te maken, of beter, om het kalf nog eens extra kopje onder te duwen doolde ik nog wat rond bij post 19 en liet net voor de meet (post 30 en 31) nog 3' liggen.
Eentje om snel te vergeten. Enige lichtpunt: de benen voelden goed aan.
Het afgelopen weekend was er eentje om de batterijen terug op te laden, maar alvorens ze op te laden moet je ze soms eerst volledig ontladen. Ik liep de 3-daagse van België met nooit geziene interesse. Geen. uithoudingstraining, dat was het. Ik had een kaart bij, maar ze diende niet als hulpmiddel om mijn posten te vinden. Simpelweg wat ronddolen, vogeltjes kijken, ontspannen en eventjes niet aan snel en performant oriënteren denken, dat was het doel. Wat dat betreft, geslaagd . Morgen vertrek ik naar Jukola om me ginds voor te bereiden op de Jukola (zaterdag)... ik denk dat daar mijn hoofd meer op zal gefocust zijn.
Na het BK sprint had ik 10 dagen om te werken richting enerzijds Brazilië en anderzijds het militair BK. Het probleem dat zich stelde was dat er afgelopen woensdag een aflossingsmarathon (Wisselbeker Gailly) moest gelopen worden, en dat pastte niet in mijn planning. Ik zou 'm als training lopen, enkel de hellingen doortrekken als kracht- en tempotraining, en de rest rustigaan doen. Op doensdag deed ik in de fitnesszaal een intensieve training met veel rompoefeningen en sprongen. Resultaat, woensdag was ik een loom varken. In de opwarming voelde ik al dat alles wat romp was zeer deed en tegenspruttelde, rechte buikspieren bij het landen van elke stap, en schuine buikspieren bij opwarmingsoefeningen type bijtrekpassen. Auwch. Ik was slotloper en zou het op mijn tempo doen.. tot bleek dat mijn ploeg in de running was voor een podium. Ik startte op een 4e plaats, met 40" achter de 3e, 1'15 achter de 2e en 1'50 achter de leider. In ruil voor de trainingsfaciliteiten die ik krijg kon ik plots in actie schieten en het goud najagen. Tegen mijn zin, maar bon, roem zou eventueel mijn deel zijn. Ik startte gezwind, al schoot daar na 150m al niet veel meer van over. Benen! Draaiden! Vierkant! De 3e raapte ik vrij snel op. Hij was geen begenadigd loper, eerder het typen zeer sportieve kerel-loper, overigens ex-leerling van het afgelopen jaar . De twee anderen kreeg ik maar niet in zicht. Ik hoopte ze ergens rond kilometer 4 toch in zicht te krijgen, het waren immers twee masters. Maar niets was minder waar, ze bleven maar uit mijn zicht. Tot op goed anderhalve kilometer van de meet ik nummer twee zag, het was de man die aan de leiding was gestart. Ik had nog zo'n 80m achter hem. De tweede gestartte, met 1' voor mij gestart, was dus nog steeds uit mijn vizier e had amper tijd moeten inboeten. Voorbij de volgende bocht zie ik wat verderop ook hem in het vizier, maar op dat moment ben ik nog steeds derde. Ik nader de tweede en passeren hem vlot. Mijn versnelling was ingezet. De leider liep nu nog zo'n 100m voor mij, in bergop welteverstaan. Ik had nog een kleine kilometer om zo'n 30" goed te maken. Eens boven draai iki het asfalt op, dat in licht dalende lijn gaat. Ik kijk op mijn horloge en stel vast dat ik nog 20-22" achterstand heb. Er rest mij nog 200m licht dalend asfalt en dan de piste op waar nog 200m moet worden gelopen. Ik zet alles op alles en zie hoe de leider wordt geflankeerd door zijn ploegmaat die voortdurend achterom kijkt om zijn kompaan op de hoogte te houden van die snel naderende tweede. Had hij deze hulp niet, dan had hij me nooit weten komen tot hij mijn adem in z'n nek zou gevoeld hebben. Nu had hij ogen op zijn rug. Bij het opdraaien van de piste voel ik dat de benen volledig verkrampt zijn, ik sterf op 100m van de meet, op amper 20m achter hem, ik breek. Mijn slotkilometer moet zo'n 40" sneller geweest zijn dan de andere kilometers. Jammer, veel pijnlijker kan een net-niet-gevoel niet zijn. Volgens ooggetuigen was er veel gejuich en getier in het stadion, maar ik was zo ver heen dat ik daar niets van gemerkt heb. tweede plaats, mijn eerste podium op de Gailly, is toch ook mooi meegenomen. Na de Gailly heb ik nog twee dagen rustig getraind met wat krachttraining erin (loopsprongen bergop) en wat lichte footing. Meer kon ik niet doen, want anders zou oververmoeidheid mijn deel zijn. Teveel wedstrijden de laatste twee weken. Morgen loop ik het BK militair, voor het eerst sinds 2007. Andere jaren kon ik nooit meedoen wegens EK of cursus sportonderrichter. Na een titel in 2003 en daarna nog twee podiumplaatsen hoop ik dit jaar weer aanspraak te maken op het podium, en liefst op het hoogste trapje... Duim duim duim...
De strijd om de titel Sprintkoning 2011 speelde zich deze keer af in Sint-Truiden. Aangezien er tijdens het jaar nauwelijks 1 echte Sprint volgens de normen en karakteristieken van een Sprint wordt georganiseerd, en aangezien de Sprint toch de meest toegankelijke is voor het publiek verwacht ik elk jaar opnieuw een tot in de puntjes afgewerkte organisatie. Perfecte kaart, technische moeilijke wedstrijd, eerlijk, en vooral heel erg aanschouwelijk gemaakt. Dit is zowat de dag van het jaar om onze sport echt in de kijker te stellen. Podium om op te starten en aankomen, nadarhekken voor de schnitzel, speaker, niets hiervan mag ontbreken. Wil onze sport groeien en sponsors overtuigen, dan moet het hier. Helaas, de samenkomstzone was in een donkere grijze betonnen hal. Geen toeschouwer die daar door aangetrokken wordt. Er was dan wel een kijkpost aan die hal, maar zonder speaker gaf ook dat niet de helft van de sfeer en de spanning die je verhoopt, noch voor de kijkers, noch voor de lopers. De aankomst was dan weer netjes 500m verder op een klein padje in het park geplaatst. Niet één kijker was daar te zien. Spankracht -100. Het enige spannende was het uitlezen van de Emit (Ben ik geklasseerd? ) en het ophangen van de resultaten (Wat doen de anderen?). Voor de start had de organisatie wel nog de inspanning gedaan deze op de markt van Sint-Truiden te leggen, helaas, in het vergeten achterhoekje van de markt. Jammer.
Nu, we mogen uiteraard de organisatie niet helemaal veroordelen. De vijfde etappe van De Ronde Van België passeerde ook door Sint-Truiden, en er waren misschien restricties waaraan Borasca zich moest houden.
Aan de andere kant moet de organisatie ook geprezen worden. De baanlegging was er eentje om van te smullen. In sommige reeksen viel dat werk wel in het water door een verdwenen post, maar zowel de kaart als de baanlegging was werkelijk van hoog niveau. En dergelijke, piekfijne baanlegging die technisch zo moeilijk is en toch eerlijk kan enkel en alleen maar als de kaart tot in de allerkleinste details klopt. Hier verdient niet enkel de baanlegger (Sam Deferm) maar ook de kaarttekenaar (n,iet vermeld op de kaart (ik vermoed uit schrik voor represailles indien er toch fouten in de kaart zouden geslopen zijn) een pluim waar zelfs een pauw jaloers op is. De allerkleinste details werden perfect in kaart gebracht en benut: galerijtjes van 5m diep, trapjes van amper 4 treden, Enige discussie was er nog rond een gat in de muur dat op de kaart stond als doorgang, waar kinderen onmogelijk hadden doorgekund wegens een te hoge ingang.
Wat mijn wedstrijd betrof, ik startte met erg goede benen en was gedurende de hele wedstrijd heel erg geconcentreerd. Desalniettemin was het te technisch om aan topsnelheid te kunnen lopen en foutloos te blijven. Wegkeuzes waar ik nu nog steeds niet uit ben dwongen mij tot vertragen, of, indien ik niet vertraagde, tot foutjes. De posten waar ik geen seconde verloor zijn schaars. In het laatste, iets minder technische stuk haal ik een hoger tempo, ofwel verliezen de anderen tijd door fouten of vermoeidheid. Op 2-3 van de aankomst was ik alleszins nog niet goed voor top 5.
Fabien Pasquasy werd kampioen met een klein verschil op de sterke come-backende Tomas Hendrickx. Ik werd derde maar dat was op meer dan 2. Die derde plaats oogt mooi, maar het is niet meer dan een troostprijsje, want er waren heel veel afwezigen. Ik mis in de uitslag wel 7 tot 10 namen die normaliter kans maken op een top 5. Daarnaast kreeg ik mijn medaille ook nog in de schoot geworpen dankzij Jeroen Hoeckx die wel heel erg fair play speelde. Er waren veel gediskwalificeerden, oa door foute posten te knippen, maar ook door over haagjes te springen, wat volgens het sprintreglement niet mag. Jammer, maar dat is nu eenmaal het reglement. Jeroen vergat even die regel (vreemd, want hij lijkt me de man op aarde die zich nooit aan zoiets mispakt) en ging zelf aan de jury melden dat hij gediskwalificeerd diende te worden. Dank u wel daarvoor J. Nu, uiteindelijk is het niet meer dan naleven van de reglementen. Ik loop vaak bewust rond op plaatsen waar discussie mogelijk is,zelfs al is het niet verboden, simpelweg omdat het maar een spelletje is. Het is zo relatief toch. Liever wat tijd verliezen en rondlopen dan eventuele eigenaars of autoriteiten tegen de schenen stampen en zo de federatie in nauwe schoentjes zetten.
16 dagen na de marathon trok ik het labo in om de wetenschap zijn werk te laten doen. Testen op de loopband hoe het met de conditie zit. Ik had nog een sprankeltje schrik dat de benen geen zin zouden hebben in een maximaaltest, dat de marathon nog steeds zijn schaduw zou werpen over mijn looplust, maar die vrees was ongegrond. Hoe betrouwbaar de VO2-max-meting in het militair hospitaal is is mij nog onduidelijk. In de jaren dat ik er testte schommel ik van 58 naar 65 en vandaag 59. Lijkt me erg weinig. Feit is dat je er een masker op krijgt dat enkel de mond laat ademen. In normale omstandigheden gebruik je ook de neus, wat betekent: meer zuurstof in en uit. Tegen het einde van de test (schokken, zweet, ...) lost het masker telkens, en door de intense inspanning adem je automatisch met mond en neus. De lucht van neus, en zelfs een deeltje van de mond voel je ontsnappen naast je wang. Er is dus een verlies, een fout in de test, maar misschien te verwaarlozen. Anyway, de test zei dat de conditie de perfecte basisconditie was om op verder te bouwen, of met andere woorden een perfecte marathonconditie. Betere uithouding dan ooit, maar wel geen fantastische weerstand. De grens 2mmol (gewone duurloop) lag op 160BPM, 13.5-14km/h De grens 4mmol (overslag) lag op 185BPM, 17,5km/h. Ergens daartussen moest logischerwijs ook mijn marathontempo liggen. Max HS: 196 (6mmol). De trappentraining van eergisteren zat misschien nog ietwat in de benen, ik had alleszins de fut niet om door te trekken tot 200BPM, alhoewel ik denk het nog te kunnen. Het is overduidelijk wat me de komende 7 weken te doen staat: wat interval (niet té intensief), gecombineerd met behoorlijk wat krachttraining. Voorts, loslopen, onderhouden, en wat wedstrijden meepikken (niet de minste...kampioenschappen en Jukola)
Nu de marathon ruim 15 dagen achter mij ligt pak ik de draad weer op. Vorige week had ik een cursus waardoor ik weinig tijd had om te trainen (ik weet het, ik ben een luxekonijjn, andere mensen moeten altijd na de uren trainen). Om de schokken nog te vermijden en toch al wat kracht voor de bovenbenen te trainen kroop ik de fitnesshonk in, alwaar ik een mix afwerkte van crosstrainer, stabiliastieoefeningen, en wat klassieke krachttraining. In het weekend deed ik mijn eerste ernstige looptraining sinds de 42 kilometer lange martelgang, onder de vorm van trappentraining. De gretigheid was kennelijk nog niet helemaal aangetast door de marathon. Ik deed de trappen aan iets hogere intensiteit dan voorheen, en meer herhalingen na elkaar. Ik ben ongeduldig, het moet snel vooruit, en kracht ontbreekt me momenteel, dus hoop ik dat als de bliksem wat aan te scherpen, door een tandje bij te steken bijvoorbeeld. Vandaag liep ik 8km los, en de quadriceps wisten een beetje van gisteren. Meer dan loslopen moest ik niet doen, want morgen trek ik naar het labo voor een inspanningstest. daar zullen we weten hoe we hersteld zijn en hoe de conditie er momenteel voor start. Daarna kan ik met die gegevens verder trainen naar het militair WK half juli in Rio De Janeiro. Later deze week staan er nog 2 trainingsdagen op het programma met de militaire ploeg (waaronder één aflossingswedstrijd, de Autmans) en zondag vindt het BK sprint plaats. Ik zal er mijn zilveren medaille van 2010 gaan verdedigen, al ben ik realistisch, gezien mijn jaarplanning is dat eerder ijdele hoop. We zien wel wat er uit de boot valt...
Morgen is het zover, dan vertrekken we naar Brazilië. om correct te zijn, woensdagochtend om 3.30, maar morgen komen we al samen in Peutie, om dan van daaruit na een persconferentie in team de laatste uurtjes voor het vertrek door te brengen. De persconferentie is uiteraard hoofdzakelijk bedoeld voor de topsporters van Defensie, zoals bijvoorbeeld Marino Vanhoenacker, die afgelopen week nog het wereldrecord op de triatlon scherper stelde.
Na hun 50' rustige duurloop heb ik er zelf nog 15' aangeplakt, maar al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dat ietsje trager ging...
. 
