De drukke wedstrijdperiode van de afgelopen maand is achter de rug. Het was een periode zoals ik ze niet graag heb, met twee wedstrijden per week, altijd maar rusten, loslopen, wedstrijd, loslopen, rusten... Ik train graag, het trainen op zich is een liefde, zelfs zonder wedstrijden. Deze week ben ik dan ook als een dartel kuiken in de bossen gaan spelen. Lopen noem ik het niet, het was spelen. Lekkere frisse stortbuien die eindeloos veel energie lijken te geven, en dan maar huppelen lopen springen door mooie heuvelachtige bossen. Dan besef ik waarom ik in goeie conditie wil zijn. Ik wil kunnen rennen, een berg op lopen of springen alsof het spelen is, niet zoals velen, moeten afzien om te kunnen joggen.
Mensen zouden me misschien als een gek bestempelen als ze me zouden zien, denk ik soms, vandaar dat ik het probeer te verbergen voor andere wandelaars of lopers, maar ik huppel en spring tijdens het lopen. Ik loop 10x op en af tussen twee bomen, pletsend in de regen en spreid m'n armen als een vogel/vliegtuig/...
Als ik als trainer één doel zou mogen bereiken, dan is het niet dat m'n atleten/volgelingen titels en medailles binnenrijven, maar dat ze net als ik, daar, op dat moment, spelen in het bos, niet eens goed beseffen dat ze aan het lopen zijn.

Bon, ik ga nog wat spelen...