16 dagen na de marathon trok ik het labo in om de wetenschap zijn werk te laten doen. Testen op de loopband hoe het met de conditie zit. Ik had nog een sprankeltje schrik dat de benen geen zin zouden hebben in een maximaaltest, dat de marathon nog steeds zijn schaduw zou werpen over mijn looplust, maar die vrees was ongegrond.
Hoe betrouwbaar de VO2-max-meting in het militair hospitaal is is mij nog onduidelijk. In de jaren dat ik er testte schommel ik van 58 naar 65 en vandaag 59. Lijkt me erg weinig. Feit is dat je er een masker op krijgt dat enkel de mond laat ademen. In normale omstandigheden gebruik je ook de neus, wat betekent: meer zuurstof in en uit. Tegen het einde van de test (schokken, zweet, ...) lost het masker telkens, en door de intense inspanning adem je automatisch met mond en neus. De lucht van neus, en zelfs een deeltje van de mond voel je ontsnappen naast je wang. Er is dus een verlies, een fout in de test, maar misschien te verwaarlozen.
Anyway, de test zei dat de conditie de perfecte basisconditie was om op verder te bouwen, of met andere woorden een perfecte marathonconditie. Betere uithouding dan ooit, maar wel geen fantastische weerstand.
De grens 2mmol (gewone duurloop) lag op 160BPM, 13.5-14km/h
De grens 4mmol (overslag) lag op 185BPM, 17,5km/h.
Ergens daartussen moest logischerwijs ook mijn marathontempo liggen.
Max HS: 196 (6mmol).
De trappentraining van eergisteren zat misschien nog ietwat in de benen, ik had alleszins de fut niet om door te trekken tot 200BPM, alhoewel ik denk het nog te kunnen.
Het is overduidelijk wat me de komende 7 weken te doen staat: wat interval (niet té intensief), gecombineerd met behoorlijk wat krachttraining. Voorts, loslopen, onderhouden, en wat wedstrijden meepikken (niet de minste...kampioenschappen en Jukola)

That's all folks,

Cheers