Na het BK sprint had ik 10 dagen om te werken richting enerzijds Brazilië en anderzijds het militair BK. Het probleem dat zich stelde was dat er afgelopen woensdag een aflossingsmarathon (Wisselbeker Gailly) moest gelopen worden, en dat pastte niet in mijn planning. Ik zou 'm als training lopen, enkel de hellingen doortrekken als kracht- en tempotraining, en de rest rustigaan doen. Op doensdag deed ik in de fitnesszaal een intensieve training met veel rompoefeningen en sprongen. Resultaat, woensdag was ik een loom varken. In de opwarming voelde ik al dat alles wat romp was zeer deed en tegenspruttelde, rechte buikspieren bij het landen van elke stap, en schuine buikspieren bij opwarmingsoefeningen type bijtrekpassen. Auwch.
Ik was slotloper en zou het op mijn tempo doen.. tot bleek dat mijn ploeg in de running was voor een podium. Ik startte op een 4e plaats, met 40" achter de 3e, 1'15 achter de 2e en 1'50 achter de leider. In ruil voor de trainingsfaciliteiten die ik krijg kon ik plots in actie schieten en het goud najagen. Tegen mijn zin, maar bon, roem zou eventueel mijn deel zijn. Ik startte gezwind, al schoot daar na 150m al niet veel meer van over. Benen! Draaiden! Vierkant! De 3e raapte ik vrij snel op. Hij was geen begenadigd loper, eerder het typen zeer sportieve kerel-loper, overigens ex-leerling van het afgelopen jaar :-).
De twee anderen kreeg ik maar niet in zicht. Ik hoopte ze ergens rond kilometer 4 toch in zicht te krijgen, het waren immers twee masters. Maar niets was minder waar, ze bleven maar uit mijn zicht. Tot op goed anderhalve kilometer van de meet ik nummer twee zag, het was de man die aan de leiding was gestart. Ik had nog zo'n 80m achter hem. De tweede gestartte, met 1' voor mij gestart, was dus nog steeds uit mijn vizier e had amper tijd moeten inboeten. Voorbij de volgende bocht zie ik wat verderop ook hem in het vizier, maar op dat moment ben ik nog steeds derde. Ik nader de tweede en passeren hem vlot. Mijn versnelling was ingezet. De leider liep nu nog zo'n 100m voor mij, in bergop welteverstaan. Ik had nog een kleine kilometer om zo'n 30" goed te maken. Eens boven draai iki het asfalt op, dat in licht dalende lijn gaat. Ik kijk op mijn horloge en stel vast dat ik nog 20-22" achterstand heb. Er rest mij nog 200m licht dalend asfalt en dan de piste op waar nog 200m moet worden gelopen. Ik zet alles op alles en zie hoe de leider wordt geflankeerd door zijn ploegmaat die voortdurend achterom kijkt om zijn kompaan op de hoogte te houden van die snel naderende tweede. Had hij deze hulp niet, dan had hij me nooit weten komen tot hij mijn adem in z'n nek zou gevoeld hebben. Nu had hij ogen op zijn rug. Bij het opdraaien van de piste voel ik dat de benen volledig verkrampt zijn, ik sterf op 100m van de meet, op amper 20m achter hem, ik breek. Mijn slotkilometer moet zo'n 40" sneller geweest zijn dan de andere kilometers. Jammer, veel pijnlijker kan een net-niet-gevoel niet zijn. Volgens ooggetuigen was er veel gejuich en getier in het stadion, maar ik was zo ver heen dat ik daar niets van gemerkt heb. tweede plaats, mijn eerste podium op de Gailly, is toch ook mooi meegenomen.
Na de Gailly heb ik nog twee dagen rustig getraind met wat krachttraining erin (loopsprongen bergop) en wat lichte footing. Meer kon ik niet doen, want anders zou oververmoeidheid mijn deel zijn. Teveel wedstrijden de laatste twee weken.
Morgen loop ik het BK militair, voor het eerst sinds 2007. Andere jaren kon ik nooit meedoen wegens EK of cursus sportonderrichter.
Na een titel in 2003 en daarna nog twee podiumplaatsen hoop ik dit jaar weer aanspraak te maken op het podium, en liefst op het hoogste trapje...
Duim duim duim...
|
