 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 04-02-2012 |
 Heb je daar een kat of ben je blij me te zien? |
Zojuist mijn dagelijkse rondje Google gemaakt, een rondje van 5.31! De hamvraag was dit maal: waar komt de uitdrukking een kat in de zak kopen vandaan. Het intrigeert mij, omdat het voor iets negatiefs staat. Als je een kat in de zak koopt, ben je belazerd. Kom nou. Ik zou me als koper juist zeer verguld voelen. Maar wat is nou de herkomst van deze onzalige uitdrukking. Je raadt het al: ik kwam uit bij de wisseldaalder (Vlaams: heksenpenning, Duits: Blutpfennig, Engels: hatchpenny).
Een wisseldaalder is een muntstuk dat na iedere transactie weer terugkeert in de portemonnee van de oorspronkelijke eigenaar. Dat zou tof zijn bij het boodschappen doen, maar maak er dan wel een wissel-vijftig-euri-biljet van. Google vertelt, via via: 'Het probleem was, hoe aan zo'n geldstuk te komen. Vele sagen beschrijven een manier om een wisseldaalder te bemachtigen. Dat dit vaak niet met rechte dingen toeging (sic) blijkt uit het feit dat in de meeste van deze verhalen de duivel een grote rol speelt. Het bekendste is wel die, waarbij men een kat in een zak moest stoppen en om middernacht op een kruispunt gaan staan. Dan kwam er een voorbijganger die vroeg wat je in de zak had. Een haas, moest je dan zeggen, waarop de vreemdeling te kennen gaf deze te willen kopen. Als betaling kreeg je de begeerde daalder. Je moest dan wel maken dat je wegkwam, want als de man (natuurlijk de duivel zelf) doorkreeg wat hij had gekocht, zou hij de verkoper zonder twijfel molesteren.'
Of het hier een levend of dood dier betreft, wordt niet vermeld. Maar indien levend: als de haas een kat blijkt te zijn, spring ik een gat in de lucht en roep: 'Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks: we hebben er weer een.' Dan komen zij kopjes geven.
Omdat ik toch zat te googlen, ben ik ook nog even achter oud-scheidsrechter Leo Horn aan gegaan; dat alles nog steeds binnen de 5.31. De ouderen ons zullen zich hem nog wel herinneren. Een eigenzinnig stuk vreten. Hij had de bijnaam 'de kattenmepper'. Hoe dat zo? Horn was jachtliefhebber, hij schoot liever dan dat hij floot. In het voorjaar van 1963 schoot hij op een door hem gehuurd jachtterrein in de Noordoostpolder een poes dood. Achteraf beweerde hij dat het een verwilderde kat was. Toen hij het dier wilde laten schrikken 'sprong deze pardoes in de baan van de kogel'. Jaja. Het was geen verwilderde kat maar het huisdier van de kinderen van een nabijgelegen boerderij. Die kinderen lopen vandaag de dag nog de deur plat bij de geestelijke gezondheidszorg. Horn is in1995 heengegaan, met in een zak van zijn houten jas de kanskaart: ' Ga direct naar de hel, ga niet langs af, u ontvangt geen cent.'
|
|
|
|
|
| 03-02-2012 |
| Broodje kat |
Ken je het verhaal van de kat die door zijn blikopeners achter werd gelaten toen zij verkasten naar een huis op zo'n driehonderd kilometer afstand van de oude stek? En dat hij zich na een maandenlange tocht weer bij hen heeft gevoegd? Ken je dat verhaal? Veelvuldig voorpaginanieuws van de verschillende Dorpsbodes en de T.? In der loop der tijd heb ik het een aantal keren gehoord, zij het dat de afstand steeds een andere was. Het record staat op vierhonderdzeventig kilometer, hemelsbreed. De recordtijd is zesenhalve week. En gij geleuft dah?
Misschien zul je verzuchten: daar heb je die fantasieloze, verzuurde skepticus weer, maar ik geloof er geen reet van. Alleen al omdat katten zich meer aan hun woonomgeving hechten dan aan degene die aait en voert. Bovendien zijn katten intelligente beesten. Dacht je nou echt dat ze achter lui aan gaan die hen in de steek hebben gelaten? Bekijk het maar, denkt een kat. Maar dan nog. Hij is niet als een duif rechtstreeks op zijn doel afgegaan, zelfs duiven kunnen de weg niet vinden naar een plaats die niet 'thuis' is.
Hoe heeft het dier de verblijfplaats van het tuig dan weten te vinden? Zou het zijn neus achterna zijn gegaan? Dan moeten zijn blikopeners wel erg hebben gestonken, want in vergelijking met een hond stelt het reukvermogen van katten niet zo veel voor. Goed, ze ruiken nog altijd vier maal beter dan de mens, maar maandenlang een geurspoor volgen is ook voor hen bovenkattelijk. Wat dan? Wat heeft het dier op hun spoor gezet? Is er een adreswijziging gekomen die duidelijk gearticuleerd aan hem is voorgelezen? Dat de kat het adres in zijn TomTom heeft ingevoerd? Of was het een echte kaartlezer, op pad met een set wandelroutes van de ANWB?
Nee. We kunnen dit verhaal met een gerust hart naar het land der fabelen verwijzen (waar ook het gedachtengoed van Geert Wilders te vinden is, maar dat is een ander verhaal.)
Of er is een god in het spel geweest. Dat kan ook natuurlijk.
Dat een kat altijd op zijn pootjes neerkomt is ook een fabel. Probeer maar.
|
|
|
|
|
| 02-02-2012 |
| Kattenmepster |
Op seksueel gebied botert het niet zo tussen Alain en Camille. Dat is voor niemand leuk, maar zij zijn net getrouwd en dan is seks nog een essentie. Bijna net zo belangrijk als de hypotheek. Alain heeft een poes, Saha, en de twee zijn dol op elkaar. Camille wordt stinkend jaloers, gaat Saha als rivale zien. Op die onzalige middag bevinden zij zich samen op een balkon, de deur naar de kamer zit dicht. De flat ligt op de negende verdieping. Heen en weer: zit Saha op de balustrade, gaat Camille op die plek leunen, zit Saha op de grond, moet het mens daar ineens staan. 'Saha vluchtte met overleg, sprong zorgvuldig, hield haar ogen op haar tegenstandster gericht en liet zich noch tot woede noch tot nederigheid verleiden. De uiterste emotie, de doodsangst, maakten de gevoelige zool van haar pootjes nat van zweet, dat een bloemetjespatroon achterliet op de cementen balkonvloer.'
Even is Camille afgeleid. Ze ziet dat de zon ondergaat, kijkt op haar horloge en denkt in de kamer geluiden te horen. 'Saha voelde de vastbeslotenheid van haar vijandin wankelen, aarzelde op de balustrade en Camille, beide armen vooruitgestoken, stootte haar in de afgrond. Ze hoorde nog het krassen van de nagels op het pleister van de muur, zag nog het blauwe lichaampje van Saha zich in S-vorm aan de lucht vastklampen met de opwaartse kracht van een forel, deed toen een stap terug en leunde tegen de muur. Ze toonde geen enkele behoefte om naar beneden te kijken in het moestuintje dat door nieuwe stenen was omheind.'
Saha heeft het gered! Ze is zes verdiepingen lager op een zonnescherm terecht gekomen en vanaf daar verder gestuiterd naar het moestuintje. Als Alain bij het flatgebouw aankomt, vindt hij het beestje. Dolgelukkig draagt hij haar het huis binnen. 'Camille, kijk toch eens.' Als Camille obligaat de poes wil aaien, begint deze te blazen en te bijten. Langzaam dringt tot Alain het besef door dat zij het dier naar beneden heeft gegooid. Wat doet de hansworst, de droplul, de zakkenwasser? Hij maakt het uit.
Ik zou haar met koffers en al van negenhoog naar beneden hebben geflikkerd. Maar goed, ik heb het verhaal niet verzonnen. Het is van Colette en het heet De Kat (La Chatte, 1933).
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| He's the Kimbo wizzard |
Ken je dat, het beeld? Een kat die wel een half uur volkomen stil ins Blaue hinein staart? Dat je het idee krijgt: die filosofeert? Met zes katten in huis maak ik het regelmatig mee. Wat nou het gekke is: ze doen het echt, katten, filosoferen. Als je me niet gelooft moet je zoeken op het net, heb ik ook gedaan. Katten denken tweemaal daags heel diep na, met uitschieters naar boven en beneden. Wat boven is en wat beneden hangt van je instelling af. Een onderzoeksteam van een Texaanse universiteit heeft jarenlang proeven gedaan met katten, waarbij de hersenen van de beestjes wekenlang klokje rond werden gescand. Ze hebben gevonden dat in de staar/denkpauzes delen van de hersenen met elkaar in verbinding staan die de rest van de dag nauwelijks een signaal uitzenden. Laat staan ontvangen. In de loop der tijd verandert het contact tussen de delen, op een manier die de geleerden niet anders kunnen uitleggen als: ze begrijpt het. Het filosofische probleem dat de kat zichzelf had voorgelegd heeft ze opgelost, ze zou het exact onder woorden kunnen brengen. Maar daar zit de crux, of ligt, of wat doen cruxen eigenlijk? Katten kunnen niet praten, zij kunnen geen woorden vormen. Als ze iets proberen te zeggen klinkt er slechts: miauw. Je aait wat, je geeft wat eten, terwijl het beestje je misschien de oplossing van de laatste stelling van Fermat vertelt, je weet wel: het is onmogelijk een macht hoger dan de tweede op te delen in twee machten met diezelfde graad. Niet wetende dat het bewijs van die stelling al een tijdje terug is gevonden, want kranten lezen kunnen katten ook niet. Sterker nog: als ik een krant voor mijn katten neerleg, gaan ze erop zitten scheiten. Dat maakt het extra bijzonder: ze lezen geen boek! Hoe ze dan tot hun wijsheid komen? Ze vangen eens wat op, ze kijken eens mee naar een serieus programma, maar de kennis gaat voornamelijk van moeder op dochter. Een kattensamenleving is een matriarchale samenleving. Nu hebben die geleerden in Texas alleen maar proeven gedaan met poezen, niet met katers. Omdat ze wisten: als er verstand in de soort zit, zit het bij de vrouwtjes. Een team in Utrecht wil ook katers onderzoeken. Gecastreerde en ongecastreerde: ze kijken meteen of er verschil tussen die twee groepen is. Om aan katers te komen hebben ze kleine advertenties geplaatst, misschien heb je er een gezien. Mijn plan is om Kim beschikbaar te stellen. Kim zal de gemiddelden naar zich toe trekken, omlaaghalen. Laat ik het zo zeggen: Kimbo heeft het warme water niet uitgevonden, je zal Kim alléén maar zien staren.
|
|
|
|
|
| 31-01-2012 |
| Er zijn wolken tussen hemel en aarde |
Vanochtend om half tien ging de telefoon. Bel mij nooit vóór elven! Dat heeft niets uit te staan met luiheid, maar met dagritme. Toevallig stapte ik net op dat moment mijn huisje binnen. Het was een vage kennis die belde. 'Zo, Bontebal, weer een paar dagen geen log. Geen zin?' 'Onder andere, maar ik ben een paar dagen weggeweest.' 'Waar ben je geweest?' 'Dat gaat je niets aan.' De waarheid is dat ik niet durf te vertellen waar ik ben geweest. Ook niet op deze blog. Laat ik er dit over zeggen. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik weggegaan. Er gebeurde iets voor de deur, er was iets voor de deur, meer wil ik er niet over kwijt. Vanochtend om half tien ben ik dus weer, via een omweg, thuisgekomen.
Toch enige uitleg? Hier links bij mijn links staat ook een link naar Stichting Skepsis. De Stichting haalt, wel onderbouwd, alles omver wat riekt naar het bovennatuurlijke en erger. Die link staat er niet voor niets: zelf ben ik ook skepticus. Alternatieve geneeswijzen? Boel shit. Mocht het echt mogelijk zijn met naaldjes (accupunctuur) of een wiggelroede ziektes te genezen, had ieder zich respecterend ziekenhuis allang een afdeling met die methoden gehad. En ufo's? Alsjeblieft zeg. Wat niet in Matthijs Draait Door komt (de bemanning van zo'n ding) bestaat niet.
Laat ik tot slot een brief citeren die wetenschapper Dap Hartman, toch niet een van de minsten, aan ene Paul Harmans heeft gestuurd, een man die zeer geïnteresseerd is in ufo's. Hartman zet ufo's op één lijn met 'ESP (buitenzintuigelijke waarneming), astrologie, contact met overleden personen, lepels buigen, homeopathie, faith healing, prepetuum mobiles en allerhande conspiracy theories.'
Kortom, ik kan, wil en durf niet te zeggen waar ik ben geweest. Zo. En dan ga ik nu even mijn aura lezen, want daar was ik vandaag nog niet aan toe gekomen.
|
|
|
|
|
| 28-01-2012 |
| Losers en bullies |
Keith Richards schrijft in zijn autobiografie Life (2010): 'Een jaar lang, toen ik negen of tien was, werd ik bijna elke dag als ik van school naar huis liep opgewacht, in Dartford-stijl (de plaats van zijn jeugd, A.B.) Ik weet wat het is om een lafaard te zijn. Dat wil ik nóóit weer. Weglopen is weliswaar heel gemakkelijk, maar ik incasseerde de klappen. Dan zei ik tegen mijn moeder dat ik weer eens van mijn fiets was gevallen. Waarop ze zei: Blijf dan van die fiets af, jongen. Vroeg of laat krijgen we allemaal klappen; vroeg, waarschijnlijk. De ene helft bestaat uit losers, de andere helft uit bullies.'
Bij mij heeft dat opgewacht worden en klappen krijgen de hele lagere schooltijd geduurd, iedere dag, en mijn moeder was niet bijster geïnteresseerd. Richards' verdeling van de mensheid in losers en bullies is niet geheel de mijne. Goed, ik heb de klappen ontvangen, maar ik voel me geen loser. Dat zit zo: je bent pas echt een loser als je je een loser voelt. Ik dus niet. We kunnen toch stellen dat ik niet onopgemerkt voorbij ben gegaan; nog steeds niet, maar ik heb het zelf op een lager pitje gezet. Mijn bullie is later taxichauffeur geworden, o ironie, en heeft zich kapot gezopen. Wie is hier de loser?
Wat ik voelde toen ik hoorde van zijn vroegtijdige, in alcohol gedrenkte dood? Niets, helemaal niets. De man was allang uit mijn systeem verdwenen. Zo doe ik dat met mensen die voor mij het kwaad in zich dragen: ik schrijf ze bij op het lijstje van te vergeten dingen. Soms maak ik toch ruzie met een persoon die me in wezen totaal niet interesseert, waaraan ik geen energie zou moeten spenderen. Niets menselijks is mij vreemd en pobody is nerfect. Maar na een uitbarsting slaat de vergetelheid onverbiddelijk toe. Hoeveel mensen ik al heb vergeten? Daar hou ik de stand niet van bij.
Tell a dream and you lose a reader. Die ken ik, maar ik hoef daar in mijn schrijven geen rekening mee te houden, ik heb niet de neiging mijn dromen te vertellen. Wat zal ik je lastigvallen met de megalomane plannen die aan de tekentafels van mijn brein worden uitgewerkt? Of wat er zich 's nachts allemaal in mijn hoofd afspeelt. I had a dream, ik ken het citaat en het was een mooie rede, maar ik heb dat niet, dat ik het aan de grote klok ga hangen waarover ik heb gedroomd. Je zou het ook niet willen weten, want ik droom nooit dromen die de wereld gaan verbeteren. Zo'n wereldvreemde dromer ben ik niet. Het geld zal blijven bestaan en het geld verdienen met geld ook. Alleen dat al zorgt er voor dat er nooit ene fuck zal veranderen.
|
|
|
|
|
| 27-01-2012 |
| Een vrijdags kliekje |
Ook zoiets. Ongebreidelde seks mag niet. Dat is een doodzonde en een doodzonde is een heel erge zonde. Niet dat je een kostbaar vaasje laat vallen en mompelt: 'Wat doodzonde.' Dat is een manier van spreken. Je begaat een zonde als je iets fouts doet. Snoepjes pikken of zo, leerde ik op de katholieke lagere school. Of je moeder uitschelden, terwijl ik daar vaak alle reden toe had. Een doodzonde is veel erger, het is bijna niet voor te stellen. Dat je bijvoorbeeld iemand bij je thuis uitnodigt om je postzegelverzameling te ontsluiten en dat je diegene verkracht en doodschiet en overhoop steekt en in stukjes aan je katten voert, zonder ook maar één postzegel te hebben getoond: dat zal een doodzonde zijn. Ook binnen het huwelijk is seks om de seks niet toegestaan. Lusten zijn het werk van de duivel, leert ons de bijbel, of anders wel de uitventers daarvan. Raad eens aan wiens kant ik sta.
Laatst kreeg ik de autobiografie van Keith Richards cadeau. Wauw!, zei ik, het is altijd een van mijn favoriete muzikanten geweest. Niet dat ik hem ooit heb willen nadoen, zeker niet zijn levensstijl. Hoeveel levertransplantaties zullen er in dit boek staan? Want dat kan je regelen als je geld hebt, een nieuwe lever inbouwen, en dat heeft-ie dan ook laten doen. Om die vervolgens ook weer naar de kloten te helpen. Nee, die kant van Richards heeft me nooit getrokken.
Gisteren weer eens in Amsterdam geweest, of 020 zoals anderen zeggen. Gelukkig aan de buitenrand, met alle vluchtroutes in zicht. Zonder kleerscheuren en filemijdend ben ik weer thuis gekomen. Of ik toch iets opgelopen heb, zullen me de diverse incubatietijden leren. Hier in 070 is het momenteel rustig. Afgezien van de politiehelikopter-met-infrarood-camera die rondjes vliegt om plantages te ontdekken. Het is gelukkig nog niet zo ver dat ceremoniemeesters van vrijgezellenparties de Schilderswijk hebben ontdekt: laten we gaan leuten tussen de lower class. Ze zijn ertoe in staat, onze toekomstige captains of industry of erger. Soms zie je ze in de binnenstad. De mannetjes in een volgekotst jacquet en de vrouwtjes in, hoe zal ik dat beeldend zeggen, in een volgende of vorige editie van de Wehkampcatalogus. Dan zitten ze in de ontgroeningstijd, vertelde een kenner me. Heeft dat dan ook een paringstijd? Ja, zei hij, ja, en ga even zitten: ze planten zich voort. Misschien, zei hij, is er in de fabriek iets aan het bier toe te voegen, waardoor bij dat volk de hoogmoed wordt gedempt en het tot het gewone volk afdaalt. De genoemde kenner werkt op het lab van een pillenfabrikant. Ik heb hem bij zijn stropdas gepakt, die een paar slagen gedraaid, mijn tong uitgestoken toen die van hem naarbuiten kwam, en heb hem toegebeten: waag het niet.
|
|
|
|
|
| 26-01-2012 |
| Nationale Gedichtendag |
Mijn bijdrage aan deze dag van de poëzie is een herhaling. We weten: in de herhaling toont zich de meester. Waarom zou je geen gedichten herhalen? Bij liedjes, of Schlagers zoals anderen zeggen, groeit het succes juist in de herhaling. Niet dan? Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb je deze week al de laatste hit Nick & Simon gehoord, hun internationale doorbraak: Volendam to major Tom? Nou dan. Hier nogmaal mijn Boksbal:
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Het lijkt me een toepasselijk gedicht in dit momenteel warrige klimaat. Als het goed is, en waarom niet, de postbezorging is uitstekend geregeld in Nederland, valt precies vandaag een brief (snalemail) bij Talpa op de mat met een nieuw programma-idee. Van mij, jawel! Werktitel is: The verse of Holland. Dat dichters en -essen zich presenteren voor een jury bestaande uit, nou ja, ik wil er wel in gaan zitten. Het zet de poëzie in één klap op de kaart en je kan het sowieso direct aan de BBC verkopen. Het kapitaal dat ik met dit idee zal verdienen, wordt volledig aan mezelf besteed: dichters zijn introverte mensen.
|
|
|
|
|
| 24-01-2012 |
| Als de telefoon niet gaat, ben ik het |
Een tekst:
Look through your own eyes
Speak with your own tongue
Walk with your own legs
Write your own songs
Alles goed en wel, maar ik beweeg me al jaren voort op een eigen been en een exemplaar dat is gefinancierd door het ziekenfonds. Dat is te doen, maar mijn opmerking is te ver gezocht. Het is me wel duidelijk wat Melle de Boer, die schreef het, ermee boedoelt. Het is het eerste couplet van Do it yourself, van het nieuwe album Melleville van de John Dear Mowing Club, waarvan de link al sinds tijden hier links bij de links staat. Ongetwijfeld is er ergens op die blog te vinden hoe je de cd, verpakt in een prachtig boekwerkje, harde kaft, teksten en tekeningen van Melle, kunt bestellen. Als je hier klikt kun je werk van Melle/John Dear Mowing Club horen. De titel van deze log komt van dit album: If the phone doesn't ring, it's me.
Don't wait another moment
Someone is waiting for you
You may think about another world, girl
But if the phone doesn't ring, it's me
De zin is een objet trouvé, een readymade. Melle schrijft bij de tekst: 'This was recorded in the middle of the night. I first recorded it with MTfeet, my first real band but must have recorded it over 25 times since then. The song is about an invisible boy trying to reach a girl he loves. The title comes from a movie. Whilst trying to find the title of the film on the internet, I see that Jimmy Buffet wrote a song with the same title in 1985. The movie title is untraceable.'
Melleville is een album met louter juweeltjes, zoals dat heet. Alle songs zijn ergens in huiskamers opgenomen en de eindmix is voornamelijk gedaan door Henk Koorn, die je nog moet kennen van Hallo Venray.
Weer eens een ingezonden brief. Uit de Krant van vandaag. Van Wim Amerongen uit Diemen, met als kopje: Het radicale midden.
'Een oxymoron is een stijlfiguur waarbij twee woorden die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken toch worden gecombineerd tot één begrip. Voorbeelden: een exacte schatting, oudere jongere, oorverdovende stilte. Een oud-collega vond 'leuk werk' ook een oxymoron. Het CDA heeft een nieuw oxymoron bedacht: het radicale midden.'
|
|
|
|
|
| 23-01-2012 |
| De zin? De zin |
Eigenlijk, maar ja, dan spreek ik vanuit mijn eigen positie, die van Bontebal en ik, met een stuitend gebrek aan ambitie, van jongsaf aan zonder planning voor het leven, zonder de drive: dat wil ik en dat moet ik bijleren en dat moet ik uiteindelijk bereiken, welnee, zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, als je het uitstelt naar morgen stel je het morgen ook weer uit naar morgen, leer mij de mens kennen, ik ben zelf een gecompliceerd exemplaar, tot in vele roots Hollander, maar niet eens blond, wel grijs, eindelijk, aan de slapen, dat heet erg sexapealend te zijn, als je jonger bent, maar als oude man, nog in het bezit van al zijn haar, word je een uitzondering en over uitzonderingen worden sketches geschreven, waar komieken dan heel rijk van worden, maar jij kan niet meer over straat, zoals het echtpaar dat in Man bijt Hond was, heel verlekkerd de verzameling Hummels toonde, dat dat het is als je zeventiger bent, je helemaal gooien in een rare verzameling, dan roep ik mezelf tot de orde, want schreef ik het zelf niet enkele regels geleden: zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, dat zijn voor die lui de Hummels, ik kan niet zo geil praten over mijn boekenverzameling, want uiteindelijk gaat het erom dat je een passie hebt, dat er iets is waar je keer op keer alles ingooit, voor de één is dat iedere avond de hele avond lang RTL een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven en acht kijken, soms naar Veronica, een ander poetst zijn Hummels nog eens op, de derde aait een kat terwijl hij een bladzijde omslaat, wat je doet maakt niet uit, als je er maar in kan opgaan, want buiten valt er geen reet te beleven, wat dat betreft.
Welk seizoen is het momenteel, in hemelsnaam? Het heeft toch alsjeblieft niets met het radicale midden van het CDA te maken. Hullie afgodsbeeld, hij, de god die direct straft en dat hij het nodig vindt ons met dit kutweer op te zadelen? Wat hebben we nu weer verkeerd gedaan? Nalatigheid in de renovatie van de Afsluitdijk?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
