 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 09-06-2011 |
 Door met de boekenquiz |
Heb je Paul Rodgers aangeklikt? Met Queen? I feel like makin love? Na het overlijden van Freddy Mercury werd hij waardig geacht bij Queen te zingen. Terecht. Zo ook de Bohemian Rapsody. Hij is het eerst bekend geworden met The Free: Allright now. Nog maar een boek? Waar is dit het begin van?
'Onderweg in Ticino, vanuit de auto, zie ik militairen in het terrein. Onze militairen. Een jeep, officieren in veldtenue, later een colonne donkergekleurde vrachtwagens met soldaten erop, eveneens in veldtenue. Het is niet eenvoudig zo'n colonne te passeren. De soldaten hebben tegenwoordig veel haar, de helm is nog hetzelfde, en verder kom ik niet met mijn gedachten. Militaire dienst. Geduld; mijn geheugen blijft zwijgen. Nadat ik, een veteraan in een limousine, eindelijk de colonne ben gepasseerd: nog eens een jeep, een luitenant, een telegrafist met zijn radio, dan is het voorbij, en als ik wil hoef ik me niets te herinneren.'
Dat haar. Veel mannen van mijn generatie hebben lang haar gehad. Gehad. Ze hebben het allemaal af laten knippen. Vrouwen doen dat ook. Zodra ze de kaap van de vijftig zijn gepasseerd knippen ze hun haar terug. Waarom? Mijn haar is op mijn 59ste nog onbeschoft lang.
|
|
|
|
|
| 08-06-2011 |
| Waarover een mens zich druk kan maken |
De familie van mijn overleden buurman gaan er lang over doen het huis leeg te ruimen. De reden weet ik niet. Maar goed voor mij. We hebben vierentwintig jaar naast elkaar gewoond, we waren bevriend, we deelden dingen, ik heb ook mijn tijd nodig. Straks komt er een nieuwe buur. Het sal wel rech kom. Ik ben een vriend'lijk mens, ik hecht aan goede contact met mijn buren: het is wel je daaglijks leven. Echt, ik kan er niet tegen als iemand vlak naast me problemen met me heeft. Of andersom. Dus ik zal een nieuwe buur warm ontvangen.
De familie van Rob heeft me gevraagd het huisje in de gaten te houden. Dan nog even: Rob was tweedehands boekhandelaar. Zijn huis staat vol met boeken. Die zullen waarschijnlijk bij zijn vriend en collega terecht komen. Daar horen ze ook. Maar!
Laatst stond ik weer door het huiskamerraam naar binnen te kijken, is alles goed?, en ik zie ineens, tussen de rijkdom van boeken, een boek van mij. Geen boek dat een hoop geld waard is, maar voor mij waardevol. Ik heb het ooit in het gulden tijdperk voor 1,99 bij De Slegte gekocht. Humor. Tegen hem, toen: Rob, dit moet je lezen, dit vind je leuk. En ik durfde aanvankelijk niet geen zijn familie te zeggen: ik wil dat boek graag terug. Ik heb het wel gezegd.
The Golden Skits of Wing Commander Muriel Volestrangler, frhs & bar. Ik denk dat het een illegale uitgave is. Zo staat de Dead Parrot Skit er niet in. Voorbeeldje? De Sheep Skit. Iemand uit de stad, city gent, praat met een boer, rustic:
City Gent: I say those are sheep, aren't they?
Rustic: Ar
City Gent: Yes, of course, I thought so. Only... why are they up in the trees?
Rustic: A fair question and that in recent weeks has been much on my mind. It is my considered opinion that they're nesting.
City Gent: Nesting?
Rustic: Ar.
City Gent: Like birds?
Rustic: Exactly! Birds is the key to the whole problem. 'Tis my belief that this sheep are labouring under the misapprehension that they're birds. First, observe their tendency to 'op about the field on their back legs. Now... witness their attampts to fly frrom tree to tree. Notice that they do not so much fly as plummet.
Rob had de sketsch ook gezien op tv. Ik dacht dat Michael Chapman de rustic speelde, de man van het platteland. En terwijl die twee praten hoor je, plof, steeds een schaap vallen. Er is nooit betere humor op tv gebracht dan Muriel Volestrangler. Weet je dat ik ook van André van Duin hou? Ik schaam me nergens voor. 'This sheep are labouring under the misapprehension' Mooier Engels is er toch niet? Ik heb mijn boek terug. Als buiging naar Rob zal ik de komende dagen nog meer Wing Commander Muriel Volestrangler citeren.
|
|
|
|
|
|
| Lezen |
Het boek begint zo:
'De jongen heette Santiago. Het begon te schemeren toen hij met zijn kudde aankwam bij een oude verlaten kerk. Het dak was er grotendeels af en waar vroeger de sacristie was geweest stond een enorme vijgeboom.
Hij besloot daar te overnachten, dreef de schapen door het open deurgat naar binnen en sloot dat af met een paar planken, zodat er 's nachts geen kon ontsnappen. In die streek zaten weliswaar geen wolven, maar een keer was er een dier 's nachts weggelopen en hij had de hele dag moeten zoeken voor hij het gevonden had.
Hij legde zijn jas op de grond en ging liggen met het boek dat hij net uit had als kussen. Voor hij in slaap viel, bedacht hij dat hij dikkere boeken moest gaan lezen: daar had hij langer wat aan en het waren betere kussens voor 's nachts.'
Dat is een boek dat ik net voor de achtste maal heb gelezen. Ken je het? Het speelt in Andalusië, maar de schrijver is geen Spanjool. En dikker: na maanden afwezigheid is Het Land van Herkomst (1935) van E. du Perron weer terug in de thuishaven. Die ga ik nu voor de vierde keer lezen.
|
|
|
|
|
|
| De boekenquiz |
Waar het me om gaat is: boeken die wereldwijd dik verkocht zijn, die je zelf ook wel op de plank hebt staan, die je misschien wel gelezen hebt. Dan geef ik de eerste regels en vraag: ken je dit? Heb je het fragment gisteren herkend? De herder Santiago? Ken je de boeken die je op de plank hebt staan? De komende dagen ga ik je ermee pesten. En ik ben wel zo flauw om de volgende dag niet te vertellen welk boek het was. Zoek het zelf maar uit. Noem het: met het mes op tafel. Herken je dit?
'Het vriest een dikke achttien graden Celcius en het sneeuwt, en in de taal die de mijne niet meer is, heet de sneeuw qanik: grote, bijna gewichtsloze kristallen die met stapels tegelijk vallen en de aarde met een laag poedervormige witte rijp bedekken.
Het decemberduister stijgt uit het graf op, het lijkt oneindig als de hemel boven ons. In dit duister zijn onze gezichten niet meer dan bleek oplichtende schijven, maar toch voel ik het misprijzen van de dominee en de koster over mijn zwarte netkousen en over Julianes gejammer, dat erger is geworden doordat ze vanmorgen een ontwennigspil heeft geslikt en het verdriet nu bijna nuchter tegemoet treedt. Ze vinden dat zij en ik nou niet bepaald blijk van respect geven voor het weer of voor de tragische omstandigheden. En dat terwijl zowel de nylonkousen als de pillen elk op hun eigen manier een eerbetoon zijn aan de koude en aan Esajas.
De vrouwen rond Juliane, de dominee en de koster zijn allemaal Groenlanders, en wanneer we Guutiga, illimi, Gij mijn God, zingen, en Juliana niet langer op haar benen kan blijven staan en een deuntje begint te huilen dat langzaam in kracht toeneemt, en wanneer de dominee in het Westgroenlands, uitgaande van de lievelingspassage van de hernhutters in een van de brieven van Paulus, zegt dat je jezelf moet kennen, dan volstaat een lichte verstrooidheid om je in Upernavik, Holsteinborg of Qaanaaq te wanen.
Maar uit het duister doemen als steven van een schip de muren van de gevangenis, Vestre Fængsel op. We zijn in Kopenhagen.'
De brieven van Paulus, ken je die? Staan in het Nieuwe Testament. Je mag het van me lenen. Paulus wordt alom geroemd om zijn woorden. Dan moet je hem eens lezen over homo's, de positie van de vrouw, en mannen met lang haar. Daar lusten de honden geen brood van. Die Paulus was een heel enge man.
|
|
|
|
|
| 07-06-2011 |
| Feel like makin love A |
Als je dan iets persoonlijks van me wil weten. Het volgende. Als ik echt aan mijn plafond zit, als ik bijna door het glazen plafond ga, dan zet ik keihard Bad Co op. De lp, want die heb ik nog. Dan komen er geen buren aankloppen: kan die herrie wat zachter? Want ze weten: Bontebal zet bijna nooit keihard muziek aan, hij zal zijn reden hebben. Feel like makin love van Bad Company, nee, ik vergeet de g na makin niet. Zij brengen me de ontlading die ik nodig heb. Anderen gaan een stuk hardlopen, maar dat heeft de dokter me verboden. Of ik kijk op YouTube naar live opnames van The Who. De zanger van Bad Co is Paul Rodgers. Nog een YouTube, hetzelfde nummer, maar dan Paul Rodgers samen met Queen. Als je hier geen kippenvel van krijgt, begrijpen we elkaar niet.
|
|
|
|
|
|
| Planten |
Ja, ik heb me ook bezondigd aan de zonde van jaloezie. Soms ben ik gewoon een mens. Al jaren heb ik een clivia op mijn vensterbank staan en in al die jaren heeft-ie één keer gebloeid. Buurman Rob heeft jarenlang een clivia voor zijn raam gehad en ieder jaar bloeide dat ding. Vriend B. heeft ook een clivia en die kan je bevestigen dat het echt een hang up van me is. Dan foeterde ik tegen Rob. Verdomme, ik ben net zo goed met mijn planten als met mijn katten...
Zijn familie is er momenteel weer om het huis te ruimen. Die klopten aan: wil jij zijn planten hebben? Eerlijk, ik ga vrijuit, ik heb op geen enkele manier. En ik heb ze allemaal gekregen. Die clivia, een benjamina van twee meter hoog, een cactus. De broer van Rob: die cactus komt van moeder, die is zeker vijftig jaar oud.
Als ik ze zou vertellen hoeveel plezier ze me ermee hebben gedaan, echt vertel, denken ze misschien dat ik overdrijf. Dus ik heb het hoofd gebogen en dank je gezegd. De paar mensen die me echt kennen weten dat ik nu met mijn hoofd in de wolken zit. Ik heb me zorgen gemaakt over die planten, vond het moeilijk erover te beginnen, geef je ze wel water?, en nu staan ze hier. Mooi hè.
|
|
|
|
|
| 06-06-2011 |
| Aan Abilard |
Abilard, beste vriend, reactie op je reactie
en dat beste vriend meen ik. Vertel me: ben ik gestoord? Ik hou van mooie muziek, ik zeg: mooie muziek, van plantjes, van beestjes, van schilderijen, mooie vrouwen, architectuur, avondhemels, mijn katten. Noem het op, gooi het op, ik ben gezegend met het vermogen van mooie dingen te genieten. Maar: one at a time! Als ik met Hanks bezig ben, moet er geen lekker wijf op mijn schoot komen zitten. Andersom moet Hanks, het is hypothetisch, Hanks heeft me nog nooit zien neuken, de laatste keer was vorige eeuw, toen moest Wausje, haar overovergrootmoeder nog geboren worden, maar dan moet Hanks maar even zien wat ze doet.
Als ik door de stad fiets, De Haag, de stad der steden, ga ik op in alles dat ik onderweg zie. Geen mp3 of 4 of 2.0 op mijn oren. De stad is op dat moment de stad, muziek luister ik thuis op de bank. Nee Hanks, de baas is even muziek aan het luisteren. Weet je, ik ben wao-er. Ik hoef helemaal niets en kan daardoor alles. Als ik naar mijn veelkleurige aziatische lieveheersbeestjes sta te kijken, ga ik daar helemaal in op. Sluit me af voor alle andere invloeden. Terug naar de vraag: ben ik gestoord? Dat ik me maar op een ding op het moment wil concentreren. Dat ik er totaal in op ga? Geef een antwoord, ik wil het graag horen, maar het zal niets aan de modus van mijn leven veranderen. Zelf vind ik het nogal wat, dat ik me aangeleerd heb om rustig te genieten. Als de wind goed staat, hoor ik hier het carrillon van de Haagse Toren. Dan stop ik even waar ik mee bezig ben. Zit een van mijn katten op schoot, blijf ik aaien, automatisch. Maar je begrijpt wat ik bedoel.
PS Wie niet steelt of erft
werkt totdat-ie sterft
Er wachten mij geen erfenissen, voor stelen ben ik te gehandicapt. Mocht je, en dit is een rare draai, mocht je een moeder hebben, of vader, die overlijdt en wat geld achterlaat, en dat je weet van die moeder, of vader, dat zij of hij het tegen je gezegd heeft: de laatste jaren was mijn lichtpuntje ieder dag de log van Bontebal. Schrijf wat van dat geld aan me over. Liever nog: kom het brengen, in briefjes van vijftig. Dat zet ik een bak koffie.
|
|
|
|
|
|
| Dit, nadrukkelijk |
Als de wind goed staat, hoor ik hier het carrillon van de Haagse Toren. Dan stop ik even waar ik mee bezig ben. Als ik, als meerijder, uit de stad ben geweest, en we komen weer terug, over de Utrechtse Baan en ik zie boven de Baan Snackkar De Vrijheid, stroom ik vol: we zijn weer thuis! Je zal het met jouw stad of dorp hebben, dat chauvinisme, daar is niets mis mee. Maar, die steden van jullie? De Haag, neem het van me aan: de stad der steden!
|
|
|
|
|
| 05-06-2011 |
| De sociale media |
Vriend B. heeft mij zijn iPhone laten zien. Niet alleen dat, hij heeft me laten zien wat ermee allemaal mogelijk is. Ik heb met open mond zitten kijken. Allerlei apps. Dat-ie ook in Madrid op een bankje mijn blog kan lezen, bijna woord voor woord want breder is zo'n scherm niet. JouwBuisjes afspelen. Naar het laatste NOS Journaal kijken. Je kan het zo gek niet opnoemen, of je kan het met zo'n ding. Jullie kennen dat natuurlijk, maar voor mij was het een vreemde gewaarwording: ik heb niet eens een mobiele telefoon. Toch had en heb ik een relativering. Ik ben een huismus, met ruimte voor de deur, dus eigenlijk een rond-het-huis-mus. Alles dat hij kan op dat ding, kan ik ook. Even naar boven lopen en mijn computer aanzetten. Groot verschil: bij mij is het scherm veeeeeeel groter. En het geluid is beter. En weg van mijn huis heb ik geen behoefte aan internet. Contact? Joh, mijn eigen familie, vier broers en vier zusters, weet me niet eens zonder al die troep te vinden, laat staan met. O ja. B. kan er ook met dat ding telefoneren. Dat kan ik ook, het toestel staat op tafel.
Dat ik geen gsm of iets nog ergers heb is dus geen kwestie van digifoob zijn. Hallo zeg! Ik zit al op internet vanaf de begintijd. Met dank en een diepe buiging aan vriend Lester (J. Novros III, jonkheer qua titel, maar meer nog als mens). Die heeft me al vrij vroeg overtuigd van het belang van het medium. Ik was, weer dankzij Lester, een van de eersten met een website waarop ik regelmatig nieuwe stukjes zette. Dan de volgende stap: de sociale media.
Regelmatig krijg ik via de mail uitnodigingen voor facebook en linke din. Dat zijn dan mensen die me duidelijk niet kennen. Ik heb er geen behoefte aan om me uitgebreid tentoon te stellen op internet. Dat er ooit een Hyves van me is verschenen had met een familiereüni te maken, en wat heb ik er een spijt van. Gelukkig is die niet onder de naam Adriaan Bontebal. Er zijn veel lezers van mijn blog en ik maak je graag deelgenoot van de boeken die ik lees, de planten die ik heb, alle dingen die ik mooi vind. Maar wie ik als persoon ben is voor mijn katten, mijn vrienden en mezelf. Merk op: als foto, hier links boven de links, staat een vage tekening. Die staat er al lang. Daarmee steek ik de draak met het persoonlijke. Merk ook op dat er verder geen profiel van mezelf op deze weblog staat.
Heus, geloof me, ik waardeer je als lezer en ik hoop dat je mij als schrijver waardeert. Maar verder heb je niets met mij te maken, zoals ik ook niets met jou te maken heb.
PS Niet alles dat ik op mijn blog over mij schrijf is waar. Soms komen dingen lekker uit in een stukje.
PPS Via mijn weblog heb ik wel her en daar contact gekregen met mensen. Aardige mensen.
PPPS Kan iemand mij vertellen wat dat kost, dagelijks een paar uurtjes internetten op je mobiel of iPhone of wat dan ook.
|
|
|
|
|
| 04-06-2011 |
| De kwaal van de middelmatigheid |
'
de kwaal die zich eeuwen lang had ontwikkeld, zich langzaam van van de menselijke samenleving meester had gemaakt en tenslotte, op dit moment, in onze tijd van technische snufjes, de mensen alom had besmet. Die kwaal, dat was de middelmatigheid. De middelmatigheid die te vinden is in de neiging van een mens om alles wat hij niet begrijpt met minachting te bekijken, en die zich sterker verbreidt naarmate de voorwerpen, de dingen en feiten die de bewondering van zo iemand oproepen, nuttelozer en onbenulliger worden.' Cocaïne, een roman (1934), M. Ageyev.
Er hangt een mysterie rond dit boek, dat speelt tijdens de eerste wereldoorlog in Moskou. De uitgave die ik heb is een vertaling, door Jeanne Holierhoek, van de Franse vertaling (1983) van Lydia Chweitzer. De laatste schrijft in haar voorwoord: 'In het begin van de jaren dertig kwam er een pakje uit Constantinopel aan bij het Russische tijdschrift Tsjiesla, dat verscheen in Parijs, in de gesloten wereld van de eerste groep Russische emigranten. Het manuscript gevonden in een pakje was ondertekend met M. Ageyev en droeg als titel Verhaal met cocaïne.'
'We zijn er niet eens zeker van dat Ageyev de werkelijke naam is van de schrijver, die in feite van joodse afkomst zou zijn. We weten niet in welk deel van Rusland Ageyev is geboren, noch wanneer, op welk moment, hij zijn land heeft verlaten. Voor zo ver de roman in zekere zin autobiografisch van karakter is zou de schrijver omstreeks 1900 zijn geboren en hij zou nu dus over de tachtig zijn, als hij nog in leven is.'
We zijn weer bijna dertig jaar verder. In de Wiki over de roman wordt deze nu toegeschreven aan Mark Levi. Dat is dan Mark Lazarevich Levi, geboren op 8 aug 1898 in Moskou, gestorven op 5 aug 1973 te Yerevan. Maar wat weten we daaraan?
Er zijn (vele) voorbeelden van romans waarin een schrijver begint met te vertellen: dit vond ik op straat, in mijn brievenbus, enzovoorts. Vaak om een nog grotere afstand tot het geschrevene aan te geven. In dit geval zijn we er zeker van dat dit een 'manuscript gevonden in een pakje' is. De roman zelf? Prachtig. Dat ik bij sommige passages even moest slikken doet daar niets aan af. Het is geen roman óver cocaïne; wat dat betreft is de Nederlandse titel verkeerd gekozen. Het spul komt pas op tweederde van het boek ter tafel. Het wordt de dood van de hoofdpersoon, Vadim Maslennikov. Ook zin in coke?
'Maar zodra die invloed (van de coke) vervlogen was, ontstond het afgrijzen: ik begon mezelf te zien zoals ik onder invloed van het verdovend middel was geweest. En dan kwamen de verschrikkelijke uren. Het lichaam viel zwaar terug in de razende wanhoop van een onuitsprekelijke neerslachtigheid van onbekende herkomst; de nagels drongen in de huid, het geheugen braakte alles weer op, en ik keek het was me onmogelijk niet te kijken naar die sinistere smaad.'
De beestjes, zie gisteren. Het zijn wel degelijk lieveheersbeestjes die ik rond mijn hibiscus vind en wel veelkleurige aziatische lieveheersbeestjes (Harmonia axyridis). Wat ik dacht dat het imago is, is de pop. Het is wachten op the real thing. Ze zijn ingevoerd om in de biologische tuinbouw de luizen te bestrijden en hebben zich nu over heel Europa verspreid. De lieverds doen hun werk uitstekend, want, zoals ik al schreef: ze hebben mijn hele hibiscus ontluisd! Zo steek je hier iedere dag weer wat op.
Smadelijke Bonteballastering kan dan weer wel, het komt voor. Probleem daarbij is dat Bontebal daar niet mee zit: het zal me aan mijn reet roesten.
We zijn allen custom made. Prettige gedachte, hè?
|
|
|
|
|
| 03-06-2011 |
| Van tuthola's en de dingen die voorlopig nog niet voorbij zijn |
Gisteren heb ik me boos gemaakt, omdat er geen Krant was. Hemelsvaartsdag, wist ik veel. Maar is dat dan een reden om geen Krant uit te brengen? Wat een onzin. En waarschuw me dan van te toren. Vandaag is er wel een Krant en ik heb me weer boos gemaakt. Er staat een interview in met de staatssecretaresse van volksgezondheid, de tuthola Veldhuijzen van Zanten. Man!, vrouw ook, ze kunnen het allemaal zo goed, die politici, ze worden erop uitgezocht: recht lullen wat krom is.
De kop boven het artikel en ook de strekking van haar verhaal: 'Ik wil mensen minder afhankelijk maken.' Jeetje, meisje, wat een nobel streven. Ze wil mensen die door lichamelijke tekortkomingen afhankelijk zijn, minder afhankelijk maken. Hoe dan? Ze is lid van het CDA, een gristen. Wordt haar Grote Baas uit de hemel geroepen om orde op zaken te komen stellen? Neem uw bed op en wandel? Natuurlijk niet, zo bij de tijd is ze dan nog wel. Wat ze wil is bezuinigen en daartoe neemt ze keiharde, onredelijke maatregelen. Ze laat grote groepen in de stront zakken en dat noemt ze: 'Ik wil mensen minder afhankelijk maken.' Valse profeet!
Je merkt, ik ben echt boos, wat een eufemisme voor kwaad is. Met iedere maatregel die dit kabinet neemt, blijkt dat zij er enkel naar streven de graaiers het graaien makkelijker te maken en zij die niet tot graaien in staat zijn een poot uit draaien, ten faveure van de graaiers. De combinatie christenen, liberalen en xenofoben: we zijn er mooi klaar mee. Laat ik hier voor vandaag maar mee ophouden. Dit wordt niks meer.
Iets heel anders. Google is leuk hoor, maar je kan geen plaatjes googlen. Ja, je kan één of meer woorden opgeven en vragen: zoek er plaatjes bij. Maar je kan geen plaatje invoeren met de vraag: wat is dit, zoek er woorden bij. In mijn tuin ontdekte ik insecten die ik nog nooit had gezien. Volgroeide exemplaren lijken op het eerste gezicht lieveheersbeestjes. Edoch. Lieveheersbeestjes hebben gladde rugschilden en kunnen vliegen, maar deze zijn geribbeld en plakken een beetje dommig tegen de schutting. Ga eens kijken op mijn plaatjesblog, aan te klikken hier links bovenaan mijn links. Weet jij wat het zijn?
|
|
|
|
|
| 02-06-2011 |
| Mannen die willen ter heem'len varen |
De in Hongarije geboren schrijver Stephen Vizinczey opent zijn essaybundel Waarheid en leugen in de literatuur (Nederlandse bundeling, 2010) met De tien geboden voor een schrijver (A writers ten Commandments, 2008). Joost Zwagerman schreef er gisteren over in de Krant. Tips voor de aankomend schrijver, maar ook de meer ervaren schrijver kan er zijn voordeel mee doen. Het zevende gebod: 'Gij zult geen dag voorbij laten gaan zonder een meesterwerk te herlezen'. Zo is dat. Hoe vaak heb ik hier al niet de woorden van de grote Nabokov aangehaald: de goede lezer is een herlezer? Dat geldt zeker voor de schrijver, hoewel dat geen garantie is voor een goed resultaat.
'Andermans glorieuze zinnen blijven altijd inspirerend, ook, nee, juist na een dertigste lezing.' Deze dagen herlees ik alles dat ik heb van Bob den Uyl (1930-1992). Zijn werk is altijd heel inspirerend voor me. En niet alleen doordat hij onder andere ook last had van straatangst en een groot wielerliefhebber was. Uit de Wiki: 'Zijn schrijfstijl is ironisch en observerend, met als belangrijkste thema de zinloosheid en absurditeit van het bestaan.' Dat spreekt me voornamelijk aan.
In de bundel De bloedende trein (1980), in het verhaal Schommelingen in het waarnemeningsvermogen, in de paragraaf Een Engelse dame stoot haar neus, maakt hij aan de Bretonse kust een lelijke val van een glibberig rotsblok. Hij meent er niet minder dan invaliditeit aan over te houden, maar dat blijkt alles mee te vallen. Hij schrijft: '...vergenoegd constateerde ik weer eens hoe nuttig het is overal direct het ergste van te denken. Hoe vaak lopen oppervlakkige naturen die overal de zonzijde van zien niet tegen zware teleurstellingen op waartegen zij geen verweer hebben, terwijl zwartkijkers herhaaldelijk worden verblijd met meevallers, waaruit zij de kracht kunnen putten om verder te gaan op hun pad.'
Zo meteen, in het zonnetje voor de deur, eerst een kop koffie, mijn tweede van de dag, en een dubbele bruine boterham met oude kaas en plakjes komkommer. Dan herlees ik weer eens De laatste zomer (1934) van Boris Pasternak. Overigens, gelet op de titel, niet uit zwartgallige overwegingen.
Als ik tijdens het scheren - wat haat ik dat - het mes op een van mijn konen zet moet ik steeds even denken aan een scene uit Un chien andalous (1929) van Luis Buñuel en Savador Dalí.
De term komkommertijd heeft ineens een heel andere betekenis gekregen. Hoewel?
|
|
|
|
|
| 01-06-2011 |
| Ik heb ZIN |
Gisteren was officieel de laatste dag van het voorjaar, maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. Wel: ZIN, ken je die afkorting? Het is iets dat ik heb, dus dan weet je dat je niet moet denken in de richting van begeerte: ik heb d'r zin an. Nee, de afkorting staat voor zorg in natura. In mijn geval is dat thuiszorg: eenmaal per week brengt een aardige dame mijn huis op orde. Aanvankelijk had ik een PGB: persoonsgebonden budget. Daarvan kon ik zelf de thuiszorg betalen. Maar aangezien de organisatie die mij dat leverde diensten in rekening bracht die zij helemaal niet leverde ('je heb dat geld toch gekregen?', 'ja, maar het te veel stort ik wel weer terug') ben ik overgestapt naar een andere organisatie en meteen naar de ZIN. Ik heb al gedoe genoeg.
De laatste dagen zijn er verontrustende berichten rond het PGB. Staatssecretaresse Veldhuijzen van Zanten-Hyllner (dure naam!) wil 2 miljard op deze zorg bezuinigen. Of heet dat nog steeds eufemistisch: ombuigen? Over de ZIN wordt niet gesproken. Maar helemaal achterlijk ben ik niet, ik bedoel, het is niet daarom dat ik thuiszorg krijg. De ZIN zal ook worden afgeknepen, dan wel geheel overboord worden gegooid. En ik denk: dan verslonst de boel hier toch, kan mij dat schelen. Hoeveel jaar heb ik tenslotte nog helemaal te gaan.
Het kabinet moet bezuinigen en steeds weer blijkt dat ze dat geld willen besparen op de rafelranden van de maatschappij. Onder het motto: zoeken jullie het lekker zelf uit. Maar ze noemen het: eigen verantwoordelijkheid. Er zijn miljarden nodig om de hypotheekrente te subsidiëren, miljoenen om een tweede JSF aan te schaffen en weet ik veel waaraan ze het allemaal over de balk gooien. De rafelranden: ach, die zijn toch onmondig. Een ieder die op een van de regeringspartijen heeft gestemd: je wordt bedankt.
PS Die eerste thuiszorgorganisatie heeft op een gegeven moment zelfs een deurwaarder ingeschakeld om de ten onrechte gefactureerde kosten binnen te halen. Geprotesteerd, natuurlijk, qua gedoe. Daarna rechtskundig advies ingewonnen. Dat luidde: laat maar gaan. Zo gedaan. Onlangs viel er toch weer een nieuw dreigement van de deurwaarder op de mat. Een bedrag van vier cijfers beginnend met een twee. Daar gaan we weer. Nu heb ik een afspraak gemaakt bij de rechtsbijstand. Want dat kan nog. Ook dat zal wegbezuinigd worden. Dan zijn wij van de rafelrand helemaal de lul (m/v).
|
|
|
|
|
| 30-05-2011 |
| Een mens moet mogen kiezen |
Een paar dagen pauze gehad qua blog, ken je dat? Er schijnt al een flink aantal jaren een vijfdaagse werkweek te zijn, wist ik veel? Ik schreef gewoon iedere dag een log. Dan wel ieder weekend veel mensen die mijn blog lezen, alsof lezen geen werken is. Affijn, ik begin wat luier te worden. Als ik de laatste tijd op hetzelfde net twee programma's na elkaar wil zien, op de publieken, Nederland, België en Engeland, geen Duitsland, als ze niet nasynchroniseren zitten ze er doorheen te lullen, zap ik niet meer weg bij de advertenties. Dat is voornamelijk op Nederland. Sterker nog: ik ben zelfs te lui om het geluid wat zachter te zetten. Er is een wereld voor me dichtgegaan.
Voorbeeld: advertentie van een energiemaatschappij. Want om de een of andere reden hebben we geen gemeentelijke energiemaatschappijen meer, maar we kunnen kiezen. Wie maakt er in godsnaam tijd vrij om over een energiemaatschappij na te denken? Geef gewoon gas, want er is al zoveel om over na te denken. Vergeef me dat ik niet onthouden heb welke maatschappij het is, maar in de advertentie, die ik nu al een aantal keren heb zien langskomen, komt een adhd-manneke met blijkbaar een nieuwe verovering in zijn huis. Hij: alles groen. Spaarlamp, alles in zijn koelkast is groen. Bij het gasfornuis vraagt zij: gas ook groen? Hij kijkt en ziet: nee, dat is blauw. En dan slaat ze hem in zijn bek!! Mis ik hier iets?? Waarom slaat die muts??
Reclame voor 'natuurlijke valse wimpers'. Spuitbussen die alle zweetuitstoot tegenhouden; ik heb op school bij biologie geleerd dat zweten een functie heeft. Een zeepmiddel met een pompje om je handen te wassen, waarbij je niet meer op het pompje hoeft te drukken, het geeft automatisch, als je met je handen in de buurt komt, een hoeveelheid zeep. Want het is zo vies om op die vierkante centimeter te drukken waar iedereen al op drukt. Hallo! Je gaat je handen wassen! Hoeveel reclame krijg je bij de Nederlandse publieken tussen de programma's? Maximaal vijf minuten? Dan gaat het steeds minimaal vierenhalve minuut over dingen die ik niet begrijp. Het ligt niet aan de leeftijd, vrees ik.
PS. Een vraag die me maar blijft bezighouden: wat was er mis met het oude ziekenfonds? Want daar moet je tegenwoordig ook in kiezen. Dan is er wel een speciale belastingdienstafdeling in het leven geroepen die iedere maand een bijdrage op mijn giro stort, als tegemoetkoming. Waar zit em de winst?
|
|
|
|
|
| 28-05-2011 |
| Baard |
Ik scheer me niet meer tot ik zestig word, laat ik eens gek doen. Heb ik dat ook eens meegemaakt: een baard. Dat er dan restjes soep in blijven hangen. Ik heb overigens jarenlang een snor gehad, dus zo vreemd is het me niet. En tussen jou en mij: ik ben altijd al fan van ZZ Top geweest. Give me all your lovin', all your hugs and kisses too, maar dat bedoel ik platonisch.
|
|
|
|
|
| 27-05-2011 |
| All that jazz |
Het is niet alleen John Coltrane geweest die mijn muzikale landschap heeft veranderd. Miles Davis ook. Kijk, luister en geniet bijvoorbeeld eens van dit JouwBuisje. Miles samen met John Coltrane! De bassist Stanley Clarke ook, zoek zelf maar op JouwBuis. Dizzy Gillespie. Count Basie. All that jazz. Nee, ik hou niet van dixyland. Dixyland staat tot jazz als operette tot opera. En ik hou van opera. Dixyland is de onderbroekenlol die op VVD-bijeenkomsten wordt gespeeld.
Vandaag is mijn oudste zuster jarig. Ze is een jaar en een dag ouder dan ik. Dan ben ik, mutatis mutandis, morgen jarig, jawel. Dan bereik ik de gezegende leeftijd van 59. Dan ben ik nog maar zeven jaar jonger dan mijn vader. Aanvankelijk had ik plannen voor morgen. De KRO is zo aardig om ter gelegenheid van mijn verjaardag weer een detectievenacht uit te zenden. Mijn plan was vrienden uit te nodigen: breng iets te zuipen mee, voor jezelf en de anderen, dan gaan we onderuit gezakt al die uren beleven. Maar nee, ik heb weer zo'n bui dat ik in mijn eentje wil zijn. Daarom ben ik nooit getrouwd, daarom heb ik nooit kinderen gemaakt: omdat ik van die buien heb. Zelfs mijn beste vrienden stuur ik dan van de deur: nu even niet. En zij begrijpen.
Nog even over waar ik allemaal geweest ben. Naar aanleiding van de arrestatie van de beul van Srebrenica. Die zal in de Scheveningse gevangenis terecht komen en daar ben ik ook binnen geweest. Niet als gevangene! Ik heb dan wel in de cel gezeten, maar dat is een politiecel geweest. Ik heb geen misdaden begaan, maar ik heb dingen gedaan die de autoriteiten niet zien zitten, ik zou ze morgen weer doen. In de Scheveningse gevangenis ben ik terecht gekomen om voor te dragen voor gevangenen. Steeds kleine groepjes, een man of acht per keer. Met de uitdrukkelijke eis: ik wil niet weten waarom die gasten tegenover me hier zitten. Misdadigers worden in Nederland in de watten gelegd? Geloof me, je wilt daar op Scheveningen nog geen minuut zijn. Het zijn zo ongeveer de zwaarste momenten van mijn leven geweest. En ik mocht gewoon weer naar buiten.
|
|
|
|
|
|
| Then came the last days of may |
Weer muziek? Ja weer muziek. In deze tijd van het jaar, maar ook op andere tijden, draai ik vaak en op een onverantwoord level The last days of may van Blue Öyster Cult. Het gaat over avontuurlijke jongens die dope van Mexico naar Amerika smokkelen. Let wel: dit gaat over weed. Dit speelt voor de tijd van de nietsontziende Mexikaanse cokebendes. Ik heb de Blue Öster Cult live gezien, in de Voorburgse Vliegermolen. Dat waren nog eens tijden. Ga er maar eens op googlen wat er allemaal in die sportzaal heeft gespeeld. Ik heb het allemaal gezien, van The Who tot en met The Golden Earrings, zoals zij toen nog heetten.
Blue Öster Cult? Het zal broer Gerard geweest zijn die me op hun spoor heeft gebracht. Broer Theo heeft me kennis laten maken met New Model Army en The Levellers. Met broer Mark ben ik naar concerten van Maiden en Motőrhead geweest. Broer Niek heeft Creedence Crealwater Revivel in huis gebracht. Meer broers heb ik niet. Ik heb ook vier zussen. Echt, stuk voor stuk, prachtige meiden. Goede meiden. Maar muzikaal hebben ze me niets bijgebracht. En van mij hebben ze ook niets willen leren. Mijn broers trouwens ook niets. Jazz?? Gatver!! Ik heb van hen geleerd, zij niets van mij. Het zal aan mij liggen.
They're okay, the last days of may.
|
|
|
|
|
| 26-05-2011 |
| Gabba gabba hey hey |
Je kan echt alles op JouwBuis vinden. Soms doe ik het. Dan ga ik een avondlang my favorite things zitten kijken en luisteren. Zoals my favorite things, niet door een soort Yvonne Jaspers in The sound of music, maar John Coltrane. Kennismaking met John Coltrane heeft in één klap mijn muzikale landschap veranderd. Ineens was ik bij de basis. Soft Machine is trouwens ook niet mis.
Gabba gabba hey hey? Ja, hoor eens, ik hou ook van herrie.
In mijn rijtje belevenissen: ik ben nooit bij een concert van John Coltrane, Soft Machine of The Ramones geweest. Een mens kan niet alles hebben.
|
|
|
|
|
| 24-05-2011 |
| Een mensenleven |
Geloof me, ik heb alles gedaan. Ik heb in de zaal gestaan bij concerten van AC/DC, Iron Maiden en Motörhead. Ik heb dagenlang hoog in de Pyreneeën gelopen op een been en een prothese. Ik heb in een kano op een groot Zweeds meer 's nachts de zon niet zien ondergaan. Ik heb doorgehaald in Barcelona. Ik ben in mijn eentje heel Schotland doorgereisd. Ik heb oog in oog gestaan met de Mona Lisa (Parijs), de Guernica (Madrid), de Nachtwacht (Amsterdam) en de Stier van Potter (hier in de stad der steden). Ik ben tig keer op tv geweest, nog vaker op de radio. Ik heb in een helikopter boven het oude dorp gevlogen, in een Cesna boven Zuid-Holland. Ik heb, en daar ben ik nog steeds het trotst op, sluip door kruip door met prothese, de Mont Juich beklommen. Ik heb op meer dan duizend podia in het land gestaan, tot in de Kleine Kommedie. Ik heb parket gelegd bij mijn broers en de muren behangen. Ik heb, vriendelijke man als ik ben, oog in oog met de ME gestaan, ben in elkaar geslagen, heb in de cel gezeten. Ik heb het bed gedeeld met enkele zeer prachtige vrouwen. Er zijn verhalenbundels en gedichtenbundels van me uitgekomen. Ik heb een aantal malen als zanger/gitarist met een band op het podium gestaan. Ik heb als schrijver naast mijn favorieten op het podium mogen staan.
Kortom: ik heb zo'n beetje alles bereikt. In tevredenheid kijk ik terug. Nee! Dit is geen afscheid. Dat ik zo meteen mijn hoofd aan het gas leg. Ik heb nog nooit zelfdoding gedaan, waarvan acte, en ben het ook niet van plan. Wat ik vertel is dat ik veel heb meegemaakt, ik heb de helft niet eens verteld, en ik vind het mooi zo. Ik geniet nu nog van mijn boeken, mijn cd's, mijn planten en mijn katten, meer wil ik niet. Hallo: ik word over vier dagen 59.
|
|
|
|
|
|
| Ik ben geen Brinkman |
Het zijn verwarrende tijden. In verband met de topman van het IMF lees ik in de Krant dat ook vrouwen met macht seksueel aantrekkelijk zijn. Alsof de Duvel ermee speelt, en natuurlijk speelt Hij ermee, gisteravond beelden op tv van het stel Brink en Storms. Nina Brink, een vrouw met toegedichte macht, een oplichtster die ermee is weggekomen. Ze had natuurlijk allang moeten zuchten in de cel naast Dirk Scheringa, maar zo waterdicht is ons rechtssysteem niet. En dan zou ik bij het zien van die Brink in de touwen moeten klimmen? Heus, geloof me, ik ben hetero, weliswaar niet praktiserend, niet in gezelschap, maar hetero. Die Brink heeft een a-seksuele uitwerking op me. Om met Van Kooten te spreken: dan wordt-ie weer maatje pink.
En dan is Van der Staaij ineens aantrekkelijk als politieke partner. Dat was-ie al in de Tweede Kamer, maar nu met een mager zeteltje ook in de Eerste Kamer. De SGP. De partij die er niet voor schroomt vrouwen terug te wijzen naar het aanrecht. De partij die floreert in plaatsen met een rare APV. Als je als oprecht liberaal VVD hebt gestemd, hou voor een volgend keer stemmen in de gaten wat je voorman allemaal uitspookt. Hij is in zee gegaan met de PVV, die complete bevolkingsgroepen degradeert, om het netjes te zeggen, en dan ook met de SGP, dat ideëen heeft waar je als normaal mens met je verstand niet bij kan.
Nee, dan mijn blog met plaatjes, foto's. Dat is leuk om te zien, al zeg ik het zelf. Links bij mijn links de bovenste link. Ik heb de afgelopen dagen weer wat aardige dingen toegevoegd en ik heb nog wat in portefeuille. Nogmaals: ik ben geen fotograaf. Met mijn foto's vertel ik anekdotes. Niets meer, maar ook niets minder.
PS. Van een vriend kreeg ik een tennisracket. Met batterijen in het handvat. Vliegen en muggen krijgen een niet door te komen stroomstoot als ik ze ermee raak. Het werkt. Met de zomer in het zicht, is het leven weer draaglijker.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
