2 goede doelen steunen met één
inspanning, dit is de Vredeseilanden Wandeltocht vandaag te Oostkamp. Naast Vredeseilanden
gaat ook een deel van de opbrengst naar de Vrije basisschool Sint-Pieter (waar
ook de startplaats is) om hun schoolprojecten mee te helpen financieren. Het zijn
trouwens de meesters/juffen die vandaag i.p.v. hun kapoentjes de vele
volwassenen graag helpen naar hun zin te hebben. We zijn gestart of we mogen al
heel snel weer stoppen daar we een gratis bekertje koffie krijgen in de Molenromp
van de voormalige stellingmolen "Braetsmolen" of
"Oostmolen", thans zogenaamd "De Wieke die naast het stadhuis
als Sint-Pieterskerk ligt. In oorsprong was het een bakstenen stellingmolen
(koren- en oliemolen) met zelfzwichtend op één roede, daterend van
"1842" cf. beschilderde jaarsteen boven de toegang. Sinds 1978 is de
molen ingericht als tentoonstellingsruimte en onder meer gebruikt door
verenigingen, kunstenaars en musici. Het geraas van de vele autos op de E40
ruilen we voor het stille van de natuur om te wandelen naast kasteel Nieuwburg.
Op bosdreven wandelend komen we restanten tegen van oude kastelen of nog enkele die er nog zijn op privéterrein.
Het is ook de overbrugging naar de residentiële wijk van Oostkamp waar er her
en der nog enkele te koop staan maar wellicht ferm in het duitje moet grijpen
om ene te bemachtigen. Ondertussen zijn we in Waardamme beland aan de rustpost
voor de 2 grootste afstanden om daarna direct rechts het domeinbos Kampveld in
te duiken. Het 294 ha grote domeinbos Kampveld bestaat uit vier delen:
Rooiveld, Kampveld, Papenvijvers en Nieuwenhove. Bossen, graslanden en
moerassen wisselen er elkaar af en twee natuurlijk meanderende beken stromen
doorheen het gebied. Ik ben hier trouwens op bekend terrein daar we ook hier
zullen passeren met de Nacht van West-Vlaanderen maar dan in donkere
omstandigheden wat toch een ander decor heeft. Hier, in dat Kampveld worden de
wegen gesplitst tussen de 2 aftanden waar wij een stukje vervolg aan brengen aan
dit domeinbos maar dan op grondgebied Hertsberge. Van links duiken opnieuw de
andere wandelaars op al moeten ze een grote stap zetten ofwel een galopje doen
voor de brede waterplas. Al is het centrum van Oostkamp naar links toch gaan we
eerst naar rechts daar er tegenover een bosdreef ligt om dan tijd te maken om
te rusten in zaal Nieuwvliet. Zo dadelijk komen we hier nog eens terug maar
eerst wacht ons een plaatselijk lusje door het Nieuwenhovebos al lijkt het dat
we aan de paardendiscipline military doen daar we soms over omgezaagde bomen.
Nadat we de rustpost terug achter de rug hebben is het gedaan met de rust daar
we terug het drukke autoverkeer moeten opzoeken en zelfs ernaast wandelen om
ter hoogte van kasteel Erkegem deze over te steken. Goed kijkend tussen de
parkeerautos of we missen de afslag voor een laatste stukje onverhard waar ook
de samensmelting is met de andere afstanden bij het kasteel Gruuthuuse die ligt
in het Beukenpark waar ook de stadsbibliotheek is en daar dus terug in de
dorpskern zijn waar ook de startzaal is bevestigd.
Waar
de meeste wandelclubs nog hun 1ste organisatie van 2018 moet
inrichten, toch zit Euraudax al aan 3de wandeltocht. Na Namen (op
nieuwjaarsdag) & Lot (afgelopen donderdag) staan de wandelaars die in groep
willen wandelen, het motto van Euraudax, weer paraat deze zaterdag in Heist
nabij Knokke. Voordat we wandelen worden er eerst Besten Wensen gegeven aan
de wandelcollegas tot we met zen allen om 9u buiten paraat staan met zijn 60
voor de eerste lus van 25km, om dan deze middag de niet verplichte andere lus
te doen met dezelfde afstand. We trekken ons op gang door het Directeur-Generaal
Willemspark, alias "Het bosje van Heist" het tunneltje onder de trambaan
onder naar het museum van de Zwinstreek 'Sincfala. Het is een geschiedkundig
museum dat het geologische, economische, politieke en culturele verleden van de
Zwinregio in kaart brengt. Themas als vissersleven, de inpoldering, de
havenstad Sluis rond 1400, oorlogen in de streek en de opkomst van toerisme
worden toegelicht. De baankapitein van vandaag toont men zijn woonst terwijl we
het stationsgebouw van Heist voorbijwandelen. Het ging toch niet regenen Frank
!!!, wel als we Knokke-Heist uitwandelen mogen we onze regenfrak en/of paraplu
opendoen daar het begint te motregenen, gelukkig is het niet zo koud. Eén van
de meest gekende zichten uit deze streek zijn het Schipdonkkanaal (waar we nu
naast wandelen) en het Leopoldkanaal, in de volksmond ook de "Blinker"
en de "Stinker" genoemd.Vanaf
Stobrugge (Maldegem) tot aan de zee lopen deze twee kanalen broederlijk (of
zusterlijk zoals u wil) naast elkaar en dat zorgt voor een uniek landschap. Als
het net zoals in andere werelddelen hard heeft gevroren kan men hier naar
hartenlust schaatsen, maar dit al een heel eind geleden hoor. We wandelen naar
het dorpje Ramskapelle met zijn Sint-Vincentiuskerk vooraleer we terug keren
via Westkapelle waar we hoffelijk zijn voor de mountainbikers die ook gaan naar
het Duinenwatermeer, het paradijs voor de watersporters, maar voor ons de
locatie voor de 1ste wagenrust(bevoorrading). Voor wie nog genoeg
centjes in overschot heeft kan hier op zijn oudere dag een kamertje bemachtigen
in het meest luxueuze rusthuis met name Belle Epoque van ons land met prachtige
kamers, een binnenzwembad, maaltijden van sterrenchef Yves Mattagne en zelfs
een limousine die klaar staat. Voor al die luxe in Belle Epoque betaal je
tussen 2000 tot 30 000(!!!) per persoon/ per maand vertelt de baankapitein
me. Hopend om geen golfbal op onze hoofd te krijgen wandelen we tussen de
courts op het Cadiespad waar we een eerste kennismaking krijgen met het zand.
Kriskrassend door de villas in het groen decor te Zoute gaan we op zoek naar
het monument van Maurice Lippens om even te pauzeren en indien nodig naar het
toilet te gaan. Via de winkels nabij het toerismekantoor betreden we de zeedijk
die we een tijdje volgen met zicht op de zeehaven van Zeebrugge om links af te
slaan naar het Zegemeer ook wel Krabbevijver genoemd waar die krabben op het
water zijn verdwenen. In het Park 58 hebben ze de afgelopen periode de meeste
bomen gerooid wat een beetje een troosteloos beeld heeft wanneer men hierdoor
wandelt. We zoeken het hoogste punt van Duinbergen op via de zijkant van De
Wandelaar om stilletjes aan de vertrekzaal gaan opzoeken. Enkelen hebben ons
verlaten of bijgevoegd wanneer we nog met zijn 47 wandelaars beginnen rond de
klok van 14u voor de 2de 25km nu de andere richting uit. Terug
beginnend via het Bosje wandelen we langs de Visserskapel niet ver van het
Heldenplein met zijn brede muzikale kerststal waar even verder aan het
vissersmonument die we ook passeren, steeds met carnaval hulde wordt gebracht
aan de Heistenaars die overleden zijn op zee. Via de dijk wandelen we de
voetgangersbrug over de trambaan over om het natuurreservaat Sashul en
Vuurtoren- weiden in te wandelen waar we laveren tussen de waterplassen.
Uitkomend gaan het richting Zeebrugge-dorp onze neus zoekend naar de zeelucht
waar aan het uiteinde de laatste bevoorrading wordt aangeboden. Het strand op
nu tot aan de ingang van natuurgebied de Fonteintjes maar door de overvloedige
regen van afgelopen dagen heeft de baankapitein besloten om liever langs de
drukke baan eventjes te wandelen. Als we weer de dijk opzoeken komen de
inwoners stilletjes aan om de kerstboomverbranding mee te maken maar eventjes
nog geduld moeten hebben op de duisternis. We vertoeven een klein stukje op de kilometerlange
Saint-Georges Day-wandeling op de westelijke havendam die een attractie is
voor wie wil genieten van zowel de bedrijvigheid in de haven als het schouwspel
van zee en strand. Twee grote uitkijkplatforms langs de promenade bieden een
fantastisch zicht op de omgeving. Ons omdraaiend merken we op dat de
brandstapel is aangestoken als hebben ze de grootste moeite. De duisternis treedt
toe als we door de containerhaven wandelen op weg naar café Rembrandt voor de
laatste rustplaats. Een rondje door de jachthaven met de bekende Westhinder
hebben ze in het parcours in gestoken omdat we anders te vroeg binnen zouden
zijn al zoeken we opnieuw de dijk op voor de laatste meters op weg naar de
startzaal. Nu nog die lange terugreis aanvatten naar de andere kant van de
Belgische kust vooraleer we terug thuis zijn.
WSJV Nacht
van Vlaanderen krijgt als eer de 1ste te zijn in West-Vlaanderen om
in dit nieuwe jaar een tocht te organiseren. We gaan ons niet echt
forceren met grote afstanden te doen, daar krijgen we nog weekends genoeg voor
en zeker voor sommigen een korte en wellicht een zware nacht. Het is daarom dat
deze wandeling ook al enkele jaren 'Katertocht' duizenden wandelaars mogen
begroeten. We kiezen voor de 20km waar we gestart zijn vanuit een school nog
dichter bij het station. Onder de
spoorwegbrug door wandelen we door de achterliggende woonwijk waar we gesplitst
worden van de andere afstanden om te wandelen naar het Groenhovebos waar we
inwandelen al is het een klein stukje. Wellicht niet door de ondergelopen
stroken door het vele water afgelopen dagen, maar zo gepland allicht. Aan het buurtwegeltje
waar we de watertoren voor ons zien alsoook het kapelletje onderweg, komen de
andere afstanden bijeen om samen te wandelen naar de kantine van Torhout KM
1992 waar de enige rustpostlocatie van de dag is. Net zoals voor de stappers
van de 15km staat er hier een plaatselijke lusje op het menu. We wandelen naar
het gehucht t Hoge met zijn paadje waar er 2 mogelijkheden zijn om te wandelen
rond de oude locatie van vergane Torhout-Werchter. We zoeken de oude
spoorwegbedding(Groene 62) om terug naar de kantine te gaan en dit via de brandwwer
& sportcomplex. Na de rustpost wandelen we zo vlug mogelijk naar park
Ravenhof om aan de uitzijde de wandelaars van de 7&15km afscheid te nemen
om even Torhout uit te wandelen en dit om nog een zeldzame onverhard paadje op
te zoeken om de andere afstanden weer op te pikken net voor we het stationsplein
op wandelen tot aan de aankomst.
Op één van de laatste dagen van December staat al meer dan 10- tallen
jaren een wandeling op het programma georganiseerd door de toeristische dienst
van de gemeente Koksijde. In de begin jaren heette het nog natuur- en
volkswandeling maar sinds kort is dit veranderd in Winterwandeldag maar toch in
verschillende naamvormen de 45ste editie dit jaartal moeten we
zeggen dat winter ver te zoeken is dit jaar daar het zeer zacht is met boven
de 10°C maar wel enorm veel wind. Na het vorig jaar nog op een weekdag was zijn
ze terug gekeerd naar de laatste zaterdag van het jaar maar wel weer met de variërende
afstanden van 6-10-16-22 & 29km, waar is de tijd toen het nog met oranje
verf werd aangebracht voor de afstanden 8-16of 32km. Vertrekken doen we wel op
dezelfde manier als vorige jaren wat wil zeggen dat we vanuit de Kerkepannezaal
even na de middag vertrekken door de Noordduinen noch thans op verboden gebied
voor wie een hond mee heeft want zij mogen hier op enkele stukken niet door.
Hopelijk is dit niet gezien geweest door Agentschap Natuur&Bos of ze
moesten oftewel de wandelaars een boete laten betalen of hun parcours
aanpassen. Nadat we de Zuid-Abdijmolen links van ons hebben gezien gaat het
niet meer naar links langs de gemeenteschool maar de andere kant op richting de
luchtmachtbasis om ook aan de andere kant van de baan nog een stukje te
doen van deze natuurdomein tot aan de eerste rustpost in de taverne van camping
't Liefoord. We nemen afscheid van de mensen van de 10km die hier terug keren
maar wij verder wandelen naar de Sint-Pieterskerk om via hier de dorpskern te
verlaten en langs de Langleed te wandelen naar het dorpje Wulpen met zijn
controle aan de overkant van Florizoonebrug. Ik weet niet dat het slim is maar
toch zijn er golfers die in dit weer een balletje willen slaan. Hopelijk kunnen
ze de baan van de bal wel goed houden want met al die went kiest hij toch voor
zijn eigen wil. Eens Oostduinkerke binnen wandelend zijn we nog maar alleen
daar we afscheid hebben genomen van al de andere afstanden. Na een ruim stuk
verharde wegdek krijgen we weer eens onverhard als we door de Oostvoorduinen
wandelen. We zoeken ook het Hannecartbos op om de laatste stroken rugwind
achter ons te hebben die ons brengt naar....... het strand waar we tegen de stormwind
inbeuken naar het redderspost Duinpark om het strand te verlaten waar we de
dijk opwandelen. Net als vorig jaar hadden ze wellicht te veel kerstbomen
besteld en hebben ze er een bosje van gemaakt die 'Bos van commerce' wordt
genoemd met enkele haardvuren en chalets(wigwam). We keren terug op onze
stappen en wandelen terug hetzelfde stukje maar nu door de Zeebermduinen die
naast het strand loopt. Aan de overkant van de trambaan liggen de Ter Yde
duinen waar we het duinpaadje volgen en komen we op het punt niet ver van de
ingang van het Hannecartbos. Daar waar hier een mooi stuk natuurgebied
"Plaatsduinen" ligt wandelen we niet doorheen want we volgen
traditioneel deze wandeling terug de combinatie Nieuwe Ydelaan - Duinparklaan
tot Oostduinkerke-dorp met een passage langs de Sint-Niklaaskerk waar we het
natuurreservaat Doornpanne opzoeken naar de rustpost in het bezoekerscentrum. Ik mis de edities toen we het mooiste stukje
van het parcours met name de Schipgatduinen nog aandeden maar net zoals vorig
jaar gaan we in tegengestelde richting door de grazers- gebied van de
Doornpanne door, ook voor mensen met honden waar het nochtans verboden is voor
hen wandelen we naar de top van de Hoge Blekker. Afdalend doen we hem voor de
helft want we zoeken de verharde banen weer op richting de O.L.V.- Ter
Duinenkerk samen met de andere afstanden opnieuw om na een passage door het
parkje de laatste rustpost in de cinema- café binnen te stappen voor de laatste
stempel. Daar waar ik afgelopen maandag op aanraden van de organisatoren een
laatste parcourscheck deed, hebben ze de splitsing aanduiding op mijn aanraden
nu juist aangepast of we werden terug naar de dijk gestuurd om te wandelen naar
St.-Idesbald met zijn Houtsaegerduinen. Dit is echter bedoeld voor de
wandelaars van de 16&22km terwijl wij de andere kant uit en zoeken langs de
villas van dit Kunstenaarsdorpje om deze tocht te eindigen even voor de klok
van half vijf.
1 keer per jaar ga ik telkens naar
Binche om daar deel te nemen aan een wandelorganisatie van de Les Marcheurs de
la Police de Binche. Normaal gezien is dat de 100km en Thudinie waar wegens
de vaste pijnpunt van de NMBS kon ik er niet eens aan beginnen. Gelukkig heeft
het bestuur van mijn wandelclub in het begin van het jaar al Binche gepland als
busreis vandaag, een herkansing dus om dan toch in de stad van de Gilles te
gaan wandelen. Het is even voor tien uur als ik aan de wandeling van 30km kan
starten via de kleine winkelstraten. Terwijl de kleinere afstanden blijven in
de binnenstad wandelen wij naar het stationsgebouw om een einde te maken aan
het centra gedeelte. Daar het de gewoonte is blijkbaar hier om de autos te
parkeren op de voetpaden zijn wij dus genoodzaakt om op de rijweg te blijven wandelen.
Eens de dorpskern uit krijgen we direct een ander decor met name een groene
golvend weidelandschap waar ook het zijriviertje Le Luce doorstroomt. Merendeels
onverharde paadjes brengt ons naar de 1ste rustpost in het schooltje
te Buvrinnes. De andere weggebruikers werden door de club gewezen dat er hier
wandelaars hun terrein betreden maar gelukkig zoeken we al snel het onverharde
op door middel van een bospassage in één van de fusiedorpjes van Estinnes. Al
zullen de wandelschoenen nu wel vloeken als ze door de modder moeten gaan daar
dit het best gemaaid smal paadje is die door het bos loopt. Als het één ding
die je niet in de hand hebt is het wellicht de weeromstandigheden, maar de
wandelaar is een man die van alle seizoenen houdt om zijn wandelschoenen te
laten verwennen door al wat ons landje zich aanbiedt. Daar waar aan het gebouw
tijdens een luchtgevecht Kapitein Albert Gilbert op 14 mei 1940 sneuvelde nemen
we afscheid van de 20km- stappers en zoeken wij het bos op waarin wij moeten
laveren van de ene naar de andere zijde om niet in één of grotere plas te
belanden. In dat bos liep vroeger van Binche naar Vellereille-les-Brayeux ook
een oude spoorweg die wij nog kunnen herkennen daar en ergens een overblijfsel
uitsteekt in dit landschap. We wandelen naar het dorpje Peissant waar op het dorpsplein
tegenover de volgende rustpost in het gemeentehuis waar je zelfs als koppel een
rustpost kan bemannen. Daar waar je in Vlaanderen ver moet zoeken naar hoffelijkheid
zijn ze hier niet kwistig om iedereen een Bonjour over te brengen naar de
medemens, daar kunnen ze in onze landsdeel nog vaal aan werken. We zoeken terug
het fietspad op waar we terug de wandelaars op pikken van de 20km vooraleer we
samen rusten in de rustpost te Fauroeulx. We zoeken het bos van Wauhu op, niet
voor het onverharde maar voor de geasfalteerde oude spoorlijn. Een wegwijzer
langs onze route komt mij heel bekend voor met name die naar de Norbertijnse abdij van Bonne-Espérance waar we naartoe wandelen. Een
beetje geschiedenis: De abdij van Bonne-Espérance, die in 1130 werd opgericht,
was in handen van de norbertijnenorde. Ongeveer 650 jaar lang hebben er 1350
religieuzen gewoond. De laatste religieuzen hebben de abdijgebouwen in 1798 overgekocht
en in 1829 aan het Seminarie van Doornik overgelaten. Sindsdien wordt er een
college in ondergebracht. De abdij raakte tijdens de Franse Revolutie in
onbruik, maar het is de enige abdij in Henegouwen waarvan de gebouwen intact
zijn gebleven. De meeste gebouwen dateren uit de 18de eeuw, maar in
sommige binnenruimtes werd de stijl uit de 13de of 16de
eeuw bewaard. Bovendien werd de kerktoren, een basiliek waarin het bekende
standbeeld van Onze-Lieve-Vrouw van Goede Hoop werd ondergebracht, in de gotische
stijl uit de 15de eeuw opgetrokken.
Genoeg met de geschiedenis alsook met de rust in de
rustpost wandelen we verder en nemen afscheid van de 20km die al naar Binche
wandelen en wij verder blijven afdalen naar het dorpje Waudrez voor de laatste
rustpost. Nu nog een goede 2km al moeten we wel weer naar boven naar de
Kathedraal tegenover het museum van de Gilles die je in alle kleuren en vormen
kan vinden. Nog even een passage door het winkelgedeelte vooraleer we terug
stappen in de startzaal waar een muziekbandje voor de ambiance zorgt waar ook
gedanst wordt, een typisch carnavalstrekje van deze stad. Met deze omlijsting
rest ons nog de terugreis naar het zeitje toe.
"Begonnen en eindigen te Lede& niet
voor het eerst dit jaar!"
Begin Juli waren we ook te gast bij
Jeroen& Etienne te Lede voor hun organisatie bij Euraudax, nu enkele
maanden later staat het weer op het programma met hetzelfde concept maar toch een
ander parcours. Wie Euraudax nog vreemd is laat ik jullie nog eens op de hoogte
stellen dat aan een wandeltocht bij Euraudax mee doen wilt zeggen dat het een
groepswandeling is onder leiding van een baankapitein over een afstand vanaf
25km tot zelfs 200km (al is deze niet in België meer te vinden) aan een tempo
van 6km/u op hoofdzakelijk Belgisch & Frans grondgebied. Nadat Kristel mij
heeft vervoerd van het station naar t Kantientje heb ik juist nog tijd om mij
in te schrijven als de nodige materiaal boven te gaan om mij in te leven als
signaleur om mijn wandelmakkers veilig door te tocht te laten waken. Jeroen
blaast om 9uur op zijn fluitje, het teken om te vertrekken voor de 1ste
van 2 lussen van 25km. We wandelen richting de spoorlijn om al vlug het onverharde
op te zoeken onder zonnige omstandigheden, nu nog tenminste. Het voetbalplein
van KVC Jong Lede is druk bezaaid met de vele jeugdploegjes die hollen achter
een bal die naar het juiste doel moet zien te geraken. Ons doel is om straks
50km op te teller te laten krijgen dus stappen we verder waar we aan het
paaltje van Erembodegem het stukje bos met name de Molenmeersen, doorwandelen
daar waar in tegenstelling tot vorig jaar nu de boomstammetjes opzij werden
gelegd. Daar waar de jagers zich klaar maken om te jagen wandelen we terug naar
Lede waar we halthouden aan Château Etienne of beter gezegd zijn woonplaats
waar we getrakteerd worden door een bekertje zelfgemaakte soep met bijhorend
een boterham met kopvlees of gehakt. Etienne is dus vroeg uit de veren dus om
al die boterhammen te serveren alsook zijn soep te koken met behulp van zijn
vrouwtje. Op onze tocht komen we herkenbare stukjes tegen die we nog weten van
de vorige tochten zo te denken aan de stamkroeg de Weimenier met zijn
rustgevende terras grenzend aan het natuurgebied Geelstervallei die vandaag
weliswaar gesloten is. We zijn ondertussen beland in het gehucht Impe daar waar
de ranken er troosteloos bij liggen typisch voor de herfst. Het kerkplein van
Smetlede dorp doorkruisen we waar we een stukje volgen van de hier Vier
uitersten- wandelroute tot aan Serskamp dorp waar rusten wordt geblazen in het
plaatselijk cafeetje. Wanneer we weer op route zijn passeren we het kasteeltje
van meneer Brantano (CIO van die schoenenwinkel) & herkennen we de plaatse
waar op eerdere organisaties van Euraudax Lede een wagenrust werd gepland. De
zond heeft plaats gemaakt voor de eerste regendruppels dus mogen we de paraplu
opendoen net terwijl we een deel beschutting krijgen gekregen door de vele
bomen in het Onnebos, al is het gedeelte verhard waar we op wandelen. Is het nu
toeval of niet maar net nu gaan de slagbomen dicht, perfect gegokt dus door
Jeroen die hierdoor de kans krijgt om de groep weer in elkaar kan schuiven. Aan
het grasperkje krijgen we een jenevertje aangeboden, hier moet iets aan de hand
zijn! Dit wordt aangeboden door naast de organisatoren ook door de vader van
Jeroen die vandaag zijn 1ste schelp behaald alsook, zijn zoon (en
baankapitein) Jeroen die zijn 3de als mede- organisator Etienne die
zijn 2de schelp behaald. Wat is een schelp vraag je wellicht af?
Wel, dat is een beloning als je 1000km hebt behaald bij Euraudax over tochten
van 25 of 50km met maximum één van die tochten per wandeldag. Het is niet meer
ver wandelen tot we weer aan de startzaal zijn om onze boterhammetjes te
benuttigen. Voor 33 wandelaars is de afstand van 25km ietsje te kort en
verzamelen rond 14.20u om onder de paraplu te beginnen aan de 2de
lus van 25km. Wandelen op dennennaalden ruilen we Lede voor Hofstade in waar al
wat mogelijk is groen uitslaat bij de plaatselijke voetbalveld van Gijzegem,
daar waar zelf de sponsors geen plaatsje krijgen rond het terrein. We wandelen
het dorp uit terug de natuur in met name het Eekbos met zijn uitkijk hut te
Schoonaarde waar in tegensteling tot vroeger bijna geen wandeltocht dit
plaatsje hier aandoet, des temeer dat Jeroen zijn parcours naar hier heeft
gepland om ook dit stukje te zien. In café Lange Pier waar we nu eventjes
rusten heeft de gerante een obsessie heeft voor bierflesjes zo te merken aan de
vele soorten bevestigd aan de muur in het zaaltje achteraan. De gerante kwam
ons ook vertellen dat hij daarmee begonnen is in 1998 en onlangs meer dan
500flesjes moest weg doen daar hij geen plaats meer had. Na de pauze is het
tijd om de fluohesjes als lampjes boven te halen daar de duisternis gevallen
is. We passeren het station van Schoonaarde om de lapjes aan te steken daar het
nuttig kan zijn om de onverharde ondergrond te zien. Het is daarvoor dat Jeroen
de laatste week nog een keer in de valavond het slottraject nog een keer heeft
verkend in dezelfde omstandigheden daar het toch anders is dan in volle
daglicht te wandelen. Afwisselend natte als droge weidepassages houden we nog
eventjes halt aan de wagenrust te Wichelen, de thuisbasis van de wandelclub
waar de organisatoren zijn bij aangesloten. Nog een 6tal kilometertjes rest er
ons nog naar de startzaal waar we onze wandelboekje eerst af stempelen en een
afspraak kunnen maken op Zondag 25 Februari opnieuw te Lede voor de volgende
25km- organisatie van Euraudax Lede.
"Winter, Lente & Herfst, vandaag
profiteren we ze van alle 3!"
Voor ze op wandelweekend gaan naar
Einruhr in de Eifelgebergte richt Wandelclub Herentals tijdens de laatste
weekend van Oktober hun jaarlijkse Kastelentocht in vanuit het
parochiecentrum te Westerlo, de Parel van de Kempen nog weleens genoemd aan de Grote Nete, omringd door een
groene gordel van bossen en weiden.Mijn
club moest wel vroeg uit de veren daar wij vanaf de kust met de bus naar
hiertoe zijn gereden. We zijn dus te gast bij de Herentalse Wandelclub die is
opgericht in 1983 met als belangrijkste doel de wandelsport te promoten. Het is
al na tienen dat we kunnen vertrekken, niet meer in groep van clubleden, uit de
keuze van 7 afstanden variërend van 4 tot 29km waar we het voetgangerstunneltje
induiken die ons leidt naar het Kasteelpark rond het Kasteel van Gravin Jeanne
de Merode, gebouwd in Brabantse gotiek tussen 1909 en 1911. Van 1911 tot aan de
Tweede Wereldoorlog werd het kasteel bewoond door de gravin, haar vroegere
gouvernante en enkele personeelsleden. Na de dood van de gravin in 1944,
leidden de zusters augustinessen in het kasteel een rusthuis voor priesters. In
1972 kocht het gemeentebestuur van Westerlo het pand aan en richtte het in als
gemeentehuis. De kabouters in het bos hebben wellicht nog nooit zoveel jeugd
gezien die hun zondag jogging doen als de vele wandelaars vandaag. Eens uit het
bos zijn al de afstanden nog steeds bijeen wandelend naar het dorpje
Bergom(Herselt)om de rustpost te begroeten in de kelder van de
Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk. Daar het druk is in het zaaltje vertrekken we
ineens daar voor de 2 grootste afstanden hier een plaatselijk lusje is
ingepland. We moeten het dorp uit om het bos op te zoeken met name Provinciaal
domein Hertberg waar we een passage hebben vooraleer het builtje van de
Suikerberg over te wandelen terug naar de rustpost van daarnet. We wandelen
grondgebied Geel tegemoet om aan het bruggetje over de Grote Nete rechts te
wandelen naar het dorpje Zammel waar in de parochiezaal de volgende harde
medewerkers ons begroeten. Waar andere afstanden al richting de aankomst
wandelen is het voor ons de tijd om hier een plaatselijk lusje te doen. We
wandelen het dorpje uit langs de Sint-Dimpnakapel die zich bevindt tussen
Zammel en Oosterlo. Volgens de legende verbleef Dimpna hier in een
kluizenaarshut totdat zij door haar vader werd ontdekt. Hier ontstond dan ook
een bedevaartsplaats met een kapel en een Sint-Dimpnaput, aan het water waarvan
miraculeuze krachten werden toegekend. Alpacas zijn mooie beesten, dus storen
we ze niet wanneer we de Kalvarieberg, die ontstond doordat de westenwinden de immense
hoeveelheden dekzand bijeen bliezen tot hoge duinruggen. Het gebied kreeg na
WOII een religieuze betekenis, getuige hiervan zijn de Lourdesgrot, het
kruisbeeld en de kruisweg. Nadat we een 2de keer hebben gebruik
gemaakt van de rustpost wandelen we naast de (vuile) Grote Nete waar we de
kleinste afstanden eerst oppikken vooraleer de Grote Markt van Westelo waar
Centraal het witmarmeren monument ter ere van graaf Henri de Merode staat. Aan
de andere kant van de straat zijn we zonder het te beseffen, daar we niet van
hier afkomstig zijn, afgestevend in de startzaal waar de organiserende club met
2134 deelnemers tevreden kunnen terugblikken op deze editie. Nu wacht voor onze
club nog een verre verplaatsing terug naar het zeitje.
Na vanavond zitten noodgedwongen alle 100km-
tochten van 2018 erop en dit doen we net zoals de eerste dit jaar bij de
wandelfamilie Euraudax, vandaag diegene van Kuurne-Ieper die uitwijken naar
Zonnebeke. Ruim op tijd vooraf komen we één per één binnen in café De Dreve om
ons in te schrijven voor 1 lus van 50km of meerdere die zullen kiezen voor de
samensmelting van beide lussen. Wanneer we het fluitsignaal horen trekken we
met een 30- tal op gang om het Polygoonbos in te duiken waar aan het uiteinde
een soldaat op wacht staat paraat met zijn geweer. We hebben het hier over het
monument 'Black Watch Memorial' aan het kruispunt bovenop de autosnelweg. Naast
het Polygoonbos vind je ook het Nonnebos waar we deze nu rond wandelen richting
Bellewaerdepark die ten volle draait. Wanneer we door de signaalgevers de zeer
drukke baan veilig kunnen over steken duiken we het provinciedomein
Gasthuisbossen waar de herfst zijn eer in het hoog houdt door de vallende
bladeren/kastanjes alsook de uitschietende paddenstoelen. Eens het domein
uitgestapt nemen we een banaan aan omdat we toch na 7 kilometer krachten moeten
op doen voor de nog vele volgende kilometers. Om de hoek vinden we Hill 60, één
van de vele herdenkingssites die men vind rond de vredesstad Ieper. In 1914 veroveren de Duitse troepen
de heuvel op de Fransen. De Britten nemen de sector over en het ondergrondse
gevecht begint. Allicht is het hier dat op 17 februari 1915 de eerste Britse
dieptemijn tot ontploffing gebracht. Bij een volgende ondergrondse actie op 17
april 1915 komt de heuvel in Britse handen. De ondergrondse oorlogsvoering
duurt tot begin juni 1917 (Derde Slag bij Ieper). Veel soldaten die werkten en
vochten in de donkere tunnels zijn er ook gestorven en liggen nog steeds
naamloos in de klei begraven. Hill 60 is een begraafplaats zonder grafstenen. De volgende natuurdomein is voor mij ook
bekend daar ik al vele malen door het provinciedomein Palingbeek waar men her
en der met water ondergezette kraters vindt. De eerste mooi onderhouden
Commonwealth War Graves begraafplaats is die van Spoilbank Cemetery(1915). De naam van deze begraafplaats
verwijst naar de oevers die werden opgeworpen bij het uitgraven van het nooit
voltooide kanaal Ieper-Komen. De begraafplaats lag nabij 'Kingsway' en werd
vaak ook 'Chester Farm Lower Cemetery' (vlakbij lag Chester Farm) of 'Gordon
Terrace Cemetery' genoemd. Hier werden veel manschappen van het '2nd Suffolks
Regiment' begraven, die het leven lieten bij de verdediging van 'The Bluff'. Er
liggen nu 520 militairen begraven, waaronder 436 Britten (waarvan 113
ongeïdentificeerd), 68 Australiërs (waarvan 6 ongeïdentificeerd) en 16
Canadezen (waarvan 6 ongeïdentificeerd). 11 militairen, waarvan aangenomen
wordt dat ze onder naamloze grafstenen begraven liggen, worden herdacht op een
'special memorial'.
We haasten
ons om vlug door de dorpskern van Voormezele, om toch de kalmere wegen op te
zoeken op weg naar de volgende bevooradingspunt die is gepland aan het 'Klein
Vierstraat British Cemetery(Kemmel 1914-1918)' genoemd naar het nabij gelegen
gehucht Vierstraat. Hier vinden 779 Britse, 8 Canadese, 8 Australische, 7 Nieuw-Zeelandse,
1 Zuid-Afrikaanse, 1 Brits West-Indische, 1 Chinese & 17 Franse soldaten
hun eeuwige rust. Het is toch verwarmend dat we een gesneuvelde soldaat van
38jaar broederlijk naast zijn kameraad van 19jaar zien liggen. Links zien we de
Kemmelberg maar naar daar wandelen zou wellicht nog meerdere kilometers op onze
teller hebben gestaan en wandelen we de oldtimers tegemoet naast de wijnranken,
maar toch enkele stappen moeten zetten daar de GPS niet altijd de juiste weg
aanduid, gelukkig zijn er meer die de weg weten om onverhard te klimmen naar de
top van de Baneberg. Die berg is een uitstolpje van de Rode Berg waar aan de
andere kant van de weg een bos vindt waar me kan inwandelen, wat we ook even
doen, vooraleer halthouden in taverne/feestzaal 'Wielewaal' gelegen tussen de
Rode- & Vidaigneberg voor het verorberen van een breughelmaaltijd. Na 40
minuten wandelen we terug met ondertussen onze fluo- hesjes aan naar de top van
de Rode Berg die we ook meteen afdalen met een stuk van 12%. Achter elkaar op
het onverharde paadje richting het Scherpenbergbos waar we stukjes herkennen
die we daarnet nog deden maar dan in tegengestelde richting. Wanneer we door De
Klijte doorwandelen wordt het stillaan echt donker en blijkt het alsof ze
bespaard hebben op straatverlichting daar we door vele pikdonkere stukken
moeten wandelen. Als je de streek zo goed al op je duimpje kent weet je dat we
nu naast Dikkebusvijver wandelen met daar niet ver vandaan ook het Tortelbos,
nu te donker om door te wandelen in groep. Het hoekje om zien we de skyline van
het verlichte Ieper maar wandelen we door rond Zillebekevijver waar aan de
parking we ons laten bevoorraden. Als je een voetballiefhebber bent maar geen
idee heeft naar de tussenstanden van het voetbal moet wel achteraan in de groep
wandelen daar Jos ons laat mee genieten van het radiosignaal op zijn mobieltje.
In quasi rechte lijn wandelen we terug richting Zonnebeke waar we aan het
uiteinde iets te zien is. Op Clapham Junction(een plaats hier genoemd naar het
bekende treinstation te Londen) staan 2 monumenten, met name 2 obelisken, de
ene voor het "Gloucestershire Regiment"(vooraan) en de andere voor de
"18th Division"(andere kant van de straat). De soldaat heeft zijn
plaats nog niet verlaten in het donkere maar dit doen wij ook niet tijdens de
warme maaltijd waar we konden kiezen uit vol-au-vent of karbonade met
aardappelen. Het is inmiddels zondag geworden wanneer we onze bagage terug in
de remorque leggen daar ze kan vervoerd worden naar de volgende post. Een
zaklampje bovenhalen is voordeliger wanneer we terug, nu maar met zen 30 meer,
door het Polygeenbos verder wandelen naar het heksendorpje zonder eerst een
zelfportret maken van een collega(zie je wel dat ik durf)wandelaarster. We
laten de heksenaren rustig genieten van hun nachtactiviteit, maar rusten zit er
voor ons nog niet in daar we zeker nog de ganse nacht wandelen is wat me moeten
doen. Met Geluwe, Vijfwegen, Moorsele& Wevelgem kan je zeggen dat we op
grondgebied groot Kortrijk nu zijn. Sommige van onze collegas moeten zich een
beetje thuis zijn daar hun wandelclub zoals, 12u van Lauwe of WSK Marke hier
vandaan zijn. Niet ver van de kerk van Marke vandaan vind je café
Schuttershof, tevens ook de startzaal van een andere organisatie van deze
club, waar we tijd maken voor ons ontbijt en/of hazenslaapje. Het is hier dat
we afscheid moeten nemen van één van de mensen die instaat voor de organisatie
daar ze zich niet meer fit voelt. We trekken ons op gang voor de laatste lus
van een goede 25km naar het centrum van Lauwe, daar waar de kermis nog gesloten
is terwijl de bakker de voorbereidingen treft om zijn winkel open te doen. We
wandelen naast de Leie aan beide kanten vooraleer we getrakteerd worden op een
rijstpapje. Via de Sint Jan Baptistekerk komt de zon op in Geluwe boven het
gemeentepark die we door wandelen richting de gehuchten t Zwaantje &
Molenhoek om te zoeken naar de brug over de autostrade. Waarom?, zou je nu
zeggen! Wel, het is daar dat we de laatste kans krijgen om ons te bevoorraden
om toch nog onze tank te vullen, want met een lege maag zal dat moeilijker en
moeilijker worden. We volgen een stukje van de Heksenwandelpad om aan de andere
kant van Beselare te komen. Ik ken de laatste meters zo goed al uit mijn hoofd
daar ik weet welke wegen we moeten nemen om terug het Polygoonbos in te duiken,
maar eerst een groot klaprozenveld kunnen opmerken aan de rechterkant. Naar
rechts en nu altijd maar rechtdoor naar de andere kant van het bos waar we
uitkomen aan café De Dreve waar Frank Rottiers (al !!!!) zijn 71ste
Gouden Arend mag ontvangen, je moet het maar doen hé. Met dit verslagje maak ik
een einde aan de wandeltocht nadat ik eerst mijn nachtrust heb ingehaald.
Oudenaarde aan de voet van de Vlaamse
Ardennen waar gezweet / gepuf, gevloek over die hellingen & verbazing over
het panoramisch landschap een paar karakteristieken zijn over deze streek. Euraudax
Lede onder leiding van Jeroen & Etienne richten voor de 2de keer
hun Bonenklakkerstocht, ditmaal tijdens de week. Hoe komen ze aan die naam van
de tocht? Wel, de inwoners van Oudenaarde worden bonenklakkers genoemd. In
vroegere tijden verdienden vele bewoners de kost met het aan de man brengen van
gepofte bomen op talrijke evenementen in Oost-Vlaanderen en daarbuiten. Wanneer
bonen gepoft worden, klakken ze open, hetgeen Bonenklakkers verklaart.
Verzamelen wordt geblazen in de brasserie van het Centrum Ronde van Vlaanderen
waar alles over deze wielerklassieker te vinden is. Wanneer de beiaardsklokken
om 10u luiden trekken we ons op gang tussen de baankapitein Jeroen & laatste
man Etienne richting de Grote Markt waar deze wordt verfraaid en stappen naast
de stedelijke bibliotheek door het begijnhof. De organisatoren hadden wellicht
maximum een 20- tal deelnemers verwacht, maar door het mooi weer en wellicht
door het decor zijn er dat 49 geworden. Over de Schelde heen zoeken we het
onverharde van natuureducatief gebied t Spei op naar het dorpje naast
Oudenaarde met name Leupegem. Wanneer we de groep tezamen hebben genomen kunnen
we door de seingevers snel de drukke baan over steken waar we merken dat hier vroeger
ook een station gelegen maar deze is nu een gezinswoning geworden. De opwarming
is begonnen wanneer we via de Vlaamse Ardennnendreef bergop gaat op smalle
wegen naar het gehucht Edelare die aan de voet ligt van de Volkegemberg die we
langs de zijkant rechts laten liggen. We gaan naar de top van de Wolvenberg en
zijn we boven zonder we het beseffen. In de verte zien we de dorpskern met zijn
kerk van Mater, gelukkig duiken we het Bos t Ename in waar we nu al pijltjes
herkennen van wandelclub Hanske de Krijger die hier in de buurt dit weekend een
wandeling inrichten. Dit stukje groen is
een Natuurhistorisch bos dat reeds van in de Middeleeuwen nauw verbonden was
met het havenstadje Ename, en later met de abdij van Ename. Het bos heeft
steeds een belangrijke rol gespeeld in het dagelijkse leven in Ename. Nu vormt
verschillende soorten trappen nu ook een decor in dit landschap. Terwijl een
werknemer de stilte doorbreekt met zijn bosmaaier maken we tijd om na 9,5km
eventjes te rusten bij de wagenrust waar de deelnemers worden bevoorraad. We
zien voor ons de kerk van Mater als mikpunt dat dit het hoogste punt van deze
tocht is zegt Jeroen tegen me net na de tussenstop. Trapsgewijs gaat het naar
boven tot aan de Kapel St. Amelberga waar we even wachten op de laatsten die
nog steeds bezig zijn aan hun opwarming. Naast de begraafplaats wandelend
dokkeren we over de kasseien van de Ruiterstraat, iets minder snel dan de toekomende
voertuigen om te wandelen door het Volkegembos, aan het uiteinde laverende
tussen de grote plassen waar we tijd maken voor onze lunchpakket aan Tearoom suikerbakkerij brasserie
Jan Van Gent. Jan van Gent was oorspronkelijk een rondreizende kraam dat op Vlaamse
kermissen en bedevaarten peperkoek en snoepgoed te koop aanbood. Vandaag is het
nog altijd een familiebedrijf met een stevige reputatie als artisanale confiserie,
tea- room & brasserie. Onlangs vierde de ze in 2012 hun 200ste
verjaardag die vandaag wordt opengehouden door hun zesde generatie. We trekken
ons weer op gang dwars door Maarkedal waar we de Eikenberg afdalen, vroeger nog
volledig met kasseien aangelegd, nu aan beide kant kan kiezen voor asfalt. Het
volgende wat op onze menu staat is de kleine puist(want alles is hier plat
hé)is de Ladeuze in verschillende fases beginnend met afdalen om dan voor de
meesten kleinere stapjes te zetten. In Leupegem merken we een straatnaambordje Ten
Berge en rarara dan moet het wel omhoog, gedaan met de opwarming! Het is wel
het laatste stukje vals plat zegt Jeroen en dalen af kijkend naar beneden want
her en der liggen er losliggende stenen, de ene al groter dan de andere. We
zijn opnieuw beland aan het oud stationsgebouw niet ver van de Sint-Amanduskerk
te Leupegem. Waar een fietsend koppel even vlug trapt als wij stappen duiken we
net zoals het begin door het t Sprei waar dit stukje goed is verkend geweest
door Jeroen & Etienne afgelopen vrijdag want je kan hier gemakkelijk
rondjes blijven maken voordat je de uitgang gevonden heeft. We steken de
Schelde over onder het gejoel van kindergeluiden die zich rot amuseren op de
kermis die tijdens deze periode ook plaats vindt. Daar hebben we geen tijd voor
daar we liever kiezen voor een drankje nadat we eerst de organisatoren puike
complimenten geven met hun uitgewerkte wandeltocht.
Wie van de drie 100km- tochten krijgt vandaag de
eer?
Naast de
Nacht van West-Vlaanderen, Door Vlaamse Velden is er ook die van Euraudax
Torhout en die laatste is dit weekend aan de beurt waar we in groep wandelen
gedurende 20h. Om 14h zaterdagmiddag starten we met 57 medewandelaars vanaf
café Heidelberg het station tegemoet en Torhout al snel verlaten. We hebben
niet voor het eerst dit jaar afspraak met een passage door het Groenhovebos maar
toch maken we er een plaatselijk lusje in. Daar waar er een jumping plaatsvindt
blijven we wachten of er al dan niet de voorspelde buien zullen vallen op weg
naar de 1ste wagenrust(WR) op het Rozenplein. Via het Moereveld
passeren we het Bakvoordekapel en volgen een stukje van het Maerkeveld- wandelroute
naar het gehucht Don Bosco waar even verder naast een landbouwer de volgende WR
plaats vindt. Het centrum van Torhout is rechts gelegen maar we wandelen nog
even door t' Hoge om de oude spoorweg over te wandelen om stilletjes aan weer
naar de startzaal gaan om vlug ons fluohesje meet te graaien. Naar aanleiding
van 35-jarig bestaan van Euraudax-Torhout vindt in zaal Turfhauwe te
Lichtervelde ons avondmaal of zeg maar een feestmaal plaats bestaande uit
visragoût en kalkoenborst met groentjes vergezeld van water en/of wijn. We
wandelen stilletjes de nacht inmat als decor het hoevegedeelte met onderweg ook
kapelletjes waar na de brug over de autosnelweg Wingene-Zwevezele aandoen tot
aan de Landsman waar gekozen kan worden voor de WR of het cafeetje binnen gaan
bewakend door een rode hond. Op macadamwegen wandelen we terug naar Torhout via
het Groenhovebos, nu verharde gedeelte, naar de startzaal waar de belegde
broodjes ons laten smaken. Het is tijd om te beginnen aan de 3de lus
te beginnen opnieuw richting het station om nog verder te wandelen naar
Ruddervoorde > Veldegem(voor de WR aan de kerk)om via Zedelgem waar net voor
de passage van het industriepark de voeten net niet hoog genoeg werden gehouden
en zo rapper valt en de teller nu al staat op 3. Om ook door de industriezone te wandelen waar
we vooral naast maïsvelden wandelen tot aan de WR te Zedelgem. Wanner we een
bakkerij passeren in het gehucht Driekoningen neem ik wellicht als eerste een
exemplaar van 'de zondag' mee om bij te nemen om op de hoogte te blijven van
het laatste nieuws van gisteren. Na het ontbijt zijn we niet compleet meer daar
anderen hebben gekozen voor een kleinere afstand. Het zal niet meer lang duren
wanneer het weer licht wordt tijdens onze laatste lus die begint traditioneel
weer richting het station complex, het centra door naar de ingang van de oude
spoorweg(Groene 62)die we blijven volgen tot even na de derde brug om deze te
verlaten netjes op een rij en merken dat tussen de kop en de staart er een
verschil is van 2min. 40sec. We zijn beland in Ichtegem waar de WR is op het
eigendom van één van de medewerkers. Als we op onze afstand blaadje kijken
merken dat het de bedoeling was dat we hier straks weer terug keren maar door
de te grote achterstand van het tijdschema hebben de organisatoren besloten om
de voorziene lus weg te schrappen en deze te ruilen voor een langere pauze die
trouwens ook een drink is gegeven door een deelnemer die zijn 24ste
Gouden Arend heeft behaald. Nog een goede 8 kilometer wachten ons nog richting
de finish, wandelend door het Wijnendalebos, daar waar vroeger een munitiedepot
was gelegen maar niet langs het kasteel. We wandelen nog een keer door het
gehucht Don Bosco voor we via het gemeentepark Rivierenhof, gemeenteplein het
perron onder wandelen naar onze startzaal.
Aan het einde van de zomervakantie vindt
de jaarlijkse 4-Daagse V/D Yzer plaats waar men ons aan de oorlog wilt herinneren,
de band tussen defensie en burgers versterken alsook ons kennis wilt laten
maken met de westhoek.
Voor mij zal het de 22ste editie(in 2014 niet deelgenomen) zijn
waaraan ik deelneem, vroeger over de 16km nu al enkele jaren de grootste
afstand. Hieronder maak ik een verslag per dag over het parcours van de 45ste
editie.
Dag 1:
Al enkele jaren laat ik de
massa vroeg starten en kies ik liever om eerst goed uit te slapen daar de
komende dagen dit niet van toepassing zal zijn. Als ik aan het Astridplein
aankom zie ik nog een heel lange rij aan de inschrijvingstafel, gelukkig heb ik
dit gisteren al gedaan. De inschrijvingsprijs bedraagt dit jaar 6/per
wandeldag(5 vooraf)maar als je ook wil dienst maken van het transportbussen
betaal je er 6/dag er bovenop en dit te zeggen dat het vroeger nog 125
Belgische frank was per dag. Waarom ben ik op het Astridplein? Wel, naar
aanleiding van de 50ste verjaardag van de Orde van de Paardenvissers
hebben ze alles geïnstalleerd hier. Bij mij weten in is het de eerste keer dat
we het strand bewandelen met zen allen richting Koksijde waar we ter hoogte van
Sint- Andre afscheid nemen van de kleinste afstand. De rest van de meute kiezen
waar ze kunnen voor het harde zand tot aan de eerste appartementen waar we de
dijk zullen volgen tot aan Ster der Zee. De mensen van de 16km gaan hier naar
links om via de Duinenbdij, door het onverharde van de Noordduinen naar de top
van de Hoge Blekker om een passage te hebben door de Doornpanne en ons straks
weer zullen bij voegen. De 2 grootste afstanden wandelen tot aan het einde van
de dijk om de Houtsaegerduinen te bewandelen, wat later zal blijken voorlopig
het laatste stukje onverhard, de rest is straatsteen. Aan de CC Taf
Wallet(einde Houtsaegerduinen)hebben we ook afscheid genomen van de 24km en
wandelen via de Noordhoekstraat naar het Vaubanpark gevolgd door het
Sint-Walburgapark waar we belanden op de Grote Markt van Veurne. Aan de
jachthaven pikken we het flesje limonade mee en komen nu pas het grootste volk
tegen langs de Lovaart. Aan de Kortewildebrug gaat het naar links en doen we
eerst het Titanenpad aan vooraleer we Steenkerke binnen treden waar het cafétje
wellicht de beste dag van het jaar zal hebben met al die wandelaars die hier
ene drinken. We wandelen langs de Steengracht naar het spoor die we voor eindje
zullen volgen terug richting Veurne waar we het station volgen die nog altijd
in herstelling is. Nu is het tijd om Veurne letterlijk de rug toe te keren
langs het kanaal Nieuwpoort-Duinkerke voor een goede 3- tal kilometer. Het
IWVA/Aquafin heeft een hart voor de wandelaars en stelt hun domein open om al
de wandelaars een kortere stukje te doen naar de oude munitiedepot waar we na
het ontvangen van het fruitsapje de wandelaars van de 24km terugzien. Zij zijn
via de Noordduinen in St.-Idesbald even de stappers gezelschap gehouden van de
16km om aan het gemeenteschooltje te wandelen door de militaire begraafplaats
het zand op te zoeken van de Liefoordduinen tot bij ons. We wandelen naar
Oostduinkerke- dorp waar al de afstanden halt kunnen houden op het binnenplein
van het visserijmuseum maar hier is dit jaar niet het einde. In de Piet
Verhaertstraat duiken we de Plaatsduinen in, (joepie, eindelijk weer
onverhard)merendeels achter elkaar daar het paadje smal is waar deze direct aan
de andere kant van de straat vervolg wordt door de Zeebermduinen. Het is hier
dat we nog even afscheid nemen van de 16&24km die meerdere meters nog
moeten afleggen en dit doe ze via de Ter Yde-duinen met daar bovenop het
Hannecartbos voor de 24km- stappers. Het strand laten we nu voor ons liggen en
wandelen op het voetgangerspaadje de zeedijk van Oostduinkerke terug op waar we
enkele meters voor de aankomst nog een traktatie krijgen van een lekker soepje.
Zo zit mijn thuismatch er al op na dag 1 en ben benieuwd wat we de volgende
dagen nog krijgen.
Dag 2:
Daar waar de markt van
Diksmuide wordt vernieuwd moest de organisatie op zoek naar een nieuw terrein
waar ze al die duizenden wandelaars konden verwelkomen zonder dat ze als
haringen in een ton moesten wachten op het startsignaal. Vandaag willen ze meer
wandelaars aantrekken op de afstand van 8km door te werken met bussen die ze
zullen brengen naar drie verschillende startlocaties met name keuze IJzer(8,7km)waar
ze hoofdzakelijk zullen wandelen naast het water oftewel keuze
gemakkelijk(8,8)km over goed begaanbare wegen, of laatste keuze optie
Blankaard(8,7km)waar ze wandelen door dit natuurgebied. Als dit nog niet
genoeg moeten de mensen met een buggy of rolstoel-gebruikers het traject volgen
van 23km daar de andere afstanden onverharde stroken krijgen zonder omleiding
mogelijkheden. We verlaten het VTI- schoolcomplex waar we de spoorweg onder
wandelen op zoek naar de IJzertoren waar we een gratis boterkoek krijgen van de
sponsor Diksmuidse Boterkoeken. We wandelen door al de deeldorpjes van deze
stad waar in hun naam ..kapelle voorkomt, zo te denken aan St.- Jacobskapelle
+ Oudekapelle & Nieuwkapelle. Ondertussen heb ik mijn plakkerige handen
kunnen afspoelen aan de waterstand vooraleer we de 10km passeren vlak voor de
Knokkebrug. Het is vanaf hier dat we allen wandelen een heel eind stuk langs
het kanaal IJzer-Ieper waar we het harde wegdek ruilen voor een slecht bollende
onverhard naast de Martjesvaart die uitkomt aan de drukke baan waar we door de
scanning wandelen. We passeren een groot rotsblok, binnen een omheining van met
ketting verbonden obussen. Deze steen herdenkt de 3de Belgische
Divisie voor hun bijdrage aan de Slag bij Merkem(17 April 1918). Dat wil zeggen
dat we nu door Merkem wandelen waar ze de weg aan het herstellen zijn en
daardoor weinig verkeer is. We zien voor ons de wieken draaien van de
Beukelaremolen maar eerst pikken we een appelsapje mee want drinken is de
boodschap in dit warme weer om en bij de 25°C. De ezels trekken van al die
wandelaars niets aan in het gebied vijfhuizenbroek en grazen gezellig verder
terwijl wij de 24km(+keuzestappers 8km)terug begroeten en binnen treden in
natuurgebied De Blankaard met zijn poortjes en houten bruggetjes. We wandelen
door het bezoekerscentrum waar we ondertussen bezig zijn aan het laatste uur en
Woumen by-by zeggen en wandelen op de drukke baan om de overbrugging zo kort
mogelijk te maken voor al de afstanden terug naar het schoolcomplex. Morgen is
het vroeg opstaan want voor de verplaatsing naar Poperinge vertrekken de bussen
vroeg.
Dag 3:
De dag van Poperinge is al
enkele jaren de mooist van alle vier, ben benieuwd. Vertrekken doen we net
zoals vorig jaar op het stationsplein, wellicht vanaf nu of aan voor altijd.
Eens gestart wandelen we tussen de winkels naar de Grote Merkt om aan de kerk
links te gaan richting de ring waar de MP zorgt dat we veilig Poperinge kunnen
uitwandelen. Tussen de hoppevelden nemen we afscheid van de 8km en wandelen we
verder door het domein de Lovie waar aan de uitgang ons een limonade wordt
aangereikt. In Canada zijn we nu beland als we het naambordje mogen geloven
maar toch zoeken we de Sixtusbossen op waar we de groene pijltjes(16km)hun
eigen weg kiezen. Niet later is het ook van dat voor de 24km onder het geluid
van een militaire helikopter die nu al via Krombeke richting de abdij trekken.
In de Hapjeshoek passeren we het bordje van de 10km en gaat het bijna in rechte
lijn en dit allemaal verhard(weeral!!!!)naar Stavele. In dit dorpje maken we
een hoekje rond de kerk voor meer kilometers te hebben en is het tijd om te
wandelen op het jaagpad naast de oevers van de IJzer die we dan weer over steken
via de Eversambrug tussen de schapen door naar het Eversambos die voor ons ligt
met een suikerwafel aangeboden door de organisatie. Als we 20km achter de boeg
hebben volgen we het binnenbaantje, die ik meermaals doe als ik met de fiets
hier ben naar het dorpje Westvleteren. Ook hier maken we een extra blokje om en
dit omwille van het Belgisch militair kerkhof wat natuurlijk makkelijker maakt
om aan die 33,6km te komen die toch ver boven de normale 32km moet zijn. Al is
Poperinge nog 8km tot hier, in werkelijkheid zal het nog 11,6km worden. Wij
pikken de collegas van de 24km op en gaat het via de Sixtusbossen met zijn
grot, het hoekje om langs de abdij waar we voor ons in lange sliert de groene
pijltjesvolgers ons bijvoegen. Even net na het bordje van de 30km nemen de
8&24km de andere kant maar toch ook langs de hoppevelden die nog eventjes
het onverharde gaan bewandelen naast de Poperingevaart. De lokale politie zorgt
ervoor dat we de drukke baan kunnen oversteken om met zen allen nog door het
Frimoutpark te wandelen om via het vernieuwde zwembad terug belanden op het
stationsplein. Wat traditioneel de mooiste dag van de editie moet worden is een
zware!!!! ontgoocheling geworden met veel te veel verharde stukken, nog minder
dan de vorige dagen en het is niet allen ik die daarover denk hoor. Morgen is
het tijd om alweer aan de laatste dag te beginnen.
Dag 4:
Welkom in de kattestad
Ieper waar we ons klaar maken voor de 32,5km laatste wandeldag waar het thema
100 jaar Slag van Passendale zijn naam alle eer gaat aandoen naast de
talrijke begraafplaatsen her en der rond deze streek. Voilà, we zijn gestart en
wandelen de Menenpoort door en passers quasi de eindlocatie al maar we wandelen
eerst even verder en hebben al snel onze gratis aangeboden limonade al en dit
voor het bordje van de 5km en merken rechts van ons het Princess Patricia's
Canadian Ligt Infantry(monument). Als we zicht krijgen op de autosnelweg zijn
de 2 kleinste afstanden van ons afgehaakt en wandelen Zonnebeke binnen waar aan
het oude stationsgebouw we nu alleen zijn en als enige de kans krijgen op naast
Tyne Cot Cemetery te wandelen met zijn 11 957 waaronder 8369 niet zijn geïdentificeerd,
de grootste militaire begraafplaats van België. Gestaag bergop gaat het naar
het dorpje Passendale waar we het Canadian Memorial op onze weg tegen komen.
Hier is het verste punt en moeten we weer terug via de achterkant van Tyne Cot
naar Zonnebeke waar ik ben rond de klok van halfelf en we pikken de 24km-
stappers mee door het kasteelpark en gaan op zoek naar het Polygoonbos met
onderweg het bordje van 20km. Aan de parking zien we al het 'Australian
Division Memorial' die te bereiken is na een trappenreeks en duiken nu echt het
bos in(nu pas het echte eerste onverharde stuk)om. We herkennen nu ook de
soldaat in actie met name de 'Black Watch Memorial' om alles tope te laten
komen om het slot van deze editie af te leggen. Je hebt nog de allerlaatste
kans om je te verzorgen naast Bellewaerdepark vooraleer we dwars door de
parking van het pretpark om uit te komen aan het Hooge Crater Cemetery. Via een
boerderij waar we het laatste sapje krijgen wandelen we door de talrijke
poortjes naar Zillebekevijver toe. Jaarlijkse rendez-vous is dit alsook het
laveren tussen de wandelaars en merk dat men het steengruis hebben geruild voor
hard wegdek. Het tunneltje onder naast de Crack winkel om naast de camping de
wijk Torrepoort in te wandelen en onze aandenken op te halen en dit jaar terug
een medaille. Mochten we een conclusie moeten maken kunnen we beslissen dat ze
met onderscheiding gebuisd zijn wegens te veel verharde wegdek ondanks het
positieve puntje dat we voor het eerst het strand hebben bewandeld.
"De conditie op pijlhouden zonder een
pater te drinken!"
Na 7 mooie jaren richt Eddy Meert zijn
laatste 25km Euraudax- inrichting in waar hij eerst op zoek moest naar een
nieuwe startzaal en daarvoor de wandelaars op de hoogte heeft gebracht door aan
de oorspronkelijke startaal een blad heeft aangebracht met de melding dat de
startzaal nu is in café Onder ten Toren een beetje verder maar steeds nog in
Hekelgem. Hekelgem is
een Vlaams-Brabantse deelgemeente van de fusiegemeente Affligem, waartoe ook de
dorpen Essene en Teralfene behoren. Om 10u trekken we ons op gang de meeste van
de 43 wandelaars met de paraplu in de hand om weldra de Oude Molen te
passeren. Al voor 1413 stond op deze plaats een houten windmolen die verpacht
werd door de monniken van de abdij Affligem. Een latere eigenaar, molenaar
Petrus De Vis, werd op 26 mei 1706 samen met zijn knecht Adriaan door Franse
soldaten op de molen vermoord. Drie dagen eerder had het Franse leger een
nederlaag geleden te Ramillies, gelegen tussen Tienen en Namen.
De vrouw van de molenaar beviel diezelfde dag nog van een zoontje. Uit noodzaak
hertrouwde de weduwe al twee maanden later met weduwnaar en molenaar Adriaan
Van Lierde uit Waver en daarmee deed de familie Van Lierde haar intrede in
Hekelgem waar zij nog gedurende meerdere generaties een belangrijke rol zal
spelen. De huidige stenen molen met steekboogvensters verving in 1785 de houten
staakmolen. Hij ligt op een hoogte van 74 m boven de zeespiegel. Door zijn
strategische ligging en door zijn hoogte van 15 m werd hij vaak gebruikt als
observatiepost gedurende de vele oorlogen. Om die reden werd hij dan ook vaak
door doortrekkende legers beschadigd. Tijdens het Frans bewind werden er in het
geheim doopsels toegediend, huwelijken voltrokken en vluchtelingen vonden
er onderdak. De huidige eigenaar heeft de molen schitterend gerestaureerd en
sinds 1994 ingericht als woning. We dalen af naar Erembodegem om over en naast
de autosnelweg te wandelen dwars door de maisvelden waar een plaatselijke
bewoner ervoor zorgt dat zijn hoppegaarder er netjes bij gesnoeid ligt terwijl
wij weer terug contact gaan zoeken met het drukke verkeer. We volgen een stukje
van het Rene Martenswandelpad in het Bellekouterbos naar het dorpje Essene waar
voor de Onze-Lieve-Vrouw-Bezoekingkerk het beeld De Papeter van de Affligemse
kunstenaar Patrick van Creanenbroeck staat. Tijdens de kleine kermis, op 2 juli
of de zondag daarop, het feest van de herdenking van de kerkwijding ging de
grote Maria processie uit. Het was de papkermis. In ieder huis werd er vlaai en
rijstpap gemaakt. De Essenaren kregen hierdoor de bijnaam Papeters. Terwijl
Sint-Antonius ons begroet met zijn varkentje in zijn linkerarm wandelen we o.l.v.
baankapitein Eddy Meert op het houten paadje door het Pelinkbos waar een 2- tal
kilometer verder halt wordt gehouden aan de wagenrust(met gratis
bevoorrading)te Asse. Terug wandelend door de mais wat de temperatuur een pak
de hoogt inschiet verlaten we Asbeek om beneden van de Keierberg aan Hof ten
Eenhoorn even naar boven te kijken en zien dat er dreigende wolken zich
aandringen. Gelukkig waaien ze over naar Asse-ter-Heide waar wij naar links
vertoeven onder de betere wolken op enkele single- tracks naar het cafeetje
Stylemans te Asbeek voor een langere pauze. Het is tevens ook de stamkroeg van
voetbalploeg KSE Asbeek die al meerdere jaren(al van 1957)kampioen zijn
geweest. Ik deel u ook mee dat Stylemans, naar waar deze café genoemd is
vroeger een beloftevolle plaatselijke wielrenner was met vele zeges te zien aan
de krantenknipsels hangend aan de muur. We hebben toch tijd daar het buiten nu
een fikse bui passeert, wellicht die van daarnet die op zijn passen terug
keert. De pauze is voorbij en we wandelen niet via Heilige-Familiekerk die er
vlak naast ligt maar de andere kant uit waar we een kapelleke voorbijwandelen
te Essene toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw, gebouwd door Augustus Van Mulders als
dank voor de genezing van een ziekte. Aan dat kapelleke hangt ook een
gedenksteen ter ere van Rik De Bolle. Rik De Bolle was vooral gekend van de
Sint-Antoniusgilde in Essene, waarvan hij 46 jaar voorzitter was, maar hij had
in het verleden ook belangrijke verdiensten bij de KAJ van Essene, voetbalclub
EMI Essene, de civiele bescherming en de cultuurraad. Verder was hij gekend als
volkszanger en marathonloper, als journalist, geschiedschrijver en
sportverslaggever bij De Asschenaar en medeoprichter van de wandelclub De
Pajotten. Als ervaren wandelaar en streekgids was hij heel erg begaan
met het behoud van de wandelwegen. De drie wandelboekjes die hij schreef in
de reeks van de Vlaamse wandelaarsbond waren heuse pareltjes. Terwijl de meeste
wandelaars onder andere enkele Florastappers van Gent(plaagstootje)extra
krachten moeten zoeken om het héél licht hellende strook naar de ufo van
Belgacom te volbrengen worden ze beloond met een afdaling van de Gootberg lang
de watertoren, al is dit veel gezegd. Eddy wijst ons naar het ouderlijk huis
van Jean Claude Vandamme, die acteur van de vele vechtfilms weet je wel. Voor
ons zien we de Sint-Michielskerk van Hekelgem en dat wil zeggen dat we weldra
een einde kunnen maken van deze wandeling.
De boeren zijn content maar
Jeroen&Etienne niet als ze s morgens buiten kijken, het regent! Het is een
déjà vu vandaag want toen was ik hier ook voor de 50km van Euraudax- Lede met
dezelfde startlocatie alsook hetzelfde decor bovenaan. Het vrouwtje van Jeroen(Kristel)komt
mij ophalen al een geluk dat het een goede 2 minuutjes rijden is, mochten we te
voet gaan was de groep al vertrokken. Het is een drukke bedoening in de
startzaal met vele bekenden maar ook nieuwe wandelaars die willen proeven van
het Euraudax- concept. Onder de paraplu vertrekken we met zijn 57 en prijzen we
gelukkig dat het niet lang zal duren in de regen wandelen. We steken de
spoorweg over via de voetgangersbrug om Lede achter ons te laten om al vlug het
1ste stukje onverhard op te zoeken om eventjes terug te keren in de
dorpskern waar we Sint-Martinuskerk met daar tegenover het stadhuis voorbij
werken die geteisterd wordt door wegenwerken. Wandelend door natuurgebied de
Geelstervallei passeren we de tearoom waar we straks heen gaan, maar nu nog
even verder wandelen. Tussen de maisranken door laverend van links naar rechts
om de grote plassen te vermijden gaat het verder naar wagenrust(WR) in Oordegem
die geflankeerd wordt niet alleen door wandelaars maar ook door de
rozengaarden. Na de pauze zorgt niet ik alleen ervoor maar ook de andere
aangeduide seingevers dat de groep de drukke baan kan veilig over steken om te
wandelen door Papegem&Impe om terug te keren naar het reservaat van daarnet
om nu wel halt te houden in de tearoom De Weimenier waar we kiezen voor het
buitenterras quasi tussen de bomen. De paraplus mogen weg en waarom ook niet de
jassen(of truien) want we hebben het warm gekregen waar het niet direct uitziet
dat het de eerste uren gaat regenen. Al leidt de weg naar Erondegem, toch gaat
het links een klein weggetje in terugkerend via het gebied Sint Appolonia naar
de spoorlijn te Lede waar we via de sociale woonwijk met zijn verschillend
gekleurde deuren pal er achter de startzaal weer induiken. Het is kwart over
twee wanneer de groep herverdeeld is in blijvers als nieuwe wandelaars waarin
er ook een groepje van 5man te herkennen aan hun t-shirt waarop staat Hey, hoe
gaat het .(afkorting van hun naam bv. Cin) die vandaag deze tocht als
voorbereiding zien op hun Dodentocht waar ze die dag de tocht tot een goed
einde willen brengen ten voordele van vzw Tout Bien Okidoki die het probleem van suïcide van
jongeren in België in de aandacht willen brengen. Suïcide is de nummer 1
doodsoorzaak bij jongeren en volwassenen in België. Naast hen zijn wij nu ook
in Aalst beland, de stad van Louis Paul Boon die een gedicht heeft laten zetten
aan de snelwegbrug al moet je het wel begrijpen zijn schrijfkunst.Via de Sint-Jozefkerk in restauratie zoeken
we het marktplein op met zijn Oud-Schepenhuis met belfort & gebiedshuisje
waar ook het borstbeeld staat van de Vlaamse drukker & uitgever Dirk
Martens. De vele shoppers kijken toch raar op als ze die bende zien voorbij razen
die wandelen via het gemeentehuis naar de Sint Martinuskerk om het centra
gedeelte te verlaten naar het stadspark die gevolgd wordt door de wagenrust
t.h.v. sportcomplex Asbroek waar we getrakteerd worden op een cornet met
daarbij horende drankje. Eens de rust voorbij zetten we de tocht verder door
natuurinrichting Osbroek-Gerstjens naar het kerkhof. Eind april was ik hier ook
toen met Vlaanderen Wandelt waar we nu dezelfde hectometers doen met onderweg
in Nieuwerkerken, het kasteel van Regelsbrugge waar we op zoek gaan naar de
tunnel bij het ziekenhuis. Red de Siegesemkouter ! zien we op een plakkaat en
terecht hebben ze al zullen ze er weinig aan kunnen doen wanneer dit stukje
natuur wordt herschapen in een industriepark dus mogen we blij zijn als we
vandaag nog het onverharde kunnen bewandelen. In Erpe hebben we nog recht op
een wagenrust en wat voor één. We worden getrakteerd door de club van de
inrichters met namen Wandelclub De Schooiers Wichelen die iedereen een
Hovaardig Boerke schenkt. Nog even op de tandjes bijten meid van de bende
Dodentocht- voorbereiders, het is niet ver meer. We zijn begonnen aan het
laatste stukje waar we nog het gebied de Molenmeersen op het menu krijgen
vooraleer we terug contact hebben we de spooroverweg van daarnet en nu via het
sportterrein terug belanden in de startzaal. Vandaag mocht Chantale Scholiers
in de hulde worden gebracht daar zij haar eerste Euraudax- Schelp heeft behaald
na de kaap van 1000km heeft bereikt te bekomen met tochten van 25 en/of 50km.
Een 150km Euraudax- tocht in België is
aan het uitsterven, daar het enerzijds veel van je tijd opslorpt qua
voorbereiding om deze tocht te organiseren. Je moet eerst een parcours
uittekenen+berekenen met daarin locaties plaatsen om de bevoorrading te doen of
zelfs cafés vinden die wandelaars willen ontvangen op een niet zon normaal
uur. Na een lange voorbereiding hebben de 2 Dannys toch het klaar gespeeld om
ons te verwelkomen in een zaaltje van sporthal De Rijdt te Nederbrakel. Voor de
wandelaars wacht de komende 30u niet alleen slaap te kort maar ook die
wandelafstand van om en bij de 150km verdeeld over een 5-tal lussen variërend
tussen 24 & 48km. Zaterdagmiddag om 11u starten we met zijn 59 aan de
opdracht die ons wacht al zullen ze niet allemaal de volle pot doen. We volgen
de baankapitein Danny Spitaels naar het dorpje Everbeek-Beneden via onverharde
wegeltjes door kleine bosjes heen in het golvend landschap naar het dorpje
Zarlardinge waar aan het kerkhof voor wij als kiekens een kiekenboutje krijgen
toegestopt. Na het lekkere gepeuzelde snack nemen we de bocht langs de
Kalsterbeek die we een tijdje volgen steken we in Overboelare de taalgrens over
om eerst over en dan naast de Dender, of hier La Dendre genoemd waar aan de
stuwdam van Lessines(Lessen) net als de plezierjachten halthouden. Zij op de
sluiswachters die met de hand zowel de brug als stuwdammen openen, als wij die
hier onze 2de bevoorradingspunt hebben. Nadat we een klein vervolgje
nog hebben gebracht van het de rivier wandelen we naar het station van dit
dorpje waar ook de buste van beeldhouwer Constantin Brâncuși staat. Een bekende
Belgisch surrealistisch kunstschilder met name René Magritte is hier geboren en
dit wordt niet uit het oog verloren want men vindt op straat of aan gevels
kunstwerken gemaakt door hem. Misschien minder bekend maar zeker eens te
bezoeken zijn de steengroeven van Lessinnes waar wij ook even halt te houden
om dit te bezichtigen.
In de
steengroeve van Lessines werd vroeger porfier ontgonnen. Porfier is een
stollingsgesteente en wordt al bijna 300 jaar industrieel geëxploiteerd. Deze
steen vertoont bijzondere kenmerken. Hij heeft een opmerkelijke schok-, slijt-,
druk-, schuur- en vorstvastheid en is zeer goed bestand tegen chemische
agressie. Vandaar dat porfier gebruikt wordt voor het vervaardigen van onder
andere grind en zelfs in de vorm van grote blokken voor de vervaardiging van
dijken (Delta werken in Nederland). Na het stil leggen van de productie is de steengroeve
helemaal vol gelopen met grondwater. Momenteel bedraagt de maximumdiepte 54
meter met een maximale lengte van 330 meter en een breedte van 200 meter. Op de
bodem treft men nog overblijfselen aan van toen de steengroeve nog actief was
(train rails, huizen, lieren, enz.).
We wandelen
nu naar het centrum waar vandaag een braderie plaats vindt en houden halt aan
de taverne achter de Hôpital Notre Dame waar we ons broodje kunnen benuttigen
om daarna nog even een rondje te maken in het centrum om dan langs het stadhuis
een einde maken en terug het kalme gedeelte opzoeken. De koeien & paarden
kijken toch vreemd op als ze ons zien passeren terwijl ze aan het grazen zijn.
We ruilen terug het normale taalgebied om een passage te hebben door het Livierenbos
waar rechts ook de Verrebeekmolen staat. We maken tijd om in de startzaal het
avondmaal te laten smaken waar op het menu na de soep, varkensgebraad met
vleessaus geserveerd bij gegratineerde aardappelen vergezeld van groene asperges en trostomaatjes. Om dit
allemaal te verteren tegen dat het tijd is voor het dessertje wandelen we hier
een plaatselijk lusje van 10km op zoek naar de dorpskern met zijn Sint-Pieters-Bandenkerk waar we de
Dwars door Brakelpad betreden naar de achterkant van de Toepkapel en geduld
hebben voor de smalle ingang van het Kloosterbos. Wanneer we op de top van de
Elverenberg zijn gaat het linksaf het Jansveld in op de houten bruggetjes om
via de achterkant van domein Reytsmeersen tijd te maken voor het rijsttaartje
als dessert. Ondertussen heeft iedereen zijn fluohesje aangedaan want het is
inmiddels donker geworden wanneer we het laatste stukje van het 2de
lusje aanvatten. We zoeken het Mijnwerkerspad op naast de Zwalmbeek waar
ondertussen het begint het te motregen met daarbij de wind niet prettig
aanvoelt als je alleen in t-shirt wandelt zonder paraplu, dan maar even
doorbijten zeker. In het licht golvend landschap gaan we op zoek naar het
stamcafé van onze baankapitein den Danny The Corner in Sint-Maria-Oudenhove.
Een halfuurtje later verzamelen we weer allemaal buiten om verder de nacht in
te wandelen waar we de Berendries afdalen nat als de Valkenberg naar de
startzaal en tijd maken voor onze koude schotel. We vatten de 3de
lus aan en gaan op zoek naar fietswielenrondpunt waar de seingevers ons veilig
doen over steken om de volgende klim met name Fayte- helling te overwinnen waar
wakker blijven niet snel afdalen naar de grote baan want voor je het weet lig
je met je klakken op de grond, hé Eddy. We laten hem aan de kerk van Parike ophalend
door het bevoorradingsteam die hem zullen brengen naar de startzaal. Aan de
kerk van Everbeek-Beneden houden we halt voor een puddingske en een bekertje
frisdrank. Van de stad "beneden" moeten we
dus ook naar die van "boven" waar het luchtruim aan het ophelderen is
wanneer we dus Everbeek-Boven eventjes rusten. Nu het helder is geworden en
daarmee begin ik niet in onze hoofden maar aan het luchtruim kunnen we weer de
natuur induiken en dit doen we op weg naar de Toepkapel om af te dalen naar het
stationsgebouw niet ver van de startzaal. Het is tijd voor het ontbijt na bijna
100km te hebben afgelegd en hierna mensen proficiat wensen die ermee ophouden
en voor hen het genoeg is geweest. Met 51 zijn we nog wanneer we wandelen naar
reservaat Burreken met onderweg de wagenrust(bevoorrading)om daar ook door te
wandelen om op onze route de kapel van de Ronde van Vlaanderen te passeren op
grondgebied Horebeke. De regen van daarnet heeft niet veel geholpen want het
stof waait nog op wanner we tussen de gewassen wandelen naar domeinbos Ter
Rijst. La Houppe, een bekende fietshelling ligt pal op de grens van Vlaanderen
met Wallonië waar ook de kapel van Houppe staat in het gehucht DHoppe. We
duiken Het Brakelbos in voor geruime tijd waar we nadat deze zijn uitgewandeld
even achter elkaar moeten wandelen daar er motos moeten passeren. Nu is het
tijd om ons middagmaal van Zondag te benuttigen en ditmaal stoverij/friet op
het menu staat. We verwelkomen(terug opnieuw) nieuwe wandelaars waaronder een
heel bendje van de Scheldestappers of 2 kameraden die gisteren nog een andere
ultrawalk hebben gedaan alsook onze Eddy terug die hopelijk niet te veel last
meer heeft. 21 wandelaars zullen echte diehards zijn daar zij ook net als ik de
laatste lus van het complete plaatje zullen aanvatten. Eerst is het weer tijd
om hier rond de startzaal een stukje te doen daar we nog recht hebben op een
cornetijsje. Een kijk door de bril op het prachtige landschap ziet dat we het
droog zullen houden tot het einde alsook dat de groep een lange sliert is
geworden met soms grote gaten. Er moet hier ergens een oldtimer evenement
plaats vinden daar er op sommige momenten enkele van die exemplaren onze
tegemoetkomen of voorbijsteken. Aan de Pullemhoeve in Zegelsem trakteert een
deelnemer van ons nl. Franky Moonen ieder een bekertje cava n.a.v. het behalen
van zijn 1ste Gouden Arend. We spelen nog een keer als platwals met
al onze voeten door het akkerveld om het bos voor ons in te duiken waar aan de
andere kant de Verrebeekmolen gretig staat te molenwieken terwijl we voor de
laatste keer halthouden op het traject daar onze baankapitein zelf een drink
ons aanbiedt. Het duurt niet lang meer en dalen in fases naar het voor
seingevers bekende kruispunt en zij weten zonder te zeggen wat hun taak is daar
we niet voor de 1ste keer dit gevaarte over steken. Het is tijd om
iedereen te feliciteren en in het bijzonder Franky & Jean-Jacques voor het
behalen van hun Gouden Arend. Ook krijgen 3 collega- wandelaars nog een
aandenken daar zij vandaag in zijn totaliteit(volledig palmares)de kaap van
1000km over al de organisaties van deze organisatoren hebben bereikt.
Van een jaartje tussen geweest pik ik
de 38ste editie van de Nacht van West-Vlaanderen mee die zijn
oorsprong kende vanaf 1980 en jaarlijks plaats vindt de 3de zaterdag
van Juni en dit in Torhout. Vroeger bestond er ook een ultraloop mar wegens financiële
en organisatorische problemen werd in 2013 besloten om de 100 kilometer ultraloop niet meer te laten
plaats vinden. Toch bestaat er nu nog een (halve-)marathon &een 10km- loop.
Maar ik ben er om de komende uren 100km te wandelen in het Houtland. Voor
mezelf noem ik het liever de Nacht van Torhout-Brugge daar we de Kust niet
aandoen, nochtans ligt het ook in deze provincie. Nadat we de
inschrijvingsdocumenten hebben opgehaald moeten we eerst voorrang geven aan de
lopers die eerder mogen starten aan hun wedstrijd, de wandelaars maken er geen
wedstrijd en doen op hun eigen tempo 10, 21, 42 of 100km. We doorkruisen het centra
gedeelte richting de markt als het stationsplein. Het is verwarrend of wandelen
wij zo snel want enkele hectometers na het 2- kilometerbordje zien we die al
van 30km. Deze borden zijn eigenlijk bestemd voor de lopers en moeten wij daarvan
niks van aan te trekken. We houden enige tijd contact en doorkruisen zelfs 3x
het traject van de lopers en krijgen passages door het groenhove- als
Plaisierbos om dan definitief afscheid te nemen van het loopgedeelte. Wanneer
we wandelen door het centrum van Veldegem hebben we al 13km achter de rug om de
2 kleinste afstanden na daar ze ons al hebben verlaten, en vergeten niet de
banaan in te nemen want eten moet je blijven doen en vooral niet vergeten te
drinken in die zomerse omstandigheden. Vanaf hier volgt de kortste
verbindingsstuk met name 1,8km tot aan de Hoeve Stragier, even verder dan
domein Merkenveld. De wandelaars van de 42km verlaten ons nu ook terwijl we
wandelen door natuurgebied Doeveren net naast de E40 waar we over/ naast
wandelen, nu in donkere hemellicht. Misschien doordat ik vorig jaar hier niet
was verken ik nu een nieuw stukje met name Kampveld waar de boer ondanks de
raad van de gouverneur toch zijn plantage besproeid met water waardoor zijn
tractor onze weg versperd. Ondertussen hebben we het rijstaartje binnen laten
werken terwijl we die laten verteren langs de villas die pal grenzen aan het
Lippensgoed- Bulskampveld die we ook doorwandelen. Terug de autosnelweg over
net zoals de spoorweg wandelen we naar de jachthaven en nemen de
poort(brug)naar het centrum van Beernem waar in CC Kleine Beer de 1ste
hoofdpost is en dit na 50km. Aan de bagage te zien zijn er nog niet veel gepasseerd
terwijl ik de tocht al snel weer vervolg. Via het Beverhoutsveld wandelen we
naar het kanaal Gent-Oostende die we een tijdje naast ons hebben tot we door
het industriepark de Gemene Weiden doorwandelen naar Moerbrugge. We breiden nog
een stukje van het kanaal uit richting de provinciehoofdstad maar eerst houden
we nog halt in Steenbrugge. We steken de Steenbruggebrug over en duiken het
Lappersfortbos op terwijl het helde begint te worden boven ons. Dit jaar gaan
we niet door het centrumgedeelte van Brugge met zijn minnewaterpark maar
wandelen we er rond en volgen de juiste kleine oranje pijltjes naar het
Boudewijpark met zijn Dolfinarium naar de 2de hoofdpost waar we voor
de laatste keer gebruik kunnen maken van onze bagage en bijna 70km achter de
rug hebben. We trekken ons weer op gang om via enkel
straten te belanden in het Tillegembos & domein Tudor - Breisbroek. Bij het
natuurcentrum bevind zich een hoeve waar ik opmerk dat ik hier buiten de
medewerkers geen collega zie. Vanaf hier krijgen we een lag stukje verharde
gedeelte om door het dorpje Snellegem met zijn paard te wandelen tot we de
voeten nog eens verwend mogen worden om op zachte bospaden van het Vloethemveld
door te wandelen. Toch zijn we al in Zedelgem waar in het basisschooltje de
medewerkers nog even tijd hebben voor de storm van deelnemers die afkomen. Ze
weten mij ook te vertellen dat er een 20- tal wandelaars al zijn gepasseerd,
maar er komen er nog velen aan. We wandelen op macadamwegen door de open vlakte
van de Klijthoek om bergopwaarts het dorpje Aartrijke te bereiken om
traditioneel halt te houden in de kantine van VV Aartrijke. Een stukje
Fit-o-meter rond het voetbalplein kan er ook nog bij om even verder provinciaal
domein DAertrycke door te wandelen maar niet naast het kasteel, waar een lange
dreef ons brengt naar de dorpskern van Wijnendale. Het is hier ook dat we de
wandelaars van de Batjestocht ons bijvoegen die ons zullen vergezellen naar de
stad Torhout. In het Parochiehuis kunnen we onze laatste krachten bijvullen om
de resterende 4 kilometers af te. Via de geasfalteerde Groene 62 gaat het zo
goed als rechtdoor om aan het einde van deze strook nog even een drukke baan te
dwarsen, en aan de brandweerkazerne het sportterrein inwandelen om de bel te
mogen luiden na de 100km te hebben uitgewandeld.
Na vandaag
heb ik al mijn kleintjes volbracht om die 2de Gouden Arend te kunnen
behalen, daarna dus op zoek naar de grote afstanden vanaf 75km. Enkele vaste
kameraden zijn er niet bij vanwege Paris-Tubize en bovendien heeft deze tocht
de concurrentie van de wandeling enkele kilometers verder ingericht door de
Brugsche Globetrotters. We zoeken de Moerbrugge brug op met het Huldemonument
en gedenkplaat voor de Canadese soldaten en de burgerlijke slachtoffers uit de
Tweede Wereldoorlog om daarna het kanaal Gent-Brugge naast te wandelen om de
industriezone op te zoeken. Via de Gemene- en Lowei wandelen we naar Assebroek
voor de caférust bij sport-, lees- & eetcafé Daverlo. Eens om 11.45u terug
gestart wandelen we door natuurgebied Gemene Weidebeek waar we ook wandelaars
tegen komen van die wandeltocht hier die de rode pijltjes volgen. Bij ons kan
je ook in groep wandelen maar daar is het zonder pijltjes. Het domein
Ryckevelde wandelen we rond tot we halthouden op het Pastoor Verhaegheplein te
Assebroek voor de wagenrust waar we ook even binnen wippen in de Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-Ontvangenkerk.
Direct na terug opnieuw te vertrekken zijn duiken we de Assebroekse Meersen in
op terug voor een geruime tijd het harde beton op te zoeken zelfs ook de
kasseien in Beverhoutsveld. Voor de laatste wagenrust houden we halt aan de
Beverhoutse kapel op de grens van Oedelem met Oostkamp om daarna het laatste
stuk aan te vatten richting Oostkamp- city. Rechts zien we de dorpskern van
Moerbrugge met zijn Sint-Godelievekerk. Over twee weken komen we hier ook terug
met de Nacht van West-Vlaanderen toen we ook hier een rustpost hebben, maar
deze is vandaag weliswaar gesloten. We gaan linksaf naar het water en moeten
even halthouden aan de Moerbrugge brug daar de schepen door moeten varen. Eens
de brug naar beneden ligt naast het water ook de Warandeputten die verwijst
naar de aangrenzende bosgebied de Warande. Het maakt deel uit van de Vallei
van de Zuidleie, waarin het kanaal Gent-Brugge werd uitgegraven. Eens al de oud
stabiele bruggetjes hebben gepasseerd is het niet ver meer lopen naar de sporen
waar we het tunneltje eronder nemen die niet ver meer is van de startzaal waar
we net geen 24km op de teller hebben.
"Het mag regenen!, we zijn hoofdzakelijk
toch beschut."
Ik neem vandaag weer eens de bus naar
een wandelorganisatie, maar niet ene van De Lijn. Het is veel gezelliger om
samen met mijn clubleden een busuitstap van te maken naar Heverlee, gelegen aan
de zuidkant van de stad Leuven in de provincie Vlaams-Brabant. Tijdens onze rit
waren er momenten waar het goed heeft geregend dus nemen we toch in
hoofdzakelijkheid onze bescherming mee mocht het toch het geval zijn tijdens de
dag. De start bevind zich in het
Kwartier de Hemptinne, waar nog steeds terreurniveau 3 geld en daarom er
militairen staan aan de toegangspoort om de rugzakken te controleren. Van 3 tot
35km kan men kiezen uit 12 verschillende afstanden waar vele bosstroken op het
plannetjes zijn uitgetekend. We verlaten het militair domein en trekken
richting het kleine dorpskern met zijn Onze-Lieve-Vrouw-van-Troostkerk
waar de huizen zijn rondgebouwd. We wandelen naar het Abdij van 't Park, ook
wel Parkabdij of Abdij van het Park genoemd en is nog steeds het meest volledig
bewaarde abdijencomplex in de Nederlanden. Het is een Norbertijnen-abdij
gesticht in 1129 op initiatief van Godfried I(Graaf van Leuven) die
vroeg aan de toenmalige abt van de premonstratenzerabdij te Laon om er ene te
stichten in de buurt van Leuven. De graaf stond hiervoor een park en een
jachtslot af waar ook de meier van Leuven nog meer gronden schonk met daarop
een watermolen. De abdij werd 2x het slachtoffer van Oostenrijkers die het hebben geplunderd en deels vernield; vooral de
wijnkelder moest eraan geloven. In 1831 besliste het stadsbestuur van Leuven om
honderden Nederlandse krijsgevangen in de abdij te huisvesten. Dezen kwamen
kort nadien allemaal vrij wanneer het Nederlandse invasieleger België
binnenviel tijdens de Tiendaagse Veldtocht. We moeten wel eerst door de
toegangspoorten zoals de Sint-Janspoort als de Sint- Norbertuspoort om te komen
aan de binnenplein van de Abdij. De hoge toren van de
Sint-Jan-de-Evangelistkerk is een merkteken in het landschap. De toren dateert
uit het begin van de 18de eeuw en is meteen het laatste grote bouwwerk dat op
de site van de abdij van Park werd gebouwd. Het spreekhuis(roze gebouw er
naast) dateert uit 1718. Zoals het woord het zelf zegt, stonden de norbertijnen
hier bezoekers te woord. Leken en vrouwen hadden immers geen toegang tot het
kloostercomplex. De rozerode kleur van de buitenafwerking van de gevels
refereert naar kleursporen die tijdens de restauratie van het gebouw
teruggevonden werden. Terwijl ze de dorpsgenoten onder klokgeluiden verwelkomt
wandelen wij verder naar de achterkant van het complex waar we het
Sint-Albertuscollege passeren die werd geopend op 1 september 1949, als college
voor Priesterroepingen door de Paters Ongeschoeide Karmelieten in een klooster
van de Karmel dat zelf gebouwd was in 1936.. We treden opnieuw het militair
domein binnen naar de startzaal die tevens ook een controlepost is. We gaan de
andere uitgang uit en zien naast de wandelaars die ons tegemoet komen, aan de
hoek van de straat ook het Heverlee War Cemetery. 'Heverlee War Cemetery' is een
Britse militaire begraafplaats waar 30 doden uit de Eerste
Wereldoorlog(waaronder 1 niet geïdenti-ficeerde)en 988 uit de Tweede
Wereldoorlog(waaronder 36 niet geïdentificeerde)worden herdacht. Het is tijd om
de schaduw op te zoeken en dit doen we d.m.v. Het Arboretum van Heverleebos, de
ene afstand een langere passage dan de anderen om uitkomend tezamen te wandelen
naast het spoor tot het station van Oud-Heverlee. Onderweg moest ik even terug
op mijn stappen komen daar ik een stukje verkeerd ben gewandeld, daar ze hier
gebruik makend van 3 soorten pijlen als 2 soorten linten. Het is tijd dat we in
de rustpost de ideale moment vinden om ons lichter te gaan kleden, insmeren,
zonnebril op zette en de paraplu opbergen daar er naar uitziet dat er de
eerstkomende uren geen druppel zal vallen. Straks komen we hier terug maar
eerst wandelen we net niet naar de kerk, met bijhorende dorpskern van
Korbeek-Dijle, maar gaat het links naast de Dijle door reservaat Doode Bemde. De
Doode Bemde( betekent zoveel als onbruikbare graslanden) telt meer dan 250
hectaren grond en bestaat uit een mozaïek van kleine akkers,
populieraanplantingen en broekbosjes, wei- en hooilanden, ruigten en
rietvelden, vijvers en grachten. We doen al de poortjes netjes weer toe terwijl
we ook op de houten bruggetjes wandelen om daarna het Heverleebos op te zoeken
waar aan het Zoet Water voor de aandachtige kijkers op de waterlelies een
schildpad zien. Nadat we even gerust hebben in de rustpost van daarnet zoeken
we het laatste stukje schaduw op met een vervolg van het grote bos en nemen we
als grootste afstand nog even een korte afscheid en begroeten we ze aan het
uiteinde om tezamen het militair domein binnen treden en genieten van een
drankje voordat we na een korte huldiging als grootste wandelclub de bus nemen
terug naar de zee.
O.L.H-Hemelvaartweekend
staat in Ieper op wandelgebied in het teken van de "100km van Ieper. Al
moeten ze al jaren de concurrentie aangaan met 'Omloop Kluisbergen' toch lokken
ze steeds veel volk. Wat uniek is aan deze inrichting is dat er veel Britten
naar hier komen om hun gevallen makkers te herdenken. Daar Ieper moeilijk
bereikbaar is met het openbaar vervoer vanaf de kust kan ik alleen deelnemen
aan de vrijdag- tocht, maar gelukkig is er op die dag ook een lange afstand.
Vanuit het Jeugdstadion vertrek ik voor de omloop van 35km waar we wandelen op
de Vesten naar de Rijselpoort op het centrum op te zoeken met zijn Lakenhalle
op de Grote Markt. Door werkzaamheden moeten we niet kijken achter ons op de
straat richting het wellicht bekendste oorlogsmonument met name "De
Menenpoort" waar de duizenden namen ons doen herinneren naar het gruwel
van de Wereldoorlog op de slagvelden hier in de buurt. We wandelen nog een
tijdje op de Vesten en verlaten de stad om te wandelen naast de Bellewaerdebeek
naar St-Jan waar we ook aan het einde zullen passeren. We duiken de tunnel in
onder de expresweg en komen met het New Irish Farm Cemetery(1914-1919)de eerste
maar zeker niet de laatste begraafplaats tegen. Nadat we een yoghurtje kregen
op een hoeve zien we links van ons wintertaferelen in de lente onder
zomeromstandigheden. Even buiten St-Juliaan krijgen we het eerste stukje
onverhard die héél kort is waar aan het uiteinde de 35km hier voor het eerst
alleen gaan wandelen naar het Canadian Memorial St. Julien(de gedenkzuil met de
militair naar beneden kijkt)al moeten we daarvoor een hoekje omweg maken. Ook
in de rustpost te Sint Juliaan komen we 2x maar eerst gaat het immers met de
stappers van de 30km richting de Steenakkermolen. Aan de hoek van de straat
staat het Oorlogsmonument New Zealand Memorial herdenkt de rol van de
Nieuw-Zeelandse Divisie tijdens de Slag bij Broodseinde(4 oktober 1917)die op
zijn beurt kaderde in de Derde Slag bij Ieper (Slag bij Passendale). Na een
passage door de oude kaasmakerij van Passendaele nemen we afscheid van de
andere afstanden en krijgen wij alleen de kans om het Tyne Cot Cemetery, het
grootste,en wellicht de mooiste militaire begraafplaats van België. De
militairen zullen wellicht puffen in die kleren om te zwijgen over die niet
aangename wandelschoenen, maar we zijn al aan het terug keren. Nadat we voor de
2x de rustpost van Sint-Juliaan achter de rug hebben komen we op onze weg het Old
Reptonian Lt Birrell-Anthony monument als de gedenkzuil voor de 50th
Northumbrian Division tegen naar 2de doortocht door het gehucht
St-Jan. We wandelen terug naar Ieper waar er in de Liggywijk een rommelmarkt
plaats vind een groot verschil met de laatste dag tijdens de 4 Daagse V/D Yzer
die hier aankomt. We wandelen richting de Vesten en is de aankomst heel
dichtbij toch moeten we nog een lusje maken en dit doen we door het
Hoornwerkpark. We hebben nog recht op een frisco al is de aankomst slechts 350m
verder die we bereiken via de atletiekpiste achter de startzaal. Voor volgend
jaar hebben ze het een dag eerder laten plaats vinden daar er op die zondag de
Kattenstoet hier plaats vind en veel hinder mee zou brengen.
Niet met de
fiets, niet de volledige afstand, niet het ganse parcours, maar toch gaan we
vandaag een stuk volgen van "De Ronde van Vlaanderen". Euraudax
Hedersem o.l.v. Geert&Lucia hebben dat eens verwezenlijkt in 2013 maar
vandaag richten ze het nog een keer voor het laatst wel over een afstand van
150km onder de naam 'In het spoor van De Ronde'. Verzamelen doen we allemaal in
de sporthal van Herzele om samen dan de bus op te stappen die ons brengt naar tearoom
Boswachterhuisje naast het Kluisbos in Kluisbergen waar we daar met 66
wandelaars om 11u ons op gang trekken om rond het Kluisbos te wandelen wat
enige tijd duurt daar het geen klein bosje is. Een paar voetstappen zetten we
in Wallonië maar toch zoeken we terug het decor van de klassieker op en dat
doen we toevallig via de Ronde van Vlaanderenstraat waar op de straat enkele
figuren zijn gespoten ter ere van oud- winnaars zoals Briek Schotte, Johan
Museeuw, etc.. alsook aan de zijkant glorieportretten van hun wellicht mooiste
dag in hun carrière. In de verte zien we de kerk van het dorpje Kwaremont al
uitsteken en daar gaan we ook naartoe met daarbovenop nog de laatste meters dokkeren
over de kasseien van de Oude Kwaremont waarvoor we worden beloond met een
koffiekoek aan de 1ste wagenrust van deze editie. Daar ik de streek
een beetje goed ken daar ik veel hier ben geweest weet ik dat de Patersberg ook
dichtbij maar daar gaan we(nog)niet naartoe. We wandelen netjes achter elkaar
door het Beiaard- Fonteinbos naar de top van de Hotond met zijn witte molen
waar het ook tijd is om de paraplu open te doen daar er een klein buitje valt
tijdens onze volgende wagenrust. Gelukkig is die van korte duur en dalen we af
terug het bos in waar we terwijl we mooie landschappen zien toch uitkijken voor
de stieren al zijn ze ver weg in de weide. Het is tijd om de klimmersbenen
terug aan te spreken daar we ze nodig hebben om de Patersberg te beklimmen waar
ze zelfs geitjes voorbij steken en ene pech geeft daar hij niet boven komt en
hulp nodig heeft van zijn passagiers. Zulzeke, wandelen we nu door waar de
koeien toch vreemd kijken als ze zoveel wandelaars door hun weide zien lopen.
Via het Pironpad, waar de kasseien gewoon werden achter gesmeten moeten we
kijken meer naar beneden dan opzij of we liggen al eerder op ons gat dan enkele
minuten later in de kantine van KSV Maarkedal waar we tijd hebben om ons broodje
op te eten. Via de Kortekeer dalen we naar de voet van de Koppenberg die we
natuurlijk beklimmen, ieder op zijn eigen tempo natuurlijk, om terug op adem te
komen met een passage door het bos met die zelfde naam er vlak na. Waneer we de
kerk van Nukerke zijn gepasseerd trotseren we de distel die het paadje hebben
overwoekert naar het oud station van Etikhove beneden aan de Stationsberg. Tijdens
de pauze aan de wagenrust geeft de tijd aan baankapitein Geert om zijn voet te
verzorgen daar hij iets heeft gevoeld maar gelukkig is zijn compagnon Lucia er
om dit op haar te nemen. Eens dit gebeurt wandelen we verder waar we het huis
passeren waar Valerius de Saedeleer(Vlaamse schilder) van 1921 tot 1937 hier
leefde en werkte. We wandelen door het centrum van Oudenaarde waar "De
Ronde" eindigt maar voor ons nog belange niet want we hebben pas 45km op
de teller, dus nog een klein beetje(100km ongeveer)te doen. Via de Grote markt
met zijn mooie stadhuis passeren we om 19.30u ook het gerechtsgebouw aan de Schelde
en wacht ons met zijn lengte van 1300m de Achterberg die quasi ook uitkomt op
de top van de Eikenberg. Terwijl de zon ondergaat staat er ons nog de Kapelle-
alsook de Boigneberg nog op het menu tot
de eerste passage in zaaltje De Kroon in Horebeke waar er nu ons avondeten op
het menu staat. Om deze goed te laten verteren maken we nu een plaatselijke
lusje met de beklimming van de Molenberg alsook de kasseizone van de Jagerij om
in de zaal nu een stukje taart aan te nemen als dessert. Om deze ook te
verteren maken we nu een grotere lusje waar we de Steenberg afdalen om goed
lanceren naar het kapelletje ter ere van de Ronde van Vlaanderen waar alle ere-
winnaars staan vermeld al mogen ze deze wel eens aanpassen daar Fabian
Cancellara als winnaar van 2010 als laatste staat vermeld. We zoeken stilletjes
aan terug voor de laatste keer onze zaal op die is veranderd in een slaapzaal
lijkt het wel daar bijna de helft na het benuttigen van het krieken met
ballekes kizen voor een hazenslaapje. Hier moeten we ook afscheid nemen 2
kameraden die zich niet meer lichamelijk voelen en er de brui aan geven.
Dokkerend over de Haaghoek direct gevolgd door de beklimming van de Leberg is
nog een test of we nog goede benen hebben. Via smalle paadjes wandelen we
netjes achter elkaar naar de voet van de klim die maar 950m lang is en een maximum
stijgingspercentage heeft van 12% maar wel zonder kasseien, dan hebben we het
over de ......... Berendries. Terwijl de zon de horizon opzoekt, zoeken wij
Sint-Goriks-Oudenhove op voor ons ontbijt&voor velen rusttijd. Van
Sint-Goriks gaat het nu naar Sint-Maria-Oudenhove en dit doen we via het
Kloosterbos naar de top van de Eikenmolen. In Deftinge trakteert één van de
deelnemers met name François n.a.v. het behalen van zijn eerste Gouden Arend.
Eerst moet er nog vloeistof geloosd worden want alle extra kilootjes minder is
beter want we zijn beland via de Dender in Geraardsbergen bekend om zijn
Mattentaarten, Manneken Pis en zijn 'Muur' die we natuurlijk beklimmen helemaal
in de officiële richting naar de top van de Kapel waar we tijd maken voor een
groepsfoto. Na het middagmaal benuttig te hebben keren we even terug op onze
stappen richting dat bergske om via het park de stad te verlaten richting
Onkerzele met een passage door recreatiegebied 'De Gavers'. We volgen nu terug
een stukje van de Dender naar de volgende rust waar we nu worden getrakteerd
door Christian ook voor het behalen van zijn 1ste Gouden Arend.
Donkere wolken boven ons terwijl we in Smeerebbe zijn waar na een geruime tijd
geleden de paraplu's terug een keer open mogen en dit tijdens de drink die word
aangeboden door organisator Geert ook voor het behalen maar nu nar 10 Arenden.
Er wacht ons nu de volgende lange klim waar één onder ons toch voorzichtiger
zijn daar hij een vorm van suikerziekte heeft, daarom ons alle respect wanneer
hij straks zijn eerste arend ook behaald maar ons eerst trakteert op een
drankje aan de kerk van Sint-antelinks. We duiken het Druivenbos in en genieten
onze voeten nog een keer van de laatste kasseistrook naar de top van de
Engelsenberg. Na vele uren hebben gewandeld komen we aan in Herzele met een
passage naast de ruïnes van de burcht van Herzele in het gemeentepark om halt
te houden in de finishzaal waar naast de moeders die elk een bloempje krijgen
n.a.v. moederdag ook de vele laureaten die een Gouden Arend hebben behaald
feliciteren, maar ook evengoed al onze makkers die deze herneming tot een goed
einde hebben gebracht. We mogen natuurlijk de mensen niet vergeten die ook hun
nachtrust met onderbrekingen verstoord zien worden om ons te voorzien van de
nodige bevoorrading.
Een hoogdag
voor de wandeldag vandaag in Aarschot oftewel in Erembodegem(Aalst)waar ze
vandaag duizenden verwachten en vele bussen waarbij die van mijn wandelclub.
Een weg banend door de massa op weg naar de inschrijvingskaart op te halen kan
ik om 09.30u starten voor de wandeling van 40km. We wandelen met zen allen door
het reservaat Asbroek-Gertjens om via het kerkkof het kasteel van Regelsbrugge
te passeren recht tegenover de rustpost waar we niet hoeven binnen te wippen
daar er geen afstempeling plaats vind om lange rijen te vermijden. Voor de 3
grote afstanden wacht er hier een plaatselijke lus waar we wandelen over de
snelweg om te wandelen in Nieuwerkerken om dan weer de brug die brug te nemen
terug naar de rustpost. Nu is het tijd om het centrum van de ajuinstad te
verkennen en dit doen we rond de Sint-Martinuskerk, langs het stadsarchief met
het beeld van Vlaams schilder Valerius de Saedeleer naar de Grote Markt. Het
stadsbestuur heeft vandaag zijn deuren open gesteld voor ons en daarom
begroeten we eerst Ondineke aan de deur om door het gebouw te wandelen. Wie aan
Aalst denkt heeft het waarschijnlijk ook over het Carnaval en om al die
praalwagens te maken gebruiken ze de carnavalwerkhallen even nabij het station
waar zelf de muren mooi zijn gegrafiteerd. Na dit deeltje hebben we achteraf
gezien het mooiste stukje van de tocht gehad want na de 3de rustpost
is er ook een plaatselijke lusje met weinig onverharde paden tussendoor. Wij,
als 40km- wandelaars wandelen alleen nog een stukje verder naar Moorsel om dan
ook terug te keren naar Erembodegem net zoals het begin door het reservaat
Asbroek-Gertjens met zijn twee hangbruggen. Door Aalst loopt de Demer en deze
volgen we ook een tijdje om het station onder te wandelen richting de aankomst.
