 |
| We zijn de 40de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 06-07-2014 |
 Beatrice 2. Prosper Van Langendonck |
|
En uit mijn tranen welig opgegroeid,
en op mijn zuchten hoger opgevoerd,
dooraderd door de golfslag van mijn bloed,
hebt gij steeds vuriger in mijn geest gegloeid,
hebt gij steeds dieper mij het hart geroerd,
gij, de Enige, eeuwig waar, en schoon en goed.
Gij blijft zolang, zolang, wie schat de tijd
van het lijden, dat uit eindeloos wachten sproot?
Nog is mijn liefde fris als de eerste dag,
mijn hart, zo vaak bezweken in de strijd,
herleeft in forser jeugd uit elke dood,
en het klopt nog met dezelfde aderslag.
En zie, gij kwaamt, die ik in vervoering zag,
helder klonk uw stem door de milde dag,
gij droeg de ganse wereld in uw oog,
heel het schone en vrije leven in uw lach,
en het scheen mij of alles wentelde of bewoog,
en één heerlijkheid het heelal omtoog.
Kom weer tot mij, voel hoe mij het afscheid griefde.
Maar wendde ooit het lot door menselijk geween?
Op uitverkoren hoofden daalt alleen,
de grote kalmte van voldane liefde,
U heb ik slechts op aarde en anders geen,
U die te ver zijt voor mijn zwakke schreden.
En toch in u slechts vind ik vrede en kracht,
en stalen wil, onwrikbare heldenmoed,
in u wordt heel mijn streven groot en zacht,
de geest gelouterd, het hart oneindig goed,
mijn smachtend lied, een luid triomfgeschal,
o eeuwige liefde, o polsslag van het heelal.
Het duistert langzaam, zie de sterrennacht
trilt als van diep gevoel en vreemde smart,
een adem van mysterie, lavend zacht,
giet zware weemoed door die donkere pracht,
en enkel klopt, hoe mat en moegesard,
het onstuimig bonzen van mijn gloeiend hart.
1892
06-07-2014, 09:13
Geschreven door André 
|
|
|
| 05-07-2014 |
| Beatrice 1. Prosper Van Langendonck |
|
In gele tinten smelt het avondrood,
en het daggeluid versterft in stilte en vree,
daar trilt een zang en tilt mijn hart mee,
naar het land van de dromen, boven smart en dood,
onlesbaar brandt weer de oude liefdesdorst,
het verlangen woelt onstuimig door mijn borst.
O mocht ik eenmaal u in de armen drukken,
gij vlekkeloze maagd, gij beeld der vrouwen,
gij uit mijn rib en Gods adem geboren,
geen andere sterveling zal uw zoen verrukken,
geen zult gij, o bloem, uw geurenkelk ontvouwen,
de mijne zijt gij alleen, mijn uitverkoren.
Ik voel dat gij aan mij, aan mij toebehoort,
dat gij mij wacht, en ik u eenmaal vind,
en niets ons scheiden zal in eeuwigheid,
dat mij geen laffe rust, geen vrede bekoort,
voor ik in u verzinkend, gans verzwind,
in hoger vreugde, die van wellust schreit.
O voorwerp van mijn zwoegen en mijn smachten,
waar is mijn stap niet rusteloos rondgeschreden,
hoe meer ik zocht, hoe dieper ik verlangde,
ontembaar ging de stroom van mijn gedachten,
naar u, ontembaar, ik heb gedwaald, geleden,
voor u, die ik nooit aan mijn jagende hart prangde.
Door stad en veld ben ik u nagelopen,
in het wisselend spel van diepe maagdenblikken,
in morgenglans en avondschemeringen,
vorste ik u na, door het hopen reeds bewogen,
en toen ik waande uw goddelijk beeld te omstrikken,
vond ik dat mijn armen slechts een droom ontvingen.
Eens voelde ik louter goedheid om mij waaien,
en voelde ik u zo nabij, volzalige vrede,
of reeds uw palmen op mijn voorhoofd rustten,
om slanke leden zag ik plooien zwaaien,
mijn armen strekten zich, mijn lippen kusten,
traag zwichtte het beeld der zinnen voor de rede.
En weder ging de tocht, de bange tocht,
o, enkel nog waarin ik vrede vond,
en schoner reest gij in mijn mijmerend gedacht,
dat dieper leven in uw ogen zocht,
en malser lokken om uw slapen wond,
en steeds u tooide in een nieuw ervaren pracht.
05-07-2014, 09:58
Geschreven door André
|
|
|
| 04-07-2014 |
| Ik had u niet gevraagd. Prosper Van Langendonck |
|
Ik had u niet gevraagd, gij zijt gekomen,
veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin,
de zoele meiwind wiegde kruin tot kruin,
vol tere bloesems, fris als lentedromen.
Ik had u niet gevraagd, gij zijt gekomen,
muze van smarten, in mijn stille tuin,
daar bogen levenloos nu twijg en kruin,
en bloem en blad verschroeide op blad en bomen.
O geef mij weer mijn slanke en edele jeugd,
mijn argeloze liefde en heldere vreugd,
nauw door een waas van weemoed overtogen.
Ik voel niets meer dan die eeuwige wanhoopsdrang,
maar door uw felste woede en haat bewogen,
zal ik u vervloeken tot mijn laatste zang.
04-07-2014, 07:37
Geschreven door André
|
|
|
| 03-07-2014 |
| De orgeldraaier. Prosper Van Langendonck |
|
Ik draag langs 's Heeren straten,
mijn klagend orgel om,
en draai op droeve maten,
mijn eigen wellekom.
Ik draai afgezaagde zangen,
van een gebroken hart,
van onvoldaan verlangen,
en onbegrepen smart.
Het volk luistert onverschillig,
naar het lied van ouds bekend,
soms reikt me een vrouw goedwillig,
een kruimel of een cent.
Soms waant men te vermoeden,
het leed van de arme man,
kan de ene mens ooit bevroeden,
wat de andere voelen kan?
En ik draag door straat en stegen,
mijn klagend orgel heen,
en voel mij in het druk bewegen,
03-07-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-07-2014 |
| Grote kunstenaars. Prosper Van Langendonck |
|
Zwaar dreunend door de maatgang van tijden, schrijdt
de reuzenstoet door stralend goud omgeven,
van grote kunstenaars, wier onsterfelijk streven
nog in hun eeuw een laaien glorie breidt.
Het zijn hoofden, heet van de innerlijke strijd,
Het zijn harten, al te groot voor het aardse leven,
wij zien hun lippen van almaar smart nog beven,
en bloed afgudsen van hun goddelijkheid.
Gij die zo lustig treedt door het ochtendblozen,
wie jeugd en gratie voeren naar de troon,
die kunst in het leven tot gids heeft gekozen.
O ja, de kunst in het leven is zo schoon,
maar grijp niet diep in beide: pluk de rozen,
en laat aan anderen de doornenkroon.
02-07-2014, 08:41
Geschreven door André
|
|
|
| 01-07-2014 |
| Weke kinderen. Prosper Van Langendonck |
|
Nu ik u voorbij zie gaan in bleke reien,
gij weke kinderen van mijn droef gemoed,
die nooit met anderen ging uit spelemeien,
bloze knapen in een hoekje, die schuw mijden
het wilde spel van makkers, dat hen sidderen doet.
Nu ik u thans zie in rouwstoet voortgetogen,
voel ik zo diep ontroerd mijn jeugd daar treden,
onuitgesproken, ja hoe fel bewogen,
maar duidelijk in uw tred, en in uw ogen
heengaan, voor immer heengaan, immer heen.
Zo arm aan leven, en toch zo rijk aan leven,
rijk in zichzelf, maar zo arm voortaan,
als wie zijn schatten kwistig heeft gegeven,
maar niets voor later spaarde om voor te streven,
door bange dagen en langs ruwe baan.
Zo rijk aan lijdensvreugde en vreugdelijden,
die bleek van trilling greep naar algenot,
roodgloeiend stormde in alle mensenstrijden,
maar haar innigste zelf liet ontwijden,
door dwang van buiten of dwaze spot.
Ik voel mijn dierbare jeugd met u verzwinden,
voor immer heengaan, voor immer heen,
o mijn zielskinderen, o mijn diep beminden,
geen troost meer zal ik in uw aanschijn vinden,
en ik blijf nu eeuwig met mijzelve heel alleen.
01-07-2014, 10:30
Geschreven door André
|
|
|
| 30-06-2014 |
| Langs de Nethe. Prosper Van Langendonck |
|
Lijzig rimpelend vloeit de Nethe,
door de diepe dennenwouden,
door de weiden, langs de dreven,
in het land van peis en vree,
bossen, lanen, vee en hoeven,
slanke, scherpgespitste torens,
en de dun bewolkte hemel,
wentelend in haar rimpeling mee.
Glijdende ochtendzonnestralen,
zilveren fijn de lichte nevel,
langzaam wuivend om het landschap,
als een sluier maagdelijk blank,
en geen klank trilt in die stilte,
dan van ver, zo ver, gevaren,
slechts bij pozen, halvelings hoorbaar,
een verdoofde torenklank.
Schone droom, hier bij de Nethe
zacht het hoofd te ruste leggen,
en verzinken in die diepe,
blauwe en groene oneindigheid.
niet meer denken, niet meer
dromen, gevoelen, niet beminnen,
zwaar van het borrelend sap in de aarde,
dat u loom in de aderen glijdt.
En met lijf en ziel vergroeien,
in dat zielloos plantenleven,
onder ijs en sneeuw gedoken,
slapen er de winter rond,
om eens door de lente ontzwachteld,
als een reus weer op te rijzen,
rijk van het diep en krachtig leven,
van de milde moedergrond.
30-06-2014, 09:34
Geschreven door André
|
|
|
| 29-06-2014 |
| De zon. Prosper Van Langendonck |
|
De zon speelt in het loof van de vorstelijke dreven,
die kruisen heinde en ver om het vorstelijk kasteel,
de zon valt blinkend neer op toren en kanteel,
de zon doet levend goud op de oude kruinen beven.
De zon is overal, om het wisselend veldtafereel
verbreidt ze een waaiend waas, uit zijde en licht geweven,
zij trilt in elk gezang, zij leeft in alle leven,
en leeft in ieder deeltje, en leeft er toch geheel.
O zon, laat mij nog eens in al uw luister baden,
doordring mij gans, dring door in het diepste van mijn ziel,
die brandend naar u haakte en toch in nacht verviel.
O kon ze, u volgend langs de nooit betreden paden,
waarheen zo menig streefde en geen u volgen kon,
verteren in de gloed van de goddelijke zon.
29-06-2014, 09:18
Geschreven door André
|
|
|
| 28-06-2014 |
| De linden van de abdij van Tongerlo. Prosper Van Langendonck |
|
Sieraad en glorie van deze vlakte, kalme streken,
steunvaste en eeuwenoude wachters van de abdij,
staan pal de linden die, bij vrede of stormgetij,
geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken.
Wat hebben ze getrotseerd. En toch de vogels kweken
er zingend, het vinnig jong, springlevend als de mei,
dat dra de vleugels rept en het nest ontschiet, om vrij
in een jubelend lied, wijd schaterend los te breken.
Maar ziet gij daar niet plots hun brede kruinen nijgen,
en breiden zij niet zacht hun takken zegenend uit,
waar heimelijk gefluister schijnt door hen te zijgen?
Het is daar dat zinnend treedt, wat broedt dat weeral uit?
Hun oude en immer jonge zanger, die hun twijgen
gaan roeren, door het zoet akkoord van luit en fluit.
1897
28-06-2014, 10:15
Geschreven door André
|
|
|
| 27-06-2014 |
| Sonnet. Prosper Van Langendonck |
|
En verre tochten gaan en zullen gaan,
en schepen varen heen en zullen varen,
en ogen staren na en zullen staren,
het slaat wild mijn hart, en wilder zal het slaan.
Geen woud doorkruist van wegel, baan en laan,
een oerwoud, ach een droom die op kan klaren,
en het is geen droom, vervulde wensen baren
steeds nieuwe wensen, en het kan niet stil staan.
Mijn hart, het gaat en gaat van in der eeuwen,
en bouwt en bonst en breekt en bouwt, en tart
al wat gewoonte of wijsheid tegenschreeuwen.
Zoekt smart in vreugde en dan weer vreugde in smart,
week kinderhart, ontembaar hart van leeuwen,
mijn mensenhart, o mensdom in mijn hart.
27-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-06-2014 |
| Van hoogmoed 2. Prosper Van Langendonck |
|
Uit zelf behagen in mijn doen en trachten,
heb ik de dingen naar mijn beeld in het leven
geroepen, en aan alles van mijn krachten
en mijn diep gevoel de stempel ingedreven.
Met hoge goedheid loon ik het laag verachten
van de schepselen, die mijn liefdewet weerstreven,
ik voel deernis met hun vreugde, met hun smachten,
want het is toch mijn wil dat zij aan de aarde kleven.
Mijn adem waait langs de ongemeten zeeën,
waait door het mateloze ruim der tijden,
van liefde zwanger, eindeloos zwaar van weeën.
En ik voel een klagen uit de onpeilbare verte
opstijgen, tot mijn innig hoog verblijden,
stem van het heelal, stem van mijn eigen herte.
26-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-06-2014 |
| Van hoogmoed 1. Prosper Van Langendonck |
|
In het hoog geheim van het grondeloze wezen,
mijn kruin, omvloeid van eeuwige morgenlichten,
is door geen lot of wereld te verwrichten,
het verheerlijkt ik, in glorie opgerezen.
En voor het algoede alschone, het onvolprezen,
gaan duisternis en schemeringen zwichten,
en stijgt uit immer nieuwe vergezichten,
de psalm van vreugd en weeën uitgelezen.
Ik voel me eeuwig boven het eigen mens zijn gloren,
en ginds het klein, heel ver gekriel van mensen
op aarde, in mijn oneindigheid verloren.
Naar de eigen glorie vlammen liefde en wensen,
en ik voed, een wet door mijzelf geschreven,
mijn eigen God zijn, met mijn eigen leven.
1893
25-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-06-2014 |
| Naglans. Prosper Van Langendonck |
|
Wanneer, bij het dalen, de zon draalde en beidde,
en als een stervend hart in het kwijnende westen hing,
was het dan haar bloed dat vloeide, of de aarde die schreide,
troosteloos, omdat haar glorie heenging?
Zie, langzaam krimpt de gloed, die laaiend zich verbreidde,
en smelt allengs tot een bleke, zeer bleke kring,
die, lang nog schemerend aan de verre rand van de heide,
de insluimerende aarde omwaast als een herinnering.
O, toen ik bij uw droef vertrek, mij sterven meende,
ik weet niet of gij minde, ik weet niet of gij weende,
maar innig brandend als mijn passie, was mijn smart.
Doch eindelijk week de pijn, die diep en vlijmend griefde,
wijl niet mijn liefde, maar het herdenken aan mijn liefde,
als naglans glimt om het ingetogen hart.
24-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-06-2014 |
| Schepping. Prosper Van Langendonck |
|
Omruist van zangerig bladgefluister,
door het mystisch spel van licht en duister,
omtinteld met een stralenkrans,
komt gij als een nevelschim gegleden,
nog vormloos ver, maar diep aanbeden,
in uw aanstaande schoonheidsglans.
Ik voel uw bezielende adem waaien
van ver. Zie, de bloemen zwaaien
u het kleurig, reuzig geurenvat,
het hosannah dreunt van boog tot bogen,
of het woud, in twijg en stam bewogen,
met mij u huldigde en aanbad.
Gij zijt gekomen, heel mijn wezen
trilt, vreugdedronken, ik grijp, gerezen
tot u, naar u, zo trouw verwacht,
ter wilde omarming, vruchteloos pogen,
uw vorm is wind, uw schijn is logen,
een hersenschim, een droomgedacht.
O heerlijk beeld van ijdele dromen,
ik wil u doen leven, u doorstromen,
u sterken met mijn levensgloed,
mijn vlees zal smelten, het hart bloeden,
om u te vormen, u te voeden,
mijn eigen kind, mijn vlees, mijn bloed.
En ik juich, daar de adem van mijn longen,
uw borst doet golven, opgedrongen
van al wat mij daarbinnen beeft,
daar u de bloedstraal van mijn hart
dooradert, u mijn liefde en smart,
en hoger hoop in de ogen heeft.
Uw blik, waar donkere glansen zweven,
voert op een stroom van wonder leven,
mijn ziekelijke schoonheidszin.
Kom, laat het waas van stille dromen,
zachtlokkend om uw teerheid domen,
en treedt, hooghartig, het leven in.
Mijn kind, geen liefde moet gij er winnen,
geen kan u toch als hij beminnen,
wiens hart u sprong tot levensbron,
maar hem begrijpend in uw wezen,
zal men in uw sprekende ogen lezen,
al wat hijzelf niet zeggen kon.
1891
Brussel 1862- Brussel 1920
23-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-06-2014 |
| Luik in oude prentkaarten |
Prentkaarten uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
22-06-2014, 23:09
Geschreven door André
|
|
|
|
| Lenteland. Abraham Van Collem |
|
O, maak de vensters open op de lucht,
de wording zingt, de godheid is aan het dichten,
en slaat zijn ritmen samen tot bundels lichten,
en blaast gedachten in een wijd gerucht.
Het stille wachten huivert door de bladen,
en fluistering raakt veldwaarts om te raden,
het geurgeheim van kleine vouwgewaden,
was dit de wind die liep op voeten aan?
Hij droeg de zorgen in gevouwen vlogels,
en wiekt ze weg tot klappend verre vogels,
gezien omlaag van het ruime vrije strand.
Een bode tikt kleuren op de akker,
en roept met blij geluid de wereld wakker,
open uw vensters op het lenteland.
1932
22-06-2014, 09:46
Geschreven door André
|
|
|
| 21-06-2014 |
| Klare Blauwe nacht. Abraham Van Collem |
|
Wij liepen in de klare blauwe nacht,
zijn koepel stond doorzichtig op de landen,
aan onze voeten weken weg de wanden,
wazig, met tinten van smaragd.
De bomen hadden lanen uitgezet,
de laag gelegen velden droegen schoven,
die staken armelijke hun handen boven,
en bukten zich verpreveld in gebed.
En over allen had de hemelhal,
gelegd een blauw tapijt vol sterrenstippen,
die lieten fonkelende draden glippen,
het stralend weefsel knapte overal.
De nacht geleek een goudbelegde Dom,
gezang hief aan uit ongeziene koren,
wij zaligen, wij gingen dromend om,
in onze harten werd muziek geboren.
Wij werden als de nacht, zo ver, zo wijd,
Wij werden als de bomen, als de velden,
Wij werden als het hemelse tapijt,
Wij werden schoven die geluid vertelden.
Wij liepen in de klare blauwe nacht,
zijn koepel stond doorzichtig op de landen,
aan onze voeten weken weg de wanden,
wazig, in tinten van smaragd.
1916
21-06-2014, 09:47
Geschreven door André
|
|
|
| 20-06-2014 |
| Hoor. Abraham Van Collem |
|
Hoor de stilte schrijden,
in de tuinen van de nacht,
en de grassen blijde,
aan haar voeten zacht.
Diepte en het verre,
zijn in luisterend verzaam,
en de gouden sterren,
uit het hemelraam.
Hoor de wereld groeien,
eten van het kostbaar zaad,
hoor de ruising vloeien,
van de stroom die gaat.
Hoor de wereld neigen,
ten gemeenschap heen, het oor,
nu het zalig zwijgen,
zich in haar verloor.
1916
20-06-2014, 07:39
Geschreven door André
|
|
|
| 19-06-2014 |
| Er zullen zijn. Abraham Van Collem |
|
Er zullen zijn, misschien, die een gerucht
van wijdheid kunnen brengen in hun woorden,
dat is, omdat het wijde eeuwig ruim,
was in hun hart en dwaalde door hun denken,
begerig deze wijsheid te ontvangen.
Er zullen zijn, misschien, die in hun ogen
dragen het licht van de avond en de morgen,
zoals dit op het diepe land neervloeit,
dat is omdat in hun ogen blinkt,
de vreugde van het zich vergetend licht.
Er zullen zijn, misschien, van wie uitgaat
zonder dat zij iets zullen zeggen, klank,
dat is omdat in hun harten zingt,
het eindeloos juichen van de zee,
wanneer de wind haar wateren ontroert.
Er zullen zijn, aan wie een sfeer ontstroomt,
waarin het is zeer goed zich te bewegen,
of neer te zitten tot een mijmering,
dat is, omdat zij stil zijn en in hen,
geopend staan de ogen van de nacht.
Er zullen zijn, van wie een lach meer zegt,
dan duizend schone uitgesproken woorden,
dat is, omdat er iets dieps in hen,
dat klank versmaadt en het te weids gebaar,
en zich weggeeft zoals de milde aarde.
Er zullen zijn, ontastbaren, om wie
gestadig wijdontvouwen een vogel kringt,
dat is, omdat zij leven in het ruim
van onzelfzuchtigheid, en zich bewust
vergeten willen, in het wijde heelal.
1919
19-06-2014, 08:21
Geschreven door André
|
|
|
| 18-06-2014 |
| Het woud. Abraham Van Collem |
|
Donkere bomen uit mijn kostbaar woud,
geboren naar de hemel op te schieten,
en uit uw waaiend koepeldak, te gieten
koelte, waarvan de grijze aarde houdt.
Zoals een orgel zijt gij opgebouwd,
pijpen van klank en fijne hoge sprieten,
die uit hun steigering stemmen loslieten,
te roepen staat gij, klankenwachtend hout.
's Ochtends komt uw hemelse bespeler,
uw organist, uw gouden klanken uitdeler.
Zijn voet raakt aan uw donkerend pedaal,
Zijn vingers op een dansende lichtstraal,
hij loopt met trillers langs uw stammendos,
en uit uw takken breekt verrukking los.
18-06-2014, 10:39
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
