Kan ik meteen weer een volledig jaar vertellen.

Mijn chemo's en bestralingen waren afgelopen in juni. Ik was nog thuis tot eind augustus. Ik heb het allemaal vrij goed doorsparteld.

Ik werk terug voltijds sedert september. Kon de eerste vier maanden wel nog wekelijks een dag verlof op nemen.

Het was een heel speciaal jaar. Wie het leest, zal het ook wel weten. Het corona-gedoe dat moe maakt.... We zijn er na bijna een jaar nog niet van af.

Hopelijk kan ik volgend jaar ander nieuws schrijven dan dit.

Vorig jaar had ik er op dit moment nog maar een vaag besef van. Het woedde wel al ergens, maar het leek nog zo ver af. Nu bepaalt het ons leven.

Binnen kort tijd laat ik mijn reconstructie doen. Dan ben ik weer een paar maanden thuis. Ergens vind ik het ambetant. Maar vandaag niet, want ik ben boos op mijn baas omdat ik de beloofde opslag 'ik zal zien wat ik kan doen' niet gekregen heb. Enkel indexverhoging. 10 euro. Grrr.

En verder. Ik ging eigenlijk gisteren schrijven.

Ik had zo echt een emo-dagje en het gevoel van : 'wat is geluk?'

Ik ben in het verleden altijd optimist geweest, een sterke madam. Heb me door alles heen geslagen. Maar krijg steeds meer en meer het gevoel dat niks echt loopt of gelopen is zoals ik het hoopte. In de laatste 20 jaar zelfs.... Ik ben niet gekomen waar ik wou zijn, maar daar kon ik me bij neerleggen, mijn relatie is ook niet de perfecte, maar van wie wel ? Ik ging nooit ernstig ziek vallen, maar dat heeft toch m'n levenswandel verstoord en nog een beetje.... Het hele aanhoudende corona-gedoe doet er natuurlijk ook geen goed aan. Je probeert positief te blijven, maar op een gegeven moment heb je het toch wel gehad.