Maar laat me starten bij februari vorig jaar. 

Op het vlak van relatie is eigenlijk nog niet veel gewijzigd. De relatie tussen mijn man en zijn vriendin is gegroeid. Hij is verslaafd aan haar en verdeelt zijn tijd tussen haar en mij. Ik weet wanneer hij z'n korte afspraakjes heeft. Hij heeft nog steeds niet zijn wachtwoord van z'n messenger veranderd en vrouwen zijn nieuwsgierige wezens. En eigenlijk heeft hij al niet veel tijd over, want hij werkt superveel. En dat zie ik wel dat dat zo is, aan wat binnen komt. 

Ikzelf heb ook nog altijd m'n goeie contact met m'n jongen van Br. Het heeft zeker al z'n ups en downs gekend, maar dat komt dan meest van mijn kant, omdat ik vind dat het als getrouwd persoon niet makkelijk is. Dat stopt ook op zekere hoogte zo'n relatie. En bij mij thuis is het geen probleem, want dan is mijn man zelf gemakkelijker. Maar zijn echtgenote weet het niet. En ik voel mij daar sommige periodes zo ambetant over. En eigenlijk zou ik niet willen dat ik de boel daar op stelten zet en uit elkaar drijf doordat het uit komt. Neen, zeker niet!

En verder... hebben we vorig voorjaar wat praktische veranderingen aan ons huis gedaan en deze zomer een heel leuke reis met onze twee tieners naar Spanje gemaakt.

Alles leek steeds beter te gaan, alles kreeg meer vorm, alles leek op wieltjes te lopen en o ze platonisch relatie ook.

En dan... Ik heb in de zomer veel last van jeuk en muggenbeten. In mijn slaap krab i' die vaak open. Met gevolg, bloedvlekken op m'n t shirt.

Ik merkte plots op dat ik steeds op dezelfde plek ongeveer bloedvlekken had. Maar ik zag geen korstjes. En ik merkte dat het van m'n rechterborst kwam. Ik meende dat het een banale ontsteking was en dacht, misschien toch maar beter een afspraak maken bij de gynecoloog. 

De rest kan je al raden : het was meer dan een banale ontsteking.

Ik kreeg het nieuws verkondigd dat 1 op 9 vrouwen in hun leven verkondigd kreeg. 

De eerste 14 dagen stond m'n wereld wel op z'n kop en die van m'n gezin en familie ook natuurlijk. 

Het is gelukkig allemaal geneesbaar. Het werd wel mastectomie van de rechterborst  Ik  zit nu in m'ntweede reeks vandéc chemokuren.Daarna volgennog een reeks bestralingen.Alb bija al sla ik me er nog vrij goed door. Je hebt natuurlijk je betere en slechtere dagen. En je leert het wel te luisteren naar je lichaam en te rusten ook al was je vroeger een superhectisch levengewoon van full-time en flexi-job, je huishouden draaiendehouden en taxi voor de hobby's van de kids. 

Ik ben wel positief over hoe mijn man met alles omgaat tov mij. Hij heeft ook gezegd dat jij me daarvoor niet gaat laten vallen of in de steek laten, ondanks dat hij met een ander optrekt. Ook mijn jongen van Br. Die kon me gewoon laten gaan. Want ik had de energie niet meer voor hem. Maar hij heeft dat gerespecteerd en stilletjes gehoopt als ik me weer wat beter voelde, dat ikdan terug toenadering zou zoeken. En z'n geduld is beloond. Ik vind het zo mooi dat hij na meer dan een jaar zo af en toe zegt :Ik heb het me nog geen enkele seconde beklaagd dat ik jou heb leren kennen ondanks de beperkte situatie. Ja, we voelen ons wel goed bij elkaar. Maar we beseffen ook wel dat er beperkingen zijn en ik ben absoluut niet zeker of bv samen leven onze gevoelens v nu zou verbeteren. Misschien vervallen we dan ook in gewoonte en sleur en ebt de spanning en uitdaging weg.

Life can be very complicated 😁🤣

M