Ons relatieleven gaat gelijk verder, eerder naast elkaar dan met elkaar.

Mijn man heeft nu sedert twee jaar terug contact met een vroeger liefje van een paar maanden. Wat oorspronkelijk als voorzichtige gesprekjes startte, vooral van haar kant, is ondertussen iets vrij intiems geworden. Zo danig alsof het lijkt dat de gsm zijn vaste partner is, want zij zit aan de andere kant van dat toestel. Het is zo moeilijk om met mij te converseren, of het is als er valt te discussieren of als er opmerkingen zijn. We gaan niet uit elkaar gaan, neen, daaraan zijn te veel nadelen verbonden. Maar ik vind het soms toch ook moeilijk als je man je man niet meer is. En ja, ik heb veel gechat met anderen (het ene lokt het andere uit) en ja, ik heb een aantal scheve schaatsen gereden, waarvan ik me er ook een paar beklaag en een paar niet. En eigenlijk wil ik gewoon 1 gewoon koppel zijn. Dat je geen behoefte hebt aan iemand anders.

Toen ik nog wat op Twoo zat, maar al fel afgezwakt, ben ik dan in gesprek geraakt met iemand van Brugge. Ook getrouwd. Het klikt bijzonder goed. Hij is een optimist, tot in z'n voorlaatste teentje. Hij is ook getrouwd. Ik heb er wel deugd van hem te kennen. Ik ben nog niet zo veel 'opgehemeld' geweest. Het doet soms raar bij momenten zo uitdrukkelijk 'geliefd' te worden. En ik denk dat het waarheid is. Of ik zou moeten ferm bedrogen zijn. Maar uiteindelijk zal ook dit een einde kennen vrees ik, want je loopt na enige tijd vast. Ofwel kan je elkaar bij momenten heel weinig zien en je kan niet echt publiek naar buiten komen. Ik heb het er de laatste periode wat moeilijk mee. Maar ik wil hem nog niet laten gaan. Ik zou het allemaal te veel missen. Ik zou me er niet beter door voelen.