Ik heb een man die eigenlijk weinig gelukkig is. Wat vroeger was is beter, wat nu is is niet goed en wat er nog niet is zal ook veel beter zijn. Snap je't ? Nooit echt tevreden. Iedereen heeft al eens een humeurig dagje of een humeurige week, maar ik vind het soms lastig, hoe je ook probeert alles positief aan te moedigen, je telkens weer tot de vaststelling moet komen : neen, echt gelukkig is hij niet. Volgens mij beseft hij soms gewoon zijn eigen 'rijkdom' niet. Toen we zelfstandig waren was het altijd iets, nu is het bij momenten ook niet echt dat. Gaan werken lijkt precies een straf. Hoh jongens toch, het moest er even uit. 'k Heb dan zelf weer courage om hem courage te geven. grtzx
Soms mag ik echt wel zeggen dat ik lui ben tegenwoordig. Ik heb gewoon geen halve gare graat goesting om iets te doen. Ik ben nochtans altijd van plan VEEL te doen. Maar dan laat ik mij bezig houden van iets onnozels en ik ben weer vertrokken hé. Gewoon geen goesting. Gewoon mij dan soms lusteloos voelen daardoor, doordat ik niet vooruit raak of niet gekomen ben waar ik moest zijn. De verschijnselen inzinking bij mijn man beginnen toch de goeie genezingskant uit te gaan. Hij amuseert zich veel meer op zijn nieuw werk. Dat zal al een stuk van zijn genezing zijn. Daarentegen denk ik dat ik nu bij momenten zo'n beetje begin te kraken. Binnenkort is het vakantie voor de kids. Ik ben nog vrij veel thuis, dus dat zal wel goed uitkomen op die manier. Doordat ik nu alleen ben profiteer ik soms van mijn situatie van alleen-thuis-zijn, door lui te zijn. Zo lui als een patattezak. En nu ga ik nog een poging ondernemen om er mijn laatste strijk door te krijgen. Want ik ging dit vandaag doen, eer ik de kids van school haal. En het is al weer 16 uur, maar ik haal hen maar tegen 16u45. Dus normaal moet dat nog lukken.....
Met m'n bijna 80 kg zou ik me nu toch wel depressief moeten gaan voelen. Ik ben er nog 5 verdikt tov vorig jaar. Amaai, amaai.... Ze gaan mij algauw kunnen rollen. En je moet dan eens iets van kleren gaan zoeken, waar je wilt goed mee staan. Amaai, amaai.... vaak verloren tijd. En dan nog met een man zitten die last heeft van een inzinking. Je zou voor minder. Ik denk dat ik van de warmte weet..... pffft..... Ik eet nu nochtans niet meer buiten maten. 't Moet zijn dat het toch nog te veel is. En al van de soort zijn, 't is ook geen voordeel. Maarja, we worden niet depressief.... Neen, we laten ons niet doen. Vanavond naar een openingsreceptie.
En ondertussen zijn we weer al een maand verder en zit ik met een man met alle symptomen van een inzinking. Ondertussen is hij veranderd van werk. Hij werkt daar wel veel liever. Het voelt meer alsof hij voor zichzelf werkt. Ik heb wel de indruk dat ze hem daar heel erg appreciëren. Het is ook een goede stielman die ze binnen gehaald hebben en daar zal hij wel meer zijn ding kunnen doen. Maar soms is het zo lastig, zo lastig dat hij bij momenten het zwaar heeft met zijn gevoelens. Hij heeft het er zo moeilijk mee, met die veranderingen. Hij vindt zichzelf mislukt heb ik de indruk in wat hij gedaan heeft. En tot slot nog een tekst die ik deze week schreef ... Hij moet nu namelijk wekelijks naar de dokter. Heeft last van de symptomen van een inzinking; 't Is ook zo'n doemdenker hé. Krijgt er pilletjes voor en ook al pilletjes tegen 't beven. Ik hoop dat hij zich niet helemaal laat 'slèren' en van 't éne psychische miseriestraatje in 't andere raakt....Pfft. Ik hoop dat dat nieuw werk hem veel courage geeft. Want soms vind ik dat toch wel eens lastig. Ik probeer hier iedereen (mijn man, mijn dochters) goeie moed te geven, een hart onder de riem te steken, positief te zijn, te luisteren. En het zijn voor mij ook allemaal veranderingen, net als voor hen. Mijn man en ik die alle 2 uit gaan werken, mijn man die moeite heeft met de overgang van zelfstandige naar loontrekkende, de kids die nu examens hebben met de bijhorende paniek bij momenten, de oudste die al eens haar vlagen krijgt de laatste tijd als ze haar gedacht niet krijgt, soms heel emotioneel is omdat ze haar vriendinnen vanhet 6de gaat moet en missen en bla,bla,bla.... Ik relativeer zo danig en ik probeer het altijd zo positief mogelijk te bekijken, de optimist te zijn, dat ik er soms bang van wordt. Dat die grote optimist plotseling vanonder aan 't laddertje gaat zitten. Ik wil alleen maar vooruitgang nu. Ons zelfstandigenleven was toch maar een hondenleven. Mja, een hond heeft ook wel een schoon leven tegenwoordig smile-emoticon Aan alles zijn voor-en nadelen, maar ik vind tot nu toe toch minder nadelen. Een leven dat perfect is bestaat niet. Als het perfect lijkt, dan ligt er iets op de loer zeg ik dan. Een mens moet een beetje 'zorgen' of 'miserie' hebben. Als het maar niet te veel is. Tja, ben wat aan 't aframmelen, maar zo heb ik zelf weer courage om als 'moeder de klokhenne' hen vanavond weer allemaal 'op te vangen'.
lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had
't Is lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had. Het begint zo op me door te wegen dat het voor mijn man telkens 'iets' is.
Toen we vroeger zelfstandig waren was er altijd zaging van dat hij niet kon doen wat hij wou, dat hij niet door zijn werk raakte, dat er te weinig financiële middelen waren, waar al dat geld naar toe was, het was altijd iets dat niet naar zijn gedacht was.
Nu gaat hij werken. Vroeger zei hij altijd ik wil niet aan de lopende band in een fabriek gaan staan, ik wil niet bij een zelfstandige gaan werken waar je maar de enigste werknemer bent, ik wil niet in een supermarkt gaan werken, ik wil gaan werken waar er veel omzet is, waar je met een team bent, waar het een bloeiende zaak is.
Nu gaat hij gaan werken in zo'n zaak, nu heeft hij te veel collega's naar zijn gedacht, nu is zijn werk te weinig gevarieerd, nu is er iemand (een vrouw) waar hij nog niet te goed mee opschiet omdat ze de verantwoordelijkheden op zich neemt, nu heeft hij het lastig met zijn Frans dat er ook bij komt. Nu heeft hij soms te weinig werk naar zijn gedacht. Het is gewoon altijd iets. Hij verdient er nochtans goed zijn brood. 's Morgens zit hij hier ver zijn longen uit zijn lijf te spuwen van de zenuwen, vertrekt met een sip gezicht. 's Avonds komt hij thuis, eet, landt in zijn zetel en slaapt. Maar 't is nu niet van dat laatste hoor. Maar ergens begrijp ik de logica niet. Hij heeft te weinig werk naar zijn gedacht en als hij thuiskomt is hij moe en valt in slaap. Maar ik irriteer me veel meer aan 's morgens dat hij de longen ver uit zijn lijf spuwt van de zenuwen en dat het altijd dat 'gejank' is over dat werk. Dan is het tegen mij : 'Ja, wacht maar tegen dat je zelf weer gaat werken voor een baas.' Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het altijd veel meer gewoon ben geweest om te werken voor een baas. Zelfs toen we zelfstandig waren. Hij moet gewoon meer leren relativeren en niet altijd van alles iets weten. Ik heb eens gezegd dat hij meer moet leren respecteren wat hij heeft. Wat voorbij is moet je niet de hele tijd meer zitten over blèten en wat je niet hebt moet je niet altijd zitten naar kwijlen. Wees tevreden met wat je hebt. Het is vaak nog mooier dan dat je zelf beseft. Ik was ook wel al veel langer bezig in mijn hoofd met het feit dat we die zelfstandigheid toch beter vroeger stop zetten dan oorspronkelijk het idee was, omdat het toch niet rendabel genoeg was. Hij heeft dat nooit willen zien heb ik de indruk. Altijd maar opmerkingen, altijd maar 'ruttelen', maar niet de realiteit willen zien. Het lag daarom niet aan ons alleen. De tijd heeft er ook veel mee te maken.
Ondertussen zijn we al een paar stappen verder. Het hoofdstuk winkel is afgesloten. Het waren vaak wel emotionele momenten. Ook toen onze weekendhulp afscheid nam. En dan was er 's avonds net nog de film van de Titanic. Om helemaal weg te blèten.
Ik denk er niet te veel meer over. Ik mis het eigenlijk niet echt. Ik was daar ook al zo lang mee bezig in mijn hoofd. Voor mijn man is heel die periode veel zwaarder geweest. Ik ben blij dat we van al die rotte facturen af zijn. We zijn er weer doorgeholpen. Bedoeling is nu dat we beginnen af te betalen aan mijn ouders. Ik kan maar starten begin juni in een deeltijdse functie, datgene wat ik wou. Ik ben bezig nog iets aan het bij zoeken, maar het is niet gemakkelijk. Mijn man kon al direct starten en mocht er meteen invliegen. Hij heeft eigenlijk niet echt de tijd gehad om tot zichzelf te komen. Ik wel. Het is nu ondertussen wat rustiger op zijn werk. 't Was een mooie aanbieding, maar ik weet niet als hij daar zal blijven.... Hij frustreert zich zo vaak aan bepaalde dingen daar. Tja, hoe dacht ik het vandaag ? Het lijkt soms zo precies alsof hij nooit echt tevreden is met dat wat hij heeft, maar dat hij dat wil wat hij 'kwijt' is, of dat hij iets wil wat hij niet heeft. Precies alsof zijn eigen dingen nooit wel genoeg zijn. Ik dacht : Hij moet eens meer tevreden, gelukkig leren zijn met wat hij heeft. Ik heb hem ook al gevraagd of hij eigenlijk in de job wil blijven die hij nu doet, omdat hij in zijn zelfde branche blijft. Ja, verandering van branche is nog altijd mogelijk he. Hij moet daar eens goed over nadenken en de positieve en de negatieve zaken afwegen voor zichzelf.
We zullen nu door nogal een turbulente veertien dagen gaan. De kop is eraf, zoals ze zeggen. Vandaag zijn we begonnen met onze leveranciers in te lichten. Eind deze week de klanten. Wat zullen we dan allemaal over ons hoofd krijgen ? Ik zal het me in ieder geval niet te veel aan trekken. Er is al veel gewikt en gewogen de laatste tijd, hier ten huize. Moeilijke knopen doorgehakt.... Hopelijk allemaal met een positief resultaat. Mijn man heeft nog nooit zo veel nood gehad aan knuffels, maar dat vind ik niet erg. Knuffels om zijn angst, zijn onzekerheid weg te knuffelen.
Wat brengt de toekomst op de werkvloer. Het zal in ieder geval een heel ander leven zijn dan dat van nu. Alle twee hebben ze hun voordelen en nadelen. Bij beide verwerf je vrijheden en verlies je vrijheden..... Een nieuwe uitdaging !
't Is niet gemakkelijk voor 't moment hier ten huize. Ik probeer wel terug positief te zijn in alles, maar als je met een man rond je zit, die zich leeg voelt, die alles als een zwart ziet, geen zin heeft om uit z'n bed te komen. Die nooit definitieve beslissingen kan maken, die altijd maar denkt : 'en de mensen dit en de mensen dat'. Die meteen wil 'vluchten' bij bepaalde beslissingen. Het is niet gemakkelijk.
Jah, bijna de maand rond en ik ben hier met m'n eerste bericht van de maand. Had al vaak eens gedacht : 'k moet er dringend eens werk van maken, maar 't kwam er gewoon niet van. Januari is al steeds druk geweest. Bij momenten val ik als een boom om in m'n zetel. Het zijn tijden met vaak dubbele gevoelens/mogelijkheden waar ik me tot nu toe redelijk goed doorsla. We zijn grotendeels terug gekomen op ons standpunt van december. Hebben we te vlug gepanikeerd of niet ? De tijd zal het nog wel uitwijzen. Vandaag heb ik een 'rotte dag'. Het gevoel van dat alles wat je wilt kopen zakken geld kost en al wat je wilt verkopen, je er geen fluit voor krijgt. Ik ga dat hier niet in detail uitleggen waarover het gaat, maar zo voel ik me vandaag. Een beetje 'bedrogen', alhoewel het dat niet is. Maar vooral ook 'dom'. Gewoon DOM. Ik zou graag eens iets krijgen en daarmee gerust kunnen zijn en niet dat je ergens steeds ongerust blijft of een zekere verschuldiging draagt, want je bent geholpen van een ander of het is niets van jezelf. Niet iets wat je zelf kon.
