Al vijf weken. Een beetje gedwongen eigenlijk, maar ik ben er toch best trots op. Mag toch ook eens?
Vijf weken geleden stak ik die laatste sigaret op, verfrommelde het pakje en gooide het in de vuilbak. Nog een laatste keer goed trekken..... En sindsdien hou ik het vol, al is het op de tanden bijten.
Het was van 'moeten' eigenlijk. In mijn 40-jarige 'rookloopbaan' had ik al eerder eens geprobeerd, maar nooit echt gemeend - bleek meestal snel. Nu was het anders. Als een hartchirurg je vertelt dat er wat overbruggingen in kransslagaders moeten gebeuren, dan ga je toch twee keer heel diep nadenken. En dan weet je: het is nu of nooit. Voorschrift bij huisdokter voor pilletjes die de goesting voor een sigaret wegnemen. Sceptisch begonnen, maar het moest hé. Na twee weken moet je dan echt stoppen, ik heb nog een weekje een beetje valsgespeeld..... Maar sindsdien: ROOKVRIJ.
Drie weken geleden ging ik dan onder het mes. Alles goed verlopen, zeggen de dokters toch. Ik mag ondertussen revalideren: wandelen, trappen doen, kinesist. En veel rusten tussendoor. Om langzaam maar zeker opnieuw de oude of beter de 'vernieuwde' ik te worden.
Echt blij waren de baasjes niet gisteren, misnifauw. Al wou ik, katertje-geweest Lowieke, gewoon mijn dankbaarheid tonen. Klein foutje blijkbaar, maar baasjes zijn vergevingsgezind....
Een dik anderhalf jaar al ben ik 'thuis'. Bazinneke vond me dolend, miauwend aan het station van Erembodegem en ja, ik betrouwde ze redelijk snel en liet me meepakken. En dat heb ik me nog niet beklaagd, miauwhoor. Koekjes, korreltjes, kattenpateekes, drinken.... alles ruim tot mijner beschikking - heel soms op miauwvraag..... Van het terras - één hoog - naar de tuin (en terug)? Daarvoor kreeg ik vorige zomer al een kattentrap - moest ik niet meer op het dak springen en kruipen, dat uitzicht verveelt op den duur ook hé.
Dus dagelijks op verkenning gaan kon ik al. Enige voorwaarde: baasjes moesten me buitenlaten. En ja, ik had soms ambetante uurtjes blijkbaar, mihihiauw. Maar voor alles bestaat er een oplossing in de mensenwereld, gelukkig. Dus kreeg ik een kattenluikje in de voordeur, kan ik gewoon binnen en buiten wanneer ik wil. En daar heb ik al van geprofiteerd, mijoepieauw. Hele nachten buiten, af en toe binnenglippen om wat te eten en terug 'den hof af'.... het kan nu allemaal.
En gisteren wou ik dus mijn dankbaarheid tonen. Dat ik achter insecten en vlinders sprong, dat wisten baasjes al. Dat ik op muisjes lag te loeren ook, evenals dat ik er al eens ééntje gepakt had. Maar toen was er enkel die kattentrap..... Nu had ik weer beet en kattentrots liet ik mijn prooi luid miauwend in de gang zien....
Echt blij waren de baasjes niet, misnifauw. Maar kwaad ook niet. Zo lang ik mijn trofeeën maar niet in zetels of bed leg zeker?
Lang getwijfeld, ik geef het toe. Maar na het lezen van verschillende reacties na het verspreiden van een infobrochure in 'ons' Erembodegem, wil ik toch mijn mening geven over (de reacties op) het 'Masterplan Erembodegem'.
Ik was er bij op 1 juni 2017, toen we in werkgroepjes brainstormden. Om een door het stad aangeduid studiebureau (een duo blijkbaar) op weg te zetten om (vrijblijvend?) ideekes op papier te zetten, plannen te tekenen, 'ons dorp' naar de jaren 2025 of zo te brengen. Ik heb daarover begin juni 2017 een verslagje op 'Ge zetj van Erembodegem as ge...' geplaatst trouwens.
En nu valt er een folder in de bus, nu verschijnen er krantenartikels, komt schepen Van de Steen op de regionale tv. Waarom? Waarom al die reacties in de groep 'Ge zetj van Erembodegem as ge...'? Omdat we - in het algemeen - niet verder nadenken, gewoon slikken wat we denken gelezen, gehoord te hebben. En dan worden zelfstandigen - nee, ik ben er gene !!!! - in woorden aangevallen, verweten; wordt er verwezen naar zaken die - volgens mij toch - niet rechtstreeks met al de problematiek te maken hebben.
Op 28 april in sporthal Schotte worden de 'ideeën' voorgesteld, mag iedereen reageren, zijn eigen inbreng doen. Ik hoop alleen dat dit alles gaat leiden naar een leefbaar Erembodegem. Of willen we gewoon een slaapdorp worden van Brussel, Aalst of Gent???? Spreek u uit, geef uw mening op 28 april. In de hoop dat er rekening mee gehouden wordt.
Een tijdje geleden dat ik mijn kattenavonturen nog deelde op baasjes blog, maar met mij, Lowieke, gaat alles goed hoor.
En baasjes zien mij graag, ik heb nu een eigen deurtje, allé kattenluikje. Moet wel een bandje om met een magneetje aan, maar nu, na een dikke week heb ik het systeem ook door. Kan ik binnen en buiten wanneer ik wil. Joepiemiauw. Met mijn kop goed duwen en dan leest het luikje mijn bandje en kan ik buiten of binnen. Al laten baasjes me ook nog langs terras en kattentrap buiten, als ik eens lief of smekend kijk.
En ook al ben ik een katertje-geweest, ook voor mij is het 'kattentijd', zoals de mensen zeggen. Dus gaan we 's avonds wandelen, andere katten opzoeken en kom ik thuis wanneer ik wil, mihihiauw, langs mijn deurtje. En dan hoor ik ze in hun slaap zuchten: 'Lowie is er.' Dat ik dan de godganse dag uitgeteld ben na een nachtje stappen, begrijpen jullie wel. Dus nu, tijd voor mijn dutje.
Kunnen we het misschien afspreken met zijn allen? Ook al ergeren we er ons soms (fel) aan. Ik als één van de eersten, trouwens..... Maar als er iets serieus gemeld wordt via-via, dan moeten we die taalfoutjes toch door de vingers kunnen zien????
En, sorry beroepsmisvorming zeker, ik erger me er soms ook heel hard aan. Taalfouten, niet goed voor mijn hart (blijkbaar....). Maar ik heb wel respect voor iedereen die dankzij de nieuwe (zogenaamde sociale) media hun mening kunnen spuien, kunnen melden wat er in hun buurt misloopt, verdachte dingen signaleren, enzovoort.... En dat zulke meldingen niet in 'perfect Nederlands' - wat wilt dat trouwens zeggen - op Facebook en co worden gezet, ik leer er mee leven hoor.
Nee, effen serieus. We moeten (helaas) met zijn allen blijven uitkijken, alert blijven. Iedereen moet hopen dat hij/zij geen slachtoffer wordt van vandalisme, diefstal, inbraak .... En indien toch.... dat een goede buur, voorbijganger, of ik weet niet wie - toch tips kan geven om daders te pakken.
Chapeau, AB Inbev - die van Jupiler, Stella en co - weet nu al welke Rode Duivels naar het WK in Rusland gaan, straks in juni. Toch als ik hun affiche mag geloven. Waarom betaalt de voetbalbond nog een bondscoach?
Marketingjongens zijn soms onbegrijpelijk. Vind ik toch. Maar zij worden er voor betaald, hebben er wellicht ook voor gestudeerd (sic). Dus wordt merknaam Jupiler voor enkele maanden veranderd in 'Belgium', om de Rode Duivels een extra stimulans te geven. Jaja..... En ondertussen is er een affiche klaar, met 24 namen en handtekeningen van de Duivels die naar Rusland gaan trekken.....
Wilt men ons toch laten geloven. Want bekijk die poster eens goed, gebruik jullie voetbalverstand..... Op het lijstje van 24 - er mogen slechts 23 spelers geselecteerd worden (oesje) - twee keepers (Courtois en Mignolet). Normaal worden er drie doelmannen meegenomen...... Maar kom, niemand van die mannen raakt gekwetst, wordt geschorst en anders zal er nog wel een veldspeler tussen de palen gaan staan zeker? Ook erbij: Origi, een speler die, uitgeleend aan Wolfsburg, de laatste maanden geen deftige bal meer geraakt heeft.....
Anderzijds ben ik persoonlijk wel blij dat Radja Nainggolan zijn plaatsje in die kern heeft. Of bondscoach Martinez zo blij is met deze pre-selectie, durf ik te betwijfelen. En, ik moet ook eerlijk zijn, met de meeste door 'Inbev-geselecteerden' kan ik wel leven........
4 maart. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Hoop ik toch.
Vandaag één jaar geleden kon ik genieten van de pasgeboren lammetjes in de wei 'thuis achter'. Dit jaar zullen er geen nieuwe schaapjes meer komen, gewoon omdat de eigenaar (voorlopig?) niet meer kweekt. Een beetje jammer, maar ook begrijpelijk. Al vond ik die eerste voorzichtige stapjes, sprongetjes, dat bedelen om melk bij mama wel heel leuk.
Vandaag, 21 jaar geleden, werd mijn dochter geboren. Een meid waar ik trots op ben, die haar eigen weg gaat, haar eigen willetje heeft. En die verdomme haar best doet aan de KU Leuven. En ook hier, dat eerste kruipen, die eerste stapjes, die beginnende deugnieterij, die kleine ongelukjes, die..... Tijden die niet meer terugkomen.
Maar ik ben een trotse papa, want ik ben zeker dat je je weg gaat vinden. Met voor- en tegenspoed (helaas, c'esr la vie). Nogmaals proficiat meid, happy 21!!!!!!!!
Ik ben kwaad. Of misschien eerder ontgoocheld. Want was er deze middag op het VTM-nieuws? Een wetsvoorstel: langdurig werklozen wil men verplicht twee halve dagen per week gemeenschapsdienst laten doen.....
OK, het gaat misschien (opnieuw) tegen mij spelen, maar het ligt op mijn maag. Ik heb niet gevraagd om ontslagen te worden, ik vraag niet om telkens - al drie jaar (sic) - opnieuw afgewezen te worden bij een sollicitatie: het zinnetje 'uw profiel is niet wat we zoeken (of aanverwanten)' ken ik al van buiten. Als je al reactie krijgt... En ja, volgende week word ik er 55. Niet meer van de jongsten, maar nog steeds bereid om te leren, bij te scholen. Ik volgde niet voor niets maanden een VDAB-opleiding, in een totaal andere branche als mijn (bijna) 30-jarige journalistenloopbaan....
En dan komt er een - in mijn ogen - 'snotneus' van rond de veertig zeggen dat we dan maar gemeenschapsdienst, vrijwilligerswerk moeten gaan doen??? Maar ik wil vooral echt aan de slag, verloond worden voor wat ik presteer en ik zal er dan ook voor de volle honderd procent voor gaan! En moet ik daarvoor wat bijscholen, bijleren... Voor mij geen probleem. Maar geef me aub een echte kans.....
Rust in vrede Tuuttuut. Deze morgen heb ik het gehoord. En ook al was dit eigenlijk al een lang aangekondigd verdict, het komt toch aan. RIP.
Een vier jaar - ietsje meer, ietsje minder misschien - heb je gevochten, heb je je nooit willen neerleggen bij het onvermijdelijke. Helaas heb je je strijd verloren. Ondanks je humor - toch tegenover mij, tegen anderen. "Ik wacht tot het crematorium in Aalst er is", was één van de laatste zinnen die ik je hoorde zeggen, in september of zo. Vlak voor je nog eens voor één of andere nieuwe behandeling 'binnen' moest. En sorry Tuuttuut dat ik je niet meer ben komen bezoeken thuis - ik ben daar nu eenmaal geen held in.
Een jaar of tien geleden, denk ik. Toen we elkaar voor de eerste keer tegenkwamen. Bij Joske, op de plesj in Erembodegem. Jij met je 'fleske'. En met je onnavolgbare droge humor, mij als Limburger me meteen aanvaard in het groepje laten voelen. Dank. Helaas ben je niet de eerste van die dinsdagse bende die het aardse al heeft verlaten.....
Tuuttuut, bedankt dat ik je mocht kennen. En als er buiten dit aardse nog iets is, laat ze dan luid Rammstein door de boxen spelen als je aankomt. Rest In Peace.
Ja het is koud buiten. Gezond koud, wordt er soms gezegd. Zonnetje schijnt vrolijk en uit de wind, goed ingeduffeld, is het aangenaam. Zeg dat een roker het gezegd heeft.
Want voor die ongezonde, onhebbelijke gewoonte moet ik naar buiten. Binnen wordt er niet gerookt, geen probleem. Toch niet in de zomer, bij droog weer. Nu is het wel droog, maar toch verdomd frisjes, zeg maar koud buiten. Eén voordeel, ik steek er een paar minder per dag op. Denk ik toch.
En als ik dan 's morgens de eerste sigaret opsteek, zie ik ze liggen: de schaapjes in de wei 'thuis achter'. Voor die dieren is het precies niet koud, ze lijken integendeel te genieten van dit weer. Het is precies of ze nu 24 uren per dag buiten zijn. Liggen in het gras, al dan niet in het zonnetje, soms een beetje grazen. Vorig jaar waren er een paar zwangere schapen, kregen we zo in maart de lammetjes te zien en te horen. Helaas, deze winter, de komende lente zal het niets zijn. Er is niet gekweekt deze keer. Een beetje jammer, want die kleine lammetjes zien rond hun moeder draaien, was toch leuk om zien.
Ook Lowie houdt niet zo van dit weer. Het is te zeggen: hij komt nog altijd zagen om buiten te mogen, maar als hij zijn wandelingetje gedaan heeft komt ons katertje-geweest nu toch veel sneller binnen. Lekker warm, achter het glas, naar zijn vrienden-schapen kijken en loeren naar de vogels. Maar om daar op te jagen is het nog te koud, vindt Lowieke. En als baasje zo zot is om daarin te gaan roken, miauw dat moet hij weten.
Weir doeng voesj. Voor niet Aalstenaars: 'Wij doen verder'. Het is een tijd geleden dat ik nog blogde, maar de microbe blijft. Zijt maar gerust. Of juist niet....
Ik heb het 'papiertje' op zak, mijn certificaat dat ik de VDAB-opleiding 'Dispatcher in de transportsector' heb afgewerkt, beëindigd. Begin oktober begonnen, net voor carnaval Aalst vijf weken stage achter de rug. Beetje trots op mezelf. Een heel andere wereld - ik kom uit de krantenbusiness hé - leren kennen, leren waarderen. Ogen opengetrokken, nieuwe dingen leren kennen, mensen op de zenuwen gewerkt, maar ook veel geleerd. Met dank aan de mensen van Trans Europe Express in Erpe-Mere, waar ik die stage mocht doorlopen.
En nu doen we verder. Niet alleen met deze blog, maar ook met de zoektocht naar werk. Want ook al heb ik mijn leeftijd misschien tegen, ik ben nog altijd gemotiveerd. Ik wil nog altijd aan de slag. En daarom blijf ik solliciteren, voor jobs in de communicatiesector, in de administratie, nu zelf in de logistieke wereld. Ooit moet het toch lukken????
2018, bijna, nog een paar uren. De vooravond van een nieuw jaar. Een beter jaar? Laat ons hopen. Bij deze wens ik al mijn vrienden, kennissen, familie, blog-volgers en al wie het wil weten: let's (y)our dreams come true.....
Al in 1963 - mijn geboortejaar - lanceerde een man 'I have a dream'. Een Amerikaanse (zwarte) dominee, die hoopte op een betere wereld. Voor hem, voor u, voor mij. Helaas werd Martin Luther King vermoord, onder andere om deze nobele gedachte, om het feit dat hij iedere mens - los van huidskleur - gelijk achtte. Omdat hij... veel te goed was, dacht te zijn????
Ik wil me zeker niet meten met dominee King - verre van - maar ook ik heb dromen. Ik droom van een samenleving - beginnend in 'mijn dorp' Erembodegem, en liefst heel ver uitgebreid - waar mensen met respect voor elkaar samenleven, samenwonen. Waar sluikstorten niet meer bestaat, waar van andermans eigendommen afgebleven wordt, waar er geen vandalisme meer is, waar verkeersregels gevolgd worden, waar.... Waar het echt goed is om te leven.
Ik zal maar blijven dromen zeker? Of??????????????????????????
Schoolvakantie, het is meer dan 35 jaar geleden..... Maar nu opnieuw. Jaja. Een VDAB-cursus volgend - op mijn 54ste (sic) - heb ik nu nog eens schoolvakantie. Joepie. En nu heb ik tijd om via deze weg iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en vooral voor 2018.
Het is echt raar, gek, onwezenlijk,..... Als 54-jarige terug op de 'schoolbanken'. Maar toch. Eind augustus of zo, uitgenodigd op een infosessie door de VDAB. Er ging een opleiding 'Dispatcher in de transport' georganiseerd worden. Iets voor mij misschien? Geen flauw idee, maar eens gaan luisteren kan geen kwaad, dacht ik. En zelfs naar de tweede infodag - met testen - ging ik, waarom niet? Een zogenaamd motivatiegesprekje, terug in Temse? Ik heb niets te verliezen, dus....
En dan krijg je dat telefoontje. Dat je geselecteerd bent, dat je goedgekeurd bent om aan die cursus te beginnen. Ikke? Ja dus. Totaal geen voorkennis van dat transportwereldje - ik kom uit de journalistiek....; computerkennis - los van tekstverwerking - stond ook op een heel laag pitje. Maar toch, ik mocht met tien anderen (nummer elf hebben we nooit gezien) aan die opleiding beginnen.
Heb ik de voorbije twee-en-half maand iets geleerd? Ja. Ik heb geen schrik meer van excel, ik heb mijn talen (Frans en Engels) bijgeschaafd, up-to-date gebracht. Maar vooral: ik heb (toch een beetje) inzicht gekregen van het transportwereldje, begrijp nu toch al iets van hoe chauffeurs aangestuurd (moeten) worden om de klanten - u en ik dus, thuis of in de winkel - op tijd te bedienen.
Ligt in die branche mijn beroepstoekomst? Wie weet? Volgens lesgevers zou het kunnen. Ik zal het (misschien, heel misschien) weten na mijn vijf weken stage, die begin januari start. Ik ben benieuwd, maar enthousiast. Een extra duimpje voor 2018???????
Ja ik weet het, ik val in herhaling. Al sinds het begin van mijn blog heb ik het regelmatig over respect. En blijkbaar moet ik het blijven herhalen: 'Hebt aub respect voor elkaar, voor elkaars werk.'
Deze week maandag. Kl... weer. Sneeuw, koud, op de weg niet te doen. En toch zijn er mensen die proberen het voor ons, de 'sukkels', toch min of meer berijdbaar, begaanbaar te maken. En oké, ik heb ook gevloekt, me ook geërgerd. Maar anderzijds moet ik een dikke chapeau doen voor zij die toch het onmogelijke probeerden te doen: de wegen min of meer vrij te maken. En dat er dan nog idioten - ik vind geen ander woord - zijn die ondanks alle omstandigheden toch nog willen voorbijsteken, andere kunstjes uithalen..... Ik herhaal - toevallig titeltje van deze blog - RESPECT voor allen die het ons toch - ondanks al (mijn of jullie) gevloek - probeerden 'gemakkelijk' te maken. Ook voor hen die hun voetpad vrijmaakten of toch probeerden: merciekes.
Respect ook voor de mannen/vrouwen van Ilva, die toch probeerden 'ons' vuil op te halen waar mogelijk tijdens die paar sneeuwdagen. Ne dikke chapeau. Ook voor 'onze' Marcel, die Erembodegem op zijn eentje proper probeert te houden, die - niet altijd meer zonder morren, maar toch - zwerfvuil, volle plastic zakken sluikstort bijeenraapt, bijeenveegt. En nu ook nog eens de tunnels onder het spoor mocht bestrooien met zout (naast wat voetpaden...). En respect voor de mensen van Bpost, die op besneeuwde, beijzelde voetpaden mochten 'crossen' om ons toch maar ons gazet of een vervloekte rekening te bezorgen.
En ook respect voor iedereen van de Erembodegemse dekenijen. Ja, ik weet het, ik vloek ook soms op jullie kerstbomen deze periode, ik vraag me soms ook af of die nu werkelijk zo groot moeten zijn, of ze nu echt het voetpad lastiger begaanbaar moeten maken. Maar jullie proberen tenminste iets van Erembodegem te maken, jullie willen 'ons dorp' doen leven. En daarvoor heb ik heel veel RESPECT. En ik hoop dat ik niet alleen ben.....
Vragen, vloeken, duimen..... Ja, het is 'aan ons'. Bij 'ons' gaan de werken beginnen, we gaan het nu echt aan den lijve ondervinden. Jammer, maar helaas. Maar ook nodig...
Kort samengevat: de werken tussen Erembodegem-kerkhof en de spoorwegbrug zijn (zo goed als) gedaan, nu begint het GROTE stuk - Rooms-Hofstraat, Keppestraat tot Ninovesteenweg, vanaf donderdag. Een 'dik' jaar zal het alles bij elkaar duren. Leuk? Verre van. Nodig? Helaas wel blijkbaar. En daar moeten we ons bij neerleggen, daar moeten we het beste van proberen maken.
En dus dank ik Erembodegem Mobiel om ons op de hoogte te houden. Of toch omdat te proberen. Want soms gaat het snel, worden er beslissingen genomen, situaties veranderd..... Ik duim dat die site - samen met de mensen van 't stad - de betrokkenen - en alle andere gebruikers - op de hoogte houdt.
Deze morgen zag ik op Facebook een - volgens mij - min-of-meer 'logische 'omleiding voor gewoon verkeer, ook al besef ik volledig dat niet iedereen van de voorziene 'omleidingsstraten' nu staat te juichen. De bluts met de buil, of zoiets, luidt het spreekwoord.... Kortom, we moeten aan 'deze kant' van de spoorweg nog een dik jaar doorbijten en dan maar hopen dat er een goed eindresultaat (à la Hogeweg, maar beter?) uit de bus komt......
Ja, er zijn nog vragen - bij mij, bij andere buurtbewoners, bij frequente gebruikers van de Keppestraat, van.... Ja, we vragen ons af of op al die omleidingen 'zwaar' verkeer effectief geweerd gaat worden - of dat er tenminste toch controle zal zijn. Ja, er gaat gevloekt worden in de (voorziene omleidings)straten, want ze gaan meer verkeer moeten verwerken, zien passeren.
Maar we gaan ook met zijn allen duimen, opdat het toch - ondanks alle twijfels, alle gezeur vooraf - goed gaat verlopen. En met een beetje chance, een dosis geluk, een konijnenpootje extra, een klavertje-vier .... gaat de einddatum december 2018 ruim overschat blijken......
Voetjes op de grond houden alsjeblieft. Twee - we moeten eerlijk blijven - mindere oefenmatchen van de Rode Duivels zetten journalisten, voetbalkenners, analisten en consoorten al meteen in rep en roer. Realisme is blijkbaar heel ver weg.
Oke, we hebben (heel) goede spelers - sommigen horen bij hun club wekelijks tot de uitblinkers, worden door hun trainers geroemd, volgens hen (en journalisten) behoren ze tot (net-niet) de wereldtop. Maar elf goede spelers maken nog geen goede ploeg - en hebben de Rode Duivels er elf rondlopen? Zonder afbreuk te doen.... ik twijfel toch.
En dat is nu net de taak van de bondscoach, om van een allegaartje van 'vedetten', degelijke voetballers en waterdragers een geheel te maken, om die bende voetballers - op hun manier 'kinderen' - voor elkaar door het vuur te laten gaan om SAMEN tot een goed resultaat te komen. Heb je daarvoor een konijnenpootje zoals Guy Thys in 1986 nodig? So be it.
Feit: de Rode Duivels gaan naar het WK in Rusland volgend jaar, de Italianen niet. Maar: hebben jullie de groepsindeling van de voorronde nog eens bekeken? En die play-offs tussen de nummers twee, dat is toch min of meer een loterij. Stel dat Italië en België van groep 'gewisseld' waren? Dat de Duivels in de voorronde in een groep met Spanje zaten - of met Frankrijk, Portugal.....? Dat ze barrages hadden moeten spelen tegen Kroatië, Zweden, Denemarken? Nee, 'we' hadden geluk, zaten in een (relatief) makkelijke groep en deden het daar - de ene keer al beter dan de andere - goed.
Maar dit alles biedt geen garantie voor komende juni. Al zal ik de eerste zijn om voor het tv-scherm te supporteren, te vloeken, te duimen voor een goed resultaat. Maar heren journalisten, analisten en 'kenners' geef dan aub de bondscoach en de spelers de tijd, vergeef hen een slechte/mindere oefentweedaagse en duim met de hele voetbalminnende bevolking mee dat onze 'sterren', onze kernspelers fit aan het WK kunnen beginnen (en dat de loting - weer - meevalt.....).
De waarheid. Gaan we die ooit krijgen? Na meer dan 30 jaar. Over de 'Bende van Nijvel' bijvoorbeeld. Of over de CCC, zelfde periode ongeveer. Ik vraag het me gewoon af.
Oke, er is een naam op 'De Reus' geplakt, op zijn sterfbed zou hij aan zijn broer 'bekend hebben'. Ik hoop echt dat het klopt, dat het geen fantasie is.... Ondertussen komt uit dat amateurduikers al in mei of zo kisten met munitie en wapens uit het kanaal in Ittre hebben bovengehaald. Misschien zijn ze van..... Nu gaat dat onderzocht worden, want toch in de buurt van andere 'vondsten'.
Meer dan 30 jaar worden er te pas en te onpas dingen opgerakeld over de (begin)jaren 80. In ons Belgenland een donkere, sinistere, bloedige periode. Helaas.... De CCC, de Bende, allebei onschuldige slachtoffers op hun geweten. Maar wie zat er achter? Wie gaf de opdrachten? Was het gewoon met de natte vinger dat die overvallen, die aanslagen gebeurden?
Iedereen zijn gedacht, zijn eigen bedenkingen. Ik denk zelf dat er misschien meer achter zat, of zou kunnen zitten. Dat er 'ergens' personen opdrachten gegeven hebben, om paniek, ongerustheid te zaaien bij u en mij. Personen, die we - vrees ik - nooit zullen kennen, die nog altijd met u aan tafel kunnen zitten zonder enige emotie te vertonen als het over deze zaken gaat.
Ik moet blijkbaar sommige mensen geruststellen: "Ik leef nog." Maar door omstandigheden zit ik wat minder op Facebook en co, heb ik minder tijd om te bloggen.
Ik heb immers een VDAB-cursus 'Dispatcher voor Transportsector' toegezegd, die ik nu al enkele weken volg. Lessen in Temse en Sint-Niklaas, vanuit Erembodegem niet echt vlot bereikbaar, maar daar maal ik niet echt om, daar kan ik mee leven. Ik heb me trouwens zelf ingeschreven, zonder enige dwang.
Waarom? Tja. Dat vraag ik me ook nog af. Maar toch..... Het is een heel andere wereld. Na 30 jaar journalistiek trek ik soms - eigenlijk heel dikwijls - mijn ogen open, hoor ik zaken, dingen van de lesgevers - die uit het 'wereldje' komen - die ik nooit kon vermoeden, nooit geweten heb. En ook is het niet altijd 'vlot' gebracht, het is toch interessant. Echt waar.
En ik leer computerprogramma's waarover ik al hoorde, maar die ik nog nooit heb moeten gebruiken. Ja lach maar: excel. In de journalistiek heb je dat niet echt nodig hé. Nu leer ik de kneepjes. Vanaf nul. En straks gaat het geen geheimen meer voor me hebben (na heel wat oefenen....).
Samengevat. Heb ik spijt dat ik die cursus volg? Nee. Zijn het lange dagen? Ja, want zo lang op een stoel zitten en luisteren, wat oefeningen maken.... - het is een beetje school - ben ik niet meer gewoon. Maar heb ik hoop dat deze opleiding me straks terug aan de slag kan helpen? Toch wel, anders was ik geen kandidaat geweest !!!!!!!
By the way.... Mijn medecursisten, van allerlei pluimage, van alle leeftijden - ik ben niet de oudste, maar zeker niet de jongste (sic) - zijn, allen met hun eigen karakter, toffe mensen. Echt waar.
Dank u HLN. De 'reus' van de Bende van Nijvel is blijkbaar ontmaskerd, de naam is bekend bij 'bevoegde' instanties. Mooi, leuk, vooral eindelijk. Maar nu begint het pas. Toch in 'mijn' Erembodegem.
Waarom? Omdat jullie schrijven dat sommige leden van die (verderfelijke) groep samenkwamen in een - ik citeer min of meer - klein cafeetje in Erembodegem. Welk cafeetje? Daarover wordt nu aan de (weinig overblijvende) Erembodegemse togen gepalaverd, gegokt, gegist. Was het bij X, toch een Vlaamsgezinde? Nee, bij Y, want daar kwamen veel 'flikken' over de vloer. Neenee zegt een andere, het moet bij Z geweest zijn, daar zaten toch soms mannen in een hoekje te konkelfoezen.... Of was het bij..... Ga zo maar door.
Ik woon nu 25 jaar in Erembodegem - dus na de laatste feiten van de Bende - en heb veel gehoord over het 'vroegere' caféleven in 'mijn' dorp. Toen waren de cafeetjes, de uitgangsgelegenheden bijlange niet op twee handen (zeg maar vijf of meer.....) te tellen. Dus als we terug gaan in de tijd, eventjes logisch proberen denken, kan dat cafeetje begin jaren 80....... Ik weet het niet.
En wil ik het eigenlijk weten? Niet bepaald. Want betreffende uitbater kan er totaal niets mee te maken hebben. Ik zou vooral willen dat 'die zaak' eindelijk opgelost geraakt. Dat alles boven water komt. Dus wie iets weet.........
Raar. Hoe moet je reageren, hoe moet je je gedragen? Ik weet het soms echt niet meer. Zoals vandaag.
Een goede kennis - ik durf hem zelf kameraad te noemen - vecht al jaren tegen kanker, ondergaat/onderging allerlei behandelingen - tot die nieuwe immuuntherapie toe. Maar niets slaat blijkbaar aan, helaas.
Ik had hem al een hele tijd niet meer gezien, hoorde wel wat nieuws via zijn zuster en schoonbroer. En opeens deze middag stond hij voor mij. Hij krijgt nu bloed, opdat ze volgende week - of de week daarop... - terug met één of andere behandeling zouden kunnen starten.... En ondanks het feit dat hij nu al jaren aan het 'sukkelen' (sic) is, afzien - denk ik toch - blijft hij - naar mij, naar anderen - goedlachs, min of meer optimistisch, sarcastisch soms. Kortom gewoon zoals vroeger, zoals voor het verdomde verdict viel.
Raar, vind ik het. Echt waar. Ik weet niet goed hoe ik tegen hem moet reageren. En aan de andere kant heb ik enorm veel bewondering voor zijn moed, zijn vechtlust. Ik denk niet dat ik zelf.....
