Rust in vrede Tuuttuut. Deze morgen heb ik het gehoord. En ook al was dit eigenlijk al een lang aangekondigd verdict, het komt toch aan. RIP.

Een vier jaar - ietsje meer, ietsje minder misschien - heb je gevochten, heb je je nooit willen neerleggen bij het onvermijdelijke. Helaas heb je je strijd verloren. Ondanks je humor - toch tegenover mij, tegen anderen. "Ik wacht tot het crematorium in Aalst er is", was één van de laatste zinnen die ik je hoorde zeggen, in september of zo. Vlak voor je nog eens voor één of andere nieuwe behandeling 'binnen' moest. En sorry Tuuttuut dat ik je niet meer ben komen bezoeken thuis - ik ben daar nu eenmaal geen held in. 

Een jaar of tien geleden, denk ik. Toen we elkaar voor de eerste keer tegenkwamen. Bij Joske, op de plesj in Erembodegem. Jij met je 'fleske'. En met je onnavolgbare droge humor, mij als Limburger me meteen aanvaard in het groepje laten voelen. Dank. Helaas ben je niet de eerste van die dinsdagse bende die het aardse al heeft verlaten.....

Tuuttuut, bedankt dat ik je mocht kennen. En als er buiten dit aardse nog iets is, laat ze dan luid Rammstein door de boxen spelen als je aankomt. Rest In Peace.