-In de gemeente M. werd een zekere V.R. aangehouden. De man had een 12-jarig meisje
 aangevallen in een bosje en gepoogd haar te verkrachten. V. R. was lid van zowat alle
 katholieke organisaties van de gemeente en hoofd van de Bond van het Heilig Hart.
 Enkele dagen later liep de man al terug triomferend rond in de gemeente. Volgens de
 pastoor was het meisje de uitlokster van de feiten geweest en zijn contacten met justitie
 leverden al vrij snel resultaat op.
 Nochtans was het helemaal niet moeilijk geweest om uit de getuigenis van de 12-jarige
 op te maken dat ze in de verste verte geen uitlokster was. Daar was bovendien nog de 
 reputatie in de gemeente van de vrome kerkganger. 
 Gekortwiekt door kerk en gerecht ... ALWEER !!!

Dit zijn maar twee voorbeelden. Ik zou er nog veel meer kunnen aanhalen, maar ik denk 
dat deze twee gevallen niets aan duidelijkheid overlaten. Het geeft meteen ook een idee
hoe moeilijk elk onderzoek naar seksueel misbruik wel is, of het nu gepleegd werd door
geestelijken of hun beschermelingen, zoals in de twee gevallen hierboven.
Ontmoedigend, frustrerend, ... Maar we gaan door !
===================================================== 
         
 
 

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

"Geestelijken als beschermers van pedofielen" - deel 2 van verhaal opgetekend door
                                                                              Gaston Bontinck.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
... Het kan er bij mij absoluut niet in dat een geestelijke van een gemeente of dorpsgemeenschap
optreedt als verdediger van hen die, om eigen driften te bevredigen, zich vergrijpen aan kinderen.
Diezelfde geestelijken, die dienen in te staan voor de opvoeding van de kinderen, die hen toch
de waarden wan het leven horen bij te brengen (uitgaand van hun geloof).
Diezelfde geestelijken, die zich dagelijks uitgeven voor de redders van de ziel van het kind.
Wraakroepend,  en dan gaan zij bovendien nog alles in het werk stellen om hun enorme gezag en
status zo doorslaggevend als mogelijk in de weegschaal te leggen bij de gerechtelijke kringen. 
En dat met de bedoeling daders van ernstig seksueel misbruik de hand boven het hoofd te houden,
er vooral voor te zorgen dat er geen vervolg wordt gegeven aan de eerste vaststellingen van
onderzoek, de zaak als het maar enigszins mogelijk was verticaal te klasseren.
De daders werden niet alleen met raad en daad bijgestaan, maar voortdurend werd geprobeerd
de onderzokers bij de gerechtelijke instanties in een slecht daglicht te stellen, hen tegen te werken,
en zelfs met grove middelen in de aanval te gaan.
Dit is geen theorie die ik hier zomaar verkondig. Het is de grauwe realiteit die ik kan staven en
bevestigen aan de hand van duidelijke voorbeelden.
-De genaamde V.S. uit P. : Aangehouden op beschuldiging van tientallen aanrandingen, gepleegd
 op minderjarige meisjes van 8 tot 11 jaar oud. Een hele verzameling echt compromitterende foto's,
 (niet zomaar fotootjes, laat dat even duidelijk zijn) werd door ons in zijn woning in beslag genomen.
 Hij was er nog fier op ook en verklaarde zonder blikken of blozen :"Ik moet slechts meisjes hebben
 van 8 tot 11, omdat er daar geen haar op staat" (woorden van de dader werden hier letterlijk weer-
 gegeven). Bij al die foto's lag een hele verzameling kerkboeken (gebedenboeken dus), en aan een 
 speciale spiegel in zijn woonkamer bengelde een paternoster.
 De ganse gemeente en omgeving slaakte een zucht van verlichting toen vernomen werd dat de man 
 opgepakt werd.
 Diezelfde persoon, door ons geboeid overgebracht naar ... , mocht na 10 dagen de gevangenis 
 verlaten ... na bemiddeling van de geestelijkheid van ... De man was familie van een belangrijk 
 persoon, lid van de kerkfabriek, en dies meer. 
 Kerel ging alle dagen naar de mis en werd door de geestelijkheid beschouwd als een vroom en 
 diepgelovig mens.
 Tijdens mijn onderzoek kreeg ik in niet mis te verstane bewoordingen te horen :
 "Ik zal alles doen wat ik kan om meneer V. naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me dat 
 verzekerd."
 Enkele dagen later liep de man terug vrij rond in gemeente en omstreken. Kan je je de reactie
 van vele mensen voorstellen tegenover de rijkswachters die de man hadden aangehouden en 
 overgebracht hadden  naar de gevangenis? 
 WORDT VERVOLGD.
==========================================================
==========================================================
 

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Tekst opgetekend door Gaston Bontinck (in de jaren '60 als rijkswachter verbonden aan
de Bijzondere Afdeling "Jeugdbescherming en Zedenfeiten".
======================================================
Geestelijken als beschermers van pedofielen.
++++++++++++++++++++++++++++
Het is niet de bedoeling hier het proces te maken van alle geestelijken, maar ik kan niet
nalaten enkele droevige gevallen te beschrijven, waarbij onderzoeken naar seksueel 
misbruik werden gedwarsboomd door geestelijke autoriteiten. 
In de gevallen hieronder vermeld zijn de daders geen geestelijken, maar in bepaalde 
gevallen "eerbare leden" van de kerkfabriek. 
Wraakroepend vond ik hoe de daders tijdens hun ondervragingen telkens duidelijk 
lieten voelen dat ze een beschermer hadden in kerkelijke kringen die een lange arm 
had in de gerechtelijke wereld in G. en D. 
Sommige geestelijken deinsden er bovendien niet voor terug bedreigingen te uiten 
indien het onderzoek gebeurlijk te ver zou doorgedreven worden. 
Geestelijken van R. en omliggende verdedigden keer op keer daders die wij op grond
van ernstige zedenfeiten hadden aangehouden en stelden alles in het werk om hen zo snel
mogelijk TERUG uit de gevangenis te krijgen. 
Frustrerend te moeten aanzien hoe bepaalde monsters op vlak van zedendelicten, die wij 
na moeilijk onderzoek in het gevang hadden gekregen, binnen de kortste keren er in 
slaagden hun toevlucht te nemen tot de geestelijkheid. 
Alom gewaardeerde geestelijken maakten van hun waardigheid en lange arm bij het
gerecht gebruik om daders van seksuele misdrijven (het mag toch een misdrijf genoemd
worden!!!), die we enkele dagen tevoren geboeid  naar de gevangenis van ... hadden 
overgebracht, met hun miraculeuze tussenkomst terug vrij te krijgen. Met een grijns op
hun gezicht bekeken ze ons toen we hen in de gemeente terug zagen rondlopen ... op de 
loer liggend naar nieuwe slachtoffers. Sorry voor het sarcasme. Dit kan je (omwille 
van de privacy van de slachtoffers en uit hoofde van mijn beroep) niet kwijt aan de 
goegemeende. Geestelijken stonden nu eenmaal onwrikbaar op hun piëdestal. Nu mijn 
loopbaan op zijn einde loopt heb ik besloten al mijn belevenissen  te bundelen.
-NB. : Tot voor enkele maanden werd nooit iets uit het werk van mijn vader naar buiten
gebracht. De recente gebeurtenissen en vooral de aanhoudende reacties van mensen die 
dit alles als een "heksenvervolging" door "kerkhaters" zien, hebben me doen besluiten 
hier af en toe één van zijn verhalen te brengen - ZONDER franjes, ZONDER enige 
illustraties ... het zou niet eens passend zijn in een blog over dit onderwerp ... ALLEEN DE
NAAKTE, ONWEERLEGBARE FEITEN.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Wordt vervolgd.
++++++++++

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - laatste deel.
*************************************************
Een onderzoek met een staartje.
======================
Enige tijd later vernamen we heel toevallig dat in de prachtige villa van de familie C. geregeld nachtelijke 
feestjes plaatsvonden, waaraan ook Duitse officieren deelnamen ... en waarop ook meneer
onderpastoor H., als vriend des huizes, zijn opwachting maakte.
En wij maar patrouilleren, dag en nacht, in soms barre weersomstandigheden. We waren maar
al te graag gestart met een bijkomend onderzoek, alleen maar om de geestelijke meer feiten ten
laste te kunnen leggen, zodat zijn straf mogelijks zelfs verdubbeld zou kunnen worden. We wisten
ook wel dat de clerus heel wat bescherming genoot en de strafmaat die meneer H. te wachten stond
niet zou opwegen tegen de walgelijke feiten die hij gepleegd had. We waren niet naief. Maar we
moesten zien dat we onze vingers niet verbrandden, want de familie C was natuurlijk een graag geziene
familie bij de bezetter, invloedrijk ook. Daar moesten we onze handen afhouden en we konden hen bovendien geen 
strafbare feiten ten laste leggen. 
Toch startten we heel discreet een "navolgend onderzoek". Het zat ons hoog dat meneer onder-
pastoor er nog meer "bijzondere" activiteiten op nahield. De man die door alle parochianen op handen
werd gedragen, in wie iedereen het volste vertrouwen had (ook mensen waarvan we wisten dat ze 
weerstanders waren). 
De volgende dagen legden we ons oor hier en daar te luisteren ... en in een piepklein gehuchtje is er 
wel altijd iemand die "iets" meer gezien heeft. 
Op een dag was het lot ons gunstig gezind. Een gebuur van de onderpastoor, een man die dus niet ver 
van de pastorie woonde, wist te vertellen dat de oude meid van de pastoor enkele maanden geleden
ziek was geweest en dat gedurende een drietal weken een 15-jarig mentaal gehandicapt meisje uit een 
gesticht in de omgeving van L. de pastoor kwam helpen in de huishouding. Ze verbleef al vele 
jaren in de instelling. De gebuur vertelde dat eerwaarde zich soms heel eigenaardig kon gedragen 
tegenover haar. Hij had meneer H. en het meisje R. in de groentenserre in bepaalde rare houdingen
gezien. Tot zover onze tipgever die we moesten verzekeren zijn naam toch maar niet te vernoemen.
...
De enige mogelijkheid die overbleef was het meisje te kunnen aan een verhoor onderwerpen. We konden, 
gelukkig maar, rekenen op de medewerking van moeder-overste, en in haar aanwezigheid trachtten we 
zo voorzichtig mogelijk iets te weten te komen. Moeder-overste, het dient gezegd,
werkte goed mee, en vertelde ons dat het meisje zich toch al een hele tijd ongewoon gedroeg.
Zonder moeite ging het niet, want R. bleef in het begin maar herhalen "Meneer onderpastoor zegde 
mij dat ik er met niemand mocht over spreken, alleen met hem in de biechtstoel."
Na lang getreuzel en na haar de verzekering te hebben gegeven dat meneer onderpastoor voor altijd zou 
vertrekken, kwam haar verhaal met horten en stoten naar boven.
"Meneer H. was steeds vriendelijk met mij. Op een avond liet hij mij rare foto's zien ... foto's met blote 
mannen en vrouwen. Ik was zo beschaamd en durfde bijna niet te kijken. Maar meneer pastoor zegde mij 
dat hij mij alles zou uitleggen ... dat is het leven, het leven dat gij nog niet kent. Ik ben gelijk een dokter.
Een dokter geneest de mensen op lichamelijk gebied, een priester doet dat op geestelijk gebied. Hij deed mij 
soms houdingen aannemen zoals op die foto's. Ik moest mij dan uitkleden. Ik begreep niet wat hij met mij 
wilde doen. Hij begon dan overal aan mij te voelen ... ik wist niet wat ik moest doen. Meneer H. bleef maar 
herhalen "R., hetgeen we nu nu doen moogt ge tegen niemand vertellen, alleen tegen mij in de biechtstoel ...
en dan is alles vergeven." Ik beloofde te zullen zwijgen en in de biechtstoel biechtte ik alles aan hem op."

Moeder-overste kon op dat moment haar emoties niet meer bedwingen, sloeg de armen voor de ogen en 
riep "Jezus-Maria, de onderpastoor liet zijn eigen zonden biechten door een van mijn meisjes. Hoe is zoiets
mogelijk?"
Wij wisten genoeg en hoefden het meisje niet langer lastig te vallen met ons verhoor. We hadden ons doel 
bereikt. Nu hadden we genoeg bewijzen in handen om de strafmaat van de dader op zijn minst te zien 
verdubbelen. Hij zou zijn verdiende straf krijgen.
(NB.: De strafmaat vind ik niet terug in het verhaal, maar gezien de ernst van de zedenfeiten én het feit dat 
meneer H. op geen steun meer hoefde te rekenen van zijn invloedrijke vrienden, de familie C. , zal die niet licht geweest zijn.
Uiteraard blijft het koffiedik kijken wat er jaren later na zijn vrijlating met hem is gebeurd).

Nabeschouwing :
*************
Uiteraard blijf ikzelf ook met de vraag zitten hoe het met de onderpastoor na het uitzitten van zijn straf verder verlopen is.
In het verhaal stelden de rijkswachters (mijn vader en zijn collega) zich ook al de vraag wat er verder allemaal zou gebeurd 
zijn moesten ze die bewuste nacht het kapelletje niet als schuiloord hebben opgezocht. Zouden de feiten wel ooit aan het 
licht gekomen zijn ... en hoeveel slachtoffers zou meneer H. nog gemaakt hebben.? Ook vandaag kunnen we ons die vraag nog stellen : Hoeveel gevallen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken 
zijn tot op vandaag niet een diep geheim gebleven?  De redenen hiervoor kwamen in de lezersbrieven al meermaals naar 
voren. 
Om even bij stil te staan, niet!? (zie laatste lezersbrief).
***************************************************************************************************
 
 











  

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen(3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 7.
*********************************************
Onderpastoor H. aan het woord.
++++++++++++++++++++++
Tijdens het verhoor van hun dochtertje zaten beide ouders al de ganse tijd te kreunen en te snikken.
Overmand door verdriet, maar ook door spijt. Ze hadden M...tje berispt en gestraft omdat ze meneer
onderpastoor uit de weg ging, omdat ze niet meer op zijn knieën wilde zitten en geen boodschappen
meer wilde afgeven in de pastorij. Hoe konden ze zo naief zijn! ...

De bekentenissen van onderpastoor H. (de hoofdpunten uit het PV) :

Ondanks het feit dat hij alles direct had bekend dienden wij nog eens over te gaan tot een verhoor,
teneinde een zo volledig mogelijk PV te kunnen opstellen.
"Ik beken al de mij ten laste gelegde feiten : aanhitsing en verleiden van een minderjarige, ontvoering
in de nacht, aanranding en verkrachting met geweld tegen de wil van het slachtoffer.
 De ouders van het
meisje, die me als een vriend des huizes hadden binnengehaald, hadden een blind vertrouwen in mij. Ik heb
daar misbruik van gemaakt.
De verklaringen van M...tje, die jullie hebben voorgelezen, zijn volledig correct. Ze heeft alles verteld
zoals het zich heeft voorgedaan. De foto's, die had ik eens van een moeder gekregen. Ze had ze toevallig in
de boeken van haar kinderen gevonden. Ik heb ze behouden, werd er door bezeten en vond er een
genoegdoening in die aan de minderjarige M. te tonen.
De ouders hadden me gevraagd hun kind voorlichting
te geven en ik heb daar misbruik van gemaakt. Ik ben veel te ver gegaan en moet werkelijk mijn verstand
verloren hebben om dan zulke feiten te plegen op het meisje. Ik heb gefaald als mens, en nog veel meer als
geestelijke.
Ik ben woedend geworden omdat ik geweld moest gebruiken om M...tje te overmeesteren en te misbruiken.
Ik beken volledige vleselijke betrekkingen met haar gehad te hebben en was op de hoogte van haar leeftijd .
Haar treft geen schuld. Ze heeft zich tot het uiterste
verdedigd. Ik heb het kind met die foto's willen verleiden en ook omdat ze zoveel schrik had van haar ouders
is ze mij uiteindelijk gevolgd.
Ik heb mijn gelofte van celibaat gebroken, mijn rok van geestelijke besmeurd, de doodzonde van mijn leven
gepleegd ... en ik zal er voor boeten ...
Ik schaam mij voor iedereen, vraag vergiffenis aan de ouders van M. en aan het slachtoffer.
Ik neem kennis van de inbeslagname van de foto's die u hebt aangetroffen op de bidstoel in de kapel.
Neem mij alstublieft zo vlug mogelijk mee, want ik durf niet meer onder de ogen komen van mijn parochianen.
                                       Na voorlezing volhardt en tekent.
...
Het geneeskundig onderzoek bevestigde de verklaringen van dader en slachtoffer. Ontmaagding en verder
werden lichte kneuzingen vastgesteld. Nogmaals het bewijs dat het meisje tegenstand had geboden.
...
Onderpastoot H. werd gearresteerd en opgesloten in afwachting van zijn proces te G.
Het meisje vertrok naar een kostschool in de streek van Charleroi en ging op vakantie bij een tante die in
Wallonië woonde. Zelden ging ze nog bij haar ouders op bezoek. De ouderlijke band werd, naar wij later vernamen, 
volledig verbroken.
Wij dachten aanvankelijk dat de zaak voor ons nu afgesloten was. Niets was minder waar !

Wordt vervolgd : Een zaak met een staartje.
********************************************************************************************

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 6.
********************************************
Vervolg van het verhoor van de 14-jarige M.

"Ik ging met pastoor H. naar de kapel. Wat kon ik anders doen? Ik was zo wanhopig omdat ik geen
hulp en steun kreeg. In de kapel werd hij dan kwaad op mij omdat ik hem veel te lang had laten wachten.
Ik kon geen woord meer zeggen.
Plots begon hij mij brutaal te omhelzen. Hij legde daarna zijn grote mantel op de grond ... juist voor de
heiligen. Ik moest mij naast hem zetten op de mantel. Hij liet mij terug die foto's zien waar ik zo erg van
onder de indruk was geweest. Het waren die foto's die u hebt gevonden op de bidstoel in de kapel.
Dan trok hij ineens zijn rok uit en hij stond daar voor mij met een kort broekje aan.
Na die kussen en die foto's dacht ik dat alles voorbij was, maar meneer H. trok mij achterover op de grote
mantel. Ik was verrast en sprong recht en liep naar de deur om weg te lopen, maar hij was rapper dan mij.
Ik weerde mij zoveel ik kon, maar wat kon ik doen ... zo een klein meisje tegen zo'n grote sterke man.?Ik begreep niets meer van de wereld en dacht dat de onderpastoor echt zijn verstand had verloren. Met
geweld trok hij mijn nachthemdje gans omhoog. Ik was om te sterven van schaamte en schrik. Ik begon
te stampen met armen en benen en sloeg hem in het aangezicht. Hij werd nog kwader ... en wat nadien
gebeurde ... dat durf ik niet vertellen.

Het meisje begon opnieuw te wenen en ook de ouders zaten onophoudelijk te snikken. Maar wij moesten
nu eenmaal ons werk doen.
Enkele minuten later begon het meisje dan toch weer verder te vertellen.

"Meneer H. legde zich bovenop mij, trok zijn broekje naar beneden en ... stak zijn ding in mij. Ik wilde
dat niet en bleef maar vechten zoveel ik kon. Ik voelde alles ... hij deed mij veel pijn in mijn onderbuik.
Plots kon ik niet meer ... ik wist niet meer waar ik was ... of wat er met mij gebeurde. Nu nog heb ik pijn
in mijn onderbuik.
Toen de gendarmen binnenkwamen was alles reeds voorbij ... de onderpastoor lag nog op mij ... Ik was zo
gelukkig u te zien binnenkomen in de kapel, want ik dacht dat de onderpastoor me zou vermoorden.
Meneer H. is een grote vuilaard. Wie kon dat nu denken van een geestelijke? De onderpastoor is de
schuld van alles ... maar mijn ouders hebben ook veel schuld ... dat alles zo ver is gekomen. Had ik moeten
zeggen dat meneer H. een vuilaard was? Dan hadden ze me zeker in een kostschool gestoken. Hadden ze mij
geholpen, dan was ik hem nooit gevolgd naar de kapel. Ik zou hem wel honderdmaal laten staan hebben.
Ik had vroeger nog nooit contact gehad met mannen of jongens."

Met onze hulp werden de laatste zinnen van haar verklaring opgesteld : "Ik ben akkoord om een geneeskundig
onderzoek te ondergaan. Ik verklaar nogmaals dat mijn eigen ouders veel schuld hebben aan alles wat nu
voorgevallen is.  Ik voel mij nog ziek van schaamte. Ik heb niets overdreven ... het is al erg genoeg."

Na voorlezing volhardt en ondertekent.
Tijdens de laatste verklaringen van haar kind viel de moeder in zwijm in de divan. Het was haar allemaal
teveel geweest ...

wordt vervolgd.
***************************************************************************************

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

De onderpastoor gaf voorlichting.

Het verhoor :"De onderpastoor was bij ons zoals thuis. Hij was een vriend van ons allemaal.  Hij kwam drie, viermaal
per week bij ons in de villa.
Alles is eigenlijk een drietal maanden geleden begonnen. Wij waren zo eigen geworden aan hem? en hij
begon me meer en meer aan te spreken met M...tje van hier en M...tje vandaar. Als hij 's avonds afscheid
nam gaf hij ma en pa een handdruk. Mij gaf hij een kus op het voorhoofd en een kruiske. Ik vond dat
gewoon voor een geestelijke.
Toen ik enkele weken later de pastoor op een avond buitenliet, verwachtte ik terug een kus op het voorhoofd
en een kruisje. Maar toen we aan de voordeur kwamen - het was al heel donker geworden - nam hij mij plots
in zijn armen en gaf me een lange kus op mijn mond. Ik was verrast en wist echt niet wat ik daar moest van
denken. Ik was zo beschaamd. Ik zegde niets aan mijn ouders toen ik terug in de woonkamer kwam. Ik zweeg
omdat ik zou uitgelachen worden. Ik had dat reeds ondervonden. De pastoor was in hun ogen een god. Hij kon
niets misdoen en was onfeilbaar.
Van dan af was ik niet meer gerust als hij op bezoek kwam. Ik was nog zo dom, en kon geen uitleg vragen aan
mijn ouders.
Als wij samen in de woonkamer zaten te babbelen, en mijn ouders enkele wijntjes dronken met meneer pastoor,
dan gebeurde het soms dat hij mij op zijn knieën trok. Ik was klein en woog niet veel. In het begin had ik daar
niets tegen, maar sinds die kus voelde ik mij niet meer op mijn gemak. Toen hij mij tijdens zijn volgende bezoek
terug op de knieën wilde nemen sprong ik weg en riep :"Nee, meneer pastoor, ik ben veel te oud om nog op de
knieën te zitten. " De pastoor bekeek me met grote ogen, zonder één woord te spreken. Mijn ma en pa vonden dat
totaal ongepast en vonden mij onbeleefd.
De volgende morgen werd ik door mijn ma uitgescholden voor "domme gans", een snotneus met veel fantasie, enz.
Mijn ouders begrepen me niet. De pastoor had steeds gelijk.

Een andere keer weigerde ik om boodschappen (groenten en fruit) af te geven op de pastorij, en weer kreeg ik van
mijn ouders onder mijn voeten.
De week ervoor was ik ook al naar de pastirij gemoeten, en hij had toen tegen mij gezegd : "M...tje, ge zijt al een groot
meiske geworden. Ge moet opletten van de jongens. Volgens zijn spreken zou hij mij volledig op de hoogte brengen
van alles. Mijn ma zou hem dat gevraagd hebben. Toen liet hij mij enkele vuile foto's zien. Ik was beschaamd en wist
niet wat doen. Toen heb ik besloten niet meer naar de pastorij te gaan. Thuis durfde ik daar niets over vertellen. Ik was het 
beu uitgescholden te worden door mijn ouders. 
Dag en nacht zag ik die foto's voor me. Ik kon niet meer slapen, voelde me zo alleen.
Zo'n tweetal weken geleden liet ik de pastoor terug buiten, bang en vol achterdocht. Toen stelde hij me voor om met 
hem 's nachts eens naar de kapel te gaan. Hij zou me verder voorlichten. Hij wou dat doen zonder mijn ouders, omdat die
te oud waren. Ze zouden het niet begrijpen.
Ik weigerde, maar hij bleef proberen. Tweemaal stond hij rond middernacht onder mijn venster. Ik bleef dood van de
schrik in mijn bed liggen en liet hem staan. Na een halfuur vertrok hij opnieuw. Ik was zo bang dat de meid of mijn
ouders iets zouden gehoord hebben.
Gisterennacht stond hij daar terug en wierp hij steentjes tegen mijn venster om mij te verwittigen. Ik kreeg zo'n schrik dat
iedereen zou wakker worden. Ik begon te wenen, wou dat alles doen ophouden, ben opgestaan en heb een peignoir 
aangetrokken over mijn nachthemdje. Ik heb het raam opengedaan en ben naar buiten geklommen en ben het laddertje 
afgedaald. Ik dacht dat hij mij weer zou kussen en die foto's laten zien. Verder dacht ik niet ... ik kon me niet inbeelden 
dat meneer pastoor iets anders met mij zou doen.  
...
Wordt vervolgd.
************************************************************************************************

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

VERHAAL : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 4.
De volledige waarheid komt aan het licht.
***********************************
In de eerste plaats diende het meisje in veiligheid gebracht te worden bij de ouders. Ikzelf begaf me 
met haar naar de villa. Mijn collega bleef met de "nobele dorpsherder" buiten, uit het zicht van
de villa natuurlijk. Ontzettend moeilijk was het om de ouders al van enkele zaken op de hoogte te
brengen, maar ik verzekerde hen de volgende morgen meer uitleg te geven. Ik wees er hen ook op dat
hun kind totaal overstuur was en dat ze haar best zouden gerustlaten die nacht.
Paniek, geween van de moeder ... de vader hoorde ik luidkeels vloeken toen ik de villa verliet. 
Eens het kind in veiligheid brachten we "meneer onderpastoor" over naar de rijkswachtkazene van L.,
waar hij achter slot en grendel werd gezet.
...
Op bevel van de onderzoeksrechter te G. moest het meisje zo spoedig mogelijk aan een grondig verhoor
onderworpen worden. Het verhoor moest gaan van het beginstadium (de pogingen van de geestelijke tot
toenadering) tot het aantreffen in het kapelletje. Het was de enige manier om de geestelijke in de cel te
houden.
...
De volgende morgen om 9u30 trokken we terug naar de villa. Een onbehaaglijk gevoel maakte zich van 
ons meester. Wat gingen we allemaal te horen krijgen uit de mond van de kleine M. ? 
Er heerste nog steeds een paniekstemming in het huis. Het meisje had met geen woord gerept over de
gebeurtenissen, maar het werd ons al snel duidelijk dat vader een paar kaakslagen had uitgedeeld om
zijn dochter aan de praat te krijgen.
...
Het verhoor van de 14-jarige M. - zoveel mogelijk met haar eigen woorden en uitdrukkingen weergegeven :
...
Wordt vervolgd.
*************

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

DE ONDERPASTOOR GAF VOORLICHTING (deel 3)
***********************************************
In de villa van het gezin C. Kort na middernacht. Moeder en vader slapen al, maar het
14-jarige dochtertje M. heeft nog geen oog dichtgedaan. Wat gaat er in haar hoofdje om?
M. blijft maar denken aan de "rare woorden" die onderpastoor H. haar al verschillende
malen heeft ingefluisterd. Bij elk bezoek aan de familie wacht hij de gelegenheid af om
onopvallend het meisje te overtuigen om samen met hem 's nachts naar het kapelletje te
gaan. Hij zou haar daar opnieuw de (pornografische) foto's laten zien die hij in de
pastorie heimelijk al getoond had. In de kapel zou hij haar dan wat meer uitleg geven.
Het kleine, tenger gebouwde pubermeisje wist niet wat ze van dit alles moest denken.
De onderpastoor was een vriend des huizes en enorm populair bij de inwoners van het
kleine gehucht.
M. had ook toevallig gehoord dat haar moeder aan de geestelijke gevraagd had haar
dochtertje ten gepaste tijde een beetje voorlichting te geven. Met de beste bedoelingen
had ze dat gevraagd, overtuigd dat niemand haar kind beter kon vertellen over "de dingen
des levens" dan de "dorpsherder". Meneer onderpastoor zal zich wel over haar ontfermen.
Wat moest het meisje nu doen?  Zou ze haar ouders niet teleurstellen door niet in te gaan 
op de vraag van de geestelijke? 

Allerlei gedachten spoken door haar hoofd. De belofte van de onderpastoor aan haar 
moeder, de foto's die hij haar had laten zien in de pastorij. Nog nooit was ze zo verlegen
geweest als toen. Ze blijft maar worstelen met de vraag waarom de onderpastoor haar 
's nachts in de kapel wil zien. "Hoeveel keer heb ik hem nu al afgewezen", vraagt het 
naïeve meisje zich bezorgd af. Tegen haar ouders heeft ze er geen woord durven over 
reppen, bang dat ze als een ondankbaar kind zou beschouwd worden. 
...
Alweer een koude novembernacht. Het blijft maar regenen. "Meneer onderpastoor zal
door dit weer wel niet naar hier komen", denkt M., om zichzelf een beetje gerust te stellen.
Ze wist dat hij iets na middernacht het laddertje, dat altijd in de tuin stond, onder het raam
van haar slaapkamer plaatste en een lichtsignaal gaf. Angstig krimpt ze bij de gedachte weer
in elkaar ... probeert de slaap te vatten, maar tevergeefs. "Wat als hij nu toch komt vannacht?"
De "dorpsherder", een wolf in schaapskleren, beseft maar al te goed hoe hij meer en meer op
het gemoed werkt van de kleine M.
...
Plots ... een lichtsignaal ! Het meisje schrikt op, blijft eerst verstijfd van de angst in haar bedje
liggen ... maar dan breekt plots alle weerstand. Stilletjes laat ze zich uit haar bed glijden, trekt
bibberend een soort peignoir aan over haar nachthemdje ... zonder nog verder na te denken
opent ze het raam, en als in een roes zoekt ze de eerste sport van het laddertje. Behoedzaam
daalt ze de ladder af die de onderpastoor daar voor de zoveelste keer al had klaargezet.
Eens op de begane grond fluistert hij haar direct in het oor : "Ik ga je terug een paar foto's laten
zien. Het is best dat we daarvoor naar het kapelletje gaan." Geruisloos sluipt de "herder" met
zijn weerloze "schaapje" door het struikgewas in de richting van de kapel. 

De angst om niet begrepen te worden door haar ouders als ze zou blijven weigeren op het 
voorstel van de geestelijke in te gaan, het had van haar een willoos wezentje gemaakt dat 
zich volledig overgeleverd had aan de man die door iedereen in het gehucht op de handen 
werd gedragen, de jovialiteit in persoon. Geen mens die één kwaad woord zou dulden over 
onderpastoor H.
...
Patrouille met verrassingen.
++++++++++++++++++++
We waren er nu vast van overtuigd dat het allicht een verliefd koppeltje was dat een toevlucht had 
gezocht in het kapelletje. Het slechte weer en het speruur dat ze uit het oog hadden verloren 
hadden hen naar dit ideale schuiloord gedreven. Wat is daar mis mee? We dachten er al aan 
de plaat te poetsen en het koppeltje maar te laten betijen. Maar bij nader inzien besloten we 
toch maar tot identificatie over te gaan. Stel je voor dat er een minderjarige bij betrokken was. 
Wij waren in onze brigade immers aangewezen om de eerste vaststellingen te doen bij zeden-
delicten. 
...
Een blik door een zijraampje bevestigt ons vermoeden dat het om een vrijend koppeltje gaat.
In het flauwe schijnsel van een kaars zien we een volwassen manspersoon in donkere, korte 
broek. Onder hem ligt een vrouw ... is het een jong meisje? Onmogelijk uit te maken.
We openen de deur van het kapelletje en, zoals voorgeschreven, maken we ons direct kenbaar
als rijkswachters van de brigade L., gevolgd door "paspoorten, alstublieft!". Zonder echt de stem 
te verheffen. Maar toch, valt te begrijpen natuurlijk, enkele verschrikte gillen. De man springt 
direct recht, en op amper anderhalve meter van ons verwijderd zien we een klein, tenger meisje 
hulpeloos op de vloer liggen. Zelf kunnen we de eerste momente geen woord uitbrengen.
Het meisje begint te snikken en stamelt enkele onverstaanbare woorden. Ze ligt daar, met
haar peignoir en nachtkleedje opgerold tot bijna aan de oksels. Even slikken eerst, dan brengen
we de kledij van het meisje min of meer in orde en helpen haar plaatsnemen op één van de
bidstoelen in de kapel. Het kind is volkomen van slag, de wanhoop nabij. Ook de man in korte
broek begint te huilen en te smeken : "Het is allemaal mijn schuld. Ik zal alles op mij nemen ...
en gans mijn leven voor u allen bidden!"
Veel heeft die man vannacht niet gebeden, denken wij, en grijpen hem niet bepaald zacht bij
het nekvel. Ingehouden woede maakt zich van ons meester, want de draagwijdte van de feiten
is maar al te duidelijk. We horen hoe dan ook kalm te blijven.
We verzoeken de man zijn lange broek aan te trekken. Maar de man blijft maar smeken, jammeren
en alle heiligen aanroepen. Nergens is een lange broek te bespeuren.
Plots roept het meisje tussen het snikken door : "Hij heeft geen lange broek. Het is de pastoor van
... !"
Voor de tweede maal hebben we even tijd nodig om van onze verbazing te bekomen. Inderdaad, het
meisje heeft gelijk. Wie had zich nu zoiets kunnen indenken? De gewaardeerde onderpastoor van
B. die zich in het holst van de nacht, in een kapel dan nog, aan het vergrijpen is aan een jong meisje.
De man blijft maar jammeren. Wij moeten nog steeds bekomen van het tafereel dat we hier onder
ogen hebben gekregen.
"Gendarmen, doe uw plicht, maar lever me alstublieft niet uit aan de Duitsers", kan hij met veel
moeite uitbrengen. Vervolgens valt hij opnieuw op zijn knieën voor de heiligen in de kapel en begint
te prevelen : "God ... straf mij ... ik heb het verdiend ... ik heb gefaald."
...

Het werd ons enkele ogenblikken later ook duidelijk dat het meisje het dochtertje was van de
familie C, die in de nabijgelegen villa woonde.
Op bekentenissen van de pastoor dienden we niet te wachten. "Ik alleen ben schuldig", herhaalde hij. "Ik heb haar uit haar kamer gelokt en haar onder voorwendsel voorlichting te geven meegenomen naar de kapel.
Ik heb haar pornografische foto's laten zien en heb die vroeger al eens aan haar getoond in de pastorij.
Ik hoopte haar daarmee gemakkelijker te kunnen verleiden. De foto's liggen daar ... op de bidstoel !
Ik heb het meisje hier in de kapel tegen haar wil misbruikt. Ik wil nu alles bekennen, want ik besef dat u 
morgen toch met het meisje naar de dokter zal gaan." 
Aan het meisje, nog volledig onder de indruk van het gebeuren, werden geen vragen gesteld. We wisten
maar al te goed dat het verhoor van een minderjarige diende te gebeuren in aanwezigheid van één van de 
ouders. En de ouders van M., die kenden wij maar al te goed. De vader was een gerespecteerd zakenman
in de streek . "Wat een schokgolf zal dit teweegbrengen bij de erg godsdienstige ouders?", zeiden we tegen
elkaar. "En hoe zullen de dorpelingen reageren, eens ze te weten komen wie hun populaire onderpastoor
in werkelijkheid is." "Hoelang kan je zoiets stil houden in een kleine dorpsgemeenschap als dit?" 
Een nog veel prangender vraag kwam in mij op : "Wat zou er verder gebeurd zijn indien we nu niet op zoek
waren gegaan naar een schuiloord?"
We hadden er op dat moment geen flauw vermoeden van welke verrassingen ons nog allemaal te wachten
stonden.

WORDT VERVOLGD.
Volgende keer : "De volledige waarheid komt aan het licht."
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
PS.: Zelfs al vond het verhaal plaats in 1942, toch werden alle namen vervangen door fictieve initialen.
Ook enkele details wat de geografische ligging van het plaatsje betreft werden gewijzigd. De walgelijke
feiten, de bekentenissen, de getuigenissen, die werden getrouw weergegeven.
Door dit verhaal hier te brengen wil ik vooral aantonen dat seksueel misbruik van kinderen door
geestelijken niet zomaar een fenomeen is uit de jaren '60 en '70. Ik las enkele dagen geleden in een 
interview met een directeur van een katholieke school, dat al die gevallen van seksueel misbruik toch
plaatsvonden in een periode waar het taboe rond seks meer en meer doorbroken werd. Het klonk bijna 
als een excuus voor de geestelijken die kinderen hadden misbruikt. 
Larie en apekool is dat. De feiten hierboven verteld vonden dan nog eens plaats in volle oorlogstijd.
Het standpunt van de directeur kunnen we bij deze naar de prullenmand verwijzen.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

De onderpastoor gaf voorlichting (deel 2) :
***********************************
Patrouille met hindernissen.
++++++++++++++++++++
Een koude, regenachtige novembernacht. Geen weer om een hond door te jagen. Twee rijkswachters
op patrouille. Tegen enen ... geen Duitsers te zien. Die zullen ons wel het "vuile werk" laten doen en 
zitten nu wel lekker te schuilen in hun bewakingspost. Maar we kenden de streek ondertussen al als 
onze broekzak en het duurde niet lang voor we een oplossing gevonden hadden. Het loopbruggetje 
en de bewakingsdienst waren toch al een eindje van ons vandaan. Veel keuze om een schuilplaats 
tegen de aanhoudende regen te vinden hadden we niet midden in de nacht. Het was half twee onder-
tussen en we wisten maar al te goed dat het kapelletje niet ver meer van ons verwijderd was, dat je er 
steeds binnenkon, op eender welk moment van de dag of de nacht. 
We baanden ons een weg tussen het groen en waren tot op enkele meters van het kapelleke genaderd.
Plots bleven we allebei staan ... als aan de grond genageld. We meenden een gedempte mannenstem 
te horen. We waren compleet verrast. De stem kwam uit de kapel, zoveel was zeker. Wie kon zich 
daar nu bevinden op dit nachtelijke uur ? Hadden we met smokkelaars te maken, ondergedoken 
werkweigeraars of ... ?  Een moeilijke situatie voor ons, want wij wilden geenszins mensen aan de 
bezetter uitleveren, integendeel. Maar plotseling hoorden wij een andere stem ... een gedempte 
vrouwenstem. Een zucht van verlichting ... een verliefd koppel, dat zal het zijn! Maar wat een gedacht
om hier midden in de nacht af te spreken. Waren die door het slechte weer ook naar het kapelletje 
gevlucht en waren ze tot de vaststelling gekomen dat ze niet meer naar huis konden gezien het
speruur? Wat was hier aan de hand? 
++++
Dorpje B, in de omgeving van L. Een piepklein gehucht, klein kerkje met pastorij, een twintigtal 
huizen daarrond en een eindje verderop een tehuis voor mentaal gehandicapte kinderen.
...
't Is middernacht in B. Pikdonker wegens de verplichte "lichtverduistering", opgelegd door de 
bezetter. Kletterende regen tegen de ramen van de huizen. Maar toch lijkt iedereen van een "vredige" 
nachtrust te genieten.
Ook de pastoorsmeid ligt in haar kleine kamertje in een diepe slaap gedompeld. Maar in de 
kamer van de onderpastoor is het allesbehalve rustig. Eens hij er zich van vergewist heeft 
dat de meid met geen stokken wakker te krijgen is, kleedt hij zich vliegensvlug aan en verlaat 
stiekem de pastorie. Waar haast de dorpsherder zich naartoe? Moet hij ergens een stervende 
de laatste sacramenten geven? Nee, deze herder gaat zijn schapen niet hoeden. Ingeduffeld
in zijn lange zwarte rok en mantel begeeft hij zich langs enkele landwegels en de tragel langs 
de vaart naar het beboste gebied rondom de villa van de familie C. Als een dief in de nacht 
sluipt hij in de richting van de villa. Onder een venster aan de achterkant blijft hij staan ... 
enkele ogenblikken later gaat onze nachtelijke wandelaar een laddertje halen dat altijd ergens
in de tuin staat en plaatst het tegen de muur onder een raam.
Deel 3 : Schaapje volgt de herder.
****************************************************************************

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (4) : "Weesmeisjes met een roeping" - Aanvulling.

Een kort fragment uit dit verhaal werd begin dit jaar in Dag Allemaal
gepubliceerd. Sommigen hebben dan nogal snel de neiging
om alles af te doen als verzinsels. Wat deze zaak betreft kan dat
duidelijk weerlegd worden. 
De getuigenissen werden destijds verwerkt in een proces-verbaal en aan het 
parket doorgespeeld. De daderes en haar medeplichtigen werden 
verhoord, maar justitie gaf in een later stadium de zaak in handen van het bisdom dat maatregelen van inwendige orde nam (zie verhaal). 
Enkele van de bezwarende foto's heeft vader nog bij zijn notities kunnen voegen. Het gaat 
over enkele van de foto's die gebruikt werden door moeder-overste en haar assistente om hun driften op de 
novice bot te vieren. 
Niet te geloven dat al deze zaken voor het gerecht niet voldoende waren om zelf strafrechterlijk
te vervolgen. 
Het doorgeven van feiten van seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken aan het 
bisdom was in die tijd echter schering en inslag. Alleen in geval van klachten ( door arts en ouders bvb) over ernstige 
fysieke letsels bij de minderjarige (zoals in "De rekbare punten van broeder X" - Verhaal 1) diende justitie tot
gerechterlijke vervolging over te gaan. De strafmaat in dergelijke gevallen
was echter een lachertje voortgaand op de ernst van de feiten.

*****************

Bijlagen:
scannen0001.jpg (2.3 MB)   
scannen0002.jpg (2.6 MB)   
scannen0003.jpg (2.4 MB)   
scannen0004.jpg (1.2 MB)   

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - slot.
****************************************
Het besluit van zuster B. stond nu wel vast. Een schuldgevoel had zich van haar meester gemaakt.
Had ze maar vroeger gereageerd, dan was dit allemaal niet voorgevallen met S. De eer van het klooster
had ze op de eerste plaats gesteld, bang als ze was voor de schande die zou gesproken worden over 
de kloostergemeenschap. Maar het verhaal dat het jonge weesmeisje haar verteld had nam alle twijfel
weg. Een meisje van 16, dat gekozen had voor het kloosterleven, werd door haar overste en de slaafse 
adjuncte vernederd en misbruikt. Nee, zoiets kon ze onmogelijk ongemoeid laten. Ze moest handelen 
en wel zo snel mogelijk, maar hoe ?
...
Zuster B. was maar al te goed op de hoogte van het reilen en zeilen in het klooster. De volgende dag maakte ze 
gebruik van een korte afwezigheid van ma mère om ongezien haar kamer te doorzoeken. Het meisje 
had haar de nodige aanwijzingen gegeven, zodat ze niet te veel tijd zou verliezen, want ook zuster L.
kon elk moment de kamer binnenkomen. In het grote heiligenbeeld vond ze vrij vlug een pak met foto's 
en illustraties allerhande. Ze nam een klein stapeltje en verborg alles onder haar kledij. De beschrijving die S. haar gegeven 
had klopte. Dat waren zonder twijfel de foto's die ze het meisje onder de neus hadden geduwd. Ze zouden misschien nog van pas kunnen komen wanneer "de bom was gebarsten". Nu zou het, 
hoopte ze toch, niet direct opvallen dat er enkele verdwenen waren. Zomaar direct naar de rijkswacht
gaan, dat durfde ze niet ... en het zou trouwens ook direct opvallen dat ze iets in het schild voerde.
Zuster B. had besloten een naamloze brief te sturen naar het parket van D. 
...
Enkele dagen nadien ging de bal definitief aan het rollen. De rijkswacht kreeg de opdracht zo bescheiden
mogelijk na te gaan in hoeverre dit schrijven overeenstemde met de werkelijkheid. 
Maar door de aanwezigheid van de gendarmes alleen al was de kloostergemeenschap meteen in rep en 
roer. 
...
Na enkele dagen aan een stuk verhoren te hebben afgenomen en nog wat meer vertrouwelijke informatie 
te hebben ontvangen van zuster B., konden we aan de Procureur des Konings bevestigen dat de 
beschuldigingen klopten, dat de feiten zich wel degelijk hadden voorgedaan zoals ze in de anonieme brief 
uitvoerig beschreven werden. 
...
De minderjarige novice S. diende het verhaal dat ze aan zuster B. verteld had te bevestigen. Gemakkelijk 
ging dat niet, maar in het bijzijn van zuster B. lukte het haar alles nog eens in detail aan de gendarmes te 
vertellen en ondertekende ze haar verklaring.
Toen was het de beurt aan ma mère, maar die bleef haar onschuld volhouden. Ze had wel door wie de zaak 
uiteindelijk openbaar had gemaakt. Het weesmeisje zelf zou het nooit aangedurfd hebben. Maar zuster B. ... !
Het was echter wachten op een bevel tot "huiszoeking". Ma mère moet dat maar al te goed geweten hebben,
want bij de "huiszoeking" stelden de onderzoekers vast dat alle foto's verdwenen waren. De twee 
"hoofdrolspeelsters" hoopten zich nog uit de slag te kunnen trekken en hadden het pak met de foto's en de 
illustraties gewoon verbrand. Geen bewijzen meer. Zuster B. was hen echter te vlug af geweest en de 
verklaringen van het meisje en die van zuster B. waren vernietigend voor moeder overste en haar adjuncte.
 Het feit dat het om een
 minderjarige ging zou hen zuur opbreken. Alhoewel ... de gerechtelijke straffen werden overgenomen 
door het bisdom. Maatregelen van inwendige orde werden genomen (NB. : Vandaag weten we maar al te goed 
wat die maatregelen van inwendige orde inhouden !). 
Enige tijd nadien vernamen we dat zuster B. het kloosterleven definitief vaarwel had gezegd. Als juffrouw D. was ze opnieuw het gewone burgerleven ingestapt.
De weesmeisjes werden overgeplaatst naar een andere kloostergemeenschap. Van hen hebben we nooit meer iets 
gehoord. 
En ma mère ? Haar strafmaat bestond er in dat ze werd overgeplaatst ... om te gaan werken in een kliniek ! 
Adjuncte zuster L, die werd naar een afgelegen landelijk klooster gestuurd !  Tot zover de "strenge"
maatregelen van inwendige orde, getroffen door het bisdom. 
PS. : Weinig van deze walgelijke feiten zal toen de buitenwereld bereikt hebben. De mensen wisten wel dat 
er iets gebeurd was, maar het bleef bij gissen hier en daar. 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - deel 3.
******************************************
-Het verhaal dat het 16-jarige weesmeisje S. hier vertelt aan de enige zuster die ze in
 het klooster kon vertrouwen werd zo getrouw mogelijk weergegeven en komt overeen
 met de verklaringen die ze later ook aan de onderzoekers heeft afgelegd.
 
" ... Ik zag ma mère naar een groot heiligenbeeld gaan dat in de kamer stond en daar een
pakje uithalen. Het bleek een pak met foto's te zijn. Zuster E. kwam eveneens naast mij
zitten en liet mij één voor één de foto's zien ... naakte vrouwen en mannen, zusters die
ontkleed werden door andere zusters. Ik durfde bijna niet te kijken, maar ik moest wel.
Ma mère en zuster L. hadden er plezier in dat ik me zo beschaamd voelde.  Zij bleven mij
alsmaar uitleggen wat die foto's betekenden.
Ik kreeg dan kussen op mijn mond en op mijn dijen. Ik spartelde tegen ... maar wat kon
ik doen? Zuster E. was sterker dan ik. Ik hield het niet meer uit en slaagde er op een bepaald
moment in recht te springen en naar de deur te lopen. Maar ma mère kon mij net voor de
deur nog tehenhouden en begon mij met geweld te omhelzen. Ze zei : '
S., alles is hier geheim,
spreek daar nooit met iemand over .... en kom morgenavond maar eens terug.'
Ik kon de ganse nacht geen oog dichtdoen. Voortdurend kwamen de beelden terug
van wat ik die avond had meegemaakt in de kamer van moeder-overste. Ik was compleet
overstuur, was er ziek van.

De volgende avond na het eten bleef ik stilletjes op mijn kamer. Maar hetgeen ik verwachtte
gebeurde ook. Zuster L. kwam mij zeggen dat ik terug bij ma mère moest komen. Ik
weigerde en begon te wenen. Maar even later kwam moeder-overste in eigen persoon en ze
gebood me mee te gaan naar haar kamer.
Eens op de kamer werd de deur achter mij gesloten. Ik zag terug hoe zuster E. een pak foto's
en andere illustraties uit de onderkant van het heiligenbeeld haalde. Ik begreep de zusters niet.
Ze bleven mij maar uitlachen met mijn schaamtegevoel. Bij elke foto nam zuster L. mij vast
aan borsten of dijen. Toen lieten ze me een foto zien van een zuster die ontkleed werd. Ze
begonnen allebei mijn novicekleed uit te trekken. Ik zag steeds maar andere foto's voor mijn
ogen ... naakte vrouwen en zusters ... met kaarsen. Ik zag wel dat de foto's allemaal genummerd
waren en aan de achterkant beplakt waren met een soort papier ... zoals van een telefoonboek.
Dat bleef maar duren ... maar wat er toen met mij gebeurde dat durf ik niet vertellen."

Zuster B. stelde het meisje gerust en verzocht haar toch maar alles te vertellen. "Ik kan me toch
al inbeelden wat ze met u gedaan hebben", vervolgde ze.
Het duurde wel even voor S. al haar moed had verzameld om haar verhaal verder te brengen :
"Toen ik op een zeker ogenblik niet meer wilde kijken naar de foto's trok zuster L. mij achterover.
Ze overvoelde gans mijn lichaam. Ik was om te sterven van schaamte. Ik kon mij niet verweren
tegen de twee zusters. Plots begreep ik dat ze met mij hetzelfde wilden doen als wat ze mij op de
foto's hadden laten zien. Ik bleef maar wenen en vragen om terug naar mijn kamertje te mogen
gaan. Ik voelde plotseling de hand van de zuster aan mijn vrouwelijkheid en daarna werd iets in
mij gestoken. Ik had gezien dat ma mère een blauwe en een witte kaars in de hand hield. Zuster L.
stak zo een kaars in mij ... terwijl moeder-overste mijn benen opentrok. Ze deed me pijn aan mijn
vrouwelijkheid. Zonder ophouden werd de kaars heen en weer bewogen. Ik was zo overstuur dat ik 
niet meer besefte wat er verder met mij nog gebeurde.
Toen ze eindelijk ophielden moest ik opnieuw de heilige belofte doen niets te verklappen over
hetgeen was voorgevallen.
Ik werd daarna door zuster L. naar mijn kamer teruggebracht. Ik ben op mijn bed blijven liggen
met mijn kleren aan ...  
De andere meisjes wisten niets van wat er met mij allemaal gebeurd was. Alles vond plaats na het
avondeten en dan verbleef iedereen op zijn kamer."

Zuster B. wist genoeg. Ze poogde het meisje in de mate van het mogelijke te troosten en beloofde
haar dat ze er zou voor zorgen dat zoiets niet meer zou voorvallen.
Ze vond dat ze lang genoeg had gezwegen, veel te lang. Een minderjarig meisje werd tegen haar
wil op een schandelijke manier misbruikt door de hoogste in rang in het klooster en haar adjuncte.
Dit keer besloot ze te handelen. ...

Wordt vervolgd.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - deel 2.
******************************************
Zuster B. was al enkele dagen terug uit retraite. Op een avond meende ze gesnik te horen in
één van de kamers van de novices. Het aanhoudend wenen kwam uit de kamer van de
16-jarige S. Gezien de zuster zich al geruime tijd ontfermde over de drie meisjes, zij hun enige 
steun en toeverlaat was in de gesloten gemeenschap van het klooster, besloot ze na te gaan wat 
er aan de hand was.
Toen ze op retraite vertrok had ze al een bang voorgevoel dat van haar afwezigheid wel eens zou
kunnen geprofiteerd worden om de jonge meisjes "de duivel aan te doen". Ze wist maar al te goed 
tot wat ma mère, haar adjuncte en enkele andere zusters in staat waren, hoe ze er een sadistisch
genoegen in schiepen de meisjes voor een kleinigheid op een mensonterende manier te bestraffen.
Dat ze daar heel ver durfden in te gaan, dat had zuster B. toevallig met eigen ogen gezien. 
Bestraffingen die elke verbeelding tartten, die men voor onmogelijk hield in een "huis van gebed 
en meditatie". Geseling ... "boetedoening", waarbij de meisjes naakt tegenover het kruis om 
vergiffenis dienden te vragen, om niet te gewagen van andere sadistische praktijken waarbij ze hun
driften op de meisjes botvierden. Misschien waren ook wel andere zusters op de hoogte van deze 
walgelijke feiten, maar waren ze bang om iets te laten blijken ... uit schrik voor represailles van 
overste E. of haar adjuncte.
Zuster B. had de priores laten voelen dat ze op de hoogte was van de 
praktijken ... was ze daarom op retraite gestuurd? Dat de feiten zich ook maanden geleden al met
andere weesmeisjes hadden afgespeeld, daar twijfelde ze geen moment aan. 
...
Behoedzaam duwde zuster B. de kamerdeur open en zag de 16-jarige S. wenend op haar bed liggen.
Dit ging haar echt te ver en ze nam zich voor het meisje te overtuigen haar alles, maar dan ook alles
te vertellen. Dat duurde wel even ... de schrik zat er goed in, de angst voor strenge straffen omdat ze'uit de biecht' zou spreken.
 Uiteindelijk kon S. haar emoties de baas, besefte ze dat zuster B. de enige was die 
ze volledig kon vertrouwen en dat ze zonder schroom haar verhaal bij haar wel kwijt kon.

"Zuster B., u was nog maar een paar dagen op retraite vertrokken, toen het begonnen is. Ik stond op
een keer in de waskamer, was mij een beetje aan het kammen en spiegelen. Plots stond ma-mère
achter mij en ze riep kwaad : 'S., ge moet u niet schoonmaken voor de wereld, alleen voor Ons Heer
moet ge dat doen. Ik zal u die wereldse dwaasheden wel afleren.'
Moeder-overste gebood me dan na het avondeten naar haar kamer te komen. Toen ik binnenkwam
zag ik daar ook zuster L.in een zetel zitten. Ik verwachtte mij aan een bolwassing, maar tot mijn grote
verbazing waren zowel ma-mère als zuster L. heel kalm en vriendelijk.
Moeder-overste nam toen het woord en zei dat ik moest boete doen tegenover het kruis. Ik moest mijn
novicekleed uitdoen ... en in hemd en broekje moest ik knielen voor het kruis. Daarna moest ik ma mère
nazeggen : 'Heer, vergeef mij mijn dwaasheden, aan u alleen draag ik mijn lichaam op - zoals ik op deze
wereld kwam - ik mag geen schaamtegevoel hebben tegenover u, want dit zou een zwakheid betekenen
in mijn vurig geloof. '
Daarna moest ik plaatsnemen in de zetel naast zuster L. Ik wist niet wat doen van schaamte. Ik begreep
er niets van.
Plots legde zuster L. haar handen op mijn naakte schouders. Ze begon mij te strelen op de rug en de dijen.
Toen ben ik beginnen wenen ... van schaamte ... van schrik ..."

Wordt vervolgd.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (5) : "Kindervriend" wordt beschermd - 2'de deel.
=========================================
Hieronder enkele fragmenten uit de bekentenis van V.S. tijdens de confrontatie
met de twee meisjes.
"Ik geef toe dat ik veel meisjes heb aangesproken in ... en in ...  (noemt verschillende dorpen in de omgeving van P.).
Ook de twee meisjes die ik hier zie. Ik heb hen elk 5 frank gegeven.
Terwijl T. snoep ging halen in een nabijgelegen kruidenierswinkeltje, begon ik aan de borsten van
F. (11) te voelen. Ik heb mijn hand in haar broekje gestoken en beken dat ik dan verder mijn vinger
in haar vrouwelijkheid heb gestoken. Het meisje durfde zich niet te verzetten en stond de hele
tijd naar het stuk van 5 frank te kijken dat ze in de hand had. Ik geef eveneens toe tegen haar
gezegd te hebben : 'Gelijk u heb ik ze liefst ... er mag nog geen haar op staan ... anders zijn ze
al bedorven.'
Toen T. terugkwam met de snoepjes liet ik F. naar het winkeltje gaan. zodat ook zij met haar vijffrankstuk
wat snoep kon gaan kopen. Ik ben ook beginnen voelen aan de dijen en de vrouwelijkheid van T. en heb ook mijn vinger in haar vrouwelijkheid gestoken ... tot F. met haar snoepgoed aankwam.
Al drie jaar pleeg ik dergelijke feiten in de omgeving van P. Daar durfde ik dat niet doen, want ik
was te goed gekend door iedereen.
Ik heb nooit één van de meisjes verkracht en een volwassen vrouw heb ik nog nooit gebruikt."

Zonder blikken of blozen legde de man deze verklaring af. Hij gaf de hele tijd de indruk nog fier te zijn op zijn 
daden ook.

Na het verhoor werd de man overgebracht naar de gevangenis van D. 
Niet zoveel later kregen we de opdracht een huiszoeking te doen in de woning van de kerel, en 
dat in zijn aanwezigheid. 
...
Met de handboeien aan volgde hij al onze bewegingen, wees schuiven aan en opende 
af en toe zelf een schuif of een kast ... ondanks de boeien. We vonden verschillende dozen 
met een hele verzameling foto's en vooral talrijke knipsels uit allerlei weekbladen. 
Allemaal foto's van kinderen die niet ouder dan 11-12 jaar waren. De hele verzameling werd 
uiteraard in beslag genomen.
"Ik ben alleenstaande en tijdens de lange eenzame avonden zit ik naar de foto's en de knipsels 
te kijken", vertelde hij ons. 'Urenlang. Voor foto's van meisjes die ouder zijn dan 12-13 jaar 
voel ik niets', vervolgde de man schaamteloos. 
In de schuiven en kasten hadden wij ook nog een hele verzameling kerkboeken (gebedenboeken!) 
gevonden. In de woonkamer, slaapkamer en zelfs in de keuken hing een grote speciale spiegel, 
een soort "vergrootspiegel". Aan de spiegel in de woonkamer zagen we bovenaan een paternoster hangen.
In de schuif van de slaapkamer troffen we verder twee schilderijen aan. Twee schilderijen die hij, naar eigen zeggen, zelf had gemaakt. Het waren twee afbeeldingen van naakte vrouwen. Hij had ze geschilderd op grote stukken
karton van 0,50 op 0,60m. "Ik heb die vrouwen in die houding voor mij alleen geschilderd en ik plaatste het schilderij dan voor de spiegel om het te vergroten", legde hij uit. "Dat was dan
precies of die vrouw was levend voor mij. Dan bevredigde ik mezelf. Maar in het echt moet ik van geen
volwassen vrouwen hebben ... alleen kleine meisjes ..."

We hadden genoeg gegevens om onze PV op te stellen en de man terug naar D. over te brengen. Het was nu aan justitie om hem te vervolgen en te veroordelen voor al de feiten die hij op kinderen had gepleegd in de omgeving van P. Onze opdracht zat er op.

Groot was onze verbazing toen diezelfde persoon, die we geboeid naar D. hadden overgebracht en aan het gerecht
hadden overgeleverd, tien dagen later terug vrij in de gemeente rondliep. We hadden ook onze bronnen wel en kwamen
vrij snel te weten dat de pedofiel dankzij bemiddeling van de plaatselijke geestelijkheid de gevangenis had mogen
verlaten. Hij was een familielid van een prominent politicus in de gemeente die nauwe banden had met de 
geestelijkheid. Hij ging elke dag naar de mis en werd aanzien als een diepgelovig mens.
Tijdens het onderzoek had ik al van een vooraanstaand persoon te horen gekregen : "Ik zal alles doen 
wat ik kan om meneer V.S. naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel zou lukken."
Ik had aan die woorden geen aandacht meer besteed, was er van overtuigd dat de feiten erg genoeg waren om de man voor
enige tijd achter slot en grendel te houden.
Kan je je de frustratie en machteloosheid inbeelden die zich van ons meester maakte. De manier waarop mensen ons aankeken 
in de gemeente sprak boekdelen en we werden meer dan een keer aangesproken. over die onbegrijpelijke en vooral onverantwoorde vrijlating. Wat konden we zeggen? Op onze woorden moesten we letten, ja !

NAWOORD :
**********
Ook in dit verhaal vind ik nergens een vermelding van veroordeling. Dat een en ander in de doofpot is 
terechtgekomen, zoveel is wel duidelijk. Zal zijn "strafmaat" meer geweest zijn dan niet meer in de 
omgeving van kinderen te mogen komen?  Ik vrees van niet.

Enkele jaren later :
============
Mijn vader was al enige tijd met pensioen en samen met mijn moeder maakte hij dikwijls uitstapjes met de fiets of zelfs te 
voet naar één van de omliggende dorpen van P. , terwijl ik diende te studeren. 
Op een keer wandelden ze in de richting van het lagere schooltje van het dorpje ... Het was kort voor het einde van de 
lessen. Plots zag vader niemand minder dan "meneer" V.S. heen en weer wandelen in de nabijheid van de school. 
Veel kinderen trokken in die tijd alleen te voet naar huis langs landelijke wegels. Wat had die man hier te zoeken op 
dit uur?  En waarom zou hij toevallig aan een schooltje voor de allerkleinsten zijn opwachting maken?
Op een bepaald moment moet hij mijn vader herkend hebben en maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten.
Vader zal het voorval wel doorgegeven hebben aan de rijkswacht ... maar heeft er verder nooit meer iets over gehoord.

Is het niet misdadig dat dergelijke figuren in bescherming worden genomen, als je weet dat het gevaar reëel is dat zo iemand opnieuw en nog eens opnieuw zal proberen kinderen seksueel te misbruiken ?
Hoeveel ellende, hoeveel menselijk leed had niet kunnen vermeden worden, indien kerkelijke autoriteiten toen hun volle verantwoordelijkheid hadden genomen en opgekomen waren voor de bescherming van de meest kwetsbare schakel in de samenleving : het kind ?
 
*****************    



 

06-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (5) : "Kindervriend" wordt beschermd - deel 1.
***************************************
In het tweede verhaal op dit blog werden enkele voorbeelden gegeven waarbij
daders, die zich schuldig hadden gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen,
bescherming genoten van de geestelijkheid, en op die manier binnen de kortste
keren weer in vrijheid werden gesteld. Die daders waren geen geestelijken, maar 
waren "eerbare leden" van de kerkfabriek. De zedenfeiten die ze pleegden op 
minderjarige slachtoffertjes werden meermaals met de brede mantel der liefde 
toegedekt.

Fragment uit "Verhaal 2" :
==================
Wraakroepend hoe de daders tijdens hun ondervragingen telkens duidelijk lieten
voelen dat ze een "beschermer" hadden in kerkelijke kringen die over een "lange 
arm" beschikte in de gerechtelijke wereld.
Sommige geestelijken deinsden er niet voor terug "bedreigingen" te uiten indien het
onderzoek gebeurlijk te ver zou doorgedreven worden ... !
Geestelijken van ... en omliggende dorpen verdedigden keer op keer daders, die wij 
op grond van ernstige zedenfeiten hadden aangehouden en stelden alles in het werk 
om hen zo snel mogelijk terug uit de gevangenis te krijgen. Alom gewaardeerde 
geestelijken maakten misbruik van hun waardigheid, gezag en macht om mensen die
zich schuldig hadden gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen terug in de 
gemeente en omliggende dorpen te laten "rondlopen" (om opnieuw op de loer te liggen, op 
zoek naar nieuwe slachtoffertjes). 
...
In het volgende hoofdstuk verwijst mijn vader naar de 57-jarige V.S. uit P. 


Op zekere dag werd de man met twee meisjes (9 en 11) op heterdaad betrapt in de omgeving van ...
De rijkswacht werd verwittigd en de kerel werd direct overgebracht 
naar de brigade voor ondervraging. De man bekende de hem ten laste gelegde feiten.
Bovendien bekende hij tientallen andere aanrandingen die de laatste tijd in de streek gepleegd
werden.
Toen hij de volgende dag geconfronteerd werd met de meisjes bekende hij nogmaals alles 
wat hem ten laste werd gelegd. 
... 
In de notities van mijn vader vind ik alleen de bekentenis van de 57-jarige dader.
Walgelijke feiten, maar ze worden hier getrouw weergegeven, vooral om duidelijk te 
maken welke "monsters" bescherming genoten van de geestelijkheid en daardoor 
vroeger konden vrijkomen of zelfs helemaal niet veroordeeld werden en hooguit verbod
kregen zich nog op bepaalde plaatsen (scholen, ...) op te houden.

In het volgende deel : Enkele fragmenten uit de bekentenissen tijdens de confrontatie 
met de 11-jarige F. en de 9-jarige T.

***********************************************************************

  

06-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Slachtoffers nogmaals 'gekelderd'.
-niet gepubliceerd in Dialoog van HLN-

"Operatie Kelk gekelderd", is een titel in de krant van dinsdag 20 maart. Er had evengoed
kunnen staan : "Slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken nogmaals gekelderd".
Zijn zij niet voor de zoveelste keer opnieuw slachtoffer van de machinaties van justitie,
politiek en kerkelijke instanties ?
De laatste zin van het artikel laat aan duidelijkheid niets te wensen over :
"De pedofilieslachtoffers zullen dus hoogstwaarschijnlijk in de kou blijven staan. Want dat 
de kerkleiders nog ooit voor de rechter zullen komen voor schuldig verzuim is hoogst onzeker".
Een zoveelste mokerslag in het gezicht van de slachtoffers. Het moet verschrikkelijk hard 
aankomen bij hen, te zien dat zij die hun jonge leven verwoest hebben, hen littekens bezorgd
hebben voor de rest van hun leven, ongemoeid gelaten worden.
Dat de moegetergde onderzoeksrechter er de brui aan geeft is dus een godsgeschenk voor de 
nog levende pedofiele priesters. 
Alsof men de slachtoffers nog niet genoeg de duivel heeft aangedaan gaf Mieke Van Hecke,
hoofd van het katholiek onderwijs, onlangs nog eens duidelijk haar visie weer : 
"Bisschop Roger Van Gheluwe is nu al genoeg gestraft (welke straf mevrouw Van Hecke ?);
nu is vergiffenis op zijn plaats". Ze had het in het gezicht van de slachtoffers horen te zeggen. 
Zei u iets over het leed van de slachtoffers, mevrouw ?
Ze werd echter kordaat op haar woord gepakt door moraalfilosoof Etienne Vermeersch :
"Van Hecke gaat voorbij aan een belangrijke premisse : Vergiffenis kan enkel na berouw!"
Een uitspraak die meteen haar hypocriete houding dik in de verf zet, want 'zondigen' tegen de 
eigen 'waarden', dat moet kunnen om er toch maar voor te zorgen dat die arme drommels 
van pedofiele geestelijken rustig hun goedbetaalde oude dag zonder verdere zorgen zouden 
kunnen vervolgen.
Komt er ooit nog een opvolger, en indien ja, wanneer, en kan die nog voldoende het vertrouwen
van de slachtoffers winnen om alles weer op gang te brengen ? 
Die slachtoffers moeten nu toch het gevoel krijgen dat de erge feiten van seksueel misbruik 
die ze hebben meegemaakt van ondergeschikt belang zijn en lijf en leden van de pedofiele 
priesters gevrijwaard moet blijven ... en VOORAL het imago van het instituut kerk niet verder
mag geschaad worden door de aantijging van 'schuldig verzuim'.
Veel is er dus niet veranderd in vergelijking met vroeger, behalve dat nu veel feiten aan het 
licht zijn gekomen.
Vroeger werden onderzoeken naar seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken
van in het begin al op alle mogelijke manieren tegengewerkt (druk op onderzoekers, op de 
ouders van het slachtoffer, op het kind zelf!).
Als een dossier dan toch bij het parket terechtkwam, dan werd uiteindelijk door justitie de 
'strafmaat' zo goed als altijd in handen van het bisdom gegeven, waarna de gebruikelijke
maatregelen van inwendige orde werden genomen : Overplaatsing en in heel wat gevallen
de mogelijkheid dezelfde activiteiten (veelal in het onderwijs) verder te kunnen zetten.
Vandaag behoudt Roger Van Gheluwe zijn riant pensioen en samen met hem nog heel 
wat pedofiele geestelijken die zich jarenlang aan kinderen hebben vergrepen. 

De slachtoffers, zij hebben 'levenslang' gekregen, want de feiten die vaak jarenlang op hen
werden gepleegd hebben hen voor het leven getekend.
Bij de statement van lezer Didier Vanhede uit Menen mogen justitie en zeker de kerkelijke
autoriteiten eens stilstaan :
"Net wanneer het land zich opmaakt voor de begrafenis van 22 verongelukte kinderen, wordt
ook het grootste onderzoek ooit naar kindermisbruik begraven. Van bittere ironie gesproken".
Om dat laatste zal de kerk absoluut niet rouwig zijn !

**********************
SCANS : 4.
 * Reactie van lezer Didier Vanhede uit Menen.
* Artikel "Operatie Kelk gekelderd".

*******


******

Bijlagen:
scannen0006.jpg (577.1 KB)   
scannen0007.jpg (577.3 KB)   
scannen0008.jpg (1.7 MB)   
scannen0011.jpg (1.1 MB)   

Lezersbrief n.a.v. artikel "Toverpotlood leest verhaaltjes voor" (krant van vrijdag 15 april 2O11).

GADGETS EN "BIG MONEY".

"Een stuk speelgoed zal nooit vriendelijk personeel vervangen", schreef lezer A. D'Hoe in de 'Brief van de dag'
in Dialoog van 23 april 2009. Het was een reactie n.a.v. de uitvinding van een groene knuffelrobot, een kruising
tussen een olifant en een miereneter. Hij zou in ziekenhuizen worden ingeschakeld om het leed van jonge patiëntjes
te verzachten. Een robot die menselijke emoties vervangt en positieve herinneringen zou nalaten bij kinderen.
Dat kan natuurlijk allemaal best zijn, maar lezers stelden toen de vraag of het geld daaraan besteed niet beter had
kunnen dienen om het werk van de cliniclowns te steunen. Nog in de verste verte niet kon/kan deze robot concurreren
tegen de menselijke warmte geboden door verplegend personeel, artsen ... en niet te vergeten de cliniclowns. Het effect
dat deze laatsten op kinderen hebben is met geen woorden te beschrijven.
Aan dat artikel ("Probo knuffelt zieke kindjes") moest ik onmiddellijk denken bij het lezen van "Toverpotlood leest
verhaaltjes voor".
Dat "toverpotlood" mag dan wel evengoed een ingenieuze uitvinding zijn, experts stellen dat dit nieuwe gadget een
belangrijk knuffelmoment met ouder of grootouder niet kan vervangen.
Een duur stukje speelgoed bovendien, zoals zovele andere, maar uiteraard voor "big money" de hemel ingeprezen
door een groot elektronikabedrijf.
Hun argumenten pro lopen niet bepaald over van enige ethiek.
"Ideaal voor kinderen met ouders die veel overuren kloppen". Terwijl men nu net de ouders meer mogelijkheden
zou moeten bieden om voldoende tijd uit te trekken voor de kinderen.
"Alsof de vader het live voorleest", zeggen de uitvinders, terwijl ze de dollars allicht al voor ogen zien.
Het mag dan wel een leerzaam gadget zijn, maar dat zijn duizenden andere doodeenvoudige gadgets ook.
"Het is in staat kinderen te leren lezen", vervolgen de makers.
Majo De Sadeleer, directrice van de Stichting Lezen, antwoordt daar heel gevat op : "En superpienter kind zou
misschien kunnen uitvinden welke lettertjes bij welk woord horen. Maar ik denk dat er meer methodiek nodig is om te
leren lezen dan ze op een blad met lettertjes te laten kijken. Ook daarvoor is doorgaans hulp van de volwassene nodig".

Zelfs als beide ouders uit werken gaan of overuren kloppen, dan nog blijft het voorlezen van een verhaaltje een belangrijk
moment voor elk kind, en meteen ook een moment dat elke ouder of grootouder een leven lang blijft koesteren.
Zoiets is onvervangbaar. Dat moment, hoe kort ook, dat je vrijmaakt voor je kind of kleinkind, is een moment waarop
het beseft : "Dit is tussen ons". Een moment waarvan het kind, hoe onbewust ook, zich maar al te goed realiseert dat je
er bent voor hem of haar.
Dat moment kan geen enkel gadget, ook geen AnyBookReader vervangen. Je maakt van een "robotspeeltje" geen
"ersatzouder" of "ersatzgrootouder".

Het artikel doet me ook denken aan wijlen professor Jaap Kruithof, die niet alleen ongezouten zijn mening gaf  over
vele maatschappelijke problemen, maar ook een kruistocht voerde tegen onze consumptiemaatschappij, waar het 'oude'
binnen de kortste keren achteloos wordt weggegooid.
Laten we hier dus het "verhaaltje vertellen" door ouder of grootouder voor het slapengaan niet zomaar weggooien !

**********************************
Toegevoegd aan deze lezersbrief :

-Bijlage 1 en 2 : Artikel "Toverpotlood leest verhalen voor".
-Bijlage 3 : Artikel "Probo knuffelt zieke kindjes" - april 2009.
-Bijlage 4 : Brief van de dag van A. D'Hoe (waarvan sprake in bovenstaande lezersbrief)
n.a.v. artikel over "Probo" - april 2009.
-Bijlage 5 : Lezersbrief van mezelf n.a.v. "Probo" - april 2009.
-Bijlage 6 : Lezersbrief "Blij met snuisterijen" - Het belang van de kleine dingen, n.a.v. de tentoonstelling in het
"Huis van Alijn" van snuisterijen verzameld door Jaap Kruithof - december 2009.

Bijlagen:
scannen0001.jpg (1.3 MB)   
scannen0002.jpg (2.2 MB)   
scannen0003.jpg (1.5 MB)   
scannen0004.jpg (567.6 KB)   
scannen0005.jpg (467.7 KB)   
scannen0007.jpg (704.9 KB)