Lezersbrief : Bisschoppen voor de Kamercommissie. -niet gepubliceerd in krant- *********************************************** N.a.v. bepaalde uitspraken van bisschoppen voor de Commissie (zie artikel hieronder).
Niet te geloven wat zich woensdag heeft afgespeeld in de bijzondere Kamercommissie Seksueel Misbruik. Aan het woord kwam de Gentse bisschop Luc Van Looy. Die verklaarde : "Men moet zich niet haasten met dossiers over gepensioneerde pedofiele priesters". Tijdens diezelfde zitting voegde Aloys Jousten, bisschop van Luik, daar nog aan toe : "We weten nu meer dan onze voorgangers." Hoe kan je zoveel hypocrisie in zo weinig woorden leggen? Monseigneur Léonard sprak dan tenminste nog recht voor de raap toen hij stelde : "Gepensioneerde geestelijken die zich schuldig gemaakt hebben aan seksueel misbruik van kinderen dienen met rust gelaten worden". Een uitspraak die bij velen heel wat kwaad bloed zette, niet in het minst bij de slachtoffers. Verontwaardiging ook nu bij de Kamerleden n.a.v. de dubieuze uitspraak van de Gentse bisschop. Hebben zij dat nu ook niet goed begrepen en zijn die uitspraken alweer uit hun context gehaald? De bisschop had nochtans eerder verklaard dat feiten best steeds aan justitie worden overgemaakt. "Het moet wel gebeuren", vervolgde hij. Maar wanneer dan wel? En vooral, waarom dan dient er geen haast gemaakt te worden? Leuk om horen is dat voor de slachtoffers. Alsof ze nog niet lang genoeg gewacht hebben op enige vorm van gerechtigheid, op enige reële steun van de hoge kerkelijke autoriteiten. Het is nu ook wel duiidelijk waarom brieven, die slachtoffers gericht hebben aan het bisdom, waarin feiten van seksueel misbruik werden weergegeven door slachtoffers, nooit beantwoord werden of hooguit een reactie teweegbrachten in de zin van "We kunnen niets doen" ! Laten rusten die brieven. De tijd zal de wonden wel helen. Dat moet het motto geweest zijn. Alleen is de etterbuil onverwacht opengesprongen, en dan nog als gevolg van een bekentenis van seksueel misbruik door iemand die aan het hoofd staat van een bisdom. Hoeveel afleveringen "Schone Schijn" heeft de man al die tijd niet opgevoerd ? De verklaring van bisschop Aloys Jousten is zeker en vast niet minder schijnheilig. "Nu weten we meer dan onze voorgangers" ! De Brugse bisschop Jozef De Kezel deed daar nog een schepje bovenop door te beweren : "De kerkleiders toen hebben niet beseft welke verregaande gevolgen seksueel misbruik kan hebben." Talrijke levens heeft het verwoest, en de geestelijkheid zou dat niet beseft hebben. Dat moet je toch maar zonder blikken of blozen durven zeggen, en dan nog voor een Kamercommissie. Zij waren eerst en vooral maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel misbruik door hun onderdanen. Hoe leg je anders de talrijke totaal onverwachte OVERPLAATSINGEN van priesters (leraars) en pastoors uit naar ver afgelegen parochies of naar ontwikkelingsgebieden ? En hoeveel maal heeft justitie in het verleden bepaalde zaken niet uit gerechtelijke handen gegeven en werd de "strafmaat" overgenomen door het bisdom? Dat gaf vervolgens te kennen dat het "maatregelen van inwendige orde" zou treffen. En maar blijven beweren : "Nu weten wij meer!" Het zou voor de Commissie bijzonder interessant zijn te weten te komen wat die "maatregelen van inwendige orde" precies inhielden. Of werd dat voorzichtigheidshalve nooit op papier gezet. Want wie weet hoeveel keer in die tijd de kat opnieuw bij de melk werd gezet ... !
Ook justitie doet ondertussen alweer zijn duit in het zakje. Werden vroeger heel wat zaken doorgespeeld naar het bisdom, dan wordt vandaag de veroordeling van een pedofiele priester zonder meer verbroken door Het Hof van Cassatie. Zo heeft het Hof nu Robert Borremans, veroordeeld tot twee jaar cel, vrijuit laten gaan omdat zijn veroordeling was gebaseerd op bekentenissen die hij zonder bijstand van een advokaat aan de politie had afgelegd. Misschien moeten we in het vervolg direct al een advokaat met de politiediensten mee op pad sturen. De zegereeks van de procedurefouten wordt in elk geval nog mar eens aangevuld. Als je de feiten doorneemt die Robert B gepleegd heeft, dan kan je je een beeld vormen hoe slachtoffers en familie zich moeten voelen. Voor de zoveelste keer blijven ze in de kou staan. Benieuwd wat het nieuwe proces van deze veroordeelde geestelijke zal brengen. ***************************************************************************************************************************
Artikel Nieuwsblad : Geen haast bij misbruikzaken over gepensioneerde priesters
Artikel uit Het Nieuwsblad : "Geen haast bij misbruikzaken over gepensioneerde priesters" ************************************************************************ Twee zinnetjes uit dit artikel deden mij de haren ten berge rijzen. Hoe kan je zoveel hypocrisie in zo weinig woorden leggen? Bisschop Luc Van Looy : "Zaken over gepensioneerde priesters mogen volgens hem 'minder haastig' overgemaakt worden."
Bisschop Aloys Jousten : "Bovendien weten we nu meer dan onze voorgangers."
Hebben die dat nu echt staan beweren voor de Commissie ... zonder blikken of blozen? Hier zou je nu toch "godverdomme" wel van beginnen vloeken, hé. "Sie haben es damals nicht gewusst!" Ze waren maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. Hoe verklaar je anders de talrijke "onverwachte" OVERPLAATSINGEN naar afgelegen parochies of ontwikkelingsgebieden? En hoeveel zaken heeft justitie destijds niet uit handen gegeven en was het aan het bisdom om "maatregelen van inwendige orde" te treffen? Die voorgangers wisten maar al te goed af van heel wat gevallen van seksueel misbruik.
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 3. ************************************* Wat voorafging.
Anderhalf jaar voor haar aankomst in het gesticht was de lijdensweg van Ann begonnen. Ze was toen ongeveer 14 jaar oud. In de landelijke gemeente S. woonde ze samen met haar ouders, broer en zusje. Ann deed het huishouden, haar jongere zusje ging naar school, haar broer ging al uit werken en de ouders werkten allebei in de nabijgelegen schoenfabriek. Het gezin was gelukkig en werd in de gemeente als een modelgezin beschouwd. Tot op een dag ... ... Ann was druk in de weer met alles en nog wat. Haar jongste zus zou haar plechtige communie doen over een paar dagen. Er zou gefeest worden. Alles moest dus tot in de puntjes voorbereid worden. Moeder was met de jongste de laatste inkopen voor het feest gaan doen. De broer van Ann moest werken tot laat in de avond, en vader zat in de zetel zijn pijp te roken. Ann had al heel wat werk verzet en wou zich op een bepaald moment even gaan opfrissen in het achterhuis. Geen probleem, dacht ze. Vader was thuis, en in geval er onverwacht bezoek zou komen, zou hij wel opendoen. Ann had haar kledij uitgetrokken, had alles netjes geordend op een stoel gelegd en begon zich te wassen. Ondertussen liet ze haar schelle meisjesstem vrolijk weergalmen in het achterhuis. Plots werd ze opgeschrikt door een geluid en stopte ze haar vreugdezang. Had ze zich gewoon iets ingebeeld, was ze zo zenuwachtig geworden in het vooruitzicht van de feestelijkheden dat haar verbeelding haar parten speelde? Toen hoorde ze de deur langzaam opengaan. Haar hart begon in haar keel te bonzen. Angst schroefde haar keel toe. Iemand stond achter de deur van het achterhuis ... en alleen haar bloedeigen vader was thuis. Enkele seconden later ging de deur volledig open en stond niemand minder dan haar vader vlak voor haar. Rood van schaamte greep ze vliegensvlug een kledingstuk van de stoel om zich gedeeltelijk te kunnen bedekken. Verschrikt riep ze uit : "Maar vader, ge weet toch dat ik mij aan het wassen ben." "Ja, Anneke, ik wist dat, maar ik wilde u een keer naakt zien", antwoordde de man. Waren dat de woorden van mijn vader, schoot het door het hoofd van Ann. Is hij nu zijn verstand verloren? Veel langer kon ze niet nadenken over wat aan het gebeuren was. Vooraleer ze het goed en wel besefte had vader het kledingstuk uit haar handen getrokken, greep hij het meisje vast, voelde aan haar naakte borsten en over haar ganse lichaam. In een opwelling van schrik en schaamte duwde ze hem van zich af en haar hand kwam pardoes in zijn gezicht terecht. Vader sprong achteruit ... had blijkbaar die weerstand van zijn dochter niet verwacht en verdween door de deur van het achterhuis, vloekend en tierend :"Pas op als ge daar iets durft over vertellen!"
De lijdensweg van Ann was hier begonnen, in haar eigen thuis, waar ze tot nu toe zo gelukkig was geweest. Vele vragen welden als in een roes in haar op. Hoe zou ze ooit nog haar vader durven aankijken? Hoe zou ze hem ooit nog kunnen vertrouwen? Zoiets kon ze toch niet vertellen aan haar moeder? Wie weet wat er dan allemaal zou gebeuren. Wat stond haar te doen? Doen alsof er niets was gebeurd was de enige "oplossing" die overbleef. En er was het feest binnenkort. Ze kon toch het geluk van haar zus, die zo naar haar opkeek, niet bederven. ... De ganse nacht lag Ann in haar bed te wenen. Nee, er bleef niets anders over dan te zwijgen, niet alleen uit schrik voor vader, maar ook voor moeder, de familie en de kennissen. Nee, ze wou de familie die schande niet aandoen.
Wordt vervolgd. *************************************************************************************
Lezersbrief : Bart's weg. ******************* 1) Artikels uit weekendkranten. 2) Volledige lezersbrief. NB. : In de krant van dinsdag 14 december verscheen een verkorte versie. ***
Lezersbrief : Barts weg (volledige versie). ********************************** Een TV-uitzending, een artikel in de krant dit weekend : "Kankerpatiënt Bart neemt afscheid van familie op TV." Je wordt er helemaal stil van. Nee, het is geen zucht naar senstatie, verre van. Laat het duidelijk zijn, Bart wilde dat zoveel mogelijk mensen zijn verhaal kenden en dan nog niet eens voor zichzelf, maar om ieder van ons, jong en oud, te overtuigen zelf positiever naar ons bestaan te kijken ... te genieten van de kleine dingen des levens. En het is zeker niet alleen in de TV-uitzending dat hij deze boodschap gebracht heeft. Bart wou nu eenmaal de moeilijke weg, die hij al sinds de zomer van 2003 had afgelegd, met iedereen delen. Daarom ook heeft zijn broer Joris geruime tijd geleden al de Facebook- groep "Bart's weg" opgericht. Op het Forum van de groep schreef Bart over de vele behandelingen die hij diende te ondergaan, maar evengoed vertelde hij met een optimistische toon over de aangename gebeurtenissen die zijn jonge leven kleurden. De groep telt meer dan 18.000 leden en velen onder hen schreven regelmatig een ontroerend stukje of gewoon enkele regeltjes op het prikbord om Bart moed in te spreken. Al had hij zoveel meer moed dan de meesten onder ons. Uit die talrijke reacties blijkt hoe Bart er ontegensprekelijk in geslaagd is mensen te doen nadenken over het leven, ons op het hart drukte zorgvuldig met dat leven om te springen. Persoonlijk zal ik de beschrijving van zijn reis naar de USA in het begin van dit jaar nooit vergeten. Het laatste zinnetje van zijn relaas symboliseert als het ware zijn onuitputtelijke levenslust : "Ik ben van plan om misschien, als het mij fysiek lukt, nog eens tot in de US te reizen. Het was echt een fantastische tijd."
Begin van dit jaar is Bart zijn verhaal ook in scholen voor heel wat kinderen gaan vertellen. Zijn motto was : "Jongeren moeten jongeren inspireren." Ook voor hen was hij een inspiratie om op een positieve manier tegen het leven aan te kijken. Zijn bezoeken hebben heel wat leerlingen en leerkrachten er toe aangezet een ontroerend stukje te schrijven op zijn Facebookgroep.
Op 8 december verschijnt volgend berichtje op het Forum : "Laat jullie langs deze weg weten dat ik van plan ben om morgenavond in palliatieve sedatie gebracht te worden, om zo rustig uit te doven. Blijf positief." Door merg en been gaat het als je zoiets leest.
Zondagochtend 12 december is Bart overleden.
Ook langs deze weg veel sterkte aan familie en de vele vrienden van Bart. Ik wil eindigen met een korte, maar treffende reactie van een lid van zijn Facebookgroep : "Ouders en broer van Bart, jullie mogen fier zijn op zo'n sterke zoon en broer. Veel liefs !"
Dag Bart ... we hebben heel veel van je geleerd ! ***************************************************************************
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 2. ***************************************** Het is met een benepen hartje dat Ann het kantoor van de directrice wordt binnengeleid. Het instituut wordt geleid door een dame met vrij streng voorkomen. Het meisje wil zich sterk houden, maar kan toch haar tranen niet bedwingen. De directrice is echter veel minder streng als haar uiterlijk laat vermoeden. Ze heeft Ann enkele gemoedelijke schouderklopjes en probeert haar direct gerust te stellen. Opgelucht gaat het meisje zitten en de directrice neemt direct het woord : "Ann, wees welkom bij ons. Ik ken uw situatie. Ge zult hier graag zijn." De administratieve formaliteiten worden vervuld en de directrice maakt Ann ondertussen een beetje wegwijs in het reilen en zeilen van het instituut. ... Even later wordt Ann naar haar kamertje gebracht. Haar nieuwe "thuis", ver weg van allen die haar zo nauw aan het hart liggen. Eens alleen op de kamer laat ze zich snikkend op het bed vallen. Het is haar allemaal teveel geworden : het afscheid van moeder, broer en zus, de treinreis, het onthaal in haar nieuwe, voor haar volslagen vreemde wereld. Ze laat haar tranen de vrije loop, troost zich met de gedachte dat het onthaal veel gemoedelijker was dan ze zich ooit heeft durven voorstellen. ... Weken ... maanden vliegen voorbij. Om de twee weken ontvangt Ann post van het thuisfront, steeds met de groeten van moeder, broer en zus, en ook van haar vriendinnen. Een dag van vreugde voor het jonge meisje. Ann, een vrij intelligente persoonlijkheid, die zich steeds voor iedereen zo gedienstig mogelijk opstelt, heeft al snel heel wat vriendinnetjes en met de oversten kan ze het zeer goed vinden. Niemand van haar vriendinnetjes die enig vermoeden heeft waarom zo'n verstandig, beleefd en gemoedelijk meisje in het instituut is terechtgekomen. De andere meisjes krijgen zelden of nooit nieuws. Ofwel waren ze wees, ofwel kinderen die door hun ouders in de steek werden gelaten.
Het geluk lacht Ann eindelijk een beetje toe. Ondanks haar vriendelijke omgang met iedereen is er toch één meisje, M., die het niet kan vinden met Ann. Ann zelf heeft er geen idee van hoe het komt dat M. zich zo afstandelijk, soms bijna vijandig tegenover haar opstelt. Op zekere dag valt het Ann op dat verschillende meisjes, waarmee ze anders zo goed kon opschieten, zich plots helemaal anders gedragen tegenover haar. Onverschillig, argwanend zelfs. Ze mijden haar zoveel mogelijk, beginnen te fluisteren onder elkaar wanneer ze haar zien naderen. Ann begrijpt er niets van. Wat kan er voorgevallen zijn? Ze kan zich niet indenken dat ze iets verkeerd zou gezegd hebben tegen één van hen. Roddelen over de andere meisjes, dat ligt niet in haar natuur. ... Na het avondeten, eens op haar kamertje, vraagt ze aan haar kamergenote wat er nu eigenlijk aan de hand is. T. , een vondelinge, heeft een goeie band met Ann en kan niet langer zwijgen. "Ja, Ann, het is over u dat ze altijd fluisteren onder elkaar. M. heeft aan iedereen verteld dat gij hier zijt omdat uw vader uw lief was." Ann wordt lijkbleek, moet zich even vastklampen aan de bedleuning. "Hoe kan dat nu", denkt ze bij zichzelf. "Alleen de directrice is op de hoogte van de tragische gebeurtenissen thuis die tot mijn vertrek naar deze instelling hebben geleid." ... Na enkele dagen komen haar vriendinnetjes echter weer naar haar toe, om haar te troosten. Het wordt ook vrij snel duidelijk hoe de meisjes aan de informatie gekomen zijn. M., blijkbaar jaloers op Ann omwille van haar populariteit, had op een dag de opdracht gekregen het bureau van de directrice op te ruimen. M. had van de gelegenheid gebruik gemaakt het fichenstelsel in te kijken. Een onvoorzichtigheid van de directrice, die de fiches niet achter slot en grendel in de kast had opgeborgen. Gelukkig maar dat het allemaal weer goedgekomen is. Haar vriendschap met de meisjes is er uiteindelijk nog hechter op geworden ... en na verloop van tijd ook met M. Ann heeft nu dat beetje geluk gevonden in het tehuis, kan beetje bij beetje het familale drama dat ze heeft meegemaakt achter zich laten en trekt zich bovendien ook op aan de veertiendaagse post die ze van thuis ontvangt. Wordt vervolgd
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
