Lezersbrief n.a.v. artikel "Toverpotlood leest verhaaltjes voor" (krant van vrijdag 15 april 2O11).

GADGETS EN "BIG MONEY".

"Een stuk speelgoed zal nooit vriendelijk personeel vervangen", schreef lezer A. D'Hoe in de 'Brief van de dag'
in Dialoog van 23 april 2009. Het was een reactie n.a.v. de uitvinding van een groene knuffelrobot, een kruising
tussen een olifant en een miereneter. Hij zou in ziekenhuizen worden ingeschakeld om het leed van jonge patiëntjes
te verzachten. Een robot die menselijke emoties vervangt en positieve herinneringen zou nalaten bij kinderen.
Dat kan natuurlijk allemaal best zijn, maar lezers stelden toen de vraag of het geld daaraan besteed niet beter had
kunnen dienen om het werk van de cliniclowns te steunen. Nog in de verste verte niet kon/kan deze robot concurreren
tegen de menselijke warmte geboden door verplegend personeel, artsen ... en niet te vergeten de cliniclowns. Het effect
dat deze laatsten op kinderen hebben is met geen woorden te beschrijven.
Aan dat artikel ("Probo knuffelt zieke kindjes") moest ik onmiddellijk denken bij het lezen van "Toverpotlood leest
verhaaltjes voor".
Dat "toverpotlood" mag dan wel evengoed een ingenieuze uitvinding zijn, experts stellen dat dit nieuwe gadget een
belangrijk knuffelmoment met ouder of grootouder niet kan vervangen.
Een duur stukje speelgoed bovendien, zoals zovele andere, maar uiteraard voor "big money" de hemel ingeprezen
door een groot elektronikabedrijf.
Hun argumenten pro lopen niet bepaald over van enige ethiek.
"Ideaal voor kinderen met ouders die veel overuren kloppen". Terwijl men nu net de ouders meer mogelijkheden
zou moeten bieden om voldoende tijd uit te trekken voor de kinderen.
"Alsof de vader het live voorleest", zeggen de uitvinders, terwijl ze de dollars allicht al voor ogen zien.
Het mag dan wel een leerzaam gadget zijn, maar dat zijn duizenden andere doodeenvoudige gadgets ook.
"Het is in staat kinderen te leren lezen", vervolgen de makers.
Majo De Sadeleer, directrice van de Stichting Lezen, antwoordt daar heel gevat op : "En superpienter kind zou
misschien kunnen uitvinden welke lettertjes bij welk woord horen. Maar ik denk dat er meer methodiek nodig is om te
leren lezen dan ze op een blad met lettertjes te laten kijken. Ook daarvoor is doorgaans hulp van de volwassene nodig".

Zelfs als beide ouders uit werken gaan of overuren kloppen, dan nog blijft het voorlezen van een verhaaltje een belangrijk
moment voor elk kind, en meteen ook een moment dat elke ouder of grootouder een leven lang blijft koesteren.
Zoiets is onvervangbaar. Dat moment, hoe kort ook, dat je vrijmaakt voor je kind of kleinkind, is een moment waarop
het beseft : "Dit is tussen ons". Een moment waarvan het kind, hoe onbewust ook, zich maar al te goed realiseert dat je
er bent voor hem of haar.
Dat moment kan geen enkel gadget, ook geen AnyBookReader vervangen. Je maakt van een "robotspeeltje" geen
"ersatzouder" of "ersatzgrootouder".

Het artikel doet me ook denken aan wijlen professor Jaap Kruithof, die niet alleen ongezouten zijn mening gaf  over
vele maatschappelijke problemen, maar ook een kruistocht voerde tegen onze consumptiemaatschappij, waar het 'oude'
binnen de kortste keren achteloos wordt weggegooid.
Laten we hier dus het "verhaaltje vertellen" door ouder of grootouder voor het slapengaan niet zomaar weggooien !

**********************************
Toegevoegd aan deze lezersbrief :

-Bijlage 1 en 2 : Artikel "Toverpotlood leest verhalen voor".
-Bijlage 3 : Artikel "Probo knuffelt zieke kindjes" - april 2009.
-Bijlage 4 : Brief van de dag van A. D'Hoe (waarvan sprake in bovenstaande lezersbrief)
n.a.v. artikel over "Probo" - april 2009.
-Bijlage 5 : Lezersbrief van mezelf n.a.v. "Probo" - april 2009.
-Bijlage 6 : Lezersbrief "Blij met snuisterijen" - Het belang van de kleine dingen, n.a.v. de tentoonstelling in het
"Huis van Alijn" van snuisterijen verzameld door Jaap Kruithof - december 2009.