Lezersbrief : Pesterijen.

-Ingekorte versie in Dialoog van HLN van zaterdag 1 december-

Naar aanleiding van de zelfmoord van de twintigjarige Nederlandse jongeman Tim Ribberink
schreef Arthur Japin een indringend artikel met de veelzeggende titel :
"De wonden gaan weg, maar de woorden blijven altijd".
De Nederlandse auteur werd tijdens zijn jeugdjaren zelf jarenlang als kind vernederd, zowel
fysiek als verbaal en mag dus zeker en vast als ervaringsdeskundige opgevoerd worden.
Het artikel vind je in de bijdrage van 17 november hieronder.

De dramatische feiten rond Tim Ribberink liggen nog vers in het geheugen.
Ondertussen werden we in een paar dagen tijd alweer geconfronteerd met enkele tragische
gebeurtenissen ... het gevolg van verregaande pesterijen.

In de krant van donderdag 29 november :
"Aanhoudende pesterijen en dreigementen zijn een jongen van 14 uit Ternat te veel geworden.
Op weg naar school, waar hij de pesters onder ogen moest komen, sprong hij van een acht meter
hoge brug over de snelweg. De tiener belandde onder een vrachtwagen en was op slag dood".
Een jong leven dat zomaar verloren gaat ten gevolge van extreem pestgedrag. Een wereld die
instort voor de nabestaanden, een verschrikkelijk drama voor vrienden, kennissen, voor de
chauffeur die machteloos moest toezien hoe de jongen voor de wielen van zijn vrachtwagen sprong.

In dezelfde krant lees ik : "Boerenzoon van 22 berooft zich van het leven na aanhoudend gepest".
"Het waren allemaal kleine pesterijen, maar door de opeenstapeling is het mijn zoon te veel 
geworden", vertelt de vader. De pester postte o.a. op de sociale netwerksite Facebook tekstballonnen
met onnozele berichten.
Kleine of grote pesterijen, ze kunnen zware gevolgen hebben wanneer het slachtoffer op een
bepaald moment de situatie
niet meer aankan.

Pesten, het is en zal altijd een bijzonder heikel maatschappelijk probleem blijven. En het wordt er
in onze huidige samenleving met al die diverse 'communicatiemiddelen' niet eenvoudiger op.
Jammer genoeg zijn het vooral de sociale netwerksites die het ideale terrein vormen voor
de 'cyberpesters'. Iets wat mensen zoveel dichter bij elkaar kan brengen wordt handig misbruikt
door pesters die niets of niemand ontzien.
De manier waarop ze te werk gaan is grondig gewijzigd, nog geniepiger geworden, 
naamloos ook in vele gevallen. De pester voelt zich nog sterker, want hij kan ongezien toeslaan.
Eens 'veilig' thuis kan het slachtoffer (jongere of volwassene) opnieuw belaagd worden via allerlei
sociale netwerken. Een 'laatste' vluchtheuvel wordt hem/haar op die manier ontnomen.

Geen sinecure dus om er de strijd tegen aan te binden, maar het moet nu eenmaal. Waar het enigszins
mogelijk is moeten we het een halt toeroepen. 
Het komt er vooral op aan die pesterijen in een zo vroeg mogelijk stadium te kunnen onderscheppen.
Aartsmoeilijk, vooral als je weet dat het zelfs bij volwassenen soms veel te laat aan het licht komt.
Voorbeelden genoeg daarvan de laatste jaren.
Het slachtoffer (kind, jongere of volwassene) durft zich meestal niet te uiten over de pesterijen.
Schaamte en zelfs schuldgevoelens houden hen tegen ouders of hun naasten op de hoogte te 
brengen van de ellende die ze dagelijks moeten doorstaan. Komt daarbij dat de vrienden van het
slachtoffer dikwijls niet durven reageren uit schrik niet meer bij 'de groep' te horen of ook gepest 
te worden indien ze het wagen tussen te komen of naar een directie of overste te stappen. 
Pesters weten dat maar al te goed en misbruiken hun 'macht' om het slachtoffer zoveel mogelijk 
te kwetsen. Want pesten (niet te verwarren met plagen - dat is een normaal sociaal gedrag) is bedoeld
om de andere pijn te doen, verbaal en ook fysiek.

Het kleinste signaal moet dan ook ernstig genomen worden en op heel wat scholen wordt werk 
gemaakt van een "schoolcultuur" waarbij pestgedrag kan teruggedrongen worden. 
Het uitroeien kan je niet, maar er kan heel veel aan gedaan worden.
Niet alleen het praten over de problemen, maar ook het aanbrengen van vaardigheden om zich te 
'wapenen' tegenover pestgedrag. De pesters kunnen ook geconfronteerd worden met hun daden.
Dat laatste is niet zo simpel en kan evengoed een tegenovergesteld effect hebben. Laten we daar maar 
niet te naief over doen. 
Praten alleen helpt jammer genoeg niet altijd. In Dialoog van vrijdag 30 november stelt een lezer :
"Wanneer gaan pesters eindelijk beseffen wat ze aanrichten ?" 
Daar wringt nu net het schoentje, volgens mij. Ze willen het vaak niet beseffen en in eerdere drama's 
probeerden pesters hun gedrag zoveel mogelijk te relativeren, en dat in gevallen met een dramatische 
afloop voor het slachtoffer. 
Vandaar dat je er niet onderuit kan pesters (indien de feiten duidelijk zijn natuurlijk) hard aan te pakken.
Repressie is geen gulden regel, maar er zijn nu eenmaal omstandigheden waar een zachte aanpak geen
bal oplevert. 
Hun daden, hun woorden (die voor altijd bijblijven, zoals Arthur Japin stelt in zijn artikel) hebben al 
veel mensenlevens vernietigd, hebben vele mensen een complex en gebrek aan zelfvertrouwen bezorgd
voor de rest van hun leven.

Ik vind het bijzonder jammer dat bepaalde lezers direct met de vinger naar school en leerkrachten wijzen.
Nee, pesterijen mogen niet geminimaliseerd worden, maar het is gevaarlijk om zomaar de schuld en de
verantwoordelijkheid in hun schoenen te schuiven. 

DE ENIGE ECHTE SCHULDIGE IS DE PESTER ZELF ... en die een halt proberen toeroepen is de taak van 
ons allemaal !

******************

Onderaan :

1) Lezersbrief in Dialoog van zaterdag 1 december 2012.

2) Overige reacties in Dialoog van 1 december.

3) Cartoon van Kamagurka.

4) Artikels uit edities 
"Vlaams Netwerk Kies Kleur tegen Pesten"

* Interessante links.
* Clipje "Move mee tegen pesten".

PS.: Onderaan je scherm klikken op 'opslaan" en "openen".

******






  

Bijlagen:
scannen0002.jpg (517 KB)   
scannen0003.jpg (1.2 MB)   
scannen0004.jpg (461.3 KB)   
Vlaamse week tegen pesten 2012_php.mht (136.5 KB)   
Vlaamse Week tegen Pesten_php.mht (140.3 KB)