Verhalen (9) : Kraaienpoten op de weg naar het geluk.
***************
Op een vroege morgen rond half zeven komt een meisje van 16 de rijkswachtkazerne van T. binengestapt.
Geladen met twee "margarinedozen", waarin blijkbaar haar hele hebben en houden, strompelt ze het bureau
binnen. Het meisje ziet er vermoeid uit. We nemen de dozen met de schamele bezittingen over en bieden
haar een stoel aan. Gelaten zet ze zich neer en begint te wenen.
Wat brengt zo'n jong meisje op dit uur van de dag naar de rijkswachtkazerne, vragen wij ons af? Ruzie thuis en
weggelopen ... misschien is het allemaal nog zo erg niet en kunnen de ouders binnen de kortste keren hun
tienerdochter komen ophalen. Het zijn gedachten die in ons opkomen, want het duurt een hele tijd vooraleer
het meisje haar droevige verhaal met horten en stoten begint te vertellen.

"Ik ben Lena," begint ze aarzelend. "Ik ben helemaal alleen op de wereld. Ik heb nooit een vader of moeder
gekend, broers of zussen gehad. Als weeskind ben ik van het ene gesticht en klooster naar het andere gestuurd.
Ik ben terechtgekomen in Gent, in Brugge ... Sint-Kruis, enz.
Op een dag, ongeveer een maand geleden, dacht ik dat het lot mij nu eindelijk eens gunstig gezind zou zijn.
Een dame uit T. was in het gesticht komen vragen of één van de meisjes in hun gezin zou kunnen geplaatst
worden om er als meid te werken. Zoiets diende te gebeuren met toestemming van de kinderrechter.
 Ik was het
leven in gestichten en kloosters zo beu en ik wou eindelijk iets van mijn leven maken. Ik stelde dus mijn kandidatuur.
Mijn gedrag was altijd goed geweest, dus ik dacht dat ik kans had om gekozen te worden.
Enkele dagen later kwam in het gesticht het bericht toe dat ik bij een doktersgezin mocht gaan wonen.
om er als meid te werken. Ik was zo gelukkig. Voor mij zou een nieuw leven beginnen, een leven buiten de
muren van die sombere kloosters en gestichten. De kinderrechter van Veurne, onder wiens bevoegdheid ik
stond, had de beslissing genomen.

*
Meneer en Mevrouw S. hadden een zoon, die al aan zijn hogere studies was begonnen, en drie dochters die
wat leeftijd niet zo heel veel met mij verschilden.

Eindelijk had ik uitzicht op een beter leven. Het doktertsgezin woonde in een luxueuze villa, net buiten de stad,
middenin het groen.

Ik logeerde op een zolderkamertje, piepklein, maar comfortabel. Ik had nog nooit in mijn
leven een eigen kamertje gehad en het comfort dat ik hier had ... daar had ik als weeskind alleen maar kunnen
van dromen.
De dokter was een heel vriendelijke man, maar hij was zelden thuis. De zoon zat op kot in Gent en de drie dochters
gingen naar school in T.
 Vanaf de eerste dag voelde ik dat de vrouw van de dokter op mij neerkeek en ik
ondervond al heel snel dat de drie dochters er plezier aan beleefden mij uit te lachen en te pesten. Vooral omdat de
dokter weinig thuis was kreeg ik het hard te verduren. Eens vertrokken naar zijn patiënten of naar de
kliniek begonnen de pesterijen. Ik dacht dat het wel zou overgaan na een tijdje ... maar het werd alsmaar erger.
Soms, in een vlaag van overmoed, dacht ik mij te mogen verdedigen tegenover hun onrechtvaardige behandeling, maar
dan kreeg ik telkens te horen : "Gij moet zwijgen. Ge zijt maar een weeskind. Als ge nog tegenwerkt telefoneer ik
naar de kinderrechter en dan zult ge terug opgesloten worden in een gesticht."
Weken gingen voorbij ... als ik 's avonds, moe van het werken en het getreiter, op mijn zolderkamertje kwam, weende ik
urenlang in mijn bed.

 Ondanks al mijn comfort voelde ik me opnieuw alleen en door iedereen verlaten. En ik die
gehoopt had vriendschap en liefde te vinden in het doktersgezin.
Geen uur van de dag ging voorbij zonder dat mevrouw of één van de dochters me de meest onbenullige taken lieten
uitvoeren. Soms moest ik terug opstaan om alles op te ruimen na een of andere samenkomst of feestje. De dochters
schepten daar enorm veel genoegen in omdat ik terug uit mijn bed moest.
Toen ik op een dag uit mijn bed werd gehaald en zei dat ik ziek was omdat ik mijn maandstonden had, lachten ze
mij nog meer uit. Madam zei toen tegen mij dat ik er maar geen moest krijgen.
Ik moest ook altijd alleen eten in de keuken. Een vriendelijk woord heb ik nooit gekregen, behalve van de dokter zelf.
Hij vroeg mij zelfs eens op een dag : "Kunt u het nog uithouden met mijn vrouw en mijn dochters?" Ik durfde niets te
zeggen, want dat zou het allemaal nog veel erger gemaakt hebben. Ik was zo bang terug naar een gesticht of een
klooster te vliegen. Dat was het enige dat mij tegenhield ... tot gisterenavond.
Ik moest van mevrouw terug opstaan, ook al was het al heel laat geworden. Ik moest de salon opkuisen, want er was
een fles drank op de grond gevallen tijdens een of andere feestje. De ganse kamer lag er slordig bij en ik was zo
moe ... Ik heb toen besloten het gezin te verlaten.

 Om 5 uur ben ik opgestaan, heb mijn bezittingen in die dozen hier
gestopt en ben stilletjes naar buiten geslopen. Ik kom mij nu bij de gendarmes aangeven om terug ergens geplaatst
te worden."

Na dit aangrijpende verhaal van Lena stelden wij ons direct in verbinding met kinderrechter V. van Veurne.
Wij vertelden hem wat het meisje was overkomen en stelden hem ook in kennis van het feit dat de doktersvrouw reeds
een
tiental meiden in dienst had genomen en dat die allemaal binnen de kortste keren ontslag hadden genomen

(een niet onbelangrijk feit dat we via ons onderzoek vrij snel te weten waren gekomen).

Bijlagen:
scannen0003.jpg (840.5 KB)   

Verhalen (9) : Kraaienpoten op de weg naar het geluk.

Het bevel van de kinderrechter diende direct uitgevoerd te worden. Twee gendarmes (collega H. en
ikzelf) dienden het ongelukkige meisje over te brengen naar het Rijksopvoedingsgesticht in het afgelegen
Saint-Servais. We hadden een lange reis met het openbaar vervoer voor de boeg.
We vervloekten de rijke doktersvrouw en haar verwende dochters. Wat stond het 16-jarige weesmeisje
ginder allemaal te wachten? 
We hadden medelijden met haar, maar ze hield zich ongelooflijk kranig. Tijdens de treinreis begon ze zelfs
honderduit te babbelen met ons. Ze zag ook wel in dat wij aan haar situatie niets konden veranderen.
Ze vertelde ons ook over de ellendige toestand waarin weeskinderen in gestichten en kloosters dienden te
leven. Vernederingen, mishandelingen ... het was dagelijkse kost in kloosters en andere gestichten. Enige vorm
van menselijkheid had ze nergens ondervonden. Vandaar dat ze zo gelukkig was het weeshuis te kunnen verlaten om
in een welstellend doktersgezin te kunnen gaan werken. Ze had er zo hoopvol naar uitgekeken. Het zou haar leven een heel
andere wending geven. Dat het op deze manier zou aflopen, dat had ze allerminst verwacht. Ze had geprobeerd te
weerstaan aan die dagelijkse pesterijen, maar toen ze haar voor de zoveelste keer uit haar bed haalden om midden in
de nacht een smerige boel op te ruimen, toen was het haar te veel geworden.

Lena kende weinig of niets van het leven buiten de muren van kloosters en gestichten, maar wat ze daarbinnen al had 
meegemaakt, dat tartte elke verbeelding.
Pas voor de tweede maal in haar leven zat het meisje op de trein en ze genoot er blijkbaar van ... ondanks al die ellende.
In Brussel dienden we over te stappen en hadden we even tijd vooraleer de trein naar Namur te nemen. We gingen een 
luchtje scheppen en we kochten haar een pakje friet. Het was alsof we haar een briefje van 1OOO frank hadden gegeven.
...
In Namen was het nog even wachten op de bus die ons naar Saint-Servais zou brengen. Daar wachtte ons nog een voettocht van 
een viertal kilometer om het oude gesticht te bereiken. Een versterkte burcht leek het, verscholen tussen rotsen en bossen.
Mijn collega en ik droegen de pakken van het meisje. Naarmate we het gesticht naderden werd de stemming zwaarmoediger.
Er werd bijna niet meer gepraat. 
Plots, op nog geen kilometer van het gesticht, liet Lena zich in het gras neervallen en barstte in snikken uit. Wij voelden mee
met het meisje en bleven een poos rusten. We moesten zelf alle moeite doen om onze emoties te bedwingen. Ook woede 
maakte zich van ons meester, woede tegenover die hardvochtige doktersvrouw.

 Zij was er de oorzaak van dat een weesmeisje van 16 nu tot haar 21'ste zou opgesloten blijven in dit gesticht ... niet veel beter dan een gevangenis was het. 
...
De poort van het gesticht sloeg automatisch dicht. Het geluid drong door merg en been en we zagen hoe Lena ineenkromp. 
Eén hoopje ellende. Niets bleef over van het meisje dat zich op de trein nog zo moedig en zelfs levenslustig had gedragen, ook al wist ze maar al te goed wat haar te wachten stond. 
Toch deed ze haar best zich kranig te houden, maar de luide, kille en gebiedende stem van de moeder-overste ontnam haar blijkbaar het laatste beetje moed en ze begon opnieuw te wenen.
In het bureau van de overste dienden nog een aantal administratieve formaliteiten vervuld te worden. Toen we aanstalten 
maakten om te vertrekken vloog het meisje wenend en met uitgestrekte armen op ons af ... om afscheid te nemen ... of was het een "schreeuw" om hulp van ... neem mij alstublieft mee. Voor mij en mijn collega waren dat de moeilijkste momenten 
uit onze carrière. 
Wat daarna gebeurde, dat beeld zal ik nooit vergeten. Op het moment dat het meisje spontaan haar armen naar ons uitstak, 
trok een zuster haar brutaal weg en duwde haar een andere kamer binnen. We hoorden Lena nog snikken ... daarna niets meer ...
Zonder moeder-overste nog een blik te gunnen zijn wij vertrokken.
 "Zijn dat de mensen die voortdurend orakelen "Bemin uw naaste gelijk uzelf"? Mijn wrok tegenover hen is sindsdien voor altijd gebleven. Vrome geestelijken naar de buitenwereld toe, 
maar even hardvochtig als die doktersvrouw tegenover de machteloze weeskinderen. 
Als geslagen honden voelden wij ons tijdens de terugreis. Veel werd er niet gesproken. Het meisje, tot een paar uur daarvoor 
een volslagen vreemde voor ons, had als mens heel veel indruk op ons gemaakt. Wrok maakte zich van ons meester, wrok tegenover de doktersvrouw en haar dochters, de kinderrechter, voor wie het weesmeisje slechts een nummer bleek te zijn,
een meisje dat hij in vijf ambtelijke regeltjes voor jaren naar een gesticht, een gevangenis als het ware, verwees, 
wrok ook tegenover die norse moeder-overste en de brutale zuster die Lena van ons had weggetrokken. 

Als rijkswachter maak je veel mee, je kan hard zijn als het moet, je kan je wapenen tegen de eeuwige kritiek, eigen aan het beroep, maar hiertegen ... nee, daar waren wij niet tegen bestand.  
Als we ooit de kans zouden krijgen de arrogante doktersvrouw en haar dochters op een of andere manier lik op stuk te geven, we zouden het niet laten. Dat hadden we ons voorgenomen ... en dat is ons korte tijd nadien ook enkele keren gelukt.
De drie dochters van de arts reden dagelijks met de fiets naar school, maar stelden zich dikwijls vrij arrogant op en trokken zich helemaal niets aan van verkeersreglementen. Binnen de kortste keren werden enkele PV's opgesteld wegens flagrante overtredingen.
 In diezelfde periode werd één van de dochters betrapt met een oudere man. De hautaine houding alleen al
die ze aannam tegenover ons was voldoende om de vader op de hoogte te brengen. De doktersvrouw probeerde ons de volgende dag nog telefonisch te overtuigen papa niet te verwittigen. De vrouw ving bot en wij dienden haar van antwoord :
"Madam, er zijn NOG veel meisjes die wat medelijden nodig hebben, en die het niet krijgen!" Ze had de boodschap begrepen en drong niet meer aan.
Het was een kleine, maar toch een zoete wraak tegenover de hooghartige dame en haar kroost. Omwille van hun "stand" waanden ze zich boven iedereen. Het deed ons goed te beseffen dat haar echtgenoot een hartig woordje zal geplaatst hebben. We hadden hem trouwens ook op de hoogte gebracht van wat er met Lena gebeurd was, en dat viel bij de man, die nogal gesteld was op zijn goeie reputatie als arts, niet in goeie aarde.  

Hopelijk heeft het meisje na haar 21'ste uiteindelijk het geluk gevonden. Ze zal er in elk geval, zoals die vele andere
weeskinderen, een harde en moeilijke weg voor moeten afleggen hebben, een weg bezaaid met "menselijke kraaienpoten".  

...


Minderjarigen overbrengen naar een gesticht of klooster, ik heb het jammer genoeg nog enkele keren meegemaakt in mijn loopbaan. Zelfs mijn echtgenote heeft zich ooit nog spontaan als begeleidster opgegeven toen we een drietal nog heel kleine kinderen (verwaarloosd) moesten overbrengen naar een gesticht. Hartverscheurend. Een tweede keer 
kon ze dat niet meer aan. 

PS. : Dit is één van de verhalen die moeder (op 24 juli 2014 op 92-jarige leeftijd overleden) zich nog perfect herinnert. 

Ze herinnerde zich nog levendig dat pa na zijn thuiskomst van Saint-Servais

ronduit stelde dat hij niet zou nalaten om de doktersvrouw en haar dochters op een of andere manier te "pakken". 

 Menselijk als je weet wat hij en zijn collega die dag meegemaakt hadden.

De zoete wraak hebben de "dame" en haar dochters echter zelf in de hand gewerkt. 

****

                                









 

17-02-2017 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Agressie tegen agenten.

Het artikel "Agressie tegen agenten strenger bestraft" roept zeker vragen op

wat de vele risico's betreft bij het uitoefenen van het beroep van politieman

of -vrouw (HLN van maandag 16 januari 2017).

Laten we niet vergeten dat in de loop van de jaren een aantal politiemensen

het leven hebben gelaten bij een interventie.

"Familiedrama in B., 2010 - 55-jarige politieman wordt bij tussenkomst in de rug

geschoten - hij laat vrouw en kinderen achter."

Kitty Van Nieuwenhuyzen werd genadeloos neergeschoten bij een op het

eerste zicht onschuldige interventie.

Dit zijn maar twee tragische voorbeelden !

Buitensporige of onnodige agressie is uit den boze, éénder van welke kant het komt,

en dat hoort gesanctioneerd te worden, net als zware tekortkomingen.

Vooral op de online nieuwssites vinden velen het blijkbaar normaal dat je je agressief

gedraagt tegenover politiemensen en dat ze de agressie vaak zelf uitlokken.

Van enige nuancering is er in bepaalde reacties geen sprake.

Ja, wat moeten politiemensen dan wél doen ?

Bij tussenkomst bij een uit de hand gelopen ruzie of vechtpartij :

"Beste mensen, stop daar eens mee. Dat is niet netjes wat jullie doen. Wees lief voor elkaar !"

Of bij een betoging ( tegen de relschoppers dan) : "Ga eens allemaal netjes naar huis ! Niet met projectielen

gooien als het even kan !"

Of gewoon een schouderklopje wanneer iemand in het verkeer of eender waar agressief gedrag vertoont :

"Wees braaf en gedraag je wat vriendelijker !"

Ik stel dit nu met opzet heel extreem en met het nodige sarcasme, maar het is goed om daar toch eens even

bij stil te staan.

De politiemens wordt stilaan een vogelvrij verklaard sujet. Gaat hij zelf in de fout, dat wordt dat uitgebreid

'in the picture' geplaatst, maar worden, jammer genoeg, alle politiemensen over één en dezelfde kam geschoren.

Toegegeven ... dat is ook bij een aantal andere beroepen het geval (leerkrachten, ambtenaren, ...).

Bij zo goed als elk artikel waar deze beroepen bij betrokken zijn vliegen binnen de kortste keren de

veroordelingen en de VOORoordelen in het rond, met altijd diezelfde terugkerende clichés.

Het is een typische trend op de online nieuwssites vandaag.

Laten we dan ook eens duidelijk stellen dat politiemensen dienen om onze veiligheid te waarborgen

in soms totaal onvoorziene omstandigheden. Vaak gaat dit gepaatrd met heel wat risico's.

Nogmaals, buitensporig agressief gedrag van eender wie moet ten alle tijde kunnen bestraft worden.

Het is ook niet nodig al het politiewerk zomaar te herleiden tot het uitschrijven van boetes. Dat is

uiteraard voor niemand leuk, en ja, een mens mag zich dan ergeren, ook al ben je in de fout gegaan.

Nobody's perfect !

Daarom moet al het politiewerk niet zomaar de grond worden ingeboord (dat gebeurt om de haverklap op

de sociale media).Het is ook een feit dat justitie best meer ruggensteun zou moeten verlenen aan de politie in de strijd tegen

criminaliteit  ... en ook tegen elke vorm van agressie.

Maar het moet gezegd : Een bank vooruit voor de procureurs-generaal die daarover een omzendbrief hebben

gestuurd naar de parketten. Een positief punt dus !

Laten we bovendien blij zijn dat er nog steeds mensen bereid zijn te kiezen voor dit moeilijke en ondankbare beroep,

want je moet er maar leren mee leven als de 'pispaal' van de samenleving beschouwd te worden.

Cru, maar het is zo !

Een pluim toch voor al diegenen die 'de strijd op het terrein' aangaan van een uit de hand gelopen ruzie tot

interventies i.v.m. terrorisme.

En vroeg of laat moeten we misschien ook wel eens rekenen op de hulp van een politiemens,

of kan een agent(e)ons leven redden.

Zeg nooit nooit !

**********

18-01-2017 om 23:07 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Gebruik je talent !

De columns van Hugo Camps en de 'chef voetbal' deden mij bij een aperitiefje in stamcafé Loungebar Boulevard

mijmeren over zoveel verloren talent in het Belgische voetbal.

Ja, ik heb het over 'enfant terrible' Anthony Vandenborre.

Bepaalde reacties van hem op en naast het terrein werden

niet in dank afgenomen. Een mens denkt dan maar ... misschien komen de jaren van verstand er toch nog aan

... maar

veel tijd heeft de ex-Anderlechtspeler daar niet meer voor, op sportief vlak dan.

Zoveel talent ... talent waar tienduizenden jonge voetballertjes van dromen ... zoveel kansen om op topniveau te presteren !

Zonde dat je dat op die leeftijd zomaar te grabbel gooit ! Het is zijn leven natuurlijk en hij alleen beslist hoe het verder

moet, maar weinigen, zelfs met veel talent, krijgen zoveel kansen in de schoot geworpen.

Hij beschikt absoluut over de mogelijkheden om nog een aantal jaren zijn talent als topvoetballer te verzilveren.

Nee, een topsporter hoeft niet per se een aangenaam karakter te hebben,

 maar, vind ik persoonlijk, moet toch ergens over

de wil beschikken om zijn omgeving en zeker de voetballiefhebbers nogmaals te bewijzen wat hij in zijn mars heeft.

Misschien moet de speler er eventjes bij stilstaan welke unieke gelegenheid

 om vooralsnog uit te pakken met zijn kunnen

hij hier laat liggen.

Is dat dan niet iets waar je binnen enkele jaren enorm veel spijt van kan krijgen ?

Want ... wat nu ?

Het is voor zoveel topsporters die er mee ophouden al een enorm probleem hoe ze na hun actieve

loopbaan hun verder leven zullen invullen. 

Ze zijn niet allemaal sterke persoonlijkheden zoals een Sven Nys.

Ik hoop dat Anthony Vandenborre tot het besef komt ... ik ga er nog enkele jaren tegenaan ... tegen het voetbal dan !

Hij kan het, en wie weet misschien wil hij dat ook wel in zijn diepste binnenste,

maar hebben omstandigheden, de foute

vrienden, ... , hem op het verkeerde spoor gezet !

Het is zijn leven en alleen hij beslist hoe het verder kan of moet,

maar ik hoop hem toch nog als profvoetballer terug te zien.

*******************

13-01-2017 om 14:05 geschreven door Ivan Bontinck  

BREXIT !

Toen de Eurotunnel werd geopend kon je her en der horen en lezen :

Groot-Brittannië is niet langer een eiland. Ook bij de toetreding tot de EU hoorde je die oneliner

vaak weerklinken.

Vandaag zorgt de Brexit er voor dat we opnieuw kunnen stellen :

"Britain is an island again !"

Met dat enorme verschil dat de Schotten daar helemaal niet mee opgezet zijn.

En als we de United Kingdom bekijken: plus Noord-Ierland dus, dan vrees ik dat de Brexit

wel eens heel onverwachte en zeker geen positieve gevolgen zou kunnen hebben.

Ook vele Engelsen zijn ontgoocheld over het resultaat van het

referendum en het kleine verschil zal altijd voor verdeeldheid blijven

zorgen, vrees ik.

De EU heeft het, jammer genoeg, voor een deel aan zichzelf te danken door te ver van de

bevolking te staan en een té ondoorzichtige constructie is geworden met 'ver van hun bed-Eurocraten'.

Maar toch zijn we met een EU beter af dan zonder.

 Het 'navelstaren' zal er in elk geval alleen maar

fanatieker door worden.

Nu, het volk heeft beslist en dat moet gerespecteerd worden. Jammer genoeg laten velen zich misleiden

door slogans gelanceerd door mensen van het slag van Nigel Farage.

We kunnen maar hopen dat het water niet te diep wordt tussen het eiland en het vasteland.

Laten we hopen dat afspraken allerhande er voor kunnen zorgen dat import en export niet het kind van

de rekening worden. De pond daalt bijvoorbeeld in waarde ... met gevolgen voor onze economie.

Dat nadelige gevolgen voor Britten die hier werken en landgenoten die over de plas werkzaam zijn

kunnen 'geminimaliseerd', of beter nog kunnen gecounterd worden.

Ik heb mijn bedenkingen bij die hele Brexit.

******************

24-06-2016 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Op zaterdag 21 mei overleed de door Vlaanderen

geliefde komiek Gaston Berghmans.

LEZERSBRIEF : "TYPETJES"

Innige deelneming en veel sterkte aan familie, vrienden en kennissen.

Hij heeft ons vele vrolijke momenten doen beleven en zal dat ook na

zijn heengaan blijven doen.

De typetjes die hij op zijn eigenste manier uitbeeldde blijven in ons

geheugen gegrift.

Voor mij is en blijft Joske Vermeulen de topper.

Bedankt, Gaston, onze lachspieren zijn steeds goed gevaren bij jou.

*****

23-05-2016 om 13:33 geschreven door Ivan Bontinck  

Greg Van Avermaet.

"Goed gedaan, Greg Van Avermaet, en proficiat met jouw zege", schrijft Ingrid Desmet

in Dialoog.

Ik kan mij daar volledig bij aansluiten. Het is een plezier om de profrenner aan het werk te zien. 

Talrijke keren werd hij tweede na zelf heel wat werk te hebben opgeknapt.

Nu hij eens zelf zijn krachten gaat doseren, en terecht, krijgt hij de wind van voren van

lezer Frans Vandeweghe uit Dadizele (Dialoog van donderdag 17 maart).

De renner beseft ook wel dat de annulering van die bergrit die overwinning in de hand heeft

gewerkt. Maar in de topsport (niet alleen in het wielrennen, toch !) zijn er zoveel omstandigheden

die tot winst of verlies kunnen leiden. Is Greg de enige prof misschien die voordeel heeft gehaald

uit een situatie ?

Ik vind het intriest dat talent van eigen bodem geregeld door eigen landgenoten denigrerend

wordt benaderd. We mogen verdorie blij en trots zijn dat we momenteel

over enkele renners beschikken die het verschil kunnen maken

en kanshebbers kunnen genoemd worden in de komende klassiekers.

De sneers aan het adres van Greg Van Avermaet vind ik ongewoon grof. Lezer ziet liever een attractief

renner. Excuseer ! Hoeveel keer hebben we een strijdvaardige en attractieve Greg Van Avermaet

geen wedstrijd zien verliezen op die manier ?

Waarom altijd die afbrekende kritiek ? Voor de zoveelste keer : Moest "Afbrekende Kritiek" een

Olympische discipline zijn, we behalen steevast een gouden medaille.

Iemand schreef het onlangs nog eens op een nieuwssite : Sven Nys is er mee gestopt,

Tom Boonen is allicht aan

zijn laatste jaar als profrenner bezig.

Zijn de "PC-atleten" (diegenen die veilig aan hun schermpje

sportlui de grond inboren) al op zoek naar een nieuw slachtoffer ?

Hoe dan ook, we mogen trots zijn op een klasbak als Greg Van Avermaet, die heel goed beseft wat hij 

kan en niet kan. Dat mag gezegd en geschreven worden ... maar om daarom kleinerend en

kwetsend uit de hoek te komen (een profiteur die wint, lamlendig gekoerst), dat vind ik er over.

Nee, Greg Van Avermaet, je bent geen profiteur. Je bent het paard dat nu ook eens

de haver verdient. 

******************* 

17-03-2016 om 09:51 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrieven van weleer met een 'vleugje actualiteit' :

Bijdrage 5 :

Lezersbrief : "Kunst van het schrijven niet verwaarlozen"
- Brief van de dag in Dialoog 
                                                                                                van 26 februari 2009.

"De leerlingen van een basisschool in het Antwerpse zullen hun toetsen voortaan afleggen
via afstandsbediening", lezen we in de krant van maandag 23 februari 2009. 
"Op een digitaal schoolbord worden de vragen geprojecteerd en de kinderen hoeven daarna
maar op een knopje te duwen", luidt het verder.
Dat klinkt allemaal wel heel aantrekkelijk en kinderen zullen dit leuk vinden, maar een 
gezonde mix van meerkeuze- en open vragen zal toch een beter beeld geven van de kennis
van de leerlingen. 
Zelf een antwoord bedenken en opschrijven is totaal iets anders dan kiezen uit meerdere 
antwoorden.
Bovendien blijft schrijven - of het nu met potlood of pen is, met een krijtje op het bord, met
een griffel op een lei - één van de wonderbaarlijkste vaardigheden die de mens zich heeft 
toegeëigend. 
De "kunst van het schrijven" verwaarlozen zou een onvergeeflijke blunder zijn van de 
moderne mens, die opgejaagd door de digitale evolutie deze basisvaardigheid in een hoekje 
dreigt te duwen. 
Vooruitgang is één zaak, maar een mens moet terug kunnen vallen op het geschreven woord.
Want .... wat als de techniek faalt ?

****

Nawoordje 12 april 2012 :

Nu Kim in het eerste leerjaar zit

(ondertussen is ze al 10)

ervaar ik

meer dan ooit hoe belangrijk die)

basisvaardigheid wel is, welke immense vreugde elk kind er aan beleeft die eerste woordjes en 

zinnetjes correct te kunnen schrijven.

Ook al leren ze al heel wat opdrachten met de computer 

oplossen, computerspelletjes populair zijn, het is leuk hen te zien grijpen naar potlood en papier

om enkele woordjes of zinnetjes onder een tekeningetje te plaatsen of als ze je zomaar vragen hen  

eens een paar woordjes te dicteren.  

De computer mag/moet een belangrijke plaats innemen in ons leven de dag vandaag, daar kunnen 

we niet meer omheen. Maar het mag niet het allesoverheersende medium worden waardoor kinderen 

in de nabije toekomst meer en meer 'potlood en papier' terzijde zouden leggen en te snel gemakkelijkheidshalve

naar de computer gaan 'grijpen'.

****

SCAN : Originele lezersbrief.

**

Bijlagen:
scannen0004.jpg (709.8 KB)   

Oude lezersbrieven met een 'vleugje' actualiteit.

Het heeft me nogal wat moeite gekost een aantal oude lezersbrieven op te sporen in allerhande
mapjes, tussen paperassen op zolder, enz... Vele van die reacties zijn verloren gegaan. 
Wat ik uiteindelijk heb teruggevonden heb ik zo chronologisch mogelijk gerangschikt. Geen
gemakkelijke klus, want dikwijls ging het over vergeelde krantenknipsels waarop geen datum 
meer te zien was.

Bedoeling : Is er in die reacties van pakweg 10, 20, 30 jaar en meer geleden nog ergens een 
'vleugje actualiteit' te bespeuren ? Behoren de kafkaiaanse toestanden of problemen die in de 
lezersbrieven aan bod kwamen tot het verleden of kunnen we vergelijkingen maken met wat we 
vandaag allemaal te horen en te lezen krijgen ?
De eventueel MET HOOFDLETTERS getypte zinnetjes zijn veelzeggend !

Lezersbrief 1 : Gepubliceerd in "Uw Mening", de voorganger van "Dialoog" vandaag in HLN.
-ong. begin jaren '80-

Mobutu, de RTT en ik.

Amper had ik in de krant gelezen over de miljardenschuld van het bevriende staatshoofd Mobutu
bij de RTT en mij daarover geërgerd, of mijn vrouw schoof mij volgende aanmaning onder de 
neus : "Verwittiging : Binnen de twee dagen te betalen of uw telefoon wordt afgesloten."
Het is menens, dacht ik.
 In 12 jaar ben ik precies één keer met mijn povere bijdrage te laat 
geweest.
Ik doe niet aan rassendiscriminatie, maar waarom word ik op mijn plichten gewezen voor
1200 fr., die een paar dagen later werden gestort dan gewoonlijk, terwijl Mobutu jaren de tijd 
krijgt om zijn verschuldigde miljarden 'bijeen te zoeken' ?
Waarschijnlijk heeft hij niet eens een verwittiging gekregen zoals ik. Ze is dan nog opgesteld in een 
taaltje alsof men mij elk ogenblik kan komen ophalen en voor mijn vermetele daad in de gevangenis
 gooien.
De telefoonlijnen van Sese Seko zullen waarschijnlijk nooit worden afgesloten.
Geraakt men er wijs uit ? Mijn schamele bezittingen zinken in het niet in vergelijking met wat Mobutu
hier in Europa bezit (NB. : later kwamen we ook een en ander te weten over 
zijn talrijke bezittingen in ons eigenste België).
Toch moet ik TERSTOND betalen !
Proficiat voor ex-minister F. Willockx die president Mobutu daar dringend heeft op attent gemaakt, 
maar daarom misschien wel voor de rest van zijn leven ongewenst is geworden in Zaïre. 
Zulke ministers moesten we meer hebben.
GEEN POLITICI DIE MET EEN ONECHTE GLIMLACH OP TV KOMEN ZEGGEN
DAT WE VAN ONZE ZUURVERDIENDE CENTJES TOT IN HET JAAR 19.. (!!)
NOG WAT ZULLEN MOETEN AFSTAAN.

°°°°°°°°°

Per brief opgestuurde reactie met een bijdrage voor Kindergeluk, zoals het destijds de gewoonte was.

******************

SCAN : Krantenartikel.



 

Bijlagen:
scannen0004.jpg (1.6 MB)   

Lezersbrief : Eerbetoon aan Sven Nys.

Toch een knappe tweede plaats na jeugdig talent Wout van Aert in zijn

eigenste Grote Prijs in Baal.

Een terecht eerbetoon aldaar voor deze sportman in hart en nieren.

Hij heeft het veldrijden zovele jaren kleur en spankracht gegeven.

Hopelijk kan hij nog enkele podiumplaatsen en/of een zege verzilveren in de

resterende wedstrijden. Het zal hoe dan ook knokken worden, maar knokken

kan hij als de beste.

Het zou een mooie kers op de taart zijn ... maar die is er eigenlijk al door met lef

op zijn 39'ste de krachtmeting met jongere generaties te blijven aangaan. Dat is

weinigen gegeven !

Je hebt de vele liefhebbers van deze mooie, maar bikkelharde discipline fijne en

vaak euforische momenten bezorgd.

Dat wordt gewaardeerd door de échte crossliefhebbers, of ze nu al dan niet fan zijn

van de kannibaal.

********

02-01-2016 om 14:54 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Music for Life leeft.

De 'warmste week' zit er weer op, maar de sporen die het heeft gevormd, het enthousiasme

dat het heeft losgemaakt, het toont aan dat solidariteit geen ijdel begrip is geworden.

Een pluim voor de madammen van Studio Brussel die heel duidelijk naar voren schuiven

dat niet zij de helden zijn van het verhaal, maar die mensen die al die acties hebben opgezet.

Mooi is dat !

Een pluim voor al die initiatiefnemers dus. Dankzij hun vindingrijkheid en inzet is zoveel geld kunnen

ingezameld worden.

Een pluim ook voor al die vrijwilligers die belangeloos hebben meegewerkt om die initiatieven

tot een goed einde te brengen.

Een pluim ook voor al diegenen die een bijdrage  hebben geleverd, groot of klein.

Mijn waardering gaat ook naar die mensen die zich dagdagelijks blijven inspannen voor de

minderbedeelden en zich dan nog eens extra hebben ingezet voor een initiatief tijdens deze

'warmste week'.

Mooie bijdrage trouwens van HLN in de editie van zaterdag 26 december

 ("Siska Schoeters, kampioene van de radiobarmhartigheid")

en enkele toffe reacties in de rubriek Dialoog.

Triest vind ik dan weer dat een bepaalde categorie mensen op de online nieuwssites op een

denigrerende manier uithaalt naar "Music for Life".

Opbouwende kritiek mag en zal altijd welkom zijn, maar de mensen die zich hebben ingezet en

bijgedragen hebben (op welke manier ook) bedenken met grove sneers, sneers die niet verder reiken dan clichés

en vooroordelen ... heel klein !

Ik lees ergens (online Het Nieuwsblad) :

"De jaarlijkse schertsvertoning van diegenen die denken hun geweten te moeten sussen."

Verder : "De regering weet nu dat er geld aanwezig is. Zalig de 'onnozelen' (gericht op de mensen die organiseren en

bijdragen). Ze zullen God zien."

Een zielige gedachtegang eigenlijk als je weet dat ook zovele mensen die het zelf niet eens breed hebben een

bijdrage hebben geleverd.

Als je het artikel "Strafste momenten" doorneemt in de krant van zaterdag (en er waren duizenden straffe momenten

eigenlijk), dan stel je je toch de vraag of die lezers bijvoorbeeld

"het verhaal van Emma" ook een schertsvertoning vinden, om maar één

voorbeeld te geven.

Maar ... hun negatieve reacties klinken hol tegenover al het positieve dat verwezenlijkt werd, en dat is wat telt !

't Is allemaal maar een druppel op een hete plaat, hoor je wel eens. Dat kan best zijn, maar die vele druppels

vormen uiteindelijk ook een emmer vol !

Alle beetjes helpen !

Fijne feestdagen nog en een voorspoedig 2016.

*********

26-12-2015 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Ode aan de cyclocross.

In zijn reactie in Dialoog van dinsdag 15 december schrijft lezer Mario Temmerman :

"Echt spannend is het niet meer. Mis je de eerste helft, dan ben je er aan voor je moeite !"

Ik kan begrip opbrengen voor zijn standpunt, maar wil toch van de gelegenheid gebruik

maken een lans te breken voor deze mooie en fel onderschatte discipline die de cyclocross is.

Heel eigenaardig is veldrijden een sport die ook heel wat mensen die niet direct 'sports-minded' zijn

aan de buis houdt.

Atleten die zich maanden vooraf hebben voorbereid geven een uur lang, op de meest diverse

en grillige omlopen, het beste van zichzelf.

Eén uur mooie sport, waarbij je ziet dat de deelnemers (jongeren, dames en eliterenners) van het

begin tot het einde 'in het rood' moeten. Winnaars en verliezers.

Het trekt de kijkers aan !

Châpeau dus voor al diegenen die voor deze bikkelharde discipline hebben gekozen.

Je hoort zo vaak de kritiek dat het 'maar' om een handjevol renners gaat. Onterechte kritiek, want

cyclocross is geen discipline waarbij je pakweg met 100 renners aan de start komt.

Te weinig internationaal, klinkt het dan.

Het klopt dat de hegemonie momenteel in handen is van de Lage Landen.

Bij de dames echter wordt meer dan behoorlijk weerwerk geboden door de Britten.

Ik ben er van overtuigd dat deze sport vroeg of laat internationaal meer zal doorbreken.

Maar die specifieke sfeer in eigen land is echt onnavolgbaar.

Wie naar een cyclocross trekt beleeft een superfijne dag langsheen een aartsmoeilijke

omloop met vele kraampjes her en der en uitgelaten supporters.

Drankmisbruik liet in het verleden wel eens iets mislopen, maar daar mag je een sport

toch niet zomaar op afrekenen !

Er zijn bovendien weinig disciplines waarbij de atleten zo dicht bij de supporters staan

Voor en na de wedstrijden kunnen de toeschouwers bij hun idolen terecht.

In welke sporttak zie je zoiets ?

Een ander pluspunt is de clash tussen generaties.

Akkoord, onze landgenoot Wout van Aert steekt er momenteel bovenuit, maar dat was bij

vorige generaties ook vaak het geval. Voor de kenners hoef ik hier geen namen te noemen !

Ik zou er enkele kunnen vergeten !

Ik volg de sport al sinds Berten Van Damme zijn duivels ontbond in het veld ... en dan kwam de

betreurde Eric De Vlaeminck op de proppen. En zo is het altijd een beetje geweest.

'Oude krijger' Sven Nys heeft gedurende een lange periode het veldrijden beheerst en als 39-jarige dient hij

de jongere generaties nog steeds van antwoord met zeges en podiumplaatsen.

Mooi toch !

Geen nood, lezer Mario Temmerman, er zullen nog wel wedstrijden volgen die de nodige spankracht bieden.

Wereldkampioen Mathieu Van der Poel is na zijn lange revalidatie nog een beetje op zoek naar zichzelf.

De kleine Nederlander Las Van der Haar is altijd bereid strijd te leveren, en in de slechtste

weersomstandigheden (hopelijk komen die er nog voor de cyclocross) is alles mogelijk !

En saai !? Er zijn zoveel sportdisciplines waarbij één atleet gedurende een bepaalde periode de

touwtjes in handen houdt.

 Nee, cyclocross zal niet aan populariteit inboeten.

Daarom is het ook goed dat mensen als Sven Nys na

zijn loopbaan als crosser (die hij in maart afsluit) actief bezig blijft in die sport en zijn stempel

kan blijven drukken.

Anderen hebben het hem voorgedaan en hun populariteit is nog steeds merkbaar rond het parcours.

Vandaar ... ode aan een mooie sporttak !

******************

15-12-2015 om 15:57 geschreven door Ivan Bontinck  

WEESHUIS WEGWERPKINDEREN 1952-1961 :

Louis schrijft in zijn inleiding : "Dat zijn mijn kinderjaren van 1952 tot 1961 in het weeshuis te Zelem - gesticht
noemden we dat - ZEG MAAR DE HEL.
Zijn indringend verhaal over het nonnenklooster, waar kindermishandeling schering en inslag was.

-Eerder al vermeld op dit blog.
-Een aantal fragmenten uit het verhaal werden enkele maanden geleden gepubliceerd in Het Nieuwsblad.

http://www.bloggen.be/louis1947

21-06-2015 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

"Mijn verhaal" - door Johan Punie.

Johan was één van de eersten die een interview heeft toegestaan over het feit dat hij door een geestelijke seksueel misbruikt werd.

Aanleiding voor het hier opnieuw plaatsen van het verhaal : De recente gebeurtenissen rond RVG, die zonder blikken of blozen in een interview zijn seksueel misbruik eventjes
kwam minimaliseren voor de camera. Een slag in het gezicht van alle slachtoffers van seksueel misbruik.
Het verhaal was al te lezen op mijn blog : 08.11.'11.

INLEIDING DOOR JOHAN :

In 2007 heb ik mijn verhaal naar buiten gebracht over een frater die mij in mijn kinderjaren seksueel misbruikt
heeft. Door dit verhaal destijds te vertellen was ik als het ware een voorloper. Het is toen verschenen in het
weekblad "Dag Allemaal".
Noch van de kerk, noch van het gerecht heb ik ooit reactie gekregen. Wel heb ik verscheidene reacties gekregen van soortgelijke gevallen, o.a. van een vrouw wiens broer zelfmoord gepleegd had als gevolg van seksueel misbruik.
Het is door het uitlekken van het seksueel ,misbruik door een hooggeplaatste geestelijke, Roger Vangheluwe,
dat nu zovele zaken aan het licht zijn gekomen.
Het wordt hoogtijd dat deze misbruiken eens naar boven komen en dat de slachtoffers eindelijk gehoor krijgen.
Hieronder volgt mijn verhaal, een interview zoals het in september 2007 gepubliceerd werd.

*********************************

Bijlagen:
61660_eml.mht (794.4 KB)   

Teksten geschreven door San Deurinck.

Inleiding :

Eind januari overleed San Deurinck (ex-misdienaar), een voorvechter van
rechten voor pedofilieslachtoffers.
Zelf was hij één van de eerste slachtoffers
van kindermisbruik in de kerk die een gezicht en een stem kregen.
 Als tiener
werd hij meermaals aangerand op een katholiek college.
Toen hij elf was stuurden zijn ouders hem naar een internaat in Tervuren. Hij
werd er samen met zijn jonge broertje jarenlang misbruikt. Toen hij eindelijk
de rector durfde aanspreken kreeg hij als antwoord dat hij niet moest overdrijven.


San Deurinck ontpopte zich als een onvermoeibare voorvechter van de rechten
van slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken. Hij kwam tussen in
alle online discussies, schreef talloze lezersbrieven en was ook actief in de
Werkgroep Mensenrechten in de Kerk.

Beschrijving van de Facebookgroep "San Deurinck - ex misdienaar" :
 Deze pagina kreeg een nieuwe naam : "San Deurinck Slachtoffer / Overlever /
 Ex-misdienaar / Schrijver van ludieke teksten over alles wat met de katholieke
 kerk te maken heeft vroeger en nu".

In deze eerste bijdrage volgt zijn laatste artikel :
"Zullen we nu eindelijk de rechten van de slachtoffers eens respecteren?"


Een reactie van een lezer (Staf Van Opstal - 31.01.'11) : 

"San,
 Het lijkt zo irreëel.
 Nauwelijks twee weken geleden schreef je dit stuk.
 Scherp, zoals steeds.
 En nu ben je er niet meer.
 Ik mis je. Nu al."

****


PS.: Voor het artikel inzoomen op 4OO%.

Bijlagen:
scannen0001.jpg (585.5 KB)   
scannen0002.jpg (901.8 KB)   
scannen0003.jpg (842.4 KB)   
scannen0004.jpg (793.2 KB)   
scannen0005.jpg (596.9 KB)   

Lezersbrief : Stukje warmte verdwijnt uit de living.

N.a.v. het verdwijnen van de omroepsters op de nationale zender.

* Niet gepubliceerd in Dialoog van HLN.

"Een stukje warmte verdwijnt uit de living", schrijft lezer R. Vercleyen in Dialoog van

donderdag 11 juni. Een heel mooie en veelzeggende quote naar aanleiding van het verdwijnen

van de TV-omroepsters op VRT.

Graag zou ik aan enkele lezers die dit een goede zaak vinden, omdat het niet meer van deze tijd is,

of omdat het uiterlijk (kledij, ...) van de omroepsters niet naar HUN zin is, het volgende voorleggen :

Moet nu iets echt van deze tijd zijn om mooi en tof bevonden te worden ?

Een doordenkertje voor diegenen die vinden dat wat de oudere generatie goed vindt maar met de grond gelijk

moet gemaakt worden.

Bovendien denk ik niet dat je zomaar kan veralgemenen en stellen dat de jongere generaties de omroepsters

overbodig vinden.

Iedereen zijn mening uiteraard, maar de denigrerende toon waarop in Dialoog gereageerd  werd door sommigen vind ik

wel ongepast.

De reactie van lezer R. Pringels vind ik wel 'to the point' : Wat is de volgende stap ?

Voetbal en wielrennen zonder commentaar ... en een robot in de plaats om over te nemen ?

Een mens moet met zijn tijd mee, maar wil dat nu zeggen dat we meer en meer moeten 'ondergedompeld' worden

in het 'anonieme', het 'onpersoonlijke' ?

Ik kan dit geen 'mooie besparing' noemen, zoals een lezer schrijft.

Programma's, shows, ... worden nu eenmaal 'aaneengepraat'. Een aangename overgang naar wat volgt, of het nu het

nieuws, het weerbericht of de aankondiging van een serie is.

Ik zal ze in elk geval missen en allicht velen met mij.

******************** 

11-06-2015 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Scherp !

N.a.v. de vriendschappelijke interland Frankrijk - België.

In Dialoog van HLN van dinsdag 9 juni.

Waardering alom in Frankrijk voor de Rode Duivels.

Ik heb genoten van een vriendschappelijke wedstrijd waarbij op

het scherp van de snee werd gespeeld, een wedstrijd die alleen ontsierd werd

door een gemene trap op Rode Duivel Dries Mertens. Een zware fout die

donkerrood had verdiend.

Feit is, in het eigenste "Stade de France"  van "Les Bleus" gaan winnen, dat is

weinig ploegen gegeven.

Onze Rode Duivels hebben indruk gemaakt. al wordt het knokken tegen Wales

volgende  vrijdag 11 juni in Cardiff.

Dat wordt een heel ander soort match, want de Welshmen zullen op eigen bodem vechten

voor elke morzel grond. Onze landgenoten zullen een muur dienen te slopen, maar ook

oog moeten hebben voor de counter met de levensgevaarlijke Bale.

Geen enkele ploeg mag trouwens onderschat worden, zeker niet als het om een plaatsing

gaat voor het EK.

Bij deze wens ik de Rode Duivels alle succes toe overmorgen.

 We duimen voor een zege !

*************************

10-06-2015 om 18:36 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Kritiek op B-Fastteam.

Gepubliceerd in Dialoog van HLN op donderdag 30 april.

Schandalig, getuigend van gebrek aan enig inlevingsvermogen, maar vooral intriest

hoe sommige mensen direct negatief reageren op de problemen die het B-Fastteam

ondervonden heeft om in het rampgebied van Nepal hulp te gaan bieden

Die mensen hebben in heel wat uitzonderlijk moeilijke omstandigheden aardig wat

hulp geboden en mensenlevens gered.

Ik herhaal : Mensenlevens gered, beste criticasters !

Bepaalde omstandigheden zijn vaak de oorzaak dat het team niet direct in optimale

omstandigheden aan de slag kan. Maar voor de criticasters is dat al voldoende om

'veilig verborgen' aan hun schermpje hun gal te spuwen. Zielig toch !

Hoe dan ook, het team zal in Nepal eens te meer een belangrijke bijdrage leveren en

dat op velerlei gebieden, bijdragen waar de negativisten blijkbaar geen oog voor WILLEN

hebben.

Een pluim in elk geval voor het ganse team ... en 'shame on you' voor hen die altijd klaar staan

om de medemens af te breken, zonder ook maar iets in de plaats te stellen.

Gelukkig maar overheerst het positivisme en is de weerklank van het vuilbekken slechts een

druppeltje in de oceaan.

**************

30-04-2015 om 09:45 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Hokjesdenken.

N.a.v. een statement in Dialoog van HLN van

maandag 9 maart 2015.

Scans :2.

Bijlagen:
scannen0003.jpg (566.2 KB)   
scannen0005.jpg (716.9 KB)   

Lezersbrief : Sven Nys.

- Inbreng van Eric Audenaert (Vrasene).

- Eigen reactie gepubliceerd in Dialoog van HLN op donderdag 22 januari.

ZIE SCANS HIERONDER.

***

Bijlagen:
scannen0005.jpg (613.2 KB)